Gekkenwerk natuurlijk; binnen 8 dagen 2 zulke prachtige landen 'afraffelen'. Maar misschien kom ik voorlopig niet meer in Azië en ik had deze landen nog niet in mijn collectie... dus besloot ik gewoon toch te gaan. Ook al was het winter in Japan; koud maar wel zonnig en droog.
Ik had nog een paar balletjes opgegooid bij vriendinnen in Jakarta; maar iedereen zat vast aan kinderen of kwam december niet goed uit. Peter is al in Japan geweest voor zijn werk (half uur door hoofdstraat Tokyo gelopen) dus die had absoluut geen interesse om mee te gaan. Dus... vluchten geboekt en alleen op pad!
Na redelijk goede nachtvlucht landde ik woensdag, 7 december om 8.30 's morgens in Osaka en om 9 uur stond ik met koffer buiten in de aankomsthal. Vingerafdrukken gemaakt, visa gekregen, koffer ontvangen en door customs; ging heel gesmeerd.
Eerst een kaartje gekocht (ik had een Japanse railway kaart voor 5 dagen dus dit kaartje moest ik extra kopen), toen de juiste trein vinden en ik wist ook nog op het juiste perron weer uit te stappen. Eerste horde genomen! Hier krijg je een klein idee hoe analfabeten zich moeten voelen; elke dag weer.
Toen mbv de foto collage de aanwijzingen gevolgd naar het air bnb appartement(je). Het leek wel een speurtocht. Op elke hoek van de straat had de eigenaar van het air bnb appartementje een foto gemaakt met aanwijzingen. Ik moest af en toe nog zoeken maar ik vond het. De sleutel hing ergens buiten in een sleutelbox die je met een cijfercode kon openen.
Ook voor de bediening van de meest simpele apparatuur in het huis waren foto afbeeldingen met vertaling van de knoppen. Zelfs voor het doortrekken van de wc zijn aanwijzingen. Want alle apparaten zijn in het Japans dus het is hard nodig anders kom je er niet uit.
Er lag een apparaatje zo groot als een mobieltje; een mobiele wifi! Als ik die wifi code in mijn eigen telefoon in toets had ik overal in kyoto bereik! Ideaal gewoon.
De volgende verrassing was de wc bril; voorverwarmd! Verder een klein keukentje, een badkamer en slaap-woonkamer. Perfect en keurig schoon. Het bed en de bank op de grond en de muren zijn nog net geen rijstpapier maar scheelt niet veel. Maar ik heb niemand gehoord en van mij hebben ze ook geen last.
Ik dumpte mn koffer in het apartement en ik ging er direct vandoor.
Geen seconde te verliezen!!
Ik nam de metro voor 7 haltes, nauwkeurig de haltes tellen want anders kom je er niet meer uit.
Het was nog ruim 15 minuten lopen naar Daitoku-ji, wat als eerst op mn lijstje stond.
Dit is een collectie van 24 zen tempels, verbonden met Japanse tuinen en lanen;
Ik kwam er maar eentje tegen die open was, heel aan het begin, en ik wilde liever een grotere tempel zien.
Hierna waren alle tempels waar ik langs liep gesloten, maar het was al leuk om van buitenaf naar de tempels te kijken.
Sommige tempels zijn 800 jaar oud, andere tempels dankzij branden een paar 100 jaar.
Daarna met een kleine omweg naar het imperial palace park gelopen. Als ik google maps niet had gehad, had ik het nooit gevonden! Volgens Lonely Planet kon je er alleen naar binnen door reserveringen te maken maar tot mijn verrassing was het volledig open gesteld.
 |
| in het Imperial park zijn brede paden; hier uitzicht op muur keizerlijk paleis |
Het wordt nog gebruikt bij keizerlijke kroningen en staats ceremonies.
 |
| muur rond het hoofdgebouw |
 |
| hoofdgebouw |
 |
| tuinpoort |
Het heeft een smaakvolle, kleine tuin;
en deze tuin is afgescheiden van het enorme park waar de paleizen in liggen. (Ik heb ook maar 1 paleis gezien want de afstanden in het park waren enorm)
Als laatste liep ik snel naar het Nijo-jo kasteel. Ik bofte want ik was er 15.55 en om 16 uur mocht de laatste bezoeker naar binnen.
Dit kasteel stamt uit 1603 en was de residentie van een generatie shoguns. Je mocht (op je sokken) overal naar binnen.
Grote kale ruimtes met bijzonder mooi geschilderde muren (fotograferen verboden). De gebruikelijke variatie van tijgers, kraanvogels en bonsaibomen.
De houten vloeren waren zodanig gelegd dat erover heen lopen het gezang van nachtegalen moest veroorzaken. Nou, het klonk meer als schorre krekels.
Daarna nog een wandeling door de enorme tuin gemaakt. Een bijzonder aardige rotstuin in het water en mooie uitzichten op slotgrachten en hele dikke muren;
Hierna was ik zo blij dat ik om half 6 in de metro zat! Na de nachtvlucht toch bijna 5 uur achterelkaar gelopen. Om half 1, toen ik begon, was het warm (17 graden) maar om half 5 was het al bijna donker en was ik maar al te blij met mijn winterjas.
Heel veel witte rijst. Vis en vlees van onduidelijke beesten, of tofu, bedekt in dikke bbq sauzen. En geen groente te bekennen. Ja; als decoratie. Een klein reepje paprika, tomaat of bosui.
En noedelsoepen; in waterige bouillon dikke noedels met dezelfde groente garnering als het rijst prakkie.
Donderdag, 8 december
Rustig de dag opgestart (ben altijd erg vroeg wakker) en op weg naar het treinstation om de hoek. Daar kreeg ik de schok van mn leven. Ik bleek de verkeerde railway pas te hebben gekocht!! Er zat niks anders op dan nieuwe pas te kopen en ik mocht hem ook niet ruilen, omdat de toeristen passen in het buitenland uitgegeven worden. Ze spreken geen woord Engels hier maar dat konden ze me prima uitleggen.
Nou ja. Even slikken en dan de trein naar Nara in.
Nara was de eerste hoofdstad van Japan. Vanaf 710 tot 785. Hoewel dus een korte periode, heeft het zn sporen nagelaten.
Met een kaart legde de mevrouw uit hoe ik het beste kon lopen, en ik had natuurlijk door Lonely Planet al een goed idee wat ik wilde zien.
Door een winkelstraat liep ik naar de eerste bezienswaardigheid.
Nou aan souvenirs zal ik mn geld hier ook niet uitgeven. Wat hebben die Japanners een gekke smaak. Ze zijn nog steeds in de pokemon, hello Kitty en ninja fase.
Al snel bereikte ik Kofuku-ji.
Origineel had het complex 175 gebouwen, maar nu waren er nog een handje vol van over. De rechter tempel is door de Fujiwara familie in 710 hierheen versleept vanuit Kyoto als de hoofd tempel voor de familie.
De 5 verdiepingen hoge pagoda (linker foto) is in 730 door keizerin Komyoh gebouwd (door branden en natuurrampen komt dit exemplaar uit 1426) en is met 50.1 meter de een-na-hoogste van Japan. Je kon ook een schatkamer bezichtigen, maar die geloofde ik wel. Nu al...
Hetzelfde voor het kunst museum.
