Op huizenjacht in Vitoria, Brazilie.

Peters nieuwe baan in Brazilie begon in maart. Hij had nog kans gezien om op zijn feestelijke afscheidsweekend in Jakarta zijn kuitbeen te breken, dus hij was nogal aan het tobben met een spalk en krukken, ondanks een operatie in Singapore.
Maar goed, hij vertrok begin maart naar Vitoria, 500 km ten noorden van Rio de Janeiro. Het  komende jaar gaat hij vooral voorbereidende werkzaamheden verrichten voor een nieuwe haven, die 100 km ten zuiden van Vitoria gebaggerd moet gaan worden. Het komende jaar zal duidelijkheid geven of het een haalbaar project is, en als dat het geval is kan de klus ongeveer 5 jaar gaan duren.
Peter is blij met het project, in een werelddeel waar we nog niet hebben gewoond en zeker in deze wat magere jaren in de baggerwereld.

Hij had al gehoord dat huizen zoeken in Brazilie nogal een uitdaging kan zijn, en ik besloot eind maart naar hem toe te vliegen om hem daarmee te gaan helpen.
We hebben enkele projecten lopen in Nederland waardoor ik dit komend jaar voornamelijk in Nederland zal wonen. Bovendien moet Peter ook veel op en neer is de verwachting.

Maandag, 27 maart vloog ik naar Rio de Janeiro, waar Peter ook was. 
Omdat direct doorvliegen niet mogelijk was ivm de late aankomsttijd, sliepen we een nacht in Rio in een hotel op de Copacabana en we hadden een ontbijt met uitzicht;

Na het ontbijt vlogen we in een klein uurtje naar Vitoria. Peter had hier een klein appartementje in een hotel, en hij vertrok gelijk naar kantoor en ik ging uitpakken en inruimen.

Peter met zijn loopspalk in ons mini appartementje.

Uitzicht vanuit ons balkon op Vitoria.

De volgende ochtend ging Peter naar kantoor en ik kon net mijn yogamat tussen de bank en de tv persen waardoor ik in elk geval thuis mijn ashtanga routine kon bijhouden. Daarna ontbijten in het restaurant. De papaya's zijn hier nog veel lekkerder dan in Indonesie; heel donker oranje. Heerlijk met een limoentje. Toen ik een paar dagen later mijn absolute tropenfavoriet hier ontdekte was mijn geluk compleet; passievruchten. Ze heten hier maracuja's en zijn groter dan ooit; maat flinke mango!

Ook de mango's zijn hier absoluut geweldig.

Na het ontbijt kwam bijna elke middag een makelaar mij ophalen. Ze heette Alessandra, een stevige Braziliaanse dame die goed Engels sprak. Wij hadden een lichte voorkeur voor een appartement (veiliger, boven de 4e etage mugvrij en vaak met zwembad, gym ed). Maar we stonden ook open voor huizen. 

Ik heb een aardig huis gezien op een compound (vol Brazilianen; er wonen hier heel weinig expats) maar het miste de voordelen van een appartement en ik kwam er al snel achter dat alle huizen kleine tuinen hadden en hele hoge muren, met prikkeldraad en absoluut geen uitzicht.

De meeste appartementen waren OF banaal groot, OF uitzicht op een andere flat, OF uitgewoond, OF heel donker, OF ongemeubileerd. We hadden een voorkeur voor een flat met meubels. Ik ben in een paar meubelzaken geweest, maar als je niet van vette leren bankstellen met speakers en drinkbeker houders in de armleuning houdt, en bedden met draperie-achtig houtsnijwerk, heb je een probleem. Ik vond wel de Braziliaanse Ikea; die heet hier Tok & Stok en hier kun je wel een Ikea-inrichting bij elkaar sprokkelen (voor hoge prijzen) maar dat kunnen we altijd nog gaan doen als het zeker is dat Peter hier 5 jaar gaat wonen.

Alessandra kreeg al snel een goed idee wat we zochten, en we waren van 1 appartementencomplex erg gecharmeerd maar die had op dit moment niets geschikts. 

Bijna elke dag liet ze onvermoeibaar mij 4 woningen zien, en we besloten dat na 10 dagen Peter de beste 4 zou gaan bekijken.

's Middags ging ik vaak wandelen over de boulevard; er was 1 redelijk grote mall op een half uurtje loopafstand dus dat was een aardig doel voor de namiddag. De stranden zijn absoluut fantastisch. Je kunt er zeilboten huren en grote kano's. Het water is aangenaam van temperatuur. En vooral; je kan overal verse kokosnoten kopen. Heerlijk!

