Vrijdag 27 november was een nationale feestdag in Singapore. Dat vind ik zo prachtig in Singapore; hoewel er natuurlijk veel Boeddhisten wonen, leven de andere grote religies hier vredig naast elkaar. Van elke religie zijn een paar belangrijke feestdagen nationale feestdagen van Singapore. Zo was het vrijdag Hari Raya Haji; moslims proberen minstens eens in hun leven een bedevaart naar Mekka te maken, (liefst in deze week) en vrijdag was de laatste dag van deze bedevaart.
Een dierbare vriendin van mij in Bahrein, Karen, heeft een huis in Kuala Lumpur en omdat Bahrein de hele week vakantie heeft, had ze besloten met haar gezin een weekje naar KL te komen. En omdat wij een lang weekend hadden, spraken we af dat wij naar haar toe zouden komen. Karen is geboren in Maleisie en haar grote familie woont bijna allemaal in KL. Maar ze verzekerde dat wij prima in haar huis zouden passen en vrijdagochtend vertrokken de kinderen en ik in alle vroegte per auto naar Maleisie (Peter was dat weekend in Nederland). Helaas leek het erop dat dit jaar de bedevaart naar KL ging ipv naar Mekka; we hebben er 2,5 uur over gedaan om de Maleisische grens over te komen. (Singapore uit is geen probleem; Singapore regelt het vlot en accuraat)
Daarna was het 4 uur rijden naar KL, maar we waren alle drie zo opgelucht dat we eindelijk vooruit kwamen dat de kinderen zich voorbeeldig hebben gedragen.
Het was ontzettend leuk de familie Sandersen weer te zien. Karen heeft 3 zoons; Konrad, Tor en Xavier. Haar man, Keir, is Engels/Duits. In Bahrein heeft Lilith bij Konrad in de klas gezeten, zo hebben we elkaar leren kennen. De 2 jongste zoons zijn iets jonger dan Jillis maar alle 5 de kinderen gaan prima samen.
Nadat we af hadden gesproken om elkaar dit weekend te zien, bleek dat de enige broer van Karen, Kenneth, had besloten over te komen uit Tasmanie, om zijn trouwerij van vorig jaar in Ierland met zijn Ierse bruid nog eens dunnetjes over te doen voor zijn familie in Maleisie. Het was geen enkel probleem; wij moesten gewoon komen en gewoon mee gaan.
Toen we aankwamen wachtte de halve familie ons al op; behalve de Sandersens en het bruidspaar waren er ook enkele neven, nichten, hun kinderen en wat ooms. We konden gelijk aanschuiven, zwakke protesten dat we in de auto al gelunched hadden werden van tafel geveegd. Dit zette achteraf gezien de trent voor de rest van het weekend; eten. Veel en lekker. De kinderen verdwenen al snel uit beeld en die hebben we niet veel meer gezien, dus konden Karen en ik ons concentreren op bijpraten en de avondmaaltijd. Karen verwachtte dat de halve familie wel weer z'n neus zou laten zien tijdens het diner, maar gelukkig woonde oom Xavier om de hoek en die kwam me met een partij eten aan... daar hadden we de rest van het weekend met z'n allen van kunnen blijven eten, ware het niet dat hij niet van ophouden weet en elke dag met nieuwe schotels aan kwam zetten.
links; Xavier, Lilith en Konrad. rechts; Jillis, Xavier, Konrad, Lilith en Tor.
Tijdens het diner hebben eerst de kinderen gegeten, en toen de volwassenen eindelijk aanschoven (het liep al tegen tien uur) kwamen er, alsof ze het roken, nog meer familieleden aan. Het was net als bij Karens huis in Bahrein een zoete inval. Alleen misten we hier nog al die huisdieren. Karen heeft 2 katten, die natuurlijk een nestje kregen die ze aan niemand kwijt kon (dus zelf hield), en ook nog 2 ontzettend lelijke onopgevoede honden. Ze vertelde me dat ze er nog een 3e bij heeft gekregen van Keir. De laatste gaat zelfs haar een beetje te ver, omdat hij nu nog steeds niet zindelijk te krijgen is. (1,5 jaar oud). Ik vroeg haar of het niet te warm in Bahrein was in de zomer om dat beest buiten te laten. Maar ze lost het probleem op door alle tapijten uit het huis te verwijderen, alleen de bank... tja... dat was wat moeilijk... Ik adviseerde haar het probleem met wat slaappillen op te lossen. Ze vroeg verbaasd of dat zou helpen. Wel; als je er maar een heel potje tegelijk van geeft vast wel ;-)
Verder heeft ze een maid die ook niet de meest propere inborst heeft en met wie ze al jaren op voet van oorlog leeft. Ze neemt zich elk jaar minstens een paar keer voor Xandra te ontslaan, maar Xandra is er nog steeds en ik ben er in mijn hart van overtuigd dat Xandra al jaren rond loopt met het plan een andere werkgeefster te zoeken. Ik vrees dat ze over 10 jaar elkaar nog voor de voeten lopen. Ik houd Karen af en toe maar voor dat het met haar huishouden niet makkelijk is een ander te vinden, ook al omdat Karen regelmatig voor haar werk, ze is advocaat, naar Londen gaat waar ze diverse rechtzaken uit vecht. Daarbij geeft ze ook nog science lessen op de lagere school, dat is haar hobby. Vraag me niet hoe ze het allemaal voor elkaar krijgt; waarschijnlijk precies hetzelfde zoals ze kookt; enorm chaotisch maar het eindresultaat is fantastisch!!
