4th Service Loyalty Awards and Joint Christmas Party, Manila.

Dit jaar werd al voor de 4e keer een 'Service Loyalty Awards an Joint Christmas Party' gehouden voor trouwe en hardwerkende Philippijnse werknemers aan boord van de diverse schepen van van Oord. Alle familieleden zijn ook welkom op dit feest, welke gehouden wordt in het Manilla Hotel in hartje Manilla. Uit alle windstreken komen de families op dit feest af, tesamen met 5 Nederlandse werknemers van van Oord, 4 uit Nederland en Peter uit Singapore. Omdat het een familiefeest betrof, mocht ik ook mee, en gezien de locatie had ik daar wel oren naar!

3 december vlogen Peter en ik naar Manila. Net als de andere 4 Nederlanders combineerde Peter dit reisje met een paar zakelijke afspraken, en nadat we om 2 uur de koffer in het hotel hadden achtergelaten, vertrok Peter in pak naar de afspraak en ik met de Lonely Planet de stad in.

Tja, Manila. Ik kan er kort over zijn. Wie ooit besluit een kijkje te nemen in de Philippijnen, doet er goed aan om direct vanaf het airport verder te reizen. Ik heb zelden een minder inspirerende Aziatische hoofdstad gezien. De enige bezienswaardigheid van Manila is het oude Fort Santiago, gelegen binnen de vestiging 'Intramuros'. In de 16e eeuw hebben Spanjaarden deze vestiging gebouwd, en vervolgens is in elke eeuw deze vestiging door minimaal 1 oorlog en 1 aardbeving met de grond gelijk gelijk gemaakt en weer opgebouwd. Statistisch gezien is nu het wachten op een aardbeving, aangezien het laatste stampwerk is verricht aan het eind van de 2e wereld oorlog.

toegangspoort naar het fort.

In het fort kun je nog wat restanten en metselwerk van voorafgaande eeuwen aan de dikke stadswallen bewonderen, er staan nog een paar kanonnen, een kerker, een klein kerkje en een paar huizen waarin nu een klein museum is gevestigd ter nagedachtenis aan de grote verzetsheld Rizal. Deze man had vele talenten, was bioloog, dichter, kunstenaar, vrijheidsstrijder, etc etc. Hij is aan het eind van de 19e eeuw door de Spanjaarden geexecuteerd. Bronzen voetstappen lopen via het fort door in Intramuros, naar de plaats van zijn executie.

Pleintje in het fort; links de bronzen voetstappen van Rizal.

In Intramuros, buiten het fort, vind je nog een paar katholieke kerken, en net buiten de muren van Intramuros staat het nationaal museum. Ik heb het echt geprobeerd, maar kon ook hier niet iets vinden welke een stop in Manila rechtvaardigd (zegt niet alles want ik heb niet echt veel met kunst en musea).

Toch vond ik het erg leuk om zo maar een kijkje te kunnen nemen in de hoofdstad.

Tegen 6 uur gingen we naar het feest, dat vroeg begon omdat veel mensen van heinde en verre kwamen en ook dezelfde avond terug wilden.

Er waren wel 500 mensen, gezeten in een enorme zaal aan ronde tafels. Er was een groot podium, waarvoor allerlei prijzen pontificaal waren tentoongesteld, van broodroosters tot kleurentv's en een wasmachine. Er volgde een zeer Philippijnse feestavond in westers jasje.

Eerst kwamen de 5 heren aan het woord dmv 5 speeches. (zucht) Ze kregen allemaal een bloemenslinger omgehangen en ik kreeg er ook een.

Hierna was er even tijd uitgetrokken voor het buffet, helaas geen exotische Aziatische maaltijd maar prima verzorgd.

Wij aan de VIP tafels kregen het eten in rap tempo uitgeserveerd, en hierna begon het programma. Eerst een ronde met de loterij, en daarna kregen de werknemers met 5 en 10 jaar trouwe dienst een beeldje en een geldprijs, gevolgd door een volgende loterij ronde en een pianoconcertje van de 11 jarige dochter van de Philippijnse chef.