Ben toch al niet zo'n kunst kenner maar die Japanse kunst kan me niet boeien.
Door een park liep ik naar de volgende attractie. In het park liepen ontelbaar veel herten.
Overal kon je herten biscuit kopen. Als je een pakje in je hand had, was je je leven niet meer veilig; de herten visten ze met papier en al uit je hand. Vooral de mannetjes waren agressief, al hebben die allemaal hun gewei moeten inleveren.
Trieste ruil voor een paar droge koekjes. Het is eigenlijk een aanfluiting. Die bedelende tamme herten. Gezond zal t ook niet zijn voor ze.
Hierna liep ik door Nandai-mon; een enorme poort met enorme houten poortwachters;
Na 200 m bereikte ik de Todai-ji, de 'woning' van een enorme buddha in de grootste houten tempel ter wereld;
De huidige tempel is herbouwd in 1709 en is door die verbouwing zelfs 30% kleiner geworden!
De grote buddha is 16 m hoog (zittend!) en bestaat uit 437 ton brons en 130 kg goud;
Door aardbevingen is hij een paar keer zijn hoofd verloren maar nu zit hij er weer op.
Vervolgens liep ik een klein bergje op naast Todai-ji; hier staan 2 sub-tempels.
Op de veranda van Nigatsu-do heb je een wijds uitzicht over Nara.
De volgende tempel, Kasagu Taisha, bereik je via een bos vol met stenen lantaarns langs het pad. Een sprookjesachtig gezicht;
Een klein stukje verder door het prachtige bos
ligt het oranje heiligdom van Wakamiya-jinja;
Overal in het bos staan gebouwtjes waar je wierook kan offeren en houten plankjes kan kopen die je kan vastmaken bij het altaar met je wens erop;
Hierna kwam je weer in de bewoonde wereld en liep ik door Naramachi. Dit is een wijk vol huizen in de oorspronkelijke stijl.
Het was even flink zoeken maar er zijn 2 huizen opengesteld voor publiek en ik heb ze allebei gevonden. (Me eerst suf gezocht naar de eerste en toen was ik tevreden en liep dwalend door de leuke straatjes en toen vond ik de 2e vanzelf)
De straten zijn vol restaurantjes en toeristen winkeltjes. Gelukkig zijn 99.9% van de toeristen Japans; vrees dat ze aan westerlingen slechte klandizie hebben.
Daarna liep ik tevreden naar het station. Kocht onderweg een kopje misosoep want hoewel het een zeer zonnige dag was geweest had ik ijskoude handen.
Ik verheugde me op een uurtje zitten in de trein.
Nou die wens werd ruim verhoord.
Er was een ongeluk gebeurd tussen Nara en Kyoto en er zat niks anders op dan via Osaka naar Kyoto te rijden.
(Een beetje als van Gorinchem naar Rotterdam via Groningen).
3 uur later was ik thuis.
Zo krijg ik dat treinabonnement er wel uit...
Vrijdag 9 december
Ik liep naar het treinstation en ik slaagde er vrij snel in om de juiste bus naar de eerste tempel op mijn lijstje te vinden. Het duurde wel even voor de chauffeur me kon duidelijk maken dat ik moest betalen bij het uitstappen. 40 minuten later was ik er.
(Ik volgde de busroute op google maps. Zo ideaal die draagbare wifi. Maar het voelt wel een beetje als 'vals spelen'. Ik toets gewoon het adres van de volgende attractie in, zet me op 'wandelen' en volg de stipjes. (En nog slaag ik er in soms 180 graden de verkeerde kant op te lopen, maar, ik ken mezelf en heb dat via google maps toch snel in de gaten.)
De eerste tempel op mn lijstje was Ginkaku-ji.
Een tempel-topper en Lonely planet adviseerde om de tempel bij openings- of rond sluitingstijd te zien. Ik arriveerde kort voor hij openging, en had alleen concurrentie van schoolkinderen.
Toen de deuren open gingen renden ze allemaal naar de kassa, maar daarna moesten ze braaf op de meester wachten dus liep ik als eerste naar binnen en had de tempel en de tuinen steeds voor mezelf.
De tempel zelf was aardig (zie foto), lag aan een watertje, maar de tuinen waren spectaculair -pikte nog net laatste staartje herfst mee- en de rode bomen hadden nog steeds hun blad. Ik liep dus als eerste het rondje door de tuinen en het scheelt dat ik ook niet wordt opgehouden door groepsfoto's en tijdrovende wierook offers.
De wandeling liep slingerend door de tuin, bergje op en af. Je ziet overal hoopjes wit zand, netjes aangeharkt of opgehoopt, moeten meren en bergen symboliseren;
De volgende tempel was Honen-in. Die wordt door de massa genegeerd maar ligt met die andere tempel verbonden via de zgn 'path of philosophy';
Honen-in was een oase van rust en vooral het naastliggende kerkhof lag er prachtig bij;
Hierna volgde ik het pad nog 20 minuten. Geen toerist te zien. Die verplaatsen zich vooral via bussen en taxies.
In deze tempel waren vooral weer muurschilderingen te bewonderen (foto verbod), en bood ook goede uitzichten op Kyoto. Ook de tuinen nog even bekeken en inmiddels was het tijd voor mn 2 zacht gekookte eitjes, die had ik van huis meegenomen.
Daarna was het zelfs met de GPS even zoeken naar de volgende tempel, Nanzen-ji. Eerst de tuinen maar eens bekeken en ik vond een prachtig roodachtig Aquaduct;
Daarna was het zelfs met de GPS even zoeken naar de volgende tempel, Nanzen-ji. Eerst de tuinen maar eens bekeken en ik vond een prachtig roodachtig Aquaduct;
 |
| doorkijkje onder het aquaduct |
Hierachter moest een bijzondere subtempel liggen, die vaak genegeerd wordt. Ik zag een bospad dat er intrigerend uit zag met knal roze linten in de bomen en ik besloot de linten maar te volgen. Als ik niet goed zat kon ik altijd de weg terug vinden.
Het liep stijl omhoog.
Erg stijl.
Ik kreeg er zowaar weer warme handen van en mn jas ging uit.
Toen ging het pad opeens omlaag.
Heel stijl omlaag.
Ik was al een half uur aan het ploeteren dus wilde nog niet opgeven. Ik vond 2 geschikte stokken en die had ik hard nodig.
En ja hoor, ruim 45 minuten na aanvang kwam ik uit bij een tempel die precies aan de beschrijving voldeed.
Ik legde de stokken zorgvuldig bij het eind van het pad, zodat ik de weg nog terug zou kunnen vinden. Ik was eigenlijk te moe om van de tempel te genieten, maar liep er wat omheen.... en zag toen dat rode aquaduct om de hoek liggen!!!!
GRRRR.
Maar ik was wel blij dat ik die berg weer niet op en af hoefde.
Echt. In 3 minuten was ik weer bij af.
De tempel zelf was wel aardig maar zelfs ik begon wat tempel-moe te worden (en ook mijn benen waren een stuk minder enthousiast).
Shoren-in was de volgende op mn lijstje.
Ik kwam er om 1 uur aan en besloot in de tuin mn meegebrachte 'bento'box leeg te eten en niet de tempel in te gaan. Scheelt weer 3 euro ook.
