20-12-'21. Trekvogelpad; Koekoeksbrug (Buurse) - Eibergen. 21 km (+ 4 km voor de bus die weer niet reed).

Na een prima overnachting in het Fletcher hotel werd ik lekker vroeg wakker en lag even te twijfelen of ik zelfs een uur eerder van start zou gaan. Maar het was ijzig koud en ik besloot dat een bus om 7.50 uur vroeg genoeg zou zijn; dan zou ik om 8.45 uur bij de Koekoeksbrug zijn en dan zou het daglicht er zijn en met een beetje geluk de mist wat opgetrokken. 

Dus bleef nog een uurtje de route bestuderen. Ik had al bedacht dat ik mijn auto zou neerzetten op het eindpunt (Eibergen); dan kon ik bij aankomst gelijk naar huis rijden en het was toch nog te donker en te koud om direct met lopen te beginnen.

Ik was keurig op tijd en kon mijn auto probleemloos parkeren. In het donker nog wel even gezocht naar de bushalte van de streekbus maar gelukkig liep er net een meneer die me de paal in het donker kon aanwijzen. 5 minuten later kwam de bus al en tevreden stapte ik in. Ik had 0 minuten overstap tijd, maar de aardige buschauffeur zei dat hij als hij de bus onderweg tegen zou komen, hij zou proberen die te stoppen. Hij had er duidelijk lol in om me op tijd in Haaksbergen te krijgen en reed flink hard over alle drempels. 

Toen stapte een oud dametje in.

Die UUUREN nodig had om haar rittenkaart (ja - die bestaan nog!) te voorschijn te toveren, ze probeerde zelfs nog een praatje aan te knopen met de buschauffeur, die ik bijna kon horen tandenknarsen boven mijn geknars uit, en daarna besloot ze dat ze helemaal achterin de bus wilde zitten en de chauffeur kon nog net de beleefdheid opbrengen om pas te gaan rijden toen ze zat. Nou - ze zat nog niet of ze drukte alweer op de bel. 100 meter verderop, bij de volgende halte, moest ze er al weer uit. Zelfde 'ik heb alle tijd' tempo en we werden allebei vriendelijk een goede dag gewenst, die we alle twee met opeengeklemde kaken wisten te beantwoorden. De deur ging zo snel dicht achter haar dat het me verbaasde dat haar jas er niet tussen zat en hierna moest ik me zelfs vasthouden want hij probeerde uit alle macht de verloren gegane tijd in te halen. Het lukte; 1 minuut voor tijd stopte hij met rokende banden bij de bushalte en wees me de halte schuin aan de overkant die ik moest hebben.

Echter; 5 minuten later was de bus nog niet geweest. Zou ik hem toch nog gemist hebben??

Hij ging gelukkig over 26 minuten weer en ik besloot maar braaf te wachten; ik had een beetje last van mijn linker knie (vers opgelopen gister) en mijn rechter achillespees (al een jaar af en aan last van) en ik had vandaag al een forse tippel op de planning staan.

Nou... 26 minuten later kwam er weer van alles langs behalve mijn bus. 30 minuten later werd ik wantrouwend... het zou toch niet... Ik nog een keer de busregeling checken; ja hoor; hij zou op maandag moeten rijden en ook mijn app gaf aan dat hij al voorbij was. Ik werd heel erg wantrouwend en ik besloot niet nog een keer een half uur te gaan wachten en zuchtend begon ik aan die extra 4 km die ik gister ook gelopen had, naar de Koekoeksbrug in Eibergen. Ik werd niet ingehaald door iets wat op een bus leek dus ik denk dat die bus van de dienstregeling is verdwenen.

Door mijn frustratie en nijd legde ik die in record tempo af en daarna begon eindelijk mijn wandeling van deze dag.

