Weekend naar Kuala Lumpur

Vrijdag 27 november was een nationale feestdag in Singapore. Dat vind ik zo prachtig in Singapore; hoewel er natuurlijk veel Boeddhisten wonen, leven de andere grote religies hier vredig naast elkaar. Van elke religie zijn een paar belangrijke feestdagen nationale feestdagen van Singapore. Zo was het vrijdag Hari Raya Haji; moslims proberen minstens eens in hun leven een bedevaart naar Mekka te maken, (liefst in deze week) en vrijdag was de laatste dag van deze bedevaart.

Een dierbare vriendin van mij in Bahrein, Karen, heeft een huis in Kuala Lumpur en omdat Bahrein de hele week vakantie heeft, had ze besloten met haar gezin een weekje naar KL te komen. En omdat wij een lang weekend hadden, spraken we af dat wij naar haar toe zouden komen. Karen is geboren in Maleisie en haar grote familie woont bijna allemaal in KL. Maar ze verzekerde dat wij prima in haar huis zouden passen en vrijdagochtend vertrokken de kinderen en ik in alle vroegte per auto naar Maleisie (Peter was dat weekend in Nederland). Helaas leek het erop dat dit jaar de bedevaart naar KL ging ipv naar Mekka; we hebben er 2,5 uur over gedaan om de Maleisische grens over te komen. (Singapore uit is geen probleem; Singapore regelt het vlot en accuraat)

Daarna was het 4 uur rijden naar KL, maar we waren alle drie zo opgelucht dat we eindelijk vooruit kwamen dat de kinderen zich voorbeeldig hebben gedragen.

Het was ontzettend leuk de familie Sandersen weer te zien. Karen heeft 3 zoons; Konrad, Tor en Xavier. Haar man, Keir, is Engels/Duits. In Bahrein heeft Lilith bij Konrad in de klas gezeten, zo hebben we elkaar leren kennen. De 2 jongste zoons zijn iets jonger dan Jillis maar alle 5 de kinderen gaan prima samen.

Nadat we af hadden gesproken om elkaar dit weekend te zien, bleek dat de enige broer van Karen, Kenneth, had besloten over te komen uit Tasmanie, om zijn trouwerij van vorig jaar in Ierland met zijn Ierse bruid nog eens dunnetjes over te doen voor zijn familie in Maleisie. Het was geen enkel probleem; wij moesten gewoon komen en gewoon mee gaan.

Toen we aankwamen wachtte de halve familie ons al op; behalve de Sandersens en het bruidspaar waren er ook enkele neven, nichten, hun kinderen en wat ooms. We konden gelijk aanschuiven, zwakke protesten dat we in de auto al gelunched hadden werden van tafel geveegd. Dit zette achteraf gezien de trent voor de rest van het weekend; eten. Veel en lekker. De kinderen verdwenen al snel uit beeld en die hebben we niet veel meer gezien, dus konden Karen en ik ons concentreren op bijpraten en de avondmaaltijd. Karen verwachtte dat de halve familie wel weer z'n neus zou laten zien tijdens het diner, maar gelukkig woonde oom Xavier om de hoek en die kwam me met een partij eten aan... daar hadden we de rest van het weekend met z'n allen van kunnen blijven eten, ware het niet dat hij niet van ophouden weet en elke dag met nieuwe schotels aan kwam zetten.

links; Xavier, Lilith en Konrad. rechts; Jillis, Xavier, Konrad, Lilith en Tor.

