30 januari. Vlucht naar Quito via Lima.

De enige vlucht van Santa Cruz naar Quito vloog om 4.45 uur. Dat betekende om 1.45 uur op het vliegveld zijn, dus om 1 uur de taxi en om 0.30 de wekker zetten.

Ik ging om 20.15 uur naar bed, puzzelde nog even een kwartiertje en om half 9 het licht uit... en verdraaid; ik heb nog best lekker geslapen ook! 

Kattenwasje, laatste spullen in koffer en om 0.55 uur kwamen Bianca en Mauricio uit bed om nog even gedag te zeggen...

De taxi was er om 1.05 uur en keurig om 1.45 uur was ik op het vliegveld.

Er stond al een rij voor Latam airlines en ik sloot me maar aan. Het loket ging open en langzaam schuifelde de rij voort. Ik snap nooit waarom je 3 uur van te voren moet inchecken maar ik durfde zelfs geen half uur later te komen, omdat ik die Spaanse tickets toch niet 100% vertrouw. Vorige keer overlaadde Latam me met waarschuwingen om 48 uur de vlucht te confirmeren, nu kreeg ik alleen een code en verder niks...

Maar met de code en mijn paspoort kwam het toch allemaal dik in orde.

Dus had nog ‘lekker’ anderhalf uur in de spectaculaire vertrekhal van Santa Cruz. Maar ik had nog een leuk e-book en ook nog wat interessante Galapagos informatie gedownload. Dus kwam de tijd prima door.

De vlucht vertrok om 5 uur en zowaar... heb ik nog 2 uur zitten dommelen ook. Om 7.30 uur landden we in Lima (Peru) en toen moest ik nog opschieten want mijn connectie zou om 9 uur vertrekken en ik moest weer door allerlei scanners heen. Toen ik eindelijk bij de gate arriveerde, kwam ik er achter dat de tijd weer een uur teruggezet was dus had ik nog ruim de tijd. Die heb ik maar doorgebracht op het prachtige vliegveld van Lima. Uitstekende wifi en leuke winkels... stervensduur, dat dan weer wel.

De reden dat ik niet naar Peru ga is dat ik er 30 jaar geleden al eens 5 weken doorgebracht heb.

Ook de volgende vlucht vertrok keurig op tijd alleen had ik dit keer een ontzettend irritante vrouw naast me met onmogelijk veel handbagage die maar aan mijn rugzak zat te sjorren. Ze sprak geen woord Engels en op een gegeven moment snauwde ik haar in het Nederlands toe dat ze van mijn rugzak af moest blijven. Ze snapte het prima, haha.

Andere mensen wierpen haar ook dodelijke blikken toe want ze ging uitgebreid zitten bellen in het vliegtuig en video’s bekijken met geluid.

Maar goed, nog 2 uurtjes en toen was ik in Quito. Ik had best tegen die nacht-reis opgezien maar het was me 100% meegevallen.

Ben met de bus naar de stad gereden, op advies van de eigenaar van het airbnb. De rit ging door een woeste bergstreek. Quito ligt op 2800 meter en het eerste half uur was een een kale woestenij.

Daarna reden we de voorstad in, en toen nog een stukje tot het eindpunt, waarna ik voor de laatste 1.5 km een taxi nam. Het viel me gelijk op dat de auto’s hier redelijk goed waren en er bijna geen vuil op straat lag. De munteenheid zijn Amerikaanse Dollars; ook handig.

Ik had dit airbnb uitgekozen omdat het volgens recensies een markt dichtbij had. Maar die was opgeheven en ik had niet gecheckt hoever het van het centrum lag... 5 km dus!

Maar ik was toch toe aan een wandeling, en als ik het zat werd kon ik altijd nog in een bus of taxi springen. Quito is 42 km lang en maar een paar km breed. Dus... meeste is ver weg. 

Er was van die 5 km wandeling minstens 2 km park. En het was nog een echt leuk park ook. Eerst heleboel voetbalvelden in allerlei maten. Ik kreeg het idee dat iedereen zich kon aansluiten. Het shirtjes probleem losten ze eenvoudig op; blote bovenlijven tegen gekleurde shirtjes. Toen langs basketbal- en volleybal velden. Toen een kunstmatige vijver met waterfietsen. Een omheind hondenuitlaatgebied. Fiets- wandel- en hardlooppaden overal, een stoer crossfiets parcours, paar gymclubjes... en ik denk dat ik de helft nog niet gezien heb.

Mijn doel vanmiddag was eens langs een reisbureautje gaan om wat onderzoek ter plaatse te doen naar cruises/dagtochten/vluchten naar de Galapagos eilanden. Omdat ik het erg prettig vind om niks ver van te voren vast te leggen, liep ik wel de kans dat ik OF geen vlucht, OF geen accommodatie, OF geen cruise kan boeken. Maar ik liep ook de kans dat met name bij de cruises de last-minute prijzen sterk kunnen dalen.

