22 januari. 3e dag Uyuni - salt - flat tour.

Ik ging al om 21 uur slapen want we zouden om 4.30 uur gewekt worden. Ik werd om 3.30 wakker dus prima geslapen.

Keurig volgens afspraak gingen we om 4.45 uur op weg. Angel vertelde dat van de 50 jeeps die dagelijks door Salar de Uyuni rijden, maar 5 anderen net als wij het aan hadden gedurfd om in Chuvica te slapen zodat wij de hele oversteek door de Salar de Uyuni konden maken. (Hij had gister overlegd met de organisatie om de laatste weersverwachtingen door te spreken). De andere jeeps hebben overnacht in Uyuni en hebben alleen een klein rondje over de zoutvlakte gemaakt vanmorgen.

Het regent namelijk meer dan gewoonlijk en sommige plekken op de zoutvlakte zijn erg gevaarlijk. 

Salar de Uyuni (zoutvlakte van Uyuni) is de grootste zoutvlakte ter wereld met een oppervlakte van 10.000 km2. Het is een grote toeristische trekpleister, maar er wordt jaarlijks ook 25.000 zout uit gewonnen.

Om ongeveer 5 uur zagen we de eerste zonnestralen. We reden in het stikkedonker, er was geen verlichting en op de zoutvlakte staan waterplassen tussen de 2 cm en 10++ cm. Je hoorde de wielen door het water rijden en soms hoorde je grote of kleinere waterplassen rond de jeep. Soms had ik geen idee of de wielen volledig onder water waren verdwenen of niet. Waarschijnlijk niet maar het was heel surreeel. Rond 5.30 uur waren de zonnestralen zo sterk dat we de eerste foto’s konden maken.

Het was niet uit te leggen hoe mooi het was. De foto’s spreken voor zich;

We bleven ongeveer een uur op dezelfde plek en Angel wist precies hoe hij leuke foto’s van ons kon maken. Ik was de enige met een Iphone (de rest had Samsungs) en hij gebruikte mijn mobiel om alle groepsfoto’s te maken. Hij vond mijn yogaposes geweldig en vroeg steeds om anderen. Hij ligt er zelf zo bij, plasjes water zoveel mogelijk omzeilend, om maar een leuke foto te maken;

Angel druk bezig met foto’s maken (en bevelen geven ;-)

Met Helena

We klommen ook weer om beurten op het dak van de jeep. Ik had even niet door dat het zeil over de bagage natuurlijk natgeregend was maar dat was me snel duidelijk...

We maakten wat groepsfoto’s en ondanks dat het geen wolkeloze zonsopgang was, was het resultaat geweldig. Op alle foto’s van links naar rechts; Fillipi, Gabriela, Helena en ik;

We maakten ook nog een video. We hadden geen idee wat het resultaat zou worden, maar hij zei dat we verschillende standen moesten innemen en hij zou roepen wanneer en welke. Vervolgens ging hij in de jeep zitten, met zijn arm uit het raam. Hij zette mijn mobiel op video-stand en begon rondjes om ons heen te draaien. We hadden geen idee wat het resultaat zou worden maar deden steeds braaf wat hij vroeg. Ik heb geprobeerd het erg leuke resultaat in mijn blog te plakken maar dat lukt me niet. Mocht je interesse hebben om de video te zien laat maar horen via whatsapp.

Hierna stapten we weer in de jeep en reden de horizon tegemoet. Hij zei dat de zoutvlakte ongeveer in 5 uur te doorkruisen is. De horizon zag er veel dichter bij uit! Alles is bedrieglijk hier. Daarom kan je ook zulke leuke foto’s maken. Hij reed gemiddeld 30 km per uur. 

Op een gegeven moment kwamen we langs een stuk waar hij wees op de vreemde oppervlakte vorm. Hij noemde het ‘eierschalen’;

Hij stopte de auto, zette 1 voet op de eierschaal en zakte er direct tot zijn enkels in weg. Hij zei als hij met de auto erop zou rijden, dat dit heel slecht zou kunnen aflopen. Gelukkig wist hij de weg en ook wat hij deed.

Om 7.30 uur stopte hij en toverde een heerlijk ontbijt uit in de kofferbak-ruimte;

Hij had zelfs warm water bij zich om koffie en thee te zetten en alles ging er goed in. 