Rond zonsop- en ondergang zijn er veel Brazilianen die joggen/wandelen/fietsen/skaten op de ruime paden langs het strand. En er zijn ook veel speeltuinen (ik ontdekte er zelfs eentje voor pubers!), voetbal- en tennisvelden.

De Braziliaanse vrouwen kopen 1 bikini in hun leven. Als ze ongeveer 5 jaar zijn. Er daar blijven ze zich de rest van hun leven inpersen.

Ook bezocht ik meubelzaken, supermarkten en yoga centra. Ik heb een paar keer een yoga les meegedaan, maar de les was volledig in het Portugees en het niveau maar matig. De zaaltjes nodigden ook niet uit om zelf les in te gaan geven - en dan zou het nog een klus worden om studenten te vinden die Engels verstaan.

De supermarkten zijn best aardig. Vlees gaat per kilo++. Alles is er wel te vinden. Ik ben ook naar 2 markten gegaan; een biologische en een gewone. 

Op het eerste vrije weekend van Peter besloten we maar eens er op uit te gaan. Hij had de dag ervoor een gloednieuwe lease auto ontvangen. 

Vitoria is een uitgestrekte stad, 300.000 inwoners maar het verkeer is zeer te overzien. Ik had al plannen om hem op een dag 's morgens naar kantoor te brengen; ik durfde hier best te rijden... tot we zaterdagochtend de parkeergarage uitreden en ik door kreeg hoe nauw het allemaal was. Ik zat net te piepen dat ik hier die auto nooit uit kon rijden, toen... KRRRRR... Peter dus ook niet.

En toen had ik het natuurlijk ook nog gedaan met m'n paniekerige geklets!

Nog geen 30 km op de teller.

Ik had van te voren even op internet gekeken wat er voor attracties in Vitoria waren. Ik vond er maar liefst 10. Tot ik ze aanklikte en ik erachter kwam, dat elke 200 meter strand een andere naam heeft en zo kom je tot 10 attracties. Zucht.

We besloten maar eens over de prachtige brug te rijden, en tot mijn verrassing lag er over de brug nog een stad, zeker zo groot als Vitoria. Vila Velha. En dit heeft een toeristisch hoogtepunt; Convento da Penha. Een oude kathedraal, bovenop een van die rotsen gebouwd die hier royaal verspreid liggen. Ik kon Peter bijna HOREN denken; 'ik kan toch niks met dat been dus vooruit; even de toeristische attracties maar afraffelen.'

Het zag er eerst naar uit dat je naar boven moest lopen (te ver voor Peter) maar toen ik even polshoogte ging nemen, bleek dat als je genoeg geduld had, je ook met de auto naar boven kon. Er was nl een klein parkeerplaatsje boven bij de kathedraal en voor elke auto die naar beneden kwam mocht er een omhoog. Het duurde een half uurtje voordat onze auto aan de beurt was, en ik kon mooi even wat toeristische prullaria winkeltjes bekijken, die gericht waren op Braziliaanse gelovigen. De katholieke kerk doet het hier nog goed. Het was even slikken voor de Brazilianen dat de nieuwe paus een Argentijn werd, maar toen kwam er het grapje; 'de paus is Argentijns maar God is Braziliaans'.

Alleen al in deze kerk zijn er elke dag 4 missen; en als je geen auto hebt is de weg omhoog flink zweten. Zowel op de heenweg als de terugweg kwamen we ook nog een processie tegen, inclusief kruis en beeld dat onder voortdurende zang naar boven werd gesjouwd. Ze knielden nog net niet bij elke stap maar het zag er vermoeiend uit.

De kathedraal zelf lag op de hoogste puist rots;

 Je had er fantastische uitzichten op Vitoria;

En aan de andere kant op VIla Velha;

Hierna waren we al door de attracties van de 2 steden heen en we besloten omdat de dag al bijna om was, dat we nog even naar een van de grootste supermarkten gingen rijden. Dat was een minder strak plan op een zaterdagmiddag, maar we hadden niet echt wat nodig en we wilden gewoon even de selectie bekijken. 

Nou, alles bleek gewoon meer van hetzelfde als in de kleinere supermarkten rond ons hotel. Dus hogere stapels sinaasappels en tomaten, vlees per 2 kilo++ en wel 100 soorten diepvriespizza en tomatensauzen.

's Avonds gingen we uit eten met Niels, een collega van Peter van het bedrijf 'Port of Rotterdam' die ook aan de klus verbonden is, en met zijn Braziliaanse vrouw. We zaten in een Grieks restaurant lekker aan de rivier en het waren aardige lui. De Braziliaanse sprak goed Engels maar werkt fulltime dus ik zoek nog even verder naar een BFF.

Zondag besloten we naar de bergen te rijden. Het gebied heet Parque Estadual Pedra Azul. We reden er in een kleine 2 uur heen.

