Het viel nog niet mee een en ander voor te bereiden. Natuurlijk begon ik er zoals gewoonlijk weer niet al te vroeg aan. Vliegtickets gingen nog wel, maar hotels verliepen moeizaam. Er bleken al veel hotels vol te zitten, en op een gegeven moment had ik wel contact met een guesthouse, maar communicatie via de email verliep traag en ze begrepen vaak mijn vragen niet of lazen er over heen.
Daarna begon ik uit te zoeken of het mogelijk was om nog een paar dagen naar Noord Korea te gaan. Helaas zat de grens tussen Noord en Zuid Korea sinds 2 jaar potdicht wegens een dodelijk grens incident. Het bezoeken van Noord Korea is nu alleen nog mogelijk via Beijing, per trein of vliegtuig. Je kunt wel een individuele reis boeken, maar er worden 2 ‘gidsen’ aan je vast geketend. Dus Noord Korea viel af.
Daarna bedacht ik dat het misschien slim was om de zeer populaire excursie naar de grens met Noord Korea vooruit te boeken. In de periode dat ik wilde gaan, was er nog 1 dag beschikbaar (direct de 1e dag na aankomst) dus dat toertje vast gelegd.
Ook wilde ik heel graag naar een natuurpark aan de NO kust, maar het lukte me niet om daar een meerdaagse toer naar toe te maken. Op een gegeven moment lukte een 1 daagse toer wel, en aangezien het 3 uur rijden enkele reis was, was dat wel mogelijk dus ook geboekt.
Inmiddels bleek dat het guesthouse de eerste 3 nachten geen plaats voor ons had, maar om de hoek bij hun collega’s wel, dus dat maar besproken.
Toch wel met een lichte onrust (wat stond ons te wachten??) stapten we op het vliegtuig. Het is toch nog 6,5 uur vliegen van Singapore, en we hadden wat vertraging bij de start. Het was een lange zit, en ipv 22 uur was het bijna 23 uur toen we uitstapten, als laatsten want we zaten achterin. We moesten heel veel lopen, en daarna ook nog met een trein. Dat vliegveld is gigantisch. Toen we bij de bagage kwamen, draaide de band nog niet eens. Vervolgens kwam onze bagage als allerlaatste. Ik had nog appels meegenomen, maar die moeten net als bij Australie ingeleverd worden. Zuid Korea is een schiereiland, en alleen via Noord Korea verbonden met China. Ze liggen dus goed geisoleerd en nemen net als Australie geen risico met vlees, fruit, groente en 1000 andere dingen. Gelukkig heb ik geen risico genomen, want 1 tas werd nog gecontroleerd.
Na de customs werden we gelijk benaderd door een taxi chauffeur, die ons voor het bedrag dat het hotel gezegd had wilde vervoeren. Maar er verscheen een mannetje in uniform, en die jaagde die taxichauffeur weg. Hij zei dat het een burger was die wat bij wilde verdienen. Ik had zoiets van; nou als hij het voor een goed bedrag wil doen, had ik het best gevonden. Het was inmiddels al bijna middernacht!
Het mannetje in uniform was heel beleefd en behulpzaam, sprak helaas nauwelijks Engels, maar hij wilde wel een taxi voor mij bellen. Hij vroeg naar ons hotel. Terwijl we op een taxi wachtte, belde hij ook even ons hotel om te zeggen dat we wat later waren. TOEN ZEI HET HOTEL DAT ZE VOL ZATEN. Gelukkig had ik de uitdraai van onze reservering bij me (de emails). Vervolgens heb ik het guesthouse gebeld die ons beloofd had dat er plek was bij hun buren. En toen hoorden we, dat we toch alle nachten bij hen terecht konden. Wij vonden inmiddels alles best, de taxi kwam er ook aan en we begonnen aan de rit van ruim 1 uur naar de stad.
Tot onze verrassing sprak de taxichauffeur vrij goed Engels. Dus ik vroeg hem gelijk maar het een en ander. Hij was zo aardig en behulpzaam dat ik ter plekke besloot het dagtoertje naar de bergen met hem te gaan maken ipv met de georganiseerde toer. We kwamen nog in de vrijdagnacht spits terecht en waren om 1 uur bij het hotel. 3 uur na de landing. Bij Teaguesthouse was er inderdaad plaats voor ons, dus we vroegen maar niet wat er nu precies aan de hand was, we waren allang blij.
Het guesthouse is een hotel in een origineel Koreaans woonhuis, de hanok. Die woonhuizen zijn ze allemaal aan het slopen om plaats te maken voor hoogbouw, maar ze hebben net op tijd bedacht dat het toch wel zonde is, en maken nu van de laatste hanoks guesthouses. Er is een binnenplaats, zonder dak, waaromheen de kamers liggen van het woonhuis en waar dus nu hotelkamers van gemaakt zijn. De deur is een half schuifdeurtje waar nauwelijks een koffer doorheen past.
Links van Lilith onze hotelkamer(schuif)deur.
De kamer was volledig leeg, op een prachtige kast na vol laadjes, en 3 opgerolde matrassen en dikke dekbedden.
Ik vroeg nog of we morgen om 7 uur ontbijt kunnen krijgen (had ik nog in de email vast laten leggen), maar dat kon pas om half 9. Ik had echter die tour naar de grens geboekt dus daar kon ik niet op wachten. Tegen 1.15 am, we lagen net in bed, kwam er nog een soort padvinder vertellen dat een ontbijt om 7 uur er echt niet in zat, maar dat maakte me al niet meer uit, we wilden slapen. Om half 2 ging het licht uit. De matrassen bleken behalve dun, ook keihard, maar de kinderen sliepen zo.
Ik was om half 7 wakker, ging douchen, en maakte ontbijt voor de kinders. Ik had gelukkig cupnoodles bij me. Beetje heet water erbij.... smullen ???? Maar ze aten het wel op. Toen kwam om kwart over 7 opeens toch nog een ontbijt, geserveerd op de kamer. Daar hebben de kinders ook nog van gegeten. Er zaten hele droge oranje appels bij, dus ik had ook nog mijn fruit want dat lustten de kinders dus niet.
Om kwart voor 8 belde de dame van het hotel een taxi voor ons, die was er om 8 uur, en om 8.15 waren we waar we wezen moesten. Via de lonely planet was ik er achter gekomen dat de USO (gerund door het Amerikaanse leger) de beste toers regelt naar de grens. Ze waarschuwen van tevoren dat wie zich niet op tijd op het kantoor meldde, pech had. De toer moest van te voren betaald worden, en ze hadden zeer strenge kleding-, uiterlijk-, leeftijd-, schoenen- en gedrags regelementen vooraf gestuurd.
Iedereen was er om half 9 dus konden we op tijd weg. De jonge vrouwelijke gids had anderhalf jaar in Amerika gewoond en was redelijk te verstaan. Ze sprak langzaam en alles wat ze te zeggen had was zo interessant dat de hele bus aan haar lippen hing. Zo wees ze er op dat de Hougang rivier, die Seoul dwars door midden deelt, volledig omgeven was met hoge hekken, prikkeldraad en wachttorens. Dit komt omdat de rivier door de grens met Noord Korea loopt en ze het al meegemaakt hebben dat Noord Korea Seoul probeerde aan te vallen via de rivier.
