Yoga in Jakarta

Nou, alle niet - yoga liefhebbers kunnen nu afsluiten (zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb)

Mijn eerste yogales aan het zwembad was maandagochtend, 25 augustus om 7.30. Ik had geen idee of er muggen, vliegen of ander ongedierte zouden komen en wanneer de zon de planken en de stenen rond het zwembad zou verwarmen. Maar vol goede moed rolde ik de matjes uit, verdeelde de blokken en wachtte op mijn studenten.

Er hadden zich 5 dames aangemeld, er kwam er eentje extra opdraven die toch een koffie ochtend gecanceld had en er was er eentje ziek.
Het niveau was wisselend. 3 hadden er nog nooit op een yoga mat gestaan en de andere dames hadden 1 en 5 jaar ervaring.

Ik zette mijn muziek aan, begon met wat ademhalingsoefeningen en daarna liet ik ze 1 uur en een kwartier zweten. Maar niet te erg, want anders zouden ze het niet meer bij kunnen houden of te veel spierpijn hebben morgen.
Al tijdens de les lieten ze weten hoe heerlijk ze het vonden en ook ik had er een goed gevoel over.
Na de les kregen ze allemaal een glas cocosnootwater met chiazaadjes en daarna volgde er een korte evaluatie; ze waren allemaal razend enthousiast en WILDEN MEER.

Het bleek dat zaterdagochtend een goed tijdstip zou zijn, ook om half 8. Ik ga ze per maand laten betalen dus dat stimuleert om dat bed uit te komen. Er nemen er 2 hun mannen ook mee.

Het was een perfecte locatie. Geen ongedierte, een lichte bries, de zon kwam om 9.10 uur door en het water van het zwembad, de vogels en de mooie planten maakten het helemaal perfect.
We zullen zien hoe lang ze het vol houden en of de andere dames die interesse hadden ook nog komen opdagen.
Maar zo niet.... ik heb een hele grote compound naast die van ons ontdekt. 200 huizen. Wat een potentie!! En met een beetje geluk hebben zij wel een familie room. Die van ons staat vol met lopende banden. Doodzonde want het zou een perfecte ruimte zijn als het regenseizoen straks aanbreekt.


Ander nieuws dat ik onder hetzelfde kopje kan neerschrijven zijn mijn eigen yoga lessen. Ik ben dus lid geworden van de yoga shala Jakarta, waar voornamelijk ashtanga yoga lessen gegeven worden.
De eigenaresse van de studio is Yuli, een Indonesische dame van 33 jaar. Zij heeft mij vorige week les gegeven omdat de gebruikelijke leraar op vakantie was. Nou ja, studie verlof is een beter woord.
Hij heet Nilesh en hij is een Indier van ongeveer 40 jaar. Maar dat is moeilijk te schatten. 
Dinsdag kreeg ik de eerste yoga les van hem.
Hij geeft lessen door elkaar heen. Zoals elke ashtanga leraar volgen zijn studenten een zogenaamde Mysore les; ze leren de volgorde van alle poses uit hun hoofd en doen dus elke dag, 6 dagen per week, dezelfde les van ongeveer anderhalf uur. De leraar bepaald welke poses er bij mogen komen, en welke je weg kan laten na verloop van tijd.
Het is de yoga soort die ik in Singapore ook een klein jaar heb gedaan en waar Kamal, mijn leraar in Rishikesh, mij 2 jaar geleden een teacher training heeft gegeven.
Het laatste jaar heb ik geen ashtanga gedaan, omdat de leraren in Singapore die ashtanga geven niet hebben wat ik zoek in een leraar, en omdat ik op den duur ashtanga te zwaar en ook wat te eentonig vind. Maar aangezien ik de leraar belangrijker vind als de soort yoga, vind ik het geen enkel probleem om hier ashtanga weer op te pikken. Bovendien is mijn knie nog dik na de meniscus operatie van april, dus moet ik toch rustig aan doen wat me de tijd geeft om rustig op te gaan bouwen.
Nou, dat rustig opbouwen, dat heeft Nilesh in elk geval begrepen.
Vond ik in Singapore dat die leraar me 4 maanden liet zwoegen voor ik de hele primary serie ashtanga mocht doen, hier kan het wel eens jaren gaan duren.
De eerste les, we waren met 3 beginners die naast de mysore studenten een zgn LED class (door een leraar geleidde) uitvoerden. 
Hij hield ons 1 uur en 50 minuten zoet met wat zonnegroeten en 12 asana's. Dat is extreem weinig. Hij koos de meest eenvoudige asana's uit de primary serie uit, maar omdat hij ons die 3 keer liet doen en ons heel lang in dezelfde houding liet staan, was het moordend zwaar.
Ik vond hem een uitstekende leraar. Hij is rustig. Hij is streng. En hij is de baas in de shala op een heel on-autoritaire manier. Hij ziet alles. Geeft alle leerlingen aandacht en zijn aanwijzingen zijn zeer doeltreffend.
Hij praat voortdurend tijdens de les, iets waar ik, na Asokan, nog steeds niet aan gewend ben maar dat is het enige minpuntje dat ik kan verzinnen.










Kortom; ik denk dat ik de komende 2 jaar qua yoga hier veel beter af ben dan in Singapore en heel veel ga leren!!!!

