Peter durft het niet hardop uit te spreken, maar ik verdenk hem ervan dat hij het heerlijk vindt dat hij niet mee op allerlei toertjes hoeft.
Gewoon ‘s morgens rustig wakker worden, douchen, ontbijten, beetje rondlummelen en als de horde met de reddingsboten aan wal zijn, dan dalen wij naar de buik van het schip en stappen in de vrijwel lege tender.
Binnen 10 minuten stonden we aan wal in Castro.
De kustlijn wordt hier al glooiender, minder ruig en hoog, maar dezelfde hardnekkige wolken hangen ook hier hartje zomer voor de inwoners te verpesten. Gelukkig viel er vandaag geen regen uit.
Peter viste een plattegrondje ergens vandaan en we besloten een stukje langs de kustlijn te lopen om de palafitos (huizen op stelten) te bewonderen.
Met een slakkengangetje van 3 km per uur liepen we een kwartiertje. Daarna kregen we in de gaten dat we minstens nog een kwartier zouden moeten lopen om de palafitos goed op de foto te kunnen krijgen. Het einde was echter voor mij al in zicht dus Peter ging op pad met de belofte niet thuis te komen zonder foto’s.
Ik verlaagde mijn tempo tot 2 km per uur, kwam halverwege nog een lekker bankje tegen en werd links en rechts ingehaald door bejaarde cruisegangers.
Terug op de pier nam ik gelijk de boot terug naar het schip, en heb toen een uurtje liggen bijkomen van deze exercitie.
Toch vind ik dat er een heel klein beetje vooruitgang in zit. Ik hoest iets minder.
Hier dus de fotoreportage van het dorp Castro van Peter;
.
No comments:
Post a Comment