Een maand verder...

Het is vandaag precies een maand geleden dat we in Jakarta aankwamen.
Via de andere blogs hebben jullie al een beeld kunnen vormen van de eerste dagen hier.
Inmiddels zijn alle dozen uitgepakt, alle schilderijen hangen aan de muur, en de meeste dingen die we moesten aanschaffen en regelen na de verhuizing zijn gedaan.

Tja... en dan neemt het leven zijn normale loop. Jillis heeft het hier erg naar zijn zin. Hij vindt de mensen, zowel op school als in Jakarta, veel aardiger dan in Singapore. Hij wil zelfs niet eens met de herfstvakantie een paar dagen op vakantie. Nou zal dat ook te maken hebben met de vaste (?) verkering die hij hier heeft. In de eerste week kwam hij bij het uitgaan een meisje van de Duitse school tegen.
Ze is hier zondag wezen eten en het is een leuk meisje. Wel heel gek hoor... een zoon met verkering. De moeders van zijn vriendjes hier, met wie ik in een whatsapp groep zit (over zakgeld/curfew times/betrouwbare uitgaansgelegenheden/wie waar uithangt en met wie/etc etc - heeeel handig, maar heeeeel irritant voor de jongens) zijn gepast onder de indruk. Ook wel jaloers want het is hun ervaring dat de meeste jongens opknappen van verkering. Ik wacht met spanning af, haha.

Tja, en wat doe ik nou zo'n beetje de hele dag? 
Vorige week was de week van de koffie ochtenden. Ja, echt, wat jullie je voorstellen van een expat vrouw klopt soms (al drink ik nog steeds geen koffie).
Normaal mijdt ik die bijeenkomsten als de pest, maar tja, Jakarta is zo groot en ik merk dat expats van mijn leeftijd niet erg dik gezaaid meer zijn. Dus... 4 koffie ochtenden afgelopen met als gevolg wat telefoon nummers en lunch afspraken. (ook iets wat ik altijd beperk maar je hoort nog eens wat en je komt nog eens ergens)

Deze week was mijn agenda met heel andere dingen gevuld.
Maandag is mijn yoga studio altijd gesloten en ik kreeg van een yoga docent uit Singapore de vraag of ik een andere yoga studio misschien kende. Zij is gevraagd daar een workshop te komen geven. Nou, ik heb dus nooit verder meer om me heen gekeken naar andere yoga mogelijkheden, maar ik ben natuurlijk nooit te beroerd om eens iets uit te proberen. (al weet ik al dat ik NOOIT meer overstap naar iets anders)
Dus ik maandag, na mijn les aan het zwembad, naar die andere studio, die ook nog eens bijna om de hoek zat. Nou, een hele volle bak, heel goedkoop maar helemaal niks voor mij. Het is meer een gymles van een drilsergeant. Maar het was heel populair en 4 keer zo druk als bij Nilesh. Ik kan niet verklaren waarom ze zo populair is, maar gelukkig smaken verschillen.
Ik vond het een hele leuke ervaring maar daar zien ze mij niet meer terug.

Daarna besloot ik een supermarkt uit te proberen waar ik op de koffie ochtenden goede verhalen over gehoord had.
Inmiddels had ik in hartje centrum ook een hele aardige supermarkt gevonden, maar om nou elke week daarheen te moeten rijden... mwah.
Nou, ik kwam er bijna huppelend uit. Ze hadden er zelfs appelmoes. (dat is het eerste Indonesische woord in mijn vocubulaire na Terimah kasih (dank je wel). Nou geen gezeur meer aan tafel, mijn puber kan zijn groente weer verstoppen onder een dikke laag appelmoes.
Behalve die appelmoes lag de groente er fris bij, zelfs de jonge kokosnoten, en ze verkochten er biologische kippen (al gelooft Peter niet dat er iets biologisch te koop is hier). Misschien heeft hij gelijk, maar ik doe mijn best en betaal liever te veel voor die niet biologische kip, dan minder voor een plofkip.
Daarna ook nog even tijd gehad om langs de winkel te gaan waar ze bijzettafeltjes hadden, die Peter had goedgekeurd. 
Ik kwam precies tegelijk thuis met Jillis die samen met Lucas, de chauffeur, de tafeltjes naar binnen heeft gesleept. 
Deze dag kon niet meer stuk.

