4th Service Loyalty Awards and Joint Christmas Party, Manila.

Dit jaar werd al voor de 4e keer een 'Service Loyalty Awards an Joint Christmas Party' gehouden voor trouwe en hardwerkende Philippijnse werknemers aan boord van de diverse schepen van van Oord. Alle familieleden zijn ook welkom op dit feest, welke gehouden wordt in het Manilla Hotel in hartje Manilla. Uit alle windstreken komen de families op dit feest af, tesamen met 5 Nederlandse werknemers van van Oord, 4 uit Nederland en Peter uit Singapore. Omdat het een familiefeest betrof, mocht ik ook mee, en gezien de locatie had ik daar wel oren naar!

3 december vlogen Peter en ik naar Manila. Net als de andere 4 Nederlanders combineerde Peter dit reisje met een paar zakelijke afspraken, en nadat we om 2 uur de koffer in het hotel hadden achtergelaten, vertrok Peter in pak naar de afspraak en ik met de Lonely Planet de stad in.

Tja, Manila. Ik kan er kort over zijn. Wie ooit besluit een kijkje te nemen in de Philippijnen, doet er goed aan om direct vanaf het airport verder te reizen. Ik heb zelden een minder inspirerende Aziatische hoofdstad gezien. De enige bezienswaardigheid van Manila is het oude Fort Santiago, gelegen binnen de vestiging 'Intramuros'. In de 16e eeuw hebben Spanjaarden deze vestiging gebouwd, en vervolgens is in elke eeuw deze vestiging door minimaal 1 oorlog en 1 aardbeving met de grond gelijk gelijk gemaakt en weer opgebouwd. Statistisch gezien is nu het wachten op een aardbeving, aangezien het laatste stampwerk is verricht aan het eind van de 2e wereld oorlog.

toegangspoort naar het fort.

In het fort kun je nog wat restanten en metselwerk van voorafgaande eeuwen aan de dikke stadswallen bewonderen, er staan nog een paar kanonnen, een kerker, een klein kerkje en een paar huizen waarin nu een klein museum is gevestigd ter nagedachtenis aan de grote verzetsheld Rizal. Deze man had vele talenten, was bioloog, dichter, kunstenaar, vrijheidsstrijder, etc etc. Hij is aan het eind van de 19e eeuw door de Spanjaarden geexecuteerd. Bronzen voetstappen lopen via het fort door in Intramuros, naar de plaats van zijn executie.

Pleintje in het fort; links de bronzen voetstappen van Rizal.

In Intramuros, buiten het fort, vind je nog een paar katholieke kerken, en net buiten de muren van Intramuros staat het nationaal museum. Ik heb het echt geprobeerd, maar kon ook hier niet iets vinden welke een stop in Manila rechtvaardigd (zegt niet alles want ik heb niet echt veel met kunst en musea).

Toch vond ik het erg leuk om zo maar een kijkje te kunnen nemen in de hoofdstad.

Tegen 6 uur gingen we naar het feest, dat vroeg begon omdat veel mensen van heinde en verre kwamen en ook dezelfde avond terug wilden.

Er waren wel 500 mensen, gezeten in een enorme zaal aan ronde tafels. Er was een groot podium, waarvoor allerlei prijzen pontificaal waren tentoongesteld, van broodroosters tot kleurentv's en een wasmachine. Er volgde een zeer Philippijnse feestavond in westers jasje.

Eerst kwamen de 5 heren aan het woord dmv 5 speeches. (zucht) Ze kregen allemaal een bloemenslinger omgehangen en ik kreeg er ook een.

Hierna was er even tijd uitgetrokken voor het buffet, helaas geen exotische Aziatische maaltijd maar prima verzorgd.

Wij aan de VIP tafels kregen het eten in rap tempo uitgeserveerd, en hierna begon het programma. Eerst een ronde met de loterij, en daarna kregen de werknemers met 5 en 10 jaar trouwe dienst een beeldje en een geldprijs, gevolgd door een volgende loterij ronde en een pianoconcertje van de 11 jarige dochter van de Philippijnse chef.

Hierna kwam achtereenvolgens een stijldans demonstratie, een zangcontest, weer een paar rondjes loterij, een kerstliedjes medley van de 5 bleekneuzen die op toneel moesten zingen, een bandje speelde een paar deuntjes en er kon even gedanst worden, weer een loterij, een verkiezing van de bestgekleedde dame en heer, en uiteindelijk de loterij met de hoofdprijzen. (waarvan 1 prijs, 10 zakken rijst a 10 kilo, ook nog eens over 10 gelukkige gasten apart verloot werden.)

De bloemenslingers, die aardig gingen kriebelen in je nek, kon ik op een goed moment weggeven aan 2 schattige meisjes, die achter ons zaten. De meisjes apetrots en de rest van de Nederlanders jaloers dat er maar 2 schattige meisjes in de buurt zaten.

Rond half 11 stroomde de zaal leeg. We moesten nog een aantal handen schudden en daarna mochten wij ook vertrekken. Toch wel apart om eens mee te maken.

De volgende ochtend hadden we nog een paar uurtjes 'vrij' en Peter wilde nog even langs een project in de container haven. Ik wilde wel mee. We reden langs een enorme sloppenwijk, die er een paar jaar geleden verrezen was. Zodra arme Philippijnen door kregen dat er aan dat stuk van de kust activiteiten zouden gaan plaats vinden, verhuisde de een na de andere familie die richting op. Ze hopen dan dat ze er over een paar jaar uitgezet gaan worden, en dan compensatie krijgen voor 'hun' grond. Erg triest. Voorlopig is de enige actie die de regering heeft ondernomen, een flinke muur te bouwen om het 'dorp'.

Daarna toch maar weer naar Intramuros, zodat Peter ook eens een keer de toerist kan uithangen. Ik vrees dat het niet echt motiverend voor hem was om het de volgende keer in een andere stad ook te gaan doen.

Het begon ook nog enorm te gieten, zodat we acuut maar een fietstaxi indoken zodat we in elk geval droog zaten. Wij pasten er nauwelijks met z'n tweeen in, terwijl er hele families in vervoerd worden. Het begon zo verschrikkelijk te regenen, dat we ons uit armoe maar bij een mall hebben laten droppen, en daarna regende het nog veel verschrikkelijker zodat we de paar 100 meter terug naar het hotel met een taxi hebben afgelegd. Het regent niet veel vaker in Manilla dan in SIngapore, maar ze zijn vergeten een afwatering in het asfalt te creeeren.

Het alternatief was een zogenaamde Jeepney. Prachtig versierde uitgerekte 'Jeeps', waar met gemak 30+++ Philipinos in passen. Het enige nadeel is dat je er pas achter komt waar het ding heen gaat als je er bent - meestal 180 graden de verkeerde kant van je einddoel op.