De grens met Noord Korea, waar we dus heen op weg waren, is 240 km lang. Na de Koreaanse oorlog van 1950-1953 hebben de Amerikanen min of meer langs de 38e breedtegraad Korea verdeeld (er zorgvuldig voor wakend dat Seoul nog net in Zuid Korea zou komen te liggen). Om een buffer te maken tussen de grenzen, is aan beide zijden 2 km langs de grens tot DMZ (=DeMilitarized Zone) verklaard. Dit houdt in dat een gebied van 4 km breed en 240 km lang al bijna 60 jaar niet bewoond is. Het prachtige gevolg hiervan is, dat dit gebied een uniek natuurreservaat is geworden, waar bijzondere flora en fauna ongerept hun gang kunnen gaan.
De Zuid Koreanen hebben een klein dorp aangelegd in de DMZ waar onder bewaking van soldaten de boeren hun eigen land kunnen bewerken. In dit dorp staat een grote vlag van Zuid Korea. De Noord Koreanen hebben Gijeong-dong gebouwd, door het zuiden ‘propaganda village’ genoemd omdat de huizen leeg zijn of zelfs alleen maar bestaan uit voorgevels. Er is een enorme vlaggenmast neergezet, 160 meter hoog, om de vlag van Zuid Korea te overtroeven.
Seoul ligt 55 km van de grens. Op 25 km van de grens is een bewakingspost. HIer mogen alleen toeristen op weg naar de grens overheen, of inwoners van dit grensgebied. Zuid Koreanen mogen niet naar de DMZ, ook niet in een toer.
De gids vertelde ons hoe idioot het leven in Noord Korea is. Het kwam op mij over als een anti-Noord Korea propaganda. Elke Noord Koreaan moet 10 jaar in dienst. (man en vrouw – elke Zuid Koreaan 2 jaar)
Kim Il-Sung overleed op 8 juli 1994. Sinds die dag worden er geen kinderen meer geboren op 8 juli… Op deze dag moet je verdrietig zijn en mag er niet gelachen worden. Nu valt er weinig te lachen in Noord Korea, zelfs als er geen hongersnood is (er zijn miljoenen mensen overleden door de honger sinds de oorlog). Dagelijks rantsoen is ongeveer 200 gr voedsel, terwijl een mens 700 gr nodig heeft. Op de verjaardag van Kim Il-Sung krijgen mensen minstens dubbele porties. Het is 3 dagen feest. Iederen wordt ziek, want er wordt te veel gegeten. Maar sommige jaren is het zo slecht, dat er nauwelijks extra is. En dan te bedenken dat het lijk van Kim elke 2 jaar naar Rusland of China gaat voor behandeling (dit lijk ligt naar goed communistisch gebruik opgebaard) en dat kost 8 miljoen per behandeling. Hoeveel eten kun je daar voor kopen? En hoeveel voedsel kun je verbouwen als je niet 10 jaar in dienst hoeft...
Zijn zoon, Kim Jong-Il is de huidige leider van Noord Korea.
Na en uur van dit soort informatie aangehoord te hebben, bereikten we de DMZ.
Als 1e stond de 3e infiltratietunnel op het programma. Tussen 19974 en 1994 hebben de Zuid Koreanen 4 tunnels ontdekt die onder de DMZ lopen. Ze zijn gegraven door de Noord Koreanen, om een verrassingsaanval op Zuid Korea te kunnen voeren. De 3e tunnel is de langste en de breedste; ze zijn gemiddeld tussen de 1,5 en 2 meter breed en hoog. Ze liggen tussen de 45 en 90 meter onder de grond! Ze zijn met de hand (en wat dynamite) gegraven. Op sommige plaatsen zijn de rotsen zwart geverfd zodat de Noord Koreanen zouden kunnen verklaren dat het kolenmijnen waren!
Schematische voorstelling van de 3e tunnel. (klik eventueel op de foto voor vergroting) Je ziet de nette tunnel (rechts) die Zuid Korea geboord heeft naar het einde van de Noord Koreaanse tunnel. Je ziet ook de 3 stenen blokkades, rechts, die moeten verhinderen dat de tunnel ooit gebruikt gaat worden.
Voor we de tunnel in gingen, hebben we eerst nog het ernaast gelegen bezoekers centrum bezocht. Dat geeft uitleg over de tunnel, en heeft enorme maquettes over de Demilitarized Zone (DMZ). Je kan dan heel goed zien waar de Military Demarcation Line (MDL = de grenslijn) door het gebied slingert, dwars over het schiereiland van Noord en Zuid Korea. Aan beide zijden slingert het gebied DMZ dus braaf mee, aan elke kant 2 km van die grenslijn;
Rode lijn = DML, gele lijnen markeren de DMZ van Noord en Zuid Korea.
Het stuk wat te bezichtigen is voor toeristen, is weer in diverse extra maquettes tot leven gebracht. Je ziet precies waar elke wachtpost, de dorpjes voor de militairen, en de tunnels liggen.
Er hingen enorme foto's over de Koreaanse oorlog, over de vredes ondertekeningen en over allerlei grens incidenten die sindsdien plaatsgevonden hebben.
We kregen ook een film te zien over de hele grensproblematiek. Erg interessant. Duurde een minuut of 10, en hij had van mij 2 keer zo lang mogen duren en ik had er ook wel 2 keer naar willen kijken.
Er was zoveel interessants te zien en te lezen in het informatiecentrum, en de gids praatte ook maar door, te weinig tijd om het allemaal te bevatten. Zelfs de kinderen zeiden dat ze voor het eerst eens echt plezier van een gids hadden. En hoewel wij alledrie een rap tempo hebben bij het bekijken van attracties, voerde de gids zelfs ons tempo nog op. Hup, de bus weer in. Hup, de bus weer uit, hup, even hier kijken, ja, straks krijg je twee-en-een-halve minuut om zelf nog rond te kijken, naar het toilet te gaan, foto's te maken en het winkeltje te bezoeken.
haha.
En de hele bus was als de dood wat te missen dus niet een keer moesten we wachten op mensen. Nog nooit zo iets meegemaakt.
In elk geval, na het bezoek aan het informatie centrum liepen we naar de tunnel. De Zuid Koreanen zijn ook nog 9 maanden bezig geweest met een boor om een tunnel te bouwen naar het begin van de Koreaanse tunnel. Je kunt een paar honderd meter in de Koreaanse tunnel lopen, tot vlak bij de MDL (grenslijn). De Zuidelijke tunnel is prachtig rond en hoog genoeg, de Noordelijke tunnel is vol uitsteeksels aan alle kanten. Ik heb een paar keer flink mijn hoofd gestoten, gelukkig dat we een helm ophadden! Vlak bij de MDL hebben de Zuid Koreanen 3 enorme betonnen blokkades gemaakt, zodat de tunnel onbruikbaar werd voor de Noord Koreanen. De tunnels zijn ontdekt na lukrake boringen, nadat ze informatie hadden gekregen van overlopers.