De volgende dag vroeg een van de buurvrouwen, Katie, degene met 5 jaar yoga ervaring, of zij eens mee mocht naar de shala. Ik vond het gelijk een prima idee. Peter verklaarde me voor gek om zo mijn eigen studenten weer kwijt te raken, maar hij heeft geen idee 'how yoga works'.
Katie reed dus de volgende dag mee naar de shala. Ze heeft totaal geen ashtanga ervaring en ik was heel benieuwd hoe ze als Amerikaanse, de Indiase yoga shala en Nilesh zou ervaren.
We waren de enige 2 beginners vandaag.
Nilesh tracteerde ons op een les van 2 uur en 10 minuten; 20 sunsalutations en slechts 8 asana's. Met andere woorden; NOG langer in dezelfde pose dan gister.                 
Ik zag na de eerste 10 sunsalutations het zweet al bij Katie van haar lijf stromen. Ik verwachtte voortdurend dat ze het op zou geven maar ze keek met een schuin oog naar mij en volgde elke stap.
Hij liet ons 2 keer 10 minuten in tadasana staan. (gewoon. staan. rechtop. naar het puntje van je neus kijken. je tenen spreiden. benen en bilspieren aanspannen. buik in. rug recht.  schouders ontspannen en doorademen.) Als je een hekel aan iets kan krijgen in yoga is het dit.

Na de les zei hij tegen Katie dat als ze lessen van hem wilde krijgen dat hij 100% inzet verwachtte. Dat betekende 3 keer per week op de mat. (en met een schuin oog naar mij liet hij erop volgen; en niet meer dan 6 dagen per week, 1 keer per dag)

Ik was heel benieuwd wat Katie ervan vond. In de shala mag je niet praten. Dus liepen we naar de kleedkamer en ze was HEEL enthousiast. Geen idee of ze het ook gaat volhouden. We zullen zien. Morgen heeft zij een koffie ochtend maar ik ga er weer heen. Ik kan me er nu al op verheugen.





                                                                           .

dag 4 en 5.

Ik moest echt even heeeel hard nadenken wat er ook weer op donderdag gebeurde. Maar ik weet het weer. Het was Kitas dag.
De verblijfsvergunning voor Indonesie heet Kitas en het is de bedoeling dat je dat zo snel mogelijk regelt. En wel werkdagen tussen 9 en 13 uur dus Jillis zou wat schooluren gaan missen. Tot mijn verbazing vond hij dat nog erg ook en heeft wel drie keer gevraagd of dat niet zaterdag kon. 
Maar 9 uur was de eerste mogelijkheid en het is zaak er dan echt te zijn want het kan er razend druk worden in de loop van de ochtend.
Dus geen risico genomen en om half 8 van huis. Waren we daar nog voor 8 uur. Zul je altijd zien. 

De reden van de relatieve rust op straat was de benoeming van de nieuwe president van Indonesie. Joko Widodo (Jokowi) had bij de presidentsverkiezingen 6% meer stemmen dan Subianto (een ex-schoonzoon van Soeharto), die de uitslag niet accepteerde en fraude vermoedde. Door een 'onafhankelijk' onderzoek is echter bewezen dat de verkiezingen eerlijk zijn verlopen. Jokowi is een timmermanszoon en de verwachtingen van hem zijn hoog. Laten we hopen dat hij een goede president gaat worden!!

Gelukkig was het gebouw wel al open en konden we binnen gaan wachten op een agent en een secretaresse van Peter (voor de vertaling). Tot mijn verbazing werden we al om kwart over 8 opgeroepen, foto, vingerafdrukken en half 9 stonden we buiten. (ik vermoed dat die agent met wat flapjes heeft staan wapperen).
Ik had wel mijn yogales van half 8 gemist door dit grapje, maar er was nog wel een yogales om 11 uur. Dus toen maar eerst mee Jillis naar school brengen en toen naar de shala en daar was ik om half 11. Yuli, de eigenaresse, was net klaar met haar andere les en ik vind haar zo'n fijn mens! Ze is 33, ongetrouwd, geen kinderen, en (haar woorden) de relatie met haar hond is beter dan die met haar vriend. Ik hoop wel dat die vriend niet het karakter heeft van die hond. Het is een enorme wolf met een enorme vacht en als hij had gepast was hij bij mij op schoot komen zitten en daar niet meer vanaf gegaan. Ook vertelde ze dat ze in keer bedreigd is waar de hond bij was en die vertrouwde die man ook niet en heeft zich toch achter Yuli verscholen.

Na de les praatte ik nog even met een Poolse vrouw. Haar Engels was nog slechter dan dat van mij. (Ja, Jillis, dat bestaat!!)
Toen ik thuis kwam stuurde ik Lucas naar huis. Tegen advies van Peter in, die zegt dat chauffeurs gewoon gewend zijn te wachten en dan alleen maar andere baantjes erbij gaan nemen als je ze zo vroeg weg stuurt. Hij zal wel gelijk hebben maar het gaat helemaal tegen mijn principe in om hem een beetje rond de auto te laten hangen. Bovendien zijn er ook dagen dat hij 's avonds eens moet rijden. En ik krijg het vanzelf nog wel drukker.

Het was inmiddels bijna 1 uur en ik ging eens op internet kijken of de examen resultaten van Jillis al online stonden. En jawel. En ik moet zeggen... het viel alles mee. Net als zijn rapporten gemiddeld bijna een punt minder per vak dan Lilith, maar als je zijn werkinzet daarbij mee rekent dan vind ik het een hele prestatie. Bij 2 vakken had hij bijna een punt meer kunnen scoren, zat hij 0.5% van een hoger cijfer af. En voor de science vakken had hij zelfs een A*. Nou, wie had dat kunnen denken? 
Ik appte hem of hij de resultaten al had gezien. 
Ja hoor. En of ik geen vlag wilde ophangen zoals 2 jaar geleden bij Lilith (kwam goed uit want ik had hem toen ergens geleend).

Nou, de rest van de dag maar weer eens besteed aan dozen. Ik heb ze nu allemaal doorgespit en ik mis nog steeds mijn huisschoenen, de door Peter zo gehate Birckenstocks. Ik denk dat OF een inpakker, OF een douane beambte de mening van Peter niet deelde. Ze waren gloednieuw, nog even gekocht voor de verhuizing en de oude mee naar NL genomen zodat ik daar ook een paar heb. En nu heb ik hier dus niks!