Binnen 25 uur na aankomst zaten we weer in het vliegtuig terug. Gelukkig maar 3 uur vliegen, en geen tijdsverschil. Ik zou zo weer mee willen de volgende keer, want Peter reist wat af hier in de regio! Ach, misschien over een paar jaar; dan zijn de kinderen ook blij als ze een paar dagen het huis voor zich alleen hebben. (nu had mijn part time amah, die 1 ochtend in de week komt poetsen, een avond en nacht opgepast)

¬

kerstkransen en suikerbeesten

Eind november barsten de goede doelen fairs in Singapore los. Elke zichzelf respecterende school, club of vereniging organiseert er wel een. Ze doen eerst een beroep op hun leden voor helpende handen en vervolgens is er zoveel sociale controle dat je het niet uit je hoofd laat de fair ook te bezoeken.
Van alle creatieve vaardigheden is het bloemschikken en kerstkransen maken bij mij slechts rudimentair ontwikkeld. Ik besloot me dus op te geven voor het maken van kerstkransen op de Duitse school, want ik had al gehoord dat de combinatie van Duitsers en kerstfair een begrip is in Singapore. Het was ook een goede gelegendheid om eens wat moeders te leren kennen van de school.

Nou, je kon uit maar liefst 10 dagdelen kiezen om mee te komen helpen, en toen ik op school kwam, stond alles al klaar. Eerst moest je een strooien krans omwikkelen met dennentakken. Er lag zelfs blauwspar (tot zover mijn kennis over kerstgroen).
Het viel niet eens tegen, en nadat ik een paar kransen gemaakt had, kon het leuke werk beginnen. Ik keek mijn ogen uit wat die Duitsers allemaal hadden weten aan te slepen aan kerstmaterialen. Prachtig en er was duidelijk nergens op bezuinigd. Een lokaal stond helemaal vol enorme dikke kaarsen, waarvan er eerst 4 op de krans werden bevestigd. Vervolgens kon je helemaal los gaan in allerhande kerstversiering.

Het resultaat na een ochtendje ploeteren mocht er wezen; we hadden ieder minstens 2 kransen af. Bijna iedereen kocht haar eigengemaakte krans. Hoewel ik sterk in de verleiding kwam, besloot ik ervan af te zien omdat we de 13e december al op vakantie gaan. (bovendien mochten wij ze voor inkoopsprijs kopen en zouden ze op de fair voor bijna het dubbele weggaan; dus meer opbrengst voor de goede doelen)

Hierna had ik de smaak van het kerstkransen maken helemaal te pakken en besloot de volgende dag ook langs te gaan bij het zelfde onderdeel bij de Dutch charity, die een fair hield in de Hollandse club. Dit keer had ik er wel aan gedacht mijn fototoestel mee te nemen. Dus een paar impressies;




Links voor op de foto zit Marianne, de vrouw van de Nederlandse ambassadeur. Een ontzettend leuk mens, die elke maand haar woning open stelt voor een koffie ochtend. (heb ik nog nooit mee gemaakt dat iemand van de ambassade dat overhoop haalt)
Ik ben nooit zo van de koffie ochtendjes, maar zij heeft altijd een intressante gast spreekster en een enorm taartenbuffet, er komt veel aanloop en je ontmoet weer eens iemand, dus ik heb er al een paar keer mijn gezicht laten zien.
Maar ik dwaal af.
De kerststukjes van de Nederlandse charity waren zonder kaarsen, en er was ook niet zo'n onuitputtelijke voorraad materiaal. Daarintegen zouden ze voor ongeveer de helft van de prijs van de Duitsers te koop aangeboden worden.
Hier een van mijn mijn kransen;

Nadat ik maandag en dinsdag aan kerstkransen maken had besteed, besloot ik woensdag een voorraad suikerbeesten te gieten, een paar voor prive doeleinden, en de rest te schenken aan de 'zelfgebakken taarten afdeling' op de Hollandse fair. Samen met een vriendin die het wel wilde leren, heb ik de bijna antieke houten suikerbeesten mallen, nog uit mijn vaders bakkerij, tot 4 keer toe gevuld met diverse kleuren en smaken roomborstplaat.

's Avonds nog een poos bezig geweest om zakjes te maken uit Sinterklaaspapier; als je suikerbeesten verkoopt in plastic blijft er maar weinig van over, zeker in dit klimaat.

Vervolgens ben ik een paar dagen later de fairs gaan bezoeken; met name natuurlijk langs de afdeling kerstkransen. Had al een nachtmerrie gehad dat alle kransen verkocht zouden zijn behalve die van mij. De Duitse fair was een ontzettende chaos. Zelfs mijn kinderen, gewend aan de overgestructureerde Engelse aanpak, zagen op deze fair door de bomen het bos niet meer. De zuurkool met worst dampen overheersten het dennengroen, maar ze hadden het wel voor elkaar om binnen 2 uur na de opening alle kerstkransen te verkopen!

De Hollandse fair was veel gezapiger en duidelijk meer gericht op de Nederlande huisvrouw. Er was een enorme tafel vol Hollandse producten, van kaas, hagelslag en poffertjes mix tot Sinterklaasinpakpapier en chocolade letters. Qua hoeveelheid deden ze niet onder voor een schap bij de AH, en aan het einde van de fair stond er nog een klein doosje restantjes. Ook al mijn suikerbeesten waren op een paar ons na verkocht! De tafel met kerstkransen liep beduidend minder. Na 6 uur fair stonden er nog een flink aantal kransen (gelukkig niet mee die van mij - haha). Wat een verschil toch tussen deze 2 buurlanden!

Rondje Ganzenhoek

12 november ben ik een lang weekend naar Nederland gegaan. Er moesten wat dingen geregeld worden. Het testament van mijn vader heb ik ondertekend, nog wat overlegd met mijn moeder over de dankbetuigingen, en we hebben samen de as van mijn vader opgehaald. In december gaat mama naar Frankrijk, en het is de bedoeling dat mijn broer de as gaat uitstrooien in het bos achter zijn camping. Papa was zo graag in St Germain L'Herm, dat we het een erg mooi idee vonden om hem daar uit te strooien.


Verder niet zo veel overhoop gehaald. 13 uur vliegen, 7 uur tijdsverschil, en 13 uur terug maken Nederland eigenlijk totaal ongeschikt als bestemming voor een 'lang weekend'.
Toch kijk ik met heel veel plezier op die paar dagen terug. Mijn moeder en ik hebben vooral veel samen gepraat, gekookt, gegeten, boodschapjes gedaan (toch weer meer dan 40 kilo bij elkaar gesprokkeld!), 's avonds een spelletje gedaan als ik mijn ogen niet meer open kon houden (hielp goed!) en af en toe naar buiten.


