Het zwembad ligt op ongeveer 35 meter van mijn voordeur. Gewoon het halletje aflopen en je komt buiten waar je via prachtige stenen zo het zwembad in loopt. Het is erg mooi aangelegd.
Het bad is denk ik 18 meter lang, en ligt boven de gym. (op de foto onder zie je de buitenkant van de gym en nog net een parasol van het zwembad)
Je krijgt het idee van een 'infinity pool', als je zwemt zie je geen vloer. De kokosnoten aan de bomen voor de gym staan op dezelfde hoogte als het zwembad. Er drijven overal van die prachtige witte tropische bloemen, die van een boom vallen die krom boven het zwembad is gegroeid.
Het water is onverwarmd en voelt koud aan ondanks dat de zon de hele dag op het bad staat. Maar als je eenmaal door bent is dat wel prettig. Ik herinner me de 'lauwe soep' van de Australische en Bahreinse zwembaden nog goed; na een baantje kom je haast niet vooruit van de warmte.
Ik zwom een baantje of 25 en ik merkte dat ik minder last van mijn rug had. Maar toen ik eruit stapte kwam die spierpijn in alle hevigheid terug. Tja. 53 jaar. Vanaf nu zal het alleen nog maar erger gaan worden.
Ik nam een hele warme douche, en dat voelde zo lekker dat ik met een warme kruik en mijn ontbijt maar even terug naar bed ben gegaan. En dat voelde weer zo lekker dat ik een klein tukje heb gedaan en daarna me heb gedwongen dat bedje te verlaten en eens serieus aan de gang moest gaan.
Die keuken is zo'n never ending story van verplaatsen en schoonmaken en uitpakken dat ik heel laf begon met iets wat meer te overzien was; de kamer van Jillis. Daar stonden nog 2 halve dozen en een klerenkast die een jongen van 16 heeft ingericht. Alles eruit gegooid, opnieuw opgevouwen en georganiseerd, de dozen uitgepakt, zijn bureau en boekenkast geordend en toen was er 1 kamer helemaal af en bewoonbaar.
Dit gaf me moed om een volgend project aan te pakken. Ik barstte nog steeds van de spierpijn en ik zocht een 2e behapbaar project. Mijn boekenkast. Eerst de KLM huisjes, die door verhuizers op een keukenaanrecht waren neergezet, maar eens afgesopt en uitgestald. Daarna de boeken van Peter, die de verhuizers lukraak in de kast hadden gezet, eruit gevist en in zijn boekenkast in de studeerkamer gezet.
Daarna mijn boeken gesorteerd op lengte (de boekenkast heeft 4 verschillende plank hoogten en er is maar 1 manier om ze erin te krijgen). Mijn stripboeken weer op volgorde, mijn kook- en yoga boeken bij elkaar en op de onderste plank de fotoalbums van de laatste 9 jaar (de rest staat in de opslag in Nederland). Leesboeken heb ik bijna niet. Ik ben een bibliotheek mens en romans lees ik maar 1 keer, die wil ik niet hebben. En als ik ze krijg geef ik ze weg als ze uit zijn.
Nou, en toen die kast in orde was, was het tijd om te koken.
Jillis was in de tussentijd uit school gekomen; ik had een drankje, fruitbakje en wat lekkers klaar gezet in de hoop dat ik hem eens kon uithoren over zijn eerste schooldag. Dat viel tegen. Niet de dag, maar dat uithoren. Hoe kom ik aan een kind dat het achterste van zijn tong nooit laat zien? En 3 woorden gebruikt als je er wel 3000 kon loslaten op een dankbare toehoorder.
HET WAS OK.
Daar moest het het mee doen.
Maar uit die 3 woorden kon ik wel opmaken dat hij opgelucht was. Iets later liet hij zich nog ontvallen dat hij vrijdagavond uit ging maar met wie dat wist hij zelf niet. 'Ja, ik weet echt niet na 1 dag hoe iedereen heet hoor!'
Vervolgens ging de hele middag het piepje van zijn whatsapp, tussen het huiswerk door.
Peter kwam om half 8 thuis en we gingen direct aan tafel; nassi met een kruidenmixje uit Nederland zodat ik niet de deur had uit gehoeven voor zout en peper.
Ik vroeg de jongens of zij Lilith ook misten. Jillis zei gelijk 'NEE!!!' en Peter lachte een beetje en zei alleen dat Lilith het toch heel leuk heeft in Rotterdam. Ja. DAT weet ik ook wel. Ik dacht gelijk aan Hermelien Griffel die 'opgescheept was met 2 vrienden met een emotionele reikwijdte van een theelepel'.