Vrijdag, 22 augustus, de 5e dag in Jakarta, begon prima (met een yogales) en daarna ging het mis. Ik had bedacht dat ik niet zonder Birckenstocks kon dus op internet 2 winkels opgezocht die ze zouden verkopen. Eerst naar de winkel die het dichtst bij was. Nou, die verkochten het hele merk niet. Toen naar de 2e winkel. Die zat in een Jalan Pondok mall no 1. Nou, no 2 hadden we zo gevonden maar nergens die nummer 1. Lucas begon het rond te vragen maar dat werkte net als 2 dagen geleden helemaal niet. Opeens zag ik een Citibank gebouw. Dat is onze bank en ik begon al aardig door de miljoentjes heen te raken die Peter me de eerste dag had gegeven. Dus ik daar naar binnen, ook omdat ik in geen enkel winkelcentrum een citibank ATM had gezien. 
Doet mijn pas het niet. Maar niet getreurd, ik zat in de bank zelf, dus die konden dat mooi oplossen. Maar nee. Onze bankpasjes waren uit Singapore dus tja... daar kon ze niks aan doen. Ik vroeg een beetje wanhopig wie dat dan wel kon doen. Tja... de bank in Singapore! Maar zij niet. Dat mijn kindertjes vanavond geen eten zouden krijgen was haar probleem niet. (zelf dacht ik meer aan die Birckenstockjes die ALS ik ze eindelijk zou vinden ze niet eens zou kunnen betalen!)
Toen vroeg ik of ik haar baas soms mocht spreken.
En ja hoor, toen kreeg ze een heel goed idee; ik mocht wel even naar SIngapore bellen, en dat kon met haar telefoon.
Nou, toen was het probleem snel de wereld uit, Peter had destijds alleen zijn pasje geautoriseerd voor het buitenland en niet de mijne. De slimmerd.
Even later liep ik met een vette buit, miljoenen roepia's (de grootste coupure is 100.000 wat ongeveer 6 euro is) terug naar de auto. De dame achter de bali wist ook zeker dat die Pondok mall no 1 iets verderop in de straat lag.
Dus met nieuwe moed die straat nog een paar keer op en neer gereden, google maps erbij op mijn mobiel, maar na 4 uur onderweg begon ook ik het zat te worden (Lucas ongetwijfeld al 3 uur geleden).
Toen moest ik ook nog langs een supermarkt. De dames van de compound hadden me een supermarkt aangeraden waar de groente afdeling echt ruim, vers en zelfs gedeeltelijk organisch was, dus wij daarheen.
Het was echt het donkerste uur uit mijn leven in Jakarta toen ik op die groenteafdeling liep. Het was een kleine afdeling, en ja, ze hadden granaatappels (E. 10,- per stuk), appels uit China voor E. 2,- per stuk, witlof (E 2,- per stronkje) en het meeste zag er nog onooglijk uit ook (of kunstmatig glanzend). De jonge Goudse kaas is zijn gewicht hier in goud waard en alleen het vlees kostte (verdacht) weinig. God mag weten waar die beesten vandaan kwamen en wat ze voor leven gehad hadden. (vast geen mais gegeten want die was ook niet te betalen)

Doodmoe en depri kwam ik na bijna 6 uitputtende uren thuis. Jillis was ook laat (file erger dan normaal) en ik vroeg of ik alsjeblieft zijn slippers voor in huis mocht lenen. 'Nee. Ik vind je voeten vies!'  Nou, dat schept een band maar slippers kun je wassen dus daar kon ik me overheen zetten, maar hij niet.
We kwamen overeen dat ik zijn slippers een week mocht lenen in ruil voor pizza als avondeten ipv groentetaart. (Ik ging hem natuurlijk niet vertellen dat die groente nog in de winkel lag)
We zaten net te overleggen wat het handigste zou zijn; de chauffeur er alleen op uit sturen of Jillis mee laten gaan, toen er weer een buufje aanbelde. De gecancelde pizza avond ging toch door en of we nog wat wilden bestellen. Jaaaa!! Bestellen!! Dat kan hier ook! Ik liep met de buuf mee naar het zwembad voor de pizzafolder, en daar zat het hele zooitje aan het bier. 
Ik ontmoette een dame die op het punt stond om naar Oslo te verhuizen. Gelijk alert vroeg ik wat ze met haar maid deed. Nou, die had ze vanochtend al aan een ander toevallig Nederlands gezin gekoppeld met maar liefst 4 kinderen, maar ze dacht dat die maid wel oren had naar mijn huishouden met 1 grote zoon. 
Dus ik met haar mee naar huis om de maid te ontmoeten. Na enig overleg was de maid in dubio. Ik wilde haar best net zo veel betalen als mijn concurrent, en ze mocht bij mij elke dag na een paar uur wel naar huis. De lonen liggen hier zo schandalig laag dat ik daar niet mee kon zitten. Ik wilde eigenlijk maar een paar keer per week een maid maar een goede die kon koken (handig voor Peter als ik er niet ben) en Engels sprak die moet je niet laten lopen. Alleen vertelde ik haar wel dat er bij mij dus geen oppaswerk in zat (waar ze extra mee kon verdienen) maar daarentegen had ze hele middagen en avonden vrij om zoveel bij te beunen als ze nog wilde.
Ik liet haar mijn huis zien en we spraken af dat we er allebei even een paar dagen over na zouden denken.

