18-03-'21. Groene wissel Delft. 11 km.

Vandaag was de weersverwachting zeer matig, maar omdat het (nog) droog was besloten buurvrouw Patricia en ik toch maar te gaan. We kozen Delft; dichtbij en een tocht van 11 km; hopelijk hielden we het droog...

We parkeerden in de buurt van Ikea en haakten midden in de wandeling in. (Scheelt een stuk door de stad rijden én een hoop parkeergeld). Als eerste kwamen we langs het Arboretum/Heemtuin; bijna loodrecht achter de Ikea. Nooit gedacht dat daar zo'n prachtig groen stukje park lag! We maakten een omweg in het Arboretum. Het was prachtig aangelegd;

 

 

Hierna liepen we door een weiland, en we waren zo druk aan het kletsen dat we de afslag misten en te ver door liepen. Maar dankzij Google Maps vonden we de weg naar De Grote Plas en al snel waren we weer waar we wezen moesten. Het recreatie gebied van het Delftse Hout vonden we verrassend druk voor een donderdag ochtend; veel wandelaars.

Maar het was ook prachtig lopen door de polders en over de graskades.

Hierna liepen we het Wandelpark de Nootdorpse Plassen in;

Via een viaduct onder de A4 kwamen we Delft binnen en we liepen door de mij al wat herkenbare binnenstad. Wat jammer toch dat de musea nog steeds dicht zijn! Ik heb er nog een paar in Delft op mijn verlanglijstje staan.

We kwamen weer langs de Oostpoort en hoewel die al in mijn blog staat, kon ik het toch niet laten;

Hierna konden we weer de A4 onderdoor en waren binnen 3 uur terug bij af. We hadden 2 druppels water opgevangen onderweg, maar toen we in de auto zaten begon het echt te regenen. Strakke planning!

Volgende week richting Goeree/Overflakkee. Ik hoop echt dat in elk geval mijn handschoenen binnenkort niet meer nodig zullen zijn. Mijn vingers hebben het zwaar in de winter...

.

15-3-21. Rondje tegenwind op De Woude. 8 km.

In mijn puzzelboekje kwam ik de volgende vraag tegen: "Welk dorp in het Alkmaarder- en Uitgeestermeer is alleen per pont te bereiken?"

Het antwoord was; De Woude. Ik had er nog nooit van gehoord en ik googelde het dorp maar eens. Toen zag ik dat dit vrij dicht bij Zaandam lag, waar ik vanochtend moest zijn en ik besloot na de afspraak in Zaandam het rondje over De Woude te gaan lopen.

Tegen half 2 kwam ik bij het pontje aan en voor 50 cent werd ik keurig naar de overkant gebracht. De auto kon ik vlak voor het pontje parkeren. Aan de kapitein van de pont vroeg ik of het gezien de sterke wind nog uitmaakte hoe ik het eiland rond zou lopen; hij adviseerde me tegen de klok in te lopen en het leek me wel een goed advies. 1 minuut later was ik aan de overkant en startte de ongeveer 8 km wandeling. 

Het dorp zelf bestaat uit een ophaalbrug, een kerk, 3 (doodlopende) klinkerweggetjes, 2 restaurants en een handjevol huizen voor de 160 inwoners. De houten huizen zijn zeker fotogeniek;

Maar al snel was ik het dorp uit en begon het drassige wandelpad door de Westwouderpolder. De grasvlakten hadden de ganzen nog grotendeels voor zich alleen; de koeien stonden nog op stal en de grutto's, tureluurs, kieviten, veldleeuweriken en smienten lieten zich met het blote oog niet zien. 

Het was guur, windkracht 5 maar gelukkig droog. Ik had mijn nieuwe waterdichte laarzen aan; prima tochtje om die eens in te lopen;

 

Het Alkmaardermeer had een flinke golfslag en 2 surfers gingen met een rap vaartje over het water;

 

Maar het meest genoot ik van de prachtige uitzichten op de polder;

Na anderhalf uur soppen kwam het dorp weer in zicht;

Lekker uitgewaaid stapte ik de pont weer op. Maar het verbaasde me wel hoe je op een rondwandeling de wind constant tegen kan hebben!

