Na een prima overnachting in het Fletcher hotel werd ik lekker vroeg wakker en lag even te twijfelen of ik zelfs een uur eerder van start zou gaan. Maar het was ijzig koud en ik besloot dat een bus om 7.50 uur vroeg genoeg zou zijn; dan zou ik om 8.45 uur bij de Koekoeksbrug zijn en dan zou het daglicht er zijn en met een beetje geluk de mist wat opgetrokken.
Dus bleef nog een uurtje de route bestuderen. Ik had al bedacht dat ik mijn auto zou neerzetten op het eindpunt (Eibergen); dan kon ik bij aankomst gelijk naar huis rijden en het was toch nog te donker en te koud om direct met lopen te beginnen.
Ik was keurig op tijd en kon mijn auto probleemloos parkeren. In het donker nog wel even gezocht naar de bushalte van de streekbus maar gelukkig liep er net een meneer die me de paal in het donker kon aanwijzen. 5 minuten later kwam de bus al en tevreden stapte ik in. Ik had 0 minuten overstap tijd, maar de aardige buschauffeur zei dat hij als hij de bus onderweg tegen zou komen, hij zou proberen die te stoppen. Hij had er duidelijk lol in om me op tijd in Haaksbergen te krijgen en reed flink hard over alle drempels.
Toen stapte een oud dametje in.
Die UUUREN nodig had om haar rittenkaart (ja - die bestaan nog!) te voorschijn te toveren, ze probeerde zelfs nog een praatje aan te knopen met de buschauffeur, die ik bijna kon horen tandenknarsen boven mijn geknars uit, en daarna besloot ze dat ze helemaal achterin de bus wilde zitten en de chauffeur kon nog net de beleefdheid opbrengen om pas te gaan rijden toen ze zat. Nou - ze zat nog niet of ze drukte alweer op de bel. 100 meter verderop, bij de volgende halte, moest ze er al weer uit. Zelfde 'ik heb alle tijd' tempo en we werden allebei vriendelijk een goede dag gewenst, die we alle twee met opeengeklemde kaken wisten te beantwoorden. De deur ging zo snel dicht achter haar dat het me verbaasde dat haar jas er niet tussen zat en hierna moest ik me zelfs vasthouden want hij probeerde uit alle macht de verloren gegane tijd in te halen. Het lukte; 1 minuut voor tijd stopte hij met rokende banden bij de bushalte en wees me de halte schuin aan de overkant die ik moest hebben.
Echter; 5 minuten later was de bus nog niet geweest. Zou ik hem toch nog gemist hebben??
Hij ging gelukkig over 26 minuten weer en ik besloot maar braaf te wachten; ik had een beetje last van mijn linker knie (vers opgelopen gister) en mijn rechter achillespees (al een jaar af en aan last van) en ik had vandaag al een forse tippel op de planning staan.
Nou... 26 minuten later kwam er weer van alles langs behalve mijn bus. 30 minuten later werd ik wantrouwend... het zou toch niet... Ik nog een keer de busregeling checken; ja hoor; hij zou op maandag moeten rijden en ook mijn app gaf aan dat hij al voorbij was. Ik werd heel erg wantrouwend en ik besloot niet nog een keer een half uur te gaan wachten en zuchtend begon ik aan die extra 4 km die ik gister ook gelopen had, naar de Koekoeksbrug in Eibergen. Ik werd niet ingehaald door iets wat op een bus leek dus ik denk dat die bus van de dienstregeling is verdwenen.
Door mijn frustratie en nijd legde ik die in record tempo af en daarna begon eindelijk mijn wandeling van deze dag.
Het was onderweg naar de Koekoeksbrug al prachtig;
En even later liep ik het Natuurreservaat Haaksbergerveen in, een der laatste hoogvenen van ons land, dat tot in Duitsland door loopt. Pas na WO II is de ontginning gestaakt en het rijk heeft het terrein aangekocht. Sinds 1969 werkt Staatsbosbeheer aan het herstel van een 'levend hoogveen'. 40% bestaat nu nog uit veen; de rest uit bos, heide, grasland en open water. Hoogveen bestaat voornamelijk uit een dikke laag veenmos. Deze mosplantjes groeien aan de bovenkant aan, terwijl ze aan de onderkant afsterven en het veen vormen.