De mooiste wandeling die we gemaakt hebben, wil ik nog even over vertellen.
Precies halverwege de duinen van Wassenaar, over de weg die naar het Wassenaarse strand leidt, ligt een wit restaurant. Daar tegenover kun je parkeren, en daar begint ook 'de Ganzenhoek'. Een wandeling van ruim 3 km, dwars door de duinen. Ik heb er vroeger heel wat rondjes doorheen gehold, maar was er al jaren niet meer geweest.
Ze hadden hier en daar het pad wat omgelegd, maar de grootste verandering was dat er nu vee rond liep. Prachtige bruine paardjes met witte manen, en dikke zwarte Schotse Hooglanders. Ook leken er meer meertjes te liggen dan in mijn herinnering.


Ik had helaas mijn fototoestel niet bij me, maar om een klein idee te geven heeft mijn tante, Maria van den Barselaar, een foto opgestuurd. Dus bij deze;







Wie ooit nog in de buurt komt, en een uurtje over heeft, kan ik de Ganzenhoek van harte aanbevelen! Prachtig!!

Joss sticks

Afgelopen donderdag ging onze wekelijkse wandeling door 2 parken van Singapore; genaamd Bishan Park I en Bishan Park II. Het zijn lange, smalle parken, en het onderscheid ligt 'm in het feit dat de drukke Ang Mo Kio Avenue dwars door het park loopt. Een van de dames die mee liep, had ooit van een taxi chauffeur gehoord wat de naam Ang Mo Kio eigenlijk betekent. In dit district begonnen in de eerste jaren van de kolonisatie van Singapore zich veel Engelsen te settelen. Kio betekent 'brug', een referentie naar de brug die hier moet zijn geweest. Ang is Chinees voor 'rood' en Mo is een tomaat. Dus eigenlijk een minder charmante uitdrukking voor al die buitenlanders die hier de boel kwamen reorganiseren; ze zagen eruit als rode tomaten die over de brug liepen.

Ik denk dat wij hier prima pasten; geloof me, al na een half uur in stevig tempo wandelen in de vochtige hitte hier deden we vast niet veel onder voor die Engelsen 150 jaar geleden...

(nou is dat stevige tempo ook relatief; ik ben er al lang achter dat elke activiteit, zelfs zwemmen, hier toch in een wat lager tempo wordt uitgevoerd)

Een paar foto's van het prachtige park waar we doorheen liepen wil ik je niet onthouden;

¬

¬

Na een wandeling van een uur of 2 kwamen we in een soort industrie gebied. Hier waren allerlei zaakjes gespecialiseerd in het repareren van auto's, computers, timmerbedrijfjes, kleine restaurantjes, meubelzaakjes, lampen etc. Voor ons zagen ze er als winkelpandjes erg onaantrekkelijk uit; het waren een soort aan elkaar gebouwde open garages. Echter van een van die pandjes hadden we iets interessants gehoord en dat winkeltje vormde ook het einddoel van de wandeling; een heuse joss stick winkel; de enige in zijn soort in Singapore.

Een joss stick is een soort wierook stokje, maar dan gemaakt van de bladeren van de wilde kaneel boom. De gedroogde bladeren worden vermalen en met een klein beetje water gemengd. Dit wordt een pasta, licht geurend naar kaneel, wat aanvoeld als klei (maar veel lichter is) en in de zon wordt gedroogd.

Je hebt ze in de vorm van een normaal wierook stokje, maar in de winkel stonden ook stokken zo dik als een been en een paar meter hoog. Op deze stokken worden vervolgens van het zelfde materiaal figuurtjes geboetseerd en op de stok gelijmd. Hierna worden ze geverfd en het resultaat ziet er als volgt uit;

¬

¬

Deze grote exemplaren zijn voor boeddhistische of Taoistische tempels. Ze worden in 'wierookstokjes formaat' ook thuis aangestoken, altijd in setjes van 3. (voor het 'hogere', voor jezelf en voor het 'aardse')

25 jaar geleden ontdekte de eigenaar van de winkel dat toeristen ook geintresseerd waren in zijn boetseerkunst. Hij ging vervolgens beeldjes maken, gemiddeld zo'n 30 cm hoog, en gebruikte vooral karakters uit de Chinese opera. Naar mate de vraag steeg, verschenen er straatfiguren, draken, engelen, kerstmannen en complete kerststallen in zijn collectie.

Hij hield een uitgebreide rondleiding en deed ook voor hoe de figuren gemaakt werden.

¬

¬

Het beeldje is opgebouwd rond een met ijzerdraad omwikkeld bosje stro. Het is een knap staaltje van huisvlijt. De beeldjes kosten ongeveer 20 euro, en daar is hij 2 tot 3 uur mee bezig.

Het is helaas een uitstervend beroep. Ik ben blij dat ik de laatste winkel in Singapore nog heb kunnen bewonderen.

Hierna dronken we met z'n allen een vers geperst sapje in de wet market aan de overkant. (er zijn tientallen wet markets in Singapore; hier kun je verse producten kopen zoals groente, fruit, vis, vlees en gedroogde kruiden. Vaak zijn er ook eetstalletjes in de buurt te vinden, de zogenaamde hawker centers.)

Hierna was de wandeling ten einde, de dames die in het centrum woonden namen vanuit hier de metro terug. Gwen en ik besloten terug te lopen naar het beginpunt, waar onze auto stond. Direct besloten er een aantal dames ook nog een stuk mee terug op te lopen.

Neem van mij aan dat als je dan thuis komt, je helemaal toe bent aan een douche en een boekje op de bank!

¬

Lilith's nieuwe liefde

Een maand geleden maakten we kennis met Annette, een Nederlandse vrouw die een eigen paard had en iemand zocht die dat paard mede wilde berijden.

Toen ze hoorde dat Lilith pas net 13 jaar was, wist ze niet zeker of het wel zou gaan lukken. Haar paard Whisper is een 5 jaar oude ruin, en pas anderhalf jaar zadelmak. Hij heeft (zoals elk paard) een gebruiksaanwijzing; vooral de eerste 5 minuten kan hij nogal bokkig zijn.

Maar nadat ze even met Lilith gesproken had, stelde ze voor om het gewoon een keertje te proberen. Dus zij eerst 5 minuten het bokkige eruit gereden, en daarna mocht Lilith op het paard.

Voor de geinteresseerde onder de lezers; Whisper is een KWPNer, en zijn vader is Flamming, een redelijk bekende fokhengst in Nederland.

