27-02-'21

Peter's vrije zaterdag. We waren uitgenodigd dit weekend bij Ibu Rini in Bandung maar het was eigenlijk gister pas duidelijk dat we zondag verwacht werden voor 3 dagen. Omdat Ibu Rini en haar man 60+ers zijn, zijn zij uiterst voorzichtig om geen corona op te lopen. Eén van hun 3 zonen zou ook komen met zijn gezin en ze gingen allemaal voor een sneltest vandaag. Dus wij ook maar. Peter had ook geruchten gehoord dat je ook gecontroleerd werd voor je Bandung in reed dus de chauffeur ook maar mee laten testen. De sneltest duidt op de snelheid van de uitslag; het staafje zelf blijft 10 volle seconde rondzoeken naar hersenweefsel achter in je neus. We waren alle 3 negatief; Peter en Cheri hebben allebei corona gehad; Cheri had zelfs geen keelpijn; die was er nog beter afgekomen dan Peter en hij wist het eigenlijk alleen omdat zijn PCR positief was.

We reden ook nog door ons oude buurtje in Kemang. Nog steeds vies, druk en veel verkeer. Het was voor het eerst dat ik wat herkende in Jakarta. Ik denk dat ik de rest verdrongen heb, haha.

Ik wilde heel graag langs mijn favoriete kookwinkel en omdat ik Peter de tip gaf daar ook een cadeau voor Ibu Rini te kopen ging hij zowaar mee naar binnen. Wat ik zocht hadden ze helaas niet meer (rode theedoeken). Maar we vonden wel een prachtige nutribullet; soort groenten hakker/mixer. De hele familie van Ibu Rini kookt graag dus als Ibu Rini er al eentje heeft dan kan ze hem doorschuiven. Hij zat in een flinke doos maar toen de dames door kregen dat het een cadeau was kon het natuurlijk ingepakt worden. Helaas bestond hun inpakpapier uit repen van ongeveer 30 bij 50 cm dus het inpakken schoot niet echt op; ook niet omdat ze geen plakband gebruikten maar een soort dubbelzijdig tape dat eerst over de hele lengte van het cadeaupapier werd bevestigd. Daarna mocht ik nog een bijpassend kleur lint uitzoeken. Nou; een half uur verder liepen we de deur uit met een prachtig ingepakt cadeau maar zonder rode theedoeken.

De rest van de dag werd besteed aan sporten, Peter ging nog paar lesjes Indonesisch maken terwijl ik nog een intervisie had van mijn opleiding. Ik heb ook nog een half uurtje gezwommen en daarna was het tijd om naar Turquaz te gaan. Dit was vroeger mijn meest favoriete restaurant. Het was nog onveranderd lekker! Turks eten in Indonesië.

.

26-02-21

Weer een prima nacht, alle spierpijntjes verdwijnen langzamerhand en ik poep weer... kortom... het gaat prima. 

Vandaag een 'drukke' dag voor de boeg; eerst yoga mat uitgerold in de yogaruimte en daarna maar weer even rondjes gelopen rond het tennis/basketbal veld. Douchen en daarna kwam Carin langs. Carin is een Nederlandse vriendin uit mijn vorige Jakarta posting; de enige van al mijn vriendinnen van 4 jaar geleden die hier nog steeds woont! Ik had ontbijtkoek voor haar meegenomen en ipv koffie drinken en bij kletsen was ze wel te vinden voor een wandelingetje. Peter loopt hier wel eens naar het nationale stadium, op ruim 1 km afstand. In dit stadium zijn de Asia games van 2018 gehouden. Het is een enorm stadium met flinke wandelpaden er om heen. Peter had gewaarschuwd dat er maar één  in- en uitgang was en dat je het rondje net niet helemaal rond kon lopen; dus wat je heen liep moest je ook weer terug lopen. Wij besloten dit te controleren en Carin vroeg halverwege aan een bewaker of je door rechtdoor te lopen weer naar de ingang kon lopen of dat we terug moesten lopen. Nee hoor, dat kon wel! Zij vertrouwde de bewaker maar ik vertrouwde Peter meer, maar we hadden geen haast en we liepen best lekker. Het stadium is een enorm grijs bouwwerk, nog net zichtbaar op de achtergrond;

De wandeling was niet erg mooi maar wel weinig verkeer en goede paden dus dan ben je in Jakarta al blij. Een stukje was erg mooi; als je goed kijkt (ongeveer in het midden) zie je 'broodvruchten' hangen;

We hadden de uit/ingang op een paar honderd meter genaderd... toen we inderdaad vast liepen en dus het hele rondje weer terug moesten lopen. Maar we hadden genoeg bij te praten en 2 uur later waren we weer bij ons appartement. Ze dronk nog even wat en daarna namen we afscheid.

Hierna had ik nog een belafspraak met een vriendin in Penang. En daarna nog een webinar dat ik wilde volgen. Toen wat boodschappen gedaan voor het avondeten. Peter zou op kantoor eten; het nieuwe kantoor zou ingewijd worden met een rijsttafel en karaoke. Gelukkig hoefde ik daar niet heen; Peter kwam pas om 22 uur thuis. Had een hele fles wijn achter z'n kiezen maar het was voor het hele kantoor het eerste feestje in het hele jaar dus niemand wilde vroeg naar huis. 

Op het dakterras van het nieuwe kantoor; het topje van de gele rijst moet er voorzichtig worden afgesneden en Peter bood dat aan ibu Rini aan; de zakenpartner van van Oord. Zij staat in de plooirok links.

.

25-02-21

Tot mijn (aangename) verrassing lezen toch veel mensen mijn blog! Ik kan niet zien WIE het leest, alleen hoeveel er mee lezen. Nou, het leven is hier redelijk saai. Ik kan het niet laten op de buienradar van Voorschoten te kijken en jullie hebben beter weer dan ik! Geniet er van! Naar buiten! 

Vannacht 6 uur geslapen; toch heel redelijk en ik voelde me fit vanmorgen. Ik besloot er maar weer een yoga uurtje tegen aan te gooien. Als ik veel wandel of fiets thuis dan doe ik vaak een half uurtje bil-training met mijn online sportschool-les; dat vind ik toch minder zwaar. 