Het voordeel van cruises is dat je nergens zelf meer iets hoeft te regelen, dat ze naar eilanden gaan die onbewoond zijn, en dat je ‘s nachts vaart zodat je overdag veel tijd hebt. En je natje en droogje wordt geregeld. Er zijn kleine budget-schepen, catamarans (die minder last van golven hebben blijkbaar), en schepen met 90 passagiers (dat zijn vaak de luxe grotere jachten). Het reisbureautje dat ik op het oog had was me aangeraden door een online blogger. Ik moest toch ergens beginnen en die had er 7 afgelopen en vond dit de beste.

Nou, er waren nog best mogelijkheden, en goed afgeprijsd ook, soms tot 50%. Maar omdat ik alleen reis moet ik een hele hut alleen betalen, dus uiteindelijk ben ik nog niet echt goedkoop uit. Prijzen; normaal 4000,- US$ voor 2 personen in 1 kamer. Nu 2000,- voor mij alleen. 5 dagen. Op een luxe boot die bestemmingen aandoet waar je zonder cruise niet komt. 
Op budgetboten zou een reis voor mij alleen ongeveer US$ 1500,- zijn, maar dan doe je eilanden aan die je zelf ook kunt bezoeken, en heb je een gedeelde hut met een vreemde en matig bed en eten. Dus of je dan vrolijker wordt...

De Galapagos is nooit een goedkope bestemming, maar ik kwam net al van een cruiseboot af, vind het niet erg om niet elke vogelsoort, vis, leguaan en schildpad te zien dus ik besloot gewoon een vliegticket voor 10 dagen te kopen, en kijken hoe het allemaal loopt.

Ik wilde vanavond het vliegticket gaan kopen, maar het internet is erg slecht. Dan morgen maar. Ga ik lekker slapen.

.

29 januari. Laatste dagje bij Blanca.

Vanmorgen stonden ze allebei weer om 6.15 uur beneden voor hun yogales. Toch heel bijzonder die toewijding!! Het was vandaag heel bewolkt en veel regen voorspelt dus heerlijk koel en we rolden de matjes buiten uit, op het terras voor het zwembad dat Blanca speciaal voor yoga had bedoeld maar waar het nog nooit van gekomen was;

Na de les maakte ik nog even het uur vol en gingen zij met hun dag beginnen. 

Toen José naar school gebracht was, kwam de moeder van Mauricio nog een keer. Ze wilde zo graag mij nog een keer zien; dus had ze zichzelf uitgenodigd voor het ontbijt.

Toevallig had Blanca ook haar beste vriendin uitgenodigd voor het ontbijt, en niemand sprak Engels dus werd het nog gezellig ook.

Na het ontbijt gingen wij naar de markt. Mauricio had nog heel lief voorgesteld naar de andere markt te gaan, maar Blanca kapte dat idee gelijk af; die markt was veel verder weg, was duurder en kleiner. Mauricio snapte niet dat Blanca mij die andere markt ook niet liet zien, maar mannen snappen denk ik niks van markten. 

Na de markt snel nog even een taart gemaakt, daarna geluncht, José uit school gehaald en had Blanca weer een begrafenis; dit keer van een klasgenoot van haar dochter! Hij studeerde ook nog op dezelfde universiteit als de dochter (in Florida) en was 10 dagen geleden heel opeens overleden. Het is nog steeds niet bekend waaraan. Het was ook een vriend van José dus ze gingen samen en ik ging lekker anderhalf uur Luna uitlaten. Het was heerlijk koel (25 graden) en bewolkt.

Hierna maakte ik quinoa salade voor vanavond en morgen. Ik vlieg vannacht om 4.45 uur naar Quito maar ik moet 3 uur van te voren op het vliegveld zijn en het is een klein uurtje rijden. Dus dat wordt nachtwerk. Gelukkig vinden ze het goed dat ik met een uber ga; ze hadden me heel graag nog willen brengen ook.

.

28 januari. Bij Blanca in Santa Cruz.

Vanochtend stonden ze allebei weer de trappelen om 6.15 uur voor hun dagelijkse yogales. Ik stelde voor dat ik een half uur ashtanga yoga van een online klas met hen zou doen; dan zouden ze misschien door gaan met yoga als ik weer weg was. Daar waren ze allebei wel voor te vinden, dus ik zette een les van de kleinzoon van de ‘founder’ van asthanga yoga op.

Het ging prima maar Mauricio vond mij een betere lerares... haha. Naar deze meneer komen dagelijks 250++ elke dag van over de hele wereld...