Tot onze grote verrassing zat Lilith heel relaxed op het paard, brede grijns, en deed keurig wat Annette allemaal opdroeg.

Na een klein uurtje liet Annette wel weten dat ze Lilith graag nog een paar keer wilde laten rijden, en daarna zou wel duidelijk worden of Lilith hem aan zou kunnen.

Inmiddels zijn we een paar weken verder en het is Whisper voor en Whisper na.

Het enige minpuntje is dat de stal van Whisper staat op het terrein van de manege waar ik 6 weken geleden niet zo blij ben weggegaan. Maar goed, gelukkig zijn we op deze manier niet afhankelijk van de rijschool. En ik moet toch wel toegeven dat dit de manege is met de meeste mogelijkheden voor Lilith.

Moeders aan de wandel

Na het inrichten van het huis, het settelen van de kinderen, het verdriet van het overlijden van mijn vader, ben ik voorzichtig begonnen met het zoeken van mijn weg hier.

Mijn eerste vaste activiteit heb ik al gevonden; een wandelclub. (ach ja, je wordt wat ouder)

Elke donderdag maken we een flinke tocht ergens over het eiland. De club bestaat al een aantal jaar, en gaat ook door tijdens hitte en stortbuien. Ik verbaasde me hoeveel verschillende wandelingen de groep al gemaakt heeft, en hoeveel er nog niet gedaan zijn. Stukjes rond het eiland, dwars door Chinese of Indiase volkswijken, door parken en jungles.

Het aantal dames dat mee loopt varieert tussen de 5 en 15, en elke keer zie ik weer nieuwe gezichten, er zijn wel 50 leden, wat het extra leuk maakt.

Soms lunchen we na afloop, soms drinken we alleen iets gezamelijk, en soms komen we niets tegen en lopen we door tot het eindpunt.

Helaas is er weinig belangstelling onder mijn gezinsleden om een 'gemiste' wandeling eens met hen te gaan lopen. Maar mijn eerste bezoek, mijn vriendin Saskia, was er wel voor te porren en we besloten het nabij gelegen Bukit Timah Nature Reserve eens te bezoeken, vooral omdat het dwars door een stuk redelijk ongerept regenwoud loopt stikvol apen.

Voor Singapore een Britse colonie werd, rond 1820, bestond het hele eiland uit oerwoud. In 1882 was hier nog maar 10% van over, en nu kun je slechts 2000 ha vinden in 2 natuur reservaten.

Vol goede moed bestudeerden we de bordjes en ontdekten onze eerste aap;

(je kunt op alle foto's klikken voor een groter formaat)

¬

Al snel waren we omringt door apen. We hadden ons lunchpakketje in onze handen, en ik voelde genoeg nattigheid om het brood snel in mijn broekzak weg te stoppen. Direct werd Saskia het middelpunt van hun belangstelling.

Terwijl ze een flinke aap in de gaten hield, nam een klein aapje een supersprong langs haar heen en graaide in de lucht haar pakketje brood uit haar handen.

Hij maakte direct dat hij een boom in kwam en ging daar pontificaal voor onze neus haar boterhammen op zitten eten;

¬

Later vonden we overal bordjes in het park dat het streng verboden is de apen te voederen. Nou, die zorgen wel voor zichzelf!

Omdat Saskia glutenvrij brood heeft, kon ik mijn brood niet delen, en reden we maar even terug naar een supermarkt om wat sushi te kopen.

Vervolgens begonnen we dan eindelijk aan de tocht.

We misten ondanks de bordjes nog een afslag, maar kwamen daardoor toevallig langs een flinke uitzichttoren met prachtig uitzicht over het regenwoud en verder gelegen meren;

¬

¬

Het was een prachtige wandeling en als extra attractie liepen we ook nog over een 250 meter lange hangbrug. Deze hangt 25 meter hoog boven de bodem, en verbindt de 2 hoogste punten van het reservaat;

¬

Het enige minpuntje was dat het op de hangbrug begon te miezeren, daarna begon het te plenzen en vervolgens begon het te stortregenen zoals het alleen in de tropen maar kan regenen. We waren al snel doorweekt. We hebben nog even geschuild in een hutje, maar de lucht was zo egaal grijs dat ik inmiddels wel uit ervaring wist dat het de eerste uren nog niet over zou gaan. Omdat we toch al nat waren, liepen we maar door en soms was het bospad meer een ondiep stromend beekje dan een wandelpad.

We hebben hier helaas geen foto's van als bewijs, omdat we bang waren dat de camera binnen een paar tellen voorgoed onbruikbaar zou zijn.

Maar onze schoenen hebben 3 dagen nodig gehad om op te drogen.

¬

How to host a murder.

Afgelopen zaterdagavond had ik mijn nieuwe vriendin Gwen met haar gezin uitgenodigd om te komen eten. Ze heeft een zoon van 14 en een dochter van 13 jaar, en omdat behalve wij niemand elkaar kende van onze families, bedacht ik dat het misschien wel leuk zou zijn om tijdens het eten het spel 'how to host a murder' te spelen. Ik had al heel lang een doos in de kast liggen, die we nog niet kenden.

Het werkt als volgt;

Het spel moet je spelen met precies 8 deelnemers. Iemand is de gastvrouw en behalve dat die voor de maaltijd zorgt, moet zij de rollen verdelen en de uitnodigingen versturen. De gastvrouw verdeelt min of meer lukraak de rollen, en weet hierdoor niet wie zij de rol als moordenaar in de schoenen schuift. Het spel heeft een thema, dit keer speelde het spel zich af in een oud Engels landhuis in 1936. De secretaresse van de eigenaar van dit landhuis nodigde 7 vrienden (plus zichzelf) uit voor een diner, en tijdens dit diner bleek de eigenaar op verdachte wijze te zijn verdronken in zijn eigen zwembad. De spelers kunnen verkleed komen in hun rol, maar dat is niet noodzakelijk.

Het spel begint ermee dat bij aanvang van het diner een bandje wordt afgespeeld, waarbij een detective meedeelt wie er is vermoord en dat de moordenaar zich onder de gasten moet bevinden.

Elke gast heeft naast zijn bord een boekje liggen, waarin aanwijzingen staan over zijn eigen rol maar ook toespelingen over verdacht gedrag van andere gasten.

van links naar rechts;

Peter had de rol van arts en vriend van het slachtoffer, hij bleek royaal met zware slaapmiddelen te strooien. (hij had een stethoscoop om zijn nek en een bloederig schort om)

Jillis was financieel strateeg, neef van het slachtoffer, die hij afperstte uit eigenbelang.

Gwen was een beroemd schrijfster, die al een moord op haar geweten bleek te hebben.