Het was onderweg naar de Koekoeksbrug al prachtig;

En even later liep ik het Natuurreservaat Haaksbergerveen in, een der laatste hoogvenen van ons land, dat tot in Duitsland door loopt. Pas na WO II is de ontginning gestaakt en het rijk heeft het terrein aangekocht. Sinds 1969 werkt Staatsbosbeheer aan het herstel van een 'levend hoogveen'. 40% bestaat nu nog uit veen; de rest uit bos, heide, grasland en open water. Hoogveen bestaat voornamelijk uit een dikke laag veenmos. Deze mosplantjes groeien aan de bovenkant aan, terwijl ze aan de onderkant afsterven en het veen vormen. 

Staatsbosbeheer heeft alle sloten afgesloten om het regenwater vast te houden en in een paar decennia kan zich nieuw hoogveen ontwikkelen. Het gebied is ook voor veel diersoorten van groot belang; libel, vlinder, kikker, adder, hagedis, konijn, haas, ree, vos, marters en natuurlijk heel veel vogels. De muskusrat wordt bestreden omdat hij de dammen ondergraaft. 

Ik maakte een praatje met een tegenligger van het trekvogelpad en keek mijn ogen uit. Zelfs ik zag dat dit wel een uniek gebied is;

Bij de voorste boom leefde een specht zich uit, helaas niet te zien;

Ik liep ongeveer 5 km door het prachtige gebied en na een laatste waterpartij 

kwamen de eerste boerderijen weer in zicht. 

Na een paar kilometer kwam ik bij de Botterbrug; hier liggen een paar reconstructies van kleine sluizen die het mogelijk maakten om over de Botterbeek goederen te vervoeren tussen Duitsland en Deventer;

Kort hierna kwam ik bij de Oostendorper Watermolen;

De dubbele waterratmolen aan de Buurser Beek is in 1548 gebouwd. De onderslagraderen werden gebruikt voor het malen van graan (rechts) en voor het slaan van olie (linker rad). De molen werd in 1634 tijdens de Tachtigjarige Oorlog verwoest en in 1634 herbouwd. In 1946 werd de molen door hoog water weggespoeld en in 1987 is de molen grondig hersteld, de raderen zijn weer maalvaardig en de molens zijn voor het publiek opengesteld.

Het was een idyllisch plekje;

Ik liep een klein stukje het pad af langs de beek en daar stonden een paar picknick banken, waar ik mijn lunch op at en genoot van het uitzicht op de watermolen;

Hierna volgde ik de Buurser Beek;

en daarna kwam ik bij de ingang van Waterpark Het Lankheet;

Er waren twee routes door het waterpark, en ik hoopte dat ik over stapstenen door een tunnel moest. Maar het was niet aangegeven welke route dat was en ik heb de tunnel met stapstenen helaas gemist.

Het park bestaat uit loof- en naaldbossen, afgewisseld met oorspronkelijk droge en natte heide. Het oppervlaktewater wordt hier gezuiverd met rietfilters en over het landgoed verspreid om verdroging tegen te gaan. 

Ook dit vond ik prachtig;

Toen ik het park weer uit was, volgde ik de route tot ik opeens voor een weiland stond en geen idee meer had of ik rechtdoor, linksaf of rechtsaf moest. De sporen leken linksaf te gaan dus die volgde ik maar, maar toen kwam ik op een weg uit en dat was vast niet de bedoeling. Ik liep een stukje langs de weg en besloot toen weer naar rechts te gaan zodat ik terug op het weiland zou uit komen. Toen ik daar was, lag er opeens een slootje en ik dacht dat ik het pad aan de overkant van het slootje zag liggen, dus in plaats van helemaal weer terug te gaan, volgde ik het slootje door een ellendig stukje bos. Ik dacht verderop een mogelijkheid te zien om het slootje over te steken, maar voor ik daar was, blokkeerde een ander slootje de weg en er zat niets anders op om weer linksaf richting de weg te lopen (of het hele stuk terug). Door een nog ellendiger stukje bos liep ik mopperend richting de weg en toen zag ik hem; 

EEN REE!