Na het half uur yoga gingen we alledrie douchen, Mauricio naar werk en Blanca en ik brachten José naar school. Hierna gingen we naar de bloemenwinkel waar ze bloemen voor haar taart ging kopen. Ze versiert haar taarten met echte bloemen en macarons en een paar van die glimmende suikerpillen.
Hierna gingen we snel even naar de markt het hoognodige halen en toen moest zij naar een meeting op de school van José. 
Thuis besloot ik eerst dat hondje van hun eens uit te laten. Ze wilde nooit dat ik het beest uitliet want hij keft naar elke voorbijganger, vooral mannen. Maar ik besloot dat dat niet erg was, en het was om 11 uur toch rustig op de compound. En Luna is zo’n heel erg leuk hondje!!

En daarbij nog hartstikke slim. Dus ik de riem opgezocht. Blanca zegt dat ze altijd 1 keer per dag ‘s avonds met haar wandelt maar sinds ik er ben was zij alleen buiten in de achtertuin geweest.

Ze was echt buiten zichzelf van vreugde toen ik haar riem pakte. Buiten was ze zo opgewonden dat ze niet eens de tijd nam om te plassen; als een incontinente oude dame (ze is 3 jaar) liet ze hier en daar een druppel vallen en dan holde ze weer verder. We liepen de hele compound door, alle kleine zijstraatjes in, en uiteindelijk kwamen we bij een oerwoud achter bos omgeven door hoge muren. Zou ik haar even los laten? Ik gokte het er op en ze was ZO BLIJ!! Alleen het begrip stok apporteren snapt ze helemaal niks van. Vlak voor we weer terug waren bij de rustige compound weg riep ik haar. Ze kwam braaf vrolijk naar me toe en ging weer aan de lijn. Blanca vertelde me later dat ze Luna nog nooit los heeft durven laten. Ik vroeg of ze geen hondenkoekje mee kon nemen en dat vond ze een uitstekend idee.

Het prachtige huis van Blanca en Mauricio

Thuis ben ik pompoensoep met gember gaan maken voor de lunch. Zelfs Mauricio lustte mijn soep!

Daarna moest Blanca naar een begrafenis van de schoonvader van haar zus, en maakte ik blogs af, deed wat onderzoek naar de Galapagos eilanden en daarna was Blanca weer thuis en ging ze verder aan haar laatste taart;

De reden dat ze zijkanten hier en daar cake laten doorschijnen noemt ze ‘naked cake’. Omdat er al een dikke laag vulling tussen de lagen zit, vind ik het wel mooi bedacht. Anders krijg je echt zo’n volgeplamuurde vette cake. 

Hier nog 2 voorbeelden van haar cakes, van haar instagram;

Ik vind haar taarten prachtig om te zien. En... ze smaken ook nog heel lekker. En... veel makkelijker dan mijn taarten destijds; de macarons koopt ze ook, dus qua decoratie een eitje. Ze verkoopt er meestal 2 a 3 per dag. En daar is ze de hele dag mee bezig. De dubbele taarten (1e foto) bezorgd ze ook nog zelf want ze is bang dat het anders beschadigd in een taxi.

Ik denk/hoop dat ze het daar binnenkort te druk voor krijgt!

.

27 januari. Bij Blanca in Santa Cruz.

En ja hoor; ondanks dat ze allebei vandaag moesten werken waren ze keurig volgens afspraak om 6.15 uur beneden voor hun yogales.

We hadden een half uur dus ik zette voor de zekerheid het alarm.

Na hun halve uurtje les haastten ze zich naar de douche; ik maakte nog even het uur vol. Hierna moest ik toch nog haasten want Blanca zou om 8 uur thuiskomen van het naar school brengen van José. 

Na het ontbijt bakte ze haar eerste taarten en daarna gingen we om 10 uur op weg naar haar schoonheidssalon. Zij liet haar nagels doen en haar uitgroei bijverven, ik liet mijn haar knippen. Het zat nog redelijk naar mijn zin ook (maar slechter kon eigenlijk niet).

We waren pas om half 1 weer thuis, zij kieperde de volgende taart in de oven en de maids hadden lunch gemaakt voor Mauricio, die altijd thuis komt lunchen, en voor ons; een ontzettend smeuïge kip/cashewnoten prutje, met rijst en salade. Na de lunch gingen ze altijd een half uurtje op bed liggen en gezien de middagtemperatuur leek me dat een uitstekend plan.

De rest van de middag was Blanca druk met de decoratie van de taarten, José weer uit school halen en ik besloot voor mijn dagelijkse beweging eens naar de markt te lopen, 2.5 km verderop. Omdat de ouders ‘s avonds zouden komen eten, vertrok ik om 15 uur. Ik moet zeggen; het kostte doorzettingsvermogen geen taxi aan te houden of in een bus te springen. Op de markt was tenminste schaduw, dat was heerlijk. 
Tja, wat zullen we vanavond eens eten;
TOMATEN? ;

OF TOMATEN? ;

Met kippenpoten;

Of  met varkenspoten (rechts op toonbank);

Ik was pas om 17 uur thuis. Ik had wel heel lang gedaan over die 5 km (en 1 km markt). Maar was blij dat ik gegaan was. Al had ik achteraf best om 17 uur kunnen gaan; de ouders kwamen pas om 19, Mauricio om 19.30 en Blanca was om 20 uur met haar laatste taart klaar. 