Ruud was jurist, bastaard zoon van het slachtoffer, en fanatiek golfer, had lopen rommelen met het testament.

Tjalke was de vrouw van Jillis, een rijke erfgename; haar moeder was de overleden vrouw van het slachtoffer, van wie men dacht dat hij zijn vrouw had vermoord. Zij wilde wraak.

Siewe was de 2e bastaardzoon van het slachtoffer, een student archeologie en fervent bergbeklimmer, uit op de erfenis en wilde die niet delen met zijn halfbroer.

Lilith was een succesvolle actrice, wiens carriere was begonnen in het porno genre. Zij wilde hier vanaf, maar het slachtoffer financieerde haar films en wilde dat zij hiermee door ging.

Ik was de secretaresse van het slachtoffer, en als fanatiek voorvechtster van de vrouwenrechten, haatte ik het hoe hij vrouwen behandelde.

Kortom; we hadden allemaal een zeer goede reden om het slachtoffer om zeep te brengen.

Ik had een soortgelijk spel al een paar keer gespeeld, en we waren benieuwd of de kinderen het er goed van zouden afbrengen. Het is af en toe aardig ingewikkeld, maar ze bleken allemaal zeer fanatiek en bereid tot het oplossen van de moordzaak.

Aan het eind van het spel wist eigenlijk niemand met zekerheid wie nu de moordenaar was, en bijna iedereen verdacht iemand anders van de moord.

Uiteindelijk maakte de moordenaar zichzelf bekend (hij had kort voor het eind de zekerheid gekregen dat hij de dader was, via zijn handleiding). Hier zit hij;

Het was Siewe, in de rol van de 2e bastaardzoon, en het was ongelovelijk hoe goed hij zijn rol tot het einde toe wist uit te spelen!! Op Peter na had hij iedereen om de tuin geleid.

Een allerlaatste keer naar de dierentuin met onze kinderen...

Een week na het bezoek aan de nightsafari was er een lang weekend, en besloten we nog 1 keer naar de dierentuin van Singapore te gaan. 8 jaar geleden ging ik er bijna wekelijks heen (weet je nog, Jeanette?!). De kinderen konden er toen geen genoeg van krijgen, en soms gingen we alleen al om ze even te laten spetteren in het waterparkje.

Vandaag waren mijn puber en bijna-puber er nauwelijks toe te bewegen. Met enige moeite hebben we ze toch allebei in de auto gekregen, en we hadden nog geen voet binnen gezet, of het vragen om eten, snoep en hoe lang het nog zou duren barstte al los.
We hebben ze,(vooral Lilith) zoveel mogelijk genegeerd en genoten van de herinneringen die boven kwamen.

Het is een prachtige dierentuin. Veel apen slingeren min of meer los boven je in de bomen, alleen de grotere (orang oetangs) worden met wat electriciteit ontmoedigd om uit de bomen te komen. Veel dieren hebben prachtige leefruimtes met erg veel groen, al blijft het natuurlijk toch veel te klein. Zeker de panters komen er nog steeds erg bekaaid van af.

De ijsberen komen ook wat onnatuurlijk over in de tropen, maar maken toch geen ongelukkige indruk. Vooral het mannetje is een praatjes maker en Chinezen schuwen er niet voor een levende vis in het bassin te gooien die hij vervolgens mag vangen en opsmikkelen.

Er zijn 3 witte tijgers, die erg actief waren en regelmatig een duik namen;

Na een paar shows en voedertijdstippen te hebben bekeken, en een flinke wandeling in sjok tempo door de vochtige warmte, kwamen Peter en ik tot de conclusie dat we met ons volgende dierentuin bezoek wachten op kleinkinderen.

Nightsafari in Halloween sfeer.

16 oktober kregen we onze eerste visite uit Nederland; mijn vriendin Saskia. Ze wilde heel graag naar de misschien wel beroemdste attractie van Singapore; de nightsafari. En omdat deze nachtelijke dierentuin deze maand in Halloween sferen was, besloten we allemaal mee te gaan.
Toen we 8 jaar geleden in Singapore woonden, zijn we ivm de leeftijd van de kinderen slechts 1 keer naar deze bijzondere dierentuin geweest. Het had toen veel indruk op ons gemaakt, en vol verwachting gingen we direct na het eten op pad. Het begon al te schemeren en het park ging om 19.00 uur open.
De entree was al erg leuk; overal liepen griezelig verkleedde mensen rond;





We besloten eerst de dierenshow te bezoeken, vlak na de entree.
De presentratrice was een erg humoristisch mens en de nachtdieren die mee deden met de show vaak ook. Het meest bijzondere was een witte wolf, die zich heel even liet zien vanaf een rots. Omdat je niet mocht flitsen, heb ik helaas geen mooie foto van dit schouwspel.

Hierna liepen we de hele trail die door het park slingerde. Alle dieren waren zeer sfeervol verlicht. Maar ook hier; geen flits toegestaan dus geen foto's voor jullie. Wel jammer, want het is echt een zeer bijzondere dierentuin. De meeste dieren hebben veel ruimte en ze hebben maar een paar uur per dag 'last' van publiek. (deze dierentuin ligt naast de gewone dierentuin, maar de dieren worden nooit uitgewisseld)
Het vleermuizen verblijf, waar de vleermuizen om je oren vliegen, kon Lilith zich nog goed herinneren. Zij was ruim 5 toen we vertrokken uit Singapore; Jillis was bijna 3 en kan zich nauwelijks nog iets herinneren.
Het laatste stuk van de trail liep je door een stuk bos zonder dieren. Hier kwamen diverse ongure types uit de bosjes te voorschijn, en waren er enkele bloederige taferelen te zien.





Door het hele park rijdt er ook nog een electrische trein. Dit hadden we voor het laatst bewaard. Je komt door delen van de dierentuin waar je te voet niet kan komen en diverse dieren kun je bijna aanraken.
Ook de trein reed weer door een halloween bos. Op een gegeven moment sprongen de griezels zelfs de trein in, op de bank waar Jillis en Lilith zaten. Ze vlogen, elkaar omarmend, naar het uiteinde van de bank, waar op hetzelfde moment ook daar een griezel instapte.
GILLEN!

Het was een geweldige avond en wie er ooit naar Singapore komt mag deze belevenis echt niet missen!

Wake boarden

Deze week was het herfstvakantie. Tot grote vreugde van de kinderen besloot ik gewoon thuis te blijven; Peter had ook geen vrij en ik had nog geen energie om een reisje uit te stippelen (was eerst van plan 'gewoon' een paar dagen met de auto naar Maleisie te gaan).
Dus hebben we de vakantie gebruikt voor speelafspraakjes en wat uitjes in Singapore.

