Nu Peter bijna fulltime in Jakarta werkt, vond hij het wel eens tijd dat wij eens kennis maakten met zijn medewerkers. Het nieuwjaarsfeest vond hij hier erg geschikt voor. Dit stond gepland voor het eerste weekend in februari, aan een mooie locatie aan zee, dus wij spraken af dat we hier met z'n allen heen zouden gaan.
Inmiddels kreeg Lilith mycoplasma, waar ze na 2 weken antibiotica nog niet echt van op knapte. Ze had toch al niet veel zin in het hele gebeuren; maar nu wilde ze helemaal heel graag thuis blijven.
Ik zat nogal in een splagaat; enerzijds wilde Peter heel graag dat ik kwam, en anderzijds wilde ik Lilith niet ziek aan haar lot over laten. Maar Lilith vond het juist een heerlijk idee, een weekend helemaal niemand, en ze nodigde haar buurjongen uit om haar de zaterdag middag en -avond gezelschap te houden. Dus toch maar besloten met Jillis te gaan. Ook het gezin van Peters baas zou mee reizen; de mannen waren al in Jakarta dus om 7.15 uur stond ik bij Cora voor de deur, haar 2 zonen gezellig bij Jillis achterin, en wij klepten op de vroege ochtend al 100 uit.
In opperbeste stemming overhandigden we de paspoorten bij de Singapore Airlines balie, en tja... toen bleek eigenlijk hoe zeer ik met Lilith in mijn kop had gezeten. Ik had HAAR paspoort meegenomen en dat van Jillis thuis laten liggen.
Het was inmiddels 8.05. Het vliegtuig zou om 9.30 vertrekken en binnen 1 minuut besloten we dat Cora en haar zonen gewoon door zouden gaan. Jillis zou met onze tassen -gelukkig alleen maar handbagage- bij de balie blijven wachten. Ik begon te rennen naar de auto; ik had nog 54 minuten om heen en weer te gaan. Het was zeer krap maar gelukkig was het nog vroeg. (afhankelijk van het verkeer kun je tussen de 25 en 50 minuten nodig hebben voor een enkele reis naar het vliegveld).
Ik had 1 stoplicht dat direct op groen sprong toen ik aan kwam, thuis snel het paspoort uit de la gegritst en alsof het zo moest zijn sprong het stoplicht ook direct weer op groen toen ik voor de tweede keer in aantocht kwam.
Het was te druk op de weg om snelheidsrecords te breken, en ik probeerde maar rustig te blijven; het zou lukken of niet.
Inmiddels Peter al even gebeld. We wisten dat er plek zou zijn op de volgende vlucht van 12.35 uur, maar Peter zei toen al gelijk dat als ik het niet zou halen, we maar niet meer moesten komen.
8.56 uur de parkeergarage in, een beetje slordig geparkeerd, en toen weer RENNEN naar de balie. 8.59. De dames hadden de boarding pas al uitgeprint klaar liggen; ze gaven de pas aan mij en daarna sloot het loket.
We hadden het gehaald!!!
Het was wel ten koste van allebei mijn kuitspieren gegaan; ik voelde dat er een paar spierscheurtjes ingeschoten waren, maar vooruit.
Een beetje hinkend kwamen we aan bij de gate, waar Cora, die het inmiddels opgegeven had, helemaal stond te springen van vreugde.
We konden direct instappen en nog gierend van de adrenaline plofte ik neer op mijn stoel. Ik had van te voren helemaal geen zin gehad om te gaan, maar ik merkte dat ik tijdens het auto rijden me realiseerde dat ik helemaal geen zin had het weekend thuis te moeten zitten.
Het was nog geen anderhalf uur vliegen naar Jakarta, op zaterdag ochtend waren er zelfs geen rijen bij het visum kantoor en de douane, en we stonden al snel buiten, waar Martin, de man van Cora, al klaar stond met een mooi busje dat ons naar Bogor zou rijden. De locatie was op het allerlaatste moment gewijzigd, omdat de wegen van Jakarta naar het strand bijna onbegaanbaar waren door de overstroming van 2 weken geleden.
Jakarta is inmiddels berucht om de verkeerschaos. Peter doet er regelmatig 3 uur over om van kantoor naar het vliegveld te komen; wat 's nachts in een half uurtje gereden kan worden. Vandaag viel de weg naar Jakarta mee, maar half Jakarta schijnt het weekend in de bergen van Bogor door te brengen, dus deden we er 3 uur over om er te komen. (dit kan nog erger natuurlijk; maar het kan ook in anderhalf uur)
Het was ook nog even zoeken naar het resort, we hadden inmiddels ook erge honger, want het was al bijna 15 uur - plaatselijke tijd 14 uur.