Dus we zaten om 20.30 uur aan tafel. En waren klaar om 21 uur want vaders gaat er vroeg in - en Mauricio, Blanca en ik ook.

Wel nog even een hele fotoshoot gemaakt;

Vader had zijn mondharmonica bij zich (foto boven).

Maar toen iedereen in alle combinaties op de foto was geweest gingen ze naar huis en wij ook direct naar bed.

.

26 januari. Bij Blanca in Santa Cruz.

We waren gisteravond alledrie gewoon bekaf en allemaal sliepen we als rozen! Ik was wakker om half 7 maar zeer tegen mijn gewoonte nog absoluut geen zin eruit te komen en de rest van het huis was ook nog doodstil.

Om 8 uur besloot ik toch maar even mijn yogamat te gaan uitrollen, anders zou Het er vast nooit van gaan komen. Ik besloot het buiten te proberen. Helaas was het terras al in volle zon, maar op de enorm tegels was nog genoeg schaduw.

Echter, na een kwartiertje voelde ik de eerste mug bijten en ging ik maar naar binnen want ook hier heerst dengue.

Binnen was het prima maar ik moest echt aan mezelf sleuren. Gelukkig kwamen om half 9 Blanca en Mauricio in yogakleren en met matten naar beneden. In Jakarta heb ik ze allebei les gegeven, maar sinds die tijd was hun mat opgerold gebleven. Maar... ze wilden allebei heel graag les, dus ik nam deze kans met 2 handen aan om mijn lijdensweg te beëindigen. 

We rolden hun matten naast de mijne uit in de woonkamer en omdat ze ook brakkig waren, besloot ik het heel rustig op te bouwen om ze niet gelijk af te schrikken. Ik beloofde ze een ‘klein half uurtje’ maar het bleek achteraf 50 minuten. Hadden we alledrie niet door. Ze waren heeeel erg blij met de les.

Hierna gingen we alledrie douchen en daarna lekker ontbijten.

Na het ontbijt, meer een brunch, wilde Mauricio met ons naar de zandduinen. Schijnt mooi te zijn hier, maar het was buiten al 35 graden en het was pas half 12. Blanca siste mij toe om te proberen Mauricio van dat onzinnige idee af te krijgen.

Ik zei zo tactisch mogelijk (niet mijn sterkste punt) dat het toch wel heel erg heet was, en als hij wilde dat ik dan graag mee zou gaan maar dat hij het niet voor mij overhoop hoefde te halen. Toen viel Blanca mij ook bij en ging Mauricio iets anders verzinnen;

LUNCHEN!

Lunchen... we hadden toch net gebruncht? Maar dit was in elk geval niet zo heet, en José kwam net z’n bed uit... dus oké; lunchen dan maar.

Het was alleen al een hel om naar de auto te lopen (39 graden inmiddels) die 20 meter van de voordeur stond. In de auto was het ook niet fijn, en Mauricio moest toegeven dat de zandduinen vandaag ‘minder geschikt zouden zijn geweest’.

De 150 meter van de parkeerplek naar het winkelcentrum kwamen zij 3 keer een bekende tegen; zoenen, (mij een hand), praatje, weer zoenen (mij nu ook), en dat 3 keer in inmiddels wel 40 graden. Het enige voordeel is dat ze 1 zoen geven, dat is veel beter dan die 3 achterlijke zoenen in Nederland.

Tegen de tijd dat we in de saladebar met vlees zaten, had ik zowaar het gevoel dat ik wel weer iets naar binnen zou kunnen krijgen. In het winkelcentrum kwamen ook steeds bekende langs, zoen, praatje, zoen, en het eten werd koud.

José, keurig opgevoed, zoent gewoon mee.

Er wonen 1.5 miljoen inwoners in Santa Cruz; ze kennen ze allemaal.

Daarna had Mauricio bedacht dat hij mij Santa Cruz wel eens wilde laten zien. Vanuit de auto, dus iedereen had zoiets; hij moet wat dus dit is nog het beste. Mauricio is echt een ontzettend attente man.

Bij gebrek aan echte attracties om langs te gaan, liet hij mij alle ringen zien. De eerste ring is het centrum, en de andere 4 ringen zijn buitenwijken. Zij wonen in de 4e ring. Die is inmiddels ook vol, dus er is een 2-baans brug gebouwd over de rivier en de 5e ring is in aanbouw.

In de rivier heeft Blanca vroeger gezwommen; toen stond hij vol water in de regentijd (januari). Maar Mauricio, die 5 jaar ouder is dan Blanca, zei dat hij nooit in de rivier gezwommen heeft want toen was hij ook als zoals nu. We laten de waarheid maar in het midden.

