31 december. Kaap Hoorn en Beagle channel.

Toen we vanmorgen wakker werden, hadden we de Drake Passage achter ons en zagen we land;

We hadden de Drake Passage zonder greintje misselijkheid doorstaan! Vannacht waren de golven nog wel iets hoger; 5 a 6 meter, maar ik lag heerlijk in mijn bed en nergens last van. 

We zouden om 9 uur al bij Kaap Hoorn zijn, dus ik snel mijn bed uit, yoga een klein beetje afgeraffeld, wat fruit voor ontbijt mee naar kamer genomen, gedoucht en om 9 uur liep ik met verrekijker en IPhone buiten. Ik liep nog niet buiten of er werd omgeroepen dat we een half uurtje later pas bij Kaap Hoorn zouden zijn. Grrr. Had ik me daarvoor suf gehaast! 

Peter zat nog aan de koffie in het kraaiennest, en ik besloot dan maar alvast wat rondjes te lopen en naar de vogels te kijken. Ik begin zowaar al af en toe wat te herkennen. We zagen veel grijze stormvogels, een jager en zelfs een albatros (foto van internet);

Ik zag Torre lopen; zij had nog veel meer gezien maar kon niet goed verstaan wat. Zij had zelfs een vogel gezien die ze niet herkende en ging opzoeken. Nou, ze vliegen allemaal, hebben ogen en een bek en 2 poten, bij vlucht ingetrokken. Dus daar hebben jullie eigenlijk niet zo veel aan gemist.

Maar toen; Kaap Hoorn.

Kaap Hoorn is een eiland voor de kust van Vuurland, 2 km ten noorden van de 56e breedtegraad. Het eiland behoort tot Chili. Het is er kaal, en er staan 1 vuurtoren, 1 woonhuis, 1 kapel en een monument voor overleden zeelieden. We konden alles goed onderscheiden. 

Vorige maand is er een nieuw gezin in het woonhuis komen wonen, met 3 kinderen van 2, 6 en 10 jaar. Ze blijven er een heel jaar en worden dan afgelost.

De Nederlander Willem Corneliszoon Schouten heeft op 29 januari 1619 als eerste de kaap gerond en hij noemde de kaap naar zijn geboorteplaats Hoorn.

Wegens de gevaarlijke passage hebben er tot 1900 weinig zeelieden gebruik gemaakt van deze doorsteek. Het is zo gevaarlijk omdat er geen continentaal plat is. De stroming wordt dus niet afgeremd en de combinatie met de stormen van Antarctica maakt het extra gevaarlijk. 

Maar wij hebben dus geluk gehad.

Nadat ik mijn 11 rondjes had gelopen, genietend van het prachtige uitzicht, ben ik naar binnen gegaan, fruit gegeten, en toen was het al weer bijna tijd voor de lunch; een  Indonesische rijsttafel. We waren het er allebei over eens dat ik niet het recept in de keuken hoef te gaan vragen.

Daarna ging ik naar een lezing over Patagonië. Was wel aardig maar 99% gaan we niet bezoeken op deze cruise. Peter ergert zich erg aan het Argentijnse blaaskaakje dat hoofd van het reisbureautje aan boord is en de lezingen geeft over de bezienswaardigheden. (En ik erger me aan een Philippijns huppelkutje dat altijd maar meer wijn probeert te slijten).

We waren inmiddels het Beagle kanaal ingevaren. Dit is een zeestraat van 250 km lang en minstens 5 km breed, en hij loopt tussen Vuurland en wat eilandjes onder het vaste land. (Zie kaartje boven). Via het Beagle kanaal varen we naar Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Hier hebben we morgen een toer.

Toen we door het Beagle kanaal voeren liepen we onze 2e 5 km van vandaag. Onderweg maakte ik deze foto’s;

Hierna probeerden we allebei een tukje te doen zodat we vanavond een beetje fris de 12 uur halen. Konden we allebei niet slapen. GRR. Nou ja, we zien wel hoe ver we komen vanavond. 

Om 18 uur bracht de roomservice 4 verse oliebollen. Helaas stikvol krenten en die lusten we allebei niet. Het diner is pas om 20.30 uur. Diepe zucht. 

.

30 december. Drake’s Passage

Het schip deinde de hele nacht maar ik lag heerlijk en sliep 8 uur bijna aan een stuk. We waren gisteravond Drake Passage ingevaren en het kan hier behoorlijk spoken. Het stormt 200 dagen per jaar en de rest van het jaar waait het heel hard. Er kunnen golven ontstaan van 20 meter hoogte.