Daarna door naar Chion-in. In de tuinen kwam ik de beroemde (grootste van Japan) bel tegen;
en daarna besloot ik dat ik hier mn 3 euro ging uitgeven aan een ijsje ipv intree. Ik had het nog steeds bloedheet van die beklimming. Het was rond de 3 graden (boven 0) maar die Japanners blijven ijs eten, vooral softijs is erg populair. Ik koos voor 'matcha' smaak. Matcha is groene thee poeder en dat verwerken ze in de gekste producten. Waaronder dus softijs. Het smaakte prima en ik voelde me een beetje opkikkeren.
Daarna door het park Manyam-koen. De tempel miste ik - ok; ik geef toe; niet heel hard naar gezocht.
Maar het park was heel ruim opgezet, en de 'Shrine' kon ik wel vinden en daar was een drukte van belang.
Allerlei eet- en soevenirstentjes en steeds meer 'geisha's'.
Ze lijken me verdacht veel op toeristen want hun haar zit een beetje slonzig en ik mis de witte make-up.
(Je kan overal voor €35,- kimono's huren.)
Hierna waren de tempels (gelukkig) bijna op.
Ik dwaalde vervolgens door de wijk Gion, bekend om zijn geisha etablissementen. Ook veel winkels. Een greep;
-waaier winkel
-souvenir kitch
-vieze Japanse hapjes-winkel. (Je kan overal van proeven en heb echt niks eetbaars gevonden)
-zoete Japanse lekkernijen; bv gepofte rijst in matcha chocola, matcha koekjes, matcha creme rolletjes, matcha slappe deeg hapjes met matcha pasta); hier lustte ik bijna alles van. Hoop suiker waarschijnlijk.
-haarspelden zaken
-aardewerk zaken
Etc etc
Ik moet zeggen; ik fleurde helemaal op en was blij dat ik de dag was begonnen met tempels en niet andersom.
Na Gion kwam ik door een paar (bijna) auto loze straatjes met zeer pittoreske huisjes.
Heel fotogeniek en ook hier hordes nep geisha's met selfie sticks.
Meestal met vriendin, maar soms hebben ze een vriendje zo gek gekregen hen te vergezellen als samurai.
🙄 Prille liefde vrees ik.
Mbv google maps vond ik de wijk Sannen-Zaka.
Hier waren ook van die leuke pittoreske straatjes maar die gingen ook nog eens stijl omhoog en omlaag.
Stikvol leuke winkeltjes en geisha's.
Je kon je ook laten vervoeren in stijl - met trek kar;
Via de leuke straatjes kwam ik bij de laatste tempel. Kiyomizu-dera;
 |
| water 'opvissen' en drinken; hele rijen staan geduldig te wachten! |
Het was een hele grote en bekende, die tot 6 uur open was dus ik liep in de schemering naar binnen en kwam er in het pikdonker weer uit.
Wel weer een heel aardige - wat ik ervan kon zien in het schemer duister.
Toen was het half 6 en langzaam gingen alle winkeltjes dicht.
Het was nog 3 km naar huis.
Ik besloot maar te lopen- had geen fut om bus te zoeken en ook niet om een taxichauffeur duidelijk te maken waar ik heen wilde.
En ik liep nog steeds lekker. De benen gingen niet meer zo vlotjes maar ik had geen haast. Kocht nog wat boodschapjes voor het avondeten en was 6.15 uur thuis. Precies 11 uur onderweg geweest.
Een superdag!!!
Zaterdag, 10 december
Ik haalde de trein van 7 uur naar Hiroshima; had mijn plekje gereserveerd en alles ging goed. Ik wist dat ik in Osaka moest overstappen om 7.30 uur.
Maar trein stopte om 7.30 in een voorstadje van Osaka (Shin Osaka)
Dus ik dacht; paar minuten vertraging, moet kunnen.
Ik had 29 minuten overstaptijd.
Toen ik mn trein kaartje eens ging bestuderen bleek dat mn overstap in SHIN OSAKA was!
Paniek!! Want hij was natuurlijk al weer door gereden.
Gelukkig waren we in 5 minuten in Osaka. Daar kon ik met wat hulp de trein van 7.45 terug naar Shin Osaka vinden. Was om 7.50 uur weer terug in Shin Osaka. Snel juiste perron opgezocht; het was ver lopen maar stond om 7.55 op juiste perron.
Toen trein aan kwam bleek het zo'n supersnelle shinkansen te zijn. Ik maakte nog even een foto;
en wilde in stappen, maar mijn wagon was de laatste (had weer gereserveerd kaartje).
Toen voor zekerheid maar in coupe 3 ingestapt en hele trein door. Goede beslissing want hij reed voor ik mn plek had bereikt.
Wat een supertrein!
Als vliegtuigstoelen zo waren zou t leven zoveel aangenamer zijn!
De treinstoelen draaien ook om als trein eindbestemming bereikt heeft. Dus je rijdt altijd vooruit.
De trein rijdt gemiddeld tussen 240 en 320 km/uur. (De snelste testrit haalde 604 km/uur). Ik moet zeggen; hij rijdt lekker door. Maar van het uitzicht genieten is erg vermoeiend met dit tempo. En... ook hier warme wc brilletjes. Ga ik nog missen!!
Nog wat overpeinzingen onderweg in de trein;
Gister tussen zo ontzettend veel toeristen op de hele dag maar 15 blanken gezien. Ik moet wel bekennen dat ik Chinezen, Hongkongers en Singaporezen niet van Japanners kan onderscheiden. Maar ben altijd blij een blank gezicht te zien (en zij ook); even Engels praten zonder getob. Japanners, zelfs de jeugd, spreken nog steeds nauwelijks Engels. En wie dat wel doet, doet het zo LANGZAAM. En echt het gemiddelde lagere schoolkind in Nederland komt verder.
Japanners zijn ontzettend braaf. Niet alleen is er weinig misdaad. Maar zelfs de straat steken ze niet over als het stoplicht op rood staat. Fietsen staan op slot met een dun slotje. Ik heb geen controlepoortjes in winkels gezien. Voetgangers en fietsen delen dezelfde brede stoep. (Er wordt verrassend veel gefietst).
De kleding blijft toch een beetje vreemd. Allerlei broek lengtes mogelijk. Ook hoogwater. En zelfs nu lopen sommige schoolmeisjes nog steeds met blote benen. Met kousen in allerlei lengtes. Halverwege kuit en kniekousen vooral. Ze zijn dol op gymschoenen onder schooluniformen en onder nette pakken en jurken.
En dan die mondkapjes!! Van die papieren vodjes. Ik heb mijn Japanse vriendin in Jakarta erover gevraagd. Het is vooral tegen verkoudheid-virussen. Mensen die verkouden zijn dragen ze om andere niet te besmetten. (Erg sociaal). En als je niet besmet wil worden draag je ze ook. Ik denk dat tussen de 5-10% ze draagt. Ook in het bos waar nauwelijks mensen zijn. Ik zat er tegen mijn vriendin Kazu wat grapjes over te maken. Maar zij was er ook vast van overtuigd dat ze werken; er zijn veel studies naar gedaan die aantonen dat er 90% minder besmetting voor komt door die simpele dingen.
Maar goed. Verder met mn dagverslag. Die wordt al lang zat en anders krijg ik afhakers.
Vandaag was weer koude maar zonnige dag. Ik bof!!