De brug is inmiddels volledig verstopt en er wordt een 2e brug gemaakt maar niemand weet wanneer. In de 5e ring stonden allemaal villa’s, sommige nog in aanbouw.

We reden terug over de brug (zondag was dat te doen) en in elke ring had hij wel een bezienswaardigheid; zijn eigen bedrijf, het huis van zijn ouders, het Amerikaanse taleninstituut dat zijn schoonvader heeft opgezet, het huis van vrienden van José en als hoogtepunt; Plaza 24 de Septiembre (niks aan te zien).

Toen even naar huis en ik gebruikte de tijd om een vliegticket online te boeken. Het bleek dat alle vluchten om 4.45 uur ‘s morgens vliegen; het is een internationale vlucht dus 3 uur van te voren inchecken, een uur rijden... dus dat wordt een nachtelijk klusje. Ik wilde eigenlijk dinsdag weg, maar dat kon ECHT NIET want maandagavond zouden de ouders van Blanca komen eten en dan kon ik niet ‘s nachts weggaan...??? Maar goed. De vlucht van woensdag duurde 19 uur dus dat was geen optie. Dus dan donderdag maar. Wat ik al had gedacht; ze wilden het liefst dat ik nog minstens een weekend zou blijven. Want zo’n makkelijke gast als ik hadden ze nog nooit gehad. Tja... en weet je... ik geloof ze nog ook, haha.

Daarna gingen we naar hun club. Daar moesten de empanada’s echt heeeeel bijzonder lekker zijn, en de ouders van Mauricio zouden daar ook heen komen. Nou... elke club die ik tot nu toe heb gezien, verbleekt bij deze. Eigen golfvelden, 3 zwembaden, tennisbanen, voetbalveld, ruimtes voor binnensporten (niet gezien), en een restaurant met inderdaad de meest geweldige empanada’s. De ouders van Mauricio waren er al. Ik heb zijn moeder 2 keer ontmoet in Jakarta, bij de lunch van de healthy food club (had ik daar opgezet) en ze omhelsde me alsof ik haar verloren gewaande dochter was die ze 10 jaar niet gezien had. (Alleen helaas was ze een beetje zweterig; de airco deed het niet). Het was ook een beetje jammer dat ze alleen maar Spaans spraken, maar Blanca en Mauricio vertaalden alles onvermoeibaar.

De moeder van Mauricio met Blanca; de emapanadas op de voorgrond.

De empanadas waren een beetje vreemd; luchtig deeg, gebakken in olie, met kaas erin en poedersuiker erop. Maar ze waren inderdaad ontzettend lekker!

Hierna moesten we ons opeens haasten want Mauricio en Blanca gaan altijd zondagavond naar de kerk. José moet altijd mee maar omdat hij mee was gaan lunchen, rondtoeren en naar de club mee was gegaan, had hij nog huiswerk dus hij hoefde niet mee. (En ik heb ook bedankt voor de mogelijkheid).

Ze kwamen pas om half 10 thuis, helemaal bezweet want geen airco in de kerk. Ze aten nog wat fruit en noten en we gingen allemaal naar bed. Ze wilden de dag weer met yoga beginnen en 6.15 uur was de enige optie omdat Mauricio moest werken en Blanca 5 taarten in bestelling had.

.

25 januari. Samaipata; wandelen en ruïnes.

Keurig om 7.15 uur was iedereen beneden. José hoefde niet mee dus die sliep nog. We aten eerst ontbijt; ze hadden zulk heerlijk fruit; papaya, aardbeien, mango, banaan. Tijdens het ontbijt legde Mauricio het plan uit. We zouden gaan rijden naar Samaipata, ongeveer 2 uur rijden van hier en daar een wandeling maken. Daarna een uurtje verderop naar de ruïnes van El Fuerte.

Ik had me alleen verdiept in Santa Cruz (niks te beleven) en niet aan de omgeving gedacht. Ik had gedacht een beetje lekker te lummelen een paar dagen, maar dat zat er dus niet in. Meer dan prima hoor!!

Dus in de mooie auto van Mauricio op naar Samaipata. Het gebied is zeer populair bij  de lokale bevolking, die een beetje verkoeling zoeken in de mooie natuur.

Toen we er na ruim 2 uur rijden aankwamen, overtrof het mijn stoutste dromen;

Het was een prachtig resort. Er waren een paar vakantie-huisjes, een zwembad en een restaurantje aan het meer. Hier gingen we eerst ontbijten. Huh? Dat hadden we thuis toch gedaan? Maar het was tijd voor Blanca’s dagelijkse kopje koffie en gebakken eitje met kaas. 

Mauricio nam een vette empanada met kaas en ik nog maar een schaaltje fruit.