Toen iedereen genoeg gegeten had, (nou ja, hierna werden 2 van de 4 dozen zelfgemaakte chocola die ik had meegenomen nog even soldaat gemaakt), kwam er drank op tafel en een spel kaarten; poker tijd! Jillis rukte zich los van de jongens en deed mee. Er werd tot zijn teleurstelling een gematigd soort poker gespeeld, maar wel met echt geld! De Ringit biljetjes (20 cent waard) vlogen over de tafel, maar het was min of meer een verschuiving van de inleg want je mocht nooit meer dan 1 Ringit bieden. Vlak voor hij naar bed moest vroeg hij of ze 1 spelletje Texas poker wilden spelen. Jillis zette gelijk al zijn 5 Ringitjes in, maar ook dat was verboden; 1 Ringit per ronde. (later bleek dat Jillis echt NIETS in zijn handen had. Dat wordt nog een gevaarlijk type!). Hij bleef echter maar kaarten kopen, rondes meelopen (ik snapte er niets van), en tot mijn stomme verbazing had hij na afloop nog gewonnen ook; ruim 40 Ringit! Het was inmiddels ver na middernacht, dus taaide ik met de kinderen af. Karen bleef in haar Bahrein tijdzone en de hele familie heeft tot diep in de nacht Ringits zitten ruilen en champagne zitten drinken (met de andere 2 dozen chocola)
De volgende ochtend was er natuurlijk niemand te bekennen, en na de kinderen van ontbijt te hebben voorzien kwam langzaam iedereen binnendruppelen. Tot mijn grote schrik, had net mijn ontbijt achter de kiezen, was het daarna tijd voor chicken rijst en gebakken varkensbuikjes. En dan heeft het geen zin om te zeggen dat je NET gegeten hebt, dat hielp me de vorige dag ook niet.
Daarna ontdekten de jongens in het dorp (ze wonen in een buitenwijk) een speelgoedwinkeltje waar Jillis zakken vuurwerk kocht van zijn Ringits (en nog overhield ook). Nou ja; party poppers en knallertjes, maar onze kinderen zijn niet verwend met het Nederlandse assortiment. (Op de bruiloft, waar ze het voor hadden gekocht, werd de hele zak in beslag genomen door oma. Oma was al niet het populairste familielid, maar nu heeft ze het ook nog bij haar kleinkinderen verbruid)
Vervolgens iedereen in het pak. De familie heeft Indiase roots en iedereen, ook de bruid, in sari (behalve ik). De jongste zoons van Karen presteerden het om in korte broek en crocs te komen en oma weer boos. Gelukkig konden Konrad en Jillis nog wel door de beugel (Jillis in schoolbroek want die heeft ook geen lange broek).
Konrad, Tor, Jillis en Xavier
De bruid zag er prachtig uit;
Bernie, de bruid.
Konrad, de bruidegom Kenneth en zijn zus Karen.
Er waren grote ronde tafels, met draaiplateau waar de een na de andere gang op uitgeserveerd werd. Ik hield een oogje op de kinderen, want die hadden het al snel gezien. Wel grappig was dat oma, die het menu geregeld had, perse haaievinnensoep op het menu wilde. Keir had zijn zoons thuis al op zitten jutten de soep te boycotten. Mijn kinderen zijn zowiezo al niet zo vissig, dus die vonden het allang best de soep niet te eten, en een paar andere pubers aan mijn tafel waren er ook wel voor in. Dus onze tafel heeft de soep terug gestuurd. (ober kwam nog bezorgd vragen wat er mis was met de soep, maar hij kon ons standpunt wel waarderen).
Konrad, nichtje Zarah en rechts Lilith.
Na de laatste gang kwam er een bruidstaart, waar de kinderen hun nog vrij lege magen mee vol kregen;
Hierna volgde nog een (volgens de jongens) oneindig afscheid, en daarna kwam het vaste groepje weer aan de pokertafel bij Karen terecht, alle nette kleren gingen uit en de champagne kwam weer op tafel. (Oma was niet uitgenodigd)
Jillis heeft het niet meer meegemaakt; zijn kaarsje was uitgegaan.
De volgende ochtend had ik het plan om voor 12 uur weg te rijden, om de ergste drukte aan de grens een beetje voor te blijven. De kinderen zaten gewoon om 10 uur aan het ontbijt, maar ik had het gevoel dat ik er nu echt geen hap meer in kon krijgen, dus een paar boterhammen voor onderweg in de koelbox gestopt. Achteraf een geluk, want wie stond er om 11 uur op de stoep met 6 schotels groente? Oom Xavier!
En zeg dan maar eens dat je NET ontbeten hebt als iemand speciaal voor mij vegetarisch eten heeft staan koken de hele ochtend...
No comments:
Post a Comment