.

12-03-21. Groene wissel Alphen aan de Rijn. 15 km.

Ik geef het toe. Ik had weinig verwacht van een 15 km wandeling die de Groene Wissel heette en in Alphen aan de Rijn zou beginnen. Ik associeer Alphen aan de Rijn niet echt met een 'groene' wandeling. Maar omdat over 3 dagen het vogelbroedseizoen zou beginnen en deze wandeling dan voor 3 maanden gesloten zou zijn, besloot ik het toch een kans te geven.

Mijn buurvrouw Patricia wilde wel mee lopen. Een week geleden heeft ze haar 'blinde geleide hond in opleiding' Ona terug moeten geven aan de stichting. Nou - IK mis dat beest al en ik kan me nauwelijks voorstellen hoe zeer zij die leuke hond moet missen.

Ze wilde graag mee wandelen en daarom kozen we een langere tocht die minder geschikt zou zijn met een hond. Haar echtgenoot is akkoord gegaan met een nieuwe pup en zo lang ze die nog niet heeft moeten we het er maar van nemen.

De wandeling begon bij het centraal station in Alphen, en we parkeerden de auto in een straat in de buurt van dat station. En we begonnen met de wandeling. We liepen een klein stukje door het oude centrum en langs de Oude Rijn. 

Hierna bereikten we het Weteringpad, dat dwars door een smal stukje groen lag met aan de ene kant een drukke weg met een industrie terrein en aan de andere kant een woonwijk. Tot onze verrassing liepen hier 2 kuddes Galloway runderen. Die blijven telkens weer zo leuk;

 

Door hun begrazing (en mest) wordt er geleidelijk aan voor gezorgd dat de bodem verschraald, waardoor diverse inheemse planten prima kunnen gedijen. En die trekken vervolgens vlinders, vleermuizen, egels en vogels aan. 

Galloway runderen wegen gemiddeld 400-600 kg; en door dit relatief geringe gewicht zakt het dier minder snel weg in de drassige grond. Ze hebben geen horens maar wel opvallende oren, korte poten en een ruige, dichte vacht waardoor ze buiten kunnen overwinteren. Ze trekken zich bovendien weinig aan van mensen, mits die niet te dicht bij een jong komen.

Hierna liepen we over een 2 km lang Weteringpad waar vrijwilligers druk bezig waren met het omhakken van enkele bomen. Een prachtig stuk wandelpad;

Hierna kwamen we op het Papenpad. Het was begonnen te miezeren en we hadden windkracht 5 pal tegen. We moesten enkele overstapjes over; en we weten nu wat er bedoeld wordt met overstapjes;

Na een oneindig durend stuk tegenwind kwamen we eindelijk bij een bocht en een u-turn en hadden we zijwind. Maar de miezer ging over in een echte regenbui waar onze paraplu's geen kans tegen maakten. En we hadden nog minstens een dik uur te gaan. Maar het pad maakte het wel (een beetje goed);

Vooral toen de regen opeens stopte en de weg weer een bocht nam waardoor we de wind de laatste kilometers in de rug hadden. We liepen langs Boskoopse kwekerijen en sommige huizen hadden ware kunststukjes van hun voortuin gemaakt.

Hierna moesten nog wel enkele zeer soppige en modderige paadjes over; er werd aan het pad gewerkt en we moesten met al die wind op een smal dijkje tussen een sloot en een gegraven geul lopen, terwijl onze schoenen flink weg zakten in de modder.

Maar het alternatief zou een heleboel extra kilometers toevoegen en met dit weer vonden we die 15 km meer dan genoeg. Dus doorgesopt en eindelijk kwamen we weer bij de bewoonde wereld.

Dik 3.5 uur later kwamen we bij de auto. Natte jassen, vieze schoenen, ijskoude handen en we hadden nauwelijks 5 minuten pauze gehad om wat thee en koffie naar binnen te gieten. Maar... toegegeven; het was een prachtige tocht!

05-03-'21. Jetlag, kapotte computer en lekke band.

Je hebt van die dagen... 