Staatsbosbeheer heeft alle sloten afgesloten om het regenwater vast te houden en in een paar decennia kan zich nieuw hoogveen ontwikkelen. Het gebied is ook voor veel diersoorten van groot belang; libel, vlinder, kikker, adder, hagedis, konijn, haas, ree, vos, marters en natuurlijk heel veel vogels. De muskusrat wordt bestreden omdat hij de dammen ondergraaft.
Ik maakte een praatje met een tegenligger van het trekvogelpad en keek mijn ogen uit. Zelfs ik zag dat dit wel een uniek gebied is;
Bij de voorste boom leefde een specht zich uit, helaas niet te zien;
Ik liep ongeveer 5 km door het prachtige gebied en na een laatste waterpartij
kwamen de eerste boerderijen weer in zicht.
Na een paar kilometer kwam ik bij de Botterbrug; hier liggen een paar reconstructies van kleine sluizen die het mogelijk maakten om over de Botterbeek goederen te vervoeren tussen Duitsland en Deventer;
Kort hierna kwam ik bij de Oostendorper Watermolen;
De dubbele waterratmolen aan de Buurser Beek is in 1548 gebouwd. De onderslagraderen werden gebruikt voor het malen van graan (rechts) en voor het slaan van olie (linker rad). De molen werd in 1634 tijdens de Tachtigjarige Oorlog verwoest en in 1634 herbouwd. In 1946 werd de molen door hoog water weggespoeld en in 1987 is de molen grondig hersteld, de raderen zijn weer maalvaardig en de molens zijn voor het publiek opengesteld.
Het was een idyllisch plekje;
Ik liep een klein stukje het pad af langs de beek en daar stonden een paar picknick banken, waar ik mijn lunch op at en genoot van het uitzicht op de watermolen;
Hierna volgde ik de Buurser Beek;
en daarna kwam ik bij de ingang van Waterpark Het Lankheet;
Er waren twee routes door het waterpark, en ik hoopte dat ik over stapstenen door een tunnel moest. Maar het was niet aangegeven welke route dat was en ik heb de tunnel met stapstenen helaas gemist.
Het park bestaat uit loof- en naaldbossen, afgewisseld met oorspronkelijk droge en natte heide. Het oppervlaktewater wordt hier gezuiverd met rietfilters en over het landgoed verspreid om verdroging tegen te gaan.
Ook dit vond ik prachtig;
Toen ik het park weer uit was, volgde ik de route tot ik opeens voor een weiland stond en geen idee meer had of ik rechtdoor, linksaf of rechtsaf moest. De sporen leken linksaf te gaan dus die volgde ik maar, maar toen kwam ik op een weg uit en dat was vast niet de bedoeling. Ik liep een stukje langs de weg en besloot toen weer naar rechts te gaan zodat ik terug op het weiland zou uit komen. Toen ik daar was, lag er opeens een slootje en ik dacht dat ik het pad aan de overkant van het slootje zag liggen, dus in plaats van helemaal weer terug te gaan, volgde ik het slootje door een ellendig stukje bos. Ik dacht verderop een mogelijkheid te zien om het slootje over te steken, maar voor ik daar was, blokkeerde een ander slootje de weg en er zat niets anders op om weer linksaf richting de weg te lopen (of het hele stuk terug). Door een nog ellendiger stukje bos liep ik mopperend richting de weg en toen zag ik hem;
EEN REE!
EIndelijk. Een echte ree. Maar voor ik met mijn koude vingers mijn mobieltje had gepakt, was hij al ver uit beeld;
Ik wist dat hij ongeveer op het groene grasstukje liep toen ik afdrukte, maar zelfs als je de foto super uitvergroot, is er geen ree meer te zien. 😞
Maar ik was weer helemaal verzoend met het geploeter en ik besloot de weg maar een stuk te volgen en dan verderop de route weer op te pikken.
Dat lukte, en via de Middelhuisgoot liep ik langs de Berkel, het kanaal dat langs Eibergen, mijn einddoel loopt. Bij Eibergen ging ik de brug over;
passeerde een vreemde zij-sloot;
No comments:
Post a Comment