Dinsdag weer een superles van Nilesh. 
Daarna had ik verhalen gehoord over een hele leuke bazar die Pasar Mayestic heet. Nou, dat klonk veel belovend dus ik gaf Lucas de opdracht hier naar toe te rijden. Van te voren had ik de route al helemaal uitgezocht via mijn Iphone. Ik laat niks meer aan het toeval over. Tomtom hebben ze hier niet, maar wat ze wel hebben is een app waar je kunt zien hoe druk het op de wegen is die leiden naar je doel. Rood is opstopping, geel is traag maar wel beweging en groen is geen probleem. Ideaal. Als je dan in een rood gebied zit, kun je ook zien hoe lang het een rood gebied is.
Ik vroeg aan Lucas of hij wist waar de Pasar Mayestic was. Ja hoor, die wist hij wel. Nee, ik hoefde hem ECHT de weg niet te vertellen. Nou, dat begon er al mee dat hij de 'sluiproutes' ging nemen. Hij is dol op sluiproutes, net als al zijn collega's. Met als gevolg dat die binnenweggetjes nog verstopter zijn dan de doorgaande wegen. Ik vroeg hem om te keren en NOOIT meer die binnenwegen te nemen zonder overleg. Dan zegt hij ja op een manier die klinkt als inshallah.
Maar goed, ik noemde de namen van de straten die niet druk waren en ja hoor, die route zou hij nemen. Ik raakte inmiddels verdiept in een whats app gesprek met een vriendin, en toen zei hij dat we er waren. Ik keek op mijn mobiel en zag ik dat de bazar minstens 500 meter achter ons lag, en hij wees naar een of ander onooglijk winkeltje.
Dat was zeker de favoriete winkel van zijn vrouw, maar ik wilde naar de echte bazar dus omkeren en terug sukkelen. 500 meter terug lopen in de zon en met die uitlaatgassen is geen pretje. Als ik laat ben doe ik het wel eens, en dan zie ik al die andere vrouwen in hun auto's, en hun chauffeurs, stomverbaasd kijken dat ik ga lopen.
Nou, ik hem verteld waar die echte Pasar Mayestic nu was, en ben die straatjes gaan verkennen. De meeste winkels waren gespecialiseerd in stoffen. Prachtig kant, bonte lappen en vooral veel batik. Een paar winkels verkochten muiltjes met een hoop glimmertjes, en een en hier en daar een 'juwelier'. Maar vooral heel veel lappen.
Ik moet zeggen; ik had het gauw gezien. 
Dus waren we weer snel thuis. Het was pas half 1, en ik was blij dat Jillis op dinsdag golft zodat Lucas Jillis van het golfveld moet opvissen. Hij vindt het vreselijk als ik 's middags niet meer op pad ga. Maar naar huis gaan vertikt hij. Stiekem verdenk ik hem ervan dat hij liever lekker met de andere chauffeurs zit te kletsen dan thuis zijn vrouw te helpen met hun baby. Maar ik kon me dus onbezwaard opsluiten in mijn huis met wat rot klusjes zoals doktersrekeningen uitzoeken.
Er kwam die middag nog een buurvrouw vragen of ik nog een chauffeur nodig had. Haar vriendin ging verhuizen en ze had een uitstekende, bekwame chauffeur die ook nog Engels sprak. Ik moet zeggen; ik kwam ernstig in de verleiding. Maar Lucas doet wel heel erg zijn best en omdat hij geen Engels spreekt hoef ik ook niet tegen hem te kletsen. Je zal zien dat hij over een paar weken besluit dat dit baantje toch niet is wat hij zoekt en op staande voet ontslag neemt. (dat is hier heel gewoon)
Maar dat heb ik toch liever als hem ontslaan, alleen maar omdat hij nog heel weinig ervaring heeft.
En als het er op aan komt heb ik liever een zelfstandige maid die dingen snapt als een bijdehante chauffeur... en die maid die ik heb, dat is er een uit duizenden.