Ik was keurig om 9.15 uur in Hiroshima en ik besloot de tram te nemen naar het Peace memorial park. Was weer fanatiek de haltes aan het tellen tot ik halverwege doorkreeg dat bij sommige haltes de tram 2 stops heeft; een voor uitstappen en even verderop voor instappen; de tel kwijt dus! Toen keek ik maar goed naar buiten want de halte zou naast het beroemde Atomic Bomb Dome zijn; dat gebouw zou ik met een beetje geluk wel herkennen.
En dat werkte.
Het gebouw was oorspronkelijk een 'Industrial Promotion Hall'. Toen de bom op 6 aug 1945 viel, om 8.15 am, gebeurde dat 600 meter boven en 160 meter ten zuidoosten van dit gebouw. Alle mensen in het gebouw waren op slag dood, maar omdat het bijna direct boven dit gebouw ontplofte, hebben de muren en het stalen frame de bom 'overleefd'. Mensen die in een straal van 1 km rondom dit gebouw waren, kwamen ook om het leven. De effecten van de bom lagen tot een straal van 3 km; hoe verder weg, hoe minder aantasting en hoe later de verschijnselen ging optreden.
Het gebouw, dat in tegenstelling tot de omgeving niet tot de grond gelijk gemaakt is, werd in 1996 officieel tot Unesco World Heritage Site verklaard.
Bij het zoeken naar een doelwit voor de bom zochten de Amerikanen een stad zonder krijgsgevangenen en met een flinke diameter zodat de schade goed gedocumenteerd kon worden.
(Eigenlijk is de atoomaanval meer een kracht demonstratie voor Moskou geweest; de Japanners waren al bezig hoe ze zich met zo weinig mogelijk gezichtsverlies zouden kunnen overgeven. (Dit wordt totaal nergens genoemd in Japan en in alle teksten kun je ook lezen dat Japanners vinden dat ze de atoomaanvallen aan zichzelf te wijten hadden).
In het Peace memorial park, aangrenzend aan de Atomic Bomb Dome, bezocht ik eerst het Childrens Peace monument, geïnspireerd door een 11 jarig meisje dat in 1955 overleden is aan leukemie;
Sinds de diagnose wilde ze 1000 kraanvogels (symbool voor lang en gelukkig leven) vouwen; dit is haar niet gelukt maar haar klasgenoten hebben het afgemaakt.
Daarnaast stond het Korean Atomic Bomb memorial; er werkten in de oorlog veel Koreanen als krijgsgevangenen in Japan en naar grove schatting zijn er 40.000 (10.000 de eerste dag; rest in loop van dagen/jaren) omgekomen door de atoombom;
Hierachter was de 'Atomic Bomb Memorial Ground', een soort grasheuvel waar de gecremeerde as van 70.000 ongeidentificeerde slachtoffers van de bom liggen;
Daarna kwam ik langs de Memorial Cenotaph, een grafmonument dat er uitziet als een zadel. Erachter brandt een eeuwige vlam achter die gedoofd wordt als alle atoomwapens de wereld uit zijn;
En daarachter kun je de Atomic Bomb Dome zien. De volgende foto is ingezoomd door dit monument;
Daarna liep ik het Peace Memorial Museum in. Hier word je redelijk keihard geconfronteerd met beelden van slachtoffers. Naar ruwe schatting waren er 70.000 op slag dood. Nog eens 70.000 overleden binnen een paar dagen tot maanden na de bom, en nog eens zo'n aantal hebben er in de loop van de jaren kanker ontwikkeld. Mensen die in de eerste week overleden waren vreselijk verbrand. Door de oorlog was er totaal niets om hun leed te verzachten. Ze leden veel pijn en hadden gruwelijk dorst.
Behalve (close up) foto's van mensen met gruwelijk letsel zijn er ook veel kledingstukken (lorren) tentoongesteld. En gebruiksvoorwerpen als een lunchbox met verkoolde inhoud, en een zakhorloge dat op 8.15 uur stil is gaan staan;
Er zijn verschrompelde dakpannen, verwrongen ijzeren deuren, en zelfs was er wat huid en nagels van een jongetje dat overleden was. De moeder had dit bewaard (het was toen hij nog leefde de eerste dag los gekomen van zijn handen) om het aan de vader te kunnen laten zien als hij thuis zou komen na de oorlog (wat nooit is gebeurd).
Daarna liep ik met een zwaar gemoed de 'Hiroshima National Peace Memorial Hall for the Atomic Bomb Victems' in. Hier worden de namen en foto's (zover mogelijk) bewaard en nog steeds aangevuld met nieuwe namen van slachtoffers die nog steeds overlijden tgv de bom. En ook hier weer video opnames van overlevenden.
Het monument is een waterbron die de dorst van de slachtoffers symboliseert en heeft de vorm van een uurwerk die op 8.15 uur staat.
Ik besloot dat het genoeg was en omdat de stad er verder een beetje saai uit zag nam ik de tram terug naar het station, in de hoop dat als ik snel in een trein zou zitten ik nog tijd had om een ander heiligdom in Kyoto te kunnen bezoeken.
Waarom de kaartjes verkoper me dat niet gezegd had werd me pas duidelijk toen ik het perron wilde verlaten; met mijn Japanse trein pas kon ik alleen het stuk met de sneltrein tot Shin Osaka mee en moest daarna met een boemel.
😡😡😡
Hoe kon ik dat weten???
Ik moest echter terug met de sneltrein en dan met de boemel weer naar Kyoto. Ik vroeg of ik niet bij mocht betalen. Ja hoor, dat kon. € 14.-
Nou alles liever dan op en neer voor niks dus ik pakte al weer zuchtend (en voor de zoveelste keer die Japanse treinen vervloekend) mijn portemonnaie en toen kreeg de dame toch medelijden met me en liet me gratis door.
Het is opgericht door de Hata familie in de 8e eeuw ter ere van de Goden van de rijst en sake (Japanse rijstwijn).
Het gehele complex ligt op de helling van de Inari-yama berg. Een pad loopt kronkelend 4 km omhoog en je loopt tussen duizenden oranje-rode torii's;
Als het regent biedt het weinig soulaas want tussen de horizontale balken is er steeds een opening.
Maar het is zeer sfeervol en hoe hoger je komt, hoe rustiger. De meeste Japanners hebben ondanks die gympies een inspanningsniveau van een hoog bejaarde.
De torii's werden afgewisseld met stenen lantaarns, grafzerken, en beeltenissen van vossen (een heilig figuur) met een sleutel in de bek (van symbolische rijstopslag-ruimtes).
Een beetje rommelig geheel maar wel sfeervol.
Aan het begin kwam ik 2 Amerikanen tegen. Ze werkten allebei al 12 jaar als leraar Engels op een locale school. Ze hadden heel veel vakanties en het betaalde goed. Ik zat ze te plagen dat ze wat meer moesten werken want het niveau van Engels is na al die 12 jaren nog steeds erg minimaal. We liepen met zn 3-en op.
Ze waren al een paar keer hier geweest maar het was hun steeds ontgaan dat er een 'top' was die in een loop liep. Dus toen we eindelijk boven waren
(slechts 244 m hoogte maar prachtig uitzicht en heel weinig andere toeristen) hadden we al flink wat gekletst. De een had als hobby alle bergen van Japan te beklimmen en de ander was een 'landen spaarder' net als ik. (Hij was alleen op de helft van mijn aantal maar nog 25 jaar jonger en kinderloos dus misschien haalt hij me nog in...)