Na de tunnelwandeling – terug ging het omhoog en was het een flinke inspanning voor sommige toeristen, gingen we de bus weer in. Nu reden we naar het zgn Dora observatorium. Dit observatorium is gebouwd op een klein bergje, door de minister van defensie, in 1986. Je hebt hier een prachtig overzicht op het hele gebied. Er stonden overal verrekijkers waar je voor een paar dubbeltjes Noord Korea in kon gluren, want het dichtsbij gelegen dorp in Noord Korea, Gaesong, ligt een paar km buiten de DMZ. Je kon zelfs vrij goed via de verrekijker het enorme standbeeld zien van Kim Il Jung. Er staan 25.000 van dit soort standbeelden in Noord Korea. Hij is afgebeeld met een hand omhoog en een hand voor zijn buik. Als je net zo gaat staan als hij kun je in Noord Korea voor jaren achter de tralies belanden, of erger.
Maar goed, we stonden ons dus te vergapen aan het uitzicht op Noord Korea;
5 meter achter de verrekijkers was een gele lijn getrokken, en pas achter deze lijn mocht je foto's maken. Zelfs mensen met hele lange armen en lange lijven lukte het maar net aan om het fototoestel hoog genoeg te krijgen om over de verrekijkers heen een foto van het gebied te maken. Een achterlijke situatie, maar zo zijn de regels die Noord Korea heeft opgesteld. En overal staan Zuid Koreaanse soldaten te kijken of iedere toerist zich wel aan deze regels houdt want ze zijn als de dood dat iemand iets doet wat Noord Korea kan ergeren.
Hierna gingen we een bezoek brengen aan het prachtige treinstation Dorasan.
Het is erg in het belang van Zuid Korea dat de inwoners toestemming krijgen per trein door Noord Korea naar China/Rusland te kunnen rijden. Als ze nu naar Europa willen, moeten ze altijd vliegen. Op een gegeven moment, na 1000-en onderhandelingen, werd de spoorlijn gebouwd. Door Zuid Korea, naar Noord Korea. De treinen zouden op hetzelfde tijdstip aankomen, in Dorasan, waarna de zuid Koreaanse locomotief zou worden afgekoppeld en de Noord Koreaanse locomotief aangekoppeld. Zuid Korea heeft de trein 200 keer laten rijden naar Dorasan, dat dus in de DMZ ligt, Noord Korea is het maar 3 keer gelukt om die trein ook over te nemen. Waarom precies is me ontgaan, maar het komt er op neer dat de trein niet meer rijdt. Er is dus een enorm internationaal treinstation, heel modern, mooie spoorlijnen, en er rijdt geen enkele trein meer;
Toch geven de Zuid Koreanen de hoop niet op dat het ooit weer mogelijk wordt (en vooral dat Noord Korea en Zuid Korea weer 1 land worden...)
Hierna was het kwart over 12, en mochten we eindelijk gaan eten. Koreaans. Je kon kiezen uit een maaltijd met vlees en zonder vlees. De maaltijd bestond uit rijst, een bakje vlees met soepgroente, diverse bakjes groenten, worstjes, gedroogde visjes, schaaltjes groente met gebakken ei erover, en Chinese peren toe. Ik vond het goed te eten, de kinderen aten de rijst en de peren, en vervolgens de boterhammen die we nog van het ontbijt over hadden en die ik voor alle zekerheid maar mee had genomen. Jillis werd helemaal gelukkig van een gratis blikje cola, en ze mochten de 2,5 minuut vrije tijd na het eten besteden aan het kopen van een reep chocola.
Voor de middag stond de Joint Security Area (JSA) (= gemeenschappelijk veiligheids gebied ) op het programma. Dit gebied ligt dus op de grens, precies op de MDL, en wordt gebruikt voor vredesonderhandelingen. Om in de sfeer te blijven, moesten we eerst een brief tekenen waarin we Zuid Korea niet aansprakelijk zouden stellen als we een kogel uit Noord Korea zouden oplopen. Er kwam een Amerikaanse militair de bus in die onze paspoorten controleerden. Hij controleerde ook de kleding en schoenen van iedereen. De regels voor de schoenen waren zo strict opdat, mocht het zover komen, iedereen zou kunnen rennen. Hij vertelde er ook nog bij dat het ieder voor zich zou zijn.
Hij dreunde de veiligheidsvoorschriften en eisen zo snel op, dat zelfs de Amerikanen in de bus moeite hadden hem te verstaan. Het belangrijkste was dat je niet mocht wijzen, in een strakke rij blijft lopen, niet mocht lachen en niets mocht doen om de Noord Koreaanse soldaten, die we te zien zouden krijgen, te irriteren.
Hij kwam de bus in bij Camp Bonifas, dit is de basis voor het VN leger dat zuid Korea bijstaat. Het legerkamp ligt in de DMZ, 400 meter van de MDL (grens).
Rechts onder op de maquette een stukje van Camp Bonifas, de 3 blauwe gebouwen lopen dwars door de DML; je ziet ze hieronder ook op foto's.
Het kamp is genoemd naar een Amerikaanse officier, die met een bijl is vermoord in 1976. Op een dag hadden de Amerikanen bedacht dat een boom omgehakt moest worden. Die boom stond irritant in hun zicht op Noord Korea. Toen het hakwerk begon, kwamen er Noord Koreanen aan, die de bijlen over namen en 2 soldaten doodden met de bijlen. Waarom er niet geschoten is, weet ik niet, misschien om een heel plaatselijk bloedbad en een oorlog te voorkomen.
Maar goed, de soldaat kwam bij Camp Bonifas onze bus binnen. Een jong broekie, Lilith vond hem wel spannend. Nadat hij zijn verhaal had opgedreund, moesten we in een rij de bus uit (om te oefenen) en liepen we naar een filmzaal waar een andere militair in hetzelfde tempo een dia slide begeleidde. Wederom nauwelijks te verstaan. Daarna zou het echt werk beginnen.
Weer de bus in, om de laatste meters naar de MDL (de ECHTE grens) af te leggen. Daar aangekomen moesten we muisstil in een strake rij lopen waar geen gaten in mochten vallen, een gebouw binnen gaan, en er weer uit. Buiten moesten we in 2 rijen naast elkaar op een terras gaan staan. Je had uitzicht op 3 blauwe gebouwen, waar Zuid Koreaanse soldaten als strakke surrealistische standbeelden, met een zonnebril op, op elke hoek van het gebouw stonden. De 3 blauwe gebouwen stonden precies op de grenslijn. Zowel soldaten uit Zuid Korea, als soldaten uit Noord Korea, en toeristen, mogen deze gebouwen op eigen risico betreden. In het gebouw waar we in gingen, stonden zware bruine tafels waar onderhandelingen plaats vinden. Als je naar de achterdeur van het gebouw loopt, waar mensen uit Noord Korea het gebouw in mogen, ben je dus op het gebied van Noord Korea (wel in de DMZ natuurlijk).
Maar eerst stonden we in strakke lijnen op dat bordes, en keken naar de Noord Koreanen die aan de overkant naar ons stonden te kijken. Overal verrekijkers en camera's.
Halverwege de blauwe barakken is de DML van Noord Korea. De soldaat is ook een Noord Koreaan. Let op het raam links naast hem; zie je de verrekijker?