Jullie zullen allemaal wel jullie hoofd schudden. Maar ik verzeker je; personeel klinkt luxer dan het is.

Woensdag stond de eerste bijeenkomst van de Heritage Society op het programma. Dus extra vroeg naar yoga gegaan om daar bij te kunnen zijn. De avond ervoor heb ik op de website opgezocht waar het nu precies was, en dat punt in mijn Iphone gezet. Na de yoga les als een speer er naar toe, ontbijtje in de auto, en precies op tijd waren we bij dat punt... maar geen Erasmushuis of Nederlandse ambassade, die er naast is, te bekennen. Rondjes rijden, rond vragen, en jaar hoor; in een paralel weg, bijna een kilometer verderop, was het Erasmushuis. Daar ben ik ook al achter; op de websites zit bijna altijd een kaartje waar je moet zijn, en vervolgens klopt dat niet. GRRR.
Gelukkig had ik de laatste vrije stoel, helemaal vooraan maar daar zit ik niet mee.
Er werd ons uitgelegd wat die vereniging precies doet. Het komt erop neer dat ze Indonesische cultuur onder de aandacht brengen van expats, dmv lezingen, (overdag en 's avonds), reisjes, en leuke uitstapjes van een dag in Jakarta. Er zijn diverse taal groepen, ze bieden Indonesische les aan, en organiseren kookworkshops en elke 5 jaar een gala (precies over een paar maanden; komt dat mooi uit!). Nou is mijn culturele interesse rudimentair ontwikkeld, maar het internationale karakter en vooral de uitstapjes op woensdag in Jakarta lijken me wel wat. Samen met Yvonne schreef ik me in voor een uitstapje 'om de week'. Je kan ook elke week en eens per maand. De groepjes zijn altijd hetzelfde zodat je de mensen in je groepje beter leert kennen. Ze hebben ook een eigen bibliotheek die nog vrijwilligers zocht, daar had ik wel oren naar!
Nadat ze uitgelegd hadden hoe de vereniging in elkaar stak, kwamen er 6 danseressen het toneel op die 2 dansen van 5 minuutjes uitvoerden. Precies lang genoeg.

Daarna was er ook nog een rijsttafel waar iedereen die lid was van mocht eten. 
Ik raakte nog in gesprek met een paar andere dames, en vond nog een boek over uitstapjes in Jakarta. Dat leek me wel nuttig. Aanstaand weekend komen mijn eerste vriendinnen uit Singapore al over voor een weekend.
Tegen het middaguur was het afgelopen en ik liep nog even naar een andere etage van het Erasmushuis, waar de Nederlandse bibliotheek zit. In januari was ik daar al eens langs geweest. Ik had blijkbaar indruk gemaakt want de dames herkenden mij nog. Voor de volle E 4,- per jaar ben ik lid geworden, en ze verontschuldigden zich nog dat locals veel minder betalen. Nou, over de collectie kan ik kort zijn; als die aangeboden zou worden aan de Hollandse club komt 80% bij het oud papier terecht.
Maar ik zag een paar boeken die ik wel wilde lezen en ik nam er gelijk maar eentje mee.
Toen ik weer buiten stond werd mijn aandacht getrokken door dit uithangbord; 

Ik de winkel in, vol visioenen over worsten en kaas en pepernoten en drop.
Nou; het bleek een cafetaria. En dan ook nog zonder zuurkool en kroketten. 