Tijdens het diner hebben eerst de kinderen gegeten, en toen de volwassenen eindelijk aanschoven (het liep al tegen tien uur) kwamen er, alsof ze het roken, nog meer familieleden aan. Het was net als bij Karens huis in Bahrein een zoete inval. Alleen misten we hier nog al die huisdieren. Karen heeft 2 katten, die natuurlijk een nestje kregen die ze aan niemand kwijt kon (dus zelf hield), en ook nog 2 ontzettend lelijke onopgevoede honden. Ze vertelde me dat ze er nog een 3e bij heeft gekregen van Keir. De laatste gaat zelfs haar een beetje te ver, omdat hij nu nog steeds niet zindelijk te krijgen is. (1,5 jaar oud). Ik vroeg haar of het niet te warm in Bahrein was in de zomer om dat beest buiten te laten. Maar ze lost het probleem op door alle tapijten uit het huis te verwijderen, alleen de bank... tja... dat was wat moeilijk... Ik adviseerde haar het probleem met wat slaappillen op te lossen. Ze vroeg verbaasd of dat zou helpen. Wel; als je er maar een heel potje tegelijk van geeft vast wel ;-)

Verder heeft ze een maid die ook niet de meest propere inborst heeft en met wie ze al jaren op voet van oorlog leeft. Ze neemt zich elk jaar minstens een paar keer voor Xandra te ontslaan, maar Xandra is er nog steeds en ik ben er in mijn hart van overtuigd dat Xandra al jaren rond loopt met het plan een andere werkgeefster te zoeken. Ik vrees dat ze over 10 jaar elkaar nog voor de voeten lopen. Ik houd Karen af en toe maar voor dat het met haar huishouden niet makkelijk is een ander te vinden, ook al omdat Karen regelmatig voor haar werk, ze is advocaat, naar Londen gaat waar ze diverse rechtzaken uit vecht. Daarbij geeft ze ook nog science lessen op de lagere school, dat is haar hobby. Vraag me niet hoe ze het allemaal voor elkaar krijgt; waarschijnlijk precies hetzelfde zoals ze kookt; enorm chaotisch maar het eindresultaat is fantastisch!!

Toen iedereen genoeg gegeten had, (nou ja, hierna werden 2 van de 4 dozen zelfgemaakte chocola die ik had meegenomen nog even soldaat gemaakt), kwam er drank op tafel en een spel kaarten; poker tijd! Jillis rukte zich los van de jongens en deed mee. Er werd tot zijn teleurstelling een gematigd soort poker gespeeld, maar wel met echt geld! De Ringit biljetjes (20 cent waard) vlogen over de tafel, maar het was min of meer een verschuiving van de inleg want je mocht nooit meer dan 1 Ringit bieden. Vlak voor hij naar bed moest vroeg hij of ze 1 spelletje Texas poker wilden spelen. Jillis zette gelijk al zijn 5 Ringitjes in, maar ook dat was verboden; 1 Ringit per ronde. (later bleek dat Jillis echt NIETS in zijn handen had. Dat wordt nog een gevaarlijk type!). Hij bleef echter maar kaarten kopen, rondes meelopen (ik snapte er niets van), en tot mijn stomme verbazing had hij na afloop nog gewonnen ook; ruim 40 Ringit! Het was inmiddels ver na middernacht, dus taaide ik met de kinderen af. Karen bleef in haar Bahrein tijdzone en de hele familie heeft tot diep in de nacht Ringits zitten ruilen en champagne zitten drinken (met de andere 2 dozen chocola)

De volgende ochtend was er natuurlijk niemand te bekennen, en na de kinderen van ontbijt te hebben voorzien kwam langzaam iedereen binnendruppelen. Tot mijn grote schrik, had net mijn ontbijt achter de kiezen, was het daarna tijd voor chicken rijst en gebakken varkensbuikjes. En dan heeft het geen zin om te zeggen dat je NET gegeten hebt, dat hielp me de vorige dag ook niet.

