Sinds vorige zomer laat ik elke woensdagavond het hondje uit van Ria. Ria is een dame met veel lichamelijke beperkingen, waardoor ze haar hondje niet meer kan uitlaten. Er is een vereniging in Voorschoten die voor deze mensen bemiddeld met vrijwilligers die honden willen uitlaten.
Sintho, een Chinees rashondje, wordt door een aantal vrijwilligers 2 keer per dag uitgelaten. Het is een ontzettend grappig beest. 7 jaar. Als Lilith op woensdag in Voorschoten is, gaat ze altijd mee want zij vindt hem ook erg leuk.
Hij heeft wel zijn beperkingen. Zo is hij erg gehecht aan het lopen op straat. In het gras of in het bos loopt hij alleen als hij er echt niet omheen kan (voor poepen maakt hij een korte uitzondering). Op bruggetjes wil hij persé in het midden van de brug lopen, zelfs als daar fietsers rijden.
Normaal loopt hij rustig een uur mee (afspraak is minstens 20 minuten). Maar als het erg koud is, krijgt hij een winterjas aan en mag je blij zijn als hij een rondje van 5 minuten wil lopen.
Misschien wil hij bontlaarsjes maar die heeft hij niet.
En waar hij een ontzettende pesthekel aan heeft is regen. Als het regent, krijgt hij zijn regenjas aan - dat maakt hem al wantrouwend. En als hij zijn neus buiten de deur steekt en hij merkt dat het inderdaad regent, nou, dan trippelt hij snel naar het eerste het beste bosje, doet daar wat hij moet doen en dan wil hij weer naar huis.
Als jij er anders over denkt dan krijg je dit soort taferelen;
Hé... het REGENT!
En als je dan toch wil aandringen;
Dan gaan er 4 hakken in het zand. Het regenjasje wordt bijna over zijn hoofd getrokken (kan niet want het blijft steken achter zijn voorpoten) en geloof me; dit houdt hij langer vol dan jij.
Maar ach... het regent... dus zo leuk is het ook niet. Naar huis dan maar. En dan kan hij opeens HEEL SNEL LOPEN.
Peter wil echt nooit mee wandelen. ‘Ga jij maar lekker zelf die bezem uitlaten!’
.