EIndelijk. Een echte ree. Maar voor ik met mijn koude vingers mijn mobieltje had gepakt, was hij al ver uit beeld;

Ik wist dat hij ongeveer op het groene grasstukje liep toen ik afdrukte, maar zelfs als je de foto super uitvergroot, is er geen ree meer te zien. 😞

Maar ik was weer helemaal verzoend met het geploeter en ik besloot de weg maar een stuk te volgen en dan verderop de route weer op te pikken.

Dat lukte, en via de Middelhuisgoot liep ik langs de Berkel, het kanaal dat langs Eibergen, mijn einddoel loopt. Bij Eibergen ging ik de brug over;

passeerde een vreemde zij-sloot;

En daarna strompelde ik de laatste kilometer door Eibergen naar de bushalte, waar mijn auto stond. 

Wat een prachtige dag!

En wat een dikke knie... toch heb ik niet veel meer gedaan dan ik de hele zomer al loop.

Hopelijk is die knie morgen wat beter.

.

19-12-‘21. Trekvogelpad. Enschede - Koekoeksbrug 17.5 km (+ 4 km naar bushalte)

Ik had nog een overnachting bij Fletcher die ik voor 1 januari moest opmaken, dus ik dacht; dan maar dit weekend. Ik slaap eigenlijk liever in mijn eigen bed, maar ik bedacht dat het wel handig was voor het Trekvogelpad; dat eindigt in Enschede en dat is toch een flink eind rijden (195 km). Dan doe ik 2 dagen 2 etappes en hoewel ik nog lang niet in de buurt van Enschede ben, kan ik deze etappes dan alvast afstrepen.

De vooruitzichten waren matig; droog, winderig en 5 graden. Ik zat om 7.45 uur in de auto en de hele weg met autowissers aan moeten rijden; het miezerde flink door en dat registreert buienradar niet lijkt het. Maar toen ik in een buitenwijk van Enschede mijn auto parkeerde, leek het droog te worden. Ik vertrouwde het niet helemaal en trok mijn regenjas en een extra dikke trui aan ipv mijn winterjas.

Het viel niet tegen. Nauwelijks wind, en af en toe een spatje miezer maar dat mocht echt geen naam hebben. De extra trui verdween na een uurtje zelfs in mijn rugzak en mijn vingers waren ook niet al te koud.

Enschede… ik ben er deze zomer voor het eerst geweest, met Joyce, en alleen maar om er te eten. Nou; ik geloof niet dat ik er veel aan gemist heb. Vandaag was de eerste dag van de volledige lockdown en alle winkels waren dicht. Een troosteloos stadscentrum en het rendier naast de Grote kerk was het enige (lekkerlijke) lichtpuntje;

Sommige muurdelen van de kerk stammen nog uit de 12e eeuw. De kerk is diverse keren gerenoveerd en aangepast. De opvallende Y-vormige muurversiering (rechts naast het rendier) is een zonnewijzer uit 1836.

De kerk wordt gebruikt voor diverse evenementen en je kunt er trouwen.

Hier tegenover staat de Sint-Jacobus-de-Meerderekerk. Deze kerk is gebouwd in 1933 en doet oosters-byzantijns aan;

Er worden internationale missen opgedragen.

Hierna liep ik het Volkspark in, een park uit 1872 met slingerende paden en beeldengroepen. Het werd ontworpen voor ontspanning voor de textielarbeiders;

Een aardig park. Hierna liep ik kilometers door saaie buitenwijken. Na 8 km liet ik eindelijk de bebouwing achter me en opeens kwam ik 2 dames in een ochtendjas tegen die hun hond aan het uit laten waren. Ik vroeg of ze uit een sauna kwamen, maar nee; het bleek dat ik langs Rutbeek liep, een soort Vlietlanden van Enschede, en ze waren van plan samen te gaan zwemmen. Ik benijdde hen niet! Het meer is ontstaan door zandafgravingen;

Hiernaast lag een skibaan;

Daarna kwam ik langs de Leppepaal, op de grens van Buurse en Usselo. De paal is 42 cm breed en 37 cm diep. Hij wordt genoemd in documenten uit 1825 en markeert sinds 1934 de grenzen van de gemeenten Haaksbergen en Enschede. Het is een rijksmonument;

Via bospaden kwam ik uiteindelijk bij het Buurserzand, dat bekent staat om zijn zo’n 150 jaar oude jeneverbesstruiken, die na het verdwijnen van de schapen welig tieren. Tot 2017 stond de jeneverbes als enige boomsoort op de Nederlandse Rode lijst van planten. Jeneverbessen worden al eeuwenlang ingezet in medische toepassingen.