Ik zal je over die van mij vertellen. In het vliegtuig 2 uurtjes onbewust en 1 uurtje wat minder bewust van de 17 uur vliegtijd meegemaakt. De andere 14 uur doorgeworsteld met de gebruikelijke waardeloze happen en keuze uit 16 waardeloze films (waarvan de helft 'grappige familie films'). Af en toe lieten de stewardessen, die zelf niet verplicht worden tot enige vorm van Covid testen terwijl de passagiers én een CPR én een sneltest moeten ondergaan, zich ook nog zien. Maar het moet gezegd worden; ze nemen het zeer serieus om zo min mogelijk contact te maken met de passagiers (en staan op een kluitje in de pantry veel te luid te kletsen).

De afhandeling van de bagage op Schiphol nog nooit zo snel meegemaakt en ik was binnen 20 minuten na landing bij de vertrekhal waar Jillis mij kwam ophalen. Er stonden misschien 10 andere auto's waarvan er eentje verlaten was en nog een bekeuring op liep ook...

Weer thuis hadden in elk geval de planten mij gemist. 

Ik voelde me aardig wakker en ben een paar uur bezig geweest met koffer uitpakken en rommel opruimen. Daarna geluncht en besloot ik toch maar een uurtje te gaan slapen omdat ik anders, mezelf kennende, de hele avond mezelf in de weg zou zitten. Ik viel boven verwachting snel in slaap en werd dik 2 uur later wakker... wekker was niet afgegaan. Nou ja, was ik in elk geval lekker wakker, had nog een intervisie van mijn nieuwe opleiding dus die avond kwam goed om. Rond middernacht naar bed, sliep als een roos, werd heerlijk uitgerust wakker en keek hoopvol op de wekker, met de verwachting dat het dik in de ochtend zou zijn. Nou... het was 3 uur midden in de nacht. Geen oog meer dicht gedaan, en om half 8 maar opgestaan. 

Peter belde om 8 uur over zijn computer. Die was kapot gegaan en niet te maken zonder data verlies in Jakarta dus had ik hem meegenomen in de hoop dat Apple Nederland wat meer kon doen. Een half uur bezig geweest om een online afspraak te maken; er was vandaag nog precies 1 plekje vrij; om 10 uur. Het was inmiddels al 9.20 uur dus ik rende naar boven, trok kleren aan en omdat het volgens google maps 50 minuten fietsen was viste ik mijn autosleutels maar op. Buiten was de auto echter weg! 

Oja, gister aan Jillis uitgeleend omdat een oom van Emma opeens overleden was.

Dus met bonzend hart de fiets uit de schuur gevist en om 9.26 uur spurtte ik weg. Ongelofelijk hoeveel enorme bakfietsen, skeelers, 3 rijen dikke wandelaars, parkerende auto's en breed fietsende fietsers MIJN fietspad bezetten.

Om 10.05 uur stond ik met bonzend hart voor de winkel. Ik moet toegeven dat ik niet voor elk rood stoplicht heb staan wachten.

Gelukkig was er nog iemand voor me dus ik was absoluut niet te laat. Ik maakte een gezellig praatje met de Apple boy die voor de winkel de klanten in een rij dirigeerde. Hij had zich net laten vaccineren (hij werkte ook op een GGD) en had interessante inside-informatie over de diverse vaccins. Het was een jongen die duidelijk na had gedacht maar met zijn rug tegen de muur gekozen had voor de vaccinatie.

Om 10.20 uur was ik aan de beurt. Ik liet de computer van Peter achter - hij was pas 2.5 jaar oud - dus net een half jaar uit de garantie - en hij deed opeens helemaal niets meer en Peter had al een half jaar geen back up gemaakt. (Dat gaat hem nooit meer overkomen, haha). 

Daarna weer aan de 15 km naar huis fietsen begonnen. Braaf gestopt voor alle stoplichten. Oké - de meeste stoplichten. Merkte ik halverwege dat mijn achterband wel erg zacht werd. Ja hoor - lekke band. Er zat niets anders op dan verder te lopen. 'Gelukkig' zat mijn favoriete fietsenwinkel op 5 km loopafstand. 

