Woensdag, 14 juni vlogen Peter en ik naar Reykjavik. Onze eerste vakantie zonder de kinderen sinds lange tijd (en dat er maar veel mogen volgen haha!). Er was 2 uur tijdsverschil en we landden om 15 uur, na een kort vluchtje van 3 uur. Tot onze verbazing was er helemaal geen paspoort controle en we stonden heel snel buiten.
We zouden een weekje optrekken met onze Nederlandse vrienden die in Zwitserland wonen, Trude en Rene, die ook langzamerhand uit de kinderen raken en we hadden dus het plan opgevat om weer eens samen op vakantie te gaan. (Met Trude had ik 9 maanden door Azie en Australie getrokken, onze mannen waren ook vrienden en we verheugden ons allevier op dit reisje).
Trude en Rene wilden 18 dagen gaan en Peter wilde niet langer dan een week, dus we hadden afgesproken dat we een week samen zouden optrekken, vanaf Reykjavik via de zuidkust naar het oosten zouden rijden en dan bij Hof (zuid oostkust) zouden Peter en ik omdraaien en terug naar het vliegveld gaan (500 km), en zij zouden een rondje IJsland dan samen afmaken. Ik vond het wel jammer, maar ik begreep het wel van Peter dat hij niet zijn hele zomervakantie in IJsland wilde doorbrengen. Bovendien moet ik dit soort 'kijk-vakanties' met hem altijd kort houden.
Omdat zij vanaf Zurich vlogen landden ze 3 kwartier na ons, dus we hadden afgesproken dat we elkaar in het hotel zouden ontmoeten, want zij hadden ook een ander autoverhuurbedrijf.
Wij gingen onze huurauto afhalen (een leuk rood Jeepje), en daarna reden we naar Reykjavik, onderweg nieuwsgierig naar het landschap kijkend. Veel stenen, mossen, rotsen en blauwe kattenstaarten.
We vonden het hotel vrij makkelijk, en tegen 6 uur waren Rene en Trude er ook en we waren allemaal hongerig want het was al 8 uur 's avonds voor ons gevoel.
Dichtbij ons hotel vonden we een heel gezellig restaurant met nog 1 tafel vrij. Die was gereserveerd maar die mochten wij hebben omdat de mensen (nog) niet waren komen opdagen.
Het werd erg gezellig. We hadden elkaar 3 jaar niet gezien en de mannen elkaar 5 jaar, dus een hoop bij te praten. Het eten was heerlijk; veel vis, heel weinig groente maar het was lekker en we hadden allevier erge honger.
Om 22 uur hadden we onze buikjes vol en omdat het nog zo licht was en we de hele dag hadden gezeten, besloten we om nog even een wandeling door de stad te maken. Reykjavik heeft 200.000 inwoners (van de 350.000 mensen die in IJsland wonen). Veel laagbouw, sommige huisjes waren erg bont en deden Noors aan, maar ook saaie Russisch achtige blokkendozen.
De haven was groot en je zag de bergen met ijs in de verte om Reykjavik heen liggen.
 |
| Trude bij de haven |
Wat ons het meest verraste waren de talrijke souvenirwinkels, met een verrassend creatief aanbod.
We waren om half 12 terug in het hotel, nog klaar licht buiten. De zon gaat onder na 12 uur en komt op rond 2 uur, dus het wordt in juni nooit donker. Ik was echter lekker moe en sliep zo.
Donderdag, 15 juni.
Rene en Peter wilden om 7 uur 's morgens gaan hardlopen dus besloot Trude mij te vergezellen met yoga. Omdat de kamers vrij klein waren (voor een hoofdprijs krijg je helemaal niks bijzonders), besloten we de matjes in de gang uit te rollen. Trude doet nauwelijks yoga maar als fysiotherapeut weet ze wel wat van houdingen en ze heeft een prima conditie. Maar ze vond het heel zwaar!