Daarna ontdekten de jongens in het dorp (ze wonen in een buitenwijk) een speelgoedwinkeltje waar Jillis zakken vuurwerk kocht van zijn Ringits (en nog overhield ook). Nou ja; party poppers en knallertjes, maar onze kinderen zijn niet verwend met het Nederlandse assortiment. (Op de bruiloft, waar ze het voor hadden gekocht, werd de hele zak in beslag genomen door oma. Oma was al niet het populairste familielid, maar nu heeft ze het ook nog bij haar kleinkinderen verbruid)

Vervolgens iedereen in het pak. De familie heeft Indiase roots en iedereen, ook de bruid, in sari (behalve ik). De jongste zoons van Karen presteerden het om in korte broek en crocs te komen en oma weer boos. Gelukkig konden Konrad en Jillis nog wel door de beugel (Jillis in schoolbroek want die heeft ook geen lange broek).

Konrad, Tor, Jillis en Xavier

De bruid zag er prachtig uit;

Bernie, de bruid.

Konrad, de bruidegom Kenneth en zijn zus Karen.

Er waren grote ronde tafels, met draaiplateau waar de een na de andere gang op uitgeserveerd werd. Ik hield een oogje op de kinderen, want die hadden het al snel gezien. Wel grappig was dat oma, die het menu geregeld had, perse haaievinnensoep op het menu wilde. Keir had zijn zoons thuis al op zitten jutten de soep te boycotten. Mijn kinderen zijn zowiezo al niet zo vissig, dus die vonden het allang best de soep niet te eten, en een paar andere pubers aan mijn tafel waren er ook wel voor in. Dus onze tafel heeft de soep terug gestuurd. (ober kwam nog bezorgd vragen wat er mis was met de soep, maar hij kon ons standpunt wel waarderen).

Karin en Keir, die aan de tafel zaten van het bruidspaar en opa en oma, weigerden ook de soep, maar toen zei oma; 'Mooi, heb ik lekker meer' en heeft zij 3 kommen soep gegeten!

Konrad, nichtje Zarah en rechts Lilith.

Na de laatste gang kwam er een bruidstaart, waar de kinderen hun nog vrij lege magen mee vol kregen;



Hierna volgde nog een (volgens de jongens) oneindig afscheid, en daarna kwam het vaste groepje weer aan de pokertafel bij Karen terecht, alle nette kleren gingen uit en de champagne kwam weer op tafel. (Oma was niet uitgenodigd)
Jillis heeft het niet meer meegemaakt; zijn kaarsje was uitgegaan.


De volgende ochtend had ik het plan om voor 12 uur weg te rijden, om de ergste drukte aan de grens een beetje voor te blijven. De kinderen zaten gewoon om 10 uur aan het ontbijt, maar ik had het gevoel dat ik er nu echt geen hap meer in kon krijgen, dus een paar boterhammen voor onderweg in de koelbox gestopt. Achteraf een geluk, want wie stond er om 11 uur op de stoep met 6 schotels groente? Oom Xavier!
En zeg dan maar eens dat je NET ontbeten hebt als iemand speciaal voor mij vegetarisch eten heeft staan koken de hele ochtend...

NCA - Netherlands charity organisation

In Singapore is een organisatie die zich bezighoudt met goede doelen in Singapore - want vergis je niet; er leven hier erg veel arme mensen! De meeste goede doelen zijn gericht op kinderen; een weeshuis wordt gesponserd, enkele (kansarme) Singaporese tieners krijgen de kans op een studie, er is een huis voor tiener-moeders die financieel geholpen wordt, maar ook het opvanghuis voor mishandelde maids (jaja!!) wordt gesteund, en meer van dit soort instellingen.

Het bestuur bestaat uit een aantal zeer gedreven Nederlandse dames. Behalve dat veel (vaak Nederlandse) gezinnen lid zijn van de vereniging, proberen ze ook door activiteiten geld in te zamelen. De grootste actie is de kerstfair, en leden worden gestimuleerd de handjes flink te laten wapperen (en hun portemonaie ook).

In oktober zitten we om een grote tafel, een hele dag kerstkaarten te vouwen en in plastic zakjes te frummelen. Daarna kun je kiezen wanneer je waar wilt helpen die kerstkaarten aan de man te brengen.