Diagnose; nieuwe binnen- EN buitenband nodig. 57 Euro en aanstaande maandag ga ik deze fiets inruilen voor een nieuwe! Maar had geen zin om nog 3 km naar huis lopen en maandag 13 km naar Katwijk. Ik hou van wandelen maar het loopt niet lekker met een fiets aan de hand. Bovendien wel een beetje flauw om zo een fiets in te ruilen.

's Middags kreeg ik de uitslag van de Apple store; het service center in Jakarta was toch zo gek nog niet; er moest inderdaad een compleet nieuw moederboard in (of zo iets) en alle data was voorgoed verloren. Dezelfde diagnose als in Jakarta maar wel 85% duurdere reparatie kosten.

Maar; ik ben vandaag wel goed wakker gebleven.

Nog een paar uurtjes afzien en dan kijken of het vannacht misschien beter zal gaan... 

03-03-'21. Naar huis.

Vandaag naar huis!
Eerst nog uitgebreid ontbeten en nog een laatste foto van hun prachtige uitzicht op 3 papayabomen;

  

Daarna namen we hartelijk afscheid van Ibu Rini en haar familie. Ibu Rini was er achter gekomen dat ik nog cruise plannen had naar Sint Petersburg. Ze heeft me volledig uitgehoord hoe dat werkt en ik denk dat ALS de cruisevaart weer op gang komt, Peter er niet onderuit zal komen en Pak Suharianto ook niet. 

Ibu Rini, Dimas, Pak Suharianto, de middelste zoon, Sita en Peter bij de voordeur.

In ruim 2 uur reden we terug naar Jakarta, ik trok nog een paar baantjes in het zwembad, pakte mijn koffer in, at een late lunch en daarna bracht Peter me naar het vliegveld. Hier moest ik mijn 6e Covid test ondergaan. In 2 weken tijd. Deze test is verplicht door Hugo de Jonge. Nou kan ik niet stemmen omdat ik uitgeschreven ben, maar anders had hij ook weinig kans gehad op mijn stem. Wat een flauwe kul. Maar het was wel een pijnloos gebeuren; het ragertje tikte 1 seconde de eerste centimeter in mijn neus aan, en na een kwartier kwam de uitslag; negatief. Ik ging hen mooi niet wijzer maken dat deze sneltest, die al niet zo betrouwbaar is, totaal zinloos was geweest. Uitslag aanpakken en inchecken!

Naar huis.


Er is wel een wrang nasmaakje aan dit bezoek. Natuurlijk was het heerlijk Peter weer te zien. Maar toen ik er was kwam hij er achter dat mijn Dubai verblijfsvergunning niet tot maart 2021 maar tot maart 2022 geldig is. Dus de ergste noodzaak van deze reis - ik moest me inschrijven in Indonesië omdat ik uitgeschreven ben uit Nederland, was er daardoor eigenlijk niet.
En daarbij komt dat mijn kitas (Indonesische verblijfsvergunning) slechts geldig is tot augustus 2021 omdat dan Peter’s kitas verloopt. Hierna krijgt hij waarschijnlijk een kitas voor 3 jaar. Dus zal ik dit jaar dit hele circus weer moeten doormaken. 
ALS de vaccinatieplicht niet wordt ingevoerd - want daar ligt voor mij de grens.

.

02-03-'21. Bandung

De volgende ochtend schoof ik na mijn yoga weer aan het ontbijt aan. Dit keer stond er een salade met tonijn op tafel en papaya. Toen iedereen wat gegeten had, kwamen er weer schotels rijst, tempé, komkommer, ei, kippepootjes en pittige sausjes op tafel. Pak Suharianto was vanochtend de laatste die aanschoof. Ik had hem alleen maar eens kort gesproken op een bruiloft jaren geleden. Het is een rustige, prettige man. Vanmorgen had Dimas het plan om ons een ander stukje rond Bandung te laten zien; een enorme kloof. Dit keer bleef Ibu Rini thuis met de kleinzonen en gingen Dimas, Sita, Pak Suharianto, Peter en ik op pad. Weer een klein uurtje rijden en daarna was het een pittige klim omhoog. 

 

Aan de ene kant van de weg lag een pijnbos/jungle, aan de andere kant waren groente plantages.