Om half 11 waren we klaar voor vertrek; een hike door de Codo de los Andes. Een gids verscheen uit het niets - ze waren hier al vaker geweest en ik had het best aangedurfd zonder, maar nee - zij namen altijd een gids. 

We liepen al gauw op een pad een berg op. Het was aardig steil maar goed te doen. De gids liep voor ons met een flink mes, tegen allerlei bosjes te slaan. Ik denk om slangen te verjagen.

Al snel hadden we een mooi uitzicht op het meertje van waar we gestart waren;

Het groene grasveld was het resultaat van een poging om een golfveld aan te leggen; de winter ging prima maar de zomer was veel te warm voor het gras en de poging is noodgedwongen opgegeven.

Het uitzicht was prachtig. Op deze hoogte, rond 1700 m., was het iets minder heet dan in Santa Cruz maar of het nu 32 of 38 graden is... merk je eigenlijk niet.

Zowel Mauricio als Blanca zijn erg dol op foto’s maken, dus (geloof me!) hier volgt een zeer beperkte selectie van alle foto’s die gemaakt zijn. (Kramp in m’n kaken!!)

Mauricio had z’n drone bij zich en maakte een opname van de omgeving. Hij heeft dat ding pas een paar weken en ik moet zeggen; hij landde keurig op de plek waar hij begonnen was. Ik zou persoonlijk eerst op een veldje hebben geoefend...
Hij maakte een hele video. Wel aardig maar ik hoef geen drone!

Op een gegeven moment kreeg Blanca zo’n pijn van een eksteroog onder haar voet dat ze steeds slechter ging lopen. Ik stelde voor de gids met z’n grote kapmes een goede stok te laten snijden en op moeilijke stukken hielp Mauricio haar galant;

Het hielp wel iets maar het was geen feest voor haar. Maar ja... we waren precies halverwege dus teruggaan had ook weinig zin.
Dit was een extra uitzichtpunt en Blanca heeft dat maar beneden even afgewacht;

Het pad liep behoorlijk omhoog en omlaag. We zagen enorme zwarte vlinders, een gier, en een voetafdruk van een hert. Als je hier ‘s nachts loopt kun je een poema treffen, en over de heuvels in de verte zitten jaguars.

Toen we eindelijk, best moe, bezweet en hongerig, weer terug kwamen bij ons uitgangspunt, bestelden we lunch. Soep voor Mauricio en kip en salade voor Blanca en mij. En een heleboel water!

Hierna stapten we een kokend hete auto in (Mauricio moest het stuur met een doekje beetpakken), en reden een uurtje verder richting El Fuerte, een ruïne die sinds 1998 op de UNESCO werelderfgoedlijst staat. 

Sinds Mauricio vertelde waar we heen zouden gaan, had ik het voor vertrek een beetje proberen op te zoeken op internet. Maar de recensies waren een beetje lauwtjes; ze vergeleken het met de Machu Picchu in Peru... tja... daar is natuurlijk niet tegenop te boksen. 

De ruïne staat op een rots van 220 meter lang en 65 meter breed. De eerste bewoners/bewerkers van de rots leefden 400-800 AD. Daarna kwamen de Chané, die de de belangrijkste figuren van een poema en jaguar (wel wat primitieve vorm en nauwelijks herkenbaar) in de rots gegraveerd hebben. Ook maakten zij het slangenfiguur, waar water of hun drank doorheen sijpelde zodat het leek of de slang tot leven kwam.
Hierna gebruikten de Chiriguanos de rots tussen 1300-1450 als tussenstop/rustplaats, waarna de Inca’s in 1450 de rots overnamen en in gebruik namen als ceremonieel en administratief centrum. Zij maakten oa de muur halverwege de rots. In 1550 kwamen de Spanjaarden en werd de heilige plaats gebruikt in de handelsroute tussen Paraguay en Peru. De Spanjaarden bouwden er ook wat huizen.

Heden ten dage ziet de rots er wat kaal uit, je kunt hem alleen vanaf diverse uitzichtpunten bewonderen. Mauricio kan zich nog herinneren dat hij er als kind vrijelijk overheen kon klimmen.

In de ronde vorm links zit de jaguar verborgen.
Achter de muur zie je wat witte vlekken; dat is een combinatie van algen en schimmels op de rug van de slang;

En dit vond ik het interessantste; achter de deuren (onder) waren de graven van belangrijke figuren, maar hun resten zijn grotendeels geplunderd. Bovenop de deuren zie je rechts van het midden nog wat kleinere inhammen, dat zijn zitplaatsen die een amfitheater en de marktplaats overzien. Die zijn dus ingehakt boven de graven;

Op de voorgrond het podium; op het het grote groene grasveld erachter werd de markt gehouden;

Hier zie je van een afstandje de deuren van de graven en de uitgehakte ‘zetels’;

Op de voorgrond de overblijfselen van een Spaans huis. (Boven).