Na het eten begon Peter aan zijn klusjes, die voornamelijk te maken hebben met snoertjes en kabels, en omdat ik de keuken moest opruimen heb ik gelijk maar weer een kast uitgepakt, schoongemaakt en heringericht, en toen gezellig met Peter een aflevering Nederlandse tv gekeken en toen was het toch weer bijna middernacht.
Dag 3.
Om 4 uur klaarwakker. En nog steeds die spierpijn.
Ik dacht vol weemoed aan Jason in Singapore, mijn kale Chinese masseur met zijn gouden handen, die ik deel met al mijn vriendinnen daar. Hoe vind ik hier een Jason? Het meest handige was om het aan Yuli, de yogajuf, te vragen, maar dat vond ik toch een beetje genant na de eerste les.
Ik wist ook nog niet hoe ik die 2e les door zou moeten komen, en ik bedacht dat als ik nu maar lekker aan het rommelen ging, en een warme douche zou nemen, dat het daarna wel beter zou gaan. Misschien.
Niet.
Toch om 6.45 uur de deur uit anders was Lucas, mijn chauffeur, ook voor niks zo vroeg uit zijn bed gekomen.
Ik zag in de hal de volgende buurvrouw, die me al bleek te 'kennen'. Ik vroeg me af hoe die tamtam op de compound hier werkte. (Nou, daar zou ik gauw genoeg achter komen!)
Ze had net ook Jillis ontmoet en ze kwam er niet over uit hoe 'handsome, polite and friendly' die was. (Wat doe ik verkeerd dat hij thuis niet zo is??)
Ik wrong me in de auto en ik was net verdiept in een app conversatie met Singapore toen we er al waren!! 13 minuten!
Arme Peter en Jillis die een uur nodig hebben om hun bestemming te bereiken elke dag.
Dit keer ruim op tijd voor de beginners klas, en ik maakte me zorgen wat Yuli zou denken van mijn huidige conditie. Ik bekende haar eerlijk dat ik wat spierpijn had van gister, maar ze deed het af als onbelangrijk. (Minstens 20 jaar jonger; ze heeft geen benul van mijn lijden. Dit is echt een les voor mij.)
Tot mijn verbazing ging het niet eens heel beroerd, al ging het (nog) minder soepel dan gister. Maar ik stond tussen echte beginners en dan lijkt het al snel heel wat.
Thuis gekomen was de rugpijn 50% minder en ik besloot weer even te zwemmen en daarna een warme douche en ik begon me veel beter te voelen. Maar nog niet zo optimaal dat ik aan de keuken verder wilde, dus ik besloot mijn badkamer op orde te krijgen. (echt - badkamerkastjes moeten ook ingeruimd worden. In het buitenland heb ik altijd een hele voorraad toiletspullen en een enorme 'verbandkist'.)
Daarna was het logische vervolg de slaapkamer maar ik had geen zin meer en ik popelde om de eerste dagen op mijn blog te zetten voor ik de dagen niet meer uit elkaar kon houden.
Nou, dat blogje van gister nam de halve middag in beslag. Ik wilde net aan de slaapkamer beginnen toen ik gestoord werd door Vicki, de buurvrouw, of ik zin had om aan het zwembad te komen zitten. Daar moest ik een halve seconde over nadenken en liep toen vrolijk het huis uit. Bij het zwembad zaten 5 dames uit het appartement, met hun kinderen die in het bad dobberden. Ook zij leken al alles van mij te weten.
Omdat ik niet veel tijd had voor Jillis uit school zou komen, die ik beloofd had op voetbalschoenen-jacht te gaan, vatte ik de koe gelijk maar bij de horens toen het woord 'yoga' viel. Ik nodigde hen allemaal uit voor een les op maandagochtend, half 8, op het terras rond het zwembad. Ze wilden allemaal!!
Binnen het kwartier had ik mijn eerste les gerealiseerd.
Ik gaf nog even mijn email adres aan een van de dames en een uurtje later lag er een email in mijn inbox met een lijstje van alle compound bewoners met naam, huisnummer, leeftijd en geslacht van de kinderen. Ik vond daaronder een 2 dagen oude email van Vicki, die ze geschreven moest hebben dezelfde avond dat ik mijn hielen had gelicht met haar zoutvaatje. Ik wil hem toch even met jullie delen;
Dus zo werkt de compound tamtam. Heel efficient.