Hierna kwam achtereenvolgens een stijldans demonstratie, een zangcontest, weer een paar rondjes loterij, een kerstliedjes medley van de 5 bleekneuzen die op toneel moesten zingen, een bandje speelde een paar deuntjes en er kon even gedanst worden, weer een loterij, een verkiezing van de bestgekleedde dame en heer, en uiteindelijk de loterij met de hoofdprijzen. (waarvan 1 prijs, 10 zakken rijst a 10 kilo, ook nog eens over 10 gelukkige gasten apart verloot werden.)

De bloemenslingers, die aardig gingen kriebelen in je nek, kon ik op een goed moment weggeven aan 2 schattige meisjes, die achter ons zaten. De meisjes apetrots en de rest van de Nederlanders jaloers dat er maar 2 schattige meisjes in de buurt zaten.

Rond half 11 stroomde de zaal leeg. We moesten nog een aantal handen schudden en daarna mochten wij ook vertrekken. Toch wel apart om eens mee te maken.

De volgende ochtend hadden we nog een paar uurtjes 'vrij' en Peter wilde nog even langs een project in de container haven. Ik wilde wel mee. We reden langs een enorme sloppenwijk, die er een paar jaar geleden verrezen was. Zodra arme Philippijnen door kregen dat er aan dat stuk van de kust activiteiten zouden gaan plaats vinden, verhuisde de een na de andere familie die richting op. Ze hopen dan dat ze er over een paar jaar uitgezet gaan worden, en dan compensatie krijgen voor 'hun' grond. Erg triest. Voorlopig is de enige actie die de regering heeft ondernomen, een flinke muur te bouwen om het 'dorp'.

Daarna toch maar weer naar Intramuros, zodat Peter ook eens een keer de toerist kan uithangen. Ik vrees dat het niet echt motiverend voor hem was om het de volgende keer in een andere stad ook te gaan doen.

Het begon ook nog enorm te gieten, zodat we acuut maar een fietstaxi indoken zodat we in elk geval droog zaten. Wij pasten er nauwelijks met z'n tweeen in, terwijl er hele families in vervoerd worden. Het begon zo verschrikkelijk te regenen, dat we ons uit armoe maar bij een mall hebben laten droppen, en daarna regende het nog veel verschrikkelijker zodat we de paar 100 meter terug naar het hotel met een taxi hebben afgelegd. Het regent niet veel vaker in Manilla dan in SIngapore, maar ze zijn vergeten een afwatering in het asfalt te creeeren.

Het alternatief was een zogenaamde Jeepney. Prachtig versierde uitgerekte 'Jeeps', waar met gemak 30+++ Philipinos in passen. Het enige nadeel is dat je er pas achter komt waar het ding heen gaat als je er bent - meestal 180 graden de verkeerde kant van je einddoel op.

Binnen 25 uur na aankomst zaten we weer in het vliegtuig terug. Gelukkig maar 3 uur vliegen, en geen tijdsverschil. Ik zou zo weer mee willen de volgende keer, want Peter reist wat af hier in de regio! Ach, misschien over een paar jaar; dan zijn de kinderen ook blij als ze een paar dagen het huis voor zich alleen hebben. (nu had mijn part time amah, die 1 ochtend in de week komt poetsen, een avond en nacht opgepast)

¬

kerstkransen en suikerbeesten

Eind november barsten de goede doelen fairs in Singapore los. Elke zichzelf respecterende school, club of vereniging organiseert er wel een. Ze doen eerst een beroep op hun leden voor helpende handen en vervolgens is er zoveel sociale controle dat je het niet uit je hoofd laat de fair ook te bezoeken.
Van alle creatieve vaardigheden is het bloemschikken en kerstkransen maken bij mij slechts rudimentair ontwikkeld. Ik besloot me dus op te geven voor het maken van kerstkransen op de Duitse school, want ik had al gehoord dat de combinatie van Duitsers en kerstfair een begrip is in Singapore. Het was ook een goede gelegendheid om eens wat moeders te leren kennen van de school.

