Rondje Ganzenhoek

12 november ben ik een lang weekend naar Nederland gegaan. Er moesten wat dingen geregeld worden. Het testament van mijn vader heb ik ondertekend, nog wat overlegd met mijn moeder over de dankbetuigingen, en we hebben samen de as van mijn vader opgehaald. In december gaat mama naar Frankrijk, en het is de bedoeling dat mijn broer de as gaat uitstrooien in het bos achter zijn camping. Papa was zo graag in St Germain L'Herm, dat we het een erg mooi idee vonden om hem daar uit te strooien.


Verder niet zo veel overhoop gehaald. 13 uur vliegen, 7 uur tijdsverschil, en 13 uur terug maken Nederland eigenlijk totaal ongeschikt als bestemming voor een 'lang weekend'.
Toch kijk ik met heel veel plezier op die paar dagen terug. Mijn moeder en ik hebben vooral veel samen gepraat, gekookt, gegeten, boodschapjes gedaan (toch weer meer dan 40 kilo bij elkaar gesprokkeld!), 's avonds een spelletje gedaan als ik mijn ogen niet meer open kon houden (hielp goed!) en af en toe naar buiten.


De mooiste wandeling die we gemaakt hebben, wil ik nog even over vertellen.
Precies halverwege de duinen van Wassenaar, over de weg die naar het Wassenaarse strand leidt, ligt een wit restaurant. Daar tegenover kun je parkeren, en daar begint ook 'de Ganzenhoek'. Een wandeling van ruim 3 km, dwars door de duinen. Ik heb er vroeger heel wat rondjes doorheen gehold, maar was er al jaren niet meer geweest.
Ze hadden hier en daar het pad wat omgelegd, maar de grootste verandering was dat er nu vee rond liep. Prachtige bruine paardjes met witte manen, en dikke zwarte Schotse Hooglanders. Ook leken er meer meertjes te liggen dan in mijn herinnering.


Ik had helaas mijn fototoestel niet bij me, maar om een klein idee te geven heeft mijn tante, Maria van den Barselaar, een foto opgestuurd. Dus bij deze;







Wie ooit nog in de buurt komt, en een uurtje over heeft, kan ik de Ganzenhoek van harte aanbevelen! Prachtig!!

Joss sticks

Afgelopen donderdag ging onze wekelijkse wandeling door 2 parken van Singapore; genaamd Bishan Park I en Bishan Park II. Het zijn lange, smalle parken, en het onderscheid ligt 'm in het feit dat de drukke Ang Mo Kio Avenue dwars door het park loopt. Een van de dames die mee liep, had ooit van een taxi chauffeur gehoord wat de naam Ang Mo Kio eigenlijk betekent. In dit district begonnen in de eerste jaren van de kolonisatie van Singapore zich veel Engelsen te settelen. Kio betekent 'brug', een referentie naar de brug die hier moet zijn geweest. Ang is Chinees voor 'rood' en Mo is een tomaat. Dus eigenlijk een minder charmante uitdrukking voor al die buitenlanders die hier de boel kwamen reorganiseren; ze zagen eruit als rode tomaten die over de brug liepen.

Ik denk dat wij hier prima pasten; geloof me, al na een half uur in stevig tempo wandelen in de vochtige hitte hier deden we vast niet veel onder voor die Engelsen 150 jaar geleden...

(nou is dat stevige tempo ook relatief; ik ben er al lang achter dat elke activiteit, zelfs zwemmen, hier toch in een wat lager tempo wordt uitgevoerd)

Een paar foto's van het prachtige park waar we doorheen liepen wil ik je niet onthouden;

¬

¬

Na een wandeling van een uur of 2 kwamen we in een soort industrie gebied. Hier waren allerlei zaakjes gespecialiseerd in het repareren van auto's, computers, timmerbedrijfjes, kleine restaurantjes, meubelzaakjes, lampen etc. Voor ons zagen ze er als winkelpandjes erg onaantrekkelijk uit; het waren een soort aan elkaar gebouwde open garages. Echter van een van die pandjes hadden we iets interessants gehoord en dat winkeltje vormde ook het einddoel van de wandeling; een heuse joss stick winkel; de enige in zijn soort in Singapore.

