Zaterdagmiddag om 2 uur ging mijn telefoon. Peter en ik zaten net bij te komen van een ochtendje respectievelijk golf en yoga.
Het was Jillis. 'Mam, ik heb mijn sleutelbeen gebroken. Ik moet naar het ziekenhuis.'
'Hoe weet je dat het gebroken is?'
'Ik hoorde het kraken, er zit nu een vreemde bobbel en het doet pijn.'
Ja, dat klonk als een gebroken sleutelbeen.
Peters auto stond hier maar zijn chauffeur had een vrije dag. Jillis was met mijn auto en mijn chauffeur op school, waar het tijdens een voetbalwedstrijd dus mis was gegaan. We spraken af dat hij met de chauffeur naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis zou gaan en dan zouden wij daar ook heen komen.
Peter sprong snel onder de douche en ik maakte een tas met lunch, schone kleren en leesmateriaal om het een avond uit te zingen. Ik ken die EHBO's...
Peter wilde nog even op google map kijken waar het ziekenhuis precies lag, maar we wisten de richting en ik zou onder het rijden de juiste locatie wel traceren. (er zitten in alle auto's een tomtom maar zelfs de chauffeurs krijgen die krengen niet aan de praat)
Ik vond via internet het juiste adres en daarna via google map de locatie. Ik was onderhand al aardig misselijk. Ik ken in Nederland geen betere chauffeur als Peter maar hier wordt ik steeds misselijk zoals hij rijdt. Maar ik doe het hem niet na, daar niet van. De enige route die ik rij is de rechte weg naar mijn yogaschool. En dan wordt ik ook nog aardig gestrest van al die brommertjes die elk gaatje benutten om voor je neus te schieten en af te remmen. Maar ik ben de enige dame op de compound die wel eens zelf rijdt, al is het dus alleen maar naar yoga; verder ga ik ook niet!
We hadden inmiddels volgens google map de snelweg verlaten en kwamen in een locale kampong terecht. Peter vertrouwde de route niet en wilde zelf de Ipad op schoot. Kwam zijn rijstijl niet ten goede en ik zei dat als hij mijn chauffeur was dat hij dan morgen al naar een andere baan had kunnen uitkijken. Hij antwoordde dat als ik zijn bijrijder was hij mij op staande voet zou ontslaan en niks geen extra maand salaris.
Inmiddels had ik op mijn telefoon ook de weg weer gevonden, maar begon ook de route te wantrouwen. Ik belde Jillis voor het adres van het ziekenhuis. Die kwam met hetzelfde adres als ik had ingetypt. Toen ik zei dat dat niet klopte, zei hij dat het tegenover de Carrefour was en achter de Starbucks. Nou, in de kampong waar we zaten had je dus niet al te veel aan deze aanwijzingen.
Jillis snapte niet waarom we het niet konden vinden. Op Apple Maps was het heel duidelijk!! ARGGHHH!!! Ik gebruik altijd Google Map omdat die ook de drukte op de wegen met kleurtjes aan geeft.
Ik naar Apple Maps, en jahoor, die gaf een heel ander resultaat op hetzelfde adres; en wel eentje waar we een half uur geleden voor we de kampong in waren geschoten, langs waren gekomen.
Tegen 4 uur waren we eindelijk ter plekke.
We hadden aan Jillis gevraagd of hij de procedure van een dokter zien en een rontgenfoto maken al vast in werking wilde zetten maar toen we aankwamen zat zijn arm wel een een mitella maar dat was alles.
Binnen een kwartier was de foto gemaakt en na nog een kwartier spraken we met een arts. Ja, zijn sleutelbeen was inderdaad gebroken en ze raadde aan om een consult orthopeed te nemen om te horen wat de beste behandeling zou zijn.
Dus nog even gewacht tot de orthopeed kwam.
Ondertussen had ik al op internet wat behandelingsmogelijkheden voor de breuk opgezocht. Ik las dat in bijna alle gevallen de breuk vanzelf zou genezen, en alleen als er sprake was van een hoek in het bot of niet tegen elkaar staande bot uiteinden zou een operatie nodig zijn. Nou, het bot stond prima tegen elkaar aan maar er was wel een hoek te zien van 145 graden.
De orthopeed was heel duidelijk. Opereren. Die hoek gaf problemen met genezing. Gewoon een plaatje er tegen aan, dat was alles. Hij wilde het direct wel even doen voor ons.
Peter en Jillis waren het gelijk eens; meteen doen dan maar.
Maar ik zag allerlei beren op de weg. Botinfecties, plaatjes van matige kwaliteit, en zelfs de kundigheid van de arts trok ik in twijfel. We besloten eens om ons heen te bellen. Peter belde zijn naaste Indonesische collega die verzekerde dat Indonesische ziekenhuizen prima waren. Ik belde 3 vriendinnen die alle drie zeiden; 'Naar Singapore.'
De mannen gingen schoorvoetend overstag; ok, naar Singapore dan maar.
