10 maart 2012

Gisteravond tijdens het diner zat ik met Sunil, de leraar filosofie en meditatie te praten dat ik zoveel problemen had gehad gisterochtend om een uur stil te blijven zitten. Hij zei dat meer dan de helft van de groep is gaan liggen op een gegeven moment. Mmm... dan doe ik het toch niet zo slecht! Ik ben niet alleen blijven mediteren -of wat daarvoor moet doorgaan- maar ik heb niemand horen bewegen.

Vanmorgen had Swami duidelijk door dat een uur dus te lang voor ons is. Dus na een half uurtje mochten we al stoppen met de meditatie. Dat was boffen, en stiekum hoopte ik dat hij dan ook wat eerder klaar zou zijn met zijn programma zodat ik tijd had om even goed mijn neti potje te gaan gebruiken voor mijn verstopte neus.
Maar nee hoor, hij heeft nog genoeg in huis om ons de volle 2 uur mee te amuseren. Jammer dat ik totaal niet over kan brengen op een blog wat er nu zo speciaal is aan deze man. Maar geloof me; hij is het. Sunil vertelde dat hij pas 36 is en al 20 jaar Swami! Dat is haast ongelovelijk. Hij moet als peuter een monnikken opleiding zijn begonnen!

Toen we begonnen met de pranayama was goed te horen dat iedereen verkouden was. Maar het lijkt wel of bij mij het ergste al achter de rug is. Laten we het hopen.

Om 8.05 stopte hij, toch 5 minuten eerder dan gister, en weer op een holletje naar de ashram terug want ik wilde even flink mijn sinussen kon schoonspoelen. Ik wilde niet WEER met een verstopte neus aan de Mysore les beginnen.
Nou, het lukte allemaal net, ook nog tijd om wat van Asokans staande ademhalingsoefeningen te doen en met een opgelucht gevoel snel naar de grote shala voor de les.
We kregen als verrassing een LED klas, dus Kamal vertelde ons stap voor stap wat we moesten doen. Ik denk dat hij zich ergert dat de meeste nog steeds de volgorde niet uit hun hoofd kennen. Ik merkte dat mijn neus open bleef en ik vloog door de klas heen. Ik ben zo blij dat Sylvie, mijn vriendin in Singapore die deze opleiding in november had gedaan, me zo goed heeft voorbereid wat ik kon verwachten. Ik heb er nu veel baat bij dat ik de laatste 3 maanden in Singapore alleen maar ashtanga yoga gedaan heb, en dat ik alle namen in het Sanskriet van de poses uit mijn hoofd heb geleerd. Kamal bestookt ons constant met vragen hoe een pose heet, en ik ben er 3 maanden elke dag aan het ontbijt mee bezig geweest. Talen zijn niet mijn sterkste fort en ik ben blij dat ik ze nu niet in een paar weken nog in mijn hoofd hoef te stampen tijdens een al overvol programma.

Tijdens de brunch waren we met een opvallend klein groepje. Ik kwam al snel achter de oorzaak; de ziekenboeg heeft enorme uitbreiding gekregen;
Granny (enkel nog steeds erg dik)
Spierbal, Poppeye, Sneeuwwitje, Ugly en YogaEva hebben allemaal buikklachten. Mannen liggen ziek op bed, vrouwen slepen zich naar de lessen...

.