Ik moest echt even heeeel hard nadenken wat er ook weer op donderdag gebeurde. Maar ik weet het weer. Het was Kitas dag.
De verblijfsvergunning voor Indonesie heet Kitas en het is de bedoeling dat je dat zo snel mogelijk regelt. En wel werkdagen tussen 9 en 13 uur dus Jillis zou wat schooluren gaan missen. Tot mijn verbazing vond hij dat nog erg ook en heeft wel drie keer gevraagd of dat niet zaterdag kon.
Maar 9 uur was de eerste mogelijkheid en het is zaak er dan echt te zijn want het kan er razend druk worden in de loop van de ochtend.
Dus geen risico genomen en om half 8 van huis. Waren we daar nog voor 8 uur. Zul je altijd zien.
De reden van de relatieve rust op straat was de benoeming van de nieuwe president van Indonesie. Joko Widodo (Jokowi) had bij de presidentsverkiezingen 6% meer stemmen dan Subianto (een ex-schoonzoon van Soeharto), die de uitslag niet accepteerde en fraude vermoedde. Door een 'onafhankelijk' onderzoek is echter bewezen dat de verkiezingen eerlijk zijn verlopen. Jokowi is een timmermanszoon en de verwachtingen van hem zijn hoog. Laten we hopen dat hij een goede president gaat worden!!
Gelukkig was het gebouw wel al open en konden we binnen gaan wachten op een agent en een secretaresse van Peter (voor de vertaling). Tot mijn verbazing werden we al om kwart over 8 opgeroepen, foto, vingerafdrukken en half 9 stonden we buiten. (ik vermoed dat die agent met wat flapjes heeft staan wapperen).
Ik had wel mijn yogales van half 8 gemist door dit grapje, maar er was nog wel een yogales om 11 uur. Dus toen maar eerst mee Jillis naar school brengen en toen naar de shala en daar was ik om half 11. Yuli, de eigenaresse, was net klaar met haar andere les en ik vind haar zo'n fijn mens! Ze is 33, ongetrouwd, geen kinderen, en (haar woorden) de relatie met haar hond is beter dan die met haar vriend. Ik hoop wel dat die vriend niet het karakter heeft van die hond. Het is een enorme wolf met een enorme vacht en als hij had gepast was hij bij mij op schoot komen zitten en daar niet meer vanaf gegaan. Ook vertelde ze dat ze in keer bedreigd is waar de hond bij was en die vertrouwde die man ook niet en heeft zich toch achter Yuli verscholen.
Na de les praatte ik nog even met een Poolse vrouw. Haar Engels was nog slechter dan dat van mij. (Ja, Jillis, dat bestaat!!)
Toen ik thuis kwam stuurde ik Lucas naar huis. Tegen advies van Peter in, die zegt dat chauffeurs gewoon gewend zijn te wachten en dan alleen maar andere baantjes erbij gaan nemen als je ze zo vroeg weg stuurt. Hij zal wel gelijk hebben maar het gaat helemaal tegen mijn principe in om hem een beetje rond de auto te laten hangen. Bovendien zijn er ook dagen dat hij 's avonds eens moet rijden. En ik krijg het vanzelf nog wel drukker.
Het was inmiddels bijna 1 uur en ik ging eens op internet kijken of de examen resultaten van Jillis al online stonden. En jawel. En ik moet zeggen... het viel alles mee. Net als zijn rapporten gemiddeld bijna een punt minder per vak dan Lilith, maar als je zijn werkinzet daarbij mee rekent dan vind ik het een hele prestatie. Bij 2 vakken had hij bijna een punt meer kunnen scoren, zat hij 0.5% van een hoger cijfer af. En voor de science vakken had hij zelfs een A*. Nou, wie had dat kunnen denken?
Ik appte hem of hij de resultaten al had gezien.
Ja hoor. En of ik geen vlag wilde ophangen zoals 2 jaar geleden bij Lilith (kwam goed uit want ik had hem toen ergens geleend).
