Ho Chi Minh (1890 - 1969) reisde veel door Rusland en China en is de grondlegger van de Communistische partij in Vietnam. Hij was president van Noord Vietnam vanaf 1946, werd gevangen gezet door de Fransen, maar slaagde erin terug te komen en bleef tot zijn dood president. Door de Verenigde Naties werd hij in 1956 gedwongen een opsplitsing te ondertekenen van een communistisch Noord Vietnam en een 'vrij' Zuid Vietnam.
Het communistische noorden besloot na enige jaren het zuiden te 'bevrijden' en begon aan te vallen. Zuid Vietnam zocht en kreeg hulp van Amerika en in 1964 begonnen de eerste Amerikaanse bommen in Noord Vietnam te vallen. Gedurende de oorlog hebben ruim 3 miljoen Amerikaanse soldaten gevochten in Vietnam, waarvan er bijna 60.000 zijn gesneuveld. De oorlog heeft het leven gekost aan 225.000 Zuid Vietnamese soldaten, aan 1 miljoen Noord Vietnamese soldaten en aan 4 miljoen burgers.
In januari 1973 hebben de Amerikanen zich uiteindelijk terug getrokken; het gevolg was dat de Vietnamezen onderling gewoon doorvochten en in april 1975 kregen de Noord Vietnamezen Saigon in handen. De stad werd direct omgedoopt tot Ho Chi Minh City. De komende 5 jaar vluchtten minstens een half miljoen Zuid Vietnamezen het land uit (degene die dit per boot deden werden bootvluchtelingen genoemd).
Het land was heel moeilijk samen te brengen. In 1979 werd Vietnam door het oprukkende Rode Kmer leger min of meer gedwongen zich te bemoeien met Cambodja, en het verzwakte Vietnamese leger slaagde erin de Rode Kmer te verslaan. Met deze actie kregen ze China over zich heen, die ze in 17 dagen ook het land weer uit werkten. Ze sloten vriendschap met Rusland en uiteindelijk door de Glasnost van Gorbachev begon het communisme in Vietnam ook kracht te verliezen. Voorzichtig werden er diplomatieke relaties met Amerika en China aangegaan, en heden ten dagen groeit de economie met 8% per jaar en verliest het communisme elk jaar meer kracht...
Hoewel Ho Chi Minh het eind van de oorlog dus niet heeft meegemaakt, is hij de grote held van Vietnam. Talloze musea, straten en gebouwen dragen zijn naam. Hanoi, 'zijn' stad, heeft een mausoleum, waar 9 maanden per jaar zijn lichaam te bezoeken is. (3 maanden per jaar gaat het gebalsemde lichaam naar Rusland voor onderhoud, hoewel de geruchten gaan dat dit tegenwoordig verzorgd wordt door madame Tussaud...)
Het lichaam ligt in een glazen sarcofaag, en elke ochtend trekken er duizenden mensen, vooral Vietnamezen (die hem vereren als bevrijder van het kolonialisme), in een lange rustige stoet langs en door het mausoleum;
De kinderen wilden dit ook wel eens zien dus wij hebben keurig in de rijen meegelopen. Achter het mausoleum is een mooie tuin, waar het presidentele paleis staat, maar ook de 2 huizen van 'uncle' Ho, die eruitzien of hij er gister nog heeft gewoond en gewerkt. Het zijn sobere en eenvoudige huizen - als een goede communist betaamd;
Hierna hebben we nog een bezoek gebracht aan de Temple of Literature en de One Pillar Pagode. Toen was het genoeg voor de kinderen. We zijn terug gegaan naar het hotel voor een shotje tv en internet. Ik ben nog even het oude stadsdeel ingelopen, vol nauwe straatjes propvol brommers, leuke winkels, restaurantjes en een paar kleine musea.
Het verkeer in Hanoi is even wennen. Het werkt als volgt; je begint gewoon over te steken (er komt nooit een eind aan de verkeersstroom) en het is zaak dat heel rustig te doen. De brommertjes hebben op die manier tijd om te anticiperen en rijden voor of achter je langs, terwijl je de weg over steekt.
Ik ben nog even een memorial house ingegaan, een prachtig gerestaureerd pandje, waar je een indruk kreeg over het leven van een handelaar in Hanoi uit de vorige eeuw.
Daarna lekker uit eten en de volgende dag vroeg uit de veren, want ik had een cruise(je) geboekt in Halong Bay, 2 uur rijden van Hanoi, aan de kust in het noorden van Vietnam. In deze prachtige baai verrijzen duizenden kalkstenen rotspieken uit het water. Sommige pieken vormen kleine of grotere eilandjes, waar wat mensen wonen, maar de meeste inwoners van Halong Bay wonen in 'drijvende dorpen' op het water.