Ik gebruikte de maillijst om de andere dames ook uit te nodigen voor maandagochtend. Ben benieuwd wie er komen opdagen!!
Inmiddels was Jillis dus thuis gekomen, en klaar om voetbalschoenen te gaan scoren. We reden naar een mall in de wijk, en hoewel Jillis niet dolgelukkig werd over de keuze mogelijkheden, koos hij toch maar een stel uit. Dat ging als volgt.
Een willekeurig schoentje werd uit het rek gevist. Hij vroeg de verkoper zijn maat (42). Een ander paar om te kunnen vergelijken vond hij onzin. Ik zag echter het model van vorig jaar in de uitverkoop en vroeg de verkoper die ook mee te nemen. Jillis protesteerde. Gewoon omdat hij er geen 2 aan wilde - zoveel werk. Toen de man met de schoenen kwam zaten ze allebei te krap. Dus ging hij voor maat 43. Hij kwam alleen terug met 1 paar; de afgeprijsde hadden ze niet meer en Jillis keek blij. Maat 43 zat nog wat krap dus maat 44 en een paar voetbalsokken laten halen. Die sokken wilde hij ook niet maar hij had ze niet willen meenemen van thuis dus helaas pindakaas. Hij trok toen 1 sok en 1 schoen aan, verklaarde dat die zo lekker zat dat de andere schoen niet meer gepast hoefde te worden en klaar was hij.
Daarna nog maar even een supermarkt in, oa voor afwasmiddel en zout. We kwamen er uit met een kar vol en toen we bijna bij de auto waren bedacht ik dat we het zout vergeten waren. Dus ik terug.
Het was een enorme supermarkt formaat 3 keer een gemiddelde AH (met 30 keer zo weinig lekkere dingen). En geen korrel zout te vinden. Ik geloofde het gewoon niet, en vroeg een Indonesische dame die ook aan het winkelen was om hulp. Zij stuurde een personeelslid op zoek en toen die met lege handen terug kwam geloofde zij het ook niet en stuurde nog 2 man sterk op pad. Maar ze hadden het echt niet! Op. Wel 5 rijen en 20 merken van die kankerverwekkende monosodium glutamate smaakversterkers.
Wat is dat toch met mij en zout in Singapore?
Het bad is denk ik 18 meter lang, en ligt boven de gym. (op de foto onder zie je de buitenkant van de gym en nog net een parasol van het zwembad)
Je krijgt het idee van een 'infinity pool', als je zwemt zie je geen vloer. De kokosnoten aan de bomen voor de gym staan op dezelfde hoogte als het zwembad. Er drijven overal van die prachtige witte tropische bloemen, die van een boom vallen die krom boven het zwembad is gegroeid.
Het water is onverwarmd en voelt koud aan ondanks dat de zon de hele dag op het bad staat. Maar als je eenmaal door bent is dat wel prettig. Ik herinner me de 'lauwe soep' van de Australische en Bahreinse zwembaden nog goed; na een baantje kom je haast niet vooruit van de warmte.
Ik zwom een baantje of 25 en ik merkte dat ik minder last van mijn rug had. Maar toen ik eruit stapte kwam die spierpijn in alle hevigheid terug. Tja. 53 jaar. Vanaf nu zal het alleen nog maar erger gaan worden.
Ik nam een hele warme douche, en dat voelde zo lekker dat ik met een warme kruik en mijn ontbijt maar even terug naar bed ben gegaan. En dat voelde weer zo lekker dat ik een klein tukje heb gedaan en daarna me heb gedwongen dat bedje te verlaten en eens serieus aan de gang moest gaan.
Die keuken is zo'n never ending story van verplaatsen en schoonmaken en uitpakken dat ik heel laf begon met iets wat meer te overzien was; de kamer van Jillis. Daar stonden nog 2 halve dozen en een klerenkast die een jongen van 16 heeft ingericht. Alles eruit gegooid, opnieuw opgevouwen en georganiseerd, de dozen uitgepakt, zijn bureau en boekenkast geordend en toen was er 1 kamer helemaal af en bewoonbaar.
Dit gaf me moed om een volgend project aan te pakken. Ik barstte nog steeds van de spierpijn en ik zocht een 2e behapbaar project. Mijn boekenkast. Eerst de KLM huisjes, die door verhuizers op een keukenaanrecht waren neergezet, maar eens afgesopt en uitgestald. Daarna de boeken van Peter, die de verhuizers lukraak in de kast hadden gezet, eruit gevist en in zijn boekenkast in de studeerkamer gezet.