Nou, de rest van de dag maar weer eens besteed aan dozen. Ik heb ze nu allemaal doorgespit en ik mis nog steeds mijn huisschoenen, de door Peter zo gehate Birckenstocks. Ik denk dat OF een inpakker, OF een douane beambte de mening van Peter niet deelde. Ze waren gloednieuw, nog even gekocht voor de verhuizing en de oude mee naar NL genomen zodat ik daar ook een paar heb. En nu heb ik hier dus niks!
Vrijdag, 22 augustus, de 5e dag in Jakarta, begon prima (met een yogales) en daarna ging het mis. Ik had bedacht dat ik niet zonder Birckenstocks kon dus op internet 2 winkels opgezocht die ze zouden verkopen. Eerst naar de winkel die het dichtst bij was. Nou, die verkochten het hele merk niet. Toen naar de 2e winkel. Die zat in een Jalan Pondok mall no 1. Nou, no 2 hadden we zo gevonden maar nergens die nummer 1. Lucas begon het rond te vragen maar dat werkte net als 2 dagen geleden helemaal niet. Opeens zag ik een Citibank gebouw. Dat is onze bank en ik begon al aardig door de miljoentjes heen te raken die Peter me de eerste dag had gegeven. Dus ik daar naar binnen, ook omdat ik in geen enkel winkelcentrum een citibank ATM had gezien.
Doet mijn pas het niet. Maar niet getreurd, ik zat in de bank zelf, dus die konden dat mooi oplossen. Maar nee. Onze bankpasjes waren uit Singapore dus tja... daar kon ze niks aan doen. Ik vroeg een beetje wanhopig wie dat dan wel kon doen. Tja... de bank in Singapore! Maar zij niet. Dat mijn kindertjes vanavond geen eten zouden krijgen was haar probleem niet. (zelf dacht ik meer aan die Birckenstockjes die ALS ik ze eindelijk zou vinden ze niet eens zou kunnen betalen!)
Toen vroeg ik of ik haar baas soms mocht spreken.
En ja hoor, toen kreeg ze een heel goed idee; ik mocht wel even naar SIngapore bellen, en dat kon met haar telefoon.
Nou, toen was het probleem snel de wereld uit, Peter had destijds alleen zijn pasje geautoriseerd voor het buitenland en niet de mijne. De slimmerd.
Even later liep ik met een vette buit, miljoenen roepia's (de grootste coupure is 100.000 wat ongeveer 6 euro is) terug naar de auto. De dame achter de bali wist ook zeker dat die Pondok mall no 1 iets verderop in de straat lag.
Dus met nieuwe moed die straat nog een paar keer op en neer gereden, google maps erbij op mijn mobiel, maar na 4 uur onderweg begon ook ik het zat te worden (Lucas ongetwijfeld al 3 uur geleden).
Toen moest ik ook nog langs een supermarkt. De dames van de compound hadden me een supermarkt aangeraden waar de groente afdeling echt ruim, vers en zelfs gedeeltelijk organisch was, dus wij daarheen.
Het was echt het donkerste uur uit mijn leven in Jakarta toen ik op die groenteafdeling liep. Het was een kleine afdeling, en ja, ze hadden granaatappels (E. 10,- per stuk), appels uit China voor E. 2,- per stuk, witlof (E 2,- per stronkje) en het meeste zag er nog onooglijk uit ook (of kunstmatig glanzend). De jonge Goudse kaas is zijn gewicht hier in goud waard en alleen het vlees kostte (verdacht) weinig. God mag weten waar die beesten vandaan kwamen en wat ze voor leven gehad hadden. (vast geen mais gegeten want die was ook niet te betalen)
Doodmoe en depri kwam ik na bijna 6 uitputtende uren thuis. Jillis was ook laat (file erger dan normaal) en ik vroeg of ik alsjeblieft zijn slippers voor in huis mocht lenen. 'Nee. Ik vind je voeten vies!' Nou, dat schept een band maar slippers kun je wassen dus daar kon ik me overheen zetten, maar hij niet.