Het kan zeer druilerig weer zijn in Halong Bay; wij troffen het in een 2 daagse mistwolk aan, wat ook wel zijn charmes had (niet zo heet en in elk geval geen regen!)
In Halong Bay aangekomen waren we alle drie aangenaam verrast van de prachtige jonk waar we om 12 uur aan boord stapten;
Onze hut was erg luxe, de eetzaal was prachtig met heerlijke buffetten, en het was aangenaam toeven op het zonnedek (zonder zon) maar die zon hebben we thuis genoeg en we genoten van het prachtige uitzicht;
In deze baai liggen wel erg veel boten; die komen hier samen om de grootste grot van Halong Bay te bezoeken. (Verder kom je slechts af een toe een boot tegen)
Het grootste succes van de cruise was wel, dat er onder de 20 gasten een ander gezin aan boord kwam met een dochter van 13 en een zoon van 11! Schotten die in Saigon woonden. Al bij de lunch gingen de kinderen bij elkaar aan tafel zitten en schoven de ouders bij mij aan. Iedereen blij!
Na een heerlijke lunch bezochten we de grot en daarna het drijvende dorp;
Na deze uitstapjes konden we aan boord een workshop Vietnamese loepia's maken volgen. De kok deed er een paar voor en de rest mochten de gasten in elkaar knutselen. Jillis kreeg er geen genoeg van;
Hierna was er nog even tijd om met een kano door de baai te peddelen;
gevolgd door een snelle douche en het diner in de eetzaal. Hierna werd er nog een film vertoond, maar we waren allemaal toe aan ons bed.
Ook de volgende dag werden we bijna constant bezig gehouden. Allereerst een korte fietstocht over een van de eilandjes, dwars door de rijstvelden (zie rechter foto), gevolgd door een flinke wandeling naar een van de toppen van de karst bergen. De Schotten hielden hun adem in; hun kinderen waren niet zo van de fiets- en wandeltochten. Hoewel de mijne ook liever achter de tv zitten, protesteren ze nooit heel ernstig (heeft ook geen enkel nut), en omdat ze alle vier in hetzelfde schuitje zaten, gaf er niemand een kik. Ha!
De wandeling viel niet mee. Het had de afgelopen week erg veel geregend en het pad bestond uit spekgladde rode klei. Niemand wilde beneden blijven, maar het was wel afzien. Iedereen gleed regelmatig uit, de top lag in dichte mist en het stikte er van de muskieten.Iedereen was blij toen we zonder kleerscheuren weer beneden waren. Jillis liep maar voorop te rennen, die was niet te houden, maar gelukkig had de gids hetzelfde tempo.
erg vies na de beklimming...
Op de eiland kregen we nog een uitgebreide locale lunch (kinderen aten alleen de rijst) en daarna konden we met een kano een paar prachtige zandstrandjes verkennen. De kinderen allemaal even het water in, want ze waren te vies om beet te pakken.
De volgende ochtend hadden we eindelijk even tijd om op het zonnedek te relaxen, en daarna was het weer ontschepen en terug naar Hanoi, waar we halverwege de middag aankwamen. Spullen in ons oude hotel mogen stallen, en daarna wilde ik graag naar het Hao La Prison Museum, beter bekend als Hanoi Hilton, een spotnaam gegeven door de Amerikaanse POW's (Prisoners of War). Sommige pechvogels hebben hier de hele oorlog uitgezeten, maar als je de foto's moet geloven hebben ze het er stukken minder slecht gehad dan de Vietnamese nationalisten die er door de Fransen ingestopt waren. Senator McCain heeft er ook gezeten.
Hierna even gegeten en daarna gingen we naar het treinstation voor de nachttrein naar Hue. Ik had de meest luxe softsleeper geboekt, maar was al mijn Aziatische treinervaringen toch wat vergeten. Volgens mij verdring je zulke dingen.
De 4 persoonscoupe had 4 bunkers met vieze kussens en dunne dekentjes. Lilith dacht zelfs 2 muizen onder mijn bed te zien lopen, maar we konden ze niet vinden - ze kwamen pas te voorschijn toen het licht uit ging en ze over Liliths deken heen gingen lopen. Verder had Jillis last van luidruchtige buren (Duitsers) aan de borrel. Ik zei hem dat het meer succes had als hij zelf ging klagen, maar dat durfde hij niet. Op een gegeven moment werd het de kinderen echt te gortig -mijn ohropax wilden ze niet- en gingen ze samen naar de buren. De boodschap kwam goed aan want het gelal demde en ze kwamen met een paar paashaasjes terug.
