Veiligheid in Singapore

Singapore staat al jaren te boek als een van de veiligste plaatsen op aarde. Camera's hangen op de vreemdste plaatsen en de politie staat paraat. Alcohol is duur, drugs handel is letterlijk levensgevaarlijk en gevangenisstraffen zijn niet kinderachtig voor ook maar het kleinste vergrijp.
Echter de (rijke) Chinese bevolking weet wel beter. Zij verschuilen zich achter hoge hekken, alles zit achter slot en grendel en zij voelen zich alles behalve veilig. In tegenstelling tot het merendeel van de expat gemeenschap, die hier eigenlijk een heel relaxed leven heeft. Zo ook wij. Natuurlijk gaat de deur op slot (meestal) en houden we een oogje op onze (hand)tassen. Buitenshuis gaat de fiets op slot, maar wij halen zelden of nooit onze TomTom uit de auto, of verwijderen de cashcard achter de voorruit (waarmee je electronisch spitstoeslag betaald, en in bijna elke parkeergelegenheid kunt afrekenen zonder ook maar een raampje open te hoeven doen).

Maandag, 21 september was hier een vrije dag wegens Hari Raya. Singapore heeft veel extra vrije dagen om alle Boeddhisten, moslims, Christenen en Hindoes hun belangrijkste feestdagen vrij te geven. Peter had ook vrij en wij zaten net te lunchen, toen we een vermoedelijk Indonesische jongen onze voortuin in zagen lopen. Zoals wel vaker stond ons tuinhek wagenwijd open, auto op de oprit, wat fietsen bij de voordeur. Onze deurbel zit vooraan bij het hek, en we zaten eigenlijk te wachten tot de jongen op de deur zou kloppen. Zie ik hem opeens met mijn fiets aan de hand langs de auto de tuin weer uit lopen! Op mijn blote voeten vloog ik achter hem aan, hard roepend, gevolgd door Peter, een stukje achter me want die zat iets ongustiger aan tafel. Halverwege de straat rende Peter mij voorbij, en ik laat de achtervolging dankbaar aan hem over. Ik zie een paar huizen verderop de buurman, Doug, met zijn grote Harley de poort uit komen rijden, maar dat hield ik niet in verband met ons debacle, zo snel was hij in actie gekomen.

Om de hoek van de straat werd Peter uitgenodigd om in een Posche te gaan zitten van een mevrouw die net aan kwam rijden. Peter kan goed rennen maar tegen een fiets ga je het toch afleggen.
Helaas waren zij de dief met het keren van de auto uit het oog verloren, en omdat het in deze buurt wemelt van de kleine straatjes, reden ze op goed geluk wat rond maar kwamen 10 minuten later vergeefs terug.
Ik had onderhand de politie gebeld. Tot mijn stomme verbazing stonden die een paar minuten later met zwaailicht voor de deur!!

En dan komt, tot mijn grote vreugde, Doug met Harley en fiets de straat in gereden!!

Hij vertelde dat hij in de tuin zat te lezen toen hij ons hoorde roepen. Hij heeft direct zijn motor gestart, hek geopend en zonder helm of iets gaan rijden in de richting die Peter (toen nog rennend) aanwees. Eigenlijk had hij hem al binnen een paar honderd meter in beeld. Omdat hij niet 100% zeker was of dit de dief en mijn fiets was, is hij naast de man gaan rijden en is hem gaan bestoken met vragen. 'Is dit jouw fiets?' 'Waar heb je hem gekocht?' 'Wat heb je er voor betaald?'
Omdat er weinig zinnige antwoorden uit kwamen, en omdat de dief stug snel door bleef fietsen, werd hij er steeds zekerder van dat hij de juiste fiets te pakken had. Hij liet de man zich lekker uit de naad fietsen, bleef constant naast hem rijden en hem bestoken met vragen. Toen ze na 2 km in de buurt van een politiebureau kwamen, bood hij aan om even langs de politie te rijden, zodat er even duidelijkheid kon komen over de eigenaar van de fiets. De man begon steeds harder te zweten en te rijden en hij stelde ook nog voor om de fiets van hem over te nemen, zodat de dief kon wegrennen zonder verder vervelende acties. Toen elk voorstel genegeerd werd, werd de buurman het zat en met zijn grove laarzen kreeg de dief een flinke trap tegen zijn benen, waardoor hij zijwaarts op straat viel. Hij begon verwoedt in zijn zak te graaien (de buurman wist bijna zeker dat hij een mes zocht) dus kreeg hij ook nog een paar flinke trappen op zijn handen. Toen pas begon hij eieren voor zijn geld te kiezen en ging er als een haas vandoor.

De politie die dus al ter plaatse was, ging direct aan de slag met aanwijzingen van de buurman over uiterlijk van de dief en de plek van 'aanhouding'. Ze vonden het erg jammer dat Doug geen mobieltje bij zich had gehad, maar stuurden met walki talkies collega's in de richting van het incident.

Helaas hebben zij de man niet meer kunnen traceren. Maar ik heb mijn fiets terug en dat vind ik toch wel het allerbelangrijkste!!

Alle lof overigens voor de politie. Ik heb nu gezien hoe snel zij handelen, ook voor iets 'simpels' als een gestolen fiets! Moet je in Nederland om komen! Ook hebben zij zowel bij Doug als bij mij een half uur doorgebracht om een heel proces verbaal op te maken. Petje af hoor!