We mochten niets doen, alleen kijken en foto's maken. Er werd door een Amerikaanse militair wederom in een achterlijk snel tempo wetenswaardigheden verteld. Het enige dat me is bijgebleven is het verhaal over een Zuid Koreaanse toerist. Tot 2 jaar geleden was het voor Zuid Koreanen wel mogelijk met een bus naar Noord Korea te reizen, en wel naar hun geliefde berg in Noord Korea. Tijdens haar reis is ze vermoord. Ze zal wel gelachen of gewezen hebben. En sindsdiens heeft Zuid Korea besloten niemand meer via Zuid Korea naar Noord Korea te laten gaan.
De Amerikaan maakte nog een grapje. 'Wie wijst, krijgt een pleister" en niemand durfde te lachen...
Hierna mochten we een blauw gebouw in. Hier stonden de enorme tafels, waaraan af en toe een vergadering wordt gehouden tussen Noord en Zuid Korea. In het gebouw stonden alleen Zuid Koreaanse militairen. Deze stond op Noord Koreaans grondgebied;
Het laatste wat we hebben bezocht, was de 'bridge of no return'. Het is de enige brug die over de rivier loopt die in het grensgebied stroomt. (een zijrivier van deze rivier loopt dus door Seoul).
De brug dankt zijn naam aan de dag dat, eenmalig, Noord Koreanen naar Zuid Korea mochten verhuizen en omgekeerd. Een keus die je nooit meer terug kunt draaien zolang Kim aan de macht is. We reden terug naar Camp Bonifas, en onderweg kwamen we nog rakelings langs de DML (de witte paaltjes op de foto) en Gijeong-dong met zijn enorme vlaggenmast.
In Camp Bonifas stapte de Amerikaanse soldaat, die ons al die tijd begeleidt had, uit en reden we in een dik uur terug naar Seoul.
De kinderen hadden honger na de Koreaanse lunch, maar we besloten eerst een uurtje te gaan internetten en daarna hebben zij voor de Pizzahut gekozen. Na de pizza zijn we met een taxi terug naar het hotel gereden, waar zij de computer samen verdeelden en ik plannen ging maken voor de volgende dag.
Ik had verwacht dat het koud zou zijn. Het zou overdag tussen de 13 en 18 graden max zijn, en 's nachts nog 5 graden minder. Maar toen we op het airport landden, voelde het heerlijk. Een t shirt en een vliestrui, en dat was ruim voldoende. Overdag kon je met een t shirt buiten lopen. Het was dus zeker een graad of 23. Ons hotel heeft vloerverwarming, en omdat je eet en slaapt op een dun kussentje/matrasje, is dat wel lekker. Het voelt niet heet, gewoon prettig. De muren zijn van een soort stevig karton, gespannen tussen schuifdeuren over bijna alle muren. Ze kunnen de kamers dus heel groot maken. Onze kamer is al vrij groot, en omdat er wenig in staat lijkt het helemaal lekker ruim. De douche is perfect en de kinderen vinden het ook een leuk guesthouse.
De extra attractie is een irritant hondje, die zodra je je deurtje open schuift, heel blij op je af komt. Ik heb hem nog nooit een aai gegeven, alleen flinke duwen, en hij blijft blij.De kinderen vinden hem erg leuk, maar omdat hij niet van ophouden weet, gaf Jillis hem op een gegeven moment ook een duwtje, Hij onderschatte het gewicht van het hondje want het beest vloog 3 meter door de open binnen plaats. Hij schrok er zelf van, maar het hondje kwam blij weer terug naar hem.
Het is een heel jong stel die het guesthouse runt. Ze spreken heel slecht Engels, maar ze proberen het wel al is het niet te verstaan. De tweede avond kwamen er 2 mensen uit Taiwan, die op datzelfde niveau Engels spraken. Ze betrokken mij in het gesprek, want ze verstonden elkaar niet.(die 2 Taiwanezen en de 2 Koreaanse eigenaars). Ik heb het al gauw opgegeven, het was niet te doen, maar wel erg grappig.
Je ziet haast geen toeristen op straat. Ik denk dat er ook niet veel zijn. Zeker geen kinderen. Maar tussen 10 miljoen inwoners van deze stad vallen de toeristen natuurlijk niet op. (en als je de randgemeentes mee telt, wonen er 24 miljoen mensen!)
De 2e dag van de vakantie werd ik om 8 uur wakker. Ik had de kinderen beloofd dat ze mochten uitslapen, maar om kwart voor 10 vond ik het wel genoeg. Het Koreaanse ontbijt wat op bed gebracht werd, was al helemaal koud geworden, maar dat was toch niet echt aan hen besteed... ik vond het best lekker.
Er zat een Amerikaanse donut toko een straatje verderop dus ik kreeg die kinders wel hun bedje uit met de vooruitzichten op een donut. Nadat die dingen achter hun net gepoetste kiesjes zaten, gingen we eerst een wandeling door de wijk Bukchon maken.
Hier staan de laatste originele Koreaanse huizen, de zgn Hanoks. Het zijn lage, witte huisjes, versierd met veel houtwerk en een karakteristiek dak van grijze halfronde dakpannen. Honderd jaar geleden woonde iedereen nog in deze huizen, nu maken deze 'grond innemende' bouwwerkjes steeds meer plaats voor moderne hoogbouw. Nog net op tijd heeft de regering besloten de laatste huizen op de monumentenlijst te zetten. Ons guesthouse is dus ook zo'n huis. De mooie, houten dubbele voordeur heeft vaak zilveren versierselen. Achter de deur kom je vaak op een binnenplaats, waar de diverse kamers allemaal omheen liggen. Vaak zijn de kamers voorzien van prachtig houtsnijwerk;
In de straat van ons guesthouse liggen een paar hanoks tussen lelijke, moderne huizen ingeperst, maar in het wijkje op loopafstand waren nog hele straten volgebouwd met deze charmante huisjes. De kinderen vermaakten zich uitstekend met het maken van foto's. We kwamen ook nog langs een huisje dat was ingericht als museum, met allerlei oude voorwerpen die vroeger gebruikt werden. Het was niet groot maar wel erg leuk om even doorheen te lopen.
De straten waren op heuvels gebouwd waardoor je soms erg leuke doorkijkjes had op de wolkenkrabbers op de achtergrond;
Ook zag je soms de heuvels die om Seoul liggen, vol bomen in herfstkleuren. Het was een erg leuke wandeling.
Toen we het wijkje bekeken hadden, besloten we maar richting het paleis Changgyeonggung te gaan. De meeste paleizen staan binnen een km van elkaar zodat de keizer makkelijk heen en weer kon. Dit paleis is in de 15e eeuw gebouwd, maar al eeuwen niet meer in gebruik wegens de Japanse invasie begin 17e eeuw. De laatste nazaat van de keizerlijke dynastie is eind vorige eeuw overleden. Hij had geen kinderen, maar ook geen macht dus de dynastie is zonder problemen beeindigd.
Een groepje Koreaanse meiden voor de troonzaal.
Het was nog wel vroeg voor de Engels talige rondleiding, maar we wisten niet of je die moest reserveren. Het is namelijk niet mogelijk het paleis zonder gids te bezoeken. Er stond een enorme rij voor de kassa en om beurten gingen we in de rij staan of lekker op een bankje zitten lezen. Toen ik eindelijk de tickets kocht, bleek dat precies deze week het paleis bezichtigd kon worden zonder gids! Omdat we nog een uur te vroeg waren voor de Engels talige rondleiding, besloten we eerst zelf maar eens een kijkje te nemen.