Er waren 4 mannen aan het trainen in de gym achter de glazen wand van de yogaruimte; dat gaf wederzijds afleiding en het uur vloog om. Hierna durfde ik eigenlijk niet meer in mijn bikini een uurtje te gaan lezen aan het zwembad; ik moet toegeven dat ik na 2 keer een uurtje zonnen gister en eergister een beetje rood zie. Ongebruikelijk voor mij maar oppassen dan maar. Ik besloot dus maar rondjes rond het lege tennis/basketbalveld te gaan lopen. Wel erg saai. Maar zeer corona-proef. Ik voelde me een hamstertje in een treadmill en na het 21e (ongeveer) rondje ging het opeens regenen. Ik besloot me lekker nat te laten regenen maar daar zag ik opeens toch maar van af. Regen, ook in de tropen, blijft niet lekker.

Douchen, brunchen, boodschapjes, 2 uur webinar gekeken, uurtje huiswerk gemaakt, boekje gelezen, en aan het eind van de middag belde eerst Tonia en toen Wijmie. Wijmie had ik al erg lang niet gesproken dus we hadden wel heel veel bij te praten. Dus daarna was de dag om en omdat we allebei niets zagen in mijn kookkunsten besloten we uit eten te gaan in de mall. We kozen de Thai en ik moet zeggen; ik had het zelf niet beter gekund! (Dat denk ik namelijk heel vaak wel als ik uit eten ga; erg irritant, ik weet het.)

Daarna nog een uurtje tv en de dag was weer om!

24-02-21.

Zowaar 8 uur geslapen, kleine onderbreking om 4.30 uur van de moskee, maar daarna weer lekker verder geslapen. Dus vanmorgen uitgerust en mijn yogamat maar eens uitgerold. Naast de gym is er zelfs een zaaltje met houten vloer en waar de airco uit kan; perfect! Het ging prima en daarna maar gelijk even aan het zwembad een boekje liggen lezen.

Uitzicht vanaf mijn ligbadje op de infinity pool en de skyline van Jakarta.

Peter had het boek 'Niet te breken' van Sander Aarts, de best getrainde militair van de Nederlandse Special Forces. Ik ben totaal geen fan van welke militaire opleiding dan ook maar ik moet zeggen; het boek las lekker weg en er staan goede levenslessen in. Aanrader!

Daarna gedoucht, gebruncht, 2 uur een online workshop gevolgd, uittreksels gemaakt voor mijn studie, blog geschreven, en daarna besloot ik maar eens boodschappen te gaan doen. De supermarkt heeft een redelijk assortiment. Maar de keuken van Peter is niet helemaal op koken ingericht. gasfornuis, paar pannen, peper en zout. Zo iets. Peter eet altijd warm op kantoor; de zus van Ciska heeft een catering bedrijfje en verzorgd de warme lunches. Ook koopt Peter vaak doosjes van haar rendang. Die vriest hij in, en eet het dan met rijst en broccoli. We hebben het de eerste avond gegeten. Voor mij smaakt het naar een pot sambal. Maar Peter houdt wel van pittig. De rest van de week eet hij OF brood met kaas, OF gaat hij langs de salade bar, OF gaat hij uit eten met zakenrelaties of vrienden. Ik bedacht dat we vanavond die salade bar maar eens zouden gaan proberen. Ze pretenderen dat alle ingrediënten binnen 3 dagen van het land in de winkel liggen. Het zag er redelijk vers uit. Je kon kiezen uit sla, spinazie, boerenkool of ruccola. En dan nog wat toppings kiezen zoals bietjes, wortel, komkommer, endame boontjes, alfalfa kiemen, mais, pitjes, kaas, kip, bief, ei, etc. En daarbij waren er 15 soorten slasauzen, en kon je nog breadsticks, wraps, quinoa, geroosterde tempé of breadcrumps kiezen. Ik moet zetten, voor 7 Euro kreeg je een enorme bak en het zag er inderdaad vers uit. We hadden er allebei meer dan genoeg aan als diner.

.

23-02-'21. Jetlag in alle hevigheid toegeslagen...

Nou zit ik bij Peter en had gedacht na 5 nachten wel een beetje over die jetlag heen te zijn; kon ik gewoon niet in slaap komen. Heel irritant en heel ongebruikelijk; ik heb vaak doorslaap-problemen maar nooit moeite met inslapen. Om half 4 sukkelde ik toch in slaap, gewekt door de moskee om half 5 maar die kon ik toen redelijk goed negeren. Er staan er 2 aan weerszijde van de flat; dus in welke slaapkamer je ook gaat liggen; het is altijd bingo. En ze zijn goed actief. Peters flat ligt op de 20e etage; ideaal voor een mugvrije woning (muggen vliegen zelden boven de 8e etage) maar onze ervaring met moskeeën is dat het geluid (een beetje TE) perfect opstijgt. Tijdens ons vorige verblijf in Jakarta hadden we een appartement op de 1e etage en nauwelijks last van de moskee. Belgen die het penthouse op de 4e etage huurden hadden er juist ontzettend veel last van. Gelukkig heeft Peter weinig problemen met slapen maar zelfs verse oordoppen dempen het niet afdoende. Maar die paar nachten overleef ik het wel.

Maar goed. Ik werd rond 8 uur wakker met een vaag idee van hoe een vreselijke hangover moet voelen. Maar we hadden een druk programma 's morgens dus toch maar snel onder de douche. Om 10 uur werd ik verwacht bij Imigrasi voor mijn verblijfsvergunning. Dat was heel snel gefixt; ze hebben er nauwelijks wat te doen. Daarna reden we naar het nieuwe kantoor. Dit had ik nog niet gezien en ik kreeg een uitgebreide rondleiding. Veel werknemers werkten er ook al tijdens onze vorige uitzending. Ze zitten over 3 etages verdeeld en hebben zelfs een gedeeltelijk overdekt dakterras. Er staan ontzettend veel snoep- en koekpotten. Ik vroeg Peter waarom er geen fruitschaal stond maar hij zei dat dat niet gegeten werd. 

Ciska, de ontzettend aardige secretaresse van Peter (en zijn rechterhand) had een taart geregeld. Tja, en daar staat dan het hele kantoor met mondkapje voor. Ze lachen allemaal want voor ik de foto maakte riep ik 'smile' en daar zag iedereen de humor van in;

Ciska staat rechts naast Peter en 4e van rechts is Cheri, zijn chauffeur.