Toen we nog in overleg waren werd de pizza al bezorgd. Ik vond de maid belangrijker als pizza aan de pool en mijn salade was ook nog niet klaar, dus ik verontschuldigde me bij buuf en Jillis vond het allang best; voor de tv smaakt pizza nog lekkerder dan aan de pool en die buufs zijn toch niet zijn doelgroep en hun dochters ook niet.
Toen de maid weer weg was salade gemaakt, onderhand kwam Peters chauffeur nog wel een fles wijn brengen die op kantoor was bezorgd en toen ik de salade achter m'n kiezen had ging de deurbel al weer. 
Daar stond de maid. Die kan snel denken!
Maar... ze was niet alleen. Ze was in gezelschap van haar vriendin. Ik had daar eigenlijk helemaal geen trek in maar ik nodigde ze toch uit om binnen te komen. Het bleek dat de vriendin een paar uitstekende referenties mee had genomen, en ze werkte bij verschillende families parttime. Het probleem is dat ze hier in de buurt woont en dat ze soms 3 uur enkele reis met de bus kwijt is. Hoe langer ik met haar praatte, hoe aardiger ik haar begon te vinden. De brieven die ze bij zich had waren allen zeer lovend en bovendien wilde ze wel 3 halve dagen per week komen werken. Dus we spraken af dat ze volgende week een keertje op proef komt en als dat wederzijds bevalt dan gaat ze per 1 september beginnen. Ik hoor allemaal verhalen van dames die de eerste maanden wel 8 maids moeten uitproberen voor ze er eentje hebben die naar hun zin is, maar ik heb hier een zeer goed gevoel over. We zullen zien. 
Daarna liep ik naar het zwembad om mijn pizza schuld te gaan aflossen, zit daar de halve compound, inmiddels overgegaan van bier naar wijn, aan een enorme tafel die onder een gezellig afdakje uitzicht had op het verlichte zwembad. 
In het uurtje dat ik daar nog even bij ben blijven zitten kreeg ik onder andere te horen waar ze wel Birckenstocks verkopen (ja hoor; in een grote mall bijna om de hoek), hoe hier Halloween gevierd werd (zeer uitgebreid), dat er mannen geinteresseerd zijn in yogalessen 's avonds, dat de supermarkt waar ik die middag geweest was echt de beste was (was ik al bang voor) en meldde zich nog 2 dames aan voor de yogales van maandag. Kortom; door de uiterst productieve, informatieve, en gezellige avond sloot ik deze dag toch met een heel positief gevoel af.




                                                                               .

Jakarta dag 2 en 3

Het zwembad ligt op ongeveer 35 meter van mijn voordeur. Gewoon het halletje aflopen en je komt buiten waar je via prachtige stenen zo het zwembad in loopt. Het is erg mooi aangelegd. 

Het bad is denk ik 18 meter lang, en ligt boven de gym. (op de foto onder zie je de buitenkant van de gym en nog net een parasol van het zwembad)

Je krijgt het idee van een 'infinity pool', als je zwemt zie je geen vloer. De kokosnoten aan de bomen voor de gym staan op dezelfde hoogte als het zwembad. Er drijven overal van die prachtige witte tropische bloemen, die van een boom vallen die krom boven het zwembad is gegroeid.
Het water is onverwarmd en voelt koud aan ondanks dat de zon de hele dag op het bad staat. Maar als je eenmaal door bent is dat wel prettig. Ik herinner me de 'lauwe soep' van de Australische en Bahreinse zwembaden nog goed; na een baantje kom je haast niet vooruit van de warmte.

Ik zwom een baantje of 25 en ik merkte dat ik minder last van mijn rug had. Maar toen ik eruit stapte kwam die spierpijn in alle hevigheid terug. Tja. 53 jaar. Vanaf nu zal het alleen nog maar erger gaan worden.
Ik nam een hele warme douche, en dat voelde zo lekker dat ik met een warme kruik en mijn ontbijt maar even terug naar bed ben gegaan. En dat voelde weer zo lekker dat ik een klein tukje heb gedaan en daarna me heb gedwongen dat bedje te verlaten en eens serieus aan de gang moest gaan.
Die keuken is zo'n never ending story van verplaatsen en schoonmaken en uitpakken dat ik heel laf begon met iets wat meer te overzien was; de kamer van Jillis. Daar stonden nog 2 halve dozen en een klerenkast die een jongen van 16 heeft ingericht. Alles eruit gegooid, opnieuw opgevouwen en georganiseerd, de dozen uitgepakt, zijn bureau en boekenkast geordend en toen was er 1 kamer helemaal af en bewoonbaar.
Dit gaf me moed om een volgend project aan te pakken. Ik barstte nog steeds van de spierpijn en ik zocht een 2e behapbaar project. Mijn boekenkast. Eerst de KLM huisjes, die door verhuizers op een keukenaanrecht waren neergezet, maar eens afgesopt en uitgestald. Daarna de boeken van Peter, die de verhuizers lukraak in de kast hadden gezet, eruit gevist en in zijn boekenkast in de studeerkamer gezet.
Daarna mijn boeken gesorteerd op lengte (de boekenkast heeft 4 verschillende plank hoogten en er is maar 1 manier om ze erin te krijgen). Mijn stripboeken weer op volgorde, mijn kook- en yoga boeken bij elkaar en op de onderste plank de fotoalbums van de laatste 9 jaar (de rest staat in de opslag in Nederland). Leesboeken heb ik bijna niet. Ik ben een bibliotheek mens en romans lees ik maar 1 keer, die wil ik niet hebben. En als ik ze krijg geef ik ze weg als ze uit zijn.
Nou, en toen die kast in orde was, was het tijd om te koken.