Een achterbuurvrouw, Femmy met 2 zonen in dezelfde leeftijd als mijn kinderen, was van plan een dagje te gaan wake boarden aan de East Coast. Na hun korte kennismaking met knee boarden in Bahrein, waren de kinderen hier direct voor te porren. Omdat haar ene zoon niet mee kon (die moest wel naar school) besloten we nog een nieuw vriendinnetje van Lilith mee te vragen; beetje proppen op de achterbank maar het ging net.

Kai, Jillis, Linde en Lilith hebben er zin in!

We reden er zowaar in 1 keer naar toe (ik heb altijd wat moeite me te concentreren op een TomTom als er een gezellige vriendin naast me zit te kwekken en vaak heeft Jillis het nog eerder door dan ik dat ik WEER een afslag heb gemist).

Het was een ovaal vormig zoutwater binnen meertje, via een kleine brug in open verbinding met de kust. Rond het meer hadden ze een staalkabel contructie, waaraan lange koorden hingen die handmatig in beweging werden gezet. Al je je aan het koord vast hield, werd je rond het meer getrokken. Ideaal; geen motorboot meer nodig en een makkelijke start vanaf de kant. Nadeel; als je aan de andere kant van het meertje eraf viel, kon je het hele eind terug lopen. In het meer lagen verschillende springschansen, en sommige boarders maakten er een flink spectakel van.

Je kon kiezen uit knee boardjes (zit je dus op je knieen), wake boarden (soort snowboard idee) en waterskies, en nog wat onduidelijk varianten hier tussen.

De kinderen begonnen met de knee boardjes, en binnen het uur wisten ze allemaal het meer rond te komen;

Jillis

Lilith

Na het eerste uurtje begon de een na de ander met een wake boardje. Maar dat bleek een stuk lastiger!
Linde was de enige die het niet op gaf maar het 2e uur volop bleef proberen, maar niemand is veel langer dan 5 meter op dat boardje blijven staan.

Kai, Linde en Jillis wachten op hun beurt met het wake boardje



Dit vraagt natuurlijk om een 2e (en 3e en 4e en...) herkansing!
Van mij mocht het, op de laatste dag van de vakantie, maar Jillis' armspieren waren nog niet hersteld en Lilith had last van haar buikspieren...

WATJES

;-)


.

Mijn vader.

Ik wil jullie even laten weten dat mijn vader zondagavond, 21 september overleden is.

6,5 jaar geleden had hij een nieuwe nier gekregen van mijn broer Rene. Sinds een jaar was hij wel wat meer aan het kwakkelen. Hij had net nog een weekje met hoge koortsen in het ziekenhuis aan de antibiotica gelegen; hij was nu weer 3 dagen thuis maar voelde zich nog niet zo goed. Voor ik ging slapen had ik hem nog aan de telefoon, ging het ietsje beter, en om 5.15 uur werd ik wakker gebeld door Rene dat hij overleden was, zittend achter zijn computer; waarschijnlijk een heel snel hartinfarct.

Maandagavond zat ik in het vliegtuig naar huis (Peter en de kinderen zouden een dagje later overkomen), en er volgde een vreselijke, maar wel troostrijke week. Mijn moeder, mijn 2 broers en ik waren wel heel dankbaar dat papa niets van zijn overlijden heeft gemerkt. Ook dat hij geen afscheid van ons heeft kunnen nemen, was vreemd genoeg iets waar we vrede mee hadden, omdat dat voor mijn zo levenslustige vader heel erg moeilijk zou zijn geweest.
We ervaarden weer hoe hecht ons gezin was, en hoe incompleet we zijn zonder hem.

We hebben die week veel gehuild, maar ook veel gelachen tijdens het ophalen van herinneringen. Er kwam in de dagen voor de crematie veel bezoek, vooral van familie, en omdat papa opgebaard lag in mijn oude slaapkamer kon iedereen die wilde op elk moment van de dag even bij hem langs.

Mijn ouders zijn erg gelovig (RK) en donderdag is er eerst een heilige mis geweest, en daarna zijn we naar Leiden gegaan voor de crematie. Er waren 6 vriendinnen van mij gekomen, wat ik erg bijzonder vond, ook omdat sommige mijn vader nooit gezien hebben. Ik had totaal niet verwacht dat zoiets zoveel steun kan bieden.

In het half uur voorafgaand aan de crematie hebben we naar muziek geluisterd en heeft de broer van mijn vader nog gesproken. Hij heeft 35 jaar samen met mijn vader in de bakkerij gewerkt.
Daarna heb ik nog gesproken. Ik had er erg tegen op gezien, maar mijn broers zeiden dat ze het niet konden en ik was er zo van overtuigd dat een van ons drie het moest doen, dat ik het gedaan heb. Ik heb er veel humor ingestopt, dat hoorde bij mijn vader, en na een bibberig begin ging het goed tot de laatste regel. Maar een paar tranen zijn niet erg. Ik had me ook voorgenomen dat als ik heel hard zou moeten huilen, ik de hele zaal lekker zou laten wachten tot ik uitgehuild zou zijn, maar gelukkig was dat niet nodig. Dit was mijn tekst:

Ik ga jullie iets proberen te vertellen over mijn vader.
Ik ben begonnen te zoeken naar mijn eerst herinneringen aan hem; dat was denk ik dat hij ons regelmatig tussen de middag op de bakfiets naar de kleuterschool toe bracht. Dat vonden mijn broer en ik geweldig. Hoog boven op de bakfiets, je goed vast houdend aan de randen. Het was eigenlijk verboden, maar in het verkeer deed mijn vader wel eens meer iets wat eigenlijk niet mocht.

Zijn leven, en indirect dat van ons, draaide rond de bakkerij. Hij werkte van ’s morgens 4 uur tot ’s avonds zessen, 5 dagen in de week, en op zaterdag begon hij om 1 uur ’s nachts en werkte tot ’s middags laat. Maar we aten tussen de middag altijd met z’n allen warm, ’s avonds was hij altijd thuis, en je weet; als hij thuis was, dan was hij ook echt aanwezig, dus ik heb nooit het gevoel gehad als kind dat mijn vader er nooit was. Bovendien werd iedereen regelmatig ingezet in de bakkerij. Eerst zaterdag ochtend, daarna zaterdag middag, en vaak ook vrijdagmiddag. Mijn dierbaarste en leukste week in het jaar was altijd de herfstvakantie; jarenlang maakten mijn vader en ik die week altijd de suikerbeesten voor Sinterklaas.
En als mijn jonge benen het dan wel eens zat waren en ik probeerde zittend op de werkbank de klusjes te doen, dan jaagde hij me er altijd af, met de woorden; ‘mijn vader zei altijd; wie zittende werkt, wordt schijtende beloond’.