Een beetje lamlendig kwamen we in Hue aan. Hue is de oude keizerlijke hoofdstad en ligt vlak onder de noord/zuid scheiding. De stad heeft de twijfelachtige eer eerst gebombardeerd en aangevallen te zijn door de Viet Cong, die de stad 3,5 week in bezit had.
Als reactie hierop deden de Amerikanen de bombardementen net zo hard over, met als gevolg duizenden doden, en wel voornamelijk burgers.
De Viet Cong is de gewapende tak van het in 1960 opgerichte Zuid Vietnamese volksbevrijdingsfront. Noord Vietnam leverde de VC materieel en strijders.
Nadat we in ons hotel een beetje opgefrist waren, zijn we op ons gemak naar de Verboden Keizerlijke Stad gelopen. Een groot deel van Hue bestaat uit de Citadel, een stadsdeel omgeven door een 10km lange, 2 meter dikke muur. In dit gedeelte stond ons hotel. In de Citadel staat de eveneens ommuurde keizerlijke stad, verboden voor het gewone volk en bewoond door de keizerlijke familie en de hofhouding. De hele keizerlijke stad is zwaar gebombardeerd, door de Fransen, door de Viet Cong en door de Amerikanen. Het staat vol armzalige ruines, waar niets meer van te maken is. De Forbidden Purple City, het woonpaleis van de keizer, zijn vrouwen en zijn concubines (en waar alleen eunuchs binnen mochten), is van de aardbodem verdwenen.
De minst beschadigde gebouwen zijn ze aan het restaureren. De ingang (links) en de ontvangstruimte (rechts) zijn al klaar;
Maar er is nog een heleboel werk te verrichten;
Hierna gingen we in het nieuwe stadsgedeelte eten, welke te ver weg lag om te lopen;
De volgende ochtend gingen we op weg naar de Demilitarised Zone. Van 1954 tot 1974 was de Ben Hai River de scheidslijn tussen Noord en Zuid. 5 km ten noorden en 5 km ten zuiden van de rivier werd als Demilitarised Zone bestempeld. Hoe heviger echter het conflict escaleerde, hoe heviger hier gevochten werd, tot het een van 's werelds grootste slagvelden werd. Nu nog worden er elk jaar ruim 1000 mensen gedood of gewond door oude mijnen en granaten.
We stopten eerst bij de brug over de Ben Hai River. Er is nu een nieuwe brug naast gebouwd; de oude kun je te voet oversteken. De foto's zijn genomen op het midden van de brug; links uitzicht op Zuid Vietnam, rechts op Noord Vietnam;
Aan de voet van de brug was een klein oorlogsmuseum, vol Noord Vietnamese heldendaden. Er liep een groep Amerikaanse oorlogsveteranen rond, die ons waarschuwden nog niet een kwart te geloven van de propaganda.Later raakte ik met een veteraan in gesprek. Hij heeft (zoals de meesten) 1 jaar gevochten en is sindsdien al 8 keer terug geweest. Hij is betrokken met de oprichting van diverse scholen in Vietnam. Ik vroeg hem of de Vietnamezen hem niet met de nek aankeken. Volgens hem was dat niet zo, maar dat was voornamelijk een kwestie van geld en steun van Amerika. Hij kan het zelf nog steeds niet afsluiten en verwacht nog wel een aantal keer terug te komen. Dan bezoekt hij ook de plaatsen waar de zware gevechten plaats gevonden hebben, een uur rijden land inwaarts. Daar zijn veel aandenkens, kleine musea, en vooral veel militaire begraafplaatsen. Wij hebben dat stuk maar overgeslagen.
Wat we wel zijn gaan bekijken zijn de beroemde tunnels. Toen de Amerikanen begonnen met de zware bombardementen op Noord Vietnam, net boven de Ben Hu rivier, zijn de bewoners gevlucht of gaan graven. Er ontstonden diepe tunnels, 12 tot 23 meter onder de grond. Ze zijn nog grotendeels in tact en onveranderd. Ondergronds liggen langs de tunnels kleine kamertjes, 2 bij 2 meter, waarin families woonden. Er was ook een schooltje en er zijn 17 babies geboren. 7 van de 12 ingangen kwamen uit op het strand, en zelfs na zo'n korte tijd onder de grond was het al heerlijk weer lucht te zien. Je kunt je er niets bij voorstellen om hier te moeten wonen.
Ingang van een tunnel en rechts loopgraven in de nabije omgeving.
plattegrond van het tunnelcomplex (klik op de foto voor een vergroting) Mijn nachtleeslampjes kwamen goed van pas!
beelden van familieleven en school ondergronds.
Het was een indrukwekkende dag.