Hierna werd het chocolade-schildje met de felicitatie van de taart gevist, er werd een kaarsje in geprikt en toen moest Peter het kaarsje uitblazen;

Zeer Corona-proof want blazen over een taart kan niet meer in deze tijd!

Daarna mocht hij de taart zelf aansnijden;

En toen kreeg hij ook nog kadootjes. Van kantoor kreeg hij een serieuze mondkap van LG, met filters;

Heel veilig voor een op reis (maar ik geloof niet dat hij het ooit gaat dragen). Van zijn zakenrelatie en goede vriendin Ibu Rini kreeg hij een mand vol Godiva bonbons. Wel vooral puur.

Nadat de taart op was, gingen we weer naar huis. Peter werkt deze week thuis; dat had hij bedacht na mijn statement dat 'ik zolang in Jakarta zou blijven als ik aandacht zou krijgen'. Het was niet helemaal wat ik in gedachten had met aandacht, maar ik moet toegeven dat het beter uitwerkt als gedacht; het is toch gezellig!

Het lamlendige gevoel was nog niet veel beter en ik bedacht dat ik maar weer net als gister een uurtje aan het zwembad zou gaan liggen. Daar knapte ik niet veel van op, maar ik kon me goed wakker houden de rest van de middag en tegen de tijd dat we uit eten gingen had ik zowaar honger. Hij wist een heel aardig restaurant, op nog geen 5 minuten loopafstand, en daar was zelfs nog een tafel buiten vrij. Dus na de nodige checks (temperatuur meting, invullen van online vragenlijst op je eigen mobiel) mochten we plaats nemen. In dit restaurant wordt nog volop gerookt maar buiten hadden we er weinig last van. Waar ik wel binnen een kwartier last van had waren muggen. Ay! 3 jaar geleden heb ik hier dengue gehad, en nu zijn er nog 3 andere muggen-soorten waar ik nog niet resistent voor ben. Dus laten we hopen dat dit onschuldige muggen waren; op dengue zit ik nog minder te wachten dan op een Corona besmetting. Gelukkig hadden ze wel een of andere spray dus dat hielp wel. Maar niet gekeken hoeveel DEET daarin zat.

Het eten was echt heerlijk; geweldige sateh vooraf en ik had Lombok snapper als hoofd gerecht en Peter een Wagyu biefstuk. Een grote lap. Restaurants zijn tot 21 uur open hier. Net als bijna alle winkels. Iedereen loopt buitenshuis met mondkapjes. Ook in de auto of op een brommer. Je temperatuur wordt overal gecontroleerd. Bij Peter op kantoor krijgt iedereen elke week een CPR test. Alleen het vaccineren (met Chinese vaccins) verloopt net zo chaotisch als in Nederland. Hier was het idee om eerst de beroepsbevolking te vaccineren. Dat hebben ze toch losgelaten; ook hier eerst de ouderen.

Toen we weer thuis waren hebben we een film gekeken en toen was Peter's verjaardag voorbij.

 

22-02-'21. ONTSNAPT!

Met Peter had ik afgesproken dat hij me rond 10 uur zou ophalen. Nou... ik was er klaar voor!  Eigenlijk gistermiddag al... toen had ik de uitslag van de 2e PCR test gekregen en die was nog steeds negatief. Het was natuurlijk tenenkrommend dat ik na die uitslag nog een middag, avond en nacht in dat hotel moest doorbrengen. Maar zoals Peter zei; 'Ik ben gestopt met logica te vinden in de beslissingen die hier gemaakt worden door de overheid... ik volg braaf de regels en denk er maar niet te veel over na.'

We reden naar Peters appartement. Hij is er erg blij mee want het heeft alles wat hij nodig heeft onder handbereik; gemeubileerd, 3 slaapkamers, een kantoortje aan de huiskamer, 3 badkamers en een huiskamer, een keuken en zelfs een balkon. Een goede gym en via een gang komt hij in een grote mall met supermarkt, restaurants en een salade bar. En vanuit zijn huiskamer uitzicht op een golfbaan;

We gingen gelijk maar even naar de mall om wat boodschappen te doen en na de lunch moest hij even werken en ben ik lekker in mijn bikini aan de infinity-pool gaan liggen op de 12 etage, met een fris briesje en een prima ligbedden.

's Middags had ik nog een intervisie met een klasgenoot en was de dag al weer om. 

21-02-21. Laatste dag quarantaine.

Het lukte me gisteravond weer om tot half 2 wakker te blijven want vandaag had ik weer een lesdag van 16 tot 23 uur.

Ging de telefoon om 7.30 uur. Dat het ontbijt klaar stond op de stoel naast mijn deur. 😞

Ik kon gelijk niet meer terug in slaap vallen. Wat een hardleerse sukkels. Toen ik de gordijnen opende, zag ik voor het eerst een redelijk stralend zonnetje. Alle paraplu's bij het zwembad stonden uit en er zat zelfs iemand in de palmbomen-schommel;

Voor het eerst wilde ik ECHT heel graag naar buiten...

Gelukkig vloog ochtend vloog om. Yoga voelde nog steeds erg onplezierig door dat miezerige spiertje in mijn rug dus zette ik maar weer een sportschool-video op en deed braaf mee. Ik moet zeggen dat ik nog niet veel verandering zie in mijn bilspieren. Misschien zit mijn leeftijd tegen. Daarna belde Karen uit Bahrein dat ze wakker was en klaar stond op haar yoga mat. Dus heb ik haar een uur afgebeuld. Zo jammer dat ik niet eens bij haar thuis kan zijn. Even iets uitleggen mondeling duurt zo veel langer. Maar ze is een zeer ijverige student.

Daarna douchen en toen was het al tijd voor mijn brunch. 

Na de brunch had ik precies nog een uurtje tijd om de les voor te bereiden en toen was het al tijd voor de lesdag via zoom. Het is toch wel heel praktisch dat Covid niet 20 jaar geleden de kop op had gestoken. Dan had ik met baby's en peuters gezeten maar dan ook nog zonder internet. Maar misschien had de hele wereld het toen nog niet zo ontzettend verprutst als nu.Internet heeft de quarantaine wel heel veel dragelijker gemaakt.