Om de hele rots heen waren er van dit soort loopbruggen gebouwd. 

Oke, toegegeven, de Machu Picchu is veel indrukwekkender, maar je moet geen appels met peren vergelijken en ik vond dit toch ook wel heel erg leuk om omheen te lopen, zelfs in 35 graden.

Volgens de stappenteller van Mauricio hebben we bijna 10 km gelopen vandaag, in een snikhitte en veel bergje op en af.

Toen we El Fuerte voldoende bekeken hadden - er lagen nog diverse muurtjes in wijde omgeving (men denkt dat er nog geen 10% ontdekt is), maar die geloofden we wel - liepen we weer terug naar onze kookpot, waarin we naar het dorp Samaipata reden. Hier begon het een beetje tot leven te komen, het liep tegen 5 uur en de ergste hitte was voorbij. Blanca was dringend toe aan een kop koffie dus gingen we ergens zitten. Toen ze de koffie ging betalen had het tentje geen wisselgeld en kreeg ze een croissant in haar maag gesplitst. We konden er wel om lachen.

Hierna besloten we in een restaurantje iets verderop te gaan eten. We namen gekruide rijst (heerlijk!) met groente en salade. Toen we weer in de auto zaten, was het inmiddels al half 8. We waren alledrie moe, het was nog 100 km terug rijden, in het donker, op onverlichte en onverharde wegen. Mauricio was gelukkig nog wakker en probeerde zo snel mogelijk te rijden. Toch was het pas tegen 22 uur toen we eindelijk thuis kwamen. We konden alledrie geen pap meer zeggen en we gingen direct naar boven en naar bed. We sliepen allemaal uitstekend!

.

24 januari. Naar Blanca in Santa Cruz.

Mijn vliegtuig naar Santa Cruz vertrok pas om half 3 dus ik had een hele ochtend tijd om wat van Sucre te zien.
Sucre wordt ook wel ‘La Ciudad Blanca’ genoemd vanwege alle witte gebouwen en is de best bewaarde Spaanse koloniale stad in Zuid-Amerika. 
Ik liep om 7.15 uur de deur uit. Eerst liep ik naar de Plaza 25 de Mayo. In het midden staat een standbeeld van bevrijdingsheld en eerste president van Bolivia; Antonio José de Sucre;

Om het plein vind je de kathedraal van Sucre, Casa de la Libertad, winkeltjes, restaurants en banken.

Het huis van de vrijheid is een belangrijk gebouw in Bolivia. In dit gebouw werd in 1825 de onafhankelijkheidsverklaring getekend; Bolivia was het laatste land in Zuid-Amerika dat werd bevrijd van de Spanjaarden.

In het gebouw kun je schilderijen van presidenten bekijken en een groot, houten beeld van Simon Boliviar, een Zuid-Amerikaanse vrijheidsstrijder met de bijnaam ‘El Libertador’ (de bevrijder).

Casa de la Libertad

Ik liep verder de straat omhoog naar het bekende uitzichtpunt Racletta. Je zag duidelijk het centrum met witte huizen en rode daken;

In de suburbs waren de huizen en daken gewoon steenkleur. 

Er waren hier ook een klooster en een kerk; je kon die bezichtigen maar ook niet op dit tijdstip; maar dat vond ik niet erg.

Blanca had me aangeraden naar het kasteel van Galieta te gaan. Dat lag 6 km verderop. Het was gebouwd in 1895 en er moeten een echte prins en prinses in hebben gewoond... Ik berekende dat ik daar dan precies om 9 uur zou zijn. Volgens 2 internet sites zou het om 9 uur open zijn; een ander had het over 10 uur. 

Ik besloot er maar op goed geluk heen te lopen; als het dicht was kon ik een foto van de buitenkant maken, volgens een recensie viel de binnenkant toch tegen. Ik liep nog een beetje verkeerd maar ik stond om 9.15 voor ... een gesloten poort. 

De openingstijd was inderdaad 10 uur. Ik had geen zin om erop te wachten en keerde terug naar de stad. Een taxi bood me aan voor € 4.50 te brengen maar ik wist dat dit een afzettersprijs was en ik liep nog even verder. Even later kwam er een bus; ik hield hem aan midden op straat; en hij stopte nog ook en aan ging naar het centrum voor 20 cent. Ik stapte in en toen we inderdaad bij het centrum kwamen stapte ik weer uit toen hij ergens voor een stoplicht stil stond. Ideaal. Ik liep nog even naar de markt en kocht 10 vijgen en een doosje aardbeien. Na 10 km wandelen had ik dat wel verdiend. Peter heeft vandaag ook 10 km gelopen in Dubai, binnen zijn voorgenomen tijd van 45 minuten. Ik had voor dezelfde afstand 2 uur nodig.