Wij hebben tot nu toe geluk; ze zijn slechts 4 -5 meter hoog. Wel een flinke deining, maar niks heel spannends. Iedereen loopt een beetje te zwabberen en er gaat wel eens wat mis met de bediening maar het mag geen naam hebben. Peter en ik hebben nergens last van en ik heb goede hoop dat dat zo blijft. Toch is de eetzaal maar voor de helft gevuld en hangen er overal kotszakjes. Alle dekstoelen zijn vastgebonden en het wandeldek is niet altijd open.

Peter en ik hadden vandaag een uitnodiging voor de lunch met de kapitein. Bleek hij die uitnodiging aan nog 500 mensen te hebben gestuurd. Maar we kregen een glas champagne en een delftsblauw onderzettertje met een schip erop. Hij verwelkomde iedereen en we zaten aan tafel met een Britse dame die vertelde dat ze met haar kleinzoon deze cruise deed maar dit was zijn eerste cruise en hij was niet uitgenodigd. Nou, waarom wij dan wel (dit is onze 2e) weten we niet. Er lopen hier mensen die doen niks anders dan cruisen.

Na de lunch hebben we snel (nu hij nog open was) een wandeling gemaakt op het promenadedek; na 5 km was ik het wel zat. Je liep regelmatig te zwabberen met flinke wind, en af en toe kreeg je ook nog wat lichte sproeizeewater over je heen. Maar een dapper zonnetje, het prachtige blauwe water en de frisse lucht waren heerlijk. We hadden de promenade bijna voor ons alleen. Het schijnt hier ook vol dolfijnen en walvissen te zitten maar we zagen niks. Zelfs geen vogels.

Er was nog een vermakelijke lezing over de wedstrijd tussen Scott en Amundsen. Eentje over keizer pinguins, en een lezing over de komende 2 aanmonster plaatsen. Ik heb er 3 af geslagen (zelfs ik vind 6 lezingen per dag te veel); over het smelten van de ijskap, werken in Antarctica en een lezing over Mawson. 
Ik dacht wel alles zo’n beetje te weten over pinguïns inmiddels, of in elk geval, alles wat me wel interesseerde, maar Torre, de biologe, vertelde over haar 13 keer 3 maanden onderzoek naar de keizerpinguins en ze blijft zeer aardig om naar te luisteren. Weet je hoe je pinguïns voor je onderzoek selecteert? Je kiest er een paar zonder partner of zonder ei/jong, gaat een beetje achter ze aan lopen tot ze in een omroosterde ruimte zitten. Hier zijn van te voren 2 boorgaten in gemaakt zodat ze zelf naar eten kunnen duiken. Eerst zijn ze wantrouwend. Hoe kan het dat er zulke mooie boorgaten zijn zonder pinguïns die ze claimen?? Maar na 2 dagen hongerlijden duikt de dapperste erin, en ook zonder dat je pinguïns kunt verstaan, kun je z’n enthousiasme zien; ‘kom jongens, een ECHT boorgat, en geen enkele vijand!! Het paradijs hier!!’ En flop flop flop duiken z’n vriendjes het boorgat in en duiken net zo lang tot ze vol zitten.
Torre zit in een gemakkelijke tuinstoel het zooitje dagen lang te bestuderen, en heel vaak komen er een paar om haar heen staan. Tja. WIE bestudeert er nu WIE?
Tot nog toe was aangenomen dat keizer pinguïns 12-14 minuten onder water kunnen blijven. Maar op een dag dook er eentje onder en die was na 20 minuten nog niet terug. Ze begon zich ernstig zorgen te maken maar kon moeilijk het boorgat induiken op zoek naar de pinguïn. Toen, na 29 minuten, kwam de pinguïn te voorschijn; uitgeput en naar adem happend vloog hij op de kant en bleef daar 5 minuten op z’n buik liggend bijkomen. Was hij het boorgat kwijt? Was er een vijand onder water? We zullen het nooit te weten komen maar na 5 minuten stond hij op en of er niks gebeurd was deed hij zoals hij altijd doet aan wal; gewoon staan. Maar met deze actie heeft hij er wel voor gezorgd dat alle pinguïn artikelen en boeken aangepast moesten worden.
In tegenstelling tot andere pinguïns broedt de keizerspinguin in de volle Antarctische winter, tot 60 graden C onder nul trotserend. In juni legt het vrouwtje op het ijs ver van zee en diep in het zuiden 1 ei. De vrouwtjes vertrekken daarna naar zee want dit ei produceren kost hen veel energie. De mannetjes blijven in een groep achter in de poolnacht. Het ei houden ze op hun voeten onder een beschermende huidplooi. Omdat ze door het ei niks kunnen doen, vasten ze maandenlang en overleven op hun vetreserves.  Hierbij verliezen ze de helft van hun gewicht. De dieren staan dicht bij elkaar en blijven voortdurend in beweging, zodat ze om beurten aan de buitenkant staan.
Na 2 maanden komt het vrouwtje terug en neemt de zorg van het net uitgekomen kuiken over. De uitgeputte mannen gaan terug naar zee, die dichterbij is want het is nu lente en het winterpakijs is al gedeeltelijk gesmolten. De kuikens worden opgevoed in een soort crèche. Tot de pinguïn 4 jaar is blijft hij het hele jaar in het water (behalve wanneer ze in de rui zijn); daarna beginnen ze zelf ook aan de lange tocht naar de broedplaats en zoeken ze een partner (voor het leven).