Wij hadden een heerlijk ontbijt en we vergaderden kort wat we wilden doen vandaag. De jongens hadden geen flauw idee, ik had me een beetje ingelezen maar Trude had met 3 reisboeken en 2 kaarten haar plan klaar dus wij besloten zulk initiatief te belonen door al haar voorstellen aan te nemen. (ik vond het stiekum heerlijk eens eindelijk niet te hoeven sleuren aan mn reisgenoten, haha).
We bezochten eerst nog even naar de kerk van Reykjavik te gaan. Een somber grijs bouwwerk waar je in de klokkentoren een prachtig uitzicht op de stad hebt (foto rechts). Voor de kerk staat nog een aardig standbeeld van Leifr Ericsson, een Noors/IJslandse viking die Amerika al rond 1000 na Chr. ontdekt had)
Hierna wilde ik heel graag langs een kerstballen winkel die gisteravond gesloten was. De mannen wilden wel een kop koffie dus liepen we nog even het centrum in. Ik kocht een kerstbal, een koelkastmagneet en een paar kaarten en innig tevreden liepen we terug naar het hotel. Onderweg kwamen we nog een paar trollen tegen en mijn trollenhart ging weer helemaal open;
In 45 minuten reden we naar Pingvellir National Park. Hier is de plek waar noord Amerikaanse en Europese tectonische platen zijn gescheurd. Tussen gescheurde rotsformaties kon je prachtige wandelingen maken;
 |
| heel toeristisch maar na een kwartier is iedereen al weer omgedraaid en konden we rustig lopen |
De IJslandse zomer heeft een gemiddelde van 15 graden en veel wolken en nattigheid, en tijdens onze 2 uur durende wandeling kregen we bijna non-stop een zacht miezer regentje over ons heen. Maar de uitzichten waren prachtig.
Omdat het inmiddels al eind van de middag was, reden we in een uurtje naar Fludir; een gehucht met een supermarktje en een hotel (5 blokhutten) en een heel aardig restaurant.
Na het eten gingen we nog even naar de plaatselijke hotspring; hier lag een natuurlijk zwembad met een watertemperatuur van 38 graden (en op sommige plaatsen was het zelfs niet uit te houden zo warm). We sudderden langzaam gaar, hangend in noedels, en na een half uurtje waren we er allemaal uit; niet uit te houden zo warm.
Je kon nog een klein rondje lopen tussen borrelende watertjes en er was een geyser die om de 5-10 minuten een halve meter water omhoog spuwde;
Hierna dronken Trude en de mannen nog een borreltje en ik ging even wat aantekeningen maken voor dit blog en berichtjes versturen.
Vrijdag 16 juli.
Na weer een onverwachts heerlijk en zeer uitgebreid ontbijt (zelfs met kersen en haring!) deden we in de locale supermarkt inkopen voor een picknick lunch later op de dag. Hierna gingen we op pad, gezellig met 1 auto want we zouden nog een nacht in Fludir slapen.
Als eerste stond de waterval van Gullfoss op ons programma. We hebben allemaal al grote watervallen gezien; Iquazu, Victoria, in Nieuw Zeeland, maar deze was toch ook bijzonder fraai en indrukwekkend;
We hebben er ruim een uur rondgelopen en toen wilde iedereen koffie en kon ik mooi de souvernirwinkel in. Ik ben dol op souvenirwinkels. Ik koop er echt zelden wat, maar wil gewoon weten wat er is. Deze had zelfs zeehonden vachten en vossen mutsen!
Hierna besloten we via een dirt road richting de Langyokull gletcher te rijden. Geen idee of we er zouden komen want we moesten 4 riviertjes door.
We reden door een prachtige, verlaten, stenen 'woestijn'.
We konden niet hard, en ik denk dat we ruim een uur hadden gereden over 15 km, tot we, 500 meter voor de gletcher, moesten opgeven wegens een te diepe en brede rivier;
Trude opperde nog dat Rene op zijn buik in de stroom kon gaan liggen zodat de rest van ons droog zou overkomen en we het laatste stukje zouden kunnen lopen. Rene heeft een grondige inspectie van een flink stuk van het riviertje gedaan, maar helaas; we moesten ons gewonnen geven.