 

Binnen een uur waren we bij de kloof. Er werden weer de nodige foto’s gemaakt van de omgeving en van elkaar.

De Lembang kloof is een actieve kloof, ontstaan door 3 aardbevingen respectievelijk 21.000 jaar, 4000 jaar en 500 jaar geleden. Hij is 29 kilometer lang en op deze plaats stonden we iets naast het midden zodat we aan beide zijden uitzicht hadden op de kloof;

Hierna liepen we weer terug. Ik raakte met Sita aan de praat. Zij en Dimas hebben een jaar in Stockholm en in New York gewoond en naast de 3 zonen heeft ze ook nog een eigen meubelbedrijf. We hadden genoeg te kletsen en het liep relaxed bergje af. Hierna overlegden we wat de verdere opties waren. Er zijn nog diverse vulkanen in dit gebied, maar het liep ook tegen lunch tijd en we besloten dus eerst maar naar huis te gaan. 

Ibu Rini had Indische ossestaartsoep gemaakt, en er was rijst, een groenteschotel met soja, gebakken soja en tempe, iets met ei en een salade. Het smaakte allemaal even lekker en hierna overlegden we wat we zouden doen. Peter had een vergadering om 2 uur en zei dat hij prima thuis wilde blijven. Ik hoefde ook niet persé weg, maar ze hadden het gister al over een galerie gehad en toen ik voorzichtig opperde of dat een idee was, werd iedereen enthousiast (of opgelucht geen zweterige wandeling meer te hoeven maken). Dus iedereen in de auto en na een half uurtje waren we er. Helaas; de galerie was die dag gesloten. Er stonden wel enkele beelden in de tuin en daar kreeg je al een aardig idee van hoe de galerie eruit zou zien. Het waren enorme kunstwerken van een soort ijzer. 

 

 

Ik vond ze erg mooi, en door de open deuren konden we toch nog een blik naar binnen werpen, hoewel we helaas niet naar binnen mochten. Maar er bleek NOG een kunstmuseum in Bandung te zijn, die niemand van hen nog gezien had, dus we besloten daarheen te rijden. 

Nou, dat museum was een beetje te kunstzinnig voor ons. Van die kunstwerken waar je kop nog staart aan kon ontdekken. En het was nog een flinke tentoonstelling ook. Ik moet bekennen dat ik blij was weer in de auto te zitten. Tegen 18 uur waren we pas weer thuis. Peter had de hele middag zitten werken, het ene belletje was toch flink uitgelopen. 

Toen we een uurtje later aan tafel gingen, bleek er een hele Koreaanse bbq geregeld te zijn met vissoep vooraf. 

Het was ontzettend lekker en gezellig. Pak Suharianto houdt erg van muziek en om ons een plezier te doen kwamen er veel ‘bekende’ liedjes langs, van the Cats en zo.

.

The Lembang Fault is an active geological fault with a slip rate of 2 millimeters per year that crosses Lembang city and runs 22 kilometers north of the Bandung basin, ranging from Mount Palasarito Cisarua. 700 years ago, earthquakes occurred at several points along the fault line and could potentially trigger up to a magnitude-7 quake. This potential quake could impact 8 million people who are currently living in the Bandung basin area and its surrounding area.^[5]

01-03-21. Bandung.

Toen we vanmorgen wakker werden, stond de tafel al gedekt... met een complete rijsttafel. Als ontbijt.

Ik besloot eerst maar wat beweging te krijgen voor ik na dat enorme visdiner van gisteravond weer aan zou schuiven. Ik kwam hierdoor wel wat laat aan het ontbijt maar het blijkt dat in dit huishouden gewoon iedereen eet als hij tijd of honger heeft. En als je aan tafel zit en de rest moet nog komen ga je gewoon lekker eten. Ik hield het maar bij een bakje papaya dat ook nog ergens op tafel stond.