Nou, ik sluit de dag maar weer eens af met een pinguïn mop;

‘Why are there no pinguïns in Great Britain?’

‘They are afraid of Wales!’

.

29 december. Laatste dag door Antarctica.

Ik was om 3 uur al klaar wakker; heb ik thuis ook vaak maar hier ging het tot nu toe best goed. 

Ik bleef tot 8 uur in mijn bed hangen, en besloot ipv de yoga of de gym maar weer eens naar de vogelaar te gaan luisteren om 8.30 uur.

Weer geen vogel te zien; het was mistig en sneeuwde licht.

Ik besloot maar eerst eens een paar rondjes te gaan wandelen. Peter was naar de masseur en wie weet knapte ik er van op.

20 rondjes verder (9 km) was ik inderdaad opgeknapt.

Na de lunch was er een film die we allebei wel wilden zien; een documentaire over de Australiër Mawson die in 1911 met een eigen expeditie naar Antarctica vertrok met als doel land claimen voor Australië. De locatie van de hoofdbasis bleek na enkele dagen niet erg goed gekozen; het werd bekend als de windrijkste plek op aarde met windsnelheden van 90 tot 145 km/uur.
Na een overwintering werden diverse sledetochten ondernomen; honderden kilometers in oostelijke en westelijke richtingen. Mawson zelf leidde een sledetocht ver naar het oosten, samen met Ninnis, Mertz, diverse honden en een slee met provisie en materiaal. Ze trokken 500 km naar het oosten, waar Ninnis in een gletsjerspleet viel met slee en diverse honden. Er zat niets anders op als om te keren. Het ontstane voedseltekort werd opgelost door ombeurten de honden die overgebleven waren te slachten en op te eten. Na 250 km werd Mertz ziek en overleed. Mawson heeft het voor elkaar gekregen de tocht alleen terug naar het basiskamp te maken. Hier moest hij nog een winter doorbrengen voor hij werd opgepikt. Zijn expeditie werd ondanks de verliezen een groot wetenschappelijk succes. Hij keerde terug naar Australië, trouwde en werkte voornamelijk de rest van zijn leven als geoloog. Hij overleed op 76 jarige leeftijd.

Ik heb de film voor de helft gezien, zittend op de vloer (alle stoelen waren al bezet); daarna ging mijn zitvlees jeuken en ben ik naar buiten gelopen om de 15 km vol te maken. Halverwege de wandeling verlieten we het Antarctische gebied. In de loop van de dag zullen we de beruchte Drake Passage bereiken. Om Kaap Hoorn komt het water uit de Stille Oceaan in contact met het zeewater uit de Atlantische oceaan. Dit stuk is berucht om de enorme golven. We zullen zien hoe wij het er vanaf gaan brengen...

Weinig nieuwe dingen gezien vandaag, alleen een ijsberg in de vorm van een brug;

.

28 december. Varend langs/door Antarctic schiereiland.

Vanmorgen werd ik wakker en keek als eerste op mijn mobiel of er al weer internet verbinding was! Ja hoor. En ook appjes en felicitaties met ons 25 jarig huwelijk vandaag.