Omdat ik dichtbij in het centrum van Jakarta was, besloot ik nog even langs een grote shopping mall te rijden om te kijken of de bestelde lakens al gearriveerd waren. Ja hoor! Het zat me wel mee deze dag, en toen ik ook nog een winkel vond waar ze iets van karton verkochten (in beperkte kleuren en eigenlijk niet dik genoeg) kon mijn dag niet meer stuk.


Vandaag zou ik na de yoga naar een centrum gaan waar je rijbewijzen kunt kopen. Ik hoop nooit zelf te moeten rijden in deze chaos, maar in geval van nood kan ik dan in elk geval de auto pakken. 
Peter had een mannetje geregeld die Lucas en mij daar zou opwachten en dan regelt dat je uberhaupt aan de beurt komt. De afspraak was om 10 uur en toen we daar waren was dat mannetje er nog niet. Gelukkig ontmoette ik een Japanse dame die ik kende van school en die vertelde dat ze de vorige dag de halve ochtend op haar mannetje heeft zitten wachten en nu dus met een nieuw mannetje een volgende poging ging doen. Na 20 minuten kletsen vertelde Lucas opeens dat we naar binnen konden. Langs allerlei wachtende mensen, als de rijen niet zo lang waren geweest had ik het gewoon genant gevonden, en we konden meteen door voor een foto en een vingerafdruk. Ik moest mijn paspoort laten zien en een handtekening zetten en toen moesten we naar een volgend loket waar Lucas te horen kreeg dat we een uur moesten wachten tot het rijbewijs klaar zou zijn. Ik pakte mijn boek, maar voor ik het kon openen werd mijn naam afgeroepen en kreeg Lucas mijn rijbewijs...
5 minuten later stonden we weer buiten. Het mannetje nooit gezien maar hij heeft zijn werk wel gedaan. De Japanse had wel haar nieuwe mannetje gevonden maar daar zat nog geen enkele schot in de zaak. Ik vroeg wantrouwig hoeveel zij betaald had (was benieuwd of Peter veel te veel heeft moeten betalen voor deze supersnelle service) maar het was dezelfde prijs.
Toen ik weer buiten stond realiseerde ik me iets heel vreemds. ER IS NOOIT GEVRAAGD OM MIJN NEDERLANDSE RIJBEWIJS TE LATEN ZIEN!!

Omdat we zo vroeg waren besloot ik naar de bibliotheek te gaan van de Heritage Society, waar ze dringend vrijwilligers voor zochten. 
De bibliotheek zat in een prachtig gebouw met uitzicht op golfvelden. Nieuwsgierig nam ik een kijkje in de selectie. Ik had al gehoord dat er niet veel Nederlandse boeken waren, maar dat was nog overdreven. Er stond een zielig rijtje boeken over de Nederlandse invloeden in Indonesie door de eeuwen heen. Ongebonden, witte kaft, geen plaatjes... ik denk niet dat ik ooit in de verleiding kom die te gaan lenen.
Dus naar de Engelse sectie. Die was bijna net zo groot als de Japanse en Koreaanse. Maar behalve een paar Lonely Planet reisgidsen gingen alle boeken wel heel erg over cultuur en natuur en politiek en geschiedenis...
Ben ik even blij dat ik eerst de collectie eens heb bekeken voor ik me hier heb aangemeld. 

Nou toch maar eens terug naar dat oud papier in het Erasmushuis... 





                                                                                       .

Personeel

Na ruim 2 weken in Jakarta begin ik langzaam door te krijgen hoe het hier 'werkt'.
Een taxi die je aan hebt gehouden en gevraagd hebt of hij het opgegeven adres kent, gaat vrolijk op pad en gaat vervolgens aan omstanders de weg vragen. Jaja, dat had ik binnen 2 dagen al door dat dat niet werkt. En omdat ik ook nog geen flauw idee had waar ik nou woonde (nadeel van een chauffeur) dacht ik op een gegeven moment echt; hoe kom ik thuis? Peter zat in het vliegtuig, die kon ik het ook niet vragen. Opeens bedacht ik me Lucas, mijn chauffeur, te bellen. Die was Jillis naar voetbal aan het brengen, maar in Jakarta, heel handig, hoef je helemaal niet handsfree te bellen dus hij nam al snel op en kon de taxichauffeur uitleggen waar ik wilde zijn.