In ons gezin werd er altijd geplaagd. Mijn vader voorop en wij volgden zijn voorbeeld. Sinterklaas was natuurlijk de ultieme tijd voor plagerijtjes. En hoe druk hij het deze tijd ook had, hij deed ook mee met de surprises en soms kwam hij ook weer op andere ideeen. Mijn mooiste herinnering treft een pakje roomboter. Wij aten toen ik klein was alleen roomboter met kerstmis. Vooral mijn moeder en ik waren dol op roomboter. Wat waren we blij verrast toen we op een keer met 5 december allebei ons eigen pakje roomboter kregen. Heerlijk! Al de volgende ochtend smeerden we onze boterham lekker vol, en namen een verwachtingsvolle hap. We hadden al bijna een jaar geen roomboter gegeten, en ik vond het eigenlijk een beetje tegenvallen. Maar mijn moeder niet, dus besloot ik mijn pakje maar aan haar te geven en ik at gewoon weer Blue Band op mijn boterham. Mijn moeder echter bleef smullen van de roomboter, en pas bij het laatste restje, kon mijn vader zijn lachen niet meer houden. Hij had de roomboter verwisseld met Blue Band en ze had al die tijd zitten genieten van gewone margarine!

Zo ging het altijd door. Wie hij kon plagen, werd geplaagd, en vaak koos hij als slachtoffers zijn schoonzussen, later serveersters in restaurants en weer later de verpleegkundigen van de thuis zorg en in het ziekenhuis.

Eten was zijn lust in zijn leven. Veel en lekker. Later, toen de kinderen wat ouder waren, gingen we regelmatig naar een restaurant. Dat was voor ons kinderen soms een beproeving, want hij at niet alleen veel, maar ook langzaam. Als hij eindelijk zijn hele portie naar binnen had gewerkt, viel zijn blik altijd op het vaak nog half volle bord van mama, en daarna kwamen onze restjes ook nog aan de beurt. En als een serveerster dan eindelijk mocht afruimen en vroeg of het gesmaakt had, zei hij altijd; ‘daar heb ik eigenlijk niet zo op gelet’.

De dag begon altijd met 10 witte boterhammen; 5 met suiker en 5 met ham, die mama elke avond voor hem klaar zette.
Zijn grote favoriet was ijs, gevolgd door haring, paling en barbecue.
Op een keer ben ik op koopavond met mijn vader schoenen gaan kopen in Den Haag. Nadat we de schoenen hadden, gingen we zoals gebruikelijk nog even naar Marinello, waar we aan een tafeltje gingen zitten. Ik wilde een milkshake, en hij was de kaart nog aan het bestuderen toen hij opeens een enorme coupe langs zag komen. Hij vroeg aan de serveerster hoe die heette, en kreeg toen te horen dat dat ijsje voor minstens 3 personen was. Nou, die uitdaging ging hij niet uit de weg, en toen we de milkshake en de reuze coupe op hadden, liet hij weten dat hij wel aan de balie ging afrekenen. Daar bestelde hij nog een hoorntje voor onderweg, en een literpak om mee te nemen. Terwijl de literbeker werd vol geschept, was zijn hoorntje al weer op en hij zei een beetje beteuterd tegen de serveerster dat hij nu nog niets had voor onderweg. De serveerster liet zich niet kennen en schepte gelijk nog een hoorntje voor hem vol.
En, geloof het of niet, toen we thuis kwamen plofte hij in zijn stoel, riep de papagaai en toen begonnen ze samen nog even aan het literijs.

De barbecue die we elk jaar aanstaken bij zijn zus Lenie, was hem ook zeer dierbaar. De hele familie bij elkaar, vlees in overschot, en als toetje werd elke nieuwe verkering getrakteerd op het spel “Napoleon’, waar mijn vader altijd weer voorop liep.

Zijn nierziekte kwam hard aan. Er moesten veel stapjes terug gedaan worden. Het werken viel hem steeds zwaarder, en hij is er eerder mee gestopt dan hij zou hebben gewild. Zijn eiwit inname werd wel heel erg beperkt. Hij kon niet op bezoek komen in Singapore. Hij mocht heel weinig drinken. En energie om te plagen, dat had hij nog maar weinig. Hij stikte van de jeuk en was altijd moe. Toch, klagen hoorde je hem nooit.
Hij was heel erg dankbaar voor de nier die hij van Rene heeft gekregen en kon eindelijk gaan genieten van zijn gepensioneerde leven. In de computer vond hij echt een nieuwe hobbie. Opeens ging papa schrijven, precies zoals hij sprak. Ook het scannen van foto’s of krantenknipsels kreeg hij voor elkaar. De aanhouder wint was hier zeker van toepassing. En als het echt even niet ging dan was er altijd wel iemand, familie of buurman, te vinden die de zoveelste printerstoring kon oplossen.

Hij ging weer kleine reisjes maken met mama, en met mij is hij een week naar Dubai en Oman gegaan. Daar hebben we allebei ontzettend van genoten. Toen het vliegtuig was geland, begon hij te klappen, keek na 3 klapjes verward om zich heen en vroeg; ‘wordt er niet meer geklapt tegenwoordig?’
Nee pa.

Hij ging weer veel en lekker eten, werd weer druk op verjaardagen. "Je kan wel horen dat Loe weer beter is." zeiden zijn broers en zussen allemaal.
Het was een grote schok dat Rene een huis ging kopen in Frankrijk. Maar eenmaal aan het idee gewend was hij er niet meer weg te slaan en greep elke gelegenheid aan om erheen te gaan, met of zonder mama, en met wie er ook maar mee wilde. Hij is met mama nog een keer op bezoek geweest bij ons in Bahrein. Maar zijn hart lag op de camping le Sauzet, en hij greep elke gelegenheid aan om reclame te maken voor zijn zoon. Hij had de grootste lol dat de Telegraaf een stukje af drukte een paar maanden geleden, waarin hij zich zelf voordeed als camping gast en roemde over de gastvrijheid van zijn eigen zoon.
Hoewel het laatste jaar regelmatig zorgelijk was, bleef hij van zijn leven genieten. En opeens is hij er niet meer en moeten we verder zonder onze liefste man en vader.

Hij is 48 jaar getrouwd geweest, na 5 jaren verkering. Gister vroeg ik mama nog hoe het toch kwam dat ze voor zo’n plaagkop is gevallen. Mama haalde haar schouders op, er kwam een ondeugende glans in haar ogen en ze zei glimlachend; "Ik vond hem gewoon leuk".
En nu, 53 jaar later, is dat nog niet veranderd. En dat is toch iets waar we dankbaar voor zijn. Papa, we gaan je zo ontzettend missen!