Peter werd ook wakker en de dag begon. Hij de douche in, ik mijn yogamatje op.

Daarna samen ontbijten, en hij naar de koffiebar (koffie in het restaurant lust hij niet) en ik even naar de sauna.

Toen was ik van plan een inhaalslag met mijn blog te maken, maar helaas. Internetverbinding al weer verbroken dus dan maar eerst 5 km wandelen. Voor we de deur uit gingen, zagen we opeens een prachtige ijsschots voorbij drijven, dus snel even op het balkon de 1e foto van vandaag gemaakt;

We vonden het zo mooi dat we graag een selfie wilde maken. Maar ja. Ik kom altijd vingers te kort voor een selfie, Peter is niet zo handig met fotograferen en die ijsschots heeft een aardige snelheid. Maar Peter deed een poging en niet eens onaardig;

En daarna was de ijsberg al weer uit beeld, zo snel gaat dat;

Hierna liepen we naar het wandeldek. Het was zonniger dan de laatste 2 dagen en het sneeuwde ook niet.

Dit uitzicht gaat niet snel vervelen en ik mocht zowaar af en toe stoppen om een foto te maken.

Na 5 km moesten we heel snel naar binnen voor het praatje van onderzoekers van het Palmer Station, het kleinste Amerikaanse permanente research station. Ik kwam een half uur voor de lezing de zaal in en hij zat al voor 80% vol. 

De lezing werd geopend door Bob Farrell, al 20 jaar de manager op Palmer Station.

Hij vertelde dat ze met 35 man daar zitten (in de zomer; in de winter met 18 man). Sinds 2002 heeft Holland America Lijn hun benaderd of ze een lezing willen geven aan boord. Nou; dat is het uitstapje van het jaar voor hen en ik verdenk ze er van dat het loten is wie er dit keer mee mag.

Ze werken nauw samen met oa de NASA. Hun voornaamste onderzoek is gericht op de rol van Antarctica op veranderingen van de aarde. Ook geven ze veel voorlichting via video op Amerikaanse scholen.

Sinds ze met sensors onder het poolijs werken zijn er heel veel rivieren en meren in kaart gebracht en deze hebben direct invloed hoe het ijs beweegt.

De eerste satellietbeelden brachten enorme donkere velden in beeld. Het duurde even voordat ze er achter kwamen dat dit pinguïn kolonies waren. 

McMurdo is het grootste station op Antarctica. Daar werken in de zomer 1000 mensen en in de winter 150.

Het 3e station staat op de Zuidpool. Dit is 10 jaar oud. Hier is 1 zonsopgang en 1 zonsondergang per jaar. Hij liet foto’s ziet van de nacht-hemel. Hier hangt een heel bijzonder groene cirkel in de lucht; de Aurora.

Aurora’s zijn het gevolg van storingen in de magneetvelden door de poolwinden; (foto’s van internet);

De research stations worden bijgestaan door 2 boten; de Palmer (een ijsbreker) en de Gould (aanvoer van mensen en voorraden).

Het Palmer station heeft een eigen laboratorium, een aquarium, satelliet verbinding, een gym, een bar, een pingpongtafel, een bioscoop, 2 koks, een kleine medische unit en iedereen slaapt in stapelbedden in kleine kamers. Hij heeft de tijd nog meegemaakt dat er geen satelliet verbindingen waren; ging het contact met thuis met ouderwetse scheepsradio’s.

Hierna kwam Randy Jones aan het woord, de manager van het laboratorium.

Het grootste landdier in Antarctica is de Belgica Antarctica (vleugelloze vlieg). Hij is slechts 3 mm. Hij kan barre winters overleven door het lage gehalte aan zuurstof in zijn bloed en zijn veranderingen in pH.

Ze doen veel onderzoek naar ijsvissen. De enige gewervelde dieren zonder hemoglobine; hun bloed is wit. Ze hopen mbv deze vis oplossingen te vinden voor bloedziektes en osteoporose. Ze kunnen met weinig zuurstof toe zo diep in het koude water omdat hun bloedplasma voldoende zuurstof kan oplossen.

Na deze indrukwekkende lezing - het laatste kwartier mocht het publiek vragen stellen - gingen we lunchen en daarna ging ik mijn blog bijwerken.