Na het ontbijt moest ik weer eens aanschuiven voor een PCR test. De KLM vereist een PCR test die niet ouder is dan 72 uur. De secretaresse van Peter had al uitgezocht waar we moesten wezen dus keurig om 10 uur waren we in een viezig kliniekje. We zaten daar een klein half uurtje te wachten op onze beurt (we hadden eerst ook niet door dat we een soort nummertje moesten pakken) toen Cheri er achter kwam dat ze niet konden garanderen dat de uitslag er op tijd voor vertrek zou zijn. We belden snel naar Siska in Jakarta en die bleek nog een kliniek achter de hand te hebben. Zij belden hen en het bleek dat als we er voor 11 uur zouden wezen, dat we dan wel de uitslag binnen 36 uur zouden hebben - wat nog precies op tijd was voor mijn terugvlucht.
We waren om kwart voor 11 bij de andere kliniek. Hier zaten de mensen buiten onder een tentje te wachten op hun beurt. We kregen het voor elkaar om in elk geval voor 11 uur ingeschreven te zijn in het systeem wat ook nog op tijd bleek voor de deadline. Om 11.15 mocht ik de tent in en na het gebruikelijke gepor in mijn neusgat was het weer gebeurd. Maar we waren pas om 12 uur weer terug dus besloten we de activiteit van deze dag - de vulkaan Tangkuban Parahu - maar voor na de lunch te bewaren. 

Na een heerlijke gado-gado lunch gingen we op pad. De middelste zoon van Dimas en Sita wilde ook graag mee, de andere 2 zonen bleven thuis.

Na een uurtje rijden waren we er. Tangkuban Parabu is 2084 meter hoog en ligt bij Lembang, ten noorden van Bandung. Lembang heeft door zijn ligging op 1200 meter een koel klimaat en hier wordt veel groente en fruit verbouwd en dit is één van de weinige plaatsen in Indonesië waar Friese melkkoeien kunnen aarden.

We stapten uit de auto en hadden al binnen een paar meter lopen een prachtig uitzicht op de vulkaan, die 2 weken geleden nog flink tekeer was gegaan. 

We zagen een pad omhoog lopen, en we wilden dat graag doen maar het 5 jarige jongetje had bedacht dat hij niet wilde lopen. Dus oma Ibu Rini bleef bij hem in de auto en we verdachten haar er van dat ze dat nog niet eens erg vond.
Helaas hield het pad omhoog na een paar honderd meter al op. We zagen dat het pad waarschijnlijk om de hele kraterwand rond liep maar het was afgesloten.
Dimas wist nog wel een aardig pad naar een ander stukje van de vulkaan, dus reden we even later weer een stukje naar beneden en daarna huurden ze een gids. Waar die gids precies voor nodig was, was mij niet helemaal duidelijk want er was maar 1 pad. 

 

Het is in Indonesië verplicht om overal buiten je eigen huis een mondkapje te dragen. Ook als je alleen in de auto zit. Ik moet bekennen dat tijdens het omhooglopen het mondkapje omlaag ging. Veel te benauwd!

 

 

We volgde het pad door een prachtige jungle en kwamen uit op een rokerige, naar rotte eieren stinkende vlakte. Hier was de Domas krater, een van de 9 kraters van Tangkuban Perahu;

Je kon er ook flesjes met modder kopen, of een volledige modderpacking nemen;

We namen wat foto’s en daarna was het weer dezelfde weg terug, maar dit keer omhoog.

We waren precies op tijd thuis voor het avondeten, dus iedereen nam snel even een douche en daarna bakte Dimas hele dikke biefstukken op een bbq aan het zwembad. 

Helaas zat Pak Suharianto, de echtgenoot van Ibu RIni, vast in de files van Jakarta. Hij kwam pas toen wij al weer naar bed waren gegaan. ‘s Avonds kwam ook de uitslag van de test; nog steeds negatief.

Ondanks dat Peter Ibu Rini erg goed kent en ze goede vrienden zijn geworden, zal hij hen hun hele leven met Ibu en Pak blijven aanspreken omdat zij respectievelijk 5 en 10 jaar ouder zijn dan Peter. Als Peters moeder hier zou zijn, zou Ibu Rini haar met Ibu Gerda aanspreken en mijn schoonmoeder haar gewoon Rini noemen, ondanks dat zij Ibu Rini dus nauwelijks zou kennen.

.