Gelukkig hadden ze het lunch buffet laten staan, zodat we nog een koud prakkie bij elkaar konden schrapen, nadat we iedereen begroet hadden.
Ik denk dat er ongeveer 20 werknemers waren, en iedereen mocht het hele weekend zijn gezin mee nemen. Peter vertelde dat ze er allemaal WEEEKEN naar uitgekeken hadden!
Hoewel we met stralende zon uit Singapore vertrokken waren, kwam er in Bogor een gestage stortregen naar beneden.
Het ochtend programma hadden we al gemist; spelletjes op het grasveld.
Omdat de regen maar niet op hield, kwam er een alternatief programma in de vorm van overdekte spelletjes. We begonnen met Indonesisch/Engelse liedjes, waar gebaren bij hoorden en iedereen de grootste lol als je een fout maakte. Stokken tussen je benen klemmen en daarna doorgeven, in een cirkel proberen de vinger van je buurman te vangen en je eigen vinger van je andere hand niet door de andere buurman te laten vangen. Dit soort voor ons lichtelijk gedateerde gezelschapsspelletjes.
Maar het was leuk te zien hoeveel lol iedereen had, onze jongens deden ook braaf mee - met stukken minder plezier.
Gelukkig werd het daarna droog en kon het buitenprogramma vervolgd worden. Alle kinderen mochten abseilen, waar ze geen genoeg van konden krijgen. Daarna werd er een sponzen race gehouden, je kon touw trekken, vissen vangen met je blote handen en tot slot een partijtje ouderwets modder worstelen. Jillis zat nog met zijn vinger in het verband dus ik ontsprong de dans van een kind onder de modder. Peter houdt niet van vies worden en ik zat met 2 zeer pijnlijke kuiten, maar Cora kreeg 20 minuten laten 3 erg vieze mannen mee naar huis.
Hierna terug naar het resort; iedereen had een mooie bungalow, en toen iedereen weer schoon was, stond het diner al in rechauds te wachten. Waarschijnlijk al de hele middag; en zelfs de biefstuk die Peter persoonlijk geregeld had, was extreem 'weldone' en lag ook nog 'na te garen'.
De drank vloeide rijkelijk en na de prijsuitreiking vertrok het hele gezelschap naar een ander zaaltje waar er een bandje klaar stond met zangeres. De zangeres mocht 1 liedje zingen, daarna kwam ze niet meer aan bod want alle werknemers namen om beurten de microfoon over. Het arme mens baalde overduidelijk.
Er werd gedanst, gezongen, gedronken en gefeest. Het volume stond verschrikkelijk hard, je kon alleen nog maar naar elkaar lachen en knikken, en zelfs Jillis en Rik, de oudste van Cora, hebben 2 liedjes gezongen bij de microfoon. Toen Jillis de microfoon aanpakte, keken Peter en ik elkaar stomverbaasd aan. We hadden hem allebei nog nooit horen zingen!
Nou, het klonk in elk geval stukken minder vals dan ik zing. (maar dat zegt eigenlijk nog weinig)
Tegen half 11, het was voor ons inmiddels al half 12, nokten Cora en ik af onder het mom dat de jongens naar bed moesten. Haar jongste viel inderdaad bijna om.
Ik heb heerlijk geslapen dankzij mijn oordopjes; Peter werd 's morgens gewekt door een opgewekte kerkdienst in een zaaltje schuin tegenover onze bungalow, wederom met disco volume.
Om half 10 zaten we weer in ons busje. Dit keer geen enkel oponthoud, waardoor we veel te vroeg op het vliegveld waren, maar natuurlijk NET te laat voor de vroegere vlucht.
Dus hebben we lekker zitten lunchen in de lounge van Singapore Airlines, waar we dankzij de frequent flyer kaarten van de mannen in mochten. We waren eigenlijk met 1 persoon te veel, maar terwijl Peter al met een omkoop-bijdrage in zijn zak gereed stond, was ik al met Martins gezin naar binnen geglipt.