Ik was net 'ingezoomd' toen mijn deurbel ging. Mmm... vreemde tijd voor een bel. Toen ik open ging doen stond daar de roomservice die de kamer wilde schoonmaken... voor de eerste keer in 4 dagen. Ik heb de meneer vriendelijk bedankt en gezegd dat ik nu niet gestoord kon worden en dat ik toch morgen weg zou gaan en dat ik het prima nog een avondje/nachtje uit zou houden zonder schoonmaakwerk.

Ik had het vandaag duidelijk veel zwaarder als gister. We hadden ook een uur pauze omdat iedereen even lekker buiten wilde lopen en om de één of andere reden kwam mijn avondeten pas om 19.45 uur zodat ik die nog even in een kwartiertje naar binnen moest proppen voor de lunch voorbij was. Daarna heb ik de les echt uitgehangen en het liep nog iets uit ook.

Ik was van plan na de les nog even mijn moeder te bellen (die is 's morgens voor 10 uur nooit aanspreekbaar) maar ik moet bekennen dat ik het straal vergeten ben. In bad en naar bed! 

MORGEN VRIJ!

.

20-02-'21. 4e dag quarantaine.

Van half 2 tot half 9 geslapen. Kijk. Daar moet ik het wel mee kunnen volhouden tot 23 uur vanavond. Ik had wel vrij veel last gehad 's nachts van dat ene schouderspiertje, dus besloot ik maar geen yoga te doen (is toch vrij veel armspier-werk) maar 2 online gymlessen met focus op billen. Dat kan bij mij volgens mijn dochter ook geen kwaad. 😅😅

Hierna zo lang mogelijk gedoucht, een blogje gemaakt, 2 flesjes water opgedronken, mijn koffer van binnen schoongemaakt, een kruiswoordpuzzeltje opgelost, verfspetters van mijn wandelschoenen geprobeerd te verwijderen met een mesje, een uurtje orthomoleculaire les gevolgd, en toen kreeg ik honger en heb weer van ontbijt en lunch mijn brunch gemaakt.

Zoals jullie kunnen zien houden ze de wortels en de broccoli er stug in, maar de groene salade voor lunch was wel gelukt. 

Daarna was het nog een uurtje voor mijn opleiding zou beginnen. In januari heb ik me ingeschreven voor een 3 jarige opleiding Regressie en Reïncarnatie Therapie. Ik heb geen idee of het wat is, maar ik vind het wel erg interessant en anders hou ik er gewoon na 1 jaar mee op. Het eerste lesweekend eind januari was ook online. Maar dat was niet eens vervelend. Een klas met 13 studenten waarvan 4 mannen. Het eerste weekend ging vooral over communicatie en gesprekstechnieken. Voor mij helemaal nieuw en kan zeker geen kwaad. De weken die tussen het volgende lesweekend zitten worden we geacht de stof voor te bereiden, boeken te lezen en vooral via intervisie gesprekstechnieken te oefenen met klasgenoten. Door de lockdown kan dit voorlopig online, en omdat we door heel Nederland verspreid wonen, is dit onze kans om zonder reistijd veel intervisie uren te draaien. Het valt me niet mee! Elk woordje en vooral elke vraag op een goudschaaltje wegen... is moeilijk voor een flapuit. Maar ik leer er veel van.

De les was vandaag van 10 - 17 uur. Dat is van 16 tot 23 uur Jakarta tijd. Ik wist zowaar tot het eind echt wakker te blijven. Het internet via de kabel hield tot de lunchpauze uitstekend, maar daarna viel af en toe het geluid een beetje weg en het beeld van mijn medestudenten grotendeels stil. Maar ik kon de les goed volgen en de tijd vloog om.

Na de les nog een paar uurtjes wakker kunnen blijven en daarna was deze dag ook om!

.

19-02-'21. 3e dag quarantaine.

Ik ben om 23 uur gaan slapen en ik werd voor het eerst wakker door die grrr@@@*** moskee. Hij hield het goed lang vol dit keer en ik bedacht dat het vrijdag was... zucht... 

Maar gelukkig viel ik weer in slaap en werd pas om 9 uur wakker! Kijk... dat zet zoden aan de dijk.

Ik voelde me fit en uitgerust en met een heel ander gevoel dan gister rolde ik mijn yogamat weer uit. Ik vloog door het uurtje heen, had alleen wat last van een spier bij mijn rechter schouderblad... misschien gister toch beter een dagje rust kunnen nemen...

Na de yoga nam ik weer een uitgebreide, slome spa behandeling in mijn eigen badkamer en omdat ik nog totaal geen honger had, besloot ik eerst maar eens een uurtje een orthomoleculaire video te gaan bekijken. Dat is het ideale van Covid; alle extra lessen staan online en de meeste kun je eindeloos terugkijken.

Om 11 uur begon de moskee weer en om half 1 was die nog bezig. Ja... het was wel vrijdag maar toch... toen ik eens beter keek zag ik dat de dienst buiten op en voor de trappen was;

Ik had inmiddels ook door dat de roomservice het ook liet afweten dus ruimde ik mijn eigen zooi maar op. Elke dag staan er 5 flesjes water à 600 ml voor de deur en een wc rol. Sinds ze door hebben dat ik geen frisdrank drink, krijg ik ook nog 3 extra flesjes water bij de maaltijden, dus die flesjes beginnen aardig op te stapelen zo langzamerhand. Ik doe mijn best om er 5 leeg te drinken maar meer krijg ik er echt niet naar binnen! 

Mijn ontbijtbox stond al weer vanaf weet ik hoe vroeg voor de deur; ze hadden mijn bestelling voor mijn diner van gisteravond maar herhaald voor mijn ontbijt; vis, gefrituurde tofu, broccoli, wortel en gelukkig ook papaya. Ik besloot het ontbijt maar weer te bewaren voor mijn lunch 

en belde de receptie om eens te vragen om een groene salade en wat noten voor lunch. Ja het zou in orde komen. 