Dit jaar heeft Peter een nieuwe baas gekregen hier in Singapore, en met zijn vrouw Cora kan ik het prima vinden. Wij besloten samen een ochtend bij de supermarkt die kaarten wel eens te gaan verkopen samen. Wij waren op een donderdagochtend aan de beurt, maar voorgaande week was het resultaat niet echt spectaculair geweest. Het kwam mede door de locatie, hadden we al snel door. We werden in een rustig stukje van de mall, ergens boven, ver weg van de intree van de supermarkt, weggefrommeld. Langzaam hebben we ons tafeltje dermate naar voren geplaatst, dat we naast de roltrap kwamen, zodat de paar klanten DIE naar boven kwamen, ons niet meer konden negeren.

Naarmate de ochtend vorderde werden we ook steeds meliger, wat tot uiting kwam dat Cora met enorme witte kerstvleugels om (geleend in de kerststal tegenover ons), een kerstbel luidend, dansend door het stukje mall liep. Ik hield de mensen die ons voorbij probeerde te lopen bij de roltrap tegen door ze de kaarten onder hun neus te duwen en keihard; 'Christmas cards for charity' te brullen.

We hadden besloten dat we toch niemand kenden (en de arme zielen die ons WEL kenden durfden ons niet te negeren).

Je begrijpt het al; we hadden bij het afsluiten van onze dienst de record omzet van de week!

Daarna kwam de kerstfair, die gehouden mag worden in de zalen van de Hollandse club, in zicht.

DE grote troef van de kerstfair is het verkopen van Nederlandse (Sinterklaas)producten, die kostenloos door de KLM worden ingevlogen (en met vette winst worden verkocht!)

Liesbeth, Femmie en Gwenn achter de pepernoten; lange rijen om 10 uur!!

Andere acties die dag zijn een loterij, speelgoed verkopen dat geschonken wordt aan het weeshuis maar onbruikbaar is (bv te dure batterijen verbruik, te teer e.d), een bric en brac standje, kerstkransen (die eerst in elkaar geknutseld worden in 2 ochtenden), een tafel voor de knutselgroep die hele jaar aan het breien/haken/borduren etc is, en meer van dat soort creatieve stalletjes. Er mogen een aantal vaste 'fair verkopers' een tafel huren en een deel van de opbrengst afstaan. Een tafel die ook veel winst maakt is de koek/taart/brood tafel. Iedereen maakt de dag van tevoren zijn favoriete hartige of zoete taart, doneert die vervolgens en de dames achter deze tafel verkopen de producten.

Ik had het plan bedacht om dit jaar met een 2e hands boekenstand te gaan staan. De bibliotheek van de Hollandse club krijgt zoveel boekdonaties, dat we die niet allemaal kwijt kunnen/willen. Deze boeken worden 1 keer per jaar op de Mei fair verkocht, maar het zijn er zoveel, dat we er wel 2 fairs plezier van kunnen hebben. Dus de dag voor de fair alle donaties uitgezocht en geselecteerd; wat een klus! Cora is die dag achter de Nederlandse producten gaan zitten om de bestellijsten af te werken, ook al zo'n dagtaak, en op de dag van de fair zijn Cora en ik zijn achter de 2e hands boeken tafel gaan zitten, waarvan de opbrengst gedeeld werd door de NCA en de bibliotheek.

Met Cora achter de boeken.

Aan het eind van de week hadden Cora en ik ook nog (een klein beetje) fut om kerstkaarten en memory spellen te gaan verkopen op de fair van de Duitse school. We dachten; als er ergens kerstomzet gedraaid wordt, is het daar wel. Het memory spel is gemaakt van foto's over Singapore; een ideaal (kerst) kado. Tot onze grote verbazing hebben we nauwelijks kerstkaarten gesleten aan die Duitsers, maar wel 30 memory spellen a $ 25,- dus hadden we ook hier niets te klagen!

