Taman Safari

Als lid van de Heritage Society was het deze week mijn beurt om een uitstapje te organiseren. De Wassenaarse Irma woont ook op mijn compound en we besloten samen iets te doen. We kozen voor Taman Safari 'behind the scenes tour'. Ik had al veel leuke verhalen over Taman Safari gehoord maar Peter en Jillis daar enthousiast voor maken is onbegonnen werk, dus nu zag ik mijn kans schoon.

Je moet je voorstellen dat het een soort Beekse Bergen is (maar dan midden in een oerwoud), op 75 minuten rijden van ons huis. (Ik heb horror verhalen gehoord over een poging tot bezoek in het weekend; vertrokken op zaterdagochtend 7 uur; om 12 uur waren ze halverwege... gegeten in een pizza tent en om 13 uur besloten terug te keren naar huis... om 17 uur thuis en de pizza was ook geen hoogtepunt)

Als we erin zouden slagen om 20 dames te 'ronselen' dan konden we die tour achter de schermen boeken, en nog voor een speciale inwoners prijs.

Nou... het was even wat rond vragen maar we hadden er 24, dus het feest kon doorgaan.

We vertrokken stipt om 7 uur en waren half 9 al op de plaats van bestemming.

Om 9 uur was iedereen er en konden we in een safaribusje plaats nemen.

Eerst reden we een stukje door het park, en al snel kwamen we de eerste dieren tegen, een vervaarlijk welkoms comité;

Voor de ingang van het park waren heel veel locale stalletjes met vooral wortels en bananen; een win-win situatie voor iedereen. Baantjes voor inwoners, minder voederkosten voor het park en een hoop lol voor de bezoekers, want de wortels en bananen vonden grif aftrek.

De kamelen stonden al helemaal klaar voor hun portie; het was een erg komisch gezicht.

Daarna kwamen we aan bij het olifanten verblijf. Hier verbleven de moeders met kleine babies, de zieke olifanten en de enorme vaderolifant waar alle bewakers diep ontzag voor hadden.

We mochten alle olifanten voederen en aaien (behalve de stier dan). Het was erg komisch hoe ze omgingen met hele kokosnoten. Telkens probeerden de moeders ze eerst in z'n geheel in hun bek te proppen. Dan kwamen ze erachter dat er geen beginnen aan was, en haalden ze de kokosnoot met hun slurf weer uit hun bek. Vervolgens gingen ze er op staan. Weer proberen. Nog niet. Dan maar erop stampen; en vaak had dat het gewenste resultaat. De babies kregen banaan en papaya maar als de moeders de kans kregen dan was het helaas pindakaas voor de baby.

Hierna liepen we naar het baby ziekenhuis. Als we onze schoenen uittrokken, mochten we in de speelkamer van de jongste aanwinsten; een baby oerang oetang en 2 baby cheetah's. 
Het was een speelkamer met een zacht matras over de grond en wat mensen-baby-speelgoed. De dieren speelden met elkaar of het echte broertjes en zusjes waren. De apen hadden luiertjes om en ze trokken aan de staart van de katten. Maar vooral lieten ze zich alle vier gewillig oppakken voor een knuffelbeurt. 

In een Nederlandse dierentuin mag je al blij zijn dat je deze dieren kan zien; hier kun je ze dus gewoon aanhalen. Geen idee wat het voor hun latere karaktervorming doet... maar nu leken ze er wel van te genieten;

Mijn buurvrouw Carol

Vriendin Mickey

Er waren ook nog 2 tijgertjes van 3 maanden oud. Ze kregen nog de fles en dat mocht ik doen;

Daarna kwamen we langs de tijgersectie. Er zijn 40 tijgers hier die afwisselend in het park mogen schooieren en in een hok moeten zitten. Jammer dat ze niet alle 40 rond mogen lopen en ook jammer dat ze niet terug gezet kunnen worden. Er waren ook witte Siberische tijgers. 