We kwamen overeen dat ik zijn slippers een week mocht lenen in ruil voor pizza als avondeten ipv groentetaart. (Ik ging hem natuurlijk niet vertellen dat die groente nog in de winkel lag)
We zaten net te overleggen wat het handigste zou zijn; de chauffeur er alleen op uit sturen of Jillis mee laten gaan, toen er weer een buufje aanbelde. De gecancelde pizza avond ging toch door en of we nog wat wilden bestellen. Jaaaa!! Bestellen!! Dat kan hier ook! Ik liep met de buuf mee naar het zwembad voor de pizzafolder, en daar zat het hele zooitje aan het bier.
Ik ontmoette een dame die op het punt stond om naar Oslo te verhuizen. Gelijk alert vroeg ik wat ze met haar maid deed. Nou, die had ze vanochtend al aan een ander toevallig Nederlands gezin gekoppeld met maar liefst 4 kinderen, maar ze dacht dat die maid wel oren had naar mijn huishouden met 1 grote zoon.
Dus ik met haar mee naar huis om de maid te ontmoeten. Na enig overleg was de maid in dubio. Ik wilde haar best net zo veel betalen als mijn concurrent, en ze mocht bij mij elke dag na een paar uur wel naar huis. De lonen liggen hier zo schandalig laag dat ik daar niet mee kon zitten. Ik wilde eigenlijk maar een paar keer per week een maid maar een goede die kon koken (handig voor Peter als ik er niet ben) en Engels sprak die moet je niet laten lopen. Alleen vertelde ik haar wel dat er bij mij dus geen oppaswerk in zat (waar ze extra mee kon verdienen) maar daarentegen had ze hele middagen en avonden vrij om zoveel bij te beunen als ze nog wilde.
Ik liet haar mijn huis zien en we spraken af dat we er allebei even een paar dagen over na zouden denken.
Toen we nog in overleg waren werd de pizza al bezorgd. Ik vond de maid belangrijker als pizza aan de pool en mijn salade was ook nog niet klaar, dus ik verontschuldigde me bij buuf en Jillis vond het allang best; voor de tv smaakt pizza nog lekkerder dan aan de pool en die buufs zijn toch niet zijn doelgroep en hun dochters ook niet.
Toen de maid weer weg was salade gemaakt, onderhand kwam Peters chauffeur nog wel een fles wijn brengen die op kantoor was bezorgd en toen ik de salade achter m'n kiezen had ging de deurbel al weer.
Daar stond de maid. Die kan snel denken!
Maar... ze was niet alleen. Ze was in gezelschap van haar vriendin. Ik had daar eigenlijk helemaal geen trek in maar ik nodigde ze toch uit om binnen te komen. Het bleek dat de vriendin een paar uitstekende referenties mee had genomen, en ze werkte bij verschillende families parttime. Het probleem is dat ze hier in de buurt woont en dat ze soms 3 uur enkele reis met de bus kwijt is. Hoe langer ik met haar praatte, hoe aardiger ik haar begon te vinden. De brieven die ze bij zich had waren allen zeer lovend en bovendien wilde ze wel 3 halve dagen per week komen werken. Dus we spraken af dat ze volgende week een keertje op proef komt en als dat wederzijds bevalt dan gaat ze per 1 september beginnen. Ik hoor allemaal verhalen van dames die de eerste maanden wel 8 maids moeten uitproberen voor ze er eentje hebben die naar hun zin is, maar ik heb hier een zeer goed gevoel over. We zullen zien.
Daarna liep ik naar het zwembad om mijn pizza schuld te gaan aflossen, zit daar de halve compound, inmiddels overgegaan van bier naar wijn, aan een enorme tafel die onder een gezellig afdakje uitzicht had op het verlichte zwembad.
In het uurtje dat ik daar nog even bij ben blijven zitten kreeg ik onder andere te horen waar ze wel Birckenstocks verkopen (ja hoor; in een grote mall bijna om de hoek), hoe hier Halloween gevierd werd (zeer uitgebreid), dat er mannen geinteresseerd zijn in yogalessen 's avonds, dat de supermarkt waar ik die middag geweest was echt de beste was (was ik al bang voor) en meldde zich nog 2 dames aan voor de yogales van maandag. Kortom; door de uiterst productieve, informatieve, en gezellige avond sloot ik deze dag toch met een heel positief gevoel af.