De lunch stond om half 1 al voor de deur en ik besloot dat ik een wel beetje honger had en weer net als gister het ontbijt en de lunch te combineren. Nou, de groene salade was niet helemaal begrepen, maar met papaya, noten en het ontbijt kon ik toch een aardige brunch bij elkaar sprokkelen;

Na het eten keek ik een uurtje Netflix, luisterde weer een les af, en toen belde vriendin Hedwig wel een uur en aan het eind van de middag deed ik braaf een half uur sportschool-video les mee. Ik kreeg wel steeds meer last van die spier in mijn rug. Ook heel vervelend dat ik er niet lekker bij kon om het wat losser te maken. Geprobeerd met mijn haarborstel maar dat was ook niks.

Mijn avondeten was er om 19 uur nog niet en ik besloot dat het tijd was voor wat zuurkool. Die met smaak opgegeten en toen om 19.30 uur het diner er nog niet was, belde ik de receptie. Ze vroeg wanneer ik mijn laatste maaltijd dan had gehad. 12.30 uur! Oja; dan was het wel tijd voor het diner. Daar heb ik maar geen foto van gemaakt want behalve de tofu was het een herhaling van het ontbijt. Maar met een half pond zuurkool al in mijn buik, was het meer dan genoeg. 

Daarna nog een uur bezig geweest om voor morgen een goede kabel-internet connectie te organiseren voor de 2 online lesdagen dit weekend. Omdat de lesdagen life zijn en ik geen risico wilde lopen dat ik problemen heb met dat gebuffer, had Peter mij aangeraden een kabel te vragen. 

Toen paste de kabel niet in mijn computer maar gelukkig had Peter nog ergens een convertor liggen, die hij door de chauffeur naar het hotel liet brengen. Daarna was de plug in de muur afgesloten; maar gelukkig wist Peter dat er een lipje aan zat waar ik het kleine plugje mee kon openen. Toen bleek dat het een opening was voor een telefoon kabel en de zeer behulpzame IT meneer kwam toen een lange kabel brengen die ergens aan de andere kant achter een kast de muur in kon.

Ik ben klaar voor de les morgen!

Ik weet niet eens meer wat ik 's avonds heb gedaan. Oja, een vriendin stuurde een grappige yoga video en toen zag ik dat het een onderdeel was van grappige you tube video's die als titel had 'Tis hier geen hotel'. In verschillende video's maakte een moeder duidelijk hoe je een pak melk terug in de koelkast kunt zetten, hoe de deksel van een pot pindakaas terug op de pot moest (om die terug in de kast te zetten werd bewaard voor les 2), hoe de wasmand werkt (beginnen met 3 stuks wasgoed die in je kamer liggen te slingeren en probeer dat in een week op te voeren naar 5 stuks per keer); erg flauw maar ik was er precies voor in de stemming.

Ik had besloten tot 24 uur wakker te blijven zodat ik morgen hopelijk minder slaperig zou zijn tijden de lesdagen die door tijdsverschil hier tussen 16 en 23 uur zijn. Om 23.45 uur bedacht ik dat ik nog niet mijn avond- ligbad had genomen dus ruim na 24 uur kroop ik in bed. Ik voelde me nog niet echt moe en keek nog een uurtje Netflix. Om 1.30 uur ging mijn licht uit.

Hebben jullie wel eens bedacht hoe jullie je 5 nachten en bijna 5 volle dagen zoet zouden houden alleen opgesloten in een hotelkamer? (Goede tips welkom!)

.

18-02-'21. 2e dag quarantaine in Jakarta.

Ik werd pas tegen 10 uur wakker; de dag schoot wel lekker op zo. Maar had wel de nodige uren Netflix gekeken midden in de nacht. Ook was de moskee waar ik op uitkeek wel heel erg enthousiast om 4.30 uur en ging om 8 uur mijn hotel-telefoon - die ik zo veel mogelijk genegeerd heb. 

Ik moest van mezelf eerst een uurtje bewegen. Ik besloot dat ik de hele dag nog had en bleef lekker nog een uurtje in bed liggen. Daarna werd ik het zat en met een knopje opende ik mijn gordijnen. Ja hoor; daar stond die ellendige moskee en dat verlokkende zwembad;

Ik besloot om een half uurtje een video-les van mijn sportschool te volgen. Dat is altijd nog makkelijker dan een uur yoga. Maar de verbinding was matig; elke 20 seconde moest de video bufferen dus dat schoot niet op. 

Intussen werd mijn vriendin in Bahrein wakker. Ik doe af en toe met haar via video-whatsapp yoga; zij is net begonnen en ik bedacht als ik dat vandaag met haar zou doen ik me ook gelijk niet zo hoefde uit te sloven. Helaas moest zij met haar man mee voor haar 1e Pfizer vaccin. Haar zoon van 19 heeft zelfs zijn 2e vaccin al gehad! Dat pakken ze toch beter aan in dat kleine landje dan in Nederland!

Om 11.30 uur ging de telefoon; ik werd voor mijn eerste Covid-test verwacht op de 3e etage. Ze bellen alle gasten die getest moeten worden om beurten op zodat er geen wachtrijen ontstaan. 3 dames liepen volledig bedekt rond en 2 waren er bezig met een Aziatische meneer. Eéntje hield hem tegen en de ander was met het stokje aan de gang. Hij ging zo tekeer dat ik dacht dat ze al met zijn neus bezig waren maar het was pas zijn keel. Toen de neus aan de beurt was kwam de 3e ook assistentie verlenen en ik was bang dat hij het niet zou overleven. 

Terwijl hij aan het bijkomen was, was ik aan de beurt; eerst mijn keel; nou daar heb ik weinig zenuwen zitten denk ik want ik merkte het nauwelijks. Ik zette me toch even schrap voor mijn neus; maar voor ik éénentwintig had kunnen tellen was het stokje er al weer uit. De meneer keek een beetje wantrouwig naar mij; waren die stokjes wel mijn neus ingegaan!? Ik kon het niet laten even te knipogen naar de vriendelijke neusswap-dame en liep daarna weer terug naar mijn gevangenis. 

Het hoogtepunt van de dag was voorbij.