Er wordt hier gefokt met de tijgers en er is een tijger sperma bank die ook buiten de grenzen levert. De dame die de rondleiding gaf, kon in haar gebrekkige Engels niet precies uitleggen hoe ze nu aan dat sperma kwamen, maar het werd wel duidelijk dat er enige narcose aan te pas kwam.

We liepen langs de hokken van de tijgers die deze week niet aan de beurt waren voor wat vrijheid in het park. Je mocht de tijgers niet in de ogen kijken en sommige hadden baby's;

Daarna was het lunchtijd. Een prima Indonesische rijsttafel stond voor ons klaar, op de 1e verdieping van een leeg restaurant. Vanuit de tafels had je een prima zicht op de olifanten show en in het rieten dak van het restaurant hadden ze rode bessen verstopt zodat er neushoornvogels af en aan langs ons uitzicht scheerden op zoek naar de lekkere hapjes!

Na de lunch liepen we via de pinguin encounter naar het dolfinarium. 

Irma

Hier konden we een dolfijnenshow zien. De dolfijnen deden echt hun best en vooral het Indonesische publiek genoot van de kunstjes;

Na de show bleef ik nog even hun snuiten bewonderen. Ik had niet in de gaten dat het grootste deel van onze groep al buiten stond, en opeens werd er aan ons vieren gevraagd of we E. 1,50 wilden betalen voor een zoen van een dolfijn. De andere 3 waren direct enthousiast, en het is dat ik toevallig een stapeltje roepia's in mijn broekzak had, dus liep ik mee naar de rand van het bassin. Daar moest je knielen en al snel verscheen de dolfijn die zijn snuit echt tegen mijn wang drukte, ik denk wel een volle minuut en ik kon hem aaien over zijn kop. 

Tot mijn grote verrassing voelde de 'zoen' van de dolfijn echt aan als het hoogtepunt van deze toch al super leuke dag!

        








                                                                               .

De theeplantages van Gunung Mas

Vandaag stond er met de Heritage Society een bezoek gepland aan de theeplantages van Gunung Mas, in de buurt van de Puncak Pas, zonder files een uurtje van ons huis in Jakarta.

We hadden om 10 uur een afspraak met een gids, en omdat je het nu eenmaal nooit weet met het verkeer hier, vertrokken we met een paar auto's rond 8 uur vanuit Zuid Jakarta.

Het reed zeer vlot door vandaag en we waren er al om kwart over 9. 

We bezochten eerst de kleuterschool. 

De school zag er verrassend welvarend uit. De zaken gaan dus waarschijnlijk nog steeds heel goed hier, hoewel er sinds het gebied genaturaliseerd is na de Nederlandse overheersing er heel weinig gedaan wordt aan herbeplanting.

Het bezoek aan de school hoorde bij de rondleiding en degene die de tour had georganiseerd had wat schoolspullen gekocht. Een klas kinderen werd vervolgens uit hun klas gehaald en ik weet niet hoe het muziekinstrument heette waar ze mee rammelden, maar het klonk heel aardig en het zag er allemaal erg schattig uit;

Hierna kregen we een korte uitleg wat er behalve thee nog meer verbouwd werd. Vooral kaneel(stokjes), mango's, avocado's, manderijnen, soursop, en bananen.

kaneelstokjes liggen te drogen

Via het dorpje, waar de werknemers woonden en dat er ook keurig bijlag, liepen we naar de thee plantages;

De  theestruiken worden elke vier jaar tot de stam gesnoeid. Alleen de bovenste, jongste blaadjes zijn geschikt voor de thee en de grootste vijand van de theeplant, de rups, wordt met organische middelen bestreden.

Je kon goed merken dat de plantage op 900 meter hoogte lag (omringd door bergtoppen tot 1300 meter); het was aangenaam koel en omdat het regenseizoen rond 1 november begonnen was, kregen we ook nog een tropisch buitje over ons heen. Het heeft hier al maanden niet geregend en slechts 1 dame had een paraplu bij zich... we werden dus lekker nat.

Maar de uitzichten waren fantastisch;

Door de regenbui was de rondleiding wat vroeger afgelopen dan de bedoeling was. We werden nog langs het winkeltje geloodst waar de prijzen van de thee belachelijk hoog waren. Niemand had 15 euro over voor een pakje thee. 