.
De verblijfsvergunning voor Indonesie heet Kitas en het is de bedoeling dat je dat zo snel mogelijk regelt. En wel werkdagen tussen 9 en 13 uur dus Jillis zou wat schooluren gaan missen. Tot mijn verbazing vond hij dat nog erg ook en heeft wel drie keer gevraagd of dat niet zaterdag kon.
Maar 9 uur was de eerste mogelijkheid en het is zaak er dan echt te zijn want het kan er razend druk worden in de loop van de ochtend.
Dus geen risico genomen en om half 8 van huis. Waren we daar nog voor 8 uur. Zul je altijd zien.
De reden van de relatieve rust op straat was de benoeming van de nieuwe president van Indonesie. Joko Widodo (Jokowi) had bij de presidentsverkiezingen 6% meer stemmen dan Subianto (een ex-schoonzoon van Soeharto), die de uitslag niet accepteerde en fraude vermoedde. Door een 'onafhankelijk' onderzoek is echter bewezen dat de verkiezingen eerlijk zijn verlopen. Jokowi is een timmermanszoon en de verwachtingen van hem zijn hoog. Laten we hopen dat hij een goede president gaat worden!!
Gelukkig was het gebouw wel al open en konden we binnen gaan wachten op een agent en een secretaresse van Peter (voor de vertaling). Tot mijn verbazing werden we al om kwart over 8 opgeroepen, foto, vingerafdrukken en half 9 stonden we buiten. (ik vermoed dat die agent met wat flapjes heeft staan wapperen).
Ik had wel mijn yogales van half 8 gemist door dit grapje, maar er was nog wel een yogales om 11 uur. Dus toen maar eerst mee Jillis naar school brengen en toen naar de shala en daar was ik om half 11. Yuli, de eigenaresse, was net klaar met haar andere les en ik vind haar zo'n fijn mens! Ze is 33, ongetrouwd, geen kinderen, en (haar woorden) de relatie met haar hond is beter dan die met haar vriend. Ik hoop wel dat die vriend niet het karakter heeft van die hond. Het is een enorme wolf met een enorme vacht en als hij had gepast was hij bij mij op schoot komen zitten en daar niet meer vanaf gegaan. Ook vertelde ze dat ze in keer bedreigd is waar de hond bij was en die vertrouwde die man ook niet en heeft zich toch achter Yuli verscholen.
Na de les praatte ik nog even met een Poolse vrouw. Haar Engels was nog slechter dan dat van mij. (Ja, Jillis, dat bestaat!!)
Toen ik thuis kwam stuurde ik Lucas naar huis. Tegen advies van Peter in, die zegt dat chauffeurs gewoon gewend zijn te wachten en dan alleen maar andere baantjes erbij gaan nemen als je ze zo vroeg weg stuurt. Hij zal wel gelijk hebben maar het gaat helemaal tegen mijn principe in om hem een beetje rond de auto te laten hangen. Bovendien zijn er ook dagen dat hij 's avonds eens moet rijden. En ik krijg het vanzelf nog wel drukker.
Het was inmiddels bijna 1 uur en ik ging eens op internet kijken of de examen resultaten van Jillis al online stonden. En jawel. En ik moet zeggen... het viel alles mee. Net als zijn rapporten gemiddeld bijna een punt minder per vak dan Lilith, maar als je zijn werkinzet daarbij mee rekent dan vind ik het een hele prestatie. Bij 2 vakken had hij bijna een punt meer kunnen scoren, zat hij 0.5% van een hoger cijfer af. En voor de science vakken had hij zelfs een A*. Nou, wie had dat kunnen denken?
Ik appte hem of hij de resultaten al had gezien.
Ja hoor. En of ik geen vlag wilde ophangen zoals 2 jaar geleden bij Lilith (kwam goed uit want ik had hem toen ergens geleend).