Al gauw kwamen we er achter dat het prima te doen is zonder gids. Ok, je steekt er wat minder van op, maar je hoeft niet in slakkengang in zo'n groep mee te sukkelen, om dingen te horen die je over een minuut weer vergeten bent. De kinderen fotografeerden er weer lustig op los.
We liepen eerst door het enorme paleizen complex. De meeste kamers waren leeg, alleen de troonzaal is in ere hersteld;
We besloten alledrie al na 5 minuten die rondleiding voor gezien te houden. Dus we dwaalden een beetje rond, tot we bij de paleistuinen kwamen. Weer in de rij voor een kaartje. En toen hebben we wel 2 uur door die enorme paleistuinen lopen dwalen. Het was een herfstbos in prachtige kleuren, met hier en daar een mooi tempeltje en een kunstmatige vijver vol koikarpers.
Nadat we de uitgang weer gevonden hadden, zijn we naar een straatje gelopen zonder verkeer en vol toeristische winkels. De kinderen hadden sinds de donuts niet veel meer gegeten, dat was om 11 uur, en het liep nu tegen half 5. Ze wilden allebei perse een starbucks in en bestelden warme chocolademelk (het was 23 graden buiten) en een cheesebagel. We hebben daar wel een uur zitten bijkomen van het lopen de hele dag. Daarna wilden ze terug naar het hotel. Ze waren moe en hadden natuurlijk helemaal geen honger meer.
Maandagochtend liep mijn wekker om half 7 af. Ik ging douchen en had met de eigenaars van ons guesthouse afgesproken dat ik zelf ontbijt zou maken voor ons, want zij beginnen pas na 8 uur. Geen probleem. Witte boterham voor de kinderen, zijn ze blijer mee dan met een warme Koreaanse hap. En ik at fruit. Om half 8 waren we allemaal klaar en stond de taxi al te wachten. Het was de taxi chauffeur die ons ook van het airport had afgehaald.
Tegen 10 uur kwamen we in het national park aan. Vervolgens reden we in een half uur in een file naar een parkeerplekje. De taxichauffeur vertelde dat gister, zondag, de drukste dag van het jaar was geweest. Nu, maandag, was het nog steeds heel erg druk, maar het was natuurlijk veel minder dan gister. Hij zei dat het het hele jaar door druk was in dit gebied, en dat een half uurtje file naar het parkeerplaatsje nog weinig was. Toen we eindelijk geparkeerd hadden, kregen we eerst lunch want op de berg is er niet zoveel meer. Bovendien was het ontbijt van 7 uur al wel gezakt.
Er was alleen Koreaans eten en met enig inzicht had ik voor de kinderen 's morgens al 4 extra boterhammen gesmeerd en ingepakt, die ze nu dankbaar opaten. Ik at een Koreaanse versie van aardappelpannekoek met wat snippers inktvis, veel groene slierten en ei. Het was zo lekker dat Lilith de helft mee op at. Het was erg vet dus we zaten al gauw helemaal vol.
In het park zijn de voornaamste wandel opties;
1. met een kabelbaan naar boven
2. een wandeling van 7 uur
3. een wandeling van 2 uur. (achteraf bleek dat we echt op de top van die grijze rotsen zouden komen te staan, wisten wij veel!) ;
De gids en de kinderen stemden voor optie 1, maar het was mijn dag; woensdag die van hen als we naar de Koreaanse versie van Disneyland gaan.
Voor wandeling nr 2 hadden we niet genoeg tijd en nummer 3 leek precies goed, dus we gingen op pad;
De chauffeur bracht ons naar het beginpunt en in een enorme stroom Koreanen begonnen we te lopen. Het was beschreven als een 'erg vermoeiende tocht’ - had ik niet tegen de kindern gezegd natuurlijk - zij zijn toch te lui om een beschrijving te lezen - maar in het begin waren de Koreanen die voor je voeten liepen te slenteren het vermoeiendst.
Jillis liep zich suf te ergeren. Zodra hij een mogelijkheid zag, plofte hij neer en Lilith en ik maar foto's maken.
Lilith en ik namen foto's en genoten van de werkelijk prachtige uitzichten op de bergpieken en de gele, rode en oranje herfstbladeren.
Rechts van ons lag de berg waar de kabel heen ging. Wij liepen in de richting van een berg, waar enorme hoge, kale rotspunten bovenuit piekten.
De hoogste berg in dit gebied is 1600 meter.
De route zou 4 km zijn, en na 3 km zou er een boulder rots liggen die je met een paar mensen een paar cm kon bewegen. Na ruim anderhalf uur kwamen we pas bij die rots aan. Het was toch veel meer klimmen als we in het begin gedacht hadden. Nu het laatste kilometertje. dachten we.
Jillis had het inmiddels helemaal gehad. Hij wilde zijn boek lezen en had helemaal geen zin meer om te lopen. Dus hij zocht een mooie rots uit en zei dat hij hier op ons zou wachten.
Ik probeerde hem nog te motiveren, maar er was geen beweging meer in te krijgen. Dus lieten we onze ballast bij hem achter en Lilith en ik liepen verder. Voor Lilith had ik aan het begin van de berg al 2 Nordic walking sticks gekocht, omdat ze al een poosje klaagt over haar knieen. Maar ze ging eigenlijk steeds beter lopen, al waarschuwde ik haar wel dat omhoog beter is voor knieen dan omlaag. Ze vond de stokken erg prettig. Vanaf waar we Jillis achter hadden gelaten, begon het echte klimwerk. 90% van de Koreanen was inmiddels ook afgehaakt en het zooitje wat nog meeliep had het heel erg zwaar (maar wij ook).
Lilith liep iets voor, en opeens riep ze; ik denk dat we er zijn. Overal zaten bosjes Koreanen te picknicken en te genieten van het uizicht. Maar ik ontdekte om een hoek enorme ijzeren trappen die steil langs de enorme rotsblokken liepen. We zouden zo te zien dus echt op de top van die rotsblokken kunnen komen!
Nog eens 90% van de Koreanen haakten af, en wij begonnen aan de ijzeren trap. Ik had al ergens gelezen over 808 traptreden, maar ik dacht dat we die onderhand wel gehad hadden in de vorm van de rotsblokken waarover je trapsgewijs omhoog kon lopen.
Ik begon nu te vermoeden dat die ijzeren trap bestond uit 808 treden.
Er kwam ook nog een flinke wind op zetten, ik nam een stok van Lilith over zodat zij met 1 hand ook de reling vast kon houden. En we liepen door. Het was best zwaar, maar we dachten allebei absoluut niet aan opgeven. NOOIT.
Pas 2,5 uur na dat onze 2 uur durende tocht begonnen was, stonden we boven! (de 2 uur was dus de tijd tot de top en niet heen en terug).
Het was een prachtig uitzicht, alle kanten in de rondte. We maakten snel wat foto's en bleven niet lang boven want je waaide uit je vliesvest. (vandaag was het ook geen zonnige dag, wel lekker om te wandelen maar een beetje jammer van het uitzicht want de Japanse zee was niet te zien)
We besloten dat ik snel omlaag zou lopen, omdat Jillis nu al een uur zat te wachten op ons, en Lilith zou rustig aan doen met haar knieen, want zodra we naar beneden gingen lopen, ging zij ze inderdaad voelen. Toen ik na 20 minuten bij de rots aan kwam. was daar... geen Jillis. Ik dacht dat hij misschien iets naar beneden was gelopen naar het cola tentje, en besloot eerst maar op Lilith te wachten. Toen kwam zij een kwartier later aanlopen... met Jillis. Hij was ergens anders gaan zitten, ik was langs hem heen gelopen zonder hem te zien, en hij mij niet omdat hij zat te lezen. Gelukkig had hij Lilith gezien.
