Jakarta

Dit jaar staan we weer voor een verandering. 
We wonen komende zomer al weer 6 jaar in Singapore. Voor ons een ongekend lange tijd op dezelfde locatie. Het is erg prettig dat de kinderen in hun puberteit zo'n lange periode op dezelfde school hebben gezeten. Zeker voor Lilith, die het soms niet altijd makkelijk heeft gehad in haar lagere school tijd.

Het is voor geen enkel kind eenvoudig om al die wisselingen door te maken, maar het ene kind, in ons gezin Jillis, kan het makkelijker aan dan het andere.

Lilith heeft op 2 peuterscholen gezeten in 2 locaties in Australie (in Karatha en Geelong), op een Chinese peuterschool en een Nederlandse lagere school in Singapore, op 3 lagere scholen in 2 plaatsen in Nederland (Voorburg en Gorinchem), op een Australische en Engelse lagere school in Bahrein, en in Singapore een half jaar op de Duitse middelbare school en daarna 5,5 jaar op de Engelse school waar ze nu in juni haar IB hoopt te halen. Ik weet nog goed dat ze, toen ze een half jaar op Tanglin zat, verzuchtte dat ze het voor het eerst ZO ontzettend leuk op school had. En laat dat nu de school zijn waar ze haar middelbare school ook heeft kunnen afmaken. Daar ben ik echt dankbaar voor.

Zelf woon ik ook al die tijd met heel veel plezier in Singapore, maar de laatste jaren had ik wel weer eens willen verkassen, als ik geen pubers zou hebben gehad.

Omdat Jillis volgend schooljaar met zijn IB gaat beginnen, is het mogelijk om deze zomer te verhuizen. Peter zit nu al sinds september 2012 vaak 5 dagen per week in Jakarta. Hij heeft er een fantastische baan; Indonesie is het land waar een groot