We zagen een gele trekkershut en we besloten eerst maar even te picknicken. Het waaide hard maar we zaten er redelijk beschut;
Daarna reden we het eind weer terug en we reden naar Geysir. Hier ligt de geiser naar wie het woord 'geiser' is vernoemd. Hij is wisselend actief; soms elke 3 minuten, soms 3 keer per dag. We zijn er een uur geweest maar hij deed niks;
 |
| Geysir |
Maar; 100 meter verderop lag de Strokkum geiser en die kwam toch wel minimaal elke 5 minuten tot leven. Eerst een enorme bubbel, dan 30 meter hoog kokend water, een hoop stoomwolken en 10 seconde later was het weer rustig. Vergeleken Yellowstone weinig indrukwekkend maar toch heel aardig;
 |
| Strokkum |
Hierna waren we door de attracties van 'The Golden Triangle' heen; het was 4 uur en we besloten naar huis te rijden. Daar hebben we plannen voor morgen gemaakt, een wandelingetje door het niet bestaande dorp Fludir gemaakt, weer heerlijk gegeten in ons restaurant en de avond gevuld met lezen, administratie, foto's uitzoeken en whiskey drinken.
Zaterdag 17 juli
Vol goede moed gingen we op pad... het regende en was 8 graden, maar he... dit is IJsland en we moesten een uur rijden dus wie weet hoe snel het kon opknappen. (NIET).
Na een uur waren we bij Seljalandsfoss, een mooie waterval. Hier kon je achter langs lopen. Het waaide en we werden nat van de regen en van de waterval maar gelukkig zaten we al snel weer in de auto.
Hierna reden we in stromende regen naar Vik, een plaatsje aan de zuidkust van IJsland dat bekend staat om de kolonies papegaaienduikers. Deze vogels zijn erg grappig om te zien. Trude heeft er 1 met een verrekijker gevonden; dat was toch wel een pover resultaat van 3 of 4 uur speuren langs verschillende plekjes aan de kust, terwijl het eerder meer dan minder ging regenen en het erg koud aanvoelde.
Gelukkig maakten de ruige kusten met het zachte, pikzwarte zand, de spierwitte branding en de prachtige groene rotsformaties het meer dan goed;
Het stikte er van de vogels maar niet welke wij wilden zien...
Na een heerlijke lunch van beroemde IJslandse lamssoep hadden we weer een beetje warmte in ons lijf en gingen we naar de waterval van Skogar. Hier kon je langs omhoog lopen, en dan de waterstroom tot 23 km landinwaarts volgen;
We hebben een uurtje heen en terug gelopen; de dag begon al op zijn eindje te raken maar we genoten bijzonder van het prachtige landschap;
 |
| tussen de kattenstaarten. KOUD!! en NAT!!! |
Het was een zeer aangename wandeling (het werd zelfs grotendeels droog!) en hierna waren we allevier best moe. (Toegeven; vooral ik).
We dropten onze koffers in ons volgende hotel, aten in een jeugdherberg ons diner (het IJslandse eten is verrassend lekker), en ploften in de familiekamer van ons hotel voor een avondje whiskey drinken en bijkomen en gingen allemaal vroeg naar bed.
Zondag 18 juli.
Het hotel was vergeleken de andere hotels een teleurstelling en we waren allemaal vroeg wakker. Trude en Rene zijn zelfs voor het ontbijt nog even naar de waterval van gister gegaan zodat ze die even niet hoefden te delen met andere toeristen. Ik rolde mijn yogamatje uit om 6.00 uur en Peter deed een lesje Portugees.