Mijn broers en Peter met de kinderen zijn vrijdag naar huis gegaan, en ik ben bij mama gebleven tot zondagochtend. Zaterdag hebben we een hele bijzondere dag samen gehad. 's Morgens zijn we gaan wandelen, tussen de middag lekker haring gegeten en een dutje gedaan in de zon in de tuin, en daarna nog gaan fietsen. Alles niet te lang, want dat lukt haar niet. Maar het was zulk geweldig weer!

Het was wel een beetje moeilijk zondagochtend weer terug te vliegen, ik had veel liever nog een paar weken gebleven. Maar ja, de kinderen hebben nu een leeftijd dat ze niet te veel school kunnen missen en ze zijn te jong om ze daar alleen te laten zitten met Peter. En mijn moeder is best flink, die zegt steeds; ik moet er toch aan wennen, dus ga maar!
En voor haar is het verlies natuurlijk veel groter. Gelukkig wonen 5 van haar 7 zussen in de buurt, en krijgt ze ook veel steun van haar beste vriendin.

Ik kan hier nog niet goed op gang komen. Regelmatig ligt er ook een baksteen op mijn borst, net onder mijn keel, en heb ik hele zware armen. Het zal er allemaal wel bij horen.

Middagje klimmuur.

Leraar wiskunde en zijn echtgenote lerares Frans organiseerden een cursus kletteren op de hoogste klimmuur van ZO Azie, als naschoolse activiteit voor kinderen vanaf grade 8. (= 2e klas middelbare school)

Lilith zag hier gelijk wat in en gaf zich ervoor op. Het bleek dat ze het enige meisje was, en de jongste deelneemster, maar dat weerhield haar niet van deelname.

De eerste les zou een proefles zijn, als je hierna besluit door te gaan, verplicht je je voor 15 lessen, waarin je je 1e brevet kan halen.

De klimmuur ligt in het noorden van Singapore, ongeveer op 20 km afstand van de school, en om het betaalbaar te houden zochten ze ouders die in een carpool systeem wilden mee draaien.

Omdat mijn auto inmiddels voor de deur staat had ik me opgegeven als car pooler; ik wilde niet elke vrijdag mee omdat Jillis die middagen na school tennist op de Hollandse club, en als er geen tennis is dan kan hij ook nog een extra rugby training volgen, dus zijn vrijdagen zaten al bomvol.

Nu kwam het toevallig zo uit dat de 1e proefles viel op een dag dat zowel zijn tennis als zijn rugby uitvielen, dus ik besloot me die dag aan te melden als carpooler en Jillis ook maar mee te nemen.

De groep bestond uit 15 kinderen, Lilith is net 13, de oudste 17.

De 2 leerkrachten gingen mee als begeleiding, en ter plaatse waren er nog 3 instructeurs.

Omdat ik er ook bij was, mocht Jillis ook mee doen met de proefles. Dat vond hij helemaal geweldig! Hij had net deze de zomer een keertje in Rotterdam geklommen en brandde van verlangen ook mee te doen met die grote jongens.

De klimmuur overtrof mijn stoutste verwachtingen! Er was een rechte wand van 25 meter steil omhoog. aan de andere kant was een wat schuinere wand van 18 meter. Tussen deze klim wanden was een indoor klim paradijs gemaakt, lekker met airco. De indoor klimtoren was onderverdeeld op verschillende niveau's, en hadden allemaal 3 meter hoge wandjes, vol kussens zodat je er kan klimmen zonder touwen.

Een stukje verderop stonden nog 6 klim wanden, die lang zo hoog niet waren, maar heel erg moeilijk omdat ze als een overkapping ombogen naar voren.

Ze begonnen allemaal op de rechte wand van 25 meter. Het 8 jarige zoontje van de wiskunde leraar mocht het voor doen en klom als een aap naar boven. Ongelovelijk.

Daarna kwamen in 3 tallen de deelnemers aan de beurt.

Het viel niet mee. Sommige jongens kwamen niet hoger dan 6 meter, maar er kwamen ook enkele jongens boven! In de 1e poging kwam Jillis tot 9 meter en Lilith tot 15 meter;

Op de laatste foto klimt Lilith op ongeveer 8 meter hoogte. Op 20 meter hangen er ook nog allerlei spannende touwladders die richting de jungle verdwijnen.

Er is een groot verschil tussen mijn kinderen. Lilith klimt veel soepeler. Maar Jillis is een grotere volhouder. Op een gegeven moment zag hij een paar kinderen met enorme milkshakes rond lopen. Hij vroeg of hij er ook een mocht, maar ik zei dat die uitgedeeld werden aan de jongens die boven kwamen. Hij keek een beetje bedenkelijk; hij dacht een paar slechte klimmers tussen de milkshake drinkers te herkennen, maar zeker was hij er niet van.

Hierna verplaatste de groep zich naar de achterkant; hier was de klimmuur maar 18 meter hoog, en liep ook wat schuin omhoog zodat dat iets eenvoudiger was.

Tot mijn verbazing wilde Jillis gelijk weer (hij had al 4 pogingen gedaan op die andere muur en ik dacht dat hij al aardig moe zou zijn - en pijn had in zijn onderarmen).

Hij had het vervolgens op 3 meter onder de top wat zwaar, maar bereikte wel de top! Beneden vroeg hij direct waar hij heen moest voor die milkshake. Hij bleek dus louter om die milkshake de top behaald te hebben! Nou, hij had hem verdiend hoor!

Daarna wilde Lilith het ook proberen aan deze kant en ook zij haalde de top. Maar haar motivatie was meer dat wat haar broer kon, zij toch ook moest kunnen!

De wiskunde leraar vertelde dat hij zijn zoon omhoog kreeg over moeilijke stukken door hem toe te roepen dat het te moeilijk was en dat hij maar naar beneden moest komen.

Op de linker foto is Jillis bijna boven; op de rechter foto is Lilith met de afdaling begonnen.

Ze zijn op deze wand allebei 2 keer naar boven geklommen.

Het einde van het liedje is dat Jillis ook mee wil doen met de cursus en dat ik dus elke week ga rijden. (zucht)

Maar het is wel handig dat ze het allebei erg leuk vinden dus vooruit dan maar.

Jillis kan alleen niet zijn brevet halen want daar moet je 13 jaar voor zijn. Maar hij mag de cursus wel mee doen.

De wiskunde leraar vertelde dat hij niet uitgekeken raakt op deze klimmuren. Het is nl zo dat na ongeveer 4 weken, als je op jouw niveau eindelijk de weg naar de top een beetje denkt te kennen, de instructeurs de uitsteeksels dermate omwisselen, dat er totaal nieuwe uitdagingen ontstaan.