Als ik dat perse wilde. Ja. Dat wilde ik.
Lilith (2 weken bij ons op bezoek) zat op dit moment net in het vliegtuig terug van een paar daagjes Singapore en over 4 dagen zouden we op vakantie gaan naar Nederland, maar toch; voor mij was er geen twijfel mogelijk.
We reden in een half uurtje (!!!) naar huis en Peter ging hotel en vluchten regelen. Lilith was onderhand geland en door mijn chauffeur opgehaald, en toen ze hoorde dat Jillis en ik 3 of 4 dagen naar Singapore zouden gaan, vroeg ze gelijk of ze weer mee mocht. Peter, die een drukke week voor de boeg had, vond het een prima idee dus hij boekte 3 tickets.
Allemaal op tijd naar bed want we zouden het eerste vliegtuig naar Singapore nemen om direct nog naar het ziekenhuis te kunnen, en dan maar hopen dat we alle zondagochtend sportletsels nog een beetje voor zouden zijn.
Ik werd om 4 uur wakker en besloot maar even wat yoga te doen; wie weet wanneer dat er weer van zou komen...
Om 7 uur zaten we in de auto, om 9 uur in het vliegtuig, om 1 uur zaten we in het ziekenhuis en om kwart over 1 mochten we al bij de orthopeed naar binnen.
Die had de foto's uit Jakarta al op zijn schermpje en het eerste wat hij tegen ons zei was; 'Jullie zijn toch niet alleen voor dit breukje helemaal uit Jakarta gekomen?'
Ik vertelde dat de orthopeed in Jakarta Jillis wilde opereren en dat ik een operatie liever in Singapore wilde laten uitvoeren.
Het was een ontzettend aardige man. Hij nam alle tijd om uit te leggen dat als het bot in heen hoek van 90 graden zou hebben gestaan, hij wel wilde opereren, maar dat deze hoek vanzelf weer recht zou komen, met een klein knikje misschien, maar dat was veel minder risicovol dan een operatie. De pijn en de periode van genezing was in beide gevallen hetzelfde. Hij zei letterlijk dat als hij deze breuk zelf zou hebben, hij er niet over zou twijfelen; niet opereren.
Jillis had even tijd nodig om dit te verwerken. Hij had zich al helemaal ingesteld op een operatie, en zijn idee was dat operaties altijd 100% lukten zonder schadelijke neveneffecten.
Maar ik.... ik was opgelucht.
En hoewel we dus helemaal voor niets naar Singapore waren gekomen, had deze reis wel een operatie bespaard!
We belden Peter en besloten dat we maandag terug zouden vliegen... Jillis wilde nog even langs zijn vrienden op zijn oude school en ik kon dan nog even wat boodschappen bij elkaar schrapen.
We liepen naar het hotel, dat op loopafstand van het ziekenhuis lag, en Lilith moest er wel om lachen. Tja, als we het hadden geweten had zij natuurlijk zeker niet weer gevlogen, maar ze wilde nog best graag even stappen met haar vrienden op zondagavond.
De kinderen doken achter hun computer en ik ging even langs mijn favoriete masseur, langs een vriendin die een dehydrator van een andere vriendin voor mij in de opslag had, langs mijn favoriete supermarkt en vervolgens met de kinderen eten in onze favoriete sushi bar.
Zo vlot als ik het allemaal beschrijf lukte het niet, want het was de dag van de begravenis van de eerste President van Singapore, de immens populaire Lee Kuan Yew. Er was geen kip op de weg, maar ook de taxi chauffeurs hadden massaal een vrije dag opgenomen en de bussen reden ook mondjes maat en waren dus overvol. Op het dieptepunt van de dag heb ik 45 minuten op een bus of een taxi staan wachten die allebei niet kwamen.
Bovendien stroomde het de hele dag van de regen.
Toch was zowel vandaag als gister bij het defile langs de kist (wachttijd 10 uur; in dezelfde stromende regen) de gehele bevolking op de been. Ik herinner me de begrafenis van prinses Diana nog, maar deze was nog veel indrukwekkender. Mijn vriendin Cora had haar Singaporese tennisleraar gevraagd hoe het mogelijk was dat hij het er voor over had om 10 uur te wachten voor een groet aan een overledene. Hij zei simpel weg; Lee Kuan Yew heeft 50 jaar gegeven voor zijn land, ons onze vrijheid gegeven en wat is dan 10 uur van mijn leven?
De volgende ochtend deed ik nog wat boodschappen op Orchard road.
Daarna nog langs de Hollandse club, lunchen met Cora, en daarna via het hotel waar Peter komend weekend zou slapen een pakje opgehaald van Iherb uit Amerika. Hoeft hij dat niet mee te sjouwen en het was toevallig net aangekomen.
Nou, en toen inpakken, uitchecken, en op naar huis!
MONIQUE VAN DER VEN, DE RECHTER FOTO IS VOOR JOU!!!
.