En nu... nu kunnen we even geen fair meer zien!!

4 maanden windstilte...

Ik weet bijna niet meer hoe het moet; een blog schrijven. Het is schandalig lang geleden (op een klein stukje na toen ik wel heel geschokt was over de diefstal van mijn fiets) dat ik een stukje heb geschreven.

De maanden juli en augustus zijn we naar Nederland op vakantie geweest. We vinden de zomer in Nederland altijd heerlijk. Nederlands eten! Gorinchem! Veel oude vriendinnen opgezocht. En regelmatig gelogeerd bij mijn moeder.

Ook ben ik met de kinderen, mijn moeder, Lotte (vriendin van Lilith), Peer (vriend van Jillis) en Peer's moeder Anke (mijn vriendin) een dag of 10 naar de camping van mijn broer Rene in Frankrijk geweest. Een van de gasten van mijn broer heeft een prachtig flimpje van de camping gemaakt en op youtube gezet;

http://www.youtube.com/watch?v=qOx8aMaRIOs

Het was weer ontzettend gezellig. We aten elke avond buiten, met het gezin van Rene erbij;



Lilith en Lotte hadden hun eigen tentje. Ze zijn de camping nauwelijks af geweest. Gelukkig waren de jongens IETS makkelijker. Zo zijn we een middag forellen gaan vissen die 's avonds de pan in verdwenen;

Jillis, Peer en neef Bas

Peer, Anke en ik hebben nog een prachtige wandeling gemaakt op de Puy de Dome, met op de top een prachtig uitzicht op de oeroude vulkanen van de Auvergne;

Het verbaasd me toch elke keer weer hoe heerlijk ik het vind bij mijn broer. Kampvuurtje 's avonds, de jongens op everzwijnen jacht in het bos rondom de camping, kilo's wilde frambozen plukken...

De laatste 3 weken van onze vakantie in Nederland was Peter er ook. We zijn oa een dagje gaan surfen op het Grevelingenmeer. Peter en ik hebben elkaar ooit ontmoet op de Wassenaarse surfvereniging en het was leuk de eerste pogingen van onze kinderen te zien op een surfplank;

Op het Grevelingen meer was ook nog een spectaculaire waterglijbaan, die ze zeker net zo leuk vonden;

Met Tom en Fleur en een salto van Lilith

Ook zijn we een dagje gaan zeilen op de catamaran van Marco, Peter's broer;

Jillis, Marco en Peter

Verder nog regelmatig tochtjes gefietst, vaak zonder kinderen. Jillis had zijn oude vriendjes al snel weer gevonden, en Lilith heeft de hele maand augustus paardenstallen staan uitmesten bij Yvonne. Ze was er niet weg te slaan, stond elke ochtend vroeg op en kwam 's mddags helemaal kapot thuis. Niets gewend...

Eind augustus zijn we weer naar Singapore terug gevlogen, waar de kinderen nog een paar dagen hadden voor ze naar school moesten. Tot ergernis van Peter, die gewoon stug blijft liggen, zaten wij drieen elke nacht rond 3 uur klaar wakker beneden. Maar toen de school eenmaal begon kwamen we vanzelf weer in het gareel.

Jillis zit in Nederland in groep 8, maar hier ging hij naar year 7; mijn jongste naar de senior school;

wachten op de schoolbus

De jongens komen er maar bekaaid van af; lange broeken, sokken en degelijke schoenen. De schoenen die we in maart met zorg hadden uitgekozen voor Jillis kwamen op de senior school niet meer door de balletage; maar na enig overleg met de onderdirecteur (kan hoog oplopen zo'n schoenen discussie) zijn we overeen gekomen dat het volgende paar NOG degelijker gaat worden. De goede man weet gelukkig niet dat Jillis' voeten heeeeel langzaam groeien, haha.