Het was inmiddels bijna 12 uur en nu was er geen enkel excuus; ik moest toch eens op die yogamat. Nou, het ging alsof ik overal lood aan had hangen maar ik hield toch stug vol. Toen was het al 13 uur en ging de deurbel voor mijn lunch. Voor mijn ontbijt had ik ook nog geen tijd gehad en ik besloot dat ik die 2 dozen wel kon combineren. Voor mijn ontbijt had ik fruit besteld en mijn lunch had ik besloten los te laten. De lunchbox bevatte ook fruit, met een beetje broccoli. Ik denk dat ze niet goed weten wat ze met mij aan moeten. Maar thuis ontbijt ik ook met fruit en ik had ook nog wat noten. Ik besloot dat het ook onbeleefd zou zijn als ik die chocolade-welkomsgroet zou negeren, dus na het fruit nam ik nog een lekkere Hollandse wortel, de broccoli, noten en een stukje chocola. Mijn buik zat vol.

Na de lunch ging ik lekker aan mijn blog werken, en buiten begon het goed te betrekken;

Daarna keek ik een uurtje Netflix en toen werd ik toch wel heel erg slaperig. Ik besloot te kijken of de video van de sportschool het nu misschien beter deed en zowaar; ik kon 20 minuten bilspieroefeningen zonder enig probleem volgen. 

Buiten werd het steeds triester en zelfs het zwembad lokte me niet meer;

Daarna belde mijn stewardess-vriendin Mirjam; zij zit ook steeds opgesloten in hotels als ze moet vliegen dus ze wist wat het betekende. We kletsten wel een uur en daarna was het al bijna tijd voor het diner. Ik besloot er nog 10 minuten armoefeningen tegen aan te gooien en daarna kwam inderdaad het avondeten. Weer broccoli (ik had een keer gezegd dat de broccoli zo heerlijk was), papaya, en het lekkerste stuk vis dat ik in lange tijd gegeten had!

's Avonds belde ik mijn moeder, een andere vriendin belde nog en daarna ben ik eens uitgebreid mijn teennagels gaan knippen, mijn voetzolen gaan raspen, in bad gegaan met een moddermasker en daarna was het bedtijd!

.

16 februari 2021. Naar Jakarta in Covid-tijd.

Omdat Peter niet naar Nederland durfde te komen met kerst, omdat hij bang was dat hij Indonesië niet meer in zou mogen, hadden we besloten dat ik na de kerst naar Jakarta zou gaan. Dus we veranderden het ticket van 2 januari (zou ik met hem terug vliegen) naar 30 december zodat ik oud en nieuw in Jakarta zou zijn.

Toen besloot de overheid in Indonesië opeens dat alle visumhouders (en je wilt niet weten wat voor moeite het kost om zo'n visum te krijgen - van Oord is daar aardig zoet mee geweest) in quarantaine moesten na aankomst. 5 dagen in een hotel, door de overheid aangewezen en strikte opsluiting zonder bezoek. Nou - oud en nieuw in quarantaine en mijn moeder die bij mij aan het herstellen was na een heupoperatie en ik eigenlijk nog niet naar huis wilde laten gaan - waren goede redenen om de vlucht 2 weken op te schuiven. 

Moeders 8 januari naar huis gebracht... dat ging prima... dus was ik er klaar voor. GING INDONESIË OPEENS COMPLEET OP SLOT VOOR NIET INWONENDEN. En dat was ik dus nog niet. De vlucht maar weer 2 weken opgeschoven. Niet helemaal handig want eind januari zou mijn nieuwe opleiding beginnen.

Eind januari was de complete lock down nog niet opgeheven dus vlucht maar weer verplaatst naar 14 februari. En ja hoor: 12 februari ging Indonesië open voor visumhouders (ze hadden de visumregulaties nog verder aangescherpt zodat die aanvraag bijna onmogelijk was maar mijn visum van november was nog geldig) dus ik besloot maar te gaan. Ik had Peter inmiddels al 6.5 maanden niet gezien. Die 5 dagen quarantaine moest ik maar voor lief nemen voor ze die net als Groot Brittanië op 10 dagen zouden zetten of op 14 dagen zoals Singapore. Omdat mijn opleiding nog steeds online was, besloten we de vlucht nogmaals te veranderen naar 16 februari zodat er in elk geval al 2 online lesdagen in de quarantaine zouden vallen.

15 februari moest ik een PCR test laten doen; werd er 's morgens bekend gemaakt dat dankzij code rood wegens gladheid in bijna heel Nederland alle testlocaties dicht zouden blijven tot nader order. En ik moest de test vóór 12 uur laten doen omdat anders de uitslag niet op tijd zou zijn en sneltesten werden niet geaccepteerd. Gelukkig was Zuid-Holland code geel dus als de testlocatie in Rotterdam (geregeld door van Oord) wel open zou zijn kon ik in elk geval daar wel met mijn auto heen rijden. Om half 9 gelijk gebeld; ja hoor!! De travel kliniek was geen overheidsinstantie en gewoon open! (Peter had al gekeken naar een alternatieve vlucht maar die was eigenlijk alleen op zaterdag waardoor ik problemen zou krijgen met de opleiding die in weekenden is).

Dus ik naar de PCR test locatie in Rotterdam. Mijn eerste Covid test. Ik verheugde me er niet op door alle horror verhalen. Nou... ik moet zeggen... die keel voelde ik niet eens en die neus is wel onprettig maar echt goed te doen. Alleen had ik wel nog 4 uur lang een gevoelig neusgat maar dat was niet erg. De volgende ochtend kreeg ik de uitslag. Negatief. Ik printte de uitslag uit en verder met een flinke stapel andere copies gingen ze in de overvolle koffer. Natuurlijk moet mijn yogamat mee, maar ook een zak golfballen voor Peter, een flinke stapel boeken, huiswerk, en ja... ik zal het maar bekennen; ook 2 kilo wortels en 1 kilo zuurkool. Je weet nooit wat er in zo'n hotel aan eten uitgedeeld wordt...

De hele dag kreeg ik 'goede reis' appjes. Het was ongelofelijk. Dat iedereen kon onthouden dat ik vandaag ging vliegen en dat ze ook nog de moeite namen me een goede reis te wensen! 

Om 16 uur reed ik richting Lilith, die mij vervolgens naar Schiphol zou brengen en mijn auto zou gebruiken om de volgende dag naar mijn huis te rijden, waar ze met haar vriend Ryan een paar dagen zou overnachten. 

We reden naar de vertrekhal, en tot onze stomme verbazing troffen we die zo aan;

Voor alle duidelijkheid; dit is het dus waar ze altijd 4 rijen dik overal geparkeerd staan met strenge parkeerwachters die je weg sturen als je het waagt om daar langer dan 5 minuten te staan! Het was bizar!