Binnen 20 minuten ben je de stad uit - sommige wijken zijn heel erg shabby maar echte krottenwijken nog niet gezien (wel mensen die op karton op straat slapen).

Na de stad is het alleen maar groen. Bomen, weilanden met een paar koeien, bossige struiken met prachtige bloemen. Er zal ook vast een hoop wild leven, maar alleen een hele aparte vogel gezien;

Geen idee hoe hoog Pedra Azul lag, maar het was er minstens 8 graden koeler dan aan de kust. We bezochten als eerste een biologische aardbeien boerderij maar de aardbeien waren op.

Er staan ook nog een paar ecologische vakantiehuisjes; je kunt in dit gebied prachtige wandelingen maken en er staat nogal een aparte rots;

Omdat het lunch tijd was, streken we neer in een restaurant waar de serveerster keurig Duits sprak. Ze hadden ook een menukaart in het Engels en alles kwam uit de streek en was vers gemaakt. Vooraf een mandje met heerlijk zelfgemaakt brood. Peter nam vlees met gnocci (aardappels, bonen en rijst worden vaak in dezelfde maaltijd geserveerd en dan zijn de aardappels de 'groente'). Ik nam een grote salade. Allebei kregen we een bakje jabuticaba saus. 

Het gebeurt nog regelmatig dat ik in de tropen tegen een vrucht aan loop die ik nog niet ken. Maar meestal valt de smaak tegen. In deze regio van Brazilie groeit de jabuticaba. Op de boomstam groeien zwarte bes-druif achtige vruchten, 3 a 4 cm in doorsnee en van binnen wit vruchtvlees. De saus was erg lekker en ik ben nog een week op zoek gegaan naar de vruchten, maar ze bederven vrij snel en zijn daarom niet vaak te koop.

Na de lunch heb ik nog een wandelingetje gemaakt in de richting van de aparte rots. Peter wilde niet mee omdat het pad af en toe stijl was en ongeplaveid. Dus ik hield het kort en maakte nog een paar foto's;

Hierna reden we terug naar Vitoria, aten een licht diner en maakten ons inmiddels gebruikelijke avondwandelingetje. Peters actieradius wordt echt groter en het lopen gaat steeds beter. Hij mag het zonder spalk en na een paar dagen zonder kruk gaan proberen, en het ging echt goed.

De laatste week verliep net als de eerste. Huizen zoeken. Veel lezen. Wandelen. Yoga. Er is 1 Nederlandse vrouw in Vitoria, Agnes, de echtgenote van een andere Port of Rotterdam collega. Een heel aardige vrouw, met een peuter die echt het makkelijkste kind is wat ik ooit heb gezien. Agnes woont hier al bijna 3 jaar. Ze spreekt aardig Portugees en heeft inmiddels een groepje Braziliaanse moeders met wie ze regelmatig speelafspraken maakt, en ze vindt het helemaal niet erg dat er geen expats zijn.

Ze had veel tips voor mij en we zijn ook een dagje naar het strand geweest; kokoswater gedronken en naar een 'kilo' restaurant geweest. Heel veel Braziliaanse restaurants bestaan uit een buffet en de prijs wordt bepaald naar het gewicht van je bord.

Peter eet ook heel vaak in dit soort restaurants als lunch.

Toen het weer weekend was hebben we op zaterdag ochtend de beste 4 appartementen samen bekeken. Het beste lag aan de boulevard van Vila Velha; strand voor de deur, en vanaf de huiskamer een fantastisch uitzicht op de Atlantische oceaan. De weg was redelijk rustig en je kon dag en nacht het ruisen van de zee horen. Het enige nadeel was dat Vila Velha 20 minuten per auto van kantoor ligt en de appartementen in Vitoria maar 5 minuten. 

Omdat Peter er dit jaar voornamelijk alleen gaat wonen, heb ik hem de keus gelaten, en hij vond die 20 minuten geen probleem. 

Het voorste stuk is het grote balkon; heeft zon tot 10 uur (de middagzon wil je echt niet hebben in je huis) en het balkon heeft net als bijna alle balkons een open te schuiven glaswand. Die houdt het koolstof tegen uit de kolenmijnen boven Vitoria.

Dus; missie geslaagd; we hebben een appartement!

Zaterdagmiddag hebben we de (enige) golfbaan in Vitoria eens bezocht. Peter vond de baan zelf -9 holes- niet tegenvallen, maar de faciliteiten waren een beetje beperkt; een zwembad en een klein restaurantje.

Maar hij denkt dat hij hier wel kan golfen, over een week of 4 a 6 wanneer de breuk volledig genezen is.

Zondagavond vloog ik weer terug -via Rio- naar Nederland.