Toen we beneden kwamen, namen we hartelijk afscheid.
Langs eet kramen met een onaantrekkelijk aanbod Japanse lekkernijen
liep ik terug naar de trein.
Nog even boodschappen doen en ook deze dag bijna 12 uur op pad geweest.
Maar door het vele treinen niet zo bekaf (en hongerig) als gister!
Zondag, 12 december
Geloof het of niet maar er zijn nog een paar tempels die ik niet heb gezien en en die wel hoog op mn lijstje stonden, dus vandaag om 7.45 uur de deur uit (ze gaan niet voor 9 uur open)
Weer prima de bus gevonden, had perfect plekje en na 40 minuten stapte ik ook nog precies op tijd uit.
Was 5 minuten te vroeg en ze stonden al te dringen voor de entree.
Op z'n Japans he. Daar zijn ze veel te beleefd voor. Als dan eindelijk de deuren tergend langzaam open gaan wordt er ook niet naar binnen gestormd, maar beantwoorden ze eerst de buiging van de portier.
De Kinkaku-ji tempel is een van de bekendste van Japan. ('Gouden paviljoen')
In de 14e eeuw was het een villa van een shogun, na zn dood heeft de zoon er een boeddhistische zen tempel van gemaakt;
De tuinen er omheen zijn ook kunstwerkjes en de 2e en 3e verdieping is met goud folie bekleed. Je kan er niet in (bang voor de nagels van toeristen denk ik) maar van een afstand komt de tempel toch beter uit.
Je kan er uren naar kijken (en er nog steeds niks in zien);
Aangezien ik morgen de hele dag in trein/vliegtuig/auto zal zitten, ging ik lopen. Kriskras door kleine straatjes, lang leve google maps, de beste uitvinding ooit. Tenyu-ji is de bekendste tempel uit de Arashiyama area (west Kyoto).
De tempel ben ik niet in geweest (ik geloof die kamerschermen en tatami matten wel inmiddels) maar vond de beroemde zen tuin uit de 14e eeuw erg mooi.
De tempel ben ik niet in geweest (ik geloof die kamerschermen en tatami matten wel inmiddels) maar vond de beroemde zen tuin uit de 14e eeuw erg mooi.
(In elke vijver zwemmen trouwens vette koi karpers)
De tuin gaat over in het beroemde bamboe bos. Inderdaad; ook erg mooi maar ook propvol toeristen en binnen 10 minuten ben je er doorheen. In 5 als je door loopt;
Na het bos kun je het privé terrein (tuin en paar gebouwen) van een beroemde Japanse samoerai-filmster bekijken.
De entree prijs (€ 8,-) schrikt de meeste toeristen af maar ik vond het een topper uit mn Japan ervaringen.
Okochi Den-Jiro leefde van 1898 tot 1962. Na zijn dood -hij had geen erfgenamen- heeft hij bepaald dat het bezit opengesteld moet worden voor het publiek.
Ik keek mijn ogen uit.
Het gebied ligt op een berghelling en heeft aan de ene kant uitzicht op Kyoto (klein stukje: net mooi genoeg) en aan de andere kant op een beboomde berghelling, een riviertje in de diepte en een tempeltje in de verte.
Zijn woonhuis was niet groot maar sfeervol;
Hij had een meditatie tempel in zijn tuin staan;
En een overdekt uitzichtpunt. En een theehuis. De tuin heeft hem 30 jaar werk gekost en was echt prachtig;
Ik liep eerst een rondje (20 minuten heuveltje op en af) en dronk mn groene (bittere) thee met het cakeje (gevuld met bonenpasta) dat bij de entree prijs zat, in het theehuis.
En een overdekt uitzichtpunt. En een theehuis. De tuin heeft hem 30 jaar werk gekost en was echt prachtig;
Ik liep eerst een rondje (20 minuten heuveltje op en af) en dronk mn groene (bittere) thee met het cakeje (gevuld met bonenpasta) dat bij de entree prijs zat, in het theehuis.
Daarna besloot ik nog een zelfde rondje te lopen. Dit keer ontdekte ik nog een meditatie ruimte. Verscholen en verboden voor kinderen tot 16 jaar.
Er stonden een paar tafeltjes waar je Japanse karakters kon oefenen, en een altaartje zonder de rommelige zooi, en een prachtig overdekt terrasje waar je mocht mediteren. Er lagen gedichten; ik vond een hele mooie over de dood.
Ook vond ik verderop nog een kleine expositie met een paar van zijn schilderijen en wat foto's van zijn films.
Als ik niet nog meer had gewild was ik nog een rondje gelopen.
Ik en tuinen- maar hier was ik verkocht. Zelfs in december!
Er stonden in dit gebied nog minstens 6 andere tempels. Ik had er nog 2 uitgekozen en heb een half uur naar Gio-ji lopen zoeken. Zelfs google maps kende de tempel niet en uiteindelijk gaf ik het op en bezocht ik Adashino-Nembutsu-ji.
1000-en (graf)stenen symboliseren hier de graven van paupers en familie-lozen;
Hierna liep ik 2.5 km naar het treinstation en kwam na 10 minuten keurig op Kyoto hoofdstation uit.
Eerst nog even door het stationsgebouw.
Dit is een enorm gebouw van staal en glas. Op de 15e etage had je prachtig uitzicht over de stad en je kon over een glazen 'skywalk' lopen. Erg leuk. En ze hadden er een van de zeldzame kerstbomen (die zijn niet populair in Japan);
Daarna rap -sluitingstijd kwam in zicht- naar Nishi Hogan-ji. Een werkelijk kolossaal tempelcomplex uit 16e eeuw;
Liep er in een kwartiertje doorheen en aan de overkant was er nog een maar die was al dicht. Het was ook wel genoeg.
Ik keek op mn GPS waar ik zat... nou... 100 meter van mijn appartement. (Ben echt richtingsgevoelloos).
Voor het laatste nachtje in dit fijne appartement. Ik heb het er echt heerlijk gehad.
Dus ik sluit af met een foto van mijn wc;
Als je doortrekt kun je je handen wassen boven de wc; het water wordt gebruikt voor volgende spoelbeurt. De bril is dag en nacht zalig warm. 2 sproeistanden voor de billen in 3 straal-sterktes.
Als je doortrekt kun je je handen wassen boven de wc; het water wordt gebruikt voor volgende spoelbeurt. De bril is dag en nacht zalig warm. 2 sproeistanden voor de billen in 3 straal-sterktes.
Ik mis nog een fohn 😂
Briljant!!!
Maandag, 12 december
Ik dacht dat ik het diepte punt Japanse spoorwegen gehad had.
NIET DUS!
Ik had me nog een paar dagen geleden georienteerd hoe laat de trein ging vanaf welk station.
Of ik nog een stoel reservering nodig had.
(Nee)
Toch de spoorwegen wantrouwend zorgde ik dat mijn trein om 9.15 uur op Osaka zou aankomen; mijn vlucht is 11.30 uur en incheckbali sluit om 10.45.
Dus anderhalf uur van te voren, en 2 uur 15 minuten voor vlucht zou vertrekken, is ruim voldoende.