Toen ik de koffers op een trolley had waren er nog 2 auto's aangekomen, en Lilith maakte nog een foto;

Ja... ik weet het... een koffer van 30 kilo en 2 flinke stuks handbagages klinkt wat overdreven voor 2 weken naar een tropische bestemming waar je ook nog beschikt over een wasmachine, maar echt... op de één of andere manier kan ik niet licht reizen.

Vertrekhal 1 was ook uitgestorven. Er waren 2 rijen balies open en daar zaten ze zich ook nog allemaal te vervelen. Ik checkte de grote koffer in en vroeg of er winkels achter de douane open zouden zijn. Peter wilde persé kaas van achter de douane omdat die mooie grote stukken verkopen die goed geseald zijn. Ze vertelde me dat alle winkels achter de douane gesloten waren op wat koffieshops na.

Dus liep ik terug via vertrekhal 2 naar de winkels voor de treinen. Vertrek hal 2 was compleet uitgestorven;

 

Zelfs de koffieshops!

Toen ik bij de winkelgalerij aan kwam voor het treinstation, was daar ook alles dicht. Heel gek; de winkels zijn al 2 maanden overal dicht maar hier... had ik het om de één of andere manier niet verwacht. Gelukkig was de Albert Heijn wel open -en een hamburgertent; essentiële winkels- dus ik hoopvol naar de kaas. Er waren precies 4 miezerige stukjes oude Amsterdam. Dus die opgekocht en daarna terug naar de douane.

Achter de douane waren inderdaad alle winkels dicht. Behalve de drank/chocola winkel. Ik vind dat Nederland toch een verwrongen idee heeft over essentiële levensmiddelen. Op weg naar de lounge kwam ik wel een klein drogistje tegen en liet die nu precies Peters aftershave verkopen! Dus 3 pakjes -volgens opdracht- gekocht; ik weet niet eens wat hij liever had willen hebben; golfballen, kaas of aftershave. Ik denk toch de kaas.

De lounge was zowaar wel open maar ook daar was het uitgestorven. Wel zoals altijd volop sterke drank in alle soorten en maten voorradig maar wat fatsoenlijks te eten dat niet droop van goedkope olie, plofkip en vezelloze koolhydraten was niet te krijgen.

Het inchecken ging zeer soepel; aan het begin van de pier moest ik mijn negatieve PCR test laten zien en werd mijn temperatuur gemeten en moest ik nog wat vragen beantwoorden, 3 stempels erop en ik mocht aan boord.

Ik deelde mijn stuk van het vliegtuig met 6 (!!) andere passagiers. We moesten de hele reis een mondkapje dragen (die elke 3 uur weggegooid moest worden). De andere passagiers zaten verder dan 10 meter van mij vandaan...  

Ik heb maar zo lang mogelijk gedaan over het eten. Stil zitten met een mondkapje vind ik veel moeilijker dan wandelen met zo'n onding. Het filmaanbod was ook matig (en volgens mijn vriendin - stewardess - al 6 maanden niet veranderd). Daarna heb ik mijn deken over mijn gezicht getrokken, het mondkapje laten zakken en heb 5 uur zitten draaien. In Bangkok hadden we een tussenlanding en het leek alsof iedereen het vliegtuig verliet. Ik was transit-passagier dus moest blijven zitten. Na een uur gingen we weer verder, met verse bemanning en geen enkele passagier in mijn stuk vliegtuig. Ik slaagde erin nog een kwartier mijn ogen dicht te doen en verder een beetje landerig naar wat films gekeken. Ik was blij dat ik er was!

Op het vliegveld zou er een meneer mij door de douane helpen, maar toen ik in de rij stond vond die meneer mij. Ik was zijn bordje straal voorbij gelopen. Hoewel ik nog nooit zulke korte rijen bij de douane had gezien, leidde hij me naar loket waar niemand stond, wat geld wisselde van eigenaar en ik had mijn inreis-stempel.

Mijn koffer kwam al snel en 2 tassen spullen selecteerde ik voor Peter. De Peynenburg ontbijtkoeken die ik voor mijn vriendin Carin had meegenomen deed ik voor de zekerheid ook maar in zijn tassen. Ik weet bijna wel zeker dat ontbijtkoek het laatste is waar ik me aan te buiten ga, maar beter safe than sorry, haha! Het is vreemd wat expats het meest missen in het buitenland. Toen we in Bahrein woonden heeft Peter een paar keer ingevroren haring meegenomen voor mij. In Australië was het denk ik drop. In Singapore speciale cakebloem voor mijn taartenbusiness (wat WAS ik boos op Peter die dat niet wilde invoeren omdat hij bang was dat douane dat voor drugs aan zouden zien) en in Jakarta was dat currypoeder uit Singapore. Na de douane stond Cheri, Peters chauffeur, klaar om Peters tassen aan te nemen. Peter had ook nog mee willen komen maar zelfs in goede dagen is het 1.5 uur rijden naar het vliegveld en dat wilde ik hem niet aan doen om even gedag te zeggen. Hij bedacht toen dat hij inderdaad beter naar het Shangri-La hotel zou kunnen gaan en toen ik met de chauffeur van het Shangri-La daar aan kwam (ik mocht niet met Cheri naar het Shangri-La rijden), stond inderdaad Peter daar!! We keken elkaar schaapachtig aan vanachter onze mondmaskers en ik kneep maar even in zijn arm; we durfden niets te riskeren uit angst voor verdubbeling van de quarantaine, of erger!

Na het inchecken gaf ik mijn paspoort aan Peter zodat de aanvraag voor verblijfsvergunning al vast in gang gezet zou kunnen worden, en moest ik naar boven. Peter gaf me nog een flinke stapel bankbiljetten voor fooitjes. Op de hotelkamer was echt niets op aan te merken; 

en er stond zelfs een chocolade welkomsgroet klaar;

De koffer kwam ook al snel en toen de piccolo weer weg was bedacht ik dat ik het fooitje vergeten was! Ik deed snel de deur open in de hoop dat hij nog bij de lift stond, maar de gang was leeg... 

de hoteldeur sloeg dicht voor mijn neus...

en de keycard en mijn masker lagen binnen!