Jillis was in de tussentijd uit school gekomen; ik had een drankje, fruitbakje en wat lekkers klaar gezet in de hoop dat ik hem eens kon uithoren over zijn eerste schooldag. Dat viel tegen. Niet de dag, maar dat uithoren. Hoe kom ik aan een kind dat het achterste van zijn tong nooit laat zien? En 3 woorden gebruikt als je er wel 3000 kon loslaten op een dankbare toehoorder. 
HET WAS OK.
Daar moest het het mee doen.
Maar uit die 3 woorden kon ik wel opmaken dat hij opgelucht was. Iets later liet hij zich nog ontvallen dat hij vrijdagavond uit ging maar met wie dat wist hij zelf niet. 'Ja, ik weet echt niet na 1 dag hoe iedereen heet hoor!'
Vervolgens ging de hele middag het piepje van zijn whatsapp, tussen het huiswerk door. 

Peter kwam om half 8 thuis en we gingen direct aan tafel; nassi met een kruidenmixje uit Nederland zodat ik niet de deur had uit gehoeven voor zout en peper.
Ik vroeg de jongens of zij Lilith ook misten. Jillis zei gelijk 'NEE!!!' en Peter lachte een beetje en zei alleen dat Lilith het toch heel leuk heeft in Rotterdam. Ja. DAT weet ik ook wel. Ik dacht gelijk aan Hermelien Griffel die 'opgescheept was met 2 vrienden met een emotionele reikwijdte van een theelepel'.

Na het eten begon Peter aan zijn klusjes, die voornamelijk te maken hebben met snoertjes en kabels, en omdat ik de keuken moest opruimen heb ik gelijk maar weer een kast uitgepakt, schoongemaakt en heringericht, en toen gezellig met Peter een aflevering Nederlandse tv gekeken en toen was het toch weer bijna middernacht.


Dag 3.
Om 4 uur klaarwakker. En nog steeds die spierpijn.
Ik dacht vol weemoed aan Jason in Singapore, mijn kale Chinese masseur met zijn gouden handen, die ik deel met al mijn vriendinnen daar. Hoe vind ik hier een Jason? Het meest handige was om het aan Yuli, de yogajuf, te vragen, maar dat vond ik toch een beetje genant na de eerste les.
Ik wist ook nog niet hoe ik die 2e les door zou moeten komen, en ik bedacht dat als ik nu maar lekker aan het rommelen ging, en een warme douche zou nemen, dat het daarna wel beter zou gaan. Misschien. 
Niet.
Toch om 6.45 uur de deur uit anders was Lucas, mijn chauffeur, ook voor niks zo vroeg uit zijn bed gekomen.
Ik zag in de hal de volgende buurvrouw, die me al bleek te 'kennen'. Ik vroeg me af hoe die tamtam op de compound hier werkte. (Nou, daar zou ik gauw genoeg achter komen!)
Ze had net ook Jillis ontmoet en ze kwam er niet over uit hoe 'handsome, polite and friendly' die was. (Wat doe ik verkeerd dat hij thuis niet zo is??)

Ik wrong me in de auto en ik was net verdiept in een app conversatie met Singapore toen we er al waren!! 13 minuten!
Arme Peter en Jillis die een uur nodig hebben om hun bestemming te bereiken elke dag.

Dit keer ruim op tijd voor de beginners klas, en ik maakte me zorgen wat Yuli zou denken van mijn huidige conditie. Ik bekende haar eerlijk dat ik wat spierpijn had van gister, maar ze deed het af als onbelangrijk. (Minstens 20 jaar jonger; ze heeft geen benul van mijn lijden. Dit is echt een les voor mij.)
Tot mijn verbazing ging het niet eens heel beroerd, al ging het (nog) minder soepel dan gister. Maar ik stond tussen echte beginners en dan lijkt het al snel heel wat.

Thuis gekomen was de rugpijn 50% minder en ik besloot weer even te zwemmen en daarna een warme douche en ik begon me veel beter te voelen. Maar nog niet zo optimaal dat ik aan de keuken verder wilde, dus ik besloot mijn badkamer op orde te krijgen. (echt - badkamerkastjes moeten ook ingeruimd worden. In het buitenland heb ik altijd een hele voorraad toiletspullen en een enorme 'verbandkist'.)
Daarna was het logische vervolg de slaapkamer maar ik had geen zin meer en ik popelde om de eerste dagen op mijn blog te zetten voor ik de dagen niet meer uit elkaar kon houden.
Nou, dat blogje van gister nam de halve middag in beslag. Ik wilde net aan de slaapkamer beginnen toen ik gestoord werd door Vicki, de buurvrouw, of ik zin had om aan het zwembad te komen zitten. Daar moest ik een halve seconde over nadenken en liep toen vrolijk het huis uit. Bij het zwembad zaten 5 dames uit het appartement, met hun kinderen die in het bad dobberden. Ook zij leken al alles van mij te weten.
Omdat ik niet veel tijd had voor Jillis uit school zou komen, die ik beloofd had op voetbalschoenen-jacht te gaan, vatte ik de koe gelijk maar bij de horens toen het woord 'yoga' viel. Ik nodigde hen allemaal uit voor een les op maandagochtend, half 8, op het terras rond het zwembad. Ze wilden allemaal!! 
Binnen het kwartier had ik mijn eerste les gerealiseerd.
Ik gaf nog even mijn email adres aan een van de dames en een uurtje later lag er een email in mijn inbox met een lijstje van alle compound bewoners met naam, huisnummer,  leeftijd en geslacht van de kinderen. Ik vond daaronder een 2 dagen oude email van Vicki, die ze geschreven moest hebben dezelfde avond dat ik mijn hielen had gelicht met haar zoutvaatje. Ik wil hem toch even met jullie delen;

I have just also met another new lady who came to me to borrow some salt! Her name is Lisbeth and she originates from Holland but has just come from Singapore. She is in the apartment in front with her husband and 16 year old son who is coming on the BIS bus tomorrow too. She arrived 24 hours ago and the most exciting thing is she is a yoga teacher ;))) She is looking for somewhere to teach us all!! She would like to host a coffee morning next week. She seems really nice and has the most amazing arms…we will be the fittest ladies in Jakarta at this rate ha ha!!!