TOCH?
NIET!!!!
😱😱😱
Om 9.15 uur in Osaka kwam ik erachter dat ik nog een trein moest nemen naar het international airport.
Die om 9.35 uur vertrok.
Ok. Kon allemaal nog.
Tot ik erachter kwam dat het 70 minuten gaat duren; de boemel van Osaka naar het vliegveld.
Omdat ik nog 12 minuten had voor de trein zou wegrijden, heb ik nog gevraagd of een taxi soms sneller was. Maar de meneer van de info balie wist zeker van niet.
Er volgde 70 tergende minuten, waarin ik me allerlei scenario's door het hoofd gingen. Het ergste vond ik dat ik dan 1 dag zou gaan missen van de kostbare 2 dagen in Taiwan... Ik zou nl arriveren om 10.44 uur en om 10.45 uur zou de incheckbalie van Jetstar sluiten. Er was maar 1 vlucht per dag en ik had een goedkoop - nonrefundable - ticket.
De incheckbalie is vast verder dan 1 minuut lopen van het perron... Dat gaat het dus niet worden.
De incheckbalie is vast verder dan 1 minuut lopen van het perron... Dat gaat het dus niet worden.
Maar wat dan wel...
DAT WIST IK OOK NIET!
Ik voelde me wel heel dom.
En stom.
En zielig...
En zielig...
Ik probeerde ik mezelf er van te overtuigen dat er veel ergere dingen in het leven waren dan een vliegtuig missen.... maar ik kon even niet verzinnen WAT. (Behalve HELE erge dingen als kanker en neerstorten)
Mijn moeder heeft afgelopen weekend 1.5 uur opgesloten gezeten in een lift. Met blaasontsteking.
😱
Maar zelfs dat, en zelfs op haar leeftijd, zou ik minder erg vinden dan dit vliegtuig te missen. Het zou niet alleen het vliegtuig missen worden, maar 1 dag Taiwan is nog miezeriger dan die 2 dagen die ik nu heb.
Maar zelfs dat, en zelfs op haar leeftijd, zou ik minder erg vinden dan dit vliegtuig te missen. Het zou niet alleen het vliegtuig missen worden, maar 1 dag Taiwan is nog miezeriger dan die 2 dagen die ik nu heb.
De trein stopte zowaar een minuut eerder op het station.
Ik stond al klaar bij de deur en zodra ik de uitgang gelocaliseerd had ging ik rennen met mijn dagrugzakje op en een trekkoffertje achter me aan.
Roltrap.
Koffer optillen en lopen.
Nog een roltrap.
Hijg hijg.
Eind rennen.
Groot bord met waar op je kunt vinden waar je moet wezen voor welke maatschappij (en dat zijn er ERG veel).
Zodra ik de mijne ontdekte weer verder rennen.
Nog een roltrap (en allemaal natuurlijk omhoog!)
Weer rennen.
Aankomsthal.
Incheckbali zoeken.
Er naar toe rennen.
Stond een hele rij, maar dat zou wel voor het volgende vliegtuig zijn dus ik kroop onder alle touwen door en vroeg of ik eerst mocht.
De mevrouw wees me toen op de laatste 'speed'balie.
Hijgend legde ik paspoort en ticket neer.
11.53. 8 volle minuten te laat.
Duizend excuses gemaakt.
Maar ze verblikte of verbloosde niet en ging gewoon mijn boarding pas uitprinten.
Ze liet een mannetje komen om mijn koffer nog persoonlijk naar het vliegtuig te brengen.
En ze raadde me aan niks meer tax free te gaan kopen.
11.00. Boarden was begonnen.
Moest heel nodig naar de wc en keek de lange rij smekend aan en iedereen begreep t weer.
Toen moest ik ook nog met een skytrain.
Mn laatste losse muntjes nog ingewisseld voor (overprijsde) matcha chocola, maar anders kan ik de muntjes thuis wegkieperen.
Vlak voor de gate wisselde ik ook nog mn laatste papieren yennen voor Taiwanese dollars; kon nog want er stond nog een rij(tje) voor de boarding-pas controle.
Nou, en toen ik in het vliegtuig op mn stoeltje zat, was ik nog bij lange na niet de laatste ook!!
Je zou van minder een hartaanval krijgen.
Maar ik besefte dat me dit bij de Schiphol balies nooit was gelukt!!!
Ik heb nog de info balie in Kyoto station even hardgrondig vervloekt.
Ze hadden me gewoon naar hartje centrum Osaka gestuurd ipv naar Osaka vliegveld.
Als ik natuurlijk zelf even had nagedacht dan had ik op mn vingers kunnen natellen dat er geen vliegveld is in hartje centrum.
Dus ik vervloekte mn eigen domheid ook nog maar eens.
Maar goed. Weer van geleerd!!
Ik landde keurig op tijd in Taipei.
De afhandeling ging haast nog vlotter dan in Japan en de customs waren ook niet streng. Dat had ik wel verwacht van een eiland.
Ik vond na een eind lopen de Avis bali waar ik 2 dagen een huurauto had besteld.
Ik had de keus 2 dagen Taipei in of 2 dagen het land in en had voor het Taroko ravijn gekozen. Het was 3 uur rijden: 225 km.
Ik had met klem om een Engels talige GPS gevraagd maar 'die waren op'. Ze boden me echter een draagbare wifi aan zodat ik met mn eigen telefoon zelf kon navigeren. Onhandiger dan een tomtom maar dat ik dan weer constant wifi bereik had is ook handig. Dus vooruit dan maar.
Een gepensioneerde vriendin die een paar jaar geleden in Taiwan was geweest, had me verteld dat ondanks alle Chinese wegwijzers ze spijt had dat ze geen auto had gehuurd. Dus met dat advies in mn achterhoofd had ik iets van; als zij dat kan dan ik ook! Toch was het even heel flink wennen. Ondanks GPS twijfelde ik een paar keer aan de juiste afslag, maar wist; als het fout is komt het toch uiteindelijk weer goed.
Ook moest ik even wennen aan de stoplichten; er was vaak geen streep op de weg dus waar moet je nou precies stilstaan?
Maar het ging prima en ik had ook nog kans om wat om me heen te kijken. Enorme stad dat Taipei. Was niet echt rouwig dat ik daar voorbij reed.
Na Taipei volgde geweldige uitzichten op groene bergen. Ze stonden allemaal voor en achter en tussen elkaar en de voorste waren donker groen en hoe verder naar achter hoe grijzig/blauwig ze leken.
En Taiwan kan koude winters hebben, maar het was 21 graden! Dikke jas en truien maar uit dus.
Op een gegeven moment bereikte ik de oostkust en de uitzichten waren vaak spectaculair maar weinig plekjes om te stoppen.
Keurig om half 7, het was inmiddels aarde donker, kwam ik bij mn air bnb aan.
Eten. Even appen. En dan gauw naar bed.
Deze dag zit er op!
Dinsdag, 13 december
Vandaag dus de hele dag uitgetrokken voor de Taroko gorge.
Het ligt aan de oostkust van Taiwan, en is de top attractie van het land. Het heeft een hoogteverschil tussen zeeniveau en 3700 m.
Het ravijn is veroorzaakt door de blauw-groene Liwa rivier, die door zijn kracht en door de eeuwen heen het prachtige ravijn heeft veroorzaakt.