Er zat niets anders op dan ongemaskerd (streng verboden!) naar beneden te gaan (ook al streng verboden). En dat binnen 2 minuten na aankomst. De meneer achter de balie kon er gelukkig om lachen (en ook het rijtje gasten die stonden te wachten en natuurlijk alles hoorden). Ik kreeg een nieuwe keycard, hij beloofde het fooitje aan de juiste piccolo te geven en ik maakte snel dat ik weg kwam!

Het liep inmiddels al tegen 8 uur 's avonds en behalve de lunch in het vliegtuig had ik nog niets gegeten de hele dag. Ik belde de roomservice of ik nog iets te eten kon bestellen. Geen enkel probleem! Ik legde uit dat ik geen witte rijst, brood en noedels at en of ik wat vlees, vis of groente kon krijgen. Dat was geen enkel probleem en na een half uur werd er een doos op de stoel buiten mijn hoteldeur neergezet; 3 broccoli roosjes, 4 reepjes wortel, hele erge droge (plof?)kipfilet, een beetje talapia vis verstopt onder een dikke plak zoet-zure saus, en vooral; een half bord vol gebakken aardappelen. Met ketchup. Maar ook een banaan en een blikje frisdrank. Ik viste de vis uit de saus, at de groente en de banaan en dacht dankbaar aan mijn noodrantsoen!

Daarna keek ik nog een aflevering Suits (net toen ik in Nederland aan de 9e serie wilde beginnen hadden ze die van de Netflix-collectie verwijderd - maar hier was hij nog wel!). En daarna slapen. Mijn eerste quarantaine dag was al voorbij - ze tellen hier vooral de nachten.

.

12-02-2021 Amsterdamse waterleidingduinen. Ongeveer 13 km.

Vandaag was ik van plan in de Amsterdamse waterleidingduinen te gaan wandelen. Ik had bij Vogelenzang een mooie route gevonden; Het tientje van Waternet. Maar eenmaal daar gekomen besloot ik het los te laten; wandelingen door de duinen zijn normaal al een aanslag op mijn oriënterings- en kaartlees vermogen, maar met sneeuw kon ik het pad bij de 100e zandkorrel na de 20e dennenboom vast nooit vinden.

Bij de ingang hing een kaartje en ik zag dat de oranje wandeling 7 km zou zijn; ik besloot om te beginnen met de oranje paaltjes en wel te zien waar ik zou komen.

Nou, binnen de eerste km raakte ik het spoor al bijster maar ik had wel de eerste herten te pakken;

 

Links boven; zie je het hert in het midden tussen de bomen?

Er waren plassen waar geen laagje ijs op lag maar er waren ook diepgevroren sloten;

Bij het momument waar in april '45 zes Britse piloten zijn neergeschoten, kwam ik een stel tegen dat 'Het tientje van Waternet' liep. Ze vertelden dat ze erg liepen te dwalen en te zoeken maar dat ze toch vaak het pad weer konden oppikken. Ik was blij dat ik het had losgelaten. Scheelt ook koude handen! (Foto's maken af en toe was al koud zat!)

Ik passeerde nog 2 groepjes herten;

Na ruim 2 uur lopen keek ik eens op Google Maps waar ik ongeveer zat. Het was nog een klein uurtje terug naar de auto en ik besloot dat 3 uur wandelen precies goed was voor vandaag in de kou.

Toen ik bijna weer bij de uitgang was, haalde ik het echtpaar van 'Het tientje van Waternet' weer in. Ze vertelden dat kort nadat ze mij hadden gezien de route volledig kwijt waren en ze hadden ook met Google Maps de weg terug gevonden. Ik was blij dat ik het niet geprobeerd had!

Het was een prachtige wandeling die ik in meerdere jaargetijden gerust nog eens kan herhalen!

.

07-02-'21. Mijn beurt voor wat stomme sneeuwplaatjes...

7 februari stond heel Nederland vol verwachting op. Sneeuw! 

Dus tja... ook van mij een paar van die sneeuwfoto's. Rond huis want ik durfde mijn auto niet te gebruiken; gladheid, zomerbanden en geen noodzaak erop uit te gaan. 

Dus... voordeur open, mijn nieuwe laarzen aan en gaan, wel even over een hoge sneeuw-drempel achter mijn voordeur heen stappen;

 

 

Ik besloot maar eens een stukje door de Vlietlanden te lopen. Er stond een vreselijke wind, die het buiten snijdend koud maakte, het sneeuwde nog steeds licht maar het was heerlijk buiten;

Er waren weinig andere mensen, wat me verbaasde. Niemand kon ver weg... maar het was zondag... voor het eerst in jaren sneeuw... 

Maar kijk; dit soort alternatieven kwam ik ook tegen;

Dit was nu nooit bij mij opgekomen; snowboarden in Nederland achter een auto!

De volgende dag maakte ik met mijn buurvrouw Patricia en hond een wandeling rond de Vlietlanden.

We zagen 2 ijsvogels. Eéntje vloog er zelfs wel 500 meter mee op; hij zat in het riet en telkens als we hem via het wandelpad tot op 5 meter naderden, vloog hij 50 meter verder en zo konden we hem zo mooi zien. En heel dichtbij! Er staan vaak mensen met telelenzen bij de Vlietlanden te turen naar de ijsvogels, maar dit keer waren ze met het blote oog zo goed te zien! Maar... we hadden allebei onze mobiel niet bij ons.

Patricia is nog erger als ik; zij heeft zelfs een mobieltje zonder fototoestel! Ja; dat bestaat nog!

Weer thuis mocht ik haar sneeuwschep lenen en maakte ik een keurig paadje naar voordeur, schuur en langs mijn huis;

                         

En daarna was ik toe aan een grote kop thee en een flink stuk chocola en begon langzaam weer wat gevoel in mijn vingers te krijgen;

Een paar dagen later waren de sloten dicht en maakte ik wat foto's rond ons huis, zodat Peter ook kon zien wat hij miste in Jakarta. Het slootje achter ons huis;

Rechts boven; zelfs op de Vliet lag een laagje ijs maar was te dun om op te staan.

Zondag met Tonia een wandeling gemaakt naar het Joppe (staat in verbinding met de Kaag);

Hollandse taferelen!

.