4th Service Loyalty Awards and Joint Christmas Party, Manila.

Dit jaar werd al voor de 4e keer een 'Service Loyalty Awards an Joint Christmas Party' gehouden voor trouwe en hardwerkende Philippijnse werknemers aan boord van de diverse schepen van van Oord. Alle familieleden zijn ook welkom op dit feest, welke gehouden wordt in het Manilla Hotel in hartje Manilla. Uit alle windstreken komen de families op dit feest af, tesamen met 5 Nederlandse werknemers van van Oord, 4 uit Nederland en Peter uit Singapore. Omdat het een familiefeest betrof, mocht ik ook mee, en gezien de locatie had ik daar wel oren naar!

3 december vlogen Peter en ik naar Manila. Net als de andere 4 Nederlanders combineerde Peter dit reisje met een paar zakelijke afspraken, en nadat we om 2 uur de koffer in het hotel hadden achtergelaten, vertrok Peter in pak naar de afspraak en ik met de Lonely Planet de stad in.

Tja, Manila. Ik kan er kort over zijn. Wie ooit besluit een kijkje te nemen in de Philippijnen, doet er goed aan om direct vanaf het airport verder te reizen. Ik heb zelden een minder inspirerende Aziatische hoofdstad gezien. De enige bezienswaardigheid van Manila is het oude Fort Santiago, gelegen binnen de vestiging 'Intramuros'. In de 16e eeuw hebben Spanjaarden deze vestiging gebouwd, en vervolgens is in elke eeuw deze vestiging door minimaal 1 oorlog en 1 aardbeving met de grond gelijk gelijk gemaakt en weer opgebouwd. Statistisch gezien is nu het wachten op een aardbeving, aangezien het laatste stampwerk is verricht aan het eind van de 2e wereld oorlog.

toegangspoort naar het fort.

In het fort kun je nog wat restanten en metselwerk van voorafgaande eeuwen aan de dikke stadswallen bewonderen, er staan nog een paar kanonnen, een kerker, een klein kerkje en een paar huizen waarin nu een klein museum is gevestigd ter nagedachtenis aan de grote verzetsheld Rizal. Deze man had vele talenten, was bioloog, dichter, kunstenaar, vrijheidsstrijder, etc etc. Hij is aan het eind van de 19e eeuw door de Spanjaarden geexecuteerd. Bronzen voetstappen lopen via het fort door in Intramuros, naar de plaats van zijn executie.

Pleintje in het fort; links de bronzen voetstappen van Rizal.

In Intramuros, buiten het fort, vind je nog een paar katholieke kerken, en net buiten de muren van Intramuros staat het nationaal museum. Ik heb het echt geprobeerd, maar kon ook hier niet iets vinden welke een stop in Manila rechtvaardigd (zegt niet alles want ik heb niet echt veel met kunst en musea).

Toch vond ik het erg leuk om zo maar een kijkje te kunnen nemen in de hoofdstad.

Tegen 6 uur gingen we naar het feest, dat vroeg begon omdat veel mensen van heinde en verre kwamen en ook dezelfde avond terug wilden.

Er waren wel 500 mensen, gezeten in een enorme zaal aan ronde tafels. Er was een groot podium, waarvoor allerlei prijzen pontificaal waren tentoongesteld, van broodroosters tot kleurentv's en een wasmachine. Er volgde een zeer Philippijnse feestavond in westers jasje.

Eerst kwamen de 5 heren aan het woord dmv 5 speeches. (zucht) Ze kregen allemaal een bloemenslinger omgehangen en ik kreeg er ook een.

Hierna was er even tijd uitgetrokken voor het buffet, helaas geen exotische Aziatische maaltijd maar prima verzorgd.

Wij aan de VIP tafels kregen het eten in rap tempo uitgeserveerd, en hierna begon het programma. Eerst een ronde met de loterij, en daarna kregen de werknemers met 5 en 10 jaar trouwe dienst een beeldje en een geldprijs, gevolgd door een volgende loterij ronde en een pianoconcertje van de 11 jarige dochter van de Philippijnse chef.

Hierna kwam achtereenvolgens een stijldans demonstratie, een zangcontest, weer een paar rondjes loterij, een kerstliedjes medley van de 5 bleekneuzen die op toneel moesten zingen, een bandje speelde een paar deuntjes en er kon even gedanst worden, weer een loterij, een verkiezing van de bestgekleedde dame en heer, en uiteindelijk de loterij met de hoofdprijzen. (waarvan 1 prijs, 10 zakken rijst a 10 kilo, ook nog eens over 10 gelukkige gasten apart verloot werden.)

De bloemenslingers, die aardig gingen kriebelen in je nek, kon ik op een goed moment weggeven aan 2 schattige meisjes, die achter ons zaten. De meisjes apetrots en de rest van de Nederlanders jaloers dat er maar 2 schattige meisjes in de buurt zaten.

Rond half 11 stroomde de zaal leeg. We moesten nog een aantal handen schudden en daarna mochten wij ook vertrekken. Toch wel apart om eens mee te maken.

De volgende ochtend hadden we nog een paar uurtjes 'vrij' en Peter wilde nog even langs een project in de container haven. Ik wilde wel mee. We reden langs een enorme sloppenwijk, die er een paar jaar geleden verrezen was. Zodra arme Philippijnen door kregen dat er aan dat stuk van de kust activiteiten zouden gaan plaats vinden, verhuisde de een na de andere familie die richting op. Ze hopen dan dat ze er over een paar jaar uitgezet gaan worden, en dan compensatie krijgen voor 'hun' grond. Erg triest. Voorlopig is de enige actie die de regering heeft ondernomen, een flinke muur te bouwen om het 'dorp'.

Daarna toch maar weer naar Intramuros, zodat Peter ook eens een keer de toerist kan uithangen. Ik vrees dat het niet echt motiverend voor hem was om het de volgende keer in een andere stad ook te gaan doen.

Het begon ook nog enorm te gieten, zodat we acuut maar een fietstaxi indoken zodat we in elk geval droog zaten. Wij pasten er nauwelijks met z'n tweeen in, terwijl er hele families in vervoerd worden. Het begon zo verschrikkelijk te regenen, dat we ons uit armoe maar bij een mall hebben laten droppen, en daarna regende het nog veel verschrikkelijker zodat we de paar 100 meter terug naar het hotel met een taxi hebben afgelegd. Het regent niet veel vaker in Manilla dan in SIngapore, maar ze zijn vergeten een afwatering in het asfalt te creeeren.

Het alternatief was een zogenaamde Jeepney. Prachtig versierde uitgerekte 'Jeeps', waar met gemak 30+++ Philipinos in passen. Het enige nadeel is dat je er pas achter komt waar het ding heen gaat als je er bent - meestal 180 graden de verkeerde kant van je einddoel op.

Binnen 25 uur na aankomst zaten we weer in het vliegtuig terug. Gelukkig maar 3 uur vliegen, en geen tijdsverschil. Ik zou zo weer mee willen de volgende keer, want Peter reist wat af hier in de regio! Ach, misschien over een paar jaar; dan zijn de kinderen ook blij als ze een paar dagen het huis voor zich alleen hebben. (nu had mijn part time amah, die 1 ochtend in de week komt poetsen, een avond en nacht opgepast)

¬