Een joss stick is een soort wierook stokje, maar dan gemaakt van de bladeren van de wilde kaneel boom. De gedroogde bladeren worden vermalen en met een klein beetje water gemengd. Dit wordt een pasta, licht geurend naar kaneel, wat aanvoeld als klei (maar veel lichter is) en in de zon wordt gedroogd.

Je hebt ze in de vorm van een normaal wierook stokje, maar in de winkel stonden ook stokken zo dik als een been en een paar meter hoog. Op deze stokken worden vervolgens van het zelfde materiaal figuurtjes geboetseerd en op de stok gelijmd. Hierna worden ze geverfd en het resultaat ziet er als volgt uit;

¬

¬

Deze grote exemplaren zijn voor boeddhistische of Taoistische tempels. Ze worden in 'wierookstokjes formaat' ook thuis aangestoken, altijd in setjes van 3. (voor het 'hogere', voor jezelf en voor het 'aardse')

25 jaar geleden ontdekte de eigenaar van de winkel dat toeristen ook geintresseerd waren in zijn boetseerkunst. Hij ging vervolgens beeldjes maken, gemiddeld zo'n 30 cm hoog, en gebruikte vooral karakters uit de Chinese opera. Naar mate de vraag steeg, verschenen er straatfiguren, draken, engelen, kerstmannen en complete kerststallen in zijn collectie.

Hij hield een uitgebreide rondleiding en deed ook voor hoe de figuren gemaakt werden.

¬

¬

Het beeldje is opgebouwd rond een met ijzerdraad omwikkeld bosje stro. Het is een knap staaltje van huisvlijt. De beeldjes kosten ongeveer 20 euro, en daar is hij 2 tot 3 uur mee bezig.

Het is helaas een uitstervend beroep. Ik ben blij dat ik de laatste winkel in Singapore nog heb kunnen bewonderen.

Hierna dronken we met z'n allen een vers geperst sapje in de wet market aan de overkant. (er zijn tientallen wet markets in Singapore; hier kun je verse producten kopen zoals groente, fruit, vis, vlees en gedroogde kruiden. Vaak zijn er ook eetstalletjes in de buurt te vinden, de zogenaamde hawker centers.)

Hierna was de wandeling ten einde, de dames die in het centrum woonden namen vanuit hier de metro terug. Gwen en ik besloten terug te lopen naar het beginpunt, waar onze auto stond. Direct besloten er een aantal dames ook nog een stuk mee terug op te lopen.

Neem van mij aan dat als je dan thuis komt, je helemaal toe bent aan een douche en een boekje op de bank!

¬

Lilith's nieuwe liefde

Een maand geleden maakten we kennis met Annette, een Nederlandse vrouw die een eigen paard had en iemand zocht die dat paard mede wilde berijden.

Toen ze hoorde dat Lilith pas net 13 jaar was, wist ze niet zeker of het wel zou gaan lukken. Haar paard Whisper is een 5 jaar oude ruin, en pas anderhalf jaar zadelmak. Hij heeft (zoals elk paard) een gebruiksaanwijzing; vooral de eerste 5 minuten kan hij nogal bokkig zijn.

Maar nadat ze even met Lilith gesproken had, stelde ze voor om het gewoon een keertje te proberen. Dus zij eerst 5 minuten het bokkige eruit gereden, en daarna mocht Lilith op het paard.

Voor de geinteresseerde onder de lezers; Whisper is een KWPNer, en zijn vader is Flamming, een redelijk bekende fokhengst in Nederland.

Tot onze grote verrassing zat Lilith heel relaxed op het paard, brede grijns, en deed keurig wat Annette allemaal opdroeg.

Na een klein uurtje liet Annette wel weten dat ze Lilith graag nog een paar keer wilde laten rijden, en daarna zou wel duidelijk worden of Lilith hem aan zou kunnen.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en het is Whisper voor en Whisper na.