Dus toen nog 2.5 uur in de lounge, anderhalf uur in het vliegtuig, een extra half uur cirkelen boven Singapore, en daarna snel de auto in en naar huis. Er zat nog een parkeerbonnetje op de ruit, maar dat zagen we pas toen we al op de snelweg reden, en het regende dus die verrassing houden we nog te goed.
.
Inmiddels kreeg Lilith mycoplasma, waar ze na 2 weken antibiotica nog niet echt van op knapte. Ze had toch al niet veel zin in het hele gebeuren; maar nu wilde ze helemaal heel graag thuis blijven.
Ik zat nogal in een splagaat; enerzijds wilde Peter heel graag dat ik kwam, en anderzijds wilde ik Lilith niet ziek aan haar lot over laten. Maar Lilith vond het juist een heerlijk idee, een weekend helemaal niemand, en ze nodigde haar buurjongen uit om haar de zaterdag middag en -avond gezelschap te houden. Dus toch maar besloten met Jillis te gaan. Ook het gezin van Peters baas zou mee reizen; de mannen waren al in Jakarta dus om 7.15 uur stond ik bij Cora voor de deur, haar 2 zonen gezellig bij Jillis achterin, en wij klepten op de vroege ochtend al 100 uit.
In opperbeste stemming overhandigden we de paspoorten bij de Singapore Airlines balie, en tja... toen bleek eigenlijk hoe zeer ik met Lilith in mijn kop had gezeten. Ik had HAAR paspoort meegenomen en dat van Jillis thuis laten liggen.
Het was inmiddels 8.05. Het vliegtuig zou om 9.30 vertrekken en binnen 1 minuut besloten we dat Cora en haar zonen gewoon door zouden gaan. Jillis zou met onze tassen -gelukkig alleen maar handbagage- bij de balie blijven wachten. Ik begon te rennen naar de auto; ik had nog 54 minuten om heen en weer te gaan. Het was zeer krap maar gelukkig was het nog vroeg. (afhankelijk van het verkeer kun je tussen de 25 en 50 minuten nodig hebben voor een enkele reis naar het vliegveld).
Ik had 1 stoplicht dat direct op groen sprong toen ik aan kwam, thuis snel het paspoort uit de la gegritst en alsof het zo moest zijn sprong het stoplicht ook direct weer op groen toen ik voor de tweede keer in aantocht kwam.
Het was te druk op de weg om snelheidsrecords te breken, en ik probeerde maar rustig te blijven; het zou lukken of niet.
Inmiddels Peter al even gebeld. We wisten dat er plek zou zijn op de volgende vlucht van 12.35 uur, maar Peter zei toen al gelijk dat als ik het niet zou halen, we maar niet meer moesten komen.
8.56 uur de parkeergarage in, een beetje slordig geparkeerd, en toen weer RENNEN naar de balie. 8.59. De dames hadden de boarding pas al uitgeprint klaar liggen; ze gaven de pas aan mij en daarna sloot het loket.
We hadden het gehaald!!!
Het was wel ten koste van allebei mijn kuitspieren gegaan; ik voelde dat er een paar spierscheurtjes ingeschoten waren, maar vooruit.
Een beetje hinkend kwamen we aan bij de gate, waar Cora, die het inmiddels opgegeven had, helemaal stond te springen van vreugde.
We konden direct instappen en nog gierend van de adrenaline plofte ik neer op mijn stoel. Ik had van te voren helemaal geen zin gehad om te gaan, maar ik merkte dat ik tijdens het auto rijden me realiseerde dat ik helemaal geen zin had het weekend thuis te moeten zitten.
Het was nog geen anderhalf uur vliegen naar Jakarta, op zaterdag ochtend waren er zelfs geen rijen bij het visum kantoor en de douane, en we stonden al snel buiten, waar Martin, de man van Cora, al klaar stond met een mooi busje dat ons naar Bogor zou rijden. De locatie was op het allerlaatste moment gewijzigd, omdat de wegen van Jakarta naar het strand bijna onbegaanbaar waren door de overstroming van 2 weken geleden.
Jakarta is inmiddels berucht om de verkeerschaos. Peter doet er regelmatig 3 uur over om van kantoor naar het vliegveld te komen; wat 's nachts in een half uurtje gereden kan worden. Vandaag viel de weg naar Jakarta mee, maar half Jakarta schijnt het weekend in de bergen van Bogor door te brengen, dus deden we er 3 uur over om er te komen. (dit kan nog erger natuurlijk; maar het kan ook in anderhalf uur)
Het was ook nog even zoeken naar het resort, we hadden inmiddels ook erge honger, want het was al bijna 15 uur - plaatselijke tijd 14 uur.