Dat is nog niet zo makkelijk hier. De verbinding met de satelliet is soms halve dagen niet aanwezig, en als hij wel aanwezig is loopt hij er om de haverklap af. Bovendien kan ik maar 1 apparaat tegelijk aan het internet koppelen. De foto’s die ik met mijn IPhone maak, stuur ik dus eerst via email in groepjes van 5 foto’s naar mijn eigen email adres. Vervolgens check ik in mijn IPhone of ze wel verzonden zijn en ook aangekomen - daar gaat soms de nodige tijd overheen. Vervolgens log ik uit op mijn IPhone en in op mijn IPad, vis de foto’s op en en zet ze in mijn fotoalbum op mijn IPad. Daarna is het afwachten of ik nog verbinding heb, en zo ja, ga ik naar mijn blog pagina en pluk de foto’s die ik wil gebruiken uit mijn fotoalbum. Daarna is het afwachten of ik nog steeds internet heb terwijl ik de foto’s in mijn blog zet. Het gebeurd soms dat ik een uur bezig ben met opvissen en in mijn blog zetten, en dan is de connectie weg en als het niet op tijd gesaved is kan ik weer opnieuw beginnen.

Hetzelfde geldt voor de tekst. In principe wordt elk woord apart gesaved, maar niet als het internet gammel is en als ik pech heb is de halve tekst weg. 

Ik kan de tekst natuurlijk ook eerst in Word typen, maar dat heeft ook nadelen want zie die tekst maar op de juiste plek en in het juiste lettertype tussen de foto’s te krijgen.

(Mama, je bent natuurlijk bij de eerste regels al afgehaakt; maar het gaat er om dat het schrijven van dit blog tijd en geduld kost. Nou, tijd heb je hier zat, dat scheelt. En als ik lang moet wachten op het opvissen pak ik er een boek bij.

Tegen 16 uur was ik klaar met de vorige dag, en gingen we onze rondjes lopen. Het was rustig aan dek. Ik zag opeens heel veel vogels boven het water cirkelen en direct werd er omgeroepen dat er orka’s bij de boeg waren. Ik was toevallig net bij de voorkant van het schip en liep snel naar de 4e etage, waar je een groot platform op de boeg hebt en naar beide kanten tegelijk kan uitkijken. Ja hoor; ik zag ze direct. 3 orka-vinnen. Ze bleken van een groepje van 4 orka’s te zijn met 2 babies. Ze hadden een zeehond te pakken en daar waren die vogels op af gekomen. Ze zwommen vrij dicht langs de boot en ik kon ze goed zien.

orka-vinnen zoekplaatje

Verder deze dag weer de nodige Humboldt walvissen gezien, stormband pinguïns, anderhalve zeehond en wat vogels. Het was de zonnigste dag tot nu toe, weinig wind, rustig water en temperaturen iets boven het vriespunt.

‘s Avonds hadden we ter gelegenheid van onze huwelijksdag gereserveerd in het sjieke restaurant. Ik kreeg een ring van Peter die EN paste EN (nog bijzonderder) ik erg mooi vond. Ik was best verrast want ik roep altijd dat ik niks meer wil aan sieraden of horloges. En daar houdt hij zich al jaren aan. Ik had voor hem een relatiespel gekocht; hier staan vragen op die interessante gesprekken kunnen opleveren (en zo niet pak je gewoon de volgende kaart). Geen idee of het was was, en de eerste vraag konden we allebei weinig mee maar de 2e vraag hield ons de rest van de avond bezig.

Aan het eind van de avond kregen we nog een bijzonder lekker toetje - een klein chocoladetaartje - van het restaurant. Ze hadden ook nog willen zingen maar toen we zeiden dat dat niet hoefde waren ze daar direct voor in.

Het enige dieptepunt van vandaag was de breedtegraad die we bereikten;
65 graden en 09 minuten Zuid en een lengtegraad van 064 graden en 04 minuten West. (De Poolcirkel ligt op 60 graden; wij zijn daar dus royaal onder gedoken.)

.

27 december. Varend rond Antarctica.

Elke ochtend om 8.30 uur is er mogelijkheid om met dr. Torre Stockard (een biologe die leuke lezingen geeft over pinguïns, zeehonden en walvissen) vogels te spotten op het achterdek. Om Wim, de vogelaar in onze familie, een plezier te doen stond ik vandaag vroeg op, deed yoga, kleedde me toen snel om en was op tijd op het achterdek.