We kwamen om 4 uur terug bij de taxi, we waren ruim 4 uur weggeweest maar het was heel erg leuk geweest. We hadden allemaal spierpijn. Gelukkig stonden de hotsprings op het programma van de taxi chauffeur, hoewel we alledrie niet dachten dat we bij dit weer (het was inmiddels denk ik afgekoeld tot 16 graden en een lichte miezer) in hot springs zouden stappen. (op het programma van het toertje dat ik eerst geboekt had, stond de kabelbaan en daarna het vissersdorp aan de Japanse zee). De taxichauffeur was er echter zeker van dat we enorm zouden opknappen van die hotsprings, dus vooruit dan maar. We reden langs het vissersdorp aan de Japanse zee en we waren alledrie blij dat we in elk geval daar niet heen gingen, want het bestond uit een paar visrestaurants.
We hadden geen idee wat we ons moesten voorstellen van die hotsprings. Alleen Jillis had een zwembroek bij zich, maar de taxi chauffeur had al gezegd dat het gescheiden was en bloot.
Toen kwamen we bij een resort aan. We snapten er helemaal niets meer van, maar hij nam ons mee naar binnen. Daar bleek dat rond het hotspring water een enorm wellness instituut gebouwd was. Het was binnen! Het warme hotspring water werd in een soort stenen sauna complex gebruikt. Voor 5 euro mochten we erin. Jillis moest dus naar de mannenkant, en de chauffeur zei, dat hij wel een zwembroek aan mocht, hij was toch nog jong en blank. Lilith en ik gingen naar de dames kant. We konden geen enkele instructie lezen, het was volledig Koreaans. Iedereen liep in haar blootje, Lilith keek haar ogen uit! Ze was nog nooit in een sauna geweest. Eerst zagen we allemaal dames aan wastafels zitten, die zichzelf en elkaar zaten te scrubben. Dat maar eerst. Er waren enorme stenen baden. Eerst maar in het 38 graden bad. Mmm lekker warm!
Toen in het 41 graden bad met groene thee. mmm... erg warm.
Toen in het 42 graden bad met paars water... geen idee wat erin zat maar erg heet.
Daarna lekker in het ijskoude dompelbad.
Vervolgens gingen we in een mineraal bad, waar zowaar in het Engels stond dat je niet met je hoofd onder water moest ivm je ogen. Het was vrij koud water maar we waren nog heet genoeg van die andere baden. Daarna was er nog een buiten bad, dat vond ik achteraf het lekkerste omdat het binnen toch wel erg dampig was. Het buitenbad voelde ook precies lekker aan.
Daarna nog even met LIlith de sauna in, moest ze toch ook eens ervaren, maar ze vond het er vreselijk en ze wilde er bijna meteen uit. Toen nog even in een koud dompelbad en daarna besloten we maar naar het gemeenschappelijke gebied te gaan om te kijken of Jillis daar al rond liep. We hadden hele grote katoenen pyama's gekregen voor die relax ruimte. Nou, Jillis zat er al. Die had al die blote mannen helemaal niets gevonden en had zelf lekker (als enige) zijn zwembroek aangehouden. Haha, de lafaard. Maar ja, voor hem was het ook minder leuk in zijn eentje natuurlijk.
In de relax ruimte had Jillis massage stoelen en banken ontdekt. Ik ben wat geld gaan wisselen en voor 60 cent kon je 10 minuten op een stoel of ligbank. We bleken toevallig allemaal iets anders gekozen te hebben. Lilith had iets waar je rug echt gemarteld werd, en je voeten heerlijk gemasseerd (klinkt ongelovelijk maar het was wel zo). Ik lag op een bank waar met wisselende krachten kleine bokshandschoentjes tegen rug en benen duwden. Af en toe zo hard, dat ik moest hoesten. Jillis had een stoel waar je rug gemasseerd werd, weer door kleine bokshandschoentjes, je hoofd en nek geknepen werd en je kuiten gemasseerd. We probeerden elkaars massagestoel/ligbank allemaal 3 minuten uit. Hierna kozen we degene die we het lekkerst vonden en bleven daar nog 20 minuten op. Het was echt een verwennerij;
Toen liepen we naar het restaurant wat bij de sauna hoorde, maar dat was erg Koreaans en de kinderen wilden er echt niet eten. Het was ook bijna gesloten dus veel keus was er niet meer. We besloten ons maar om te kleden en de taxichauffeur om raad te vragen. Oja, hij wist nog wel wat 15 minuten verderop. Daar waren we om 7 uur en het bleek dat de keuken al gesloten was. Koreanen eten om 6 uur. Punt. En anders liever om 5 uur dan om 7 uur.
Ze hadden nog wel wat snackjes in de vorm van kleine warme walnotencakejes, worst met een deeglaag en holle gefrituurde aardappeloliebollen, dus toen hebben we dat maar gegeten. Ik had nog wat appels erbij die we deelden. Het moest zo maar. Daarna was het nog 2.5 uur terug naar Seoul. Een marteling voor ons alledrie, want we waren lekker moe natuurlijk. Maar toch wakker weten te blijven met wat kunst en vliegwerk. Om 10 uur waren we thuis, ik sliep voor half 11 en werd pas om 7 uur wakker, en dat op dat dunne matrasje. De kinderen sliepen tot half 10.
Daarna hebben we op ons gemak ontbeten. Op ons gemak zitten rommelen. Om 12 uur vond ik het genoeg en was het tijd voor wat actie. We zijn de stad ingelopen, onderweg gelunched in Starbucks (ach ja, ik moet bekennen dat ik Koreaans eten met mijn kinderen maar opgegeven heb) en even later kwamen we bij een relatief klein paleis aan.
Jillis is een appelsapje gaan drinken in een cafe, Lilith en ik hebben in 20 minuten het paleis even bekeken, en het wisselen van de wacht heeft JIllis vanuit het cafe prima kunnen zien (volgens hemzelf). Wij stonden lekker vooraan.
Het was vandaag een stralend zonnige dag, maar KOUD!! Ik denk 14 graden. We hadden net aan genoeg aan onze vliesvesten. Zondag liepen we nog in een hemdje buiten. Dat ging vandaag echt niet, zelfs niet in de zon.
Daarna zijn we via een enorme markt verder de stad in gelopen. De markt viel een beetje tegen. Het waren meer winkeltjes die marktartikelen (=goedkope zooi) verkochten.
Toen liepen we richting Seoul tower. Die staat op een berg midden in Seoul;
De kinderen wilden met de kabelbaan, maar het was nog geen half uurtje lopen dus met 2 zeurpieten in mijn kielzog naar boven. Halverwege bedacht ik dat ik nog 2 lollies in mijn tas had, toen werd het IETS stiller, maar ik was blij dat we boven waren. Daar knapte Jillis helemaal op, want ze verkochten daar een van de grootste ijsjes die hij ooit gezien had. Het bijzondere was nog, dat ze basis-smaken hadden. Daar koos je er eentje van, en vervolgens koos je een mix, bv smarties, brownies, chocolade koekjes, mint chocola, caramel, etc en dat werd met grote spatels door je ijsje gemengd. Vervolgens werd het in een enorm cone geschept. Je had het gezicht van Jillis moeten zien!!