Nou, je kon uit maar liefst 10 dagdelen kiezen om mee te komen helpen, en toen ik op school kwam, stond alles al klaar. Eerst moest je een strooien krans omwikkelen met dennentakken. Er lag zelfs blauwspar (tot zover mijn kennis over kerstgroen).
Het viel niet eens tegen, en nadat ik een paar kransen gemaakt had, kon het leuke werk beginnen. Ik keek mijn ogen uit wat die Duitsers allemaal hadden weten aan te slepen aan kerstmaterialen. Prachtig en er was duidelijk nergens op bezuinigd. Een lokaal stond helemaal vol enorme dikke kaarsen, waarvan er eerst 4 op de krans werden bevestigd. Vervolgens kon je helemaal los gaan in allerhande kerstversiering.

Het resultaat na een ochtendje ploeteren mocht er wezen; we hadden ieder minstens 2 kransen af. Bijna iedereen kocht haar eigengemaakte krans. Hoewel ik sterk in de verleiding kwam, besloot ik ervan af te zien omdat we de 13e december al op vakantie gaan. (bovendien mochten wij ze voor inkoopsprijs kopen en zouden ze op de fair voor bijna het dubbele weggaan; dus meer opbrengst voor de goede doelen)

Hierna had ik de smaak van het kerstkransen maken helemaal te pakken en besloot de volgende dag ook langs te gaan bij het zelfde onderdeel bij de Dutch charity, die een fair hield in de Hollandse club. Dit keer had ik er wel aan gedacht mijn fototoestel mee te nemen. Dus een paar impressies;




Links voor op de foto zit Marianne, de vrouw van de Nederlandse ambassadeur. Een ontzettend leuk mens, die elke maand haar woning open stelt voor een koffie ochtend. (heb ik nog nooit mee gemaakt dat iemand van de ambassade dat overhoop haalt)
Ik ben nooit zo van de koffie ochtendjes, maar zij heeft altijd een intressante gast spreekster en een enorm taartenbuffet, er komt veel aanloop en je ontmoet weer eens iemand, dus ik heb er al een paar keer mijn gezicht laten zien.
Maar ik dwaal af.
De kerststukjes van de Nederlandse charity waren zonder kaarsen, en er was ook niet zo'n onuitputtelijke voorraad materiaal. Daarintegen zouden ze voor ongeveer de helft van de prijs van de Duitsers te koop aangeboden worden.
Hier een van mijn mijn kransen;

Nadat ik maandag en dinsdag aan kerstkransen maken had besteed, besloot ik woensdag een voorraad suikerbeesten te gieten, een paar voor prive doeleinden, en de rest te schenken aan de 'zelfgebakken taarten afdeling' op de Hollandse fair. Samen met een vriendin die het wel wilde leren, heb ik de bijna antieke houten suikerbeesten mallen, nog uit mijn vaders bakkerij, tot 4 keer toe gevuld met diverse kleuren en smaken roomborstplaat.

's Avonds nog een poos bezig geweest om zakjes te maken uit Sinterklaaspapier; als je suikerbeesten verkoopt in plastic blijft er maar weinig van over, zeker in dit klimaat.

Vervolgens ben ik een paar dagen later de fairs gaan bezoeken; met name natuurlijk langs de afdeling kerstkransen. Had al een nachtmerrie gehad dat alle kransen verkocht zouden zijn behalve die van mij. De Duitse fair was een ontzettende chaos. Zelfs mijn kinderen, gewend aan de overgestructureerde Engelse aanpak, zagen op deze fair door de bomen het bos niet meer. De zuurkool met worst dampen overheersten het dennengroen, maar ze hadden het wel voor elkaar om binnen 2 uur na de opening alle kerstkransen te verkopen!

De Hollandse fair was veel gezapiger en duidelijk meer gericht op de Nederlande huisvrouw. Er was een enorme tafel vol Hollandse producten, van kaas, hagelslag en poffertjes mix tot Sinterklaasinpakpapier en chocolade letters. Qua hoeveelheid deden ze niet onder voor een schap bij de AH, en aan het einde van de fair stond er nog een klein doosje restantjes. Ook al mijn suikerbeesten waren op een paar ons na verkocht! De tafel met kerstkransen liep beduidend minder. Na 6 uur fair stonden er nog een flink aantal kransen (gelukkig niet mee die van mij - haha). Wat een verschil toch tussen deze 2 buurlanden!