Het gaat best goed met Jillis op de senior school. Wel regelmatig een aantekening in zijn agenda dat zijn huiswerk niet af is. Ik hou hem zoveel mogelijk in de gaten, maar hij schrijft niet alles goed op en dan weet ik het ook niet meer. Hij heeft zich elke keer nog wel onder detention (nablijven) weten uit te praten.

Tot mijn verbazing heeft hij zich verkiesbaar gesteld voor class rep, en is hij het nog geworden ook. Vervolgens moest hij een praatje houden voor 200 kinderen van zijn jaar, waarom ze HEM moesten kiezen als year rep. Zijn speech ging vooral over hoe betrouwbaar, punctueel en georganiseerd hij was. Ik vroeg hem nog of hij het over zijn moeder had; daar zag hij de humor wel van in, maar ik dankte God op mijn blote knietjes dat hij DAT baantje niet heeft gekregen.

Meisjes beginnen ook belangstelling te tonen. (hier komt Lilith achter; Jillis verteld NOOIT iets, laat staan hierover). Ze zijn echter kansloos. Verder dan rugby, voetbal, computer, WII en eten gaat zijn interesse vooralsnog niet. Kortom; een echte vent.

Op school moest hij dit jaar kiezen tussen Chinees, Spaans of Duits. Hij heeft voor Duits gekozen (na al die Duitse lessen op die Duitse school vorig jaar besloot hij duidelijk het niet te moeilijk voor zichzelf te maken). Hij krijgt ook Frans (het 3e jaar al weer maar het gaat nog vrij langzaam) en hij is nu begonnen met Latijn. Zijn rekenwerk heeft een hoog wiskunde gehalte, hij krijgt science, geschiedenis, aardrijkskunde, ICT, drama, muziek en sport. Het is wel andere koek als waar zijn Nederlandse vriendjes in groep 8 mee bezig zijn. Geschiedenis vindt hij zijn leukste vak en hij is duidelijk meer van de exacte vakken als taalgevoelig. Engels gaat hem goed af, maar voor Frans, Duits, Latijn en helemaal dat buitenschoolse Nederlands ontbreekt elke motivatie. Wat ik erg kan waarderen, is dat kinderen op school erg gestimuleerd worden, ook door klasgenoten, hoge cijfers te halen. Jillis wordt door die mentaliteit toch wel aangestoken.

Ook kan Jillis weer doorgaan met het opbouwen van zijn koninklijke kennissenkring. Na maanden kwam ik er toevallig achter dat Jillis bij de kroonprins van Maleisie in de klas zit. Hij werd uitgenodigd voor een feestje in de ballroom van het Hyatt hotel. Daar aangekomen hingen er in de hal overal bordjes dat de party van his royal highness prince Muhammad huppeldepup in de balzaal op de 2e etage was. Daar aangekomen stonden er lange tafels heel sjiek gedekt, enorm buffet op de achtergrond, en de halve zaal werd in beslag genomen door een dermate groot springkussen dat de hele klas er met gemak tegelijk op kon. De koning en de koningin zelf waren er niet; die wonen in Kuala Lumpur; het kindermeisje had alles geregeld.

Tot zijn grote verdriet heeft hij dit jaar de selectie van het rugby team van de Barbarians niet gehaald. Gelukkig heeft hij wel zijn eigen rugbyclub en is hij gekozen in het schoolrugby team. Zijn voetbalteam heeft een nieuwe trainer en dat gaat dit jaar stukken beter.

Lilith zit in year 9 (2e klas middelbare school) en met haar 14 jaar begint ze een echte puber te worden. Niet zozeer achter de jongens aan (bleke puistenkoppen volgens mijn dochter) maar slordig, alles vergeten, niets willen aannemen van ons en niets durven vragen aan anderen.