Ik moet zeggen, het went snel, een eigen chauffeur. Het is heerlijk om je niet druk te hoeven maken om het andere verkeer en als ik zelf niet rij erger ik me nooit. 
Maar er zijn dingen waar je niet bij stil staat als je een chauffeur in dienst hebt.
1. Lucas is helemaal niet blij om om 2 uur al naar huis gestuurd te worden omdat ik gewoon thuis wil blijven. Hij blijft gewoon in mijn garage wachten tot 5 of 6 uur. Ik heb de leder-poets al weer uit de auto gehaald want hij bleef poetsen.
2. Lucas is ook niet blij als ik zeg dat hij de volgende dag mag uitslapen omdat ik eerst zelf op de compound les geef en dan pas naar yoga ga. Hij blijft toch ook op die dagen zich gewoon om 6.30 uur melden (terwijl ik sowieso nooit voor 7 uur de deur uit ga).
3. Ik vraag of hij de weg weet naar de grootste mall van Jakarta. Ja, die kent hij. Dan wil ik bij de East gate afgezet worden. Als we die eindelijk gevonden hebben, blijken we in een hele andere mall te zitten.
4. Ik vraag of hij weet waar ik een sleutel van mijn huis kan laten namaken. Ja hoor, dat weet hij wel. We gaan op weg. Na een half uur vraag ik of we er al bijna zijn. Nee, het is nog een uur rijden!! Ik laat hem maar omkeren. 3 uur rijden om een sleutel na te laten maken is me te gortig. Ik zoek zelf wel een sleutelmaker in de buurt en met behulp van google of boor het netwerk van 'moeders van year 12' aan (klas van Jillis).
5. Ik ben heel handig geworden met google maps. Tomtom heeft hier nog geen marktaandeel maar met die google maps op mijn mobiel hou ik nu elke chauffeur in de peiling.
6. Ik vergis me nog steeds hoe weinig Lucas mijn Engels verstaat. Hij lacht en knikt en doet vervolgens maar wat.


Verder zitten we duidelijk in een land in ontwikkeling. Een dag geen warm water - ok. Een hele dag geen internet - irritanter. En dan is het regenseizoen nog niet eens begonnen. Dat schijnt dramatisch te zijn. Er schijnt dan echt geen doorkomen meer aan te zijn op het toch al overbelaste wegennet. 
De meeste maids van deze compound slapen op de kampong hiernaast. De buufjes vertelden me laatst dat tijdens de vorige regentijd de maids nog langzamer werkten dan anders. En maar geeuwen. Bleek dat ze thuis om beurten op de eettafel konden slapen; de enige droge plek in huis. Toen hebben ze hoge ledikanten laten timmeren en daarna ging het weer beter. De dames klagen trouwens steen en been over de maids. Ze zijn sloom, lui, zeggen ja en doen nee, en als ze ergens anders een cent meer kunnen verdienen komen ze zonder vooraankondiging opeens helemaal niet meer opdagen. Ik heb heel erg veel geluk gehad. Nur, mijn maid, woont heel dicht in de buurt, werkt parttime bij andere families en verdient bij mij in 3 ochtendjes hetzelfde als bij iemand anders fulltime. (dat is 6 dagen per week meer dan 10 uur per dag)
En dat kost me dan E. 75,- per maand. Ik ben misschien de markt aan het verpesten (die E. 75,- is een redelijk maandsalaris voor fulltimers) maar ik gun het haar en ik gun het mezelf ook dat ik niet elke 2 maanden iemand hoef te gaan zoeken en in te moeten werken.
3 ochtenden per week is ook wat veel, zeker omdat ze niet 3 keer alle badkamers mag poetsen van mij. Maar die marmeren vloeren zijn wel aan een dweil toe om de dag en ze heeft bedacht dat ze lekker alle lakens gaat strijken. Ik heb aangeboden die van Jillis te laten zitten en lekker eerder naar huis te gaan maar dat wil ze niet. (Peters overhemden daar moet ze van af blijven want die doe ik graag zelf als ik mijn moeder een paar keer per week bel)
Ik hoorde ook dat veel Indonesische vrouwen liever een kantoor of winkelbaantje hebben waar ze minder dan de helft verdienen dan maid worden. (nou kan ik me al 3 gezinnen op deze compound bedenken waar ik ze geen ongelijk kan geven). Het is niet dat ze het werk niet leuk vinden maar ze willen graag met een tasje en lippenstick op in de bus zitten. Nou - dan doe je dat toch ook als je naar je gezin gaat om als maid te werken? Maar zo wordt er niet gedacht.