Torre heeft een paar keer een poolexpeditie gedaan en maanden op Antarctica pinguïns bestudeerd. Ze vertelde dat 1 van de expedities vlak bij de hut van Shackleton was, en op een mooie dag besloten ze daar naar toe te wandelen. Daar komt nooit meer iemand, en ze was stomverbaasd dat de hele inhoud van de hut nog in prima staat verkeerde. Er hing zelfs nog gedroogd vlees aan het plafond, er lagen kledingstukken, bedden, dagboeken; alles perfect geconserveerd in 100 jaar vrieskou.

Of de duivel ermee speelde, was er om half 9 geen vogel te zien. Alleen maar heel veel walvissen. 

Ik beschreef een paar vogels die ik de vorige dag had gezien; het bleken de Kaapse stormvogel, de grijze stormvogel en jagers te zijn.

Het is ondoenlijk met een IPhone een foto te maken van vogels, dus voor de liefhebbers onder jullie; deze vogels in ruime mate gezien (foto’s van internet);

Grijze stormvogel

Kaapse stormvogel

Ska = jager

Ze raadde aan nog uit te kijken naar de zuidpoolstern;



Ze vertelde een beetje over de vogels, maar ik had geen opschrijfboekje bij de hand, ik had inmiddels best honger en het sneeuwde licht, die combi is dodelijk voor mijn geheugen en ik bedacht als ik in elk geval de namen zou kunnen onthouden, dat ik ze dan vanmiddag wel eens zou opzoeken met wat eigenaardigheden.
Dat heb ik net gedaan; ik vond ze alle vier. Wel; ze vliegen, ze eten, ze poepen en ze leggen eieren. Daar komt het zo’n beetje op neer.

De rest van de dag veel aan dek gestaan. Nou ja, ik loop meestal, dat staan te turen in die kou door een verrekijker, daar heb ik niet zoveel geduld voor. Voor de lunch had ik de eerste 6 km er al weer opzitten; grotendeels opgelopen met een Poolse Amerikaan, die ‘overal ter wereld’ geweest was. Wat hij opnoemde, daar was ik ook geweest. Behalve in Santiago de Compostela. Het was een aardige man en ongemerkt liepen we aardig wat rondjes, tot hij moe werd en daarna ging ik ook naar binnen.

Na de lunch kwam er wat zon door en gelijk was het eigenlijk niet meer te doen zonder zonnebril.
Toen het eten wat gezakt was zijn we weer op het wandeldek gaan lopen.
We hebben de hele dag vooral heel veel walvissen gezien;

En wel zoveel, dat als de kapitein omriep; 4 walvissen op 10 uur, dat niemand meer naar stuurboord rende om ze te zien...



Surrealistische landschappen.

De meeste mensen lopen goed ingepakt rond. Een enkele bontjas, een enkel hip skipas en sommige zo dik ingepakt dat het lijkt of ze in de winter te voet naar de Zuidpool gaan. Maar ook nog steeds een enkele korte broek.

Bijna links op de ijsschots een Adelie pinguin.

Voor het kleine ijsschotsen rechts op de foto zwom een zeehond. Vandaag 2 zeehonden gezien maar te ver weg voor mijn IPhone. Misschien denken jullie; maken ze zo’n mooie reis en dan nemen ze geen fatsoenlijk fototoestel mee. Maar ik wil er niet mee gaan lopen sjouwen, Peter maakt nauwelijks foto’s en op internet prachtige zeehonden foto’s te vinden...
Deze reis hadden we er voor het eerst aan gedacht onze verrekijker mee te nemen. Er lag er ook eentje in de hut. Maar we kijken allebei liever met ons blote oog.

De hele dag langs het Antarctisch Schiereiland gevaren. Ook wel Graham land genoemd;

We varen aan de rechterkant van het schiereiland, soms moeten we keren als er te grote ijsschotsen in de weg liggen.We varen onder de zuidpoolcirkel.
Het schiereiland is erg bergachtig en de hoogste top is 3184 meter.

Aan het eind van de middag liepen we weer 15 rondjes waardoor mijn dagafstand op 13.5 km staat. Maar het tempo van die dag dat we zo lang in de bus hadden gezeten, ruim 7 km per uur, haal ik niet meer.

We zagen ook nog een helikopter die een skiër afzette op een bergtop en die tussen de pinguïns naar beneden ging op zijn snowboardje. Bizar. Van mij mogen ze cruiseschepen gaan verbieden in deze regio, maar dit soort acties is natuurlijk helemaal krankzinnig...