Maar de mango's werden grif gekocht en ook wat aquarellen van het gebied vonden gretig aftrek.

Daarna nog een lunch in een mooi restaurant, waar ik mijn eerste aardbevinkje in mijn leven meemaakte. 

En ja; daarna in file terug naar huis. Ruim 2.5 uur deden we erover, maar ik zat gezellig in de luxe bak van buurvrouw Irma, met business class vliegtuigstoelen (echt!!) en grappige gadgets. Eigenlijk een idiote wagen, die in Nederland totaal onbruikbaar zou zijn... je zet je kinderen toch niet in dat soort stoelen! 

Maar ik moet eerlijk toegeven; hier is het heerlijk!

                                                                                                   .

Halloween op Amaya compound

Gister was het weer zo ver; Halloween!

Het blijft toch een van mijn favoriete feestjes. En hoewel ik zelf geen kleine kinderen meer heb, is onze compound zo leuk dat ik het er graag voor over heb mezelf een beetje uit te sloven. (Nav mijn tandarts act van vorig jaar noemen de kinderen mij nog steeds 'the dentist'.

Het grote voordeel van het zo vaak verhuizen is, dat ik al mijn ideeën regelmatig kan herbruiken. Stuk makkelijker dan steeds opnieuw iets verzinnen.

Zo had ik in 2004 in Gorinchem een act gedaan met een gedekte tafel. Die tafel leeft allang niet meer, maar de bordjes had ik nog, en in de herfstvakantie heb ik het snoep in Nederland kunnen kopen.

Alleen die tafel... dat was een uitdaging. Het moest een hele oude tafel zijn want hij zou Halloween niet overleven. Je zou denken; een eitje in Jakarta. Nou, het meest oude tafeltje daar vroegen ze nog 20 euro voor, en niemand op de compound had ook maar een tafeltje die op het punt stond om opgeruimd te worden.

Toen kreeg ik een briljant idee; een verhuisdoos!

En ja hoor, degene die het laatst verhuisd was had zelfs nog een enorme, vrij stevige doos waar een complete diepvries in gezeten had.

Dus ik dat ding op maat gemaakt en zwart katoen gekocht voor het tafellaken.

De volgende uitdaging was een spook; mijn hulpje. Nou, Jillis was er absoluut niet voor te vinden, zelfs niet met een hoge beloning. Dus eens rondgevraagd op de compound. Helaas. Alle pubers wilden OF zelf mee doen OF ze waren op kamp.

Toen mijn Nederlandse kennissenkring aangeboord; en ja hoor, Max, de 14 jarige zoon van een vriendin, wilde heel graag komen.

's Middags hing ik een poster op mijn voordeur en er werd al een hoop gespeculeerd door de buurt;

Ik verkleedde me als heks, Max wilde liever een masker dan schmink en hij paste gelukkig in de doos.

Om 5 uur verzamelden alle kinderen bij het zwembad voor pizza en wat drinken. Er werd een foto gemaakt (er deden ongeveer 40 kinderen mee dus helaas staan ze er niet allemaal op);

Om 6 uur precies stond de eerste durfal aan aan mijn voordeur. Voor ik hem opendeed rammelde ik even lekker met de deur, die nogal los in het slot hangt, en daarna deed ik de deur open.

Ik vroeg met suikerzoete stem wat ze kwamen doen.

Nou... trick or treat natuurlijk!

Daarna vertelde ik spijtig dat ik geen snoep in huis had, maar als ze durfden mochten ze wel binnen komen voor een maaltijd. 3 kinderen per keer.

Binnen stond de verhuisdoos, vermomd als eettafel, en de 3 kinderen mochten er omheen gaan staan.

Daarna noemde ik op wat er te eten viel; spinnen sateh, ratten sateh, kikker sateh en een hoofdgerecht onder de zilveren dekschaal.

Ik vroeg of ze wilden weten wat het hoofdgerecht was.