En dan die verborgen werkeloosheid hier. 4 mannetjes bij het hek van onze compound. (eentje zou het met zijn vinger in zijn neus al af kunnen). 3 poolmannen voor het niet al te grote zwembad. De etenskarretjes aan de weg met meer verkopers dan klanten. De chauffeurs die zich de hele dag toch suf moeten vervelen. (Ik ken de weg nog niet goed genoeg maar ik verdenk Lucas er wel van af en toe lekker om te rijden zodat hij 'bezig' is. Ik bedoel maar. Hoeveel wegen zijn er om naar de yoga shala te rijden?? En we rijden zelden dezelfde route)
Het toppunt vind ik de grote dure winkelcentra hier. In de warenhuizen zijn er echt meer verkopers dan klanten! (bij de ingang is bewaking en Indonesische mensen die er niet steenrijk uitzien, komen die ingang niet binnen).
Ik moest nieuw beddengoed gaan kopen. Een enorme afdeling met lakens in de meest afzichtelijke patronen en kleuren. Ik zocht gewoon effe wit, een streepje mag ook. Ik een meisje vragen wat ze voor keus had uit wit. Komt ze met 2 soorten, worden op het gemak helemaal uitgepakt om te laten zien - blij dat ze eindelijk een klant heeft en ze heeft dus alle tijd. Vraag ik of ze nog meer heeft in wit. Nee, dit is het. Ik geloof haar niet en loop 10 meter verder en jawel... nog veel meer keus in wit. Dan blijkt dat die 5 vierkante meter onder een andere winkeldame valt, die ook blij is met een klant en ook de tijd neemt om alles uit te stallen. Als ik met een sloopje terug loop naar de eerste dame om het te vergelijken, dan blijkt alles al weer stijf ingepakt te zijn; maar geen enkel probleem hoor; het gaat weer met dezelfde slakkengang uit de verpakking.
Inmiddels ben ik de bezienswaardigheid van de afdeling. Alle meisjes verlaten hun 5 m2 en gaan adviezen geven en hulp. Ze vinden mij duidelijk raar maar wel grappig. Ze kijken vol verwondering met hun grote bruine ogen, dik onder een dikke laag helder blauwe oogschaduw, aan wat ik nu weer ga verzinnen.  En wat ik voor rare maten nodig heb. Waarom wil ik geen groot dekbed op mijn bed? Ik leg uit dat ik 3 dekens meer nodig heb dan mijn man. Aha. Er gaat iemand een lichtje op en rad wordt het vertaald. Nog meer gegiechel. Ik ben duidelijk de topattractie van hun saaie werkdag.
Als ik tot hun teleurstelling alles heb uitgezocht gaan we naar de kassa. Iedereen mee. En werkelijk waar... hoe lang duurt het om een rekening te maken? Nou, heel lang. BIjna een uur. Ik verdenk ze ervan dat ze het erom doen.