We hebben de hele middag en avond zonder internet gezeten (problemen met de satelliet) waardoor ik niet aan mijn blog kon werken. We zijn toen maar naar het praatje ‘domme manieren om in Antarctica aan je einde te komen’ gegaan; het blijkt dat de meeste doodsoorzaken komen door vallen in spleten of over het randje van de klif glijden.




.

26 december; varend door ijsbergen om Antarctica.

Toen we vanmorgen ons gordijn opende zagen we al gelijk de eerste ijsbergen! Helaas ook flinke mist maar je kon nog genoeg zien. We hadden allebei een beetje last gehad van de scheepshoorn die de hele nacht loeide vanwege de mist;

Tijdens het ontbijt zagen we al de eerste pinguïns en een walvis wel heel dicht langs de boot. Helaas mijn IPhone niet bij me en bovendien zijn de ramen van de eetzaal niet al te schoon.

Een paar uur later voeren we lang eens hele aparte ijsberg met een schuine lijn midden over. De kapitein legde via de intercom uit dat deze ijsberg onlangs gekanteld is; de schuine lijn was eerst de plaats waar de ijsberg boven en onder water lag; door het smelten kwam het zwaartepunt anders te liggen en kiepte hij om;

 Weer een poosje later kwamen we deze prachtige ijsberg tegen;

Peter en ik hebben 5 km rondjes gelopen op het dek; het was flink fris, er lag wat sneeuw op het dek en we moesten uitkijken om niet uit te glijden. Het waaide ook flink en ik had mijn muts lekker op en 2 truien aan, een extra col, mijn regenjas en 2 paar (dunne) handschoenen en ik had het precies lekker. Het schip voer flink door en we hadden er stevig de pas in maar door de sneeuw hier en daar moesten we wel oppassen en geen recordtijd gemaakt. 

Hierna gingen we lunchen en na de lunch kwamen er opeens weer heel veel prachtige ijsbergen voorbij. Het schip ging ook langzamer varen en ik ging weer het wandeldek op. Omdat het schip langzamer vaarde was het een stuk minder koud maar ook veel drukker. Ik liep weer 5 km en Peter ging naar de gym en deed zijn rondjes op de lopende band, in een wat harder tempo maar wel met uitzicht op het midden want de gym ligt op de 8e etage midden voor.

Zowel op de bovenste ijsschots als op de onderste zaten pinguïns. Die op de bovenste foto kan ik niet meer terugvinden op de foto, op de onderste foto zie je midden op de bovenste ijsschots een zwart puntje = de pinguïn;

 Na de 2e 5 km ging ik in mijn hut wat aan mijn blog werken, en opeens keek ik uit mijn raam en zag ik deze enorm lange ijsberg voorbij komen. Ik denk dat hij minstens 4 keer zo lang als ons schip was;

En opeens, als extra bonus, verscheen er ook nog een walvis, zo dichtbij dat ik hem met mijn IPhone kon vangen; 

Het was ongelofelijk prachtig. Af en toe blies hij grote hoeveelheden water omhoog of liet hij zijn staart zien. Je kon hem ook horen ‘brullen’.

Ik ben de tel kwijt geraakt van de hoeveelheid walvissen en pinguïns die we vandaag gezien hebben. En daarbij stikt het ook nog van de vogels.

Het is onbegrijpelijk hoe die klunzige pinguïns bovenop dit soort hoge ijsbergen klimmen (en waarom ze het doen überhaupt!).

Soms zag je ze op en af lage ijsbergen duiken en er weer op klauteren. We hebben een goede verrekijker (beter dan een foto toestel) en het is dat het vrij fris is buiten, want anders kun je het erg lang volhouden ernaar te kijken!

Het was een SUPER dag!

25 december. Op open zee tussen Falkland Islands en Antarctica.

1e kerstdag; eerst maar eens naar de gym. Anders eindig ik hier als de gemiddelde cruiseganger die 1 pond per dag aan komt...