Dus zo werkt de compound tamtam. Heel efficient.
Ik gebruikte de maillijst om de andere dames ook uit te nodigen voor maandagochtend. Ben benieuwd wie er komen opdagen!!

Inmiddels was Jillis dus thuis gekomen, en klaar om voetbalschoenen te gaan scoren. We reden naar een mall in de wijk, en hoewel Jillis niet dolgelukkig werd over de keuze mogelijkheden, koos hij toch maar een stel uit. Dat ging als volgt.
Een willekeurig schoentje werd uit het rek gevist. Hij vroeg de verkoper zijn maat (42). Een ander paar om te kunnen vergelijken vond hij onzin. Ik zag echter het model van vorig jaar in de uitverkoop en vroeg de verkoper die ook mee te nemen. Jillis protesteerde. Gewoon omdat hij er geen 2 aan wilde - zoveel werk. Toen de man met de schoenen kwam zaten ze allebei te krap. Dus ging hij voor maat 43. Hij kwam alleen terug met 1 paar; de afgeprijsde hadden ze niet meer en Jillis keek blij. Maat 43 zat nog wat krap dus maat 44 en een paar voetbalsokken laten halen. Die sokken wilde hij ook niet maar hij had ze niet willen meenemen van thuis dus helaas pindakaas. Hij trok toen 1 sok en 1 schoen aan, verklaarde dat die zo lekker zat dat de andere schoen niet meer gepast hoefde te worden en klaar was hij.

Daarna nog maar even een supermarkt in, oa voor afwasmiddel en zout. We kwamen er uit met een kar vol en toen we bijna bij de auto waren bedacht ik dat we het zout vergeten waren. Dus ik terug.
Het was een enorme supermarkt formaat 3 keer een gemiddelde AH (met 30 keer zo weinig lekkere dingen). En geen korrel zout te vinden. Ik geloofde het gewoon niet, en vroeg een Indonesische dame die ook aan het winkelen was om hulp. Zij stuurde een personeelslid op zoek en toen die met lege handen terug kwam geloofde zij het ook niet en stuurde nog 2 man sterk op pad. Maar ze hadden het echt niet! Op. Wel 5 rijen en 20 merken van die kankerverwekkende monosodium glutamate smaakversterkers.
Wat is dat toch met mij en zout in Singapore?

36 uur in Jakarta

Zondag om 20 uur kwamen wij aan in ons huis in Jakarta. We hadden geluk gehad; we zouden 3 uur overstap tijd hebben in Singapore en we waren net op tijd om de eerdere vlucht te halen, waar ook nog plaatsen op vrij waren.

Zaterdagavond hadden we afscheid genomen van Lilith. Zij zou nog een nachtje slapen bij de ouders van Peter. Zondag zouden die Lilith naar haar studentenhotel brengen met alle spullen die ze had verzameld. Het afscheid was heel vreemd. Ik kon me nog niet voorstellen dat mijn dochter nu ECHT niet meer bij ons zou wonen. Maar omdat ze wel ontzettend veel zin in haar nieuwe leven heeft, voelt het gewoon goed.
Ze heeft een leuke kamer, een eigen badkamer met toilet en de keuken gaat ze delen met 5 andere studenten. Een van haar beste vriendinnen komt bij haar op de gang wonen. Ze heeft al minstens 10 studenten ontmoet die dezelfde studie gaan volgen, waarvan een groot deel ook in het studentenhotel terecht gaat komen. Zowel het studentenhotel als haar gekozen studierichting (international business) barst van kinderen zoals zij; in het buitenland opgegroeid en met net zoveel nationaliteiten als op haar vorige school.
Bij het studentenhotel is een gym, een gezamelijke woonkamer, een ontspanningsruimte met oa tafeltennis en biljart, een bibliotheek/studieruimte en een studentencafetaria.
Ik had nog wat eten gekocht voor haar avondeten en haar eerste ontbijt maandagochtend, maar het bleek dat ze al uit eten zou gaan op zondagavond met Annabel uit Bangkok. Maandag vertelde ze dat ze ontzettend zin had in de introductieweek en Annabel was lekker blijven slapen bij haar.
Sindsdien weinig van haar vernomen, af en toe een krabbeltje via de app maar vooral niet te veel want ze heeft GEEN TIJD.

Maar goed, het ging over mijn eerste dag in Jakarta en nu dwaal ik al af.

Ik had ons nieuwe huis in Jakarta nog niet gezien. Peter was het gaan bekijken nadat ik het op internet gevonden had en hij was zo enthousiast dat ik had besloten het maar over te laten aan hem. (in deze beslissing werd ik gesteund door 2 kennissen die in Jakarta wonen en toen ik hen mailde dat ik al woonruimte gevonden had werd er bevestigd dat we bijna nergens beter zouden kunnen zitten als op die compound)

Ons huis is een appartement op de begane vloer. In de compound staan ongeveer 10 huizen en 12 appartementen, en al was het stikdonker toen we aankwamen, deed het gelijk al heel gezellig aan door de verlichting en de rust.

compound bij daglicht

ingang van het appartementencomplex (9 woningen)

Ons huis is op de begane grond

Onze meubels waren een maand geleden al aangekomen en omdat Peter toen nog in Jakarta was had hij de verhuizers de spullen alvast maar laten uitpakken (grotendeels) en we kwamen dus in een gespreid bedje. Neemt niet weg dat er nog 1.000.000 dozen uit te pakken zijn en de hele keuken heringericht moet worden, maar daar heb ik de komende weken alle tijd voor.
Het appartement is groter dan ons huis in Nederland, en ook groter dan ons vorige huis in Singapore. De huiskamer is heel ruim:

Aan de huiskamer grenst een studeerkamer waar onze bureau's met gemak in passen (linker foto links achter de bank). 
De keuken is ruim met een hoop (bruine) kastjes;

en heeft nog een enorme 'wet kitchen' waar de wasmachine, droger, 2e koelkast en vaatwasser staan. Plus 3 gootstenen en nog meer kastruimte, en een kamer voor 2 maids (waar we lekker onze koffers in bewaren).
Een 'memory'hal gaat naar de slaapkamers;

Er zijn 3 slaapkamers en helaas voor Jillis is de onze 3 keer zo groot als die van hem. Maar hij heeft wel een eigen badkamer (er zijn er 4 in totaal met de badkamer voor de maids meegerekend).
Er zit overal kastruimte en wij hebben zelfs een inloopkast.
Peter ging even melk en brood gaan halen voor het ontbijt voor morgen en Jillis en ik zijn koffers uit gaan pakken. Er lag al wat kleding in onze klerenkasten en we hebben de rest van de avond besteed aan het herinrichten van onze klerenkasten.
We hadden nog helemaal geen slaap maar tegen 24 uur zijn we toch maar gaan liggen want de volgende dag ging voor ons allemaal de wekker om 6 uur.

Jillis en ik waren om 4 uur klaar wakker. Peter blijft gewoon stug liggen in zijn bed maar
Jillis dook achter zijn playstation en Ik rolde mijn yogamatje maar uit in de studeerkamer want de rest van de dag verwachtte ik niet dat ik daar nog tijd voor zou hebben.

Om 7 uur kwamen de chauffeurs ons ophalen. Peter vertrok naar kantoor en Jillis en ik maakten ons op voor de rit naar school. Het was introductiedag en er was een dagvullend programma voor ons allebei.

Binnen een uur waren we op school. Ik moet zeggen, als je zelf niet hoeft te rijden en je stelt je erop in, dan valt het wel mee. Lekker zitten appen met vriendinnen uit Singapore die ook wakker zijn en nog een beetje zitten soezen, en toen waren we er al.
Ons eerste doel waren schooluniformen scoren. Er waren nog niet veel andere klanten en we kochten bloesjes (wit), sportkleren, (donkerblauw) en de broeken worden op maat gemaakt. 4 bloesjes, 2 broeken, een sportsetje en wat pennen; 1 miljoen roepies (mijn portemonaie puilt uit van de waardelozen bankbiljetten) omgerekend ongeveer E. 60,-.
Ook in deze school zit het "Harry Potter house systeem". Jillis hoort bij de gele en we kochten 4 keiharde gele schoolemblemen die met de hand op zijn bloesjes genaaid dienden te worden.

Daarna naar de toneelruimte voor de eerste toespraak. Het toeval wil dat een Japans/Maleis meisje uit de vorige klas van Jillis ook is verhuisd in de zomervakantie. We kwamen haar tegen in de aula, met haar Japanse moeder met wie ik al de hele zomer app contact heb. Een leuk mens.
Ook zag Jillis een jongen met wie hij 5 jaar geleden een jaar in de klas heeft gezeten en iemand die hij kende van de MUN bijeenkomst. (zie blog maart 2014)

Na het welkomswoordje moesten we naar de gymzaal waar alle docenten klaar zaten aan tafeltjes. Het was de bedoeling dat je alle vakken die je had gekozen zou aflopen en kennis zou maken met de docent. Ook was dit nog een mogelijkheid om eventueel je vakkenpakket nog te wisselen.
Jillis zei niet meer dan het hoogst noodzakelijke en we waren zo klaar.
We verkenden nog een beetje de school. Die ziet er veel minder gelikt uit dan Tanglin maar ook hier zijn de studieresultaten prima en de klassen klein.

Daarna was het de bedoeling dat je om beurten nog een 10 minuten gesprek had met een willekeurige docent die je een beetje inlichtte over wat je de komende week kon verwachten. 
Omdat Jillis vroeg aan de beurt was (en weer snel uitgepraat) adviseerde de leraar ons voor de lunch de boeken en de kluisjes code op te gaan halen.
Omdat we geen van beiden wilde wachten op de schoollunch - dat duurde nog een uur - en Jillis niet wilde kennismaken met medestudenten zijn we maar naar huis gegaan om half 12. (dag was gepland tot half 3)
(We liepen nog langs de schoolshop en die stond werkelijk afgeladen vol met wanhopige moeders. Wij even mazzel gehad!)

Onderweg zijn we nog even een supermarkt in gegaan voor haarwax voor Jillis. Gelijk ook wat andere boodschappen gedaan.
De rest van de rit hebben we allebei zitten slapen in de auto. Het was gewoon jammer dat we 'al' thuis waren!