Het is een werkelijk prachtig gebied;

Zoek het ree…

Weer terug in de bewoonde wereld kwam ik langs de Koekoekspaal;

Een grenspaal tussen Buurse en Haaksbergen, mogelijk in het begin van de 18e eeuw geplaatst en genoemd naar cafe ‘de Koekoek’. Deze paal is een replica uit 2015; waar het origineel is heb ik niet kunnen achterhalen.

Een stukje verderop kwam ik bij de Koekoeksbrug. Hier zou een bushalte zijn naar Enschede. Ik wilde nog wel een paar kilometer lopen maar de volgende bushalte was 10 km verderop dus ik besloot dat op deze toch wel gure dag 17.5 km ook wel genoeg was. Mijn handen waren inmiddels niet meer warm te krijgen dus liep ik naar de bushalte. Daar bleek dat op zondag geen bussen reden… ik zou voor de volgende bushalte 4 km verder moeten lopen, in tegengestelde richting als het trekvogelpad liep. GRRR. Maar nu werd mijn ‘wens’ om nog een paar kilometer te maken wel vervuld - al had ik die op dat LAW willen maken.

Dus nog maar 4 km eruit geperst en ik was blij dat ik maar een kwartier hoefde te wachten en vooral dat er een bankje was. (Hier reden de bussen wel, hoewel slecht 1 per uur).

Hierna was ik in 21 minuten terug bij de auto en ik reed naar mijn hotel, waar ik wegens verbouwingsherrie ook nog gratis een luxe kamer kreeg. 

Morgen vroeg weer op pad!

.

13-12-'21. Hollands kustpad. Katwijk - Noorwijkerhout. 12 km.

We startten vandaag in Katwijk en liepen met het windje in de rug noordwaarts. We kwamen eerst langs de Vuurbaak van Katwijk aan Zee;

Deze vuurtoren is na de Brandaris het oudste bewaard gebleven vuurtorengebouw van Nederland. In 1605 heeft Prins Maurits toestemming gegeven voor de bouw. Hij heeft een hoogte van 12 meter en op het platte dak lag een rooster waarop een houtvuur werd gestookt. Later werd dit een kolenvuur en rond 1850 werd er een olielamp met reflector in een lichthuis geplaatst.

De vuurtoren is sinds 1912 niet meer in gebruik omdat er toen geen schepen meer in Katwijk aan land kwamen. Het is sinds 1971 een rijksmonument dat in de zomermaanden bezichtigd kan worden; dan is een tentoonstelling over de Katwijkse vissershistorie te bekijken.

Hierna kwamen we langs de Andreaskerk (ook wel; 'Oude Kerk') uit 1460; 

 

Ook deze kerk heeft de nodige plunderingen en rampen doorstaan. De achtkantige koepel werd in 1837 geplaatst nadat de spitse toren door een storm beschadigd was. Rond 1920, na de bouw van de Nieuwe Kerk, heeft de kerk een poosje als opslag gediend. Inmiddels worden er weer kerkdiensten gehouden.

Geen enkel kustdorp heeft een kerk zo dicht aan zee. Ik vind het altijd bizar als ik in Katwijk of Noordwijk loop, dat er zo weinig duinen zijn tussen de huizen en de zee. Als Wassenaarse ben ik gewend aan een paar kilometer duinen tussen dorp en de zee. 

Hierna liepen we door Coepelduin naar Noordwijk. Dit is een apart stuk duin die alle duinlandschappen van Nederland bevat. Er ligt een dikke laag ondoorlatende klei onder, ooit door de oude Rijn neergelegd; 

 

 

Hierna naderden we Noordwijk. 