Daarna met Peter ontbeten en toen was het al tijd voor de eerste lezing van de dag; dit maal over Ernest Shackleton. Een nauwelijks bekende ontdekkingsreiziger die eigenlijk niet onder deed voor Scott en Amundsen. Hij heeft 4 expedities gemaakt naar Antarctica; de eerste met Scott en daarna waren deze twee mannen geen vrienden meer en ging Shackleton zijn eigen expedities organiseren. 
Zijn 2e expeditie, 3 jaar voor Scott en Amundsen de zuidpool bereikten, kwam Shackleton op 150 mijl van de pool. Toen hij na deze expeditie weer geld bij elkaar had, was de zuidpool bereikt en hij besloot dat zijn 3e expeditie een trans-Antarctica expeditie zou worden maar ze raakten vast in het ijs voor ze aan land konden; ze overwinterden, het schip zonk, en op het laatst en ten einde raad is hij met een paar van de fitste mannen in een reddingsboot naar South Georgia geroeid. Daar kwamen ze aan de verkeerde, onbewoonbare, kant uit en toen hebben ze nog dat eiland te voet moeten doorkruisen. Daarna heeft Shackleton 4 pogingen met 4 verschillende schepen gedaan om de rest van de bemanning van Antarctica op te pikken; dat lukte hem uiteindelijk en alle mannen bleken nog in leven na bijna 5 maanden wachten.
Ik kwam de volgende quote tegen over Shackleton;

"For a joint scientific and geographical piece of organisation, give me Scott; for a Winter Journey, Wilson; for a dash to the Pole and nothing else, Amundsen: and if I am in the devil of a hole and want to get out of it, give me Shackleton every time".

Shackleton overleed tijdens zijn 4e expeditie, voor hij voet op Antarctica kon zetten, aan een hartaanval op South Georgia. Hij was 47 jaar en is daar op verzoek van zijn vrouw begraven.

Wilson links, Shackleton naast hem. 1907

Shackleton, Scott en Wilson 1902

Het was een zeer interessante lezing.
Hierna gingen we onze dagelijkse rondjes lopen; 13 dit maal (6 km). En toen lunchen.
Daarna was er een lezing over de laatste week van de cruise; wat je dan kon doen. Ik kreeg de indruk dat de toeroperator naar zijn kerstborrel wilde, want het programma kwam in zo’n sneltreinvaart voorbij dat ik het nauwelijks kon volgen.

‘s Middags was er een lezing over de vulkanen op Antarctica maar ik vreesde dat het een droge lezing zou worden dus ik sloeg voor het eerst een lezing af. Ik gebruikte die tijd om naar de kinderen te bellen, kerst-appjes te sturen en foto’s op te laden van de Falklands. (Duurde uren!)

Daarna een lezing gevolgd over zeehonden en walvissen.
Interessante feitjes;
-zeehonden komen alleen aan land voor bevalling en wisselen van de vacht.
-ze kunnen slapen onder water.
-vrouwtjes wegen 40 kg; mannetjes 375 kg.
-ze kunnen 1.6 km diep duiken en 2 uur onder water blijven.
-de grootste zeehond is de olifant-zeehond; het mannetje kan 5 meter lang worden en 3700 kg wegen.
-hun geluid klinkt als afwisselend boeren en snurken. (De man van de biologe die het vertelde en ons de opname ook liet horen had de opname gebruikt als ringtone als zijn schoonmoeder belde.)
-De Weddell zeehond is het meest zuidelijkst levende zoogdier. Hun baby’s groeien in 6 weken van 26 naar 110 kg (de borstvoeding bestaat uit 60% vet en 10% eiwit - menselijke borstvoeding uit 3% vet en 1% eiwit) en kunnen dan het water in. Hun geluid klinkt als een mix van vogels-honden-blokfluit.

-walvissen krijgen jongen in het noorden en gaan daarna terug naar Antarctica omdat de vis daar beter is.
-de blauwe walvis is het grootste dier op aarde. 30 meter lang en 100 ton zwaar. Ze worden makkelijk 85 jaar.

Het was een interessante lezing en daarna ging ik terug naar mijn hut waar zowaar de foto’s waren opgeladen voor mijn blog. Ik schreef het blog over de Falklands en Peter ging naar de gym.
Daarna gingen we naar het uitstekende restaurant voor ons kerstdiner. Ik had verwacht dat het stampvol zou zitten maar dat viel mee. We aten als hoofdgerecht king-crab. Was erg lekker en niet zo vullend als de biefstuk van kerstavond.


Ik sluit het blog van vandaag af met de pinguïn mop-van-de-dag; 
‘What is the birthday song for a pinguin?’
‘Freeze  (uitgesproken als for..h-is) a jolly good fellow!’





.