Ze heeft het erg naar haar zin in haar klas. Haar talenten liggen duidelijk op de talen kant, vooral juf Duits is bijna lyrisch. Haar liefste vak is art. Ze is geselecteerd om in december naar Kuala Lumpur te gaan, om mee te doen aan Forbissea. Aziatische scholen sturen daar hun sport'talentjes' heen om tegen elkaar uit te komen. Het gaat om zwemmen, atletiek, voetbal en basketbal. Ze zit in het zwem-en atletiek team en is reserve voor het voetbalteam. Ze probeert nog met alle macht van die reserve plaats af te komen; voor alle duidelijkheid; UIT het team, niet erin.

Toch is ze nog steeds het aller gelukkigste op de manege. Ze heeft nog wat wedstrijden meegedaan in september, en toen kwam haar instructrice op het idee haar mee te laten doen voor de FEI, the world dressage challenge 2009. Het is een wedstrijd waar jury leden voor worden ingevlogen, deze jury reist heel Azie af en beoordeelt dezelfde wedstrijd. Je uitslag kun je dus vergelijken met deelnemende landen. Er was eerst sprake van dat ze 3 schooldagen zou moeten missen (je komt toch voor Singapore uit!) en ik begon al wat bedenkelijk te kijken, want dat Forbissea grapje is ook onder schooltijd. Toen bleek gelukkig dat de wedstrijden in de herfstvakantie vielen. We zijn de hele vakantie dus hier gebleven, Lance, haar lease paard, is 8 dagen voor de wedstrijd al naar de Poloclub gebracht, waar de FEI gehouden zou worden. De hele vakantie is ze 2 keer per dag naar Lance gegaan, veel geoefend, hoop gedoe, we zijn er allemaal flink zoet mee geweest. Lance was helemaal niet blij in zijn nieuwe omgeving. De dag voor de wedstrijd moest hij gekeurd worden door de jury. Dan moeten de rijders naast het paard een rondje rennen door de bak. Ziet er erg grappig uit.

De wedstrijd zelf was best spannend voor haar;

Trainer Walter, vriendin Tjalke, Phyllis, eigenaresse van Lance, en buiten beeld Audrey, haar vaste instructrice, Peter en ik. Volgende keer maar t shirtjes laten drukken met 'team Lance'.

Ze is 6e geworden, geen slechte prestatie. Helaas had Lance zijn tong uit zijn mond, die actie heeft haar aardig wat punten gekost en daardoor de 3e plaats. Omdat sommige rijders op meerdere paarden dezelfde wedstrijd rijden, kun je zien dat een goed paard een hoop uit maakt.

Toen ik eind augustus terug kwam in Singapore, kwam ik erachter dat begin september er een yoga teachers training van start ging. Ik besloot me maar gelijk aan te melden; ik had nog niet veel op mijn agenda staan en geen logeerafspraken. Het is niet zo dat ik gelijk al yoga lessen wil gaan geven, maar ik wilde gewoon meer weten, want het begon me steeds meer te interesseren. Ik ben een maand fulltime naar school gegaan, wat niet eens tegen viel. Ik moets scripties maken, een theoretisch en een praktisch examen afleggen, en nu heb ik nog 2 jaar om 120 lesuren te gaan geven, waarna ik mijn diploma krijg. Ik was van plan me nog lang niet te gaan verdiepen in dat lesgeven. Ik begon wel steeds meer waardering te krijgen voor de eigenaar van onze sportschool, wiens lessen ik altijd omzeilde omdat ze zelfs voor mijn fanatisme iets te ver gingen. Maar na de cursus stelde hij me min of meer voor het blok, dat als ik vooruit wilde, ik naar zijn lessen zou moeten gaan. Na een week begon ik zijn standpunt te begrijpen en ik ga nu elke ochtend, om half 8 als de kinderen in de schoolbus zitten, naar zijn lessen toe. Vorige week al plukte hij me midden in zijn les van mijn matje; er stonden 3 beginners die een les wilde volgen en dat moest ik maar eens gaan doen. Ik baalde er een beetje van dat ik me daar totaal niet op had voorbereid, maar na de les heeft hij me ingeroosterd en ik begin maar eens met 1 les in de week. Dus van aerobic juf, naar ski en snowboard lessen, knutseljuf voor kleuters, kook docent en nu in de yoga.