Nou, de rest van de dag maar weer eens besteed aan dozen. Ik heb ze nu allemaal doorgespit en ik mis nog steeds mijn huisschoenen, de door Peter zo gehate Birckenstocks. Ik denk dat OF een inpakker, OF een douane beambte de mening van Peter niet deelde. Ze waren gloednieuw, nog even gekocht voor de verhuizing en de oude mee naar NL genomen zodat ik daar ook een paar heb. En nu heb ik hier dus niks!
Vrijdag, 22 augustus, de 5e dag in Jakarta, begon prima (met een yogales) en daarna ging het mis. Ik had bedacht dat ik niet zonder Birckenstocks kon dus op internet 2 winkels opgezocht die ze zouden verkopen. Eerst naar de winkel die het dichtst bij was. Nou, die verkochten het hele merk niet. Toen naar de 2e winkel. Die zat in een Jalan Pondok mall no 1. Nou, no 2 hadden we zo gevonden maar nergens die nummer 1. Lucas begon het rond te vragen maar dat werkte net als 2 dagen geleden helemaal niet. Opeens zag ik een Citibank gebouw. Dat is onze bank en ik begon al aardig door de miljoentjes heen te raken die Peter me de eerste dag had gegeven. Dus ik daar naar binnen, ook omdat ik in geen enkel winkelcentrum een citibank ATM had gezien.
Doet mijn pas het niet. Maar niet getreurd, ik zat in de bank zelf, dus die konden dat mooi oplossen. Maar nee. Onze bankpasjes waren uit Singapore dus tja... daar kon ze niks aan doen. Ik vroeg een beetje wanhopig wie dat dan wel kon doen. Tja... de bank in Singapore! Maar zij niet. Dat mijn kindertjes vanavond geen eten zouden krijgen was haar probleem niet. (zelf dacht ik meer aan die Birckenstockjes die ALS ik ze eindelijk zou vinden ze niet eens zou kunnen betalen!)
Toen vroeg ik of ik haar baas soms mocht spreken.
En ja hoor, toen kreeg ze een heel goed idee; ik mocht wel even naar SIngapore bellen, en dat kon met haar telefoon.
Nou, toen was het probleem snel de wereld uit, Peter had destijds alleen zijn pasje geautoriseerd voor het buitenland en niet de mijne. De slimmerd.
Even later liep ik met een vette buit, miljoenen roepia's (de grootste coupure is 100.000 wat ongeveer 6 euro is) terug naar de auto. De dame achter de bali wist ook zeker dat die Pondok mall no 1 iets verderop in de straat lag.
Dus met nieuwe moed die straat nog een paar keer op en neer gereden, google maps erbij op mijn mobiel, maar na 4 uur onderweg begon ook ik het zat te worden (Lucas ongetwijfeld al 3 uur geleden).
Toen moest ik ook nog langs een supermarkt. De dames van de compound hadden me een supermarkt aangeraden waar de groente afdeling echt ruim, vers en zelfs gedeeltelijk organisch was, dus wij daarheen.
Het was echt het donkerste uur uit mijn leven in Jakarta toen ik op die groenteafdeling liep. Het was een kleine afdeling, en ja, ze hadden granaatappels (E. 10,- per stuk), appels uit China voor E. 2,- per stuk, witlof (E 2,- per stronkje) en het meeste zag er nog onooglijk uit ook (of kunstmatig glanzend). De jonge Goudse kaas is zijn gewicht hier in goud waard en alleen het vlees kostte (verdacht) weinig. God mag weten waar die beesten vandaan kwamen en wat ze voor leven gehad hadden. (vast geen mais gegeten want die was ook niet te betalen)
Doodmoe en depri kwam ik na bijna 6 uitputtende uren thuis. Jillis was ook laat (file erger dan normaal) en ik vroeg of ik alsjeblieft zijn slippers voor in huis mocht lenen. 'Nee. Ik vind je voeten vies!' Nou, dat schept een band maar slippers kun je wassen dus daar kon ik me overheen zetten, maar hij niet.