Lilith liep ernstig te twijfelen. Ze had meer trek in een chocolade taartje, maar we zouden de toren nog in gaan naar boven, en ze had geen idee wanneer we ooit weer in de bewoonde wereld zouden komen. Dus na enig aarzelen toch ook maar zo'n enorm ijsje. Die van haar was natuurlijk chocolade smaak, gemengd met brownies, en ze had helemaal geen spijt meer. Dat was maar goed ook, want toen we 10 minuten later in de rij voor de lift naar boven stonden, ontdekte ik naast die lift een bakkertje met... chocolade taartjes!
De Seoul toren is opgezet voor verliefde stelletjes. Je kunt een slotje met de namen aan een hek of in een 'boom' klikken. De sleutel mag je nooit weggooien (in elk geval niet voor de verkering uit is).
Een heerlijk ijsje voor alle duizenden slotjes met liefdesverklaringen...
Een andere attractie voor de stelletjes is de lift. Het is de snelste lift ter wereld en je hebt minder dan een minuut om je liefde in die lift te verklaren, als je tenminste geluk hebt en er niet 15 paar anderen oren en ogen meeluisteren...
Toen we boven waren, hadden we rondom een fantastisch uitzicht op Seoul. Je kon de enorme rivier goed zien liggen. Het was inmiddels bijna 5 uur, en je kon nog net foto's maken voor het daar te donker voor zou worden. Door de zonnige, koele dag was het uitzicht enorm goed. We vonden het erg leuk om er rond te lopen.
360 graden uitzicht op Seoul en de Hougang rivier die Seoul in 2 delen verdeelt.
Daarna weer met de lift naar beneden en om Lilith's knieen te sparen ook maar met de gondel naar beneden gegaan. Daarna in een taxi, richting een restaurant in de buurt van ons huis. Eigenlijk zouden we Koreaanse bbq gaan eten, maar die vonden we niet dus kwamen we terecht bij een bakker met allerlei lekkere broodjes. Volgende week maar weer groente...
Woensdag stond Everland op ons programma. De kinderen hadden zich er de hele week al op verheugd.
Ik had besloten de stoute schoenen aan te trekken en met de metro en de bus te gaan. Kleine ritjes in de stad zijn goed te betalen met een taxi, maar een uur naar Everland zou meer dan 100 euro kosten (retour).
We stonden om 8 uur buiten. Er moest een metro halte dicht bij ons hotel liggen, maar geen idee waar. De eigenaars van het guesthouse waren nog niet wakker, en op straat verstond niemand het woord metro. Maar we vonden de ingang toch vrij rap.
We hadden geluk dat dit metrostation maar 1 lijn had. De metro is hier enorm, met soms op 1 station 4 lijnen (heen en weer) = 7 mogelijkheden om verkeerd te staan. De eerste uitdaging was een kaartje. Gelukkig zagen we een stationschef die zich liep te vervelen, dus die hebben we aan het werk gezet. Een kaartje kostte 60 cent, en je kon hier ook nog 20 cent van terug krijgen als je een machine zou kunnen vinden die geld zou terug geven voor het plastic metro kaartje na gebruik. Hij wist ook aan welke kant van de lijn we moesten staan, en we ontdekten ook nog dat onder al die Koreaanse tekens, heel klein, de Engelse namen van de haltes stonden. We moesten 12 haltes mee en daarna nog 1 halte met een andere lijn. De metro was propvol maar we wisten ons er nog in te persen. De halte erna stapten er een heleboel mensen uit en voor de nieuwe stroom erin kwamen hadden wij een plekje.
Toen we eindelijk weer buiten stonden, moesten we bushalte 5002 vinden. Jillis zag opeens een bus rijden, de 5002, die hadden we dus helaas gemist, maar we wisten nu wel dat die bus hier langs zou rijden. (nu nog hopen dat we aan de goede kant van de weg zouden staan). Inderdaad vonden we even later bushalte 5002, en iemand wist inderdaad te vertellen dat deze bus vanuit deze halte naar Everland zou gaan, dus we hoefden niet over te steken over een 8 baans weg. Na 6 minuten kwam de bus al aanrijden, hij was niet vol gelukkig dus we ploften neer. Het was nog 3 kwartier, en daarna een klein shuttletje en toen stonden we voor de ingang. We waren er in 1 uur en 45 minuten, niet slecht.
Het park was enorm groot en het is 35 jaar geleden gebouwd. Het lijkt inderdaad erg op Disneyland, maar is minder mooi afgewerkt.
Er waren enorm veel attracties, en het hele park was op een paar heuvels gebouwd zodat je soms flink omhoog en omlaag moest lopen. De kinderen hadden honger na hun witte boterhammenontbijt, dus eerst maar een patatje en een paar kipnuggets. In het hele park bleek niets te koop zonder vet en suiker…
Daarna naar de steilste houten achtbaan ter wereld. Er was een fastpass systeem, dan kon je gratis een kaartje krijgen en moest je na 3 uur terug komen, dan had je geen wachttijd. Maar de kinderen wilden graag 2 keer, dus vooruit dan maar; 40 minuten in de rij. Dat viel nog mee, want toen we er bijna waren, had iemand op de muur geschreven; 3 uur gewacht, ik hoop dat het het waard is!!!
Nou, steil was hij inderdaad. En hoog. En snel. En je vloog ook nog over een paar minder steile heuvels, maar omdat dat zo hard ging, was het haast nog enger dan die hele steile.
Op de achtergrond; de steilste achtbaan ter wereld. Vanaf het hoogste punt gaat hij -bijna- loodrecht naar beneden en er zit ook nog een lichte draai in.
De kinderen verheugden zich al op een 2e ritje om 2 uur, maar gelukkig hadden ze het er niet voor over om WEER 40 minuten in de rij te staan.
Het hele park was in Haloween sferen, en naast de achtbaan was een haloween doolhof, waar je 3 euro extra voor moest betalen.
Daarvoor moesten we ook tussen 2 en 3 terug komen.
We liepen dus eerst verder het park in, er was nog een ijzeren achtbaan, en nog wat andere misselijk makende attracties. Er waren nergens wachttijden gelukkig.
Toen was het weer tijd voor de houten achtbaan en het griezeldoolhof. Eerst de achtbaan. Ik had niet zo veel behoefte om nog een keer te gaan, dus eerst de kinderen samen. Daarna hadden we dus nog 1 expresskaartje over, de mijne, en JIllis wilde zo graag nog een keer dat Lilith, de goedzak, het goed vond dat hij het kaartje ging gebruiken.
Daarna was het doolhof aan de beurt. Ondanks dat we dus vooraf een kaartje hadden gekocht, moesten we nog een uur in de rij. Maar iedereen kwam er gierend van de lach uit. Nou vertrouwden we de humor van de Koreanen niet helemaal, maar toch waren we nieuwsgierig genoeg om in de rij te blijven staan. Toen we eindelijk aan de beurt waren, werden er 15 tot 18 mensen in 3 rijen voor de ingang gezet. Je kreeg de opdracht elkaars schouders goed vast te houden en elkaar niet kwijt te raken. De voorste kreeg een zaklampje mee, die afgeplakt was met tape zodat er maar minimaal licht uitkwam. Jillis had het haast niet meer van de voorpret.
