Met de Explorers group van de Heritage society ga ik regelmatig op woensdag een cultureel uitstapje maken. Vandaag stond een bezoek aan ASTI op ons programma. Dit is een non-profit organisatie, die in 2008 een doorstart heeft gemaakt met een failliet bedrijfje dat opvang bood aan beschermde dieren.
Asti staat onder strenge controle van de regering en krijgt daarvoor in ruil geen enkele financiele bijdrage of steun.
In Indonesie komt het smokkelen van beschermde dieren op grote schaal voor. Het probleem is dat deze smokkel in stand gehouden wordt doordat vooraanstaande inwoners hier op grote schaal er zelf aan mee doen. Het zijn nu eenmaal de welvarende Indonesiers die zich een aap, een krokodil of een tijger in hun tuin kunnen veroorloven.
De staf van Asti bestaat uit 9 locale en 1 Canadese medewerker. Zij zorgen voor ongeveer 70 dieren. Het is de bedoeling dat al deze dieren terug gezet worden in hun natuurlijke woonomgeving, en als dat niet mogelijk is, in elk geval naar een beschermde leefgroep verhuizen.
We kregen eerst een lezing over de dieren waar ze onderdak aan bieden. Per dier vertelde de Canadese dame, Annette, die al 10 jaar hier werkzaam was, hoe ze aan het dier zijn gekomen en wat ze er mee voor ogen hebben.
Bijna alle dieren zijn dus door de overheid in beslag genomen (aangetroffen bij mensen thuis of in de handel) of worden door de eigenaars gebracht omdat ze het dier niet meer kunnen verzorgen.
Zo vertelde Annette een verhaal over een vogel die half dood gebracht werd, en na een paar weken ook niet meer te redden bleek. Ondanks dat de eigenaar veroordeeld was tot een geldboete stond hij opeens na een half jaar voor de deur om het dier weer op te eisen. Hij was een hoge politieke functionaris en wilde niet geloven dat zijn dier dood was. Hij liep het terrein op, vond een soortgelijke vogel, herkende deze als 'de zijne' en nam het zonder pardon mee.
Ze hebben dit gemeld aan de overheid maar er nooit meer iets over vernomen.
Ook komt het voor dat tijdens een proces de rechter het betreffende dier zelf wil zien. Dan moeten zij dus heel veel moeite doen om het dier op transport te zetten; dier in de stress en zij met de extra kosten die ze nooit kunnen verhalen. Maar om de rechter even een uurtje naar het opvangcentrum te laten rijden is geen sprake van.
Er zitten grofweg een stuk of 25 apen, allemaal verschillende soorten, 3 krokodillen, 20 papegaaien, 2 cassowaries, 10 adelaars, wilde kleine katten, een hert, en 2 tijgers.
De krokodillen zijn het goedkoopst in onderhoud. Die krijgen 1 kip per week. Helaas komen de krokodillen niet in aanmerking voor terugzetten omdat ze allemaal langer dan 2 meter zijn. Hier ligt de grens, besloten door de overheid. Of een krokodil van 1.80m minder gevaarlijk is dan een krokodil van 2.10m.
We kregen allemaal een mondkapje voor en daarna mochten we langs de hokken gaan lopen;
Eerst de apen. Die zagen er stuk voor stuk uit of ze het niet naar hun zin hadden, en deze orang oetang spande de kroon in zieligheid;
Er waren verhalen over aapjes die als baby gebracht waren, en half dood gingen omdat ze hun moeder nog nodig hadden. De meeste apen hadden een chronische hepatitis B, ogenschijnlijk mankeerden ze niks en kwamen gezond over, maar deze beesten konden dus nooit meer terug naar de jungle. Zelfs als ze niet ziek zijn, lukt het zelden om ze binnen een jaar weer uit te zetten wegens rechtszaken die rond deze beesten lopen.
Ik heb er moeite mee om te begrijpen waarom een beest, die dus wegens eens ziekte nooit meer terug gezet kan worden en nooit een partner kan krijgen, zijn leven in dit opvangcentrum moet slijten. Ik vind het geen 'dierwaardig' leven en ze houden een plek bezet voor dieren die wel een kans hebben op terugplaatsing. Maar Annette vond dat de meeste dieren hier wel heel goed verzorgd werden. Dat kan ik niet ontkennen, maar of dat een rechtvaardiging is om je vrijheid kwijt te zijn, betwijfel ik. Bijna alle apen kwamen depressief over, en ze gaf toe dat een paar dat echt waren...
Met de papegaaien had ik wat minder moeite. Ze zagen er prachtig uit en deze soort (eclectus parrots) had ik nog nooit gezien. Het mannetje is groen en het vrouwje prachig rood met paars en geel, en een blauwe buik;
De adelaars waren weer om niet vrolijk van te worden. Ook hier hebben de meeste een virus te pakken waardoor ze niet terug kunnen en ze kunnen ook niet bij elkaar want dan maken ze elkaar af. (sukkels)
De cassowaries (onder) zien er heel onschuldig uit maar zijn heel gevaarlijk. Ze vallen mensen aan door hun poten en nagels in de buikregio te zetten en brengen dan zoveel mogelijk schade toe. Als ze de kans krijgen pikken ze tegelijkertijd in je ogen...
 |
| Uil met vleugel ledsel |
Maar het toppunt van zieligheid waren 2 vrouwtjes tijgers. Een is hier met haar moeder gekomen, die overleed en dochter bleek ook een virus te hebben waardoor terug plaatsing niet mogelijk is. En de ander is al te lang in gevangenschap en is niet 'wild' genoeg meer.
Het is waarschijnlijk de enige plek ter wereld waar je nog je vingers in een kooi kan steken (en ook je camera waardoor je wel mooie plaatjes kan maken);
Asti heeft dringend behoefte aan geld. Al voor US$ 10,- per jaar kun je donateur worden.
annette.asti@hotmail.com of www.animalsanctuarytrustindonesia.org
.