Daarna mijn boeken gesorteerd op lengte (de boekenkast heeft 4 verschillende plank hoogten en er is maar 1 manier om ze erin te krijgen). Mijn stripboeken weer op volgorde, mijn kook- en yoga boeken bij elkaar en op de onderste plank de fotoalbums van de laatste 9 jaar (de rest staat in de opslag in Nederland). Leesboeken heb ik bijna niet. Ik ben een bibliotheek mens en romans lees ik maar 1 keer, die wil ik niet hebben. En als ik ze krijg geef ik ze weg als ze uit zijn.
Nou, en toen die kast in orde was, was het tijd om te koken.
Jillis was in de tussentijd uit school gekomen; ik had een drankje, fruitbakje en wat lekkers klaar gezet in de hoop dat ik hem eens kon uithoren over zijn eerste schooldag. Dat viel tegen. Niet de dag, maar dat uithoren. Hoe kom ik aan een kind dat het achterste van zijn tong nooit laat zien? En 3 woorden gebruikt als je er wel 3000 kon loslaten op een dankbare toehoorder.
HET WAS OK.
Daar moest het het mee doen.
Maar uit die 3 woorden kon ik wel opmaken dat hij opgelucht was. Iets later liet hij zich nog ontvallen dat hij vrijdagavond uit ging maar met wie dat wist hij zelf niet. 'Ja, ik weet echt niet na 1 dag hoe iedereen heet hoor!'
Vervolgens ging de hele middag het piepje van zijn whatsapp, tussen het huiswerk door.
Peter kwam om half 8 thuis en we gingen direct aan tafel; nassi met een kruidenmixje uit Nederland zodat ik niet de deur had uit gehoeven voor zout en peper.
Ik vroeg de jongens of zij Lilith ook misten. Jillis zei gelijk 'NEE!!!' en Peter lachte een beetje en zei alleen dat Lilith het toch heel leuk heeft in Rotterdam. Ja. DAT weet ik ook wel. Ik dacht gelijk aan Hermelien Griffel die 'opgescheept was met 2 vrienden met een emotionele reikwijdte van een theelepel'.
Na het eten begon Peter aan zijn klusjes, die voornamelijk te maken hebben met snoertjes en kabels, en omdat ik de keuken moest opruimen heb ik gelijk maar weer een kast uitgepakt, schoongemaakt en heringericht, en toen gezellig met Peter een aflevering Nederlandse tv gekeken en toen was het toch weer bijna middernacht.
Dag 3.
Om 4 uur klaarwakker. En nog steeds die spierpijn.
Ik dacht vol weemoed aan Jason in Singapore, mijn kale Chinese masseur met zijn gouden handen, die ik deel met al mijn vriendinnen daar. Hoe vind ik hier een Jason? Het meest handige was om het aan Yuli, de yogajuf, te vragen, maar dat vond ik toch een beetje genant na de eerste les.
Ik wist ook nog niet hoe ik die 2e les door zou moeten komen, en ik bedacht dat als ik nu maar lekker aan het rommelen ging, en een warme douche zou nemen, dat het daarna wel beter zou gaan. Misschien.
Niet.
Toch om 6.45 uur de deur uit anders was Lucas, mijn chauffeur, ook voor niks zo vroeg uit zijn bed gekomen.
Ik zag in de hal de volgende buurvrouw, die me al bleek te 'kennen'. Ik vroeg me af hoe die tamtam op de compound hier werkte. (Nou, daar zou ik gauw genoeg achter komen!)
Ze had net ook Jillis ontmoet en ze kwam er niet over uit hoe 'handsome, polite and friendly' die was. (Wat doe ik verkeerd dat hij thuis niet zo is??)
Ik wrong me in de auto en ik was net verdiept in een app conversatie met Singapore toen we er al waren!! 13 minuten!
Arme Peter en Jillis die een uur nodig hebben om hun bestemming te bereiken elke dag.
Dit keer ruim op tijd voor de beginners klas, en ik maakte me zorgen wat Yuli zou denken van mijn huidige conditie. Ik bekende haar eerlijk dat ik wat spierpijn had van gister, maar ze deed het af als onbelangrijk. (Minstens 20 jaar jonger; ze heeft geen benul van mijn lijden. Dit is echt een les voor mij.)