De 3 rijen werden om beurten los gelaten in het doolhof. Het was aardedonker. Eerst zagen we 3 poppen die onder het bloed op een bank zaten. Toen we er langs kwamen, kwam een van de poppen tot leven en de kinderen schrokken zich rot. Hij kwam achter ons aan en we holden zo snel mogelijk in het donker met ons 5-en verder het doolhof in. En zo bleef het door gaan. Overal lagen lijken die tot leven kwamen, er kwamen lijken uit deuren die onzichtbaar waren, er tikten draden in je gezicht, water druppels over je hoofd, koude stoom langs je benen. Ik liep als achterste in de rij en telkens stond er weer een griezel achter mij. De kinderen vonden het de meest geweldige halloween ervaring ooit.
Het gekke was, dat sommige groepjes de ingang uitkwamen ipv de uitgang. Hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen weet ik niet. Ik denk dat ze zo bang waren, dat ze zijn omgedraaid. Gelukkig deed ons groepje dat niet. Buiten adem van het rennen en de spanning kwamen we bij de uitgang er weer uit.
Gelukkig was de rij inmiddels NOG langer als toen wij aankwamen, anders hadden de kinderen nog een keer gewild.
De rest van de dag liepen we de attracties af die we nog niet gedaan hadden. Een leuke attractie was, dat je met z'n vieren op een wagentje zat, en met een lasergun spoken in een kasteel moest neerschieten (richten op groene lampjes die dan 2 sec rood werden). Na afloop kon je dan zien wie de meeste doelen geraakt had. Tot grote frustratie van Jillis had Lilith tot 2 keer toe gewonnen, en niet zo'n klein beetje ook. Jillis was 2e, maar zijn score verschilde niet zo veel met de mijne.
Wat verder erg opviel, was dat 50% van de Koreanen met oren, hoedjes, strikken etc rond liepen die je daar kon kopen. Vooral de meiden.
In het hele park was nauwelijks water te krijgen, alleen maar frisdrank, en geen blaadje sla. Zelfs het Koreaanse eten droop van het vet en zag er onaantrekkelijk uit. Het werd dus maar pizza om half 6; we weten nu hoe laat ze hier eten dus we wilden geen risico nemen met lege magen in de bus te moeten.
Om 6 uur was het aardedonker, en de zon, die de hele dag stralend geschenen had, was er dus ook niet meer om de boel een beetje op te warmen. Sinds dinsdag was de temperatuur flink gezakt. Liepen we zondag nog in een t shirt buiten, en was het 's avonds ook nog best lekker, dinsdag was het maar 12 graden buiten.
Vandaag zou het weer 17 graden zijn, maar we hadden elk 3 truien bij ons ipv 2, en die kwamen goed van pas.
Om 7 uur zijn we het park uitgegaan, omdat we alles wel een beetje gehad hadden en vooral omdat het te koud werd. Het park is het hele jaar door tot 22 uur open. De bus stond zowaar te wachten, ideaal. Wat ook ideaal bleek, was de busstrook. Er stond een lange file richting de stad, en alle taxies stonden in de file. De bus kachelde lekker door via de busstrook.
Toen we bij de metro kwamen, zag Lilith opeens een leuke kledingwinkel. Jillis, die aardig moe was, met tegenzin mee naar binnen. Ze hebben eigenlijk allebei een jas nodig voor kerst in Nederland. Lilith trok 2 jassen aan, die zowaar allebei pasten. Maar de een was oranjebruin, ik vond een aardige roestkleur die haar leuk stond, met een bontkraagje langs de kapuchon. 100 euro. Maar mevrouw wilde er niet uitzien als een wortel. Toen zagen we een leuke jas voor Jillis. Hij trok hem aan, hij paste, en het was goed, deze wilde hij. Hij stond erg leuk. Ook 100 euro. Donkerrrood met bruine armen. Klinkt vaag maar we vonden hem alledrie super staan. Ze hadden hem ook nog in donkerblauw, maar hij wilde rood. Toen Lilith die donkerblauwe aan. Maar daar kreeg ze 'brede schouders' in dus die werd ook afgekeurd. IK WERD GEK. Kind heeft een jas nodig voor 1 week, dus was zeur je dan?? (In Singapore hadden we hier al 2 middagen aan besteed; alles was vooral te krap op de schouders).
Zij op de dames afdeling nog alle jassen bekeken, veel stoffen jassen die lang zo leuk niet zijn als wat ze aan had, maar ook hier, net als in Singapore, alleen small en medium, en dat is in Europese maten extra small en small, dus niks paste (gelukkig want ik vond niks mooi maar ik dacht wel; nou ja, als je maar een jas hebt en als je hem zelf mooi vindt, vooruit dan) Nou, die wortel jas en die brede schouder jas wilde ze echt niet, en op een gegeven moment waren Jillis en ik het zat dus alleen Jillis z'n jas betaald. Toen wilde ze nog kijken naar korte winterrokken en was ze nog boos ook dat we naar huis gingen.
De metro in, weer druk maar het ging lekker snel. Zelfs Jillis begint de voordelen van het openbaar vervoer te zien, maar niet al te veel toegeven, want hij was liever met de taxi gegaan. Die jongen heeft echt geen benul van geld. Ze hadden allebei geld gekregen om op te maken in Everland, en als ik het niet had tegengehouden, had hij al zijn geld al binnen een uur in een gokhal verpatst.
We hebben nog een uurtje zitten bijkomen op ons bed, toen tanden gepoetst en alledrie lekker gaan slapen.
Op onze laatste vakantiedag ben ik nog even door het paleis Gyeongbokgung gerend hier bijna om de hoek, terwijl de kinderen zouden ontbijten en douchen.
Eigenlijk wilde ik die dag nog naar het national park ten noorden van Korea, waar je met de metro naar toe kan, maar het bleek dat, voor de wandeling van 2 uur over de laatste verdedigingsmuren van Seoul, je je een week van te voren had moeten aanmelden. En die andere wandeling van 5 uur, tja, daar kreeg ik niemand voor gemotiveerd en ik wilde ze geen 6 a 7 uur alleen laten.
Dus na alvast wat koffers te hebben gepakt (de volgende ochtend zou onze taxi om 6 uur voor de deur staan) besloten we maar te gaan winkelen. Lilith had nog steeds geen jas. Ik had er weinig hoop op, maar toch vonden we al snel een jas, winterlaarzen en nieuwe Allstars voor Lilith en nog een leuk overhemd voor Jillis.
Dus we hebben de middag toch nog nuttig weten te besteden.
Het was een bijzondere vakantie!
nb weer thuis gekomen, heb ik het gepresteerd alle foto's van 2011 kwijt te raken (waarvan dus 1000 van Korea) met die 'fijne nieuwe apple computer' van mij. Gelukkig had Lilith nog een paar foto's in haar computer staan, die ik nu heb kunnen gebruiken voor dit blog.
Maar ik ben er nog ziek van.
.