Vanaf de ingang kun je over 19 km diverse spectaculaire wandelingen maken, variërend van een paar km vlak tot daghikes. Maar voor de meeste dag wandelingen moet je een speciale vergunning aanvragen, 2 weken van te voren.
Ik kreeg ook het idee dat met elke poep en een scheet (in de vorm van een tornado of aardbeving) ze de routes drastisch inkorten of jaren afsluiten.
Het dragen van helmen wordt overal gestimuleerd en dat doen de bus-toeristen dan ook braaf.
Ik had de mazzel dat ik op een doordeweekse dag in het laagseizoen was. Alle weekenden en vakanties is het een gekkenhuis van bussen die vast lopen op nauwe wegen en haarspeldbochten.
Ook het weer zat mee; 23 graden en zonnig met wat lichte bewolking. Voor de rest van de week is regen voorspeld!
De oorspronkelijke bewoners zijn de Atayal tribes. De meesten zijn uit het gebied vertrokken toen de Japanners 100 jaar geleden hier wegen begonnen aan te leggen voor Japanse toeristen. Maar sommige wandelroutes gebruiken hun eeuwen oude paden nog.
De meest spectaculaire wandelingen liggen het verst weg van de ingang (die 19 km dus) en het was heerlijk om met eigen auto precies uit te kunnen maken wat je wilt doen. Bijna iedereen zit in touringcars en taxi's. En worden door gidsen de hele dag aan het handje gehouden. De meesten spreken nauwelijks Engels maar willen een hoop vertellen. Doodvermoeiend.
Daarintegen is het soms in mn eentje flink zoeken waar de trail begon.
Alleen al de autoweg is prachtig;
Alleen al de autoweg is prachtig;
De 1e was de Baiyang trail.
Ik was net na zonsopgang (6.30 uur) gaan rijden en de eerste uren kwam ik echt niemand tegen. Je moet door 7 pikdonkere tunnels lopen, maar ik was gewaarschuwd en had zaklamp bij me.
Na 2 km eindigt het pad bij een hangbrug en een waterval;
En terug via dezelfde route.
Daarna heb ik vergeefs lopen zoeken naar het begin van de Huoran Trail.
Niet te vinden dus deed ik de Lushui-holiu trail.
Een boswandeling over oude Atayal paden;
paralel aan de weg maar stuk hoger en prachtige uitzichten.
paralel aan de weg maar stuk hoger en prachtige uitzichten.
Ook 2 km heen en 2 terug.
Daarna de hike door 'The Tunnel of Nine Turns' gemaakt.
Dit is de oude autoweg en heeft spectaculaire uitzichten over het ravijn en de Liwa rivier.
2.5 km heen en 2.5 terug.
Hierna heb ik een klein tukje in de auto gedaan. En geluncht.
Daarna 1 km over de Upper Terrace trail gelopen; met de auto rij je eerst flink omhoog en hebt dan mooie uitzichten.
De laatste trail was de Shakadang trail (6 km totaal) en volgde de Shakadang rivier. Hier liggen werkelijk enorme keien in het water. Als die naar beneden komen heb je ook weinig plezier van je helmpje.
Omdat het nog een uurtje licht zou zijn reed ik nog even 10 km langs de kliffen van de Stille Oceaan, vulde mijn tank (belachelijk goedkoop) en kon 4 appeltjes vinden (belachelijk duur).
Nou ja; heb ik morgen weer wat aan mijn dag.
Woensdag 14 december
Ik werd om 3 uur wakker in dat keiharde bed dus ik ging mn reisschema voorbereiden.
De langste rijen stonden voor 2 vitrines met stukjes jade.
Op deze foto kan je het beroemde 101-building zien. Een poosje het hoogste gebouw van de wereld tot Dubai het overnam.
Donderdag, 15 december
Woensdag 14 december
Ik werd om 3 uur wakker in dat keiharde bed dus ik ging mn reisschema voorbereiden.
Ik wilde in minimaal 7 uur rijtijd dwars door het hart van Taiwan. Allemaal bergen op en af.
En stonden 2 stukken weg als bijzonder mooi aangetekend en wie weet kon ik er ook nog even een wandelingetje uitpersen.
Ik besloot om 6 uur, bij het eerste straaltje daglicht, te gaan rijden.
Toen ik met mn koffertje het air bnb uitliep, zag ik de buien al hangen. Er was vandaag regen voorspeld en de mist en wolken belemmerde het stralende uitzicht van gister.
In 1 minuut besloot ik via de oostkust in 3 uur terug te rijden naar Taipei en mijn dag te besteden aan het bekijken van die stad.
Ik had me er totaal niet op voorbereid, maar een vriendin die er gewoond heeft had me al 3 leuke voorstellen gedaan 'voor het geval ik vroeg zou aankomen'.
Om 9 uur stond ik bij het Shangri la in Taipei (punten van Peter) en gaf alvast mn koffer af. Als het rijden en parkeren in Taipei problemen zou geven, kon ik de auto terug brengen en geen last van de koffer hebben.
Eerst maar naar het national palace museum.
Hier is werelds mooiste en grootste collectie van Chinese kunst. Ben niet zo'n liefhebber van kunst maar al die Chinezen komen ook naar onze Nachtwacht.
Hier is werelds mooiste en grootste collectie van Chinese kunst. Ben niet zo'n liefhebber van kunst maar al die Chinezen komen ook naar onze Nachtwacht.
Bij het kopen van een kaartje vroeg ik al waar de meest bijzondere stukken stonden. Ik kreeg een opsomming van 4 kamers. Nou, dat is te overzien.
Waar ik bang voor was werd bevestigd; als ik 99.9% van deze topstukken bij een oud vrouwtje op zolder zou vinden zou dat niet eens de Kringloop halen; alles direct bij grofvuil...
Kijk eens hoe fijntjes de nerven van een Chinese kool in een blokje jade van 10 cm te zien zijn!!! ????
De 2e attractie was de Memorial Hall van Chiang Kai-Shek (CKS).
Taipei is enorm groot en ik moest gemiddeld 10 km overbruggen tussen de ene en de andere attractie. Dus ik werd wel blij met mn eigen vervoer. Alleen zijn er op grotere wegen in de stad 4 banen. De buitenste voor sloom verkeer en als je rechts wil afslaan (maar als je dan links af moet op een rotonde kun je het vergeten). Dus welke baan te nemen?
Klotsende oksels kreeg ik ervan want de GPS gaf niet aan of ik in toekomst naar rechts of naar links moest.
Die keek niet verder dan volgende stoplicht. Maar het lukte allemaal met af en toe een u-turntje.
De Memorial Hall van CKS was pompeus.
Kort door de bocht had hij van Mao verloren en ging toen zijn eigen rijkje maar stichten in Taiwan, waar net de laatste Jap zich had overgegeven na de 2e WO.
Het is een dubieuze president geweest. (Bijnaam; generaal Cash-my-Check) maar hij heeft vooral met hulp van Amerika Mao uit Taiwan weten te houden. Die Taiwan nodig hadden voor hun vieze jungle oorlogen.
Maar goed. In 1975 is hij op zeer hoge leeftijd in het harnas gestorven, en de memorial hall bevat oa een enorm bronzen standbeeld;
en een museum met kleren, kleding, auto's, meubels etc van hem.
en een museum met kleren, kleding, auto's, meubels etc van hem.