Tot mijn verbazing ging het niet eens heel beroerd, al ging het (nog) minder soepel dan gister. Maar ik stond tussen echte beginners en dan lijkt het al snel heel wat.
Thuis gekomen was de rugpijn 50% minder en ik besloot weer even te zwemmen en daarna een warme douche en ik begon me veel beter te voelen. Maar nog niet zo optimaal dat ik aan de keuken verder wilde, dus ik besloot mijn badkamer op orde te krijgen. (echt - badkamerkastjes moeten ook ingeruimd worden. In het buitenland heb ik altijd een hele voorraad toiletspullen en een enorme 'verbandkist'.)
Daarna was het logische vervolg de slaapkamer maar ik had geen zin meer en ik popelde om de eerste dagen op mijn blog te zetten voor ik de dagen niet meer uit elkaar kon houden.
Nou, dat blogje van gister nam de halve middag in beslag. Ik wilde net aan de slaapkamer beginnen toen ik gestoord werd door Vicki, de buurvrouw, of ik zin had om aan het zwembad te komen zitten. Daar moest ik een halve seconde over nadenken en liep toen vrolijk het huis uit. Bij het zwembad zaten 5 dames uit het appartement, met hun kinderen die in het bad dobberden. Ook zij leken al alles van mij te weten.
Omdat ik niet veel tijd had voor Jillis uit school zou komen, die ik beloofd had op voetbalschoenen-jacht te gaan, vatte ik de koe gelijk maar bij de horens toen het woord 'yoga' viel. Ik nodigde hen allemaal uit voor een les op maandagochtend, half 8, op het terras rond het zwembad. Ze wilden allemaal!!
Binnen het kwartier had ik mijn eerste les gerealiseerd.
Ik gaf nog even mijn email adres aan een van de dames en een uurtje later lag er een email in mijn inbox met een lijstje van alle compound bewoners met naam, huisnummer, leeftijd en geslacht van de kinderen. Ik vond daaronder een 2 dagen oude email van Vicki, die ze geschreven moest hebben dezelfde avond dat ik mijn hielen had gelicht met haar zoutvaatje. Ik wil hem toch even met jullie delen;
Dus zo werkt de compound tamtam. Heel efficient.
Ik gebruikte de maillijst om de andere dames ook uit te nodigen voor maandagochtend. Ben benieuwd wie er komen opdagen!!
Inmiddels was Jillis dus thuis gekomen, en klaar om voetbalschoenen te gaan scoren. We reden naar een mall in de wijk, en hoewel Jillis niet dolgelukkig werd over de keuze mogelijkheden, koos hij toch maar een stel uit. Dat ging als volgt.
Een willekeurig schoentje werd uit het rek gevist. Hij vroeg de verkoper zijn maat (42). Een ander paar om te kunnen vergelijken vond hij onzin. Ik zag echter het model van vorig jaar in de uitverkoop en vroeg de verkoper die ook mee te nemen. Jillis protesteerde. Gewoon omdat hij er geen 2 aan wilde - zoveel werk. Toen de man met de schoenen kwam zaten ze allebei te krap. Dus ging hij voor maat 43. Hij kwam alleen terug met 1 paar; de afgeprijsde hadden ze niet meer en Jillis keek blij. Maat 43 zat nog wat krap dus maat 44 en een paar voetbalsokken laten halen. Die sokken wilde hij ook niet maar hij had ze niet willen meenemen van thuis dus helaas pindakaas. Hij trok toen 1 sok en 1 schoen aan, verklaarde dat die zo lekker zat dat de andere schoen niet meer gepast hoefde te worden en klaar was hij.
Daarna nog maar even een supermarkt in, oa voor afwasmiddel en zout. We kwamen er uit met een kar vol en toen we bijna bij de auto waren bedacht ik dat we het zout vergeten waren. Dus ik terug.
Het was een enorme supermarkt formaat 3 keer een gemiddelde AH (met 30 keer zo weinig lekkere dingen). En geen korrel zout te vinden. Ik geloofde het gewoon niet, en vroeg een Indonesische dame die ook aan het winkelen was om hulp. Zij stuurde een personeelslid op zoek en toen die met lege handen terug kwam geloofde zij het ook niet en stuurde nog 2 man sterk op pad. Maar ze hadden het echt niet! Op. Wel 5 rijen en 20 merken van die kankerverwekkende monosodium glutamate smaakversterkers.
Wat is dat toch met mij en zout in Singapore?
1 comment:
Miss you! :(((((
Post a Comment