Ik ben begonnen de keuken te herinrichten, op te ruimen, en dozen uit te pakken. Onbegonnen werk en ik maak gelijk alles schoon voor het weer in de kast gaat (hoef ik daar de komende 2 jaar niet meer naar om te kijken) dus het vordert uiterst langzaam.
Toen Peter om 19 uur thuis kwam was het eten klaar en hoefde hij alleen nog de biefstuk in de pan te gooien (die weet ik altijd te verpesten dus dat doet hij altijd).
Toen kwamen we er allebei achter dat er nog geen kruiden te voorschijn zijn gekomen. Ik gluurde in de nog dichte keukendozen maar niks wat op zout of peper lijkt. Wat nu. Peter wilde zijn chauffeur al weer optrommelen maar ik besloot dat het tijd was om eens kennis te gaan maken met de buren.
Op de begane grond zijn 4 huizen, en de eerste 2 waren niet thuis maar de laatste deed open. Er stond een klein blond typje voor de deur die bijna in tranen uitbarstte uit pure dankbaarheid dat ze even ergens tegenaan kon kletsen.
Ze woont nu 5 weken in Jakarta, waarvan de laatste 3 weken zonder echtgenoot. Wel 3 kleine kinderen die door de verhuizing maar liefst een zomervakantie van 10 weken hadden en de container was nog lang niet in zicht.
De wijn stond al op tafel en ze bood me direct een glas aan. Ze keek volgens mij opgelucht dat ik het glas afsloeg want de fles was al half leeg en de avond nog lang niet voorbij)
Ze kende de halve compound al en begon enthousiast te vertellen dat er zulke leuke vrouwen woonden. Eentje gaf er schilderles en een ander was fotografe. Ze viel bijna van haar stoel van pure enthousiasme toen ze hoorde dat ik yogalerares was. Ze weet al 5 dames die waarschijnlijk ook interesse hebben en zo niet dan gaat ze voor prive les.
Toen ik eindelijk thuis kwam met de peper en zout waren de mannen bijna aan een rauwe biefstuk begonnen. 
Toen ik de zout en peper na het eten weer terug ging brengen was de wijnfles inderdaad leeg en lag er een heel papier klaar met adressen van de beste groenteboer, kapper, chiropracter, stomerij en had ze ook al overlegd met haar maid over een maid voor mij. Ook wist ze haarfijn uit te leggen waar de schoolbus staat 's morgens en hoeveel kinderen er op de compound allemaal naar de Engelse school gaan en naar de Internationale school.
Kijk. Aan zulke buurvrouwen heb je nog eens wat!!!

De rest van de avond besteedde ik aan het naaien van die ggrrr@@@!!!^^^schoolemblemen op de bloesjes van Jillis en om 24 uur doken we allemaal ons bed in en sliepen tot 6 uur.
We moesten dit keer allemaal om 6.40 uur buiten staan. Jillis voor de schoolbus, Peter voor kantoor en ik zou met mijn chauffeur, Lucas, naar de yogaschool gaan die ik op internet had gevonden. Ik had er al contact mee gehad en ik was welkom in de beginnersklas van 7.30 uur. (ik heb nog steeds last van een dikke knie dus prima die beginnersklas)
De studio ligt in onze wijk, hemelsbreed een paar kilometer verderop, maar ik nam geen enkel risico en ik ging tegelijk met de mannen de deur uit.
Lucas stond al klaar, hij kende het adres en vol goede moed reden we weg. Hij had er toch moeite mee om het te vinden. Grr. We reden door straatjes waar geen auto komt en waar handkarren zich tegen een muur moesten aanpersen om ons erdoor te kunnen laten. Hij vroeg wel 5 keer de weg en uiteindelijk stonden we om 7.25 uur voor de deur. Opgelucht stapte ik uit en kwam al snel tot de ontdekking dat HIER geen yogastudio was. Ik op mijn mobiel zoeken naar de website van de studio, maar ik kreeg geen verbinding en dus Peter maar gebeld, die zat toch nog in de file dus alle tijd om even voor mij iets op te zoeken. Hij kwam op precies hetzelfde adres uit als wat ik opgegeven had aan de chauffeur, en toen bleek dat hij de eerste 3 letters van de straat had weggelaten. (de rest van het adres klopte wel).
Nou, dan maar weer zoeken. 10 mannetjes de weg vragen die allemaal deden of ze wisten waar we moesten zijn maar ons allemaal van het kastje naar de muur stuurden. MANNEN!! ZEG dan gewoon dat je het NIET WEET!!
Uiteindelijk stonden we om 8 uur voor de juiste poort. Lucas voelde zich doodongelukkig maar ik nam het hem helemaal niet kwalijk. Ik weet nu dat als ik in het vervolg ergens moet zijn dat ik hem dat de dag tevoren naar het adres laat rijden.
Ik ging toch maar naar binnen en tja, de beginnersklas had inderdaad niet op mij gewacht. De lerares vroeg me even te wachten en in een aparte kamer even mijn matje uit te rollen en te gaan mediteren.
Na ongeveer 5 minuten kwam ze terug en daarna gaf ze mij een prive les van anderhalf uur, ashtanga toegespitst op mijn knie. Het kon eigenlijk niet mooier!! Wat een mazzel dat we verdwaald waren!
Na de les was ik zo enthousiast dat ik gelijk lid ben geworden. De Indonesische lerares is de eigenaresse van de studio, maar eigenlijk worden alle lessen gegeven door een Indiase guru, Nilesh, die deze week nog in de Himalaya zat. Zij was zijn assistente. Ze is een vroegere vriendin van een van mijn beste yogavriendinnen in Singapore, en na de les kletsten we lekker over de yoga in Singapore en het bleek dat Nilesh de beste vriend is van een van mijn vroegere yogadocenten in Singapore.
Het viel mij op hoe hetzelfde zij en Nilesh denken over diverse yogascholen in Singapore. Het was precies waar ik de laatste jaren tegenaan was gelopen!
Ik zou al heel blij zijn met Yuli als mijn nieuwe docente, maar Nilesh is haar Guru en daar ben ik nu dus nog helemaal nieuwsgierig naar!!

Op weg naar huis appte ik mijn yogavriendinnen allemaal over mijn eerste ervaringen. Ze zijn allemaal van plan mij op te komen zoeken.
We waren in een kwartiertje (!!!) thuis en ik merkte dat ik toch wel last van mijn rugspieren had. Dus die dozen konden nog wel even wachten en ik besloot eerst maar eens het zwembad te gaan uitproberen.....





                                                                             .