Vandaag, op Valentijnsdag, is het Chinese Nieuw Jaar begonnen. Het jaar van de tijger.
De straten zijn uitgestorven, de meeste winkels zijn dicht, Orchard road is leeg, (de enige dag van het jaar!) en de Chinezen genieten van hun vaak enige vakantie per jaar. De meeste krijgen 4 dagen vrij, een paar geluksvogels de volle 15 dagen van het feest.
Iedereen zit thuis, met zijn familie.
Wij waren uitgenodigd bij onze Chinese vriendin Audrey, voor een lunch. Met het overheerlijke kerstbuffet in zijn achterhoofd wilde zelfs Jillis wel mee. Ook mijn nichtje Kimberley en haar reisgenoot Jelle, die deze week bij ons op bezoek waren, hadden er wel oren naar om mee te gaan. Zij kwamen zoals vaker deze week tegen 12 uur hun bedje uit, en we raadden hen aan niet al te uitgebreid te ontbijten.
Toen we aankwamen, stond er ipv een enorm Indonesch buffet alleen een tafel vol mandarijnen en enorme hoeveelheden koekjes klaar.
Gelukkig waren de kinderen niet al te beroerd om ze allemaal te proeven. De meeste waren droog, smakeloos of hadden vullingen van taaie ananas, vage kaas, of durian pasta. Er was 1 koekje wat we allemaal lekker vonden. Toen we ons enthousiasme over het koekje aan de gastvrouw duidelijk maakten, bleek het een 'original Dutch recipe' te zijn. (uiterlijk was weinig Dutch, het was een gewoon roomboter achtig ding, maar geen wonder dat wij die dus het lekkerste vonden)
Ik had de kinderen al gewaarschuwd, dat ze mogelijk manderijnen, sinaasappels, of rode envelopjes zouden krijgen. Hen verteld dat ze alles met beide handen (letterlijk) moesten aannemen, bedanken, en niets mochten openen.
En jawel; de kinderen zaten nog niet, of ze hadden hun eerste hongbaos (rode envelopjes) al te pakken. Hier zit vaak geld in, gloed nieuwe biljetjes in een even nummer (brengt geluk).
Ik kreeg als getrouwde vrouw geen envelopje, maar een arme oude vrijster dus wel - weliswaar met enig gegiechel.
Alle gasten kwamen met 2 sinaasappels of manderijnen aan voor de gastvrouw, en kregen bij afscheid dezelfde hoeveelheid terug.
Al snel werd er een soort noedelsoepje geserveerd, waar de gastvrouw, de moeder van Audrey, erg trots op was. Het was een eeuwenoud familie recept. Alleen de lucht al die eraf kwam, was niet echt verleidelijk, maar dapper begonnen de kinderen en ik aan onze noedelsoep. Nou, het eeuwenoude familierecept kon ik vrij makkelijk achterhalen. Je neemt een liter water, laat hier een heel blok trassi (gedroogde garnalen pasta) in oplossen, voeg glasnoedels toe en alle dierlijke en plantaardige restjes die je maar in de koelkast tegen komt, en laat dit een hele nacht sudderen, zodat zelfs de heerlijke shi take paddestoelen volledig de trassi smaak kunnen opnemen.
Omdat die lucht ook zo overheerste, kon je moeilijk blik op oneindig zetten en het hele zaakje gewoon zo snel mogelijk met 2 bijgeleverde stokjes naar binnen slurpen.
Kortom; het was op geen enkele manier naar binnen te krijgen en er stond nergens een plant in de buurt (alleen eeuwenoud Chinees antiek en veel kunstbloemen).
Kimberley, Jelle en Lilith met het nieuwjaars soepje.
.
Gelukkig werden we uit ons lijden verlost door het dienstmeisje, die ons vrij snel door had en onopgemerkt onze bijna volle kommetjes snel afserveerde. Alleen Jelle zag kans alle noedels op te eten. Hij heeft onze eer hopelijk gered.
Langzaam kwamen er steeds meer gasten binnendruppelen, veel buitenlanders deze keer, en wij keken vol leedvermaak toe hoe ook zij zaten te worstelen met het eeuwenoude familie recept.
Daarna werden er weer ontzettend veel foto's gemaakt door en van iedereen. Ik nam de gelegenheid te baat Jillis, Jelle en Kimberley te fotograveren voor de Fortune-God. Hij was nog erger als de levensgrote kerstman; als je hem aan zette gingen er overal lampjes op zijn gewaad branden en zong hij je een gelukkig nieuw jaar toe.
.
Hierna verdwenen ze met z'n drieen achter een WII met rockband, Lilith praatte met haar paardrij vriendinnetjes, en ik heb een paar Chinese gasten uitgehoord over hun nieuwjaars rituelen. De reden van het uitwisselen van alle mandarijnen, is elkaar een financieel goed jaar toe te wensen. De Chinese uitspraak van de mandarijn (gum) is hetzelfde als dat van goud.
Op de eerste nieuwjaarsdag wordt niemand geacht zijn haren te wassen of te knippen (brengt ongeluk).
Alle 15 dagen van het nieuwe jaar zijn doorgesproken, maar dat heb ik niet volledig bij kunnen houden. Alleen dat de 1e 2 dagen bestemd zijn voor bezoek, en de 3e dag juist niet, vooral niet als je ongetrouwd bent, want als je dan een leuke man tegen komt, wordt het nooit wat.
Ook hebben alle 12 dierentekens de revue gepasseerd, met een hoop gegiechel als je een minder gelukkig gesternte trof in je geboortejaar.
Tegen 4 uur zijn we naar huis gegaan; Lilith moest nog paardrijden en dat was een excuus die ze prima begrepen.
Morgen gaan Kimberley en Jelle weer verder. Ze zijn op weg naar Nieuw Zeeland, waar ze enkele maanden gaan werken. Ik hoop dat het ze gaat lukken. Ze doen er zelf nogal relaxed over. In elk geval hebben ze een makkelijk begin van hun werkvakantie gehad, want tante kookte, deed de boodschappen, zette ze overal af (terug namen ze het openbaar vervoer; waar ze verrassend handig in bleken), en deed hun wasjes.
Het was ideaal bezoek en ze vonden al mijn eten heerlijk. Kimberley zei dat haar moeder een stuk minder lekker kookte, iets waar mijn kinderen zich helemaal NIETS bij voor konden stellen.
Ze vonden het prima om veel samen op pad te gaan en omdat ze nog weinig van de wereld gezien hebben vonden ze ook alles even leuk. Ze zijn nog een ochtendje mee gegaan naar de school van de kinderen; het was grootouder-dag. Alle opa's en oma's kregen eerst taart en daarna een rondleiding door de kleuter- lagere- of middelbare school. Ze keken hun ogen uit! Ze hebben allebei net het VWO gedaan en waren erg onder de indruk over de apple computers, het drama lokaal, de sportfaciliteiten en vooral over de aparte studeer- en relax ruimtes voor de 2 oudste jaargroepen.
's Avonds zitten alle pre- mid- en postpubers gebroederlijk achter de WII, de tv of worden er computer schema's gemaakt.
Hun ouders hebben het een stuk beter dan mijn moeder destijds! Ze hebben allebei een reisblog, waar ook al veel foto's op staan. Eentje ontbreekt er nog en wil ik graag toevoegen aan mijn blog;
er is in de logeerkamer nog precies een looppaadje naar de deur en naar de douche ;-))
