Het schip deinde de hele nacht maar ik lag heerlijk en sliep 8 uur bijna aan een stuk. We waren gisteravond Drake Passage ingevaren en het kan hier behoorlijk spoken. Het stormt 200 dagen per jaar en de rest van het jaar waait het heel hard. Er kunnen golven ontstaan van 20 meter hoogte.
Wij hebben tot nu toe geluk; ze zijn slechts 4 -5 meter hoog. Wel een flinke deining, maar niks heel spannends. Iedereen loopt een beetje te zwabberen en er gaat wel eens wat mis met de bediening maar het mag geen naam hebben. Peter en ik hebben nergens last van en ik heb goede hoop dat dat zo blijft. Toch is de eetzaal maar voor de helft gevuld en hangen er overal kotszakjes. Alle dekstoelen zijn vastgebonden en het wandeldek is niet altijd open.
Peter en ik hadden vandaag een uitnodiging voor de lunch met de kapitein. Bleek hij die uitnodiging aan nog 500 mensen te hebben gestuurd. Maar we kregen een glas champagne en een delftsblauw onderzettertje met een schip erop. Hij verwelkomde iedereen en we zaten aan tafel met een Britse dame die vertelde dat ze met haar kleinzoon deze cruise deed maar dit was zijn eerste cruise en hij was niet uitgenodigd. Nou, waarom wij dan wel (dit is onze 2e) weten we niet. Er lopen hier mensen die doen niks anders dan cruisen.
Na de lunch hebben we snel (nu hij nog open was) een wandeling gemaakt op het promenadedek; na 5 km was ik het wel zat. Je liep regelmatig te zwabberen met flinke wind, en af en toe kreeg je ook nog wat lichte sproeizeewater over je heen. Maar een dapper zonnetje, het prachtige blauwe water en de frisse lucht waren heerlijk. We hadden de promenade bijna voor ons alleen. Het schijnt hier ook vol dolfijnen en walvissen te zitten maar we zagen niks. Zelfs geen vogels.
Er was nog een vermakelijke lezing over de wedstrijd tussen Scott en Amundsen. Eentje over keizer pinguins, en een lezing over de komende 2 aanmonster plaatsen. Ik heb er 3 af geslagen (zelfs ik vind 6 lezingen per dag te veel); over het smelten van de ijskap, werken in Antarctica en een lezing over Mawson.
Ik dacht wel alles zo’n beetje te weten over pinguïns inmiddels, of in elk geval, alles wat me wel interesseerde, maar Torre, de biologe, vertelde over haar 13 keer 3 maanden onderzoek naar de keizerpinguins en ze blijft zeer aardig om naar te luisteren. Weet je hoe je pinguïns voor je onderzoek selecteert? Je kiest er een paar zonder partner of zonder ei/jong, gaat een beetje achter ze aan lopen tot ze in een omroosterde ruimte zitten. Hier zijn van te voren 2 boorgaten in gemaakt zodat ze zelf naar eten kunnen duiken. Eerst zijn ze wantrouwend. Hoe kan het dat er zulke mooie boorgaten zijn zonder pinguïns die ze claimen?? Maar na 2 dagen hongerlijden duikt de dapperste erin, en ook zonder dat je pinguïns kunt verstaan, kun je z’n enthousiasme zien; ‘kom jongens, een ECHT boorgat, en geen enkele vijand!! Het paradijs hier!!’ En flop flop flop duiken z’n vriendjes het boorgat in en duiken net zo lang tot ze vol zitten.
Torre zit in een gemakkelijke tuinstoel het zooitje dagen lang te bestuderen, en heel vaak komen er een paar om haar heen staan. Tja. WIE bestudeert er nu WIE?
Tot nog toe was aangenomen dat keizer pinguïns 12-14 minuten onder water kunnen blijven. Maar op een dag dook er eentje onder en die was na 20 minuten nog niet terug. Ze begon zich ernstig zorgen te maken maar kon moeilijk het boorgat induiken op zoek naar de pinguïn. Toen, na 29 minuten, kwam de pinguïn te voorschijn; uitgeput en naar adem happend vloog hij op de kant en bleef daar 5 minuten op z’n buik liggend bijkomen. Was hij het boorgat kwijt? Was er een vijand onder water? We zullen het nooit te weten komen maar na 5 minuten stond hij op en of er niks gebeurd was deed hij zoals hij altijd doet aan wal; gewoon staan. Maar met deze actie heeft hij er wel voor gezorgd dat alle pinguïn artikelen en boeken aangepast moesten worden.