Rond 8 uur gingen we rijden en na een half uur kwamen we ergens waar overal hoopjes gestapelde stenen lagen. Het is de bedoeling dat elke bezoeker een steentje bijdraagt aan een bouwwerk;
Om 10 uur kwamen we bij Skaltafel National Park. Hier kon de wandelingen maken van meerdere dagen en van een paar uur. Omdat we nog meer op het programma hadden staan liepen we een rondje van ruim 2 uur naar de Svartifoss waterval, naar een uitzichtpunt op een gletsjer en de Sjonarsker vallei;
Ik loop het langzaamste van ons vieren maar Rene heeft veel tijd nodig voor zijn foto's dus dat komt goed uit.
Hierna een koffie-gebak-broodjes pauze en weer op pad. Onderweg kwamen we nog diverse fotostops tegen en Rene stopt overal voor dus Peter noodgedwongen ook en ik blij.
Na een uurtje kwamen we aan bij de Fjallsarlon gletsjer, een uitloper van ijskap Vatnajokul. Die ijskap is 3 keer zo groot als Luxemburg. De gletsjer mondt uit in een lagune, waar allerlei ijsschotsen in drijven. Het was een fantastisch gezicht. Witte, blauwe en zwarte ijsschotsen in helder water met op de achtergrond de gletsjer, zwarte en groene bergen (deels bedekt met sneeuw);
Hierna reden we naar de veel grotere Jokulsarlon lagune (17 km2, 600 m diep) waar nog veel meer ijsbergen lagen te smelten in het meer.
Dit meer lag zo dicht bij de zee, dat ijsschotsen via een riviertje een paar honderd meter meegesleurd werden en vervolgens op het zwarte strand lagen te wachten op vloedgolven om vervolgens voorgoed te verdwijnen in de Atlantische oceaan;
We hebben wel een uur langs het meer gelopen en de ijsbergen bewonderd en gefotografeerd. Het was zo bijzonder. Ik had nog nooit zulke ijsbergen gezien en ik vraag me af hoe mooi de polen wel niet moeten zijn!
Om 7 uur kwamen we in een perfect hotel in Hofn aan, en hebben we heerlijk gegeten.
s' Avonds ontmoetten we een Duits stel die goede tips hadden voor morgen. Ze hadden een drone die opnames kon maken en de jongens waren zeer geinteresseerd. Zal ik Peter toch nog aan het fotograferen krijgen?
Maandag, 19 juli.
De laatste dag al weer.
Voor vandaag hadden we de keus OF 110 km enkele reis rijden om een toertje te maken naar papegaaiduikers, OF 10 km rijden en een lange wandeling te maken door het gletsjer gebied.
Papegaaiduikers (puffins) zijn grappige vogels die vooral in IJsland en de Hebriden leven. Ze zijn zwart/wit, met een prachtig gekleurde bek en wat droevig staande ogen. De puffin woont alleen een paar maanden op land om te broeden (42 dagen) en de jongen te voeden (42 dagen). Daarna verlaten ze hun enige kind, die dan uit honger uiteindelijk zich van de klif laat vallen en zo ontdekt dat hij kan vliegen. Vliegen leren ze nooit goed. Het is een ongelukkig gezwabber en ze landen regelmatig op hun buik of bek.
Maar duiken kunnen ze als geen ander; tot 70 meter diep. Ze zijn iets groter dan een duif en kleiner dan een eend.
Rene en Trude blijven nog 12 dagen in IJsland. Zij gaan het hele eiland rond en hopen de puffins in het noorden nog een keer te zien. Peter wilde ook geen 2 keer 110 km rijden voor de puffin; dus we besloten dat ik met de jeep op puffin toer zou gaan en zij met z'n drieen zouden gaan wandelen.
In 1 uur en 10 minuten bereikte ik Ingolfshofoi. Dit schiereiland is vernoemd naar Ingolfur Arnarson, de eerste kolonist van IJsland (AD 871).
Hier kon je de auto parkeren en het eerste stuk van de toer werd je in de aanhanger van een tractor vervoerd. Ik had geluk; de groep bestond slechts uit 10 mensen en het was stralend weer. Er zijn 3 groepen per dag; de groep na en voor ons bestond uit 40 man!