We kwamen overeen dat ik zijn slippers een week mocht lenen in ruil voor pizza als avondeten ipv groentetaart. (Ik ging hem natuurlijk niet vertellen dat die groente nog in de winkel lag)
We zaten net te overleggen wat het handigste zou zijn; de chauffeur er alleen op uit sturen of Jillis mee laten gaan, toen er weer een buufje aanbelde. De gecancelde pizza avond ging toch door en of we nog wat wilden bestellen. Jaaaa!! Bestellen!! Dat kan hier ook! Ik liep met de buuf mee naar het zwembad voor de pizzafolder, en daar zat het hele zooitje aan het bier.
Ik ontmoette een dame die op het punt stond om naar Oslo te verhuizen. Gelijk alert vroeg ik wat ze met haar maid deed. Nou, die had ze vanochtend al aan een ander toevallig Nederlands gezin gekoppeld met maar liefst 4 kinderen, maar ze dacht dat die maid wel oren had naar mijn huishouden met 1 grote zoon.
Dus ik met haar mee naar huis om de maid te ontmoeten. Na enig overleg was de maid in dubio. Ik wilde haar best net zo veel betalen als mijn concurrent, en ze mocht bij mij elke dag na een paar uur wel naar huis. De lonen liggen hier zo schandalig laag dat ik daar niet mee kon zitten. Ik wilde eigenlijk maar een paar keer per week een maid maar een goede die kon koken (handig voor Peter als ik er niet ben) en Engels sprak die moet je niet laten lopen. Alleen vertelde ik haar wel dat er bij mij dus geen oppaswerk in zat (waar ze extra mee kon verdienen) maar daarentegen had ze hele middagen en avonden vrij om zoveel bij te beunen als ze nog wilde.
Ik liet haar mijn huis zien en we spraken af dat we er allebei even een paar dagen over na zouden denken.
Toen we nog in overleg waren werd de pizza al bezorgd. Ik vond de maid belangrijker als pizza aan de pool en mijn salade was ook nog niet klaar, dus ik verontschuldigde me bij buuf en Jillis vond het allang best; voor de tv smaakt pizza nog lekkerder dan aan de pool en die buufs zijn toch niet zijn doelgroep en hun dochters ook niet.
Toen de maid weer weg was salade gemaakt, onderhand kwam Peters chauffeur nog wel een fles wijn brengen die op kantoor was bezorgd en toen ik de salade achter m'n kiezen had ging de deurbel al weer.
Daar stond de maid. Die kan snel denken!
Maar... ze was niet alleen. Ze was in gezelschap van haar vriendin. Ik had daar eigenlijk helemaal geen trek in maar ik nodigde ze toch uit om binnen te komen. Het bleek dat de vriendin een paar uitstekende referenties mee had genomen, en ze werkte bij verschillende families parttime. Het probleem is dat ze hier in de buurt woont en dat ze soms 3 uur enkele reis met de bus kwijt is. Hoe langer ik met haar praatte, hoe aardiger ik haar begon te vinden. De brieven die ze bij zich had waren allen zeer lovend en bovendien wilde ze wel 3 halve dagen per week komen werken. Dus we spraken af dat ze volgende week een keertje op proef komt en als dat wederzijds bevalt dan gaat ze per 1 september beginnen. Ik hoor allemaal verhalen van dames die de eerste maanden wel 8 maids moeten uitproberen voor ze er eentje hebben die naar hun zin is, maar ik heb hier een zeer goed gevoel over. We zullen zien.
Daarna liep ik naar het zwembad om mijn pizza schuld te gaan aflossen, zit daar de halve compound, inmiddels overgegaan van bier naar wijn, aan een enorme tafel die onder een gezellig afdakje uitzicht had op het verlichte zwembad.
In het uurtje dat ik daar nog even bij ben blijven zitten kreeg ik onder andere te horen waar ze wel Birckenstocks verkopen (ja hoor; in een grote mall bijna om de hoek), hoe hier Halloween gevierd werd (zeer uitgebreid), dat er mannen geinteresseerd zijn in yogalessen 's avonds, dat de supermarkt waar ik die middag geweest was echt de beste was (was ik al bang voor) en meldde zich nog 2 dames aan voor de yogales van maandag. Kortom; door de uiterst productieve, informatieve, en gezellige avond sloot ik deze dag toch met een heel positief gevoel af.
.
No comments:
Post a Comment