Terug in mijn airbnb at ik het fruit op, pakte de reistas in en met een taxi ging ik naar de bushalte en vervolgens met de bus naar het vliegveld die nog flink buiten de stad lag. 

Het enige spijtige van mijn bliksembezoek aan Sucre vind ik dat ik geen tijd had om naar het Parque Cretácio te gaan. Het park lag 20 minuten buiten Sucre en is het grootste stuk grondgebied ter wereld met voetafdrukken van dinosaurussen. Er staan ook heel aardige beelden op ware grootte. 

Het valt me op dat Bolivianen erg attent zijn. Eerst was ik er een beetje wantrouwig over, maar ik denk dat ze gewoon graag helpen. Ik zeg steeds dat ik mijn eigen reistas kan dragen, maar ze staan er op om mij te helpen. Vervolgens verbleken ze een beetje van het gewicht maar geven niet op, haha. 

Santa Cruz is met ruim 1.5 miljoen inwoners de grootste stad van Bolivia. Het was vroeger een welvarende stad die katoen, rijst, suiker en fruit leverde aan de Spaanse kolonies. In de 19e eeuw kon men via nieuwe handelsroutes goedkopere producten uit Peru importeren. In de jaren 50 werd Santa Cruz beter bereikbaar door aanleg van geasfalteerde wegen, en bloeide de landbouw weer op. Tegenwoordig is Santa Cruz de modernste stad van Bolivia. Toeristen laten deze stad vaak links liggen wegens de prijs, de verre ligging en weinig spectaculaire attracties.

De vlucht van Sucre naar Santa Cruz bespaarde me een busreis van minstens 9 uur. Blanca had het ticket voor een prikkie geregeld. Ik had alleen 2 kilo overgewicht (volgens mij eerder 3 kg) en dat kostte me 1 euro. Nou, voor dat geld ga zelfs ik niet lopen sjouwen!

Blanca stond er ook op om me van het vliegveld op te halen. Zij was een dierbare Boliviaanse buurvrouw op de compound in Jakarta. Ze is pas 45 jaar, heeft kinderen in dezelfde leeftijd als ik en in Jakarta kon ik het heel goed met haar vinden. Ik was het contact een beetje kwijt omdat ik een paar jaar geleden gestopt ben met facebook door een virus. Maar tijdens de cruise bedacht ik dat Peter via zijn facebook wel kon proberen om contact met haar te zoeken. 

Ze reageerde direct en ik was van harte welkom in haar woonplaats Santa Cruz. Ik heb geen idee hoe lang ik hier ga blijven; via haar reisagentschap gaat ze ook een ticket naar Quito in Ecuador regelen. Maar ik reken op maximaal 3 dagen,  want; bezoek en vis blijven 2 dagen fris. (Maar haar kennende zal het nog een hele kluif worden binnen 3 dagen mijn koffer weer te pakken).

Mauricio, haar echtgenoot, is een vreselijk aardige man. Hij had zelfs een dag vrij genomen om mij om 17 uur van het vliegveld op te kunnen halen samen met Blanca. Ik had 3 keer gezegd dat ik makkelijk een taxi kon nemen maar daar wilden ze niets van horen.
Het was nog een aardig stukje rijden naar hun prachtige huis, op een compound in één van de buitenwijken van Santa Cruz. Ik sprong snel onder de douche, maar zelfs met de föhn van Blanca zien mijn haren er niet meer uit. We gaan samen naar de kapper maandag; zij klaagde over haar uitgroei (niks van te zien).
Hierna gingen we met hun 16 jarige zoon naar het beste restaurant van Santa Cruz.  (Ze heeft nog 2 dochters maar eentje werkt in Vancouver en de ander studeert in Florida). Eerst moesten we nog langs een klant van Blanca. (Zij is na Jakarta een taartenbedrijfje aan huis begonnen.) Een klant had geklaagd dat er te weinig versiering op de taart was (die ze via de website notabene zelf had gekozen) dus moesten we er nog langs voor een paar extra macarons en een paar verse bloemen, waarmee ze haar taarten versierd. De klant was hierna uiterst tevreden maar Blanca en ik vonden het resultaat nu veel minder mooi.
Het was ruim 21 uur voor we in het restaurant waren. Gelukkig had ik ook laat en veel gelunched. En bovendien was het zinderend heet in Santa Cruz, dat zo’n beetje op de laagste plek in Bolivia ligt (400 meter hoogte). Dat helpt ook goed tegen honger.
Er stond zoveel op de kaart dat we besloten Mauricio maar te laten kiezen en dan zouden we alles wel delen. José wilde eend, wij kregen eerst miso soep, daarna de beste sushi die ik ooit gegeten heb, en daarna stukjes malse biefstuk en frietjes van tapioca.

We waren om 23 uur thuis en iedereen ging snel naar bed want Mauricio had grote plannen voor zaterdag; we moesten om 7.15 uur aan het ontbijt zitten..

.