Het is afwachten hoe lang hij nog op zn bronzen troon kan zitten. Taiwanezen willen duidelijk, 41 jaar na zn dood, alsnog van hem af.
De volgende attractie op mn lijstje was de elephant trail.
Het is een steile klim van 500? 700? (Ben zowel omhoog als omlaag tel kwijt geraakt) trappen. Boven liggen 6 boulder rotsen en heb je een goed uitzicht over de stad;
en een uitzicht op een bosje waar je met heel veel fantasie een olifantenkop (????) in kan zien;
en een uitzicht op een bosje waar je met heel veel fantasie een olifantenkop (????) in kan zien;
Ondanks de miezer en de wolken was het uitzicht nog heel aardig.
Je kan aan de andere kant naar beneden maar dat is dan weer het nadeel van een auto.
Op deze foto kan je het beroemde 101-building zien. Een poosje het hoogste gebouw van de wereld tot Dubai het overnam.
Het heeft de vorm van een bamboe stengel en je kan voor €15,- op het platform staan. De dag liep al een beetje op zn eind en ik wilde liever nog een tempel zien (Taiwan verlaten zonder tempel... liever dan een uitzichtpunt minder).
Uit het enorme aanbod koos ik de Confusius tempel en zie; ik kreeg nog 2 andere Boeddhistische tempels eerst te zien die aan weerszijde aan de overkant van de straat lagen.
Maar nog leuker dan de tempels vind ik de mensen.
 |
| Confucius tempel |
Hier stuitte ik op een groepje oude mannen die luidruchtig stonden te debatteren en een groepje oude vrouwen die 20 meter verderop zaten te giechelen als schoolmeisjes;
Of de groepjes bij elkaar hoorden weet ik niet. Ik vroeg me wel af waarom overal ter wereld mannen zo graag staan en vrouwen zo graag zitten.
Of de groepjes bij elkaar hoorden weet ik niet. Ik vroeg me wel af waarom overal ter wereld mannen zo graag staan en vrouwen zo graag zitten.
Als laatste bezocht ik de night market.
Op zoek naar stinky tofu, fried sandworms en stir-fried intestines with ginger.
Helaas; kikkerdril in een grote bak ijs met citroen was zo'n beetje het meeste exotische wat ik tegenkwam;
Ik kocht nog wat fruit voor mijn ontbijt morgen, en verbaasde me over de aanwezige 'kermisattracties' zoals ballon schieten, ballen gooien en ring werpen.
Ik kocht nog wat fruit voor mijn ontbijt morgen, en verbaasde me over de aanwezige 'kermisattracties' zoals ballon schieten, ballen gooien en ring werpen.
Toen ging ik op huis aan. Om 7 uur was ik in mijn heerlijke kamer. Mooi bed; ik voelde eens aan het matras en kon mijn ogen niet geloven. WEER KEIHARD.
Zouden alle matrassen in Taiwan zo zijn?
Het was een lange dag geweest en om 9 uur ging het licht uit. (En om half 4 weer aan).
Donderdag, 15 december
Het is niet te geloven!!!
Op het vliegveld eerst zonder problemen de auto ingeleverd.
Op het vliegveld eerst zonder problemen de auto ingeleverd.
Ik sta in te checken; 1 uur 45 minuten voor vertrek.
Zit mijn paspoort niet in mijn handbagage!!!
😱
Hotel gebeld.
Daar had ik hem gisterochtend nog voor het inchecken gebruikt.
Ze hebben direct de balie en mijn kamer gecontroleerd.
Ja hoor. Daar lag hij; op de bank. Uit mn rugzak gevallen denk ik.
Er ging toevallig net een taxi met hotelgasten op weg naar het vliegveld dus de receptioniste gaf mijn pasport aan de hotel taxi mee en gaf mij zijn nummerplaat door. De taxi zou hier tussen 8.15 en 8.30 arriveren.
Er ging toevallig net een taxi met hotelgasten op weg naar het vliegveld dus de receptioniste gaf mijn pasport aan de hotel taxi mee en gaf mij zijn nummerplaat door. De taxi zou hier tussen 8.15 en 8.30 arriveren.
8.25 was de laatste boarding mogelijkheid; ik had het speciaal nagevraagd bij de Frequent Flyer balie, waar ik toevallig lid van was. Ik zou met Garuda terug vliegen die in hetzelfde systeem zit als KLM.
Dus het was WEER in spanning afwachten of ik deze vlucht zou halen.
Om 8.31 uur kwam de taxi op zn dooie akkertje aankachelen!
Het hotel had verteld dat hij ook hotelgasten naar vliegveld zou brengen en dat ik daarom niet hoefde te betalen.
Het hotel had hem doorgegeven dat ik uiterlijk om 8.25 het paspoort moest hebben. (Het was 50 meter van buiten naar de incheckbali binnen).
De taxi was leeg dus hij had toch eerst de hotelgasten gedropt.
Hij had het niet verdiend maar ik gaf hem de rest van mijn Taiwan dollars en ik holde naar binnen.
De mevrouw zei toen ze me zag; ik had toch gezegd 8.25 uur!! Het was inmiddels 8.32 uur en ze kon niet meer in het systeem. Ze belde haar manager en ik hoorde 2 keer het woord 'gold pas' vallen.
De mevrouw zei toen ze me zag; ik had toch gezegd 8.25 uur!! Het was inmiddels 8.32 uur en ze kon niet meer in het systeem. Ze belde haar manager en ik hoorde 2 keer het woord 'gold pas' vallen.
Weet niet of het geholpen heeft maar ze kreeg weer toegang tot het scherm. Er stond al een mannetje klaar om de koffer naar het vliegtuig te brengen.
Om 8.42 uur had ze mijn boarding pas. Boarden was begonnen om 8.25 uur. Vertrektijd was 9.05 uur.
Lange rijen bij handbagage controle. Maar mijn rode wangen en paniekogen hadden geen vertaling nodig en alle passagiers maakten zonder morren ruimte voor mij. Kroop onder 3 touwen door en zelfs de meneer die al zijn bagage op de band had liet me voorgaan.
Bij de douane hetzelfde geval. Ik vroeg heel beleefd aan de eerste meneer of ik aub voor mocht. En het mannetje dat de loketten stond te verdelen gaf me ook voorrang op alle andere rijen; het eerste loket was voor mij.
Vervolgens een eind hard doorlopen naar (natuurlijk) de verste gate.
Iedereen zat nog dus ik liep maar naar voren.
Daar gingen de touwen net los dus 1 keer raden wie er als eerste het vliegtuig in liep!!!
dagen bijna de vlucht gemist.
Ik heb wel 2 keer wat laten liggen in vliegtuigen. Een keer een computerspelletje van Jillis en in Moskou 30 jaar geleden AL mijn fotorolletjes van 6 maanden rondreizen door Afrika. Alles nooit terug gezien.
😢
Over 3 dagen vlieg ik weer. Naar Nederland. Maar dan met Peter.
Hoewel dit een duurdere vlucht was, en ook non-refundable, had ik er nu toch minder verdriet van als ik de vlucht had gemist. Beter 3 dagen Taiwan dan 1.
Maar ik heb weer geluk gehad.
Heb vanavond ook nog een feestje.