Gelukkig hadden ze het lunch buffet laten staan, zodat we nog een koud prakkie bij elkaar konden schrapen, nadat we iedereen begroet hadden.
Ik denk dat er ongeveer 20 werknemers waren, en iedereen mocht het hele weekend zijn gezin mee nemen. Peter vertelde dat ze er allemaal WEEEKEN naar uitgekeken hadden!
Hoewel we met stralende zon uit Singapore vertrokken waren, kwam er in Bogor een gestage stortregen naar beneden.
Het ochtend programma hadden we al gemist; spelletjes op het grasveld.
Omdat de regen maar niet op hield, kwam er een alternatief programma in de vorm van overdekte spelletjes. We begonnen met Indonesisch/Engelse liedjes, waar gebaren bij hoorden en iedereen de grootste lol als je een fout maakte. Stokken tussen je benen klemmen en daarna doorgeven, in een cirkel proberen de vinger van je buurman te vangen en je eigen vinger van je andere hand niet door de andere buurman te laten vangen. Dit soort voor ons lichtelijk gedateerde gezelschapsspelletjes.
Maar het was leuk te zien hoeveel lol iedereen had, onze jongens deden ook braaf mee - met stukken minder plezier.
Gelukkig werd het daarna droog en kon het buitenprogramma vervolgd worden. Alle kinderen mochten abseilen, waar ze geen genoeg van konden krijgen. Daarna werd er een sponzen race gehouden, je kon touw trekken, vissen vangen met je blote handen en tot slot een partijtje ouderwets modder worstelen. Jillis zat nog met zijn vinger in het verband dus ik ontsprong de dans van een kind onder de modder. Peter houdt niet van vies worden en ik zat met 2 zeer pijnlijke kuiten, maar Cora kreeg 20 minuten laten 3 erg vieze mannen mee naar huis.
Hierna terug naar het resort; iedereen had een mooie bungalow, en toen iedereen weer schoon was, stond het diner al in rechauds te wachten. Waarschijnlijk al de hele middag; en zelfs de biefstuk die Peter persoonlijk geregeld had, was extreem 'weldone' en lag ook nog 'na te garen'.
De drank vloeide rijkelijk en na de prijsuitreiking vertrok het hele gezelschap naar een ander zaaltje waar er een bandje klaar stond met zangeres. De zangeres mocht 1 liedje zingen, daarna kwam ze niet meer aan bod want alle werknemers namen om beurten de microfoon over. Het arme mens baalde overduidelijk.
Er werd gedanst, gezongen, gedronken en gefeest. Het volume stond verschrikkelijk hard, je kon alleen nog maar naar elkaar lachen en knikken, en zelfs Jillis en Rik, de oudste van Cora, hebben 2 liedjes gezongen bij de microfoon. Toen Jillis de microfoon aanpakte, keken Peter en ik elkaar stomverbaasd aan. We hadden hem allebei nog nooit horen zingen!
Nou, het klonk in elk geval stukken minder vals dan ik zing. (maar dat zegt eigenlijk nog weinig)
Tegen half 11, het was voor ons inmiddels al half 12, nokten Cora en ik af onder het mom dat de jongens naar bed moesten. Haar jongste viel inderdaad bijna om.
Ik heb heerlijk geslapen dankzij mijn oordopjes; Peter werd 's morgens gewekt door een opgewekte kerkdienst in een zaaltje schuin tegenover onze bungalow, wederom met disco volume.
Om half 10 zaten we weer in ons busje. Dit keer geen enkel oponthoud, waardoor we veel te vroeg op het vliegveld waren, maar natuurlijk NET te laat voor de vroegere vlucht.
Dus hebben we lekker zitten lunchen in de lounge van Singapore Airlines, waar we dankzij de frequent flyer kaarten van de mannen in mochten. We waren eigenlijk met 1 persoon te veel, maar terwijl Peter al met een omkoop-bijdrage in zijn zak gereed stond, was ik al met Martins gezin naar binnen geglipt.
Dus toen nog 2.5 uur in de lounge, anderhalf uur in het vliegtuig, een extra half uur cirkelen boven Singapore, en daarna snel de auto in en naar huis. Er zat nog een parkeerbonnetje op de ruit, maar dat zagen we pas toen we al op de snelweg reden, en het regende dus die verrassing houden we nog te goed.
.