Hierna reden we weer verder en kwamen ook langs de vreemde ‘honing-graad vorm’ die je op alle foto’s van de zoutvlakte ziet;

Rond een uur of 11 stond de zon volgens Angel hoog genoeg om de bekende Uyuni salt flat foto’s te maken. Nou ja, beroemd, voor ik me ging verdiepen in deze tour had ik ook nog nooit van deze trucage-foto’s gehoord dus ik denk dat jullie ze allemaal ook wel leuk zullen vinden. We zijn ongeveer een uur ermee bezig geweest. Geloof me, dit is echt een grove selectie:

 

Het balanceren op schoenveters had ik ergens gezien en die vond ik erg leuk;

De mooiste vond ik de cirkel van 8; dat was Angels inbreng;

Gabriella, Helena, ik, Fillipi

Evolutie op een pringle verpakking (ik heb ook nog een video dat we allemaal de doos in en uit springen - als je die wilt zien vraag er maar om via whats-app);

Achternagezeten worden door een dinosaurus;

En dan de nodige opnames met bierflesjes;

Hierna was het nog een uurtje rijden naar Uyuni. We passeerden nog een vlaggenmonument en een zouten beeld ter ere van de Dakar races die hier een paar jaar geleden gereden zijn;

Na bijna 8 uur over de zoutvlakte hadden we weer ‘vaste grond’ onder onze wielen. We kwamen langs een straat vol souvenirs. Veel mooie wol producten maar m’n reistas is al zwaar genoeg met die yoga mat. 

Boliviaanse dames in klederdracht liepen overal. Ze hebben dikke mayots aan, dikke plooirok en de nodige truien en vesten en sjaals. Terwijl het nu hartje zomer was en ik denk ondanks de hoogte toch minstens 20 graden. De meesten hebben dikke vlechten tot op hun billen en zijn aardig aan de maat. 

Het was lunchtijd en de meesten zaten aan de gefrituurde empanadas met veel kaas. 

Tot slot bezochten we nog een treinen-begraafplaats. Uyuni ligt vrij centraal in Bolivia en tja... je moet die oude treinen toch ergens laten. Hier dus;

Daarna hadden we nog een laatste gezamenlijke lunch voor Angel me voor mijn hotel afzette. We namen hartelijk afscheid van elkaar. Het leek alsof we minstens een week met elkaar op pad zijn geweest en het zou gek zijn weer zelf onderdak en eten te moeten regelen. 

Mijn andere 3 reisgenoten hadden een 4-daagse tour geboekt en zouden nu in anderhalve dag terugrijden naar San Pedro; niet door de zoutvlakte en alle bezienswaardigheden gewoon voorbij rijdend. Nog een laatste nacht in dat eerste hostel... ik moet zeggen; ik beneed hun niet! Maar voor hen kwam het logistiek beter uit om vanuit San Pedro hun reis te vervolgen; de Brazilianen naar huis en Helena richting zuid-Chili. 

Via booking.com had ik een keurig hostel gevonden in Uyuni. (Hier zijn geen airbnb’s).

Eerst even lekker een uurtje aan de wifi en toen op zoek naar avondeten en lunch voor morgen. Via google-translate wezen mensen mij de weg naar de locale markt en ik had een hele zak vol groente en fruit voor een paar Euro’s. Bolivia is trouwens erg goedkoop. Wie zin heeft in die 3 daagse Uyuni tour; voor minder dan $150,- heb je 2 overnachtingen, 8 uitstekende maaltijden en vervoer in een jeep met Engels sprekende chauffeur. (En het kan nog goedkoper).

Verder is er niet zoveel te beleven in Uyuni. Er zijn een paar restaurants en de straten liggen in regentijd vol plassen. Soms zo erg dat ik maar een blok omliep want er was gewoon niet over te steken. Ik liep ook nog even langs het busstation; 700 meter van mijn hostel maar wilde de droogste route vinden zodat ik morgen niet extra hoefde te lopen. 

‘s Avonds heb ik voornamelijk aan mijn blog gewerkt maar foto’s laadden heel traag op van mobiel naar Ipad. Oja; en ik kookte mijn avondeten. Ik had tuinbonen gevonden op de markt. Mijn lievelingsgroente! Ze waren alleen heel erg groot maar smaakten heerlijk.

.