Het enige minpuntje is dat de stal van Whisper staat op het terrein van de manege waar ik 6 weken geleden niet zo blij ben weggegaan. Maar goed, gelukkig zijn we op deze manier niet afhankelijk van de rijschool. En ik moet toch wel toegeven dat dit de manege is met de meeste mogelijkheden voor Lilith.

Moeders aan de wandel

Na het inrichten van het huis, het settelen van de kinderen, het verdriet van het overlijden van mijn vader, ben ik voorzichtig begonnen met het zoeken van mijn weg hier.

Mijn eerste vaste activiteit heb ik al gevonden; een wandelclub. (ach ja, je wordt wat ouder)

Elke donderdag maken we een flinke tocht ergens over het eiland. De club bestaat al een aantal jaar, en gaat ook door tijdens hitte en stortbuien. Ik verbaasde me hoeveel verschillende wandelingen de groep al gemaakt heeft, en hoeveel er nog niet gedaan zijn. Stukjes rond het eiland, dwars door Chinese of Indiase volkswijken, door parken en jungles.

Het aantal dames dat mee loopt varieert tussen de 5 en 15, en elke keer zie ik weer nieuwe gezichten, er zijn wel 50 leden, wat het extra leuk maakt.

Soms lunchen we na afloop, soms drinken we alleen iets gezamelijk, en soms komen we niets tegen en lopen we door tot het eindpunt.

Helaas is er weinig belangstelling onder mijn gezinsleden om een 'gemiste' wandeling eens met hen te gaan lopen. Maar mijn eerste bezoek, mijn vriendin Saskia, was er wel voor te porren en we besloten het nabij gelegen Bukit Timah Nature Reserve eens te bezoeken, vooral omdat het dwars door een stuk redelijk ongerept regenwoud loopt stikvol apen.

Voor Singapore een Britse colonie werd, rond 1820, bestond het hele eiland uit oerwoud. In 1882 was hier nog maar 10% van over, en nu kun je slechts 2000 ha vinden in 2 natuur reservaten.

Vol goede moed bestudeerden we de bordjes en ontdekten onze eerste aap;

(je kunt op alle foto's klikken voor een groter formaat)

¬

Al snel waren we omringt door apen. We hadden ons lunchpakketje in onze handen, en ik voelde genoeg nattigheid om het brood snel in mijn broekzak weg te stoppen. Direct werd Saskia het middelpunt van hun belangstelling.

Terwijl ze een flinke aap in de gaten hield, nam een klein aapje een supersprong langs haar heen en graaide in de lucht haar pakketje brood uit haar handen.

Hij maakte direct dat hij een boom in kwam en ging daar pontificaal voor onze neus haar boterhammen op zitten eten;

¬

Later vonden we overal bordjes in het park dat het streng verboden is de apen te voederen. Nou, die zorgen wel voor zichzelf!

Omdat Saskia glutenvrij brood heeft, kon ik mijn brood niet delen, en reden we maar even terug naar een supermarkt om wat sushi te kopen.

Vervolgens begonnen we dan eindelijk aan de tocht.

We misten ondanks de bordjes nog een afslag, maar kwamen daardoor toevallig langs een flinke uitzichttoren met prachtig uitzicht over het regenwoud en verder gelegen meren;

¬

¬

Het was een prachtige wandeling en als extra attractie liepen we ook nog over een 250 meter lange hangbrug. Deze hangt 25 meter hoog boven de bodem, en verbindt de 2 hoogste punten van het reservaat;

¬

Het enige minpuntje was dat het op de hangbrug begon te miezeren, daarna begon het te plenzen en vervolgens begon het te stortregenen zoals het alleen in de tropen maar kan regenen. We waren al snel doorweekt. We hebben nog even geschuild in een hutje, maar de lucht was zo egaal grijs dat ik inmiddels wel uit ervaring wist dat het de eerste uren nog niet over zou gaan. Omdat we toch al nat waren, liepen we maar door en soms was het bospad meer een ondiep stromend beekje dan een wandelpad.

We hebben hier helaas geen foto's van als bewijs, omdat we bang waren dat de camera binnen een paar tellen voorgoed onbruikbaar zou zijn.

Maar onze schoenen hebben 3 dagen nodig gehad om op te drogen.

¬