De volgende ochtend wilden we in de omgeving van Hue de keizerlijke tombes gaan bezichtigen. De meeste toeristen doen dit met bus of taxi, maar de kinderen vonden brommertjes het allerleukst. Dus huurde ik 3 brommers met 'chauffeur' en zij brachten ons waar we maar wilden. Het bleek een slimme zet, want op de brommertjes waaide de wind om je oren en koelde je lekker af.
De mannen hadden er zelf ook lol in en kozen leuke binnendoor weggetjes. Onderweg maakten we een stop bij een locaal hoedenstalletje. Jillis wilde heel graag een karakteristieke punthoed hebben, en hoewel iedereen ons verzekerde dat die modellen gedragen werden door vrouwen, trok Jillis zich hier niets van aan en tot mijn verbazing liep hij de rest van de vakantie graag met de hoed op.
Als eerste bezochten we de Thien Mu Pagoda, 21 meter hoog, achthoekig, en elk van de 7 etages is gewijd aan Boeddha.
Er staan veel beelden, er was een enorme klok wiens geluid 10 km ver te horen was, en er liepen jonge monniken rond die voor het terrein en de offers zorgden;
De keizerlijke tombes van de Nguyen dynastie (1802 - 1945) liggen verspreid door het landschap. Het zijn extravagante mausoleums, en elke keizer begon er tijdens zijn leven al aan te bouwen. De tuinen en paviljoens werden als vakantiehuis gebruikt, de tombes werden er na zijn dood aan toegevoegd, waarna de opvolger een nieuwe locatie uit koos en ging werken aan zijn eigen mausoleum. We hebben een paar tombes bezocht, die van Tu Duc (1848 - 1883) vonden we de mooiste. Het was een onverwachte en prachtige oase van rust en schoonheid.
Tu Duc leidde een leven van ultieme luxe, samen met zijn 104 vrouwen en concubines (maar ze bleven allemaal kinderloos).
In het pijnbomenbos jaagde de keizer, in het paviljoen aan het meer las en schreef hij gedichten, je kon het paleis bezichtigen en een foto van je zelf laten nemen, verkleed als keizer, zittend op zijn troon. Hoe meer je betaalde, hoe meer figuranten er om je heen werden gezet als zijnde je minaressen. Jillis zag er niets in dus dit laten we aan je verbeelding over.
rechts de ingang naar het paleis, links het paviljoen aan het water.
De volgende dag reisden we door naar Hoi Ann. Het was maar 140 km en we deden rustig aan. We maakten een lange stop aan het strand van Lang Co (waar in de zestiger jaren ook de Amerikanen hun vertier zochten) en omdat het bewolkt was, was het goed uit te houden.
visser op Lang Co Beach.
Nadat de kinderen uitgespeeld waren op het strand, reden we via de spectaculaire Hai Van Pass (bijna volledig in de mist helaas) door naar het vliegveld. Hier was Peter net geland, en met z'n vieren reden we het laatste stukje naar Hoi Ann, waar het resort helemaal in de smaak viel;
Het resort was gebouwd langs een 150 (!!) meter lang zwembad; rechts de bungalow achtige hotelkamers, links het palmbomen zandstrand.
Hier hebben we 5 dagen boeken gelezen, gezwommen, af en toe een jetski gehuurd of een surfboardje en we maakten wandelingen langs de zee op weg naar een volgende lunch bestemming.
's Avonds aten we in de talloze restaurants van het pittoreske stadje Hoi Ann.
55 km onder Hoi Ann lagen de bekende ruines van My Son. Dit is een religieus centrum uit de 4e eeuw, gebouwd door de Champa dynastie. Op het hoogtepunt van dit koninkrijk schijnen zelfs de daken van de torens bedekt te zijn geweest met een laag goud.
68 gebouwen hebben de oorlogen in de navolgende eeuwen met Chinezen, Khmer en Vietnamezen onderling overleefd. Tijdens de laatste oorlog gebruikte de Viet Cong dit gebied als basis met als gevolg dat de Amerikanen nog eens 48 gebouwen plat bombardeerden en de huidige 20 zwaar beschadigde.
Geen van de cultuurbarbaren in mijn gezin wilde een paar uur van de strandvakantie opofferen aan een bezoek aan My Son, zodat ik besloot er heel vroeg heen te gaan om hordes toeristenbussen en de hitte voor te zijn. Ik was er om 6.30 uur, en om 8 uur was het al zo warm (en druppelden de eerste bussen binnen) dat ik tevreden huiswaarts keerde;
De laatste dagen van onze vakantie vlogen voorbij en 23 april kwamen we uitgerust en bruin weer thuis.
te huur...
zwembad wordt deze zomer vernieuwd.
verse broodjes
met zelfgemaakte kaas!!
recreatieruimte in de voormalige ecurie.
