Peter was begin mei over voor Jillis' verjaardag, maar niemand van mijn huisgenoten zag iets in het kleine oliestaatje, dus besloot ik ze alle drie lekker achter te laten voor een dagje waterpark. Op zondag kon je 's morgens heen, 's avonds terug vliegen, zodat ik zonder overnachting (stervensduur daar) toch een snufje Koeweit kon meepikken.
Van te voren had ik me een beetje verdiept in Koeweit, en ik besefte dat het land nog steeds erge wroeging had over de oorlog met Irak in 1990. Van augustus 1990 tot eind februari 1991 hebben de Irakies aardig huisgehouden in Koeweit. Hoewel prachtige shoppingmalls, brede snelwegen en nieuwe hotels alle bombardementen schade aardig hebben verdrongen, zijn de Koeweities er mentaal nog lang niet overheen, ook niet omdat er nog steeds honderden krijgsgevangenen uit de oorlog worden vermist.
Daarom stond voor mij een bezoekje aan het Al-Qurain Martyrs' Museum bijna bovenaan.
Bij aankomst op het vliegveld was een visum snel geregeld en liep ik naar buiten om een taxi te vinden die me een paar uur wilde rondrijden. Eerst was het moeilijk een Engels sprekende chauffeur te vinden, en daarna bleek er nog wat overredingskracht nodig om de man te bewegen zijn siesta op te geven. Het was een aardig mannetje dat me constant mierzoete thee wilde aansmeren, 67 jaar en nog steeds aan het werk om zijn zonen te kunnen ondersteunen. Hij praatte liever over het hedendaagse Koeweit dan over het Koeweit uit zijn jeugd of in de oorlog.
Ik kreeg het idee dat hij als Koeweiti niet echt profiteerde van alle olierijkdommen in het emiraat. Hij begreep ook niet dat ik niet de shopping malls in wilde (hij snapte het uberhaupt totaal niet waarom je nu 1 dag naar Koeweit gaat) of niet aan het strand wilde liggen in een van de vele prachtige resorts.
Omdat het halve land op zijn rug ligt tussen 13 en 16 uur, was het een beetje een gepuzzel met de openingstijden van diverse dingen die ik graag wilde zien. Ik kon nog net naar het Sadu house, wat beschreven was als een culturele stichting die Bedouine kunst beschermde en verkocht. Het huis was prachtig gerenoveerd, maar de tentoongestelde kunst zag er wat simpeltjes uit en had ik na een paar minuten gezien. Mooi; nog tijd over voor het nationale museum naast het Sadu house. Ik had al gelezen dat het nationale museum zo veel te lijden had gehad van de plunderingen van de Iraakse invallers, dat er bitter weinig overgebleven was. Maar goed; het lag naast het Sadu house dus toch even langs. Helaas. De paar uurtjes per dag dat het museum open was, beperkte zich tot 6 dagen per week m.u.v. de zondag.
Daarna naar de Kuwait Towers, het gezicht van Koeweit.
De torens zijn geopend in 1979, de langste is 187 m hoog. De 2 grote onderste bollen worden gebruikt als water reservoir, in de bovenste bol is restaurant en uitzichtpunt, en de smalle punt toren wordt gebruikt om de andere 2 torens te verlichten.
Het was even zoeken naar de ingang van de toren die je in kan, en vervolgens moest ik weer terug naar het hek om een ticket te kopen van een paar centen.
Uiteindelijk toch in een razendsnelle lift naar boven. Het platvorm in de bovenste bol draaide langzaam rond en ik bewonderde het uitzicht op de stranden, het waterpark aan de voet van de torens en de skyline van Koeweit (komt toch een stuk armoediger over dan die van bv Qatar, Dubai en Bahrein).
Daarna stond ik even stil bij een foto collage over de aanval van Irak.
(klik op de foto voor een wat duidelijker beeld)De collage gaf een triest beeld hoe de zo genoemde 'barbarian invaders' het symbool van Koeweit hebben getracht te vernietigen.
Daarna met de siesta-file langzaam naar de andere kant van de stad gereden, om Al-Hashemi II te bezichtigen. Dit is de grootste houten boot ter wereld, gebouwd in de typerende Arabische botenstijl - de dhow. 80 m lang, 19 m breed en 2500 ton zwaar.
De boot wordt gebruikt als restaurant en was helaas gesloten wegens een prive feestje. Naast de dhow lag het maritiem museum, waar veel houten model schepen te zien waren en waar het feit dat de Vikingen ook in het MO zijn geweest aangetoond werd.
Hierna een bezoekje gebracht aan de souk van Koeweit. Hier zaten vooral Bedouinen vrouwen op dikke kussen, bovenop de stalletjes, hun waren aan te prijzen. Veel van hetzelfde; kohl, puimsteen, nagellak, sjaals en goudgeborduurde jurken.
Daarna was het bijna het einde van de siesta en we reden naar Tareq Rajab Museum. Dit museum is gehuisvest op de parterre van een grote villa.
Helaas was het niet toegestaan binnen te filmen...In dit museum vind je een enorme collectie van Islaamse kunst, verzameld door Koeweits eerste minister van antiquiteiten (?) en zijn Britse vrouw.
Zeker gezien het een prive collectie betrof, was het een enorme verzameling; muziek instrumenten, meubels, glaswerk, zilveren sieraden uit Oman en gouden uit Saoedi, parels uit Bahrein, Mongoolse wapenuitrustingen, kettingen van de Nepalese levende godin, lakwerk uit Jaipur, munten, kleding, schilderijen en heel veel Arabische manuscripten.
Gezien het lot van de schatten in het nationaal museum is het een klein wonder dat de collectie compleet in tact gebleven is. Toen het nieuws van de invasie bekend werd, hebben de eigenaars de vuilnis van de hele buurt laten opstapelen in de kleine voortuin en achter de enorme stapels troep bleef de ingang al die maanden verborgen.
Daarna was het eindelijk tijd om naar het martelaren museum te gaan, die tot laat in de middag dicht zou zijn. Mijn taxi chauffeur was echter helemaal dwars af van al die korte tukjes die hij kon maken tussen mijn bezoekjes in. Hij had nog nooit van het museum gehoord, en helaas had ik geen telefoon nummer. (Via telefoonnummers kwam hij steeds aan adressen van de andere bezienswaardigheden, want hij had in al die jaren nooit musea hoeven te bezoeken - alleen de souk en de Kuwait Towers wist hij uit zijn hoofd te vinden.)
Ik besloot maar naar het vliegveld te gaan, daar in te checken - er werd dringend aanbevolen minimaal 3 uur van te voren je instapkaart te regelen - en vervolgens weer een taxi te zoeken die het misschien wel zou weten.
Geloof het of niet, ik ben bijna een uur bezig geweest om op het airport iemand te vinden die gehoord had van het Al-Qurain Martyrs' Museum, en daarna het ik het opgegeven.
Dit huis is in de oorlog urenlang gebombardeerd, tot 9 jonge patriotten zich overgaven en dood gemarteld zijn. Het huis is nu een sober museum dat een indruk zou geven over de 7 maanden durende bezetting door Irak. Hoewel ik wel de naam van de wijk en de naam van het museum wist, wist niemand het te liggen...
Er was nog een bijdehandje die aanbood voor veel geld door de wijk op zoek te gaan; maar hier heb ik vriendelijk voor bedankt.
Ik ben maar wat gaan eten op het airport (daar had ik me de tijd nog niet voor gegund) en toch wel tevreden vloog ik wat later terug naar Bahrein.