In tegenstelling tot andere pinguïns broedt de keizerspinguin in de volle Antarctische winter, tot 60 graden C onder nul trotserend. In juni legt het vrouwtje op het ijs ver van zee en diep in het zuiden 1 ei. De vrouwtjes vertrekken daarna naar zee want dit ei produceren kost hen veel energie. De mannetjes blijven in een groep achter in de poolnacht. Het ei houden ze op hun voeten onder een beschermende huidplooi. Omdat ze door het ei niks kunnen doen, vasten ze maandenlang en overleven op hun vetreserves. Hierbij verliezen ze de helft van hun gewicht. De dieren staan dicht bij elkaar en blijven voortdurend in beweging, zodat ze om beurten aan de buitenkant staan.
Na 2 maanden komt het vrouwtje terug en neemt de zorg van het net uitgekomen kuiken over. De uitgeputte mannen gaan terug naar zee, die dichterbij is want het is nu lente en het winterpakijs is al gedeeltelijk gesmolten. De kuikens worden opgevoed in een soort crèche. Tot de pinguïn 4 jaar is blijft hij het hele jaar in het water (behalve wanneer ze in de rui zijn); daarna beginnen ze zelf ook aan de lange tocht naar de broedplaats en zoeken ze een partner (voor het leven).
Nou, ik sluit de dag maar weer eens af met een pinguïn mop;
‘Why are there no pinguïns in Great Britain?’
‘They are afraid of Wales!’
Ik dacht wel alles zo’n beetje te weten over pinguïns inmiddels, of in elk geval, alles wat me wel interesseerde, maar Torre, de biologe, vertelde over haar 13 keer 3 maanden onderzoek naar de keizerpinguins en ze blijft zeer aardig om naar te luisteren. Weet je hoe je pinguïns voor je onderzoek selecteert? Je kiest er een paar zonder partner of zonder ei/jong, gaat een beetje achter ze aan lopen tot ze in een omroosterde ruimte zitten. Hier zijn van te voren 2 boorgaten in gemaakt zodat ze zelf naar eten kunnen duiken. Eerst zijn ze wantrouwend. Hoe kan het dat er zulke mooie boorgaten zijn zonder pinguïns die ze claimen?? Maar na 2 dagen hongerlijden duikt de dapperste erin, en ook zonder dat je pinguïns kunt verstaan, kun je z’n enthousiasme zien; ‘kom jongens, een ECHT boorgat, en geen enkele vijand!! Het paradijs hier!!’ En flop flop flop duiken z’n vriendjes het boorgat in en duiken net zo lang tot ze vol zitten.
Torre zit in een gemakkelijke tuinstoel het zooitje dagen lang te bestuderen, en heel vaak komen er een paar om haar heen staan. Tja. WIE bestudeert er nu WIE?
Tot nog toe was aangenomen dat keizer pinguïns 12-14 minuten onder water kunnen blijven. Maar op een dag dook er eentje onder en die was na 20 minuten nog niet terug. Ze begon zich ernstig zorgen te maken maar kon moeilijk het boorgat induiken op zoek naar de pinguïn. Toen, na 29 minuten, kwam de pinguïn te voorschijn; uitgeput en naar adem happend vloog hij op de kant en bleef daar 5 minuten op z’n buik liggend bijkomen. Was hij het boorgat kwijt? Was er een vijand onder water? We zullen het nooit te weten komen maar na 5 minuten stond hij op en of er niks gebeurd was deed hij zoals hij altijd doet aan wal; gewoon staan. Maar met deze actie heeft hij er wel voor gezorgd dat alle pinguïn artikelen en boeken aangepast moesten worden.
In tegenstelling tot andere pinguïns broedt de keizerspinguin in de volle Antarctische winter, tot 60 graden C onder nul trotserend. In juni legt het vrouwtje op het ijs ver van zee en diep in het zuiden 1 ei. De vrouwtjes vertrekken daarna naar zee want dit ei produceren kost hen veel energie. De mannetjes blijven in een groep achter in de poolnacht. Het ei houden ze op hun voeten onder een beschermende huidplooi. Omdat ze door het ei niks kunnen doen, vasten ze maandenlang en overleven op hun vetreserves. Hierbij verliezen ze de helft van hun gewicht. De dieren staan dicht bij elkaar en blijven voortdurend in beweging, zodat ze om beurten aan de buitenkant staan.
Na 2 maanden komt het vrouwtje terug en neemt de zorg van het net uitgekomen kuiken over. De uitgeputte mannen gaan terug naar zee, die dichterbij is want het is nu lente en het winterpakijs is al gedeeltelijk gesmolten. De kuikens worden opgevoed in een soort crèche. Tot de pinguïn 4 jaar is blijft hij het hele jaar in het water (behalve wanneer ze in de rui zijn); daarna beginnen ze zelf ook aan de lange tocht naar de broedplaats en zoeken ze een partner (voor het leven).
Nou, ik sluit de dag maar weer eens af met een pinguïn mop;
‘Why are there no pinguïns in Great Britain?’
‘They are afraid of Wales!’
.
No comments:
Post a Comment