En als ze JA zeiden, dan tilde ik de dekschaal op en kwam het hoofd van Max te voorschijn;

Een meisje schrok zo ontzettend dat ze achteruit vloog en bijna door de spiegel vloog. En een bijdehand ventje van een jaar of 5, bekeek het masker eens goed en zei toen; 'Hij heeft een gewone mensen-nek!'

Daarna kregen de kinderen het sateh stokje en toch een beetje opgelucht verlieten ze mijn huis. 

DIT HADDEN ZE TOCH MAAR MOOI OVERLEEFD!!

                                                                                       .

Haze

Gister stond het in de krant; de haze (luchtverontreiniging door de aangestoken bosbranden in Sumatra en Kalimantan) is door de verandering van windrichting ook eindelijk boven Jakarta beland.

Grote delen van indonesie, Singapore en Maleisie hebben hier al bijna 2 maanden elke dag last van!

Maar... de inwoners van Jakarta hoeven zich niet opeens ongerust te gaan maken. In het stukje stond ook dat de dagelijkse luchtverontreiniging in Jakarta door verkeersoverlast nog steeds erger is dan de haze. 

Dat is toch een hele geruststelling...








                                                                                             .

Monumen Nasional (MONAS)

Het nationale monument staat ongeveer in het centrum van Jakarta. Met 5 Nederlandse dames en gids Bram besloten we vandaag het monument op Medan Merdeka (plek van de vrijheid) te gaan bekijken.
Monas is een enorme, marmeren obelisk met op de top een vlam, die bedekt is met 35 kg bladgoud;

Het monument is gemaakt ter nagedachtenis aan de 'declaratie van onafhankelijkheid', uitgesproken door Soekarno op 17 augustus 1945.

De bouw is gestart op 17 augustus 1961 en in juli 1975 geopend door Soeharto. 

De vlam verbeeld de 'fighting spirit' van het Indonesische volk.

De obelisk is 132 meter hoog en er gaat een lift naar het platvorm onder de vlam. De mate van populariteit is destijds nogal onderschat; de lift biedt plaats aan 11 mensen. We waren gewaarschuwd en we stonden dus om 8 uur op het parkeerterrein, waar busladingen met schoolkinderen ook arriveerden. 

Je moet vanaf de parkeerplaats eerst verplicht bijna volledig rond het monument lopen, daarna kun je via een tunnel naar de ingang. We hadden een wachttijd (door dat fijne liftje) van een half uur; maar we hadden al gehoord dat in weekends die tijd kan vertienvoudigen.

Toen we eindelijk boven waren, konden we Jakarta door een lichte haze zien liggen';

Ook zagen we de 'Grote Moskee' liggen, en de kathedraal (het bruine gebouw met de witte torens rechts achter de moskee). Beide ingangen liggen tegenover elkaar;

Toen we weer buiten stonden liepen we naar de moskee, de Mesjid Istiqlal, die in gebruik is sinds 1967;

Het zou de grootste moskee van Azie zijn, maar dat heb ik vaker gehoord. (ik heb het opgezocht en ja hoor; de grootste ligt (natuurlijk) in Saoedi.

Maar het heeft wel 2 andere toppers op zijn naam. De allerlelijkste en de meest liberale van alle moskeeën die ik de laatste jaren bezocht heb; binnen mocht je vrij foto's nemen, we werden niet in een zwarte jurk gehesen en de gelovigen lagen soms languit te snurken of gezellig te kletsen op de rode tapijten.

Detail; als lange neus naar de Hollandse overheersing is de moskee precies op de plek gebouwd waar voorheen het Wilhelmina Park lag; maar ik denk dat geen Hollander, zelfs het koningshuis, daar wakker van ligt.

Na de bezichtiging staken we de straat over naar de Kathedraal; Gereja Katolik.

Deze dateert uit 1901; het is de 3e op die plek, de andere twee zijn verwoest door branden. 

Ik kan me er nog steeds over verbazen dat er toch nog aardig wat te zien is in Jakarta!! (maar ook niet zoveel dat jullie en masse in het vliegtuig moeten stappen!)