Toen we vanmorgen wakker werden, hadden we de Drake Passage achter ons en zagen we land;
We hadden de Drake Passage zonder greintje misselijkheid doorstaan! Vannacht waren de golven nog wel iets hoger; 5 a 6 meter, maar ik lag heerlijk in mijn bed en nergens last van.
We zouden om 9 uur al bij Kaap Hoorn zijn, dus ik snel mijn bed uit, yoga een klein beetje afgeraffeld, wat fruit voor ontbijt mee naar kamer genomen, gedoucht en om 9 uur liep ik met verrekijker en IPhone buiten. Ik liep nog niet buiten of er werd omgeroepen dat we een half uurtje later pas bij Kaap Hoorn zouden zijn. Grrr. Had ik me daarvoor suf gehaast!
Peter zat nog aan de koffie in het kraaiennest, en ik besloot dan maar alvast wat rondjes te lopen en naar de vogels te kijken. Ik begin zowaar al af en toe wat te herkennen. We zagen veel grijze stormvogels, een jager en zelfs een albatros (foto van internet);
Ik zag Torre lopen; zij had nog veel meer gezien maar kon niet goed verstaan wat. Zij had zelfs een vogel gezien die ze niet herkende en ging opzoeken. Nou, ze vliegen allemaal, hebben ogen en een bek en 2 poten, bij vlucht ingetrokken. Dus daar hebben jullie eigenlijk niet zo veel aan gemist.
Maar toen; Kaap Hoorn.
Kaap Hoorn is een eiland voor de kust van Vuurland, 2 km ten noorden van de 56e breedtegraad. Het eiland behoort tot Chili. Het is er kaal, en er staan 1 vuurtoren, 1 woonhuis, 1 kapel en een monument voor overleden zeelieden. We konden alles goed onderscheiden.
Vorige maand is er een nieuw gezin in het woonhuis komen wonen, met 3 kinderen van 2, 6 en 10 jaar. Ze blijven er een heel jaar en worden dan afgelost.
De Nederlander Willem Corneliszoon Schouten heeft op 29 januari 1619 als eerste de kaap gerond en hij noemde de kaap naar zijn geboorteplaats Hoorn.
Wegens de gevaarlijke passage hebben er tot 1900 weinig zeelieden gebruik gemaakt van deze doorsteek. Het is zo gevaarlijk omdat er geen continentaal plat is. De stroming wordt dus niet afgeremd en de combinatie met de stormen van Antarctica maakt het extra gevaarlijk.
Maar wij hebben dus geluk gehad.
Nadat ik mijn 11 rondjes had gelopen, genietend van het prachtige uitzicht, ben ik naar binnen gegaan, fruit gegeten, en toen was het al weer bijna tijd voor de lunch; een Indonesische rijsttafel. We waren het er allebei over eens dat ik niet het recept in de keuken hoef te gaan vragen.
Daarna ging ik naar een lezing over Patagonië. Was wel aardig maar 99% gaan we niet bezoeken op deze cruise. Peter ergert zich erg aan het Argentijnse blaaskaakje dat hoofd van het reisbureautje aan boord is en de lezingen geeft over de bezienswaardigheden. (En ik erger me aan een Philippijns huppelkutje dat altijd maar meer wijn probeert te slijten).
We waren inmiddels het Beagle kanaal ingevaren. Dit is een zeestraat van 250 km lang en minstens 5 km breed, en hij loopt tussen Vuurland en wat eilandjes onder het vaste land. (Zie kaartje boven). Via het Beagle kanaal varen we naar Ushuaia, de meest zuidelijk gelegen stad ter wereld. Hier hebben we morgen een toer.
Toen we door het Beagle kanaal voeren liepen we onze 2e 5 km van vandaag. Onderweg maakte ik deze foto’s;
Hierna probeerden we allebei een tukje te doen zodat we vanavond een beetje fris de 12 uur halen. Konden we allebei niet slapen. GRR. Nou ja, we zien wel hoe ver we komen vanavond.
Om 18 uur bracht de roomservice 4 verse oliebollen. Helaas stikvol krenten en die lusten we allebei niet. Het diner is pas om 20.30 uur. Diepe zucht.
.
No comments:
Post a Comment