Het tractorritje duurde een half uur. Tot mijn verbazing reed de tractor recht een enorme plas water in maar we bleven redelijk droog en moddervrij;
Toen we bij een zwarte zandklif waren kon de tractor niet meer verder en moesten we 200 meter door het zwarte zand de klif op klunen.
 |
| de tractor met aanhanger |
Boven op de klif zaten grote bruine vogels. De gids vertelde dat ze skua's heten, in het Nederlands; jagers. We moesten door hun broedgebied. De vrouwtjes deden lelijk naar ons op hun nest in het gras; de mannetjes cirkelden om ons heen en de gids waarschuwde dat we ons hoofd moesten beschermen als ze een duikvlucht namen. Inderdaad scheerden ze soms vlak over ons heen maar ze vielen niet aan. Ze zijn al 25 jaar aan toeristen gewend en de gids denkt dat ze het een sport zijn gaan vinden; toeristjes pesten.
Maar het zijn geen lieverdjes. Ze roven eieren en eten zelfs puffins.
Bij de rand van het klif gekomen was het wachten op de puffins. Na 1 minuut kwam de eerste al aanzwabberen. Met hun bek vol vis voor hun jong of broedende partner cirkelen ze eerst 3 keer langs om te zien of de kust veilig is. Dan landen ze OF boven op het gras op de klif, OF duiken gelijk hun nesthol in. De nesten zijn als appartementen in de klif gebouwd. Als je pech hebt en te dicht bij de rand gaat staan heb je kans dat dat het hele bouwwerk instort en als je erge pech hebt val je in de Atlantische oceaan, zo'n 50 meter lager.
 |
| klif vol nesten in appartement-stijl |
De gids zette een verrekijker neer en voor degene die geen groothoeklens hebben, hield ze het mobieltje voor de kijker en maakte zo een heel aardige foto;
De groep verspreidde zich een beetje over de klif en ik dook ook ergens in het gras en keek vol plezier naar de voorbij scherende puffins, die je tot ongeveer 5 meter kon benaderen;
Opeens landde er eentje nog geen 2 meter voor mij. Zelfs met een mobieltje kon ik een hele goede foto maken. Hij bleef wel 20 minuten een beetje heen en weer drentelen. Waarschijnlijk zat ik heel dicht bij zijn nest. Ik maakte volop foto's en kon de 6 zandalen in zijn bekje zien glinsteren in de zon;
De groep bleef braaf 5 meter achter mij ook hun memory card vol schieten. Toen ben ik heel voorzichtig opgestaan en achteruitlopend weggegaan. De puffin wachtte nog tot we echt wegliepen voor hij zijn nestje in dook.
Het was een hele belevenis. De gids zei dat ik erg veel geluk had gehad.
We zagen ook nog een een orka in zee. Die zitten vooral aan de noordkust maar komen hier ook wel eens langs. En diep onder ons op het zand lagen veel zeehonden in het zonnetje.
Heel tevreden reden we met de tractor terug, onderweg viel er nog een buitje op ons kop maar dat kon de pret niet meer drukken.
Om half 5 kwam ik thuis en 20 minuten later kwamen mijn reisgenoten. Ze hadden in stralende zon de hele dag langs diverse gletsjers en ijsbergen gelopen;
We zijn 's avonds voor de laatste keer met ons vieren uit eten geweest; de plaatselijke langoustines smaakten meer dan goed!
Dinsdag, 20 juli
Peter en ik stonden om 5 uur op en reden 550 km in gietende regen terug naar Reykjavik.
Om 23 uur waren we weer terug in Gorinchem.
Trude en Rene hebben hun rondje nog vervolgd. Prachtige dingen gezien, heel veel regen gehad, afgewisseld met stralende zon. Maar achteraf heb ik er vrede mee dat we maar een week waren gegaan. Prachtige natuur gezien, hele fijne vakantie gehad maar persoonlijk vond ik het heerlijk weer in tropisch Nederland terug te zijn!
