Toevallig kwam ik op internet een blote voeten wandeling tegen, in Schoten, Belgie. Mijn nicht is ook een enthousiaste blote voeten wandelaarster, en zij had mij al geinteresseerd gemaakt. Dus ik besloot spontaan om mij op te geven voor deze wandeling. Er stond heel weinig informatie, alleen dat de wandeling georganiseerd werd door Renild, een eutonie-therapeute (daar had ik nog nooit van gehoord).
Ik reed er vrij vlotjes heen (uurtje vanuit Gorinchem) en we bleken met 10 dames te zijn.
Renild vertelde alleen dat we op elk moment onze schoenen weer aan mochten doen (zaten in een rugzakje) en dat ze regelmatig een opdracht gaf, die vrijwillig te volgen was.
We liepen een stukje het prachtige bos in, en na 5 minuten mochten de schoenen uit.
Het was een bewolkte dag, droog, 15 graden. Ik zag er een beetje tegenop mijn lekkere warme sokken en schoenen uit te doen, maar was vooral nieuwsgierig want ik geloofde niet dat het iets voor mij zou zijn.
De eerste 'opdracht' was niet te veel naar de grond te kijken. Vooral te voelen.
Nou, dat was oke.
Het schijnt rugklachten na afloop te verminderen.
De 2e opdracht was een poosje te lopen met je vingers tegen je oren, om de 'dreun' van je voetstappen te horen. Het schijnt dat voeten en oren elkaar beinvloeden. Inderdaad. Het maakte uit hoe je je voeten neerzetten en hoe hard je ze liet neerkomen. Verrassend!
Daarna moesten we in paren gaan lopen; de een leidde, de ander hield de ogen dicht. De 'leider' mocht bepalen waar de 'blinde' door heen ging lopen. Ik had het geluk dat ik met Renild liep, dus ik mocht heel lang met mijn ogen dicht lopen. Vond ik ook verrassend leuk.
Daarna kwamen er verschillende bodems, zoals eentje met een modderpoel;
En daarna een stuk met losse beukennootjes-hulsjes en takken en stenen. AU! We kregen de opdracht niet te praten en dat vond ik een slimme opdracht op dat moment; scheelde een hoop gejammer, haha.
We moesten ook nog een stukje achteruit lopen (weer met een begeleider).
En de laatste opdracht was een stukje over een rijtje opgestapelde boomstammetjes lopen.
Het vielen mij 2 dingen vooral op; dat de temperatuur van de ondergrond sterk wisselde (zand en gras voelde veel warmer) en dat iedereen automatisch het gras op zocht als er een stukje straat was. (Net als honden!!)
Mijn voeten bleven wel koud, maar minder koud als ik had verwacht. (De wandeling duurde anderhalf uur).
En wat me nog het meest verraste; de rest van de dag bleven mijn voetzolen en soms ook mijn onderbenen licht tintelen.