Ik had nooit gedacht dat ik voor mijn 65e zou beginnen met sporten als yoga of golf. Ik denk dat het goed ik dat ik niet tot mijn 65e gewacht heb, ik heb nu al moeite genoeg wat soepelheid in de lijf te krijgen. Veel yoga filosofieen intrigeren mij bijzonder en ik ben blij dat ik weer een nieuwe passie gevonden heb, want ik heb nog steeds niets gehoord van het ministry of labor over mijn verpleegkunde diploma.

Ook ben ik bezig mijn ogen te laten laseren. Vorige week mijn rechter oog, morgen mijn andere. Ik heb het jaren uitgesteld, maar omdat ik steeds slechter tegen mijn lenzen kan, en boven de 50 je de kans loopt dat je niet meer gelaserd kan worden, heb ik nu toch maar de knoop doorgehakt. Ik ben er heel erg enthousiast over! Totaal geen centje pijn, niet tijdens maar ook niet na het laseren. Helemaal niets.

Peter en ik hebben ook eindelijk eens een beslissing genomen over de kerstvakantie. Ik wilde graag naar Birma, maar niemand wilde mee. Dat begrijp ik ook wel (een beetje) en ook dat het hun beurt was om eens te kiezen. Zij willen graag op wintersport, maar daar ben ik erg op uitgekeken. Peter ziet het niet zitten om alleen met de kinderen te gaan, dus nu wordt het een strandvakantie in Thailand; Phuket. Ik had prompt een nachtmerrie dat we er met een Martin Air vliegtuig heen vlogen, vol Johnnies in trainingspakken. We zullen zien hoe de Costa Brava van Azie ons bevalt.

Verder is ons huishouden uitgebreid met maar liefst 5 huisdieren. We hadden een vijver met een paar goudvissen, maar die vijver begon een beetje groen te worden dus was Peter van plan de helft van het water te verversen. Voor hij het door had lagen die vissen in een laagje modder naar adem te snakken, en dat is niet meer goed gekomen. Hier in Singapore is het streng verboden een vijver zonder vissen te hebben. Er wordt zelfs gecontroleerd op waterplasjes in scheve tuintegels, tussen plantenbladeren (cactussen) of leeg staande bakjes. Hier kun je hoge bekeuringen voor krijgen, omdat de dengue mug (die knokkelkoorts veroorzaakt) eitjes legt in stilstaand water. Vissen eten die eitjes op, vandaar dat ik de volgende dag naar Little India reed op zoek naar vissen. Ik kwam in een straat vol dierenwinkels, en ik kocht 3 Lionhead vissen;

In de dierenwinkels werden allerlei soorten dieren verkocht. De kinderen en ik willen heel graag een poes, maar daar wil Peter niet aan. Toen ik hele jonge parkietjes zag, was Lilith wel te overtuigen tot aanschaf van parkieten ipv een poes. We hebben ze samen uitgezocht, ze waren nog geen 6 weken oud en direct tam. Ze heten Tarzan en Jane;

Het laatste wat ik nog heb meegemaakt, was een bezoek van het schrijversechtpaar Hans en Monique Haagen op de Hollandse school. Een vriendin van mij heeft me op de ouderavond mee naar binnen gesmokkeld, want ik heb er natuurlijk niets meer te zoeken.

Ik kan er kort over zijn; als je ooit de kans hebt een lezing van hen bij te wonen; direct doen! Ze vertelden vooral over hun samenwerking, en hoe sommige boeken tot stand kwamen. Het was bijna een cabaret voorstelling, zo leuk!

Hans Haagen signeert het lievelingsboek van Lilith; 'Gevlucht', over kleine, gestolen jongetjes die in Dubai werden ingezet als kamelenjockey.

.