De goede wegen naar het achterland, het korte strand en de lage boulevard maakten Noordwijk tot een geschikte plek voor een geallieerde landing vanuit zee. Daarom lieten de Duitsers een anti-tankmuur bouwen (alsmede een flink aantal bunkers; zie juni '21 in mijn blog). Na de oorlog werd de massief betonnen muur afgebroken en in greppels weggemoffeld, bedekt met een laag zand. In het najaar van 2020 legden graafwerkzaamheden onder een parkeerterrein een deel van de Atlantikwall bloot. Dit is een brokstuk van de betonnen anti-tankmuur, die een tastbare herinnering vormt aan de bevrijding en kreeg een bovengrondse plek;

 

Rechts boven, in de linker hoek, kun je nog een stukje van het Altlantikwall - museum zien. Er liggen hier heel wat kilometers bunker onder de duinen. 

Iets verderop staat ESTEC, het grootste ruimtevaartcentrum in Europa en het technische hart van de Europese ruimtevaartorganisatie ESA. Hier worden missies bedacht en ontwikkeld. 

Noordwijk zelf lag er een beetje koud en verlaten bij. Deze Vuurtoren is in 1920 gebouwd maar er werden al in 1444 vuren gestookt op die plek als er vissers op zee waren.

 

Iets verderop staat een standbeeld van Koningin Wilhelmina en aan het eind van de boulevard staat de 'Vindboom';

 

Hierna liepen we door de Noordduinen met zelfs een stukje dennenbomenbos naar Noordwijkerhout;

 

Vroeger waren er veel meer bomen maar de dennenscheerder (een kever) heeft hier flink zijn naam eer aan gedaan. Maar dat is geen probleem want naaldhout verdampt twee keer zoveel water als de natuurlijke duinvegetatie.

Ik ben altijd blij als ik wat kleur in de natuur ontdek; er zaten verrassend veel oranje bessen aan deze struik en ook een kardinaalsmuts in vol ornaat ( onder);

In Noordwijkerhout stopte de wandeling van vandaag. Tot de volgende keer!

.

8-12-‘21. Struinen met de buurvrouw.

Patricia, de buurvrouw met wie ik altijd zo lekker kan struinen voor Halloween stukjes, was er ook weer direct voor te porren op zoek te gaan naar kerstgroen.

We doen dat in een vaag bos achter de Vliet en we zijn ook niet te beroerd om iets uit een hegje te knippen als we daar toevallig langs lopen, natuurlijk alleen als het overhangt op het voetpad. En we sturen geen rekening voor al het snoeiwerk wat we verrichten.

We zijn met het verzamelen en in elkaar flansen wel dik een ochtend bezig, maar het resultaat mag er zijn;

5 stukjes, ook eentje voor mijn moeder, maar die vond ze allemaal te groot dit jaar. Gelukkig heeft mijn huis daar geen last van.

Ik heb hierna nog wat bessentakken gekocht om elk stukje nog wat op te leuken; 

En ze hebben ook voor bijna niks - vrees kinderhandjes product - van die leuke lichtsnoertjes;

Nou de kerstboom nog en de kerststal en mijn huis is klaar voor kerst. Ik heb een paar jaar geleden de kerststal van mama gekregen; zij wilde het stalletje niet meer opzetten - ook te groot - maar ik vrees dat ze er gewoon geen zin meer in heeft. Tot mijn verrassing hadden mijn broers totaal geen interesse in het stalletje dus nu zet ik hem elk jaar op.

Een paar dagen later kwam vriendin Karlien, we zouden gaan wandelen maar het was zulk druilweer dat we besloten hadden om weer eens vanouds samen te knutselen. Wat hebben we een kwart eeuw geleden veel geknutseld samen in Karratha!

Zij had een erg leuk idee voor kerstkaarten met aquarel verf. Ik zag er gelijk wat in en de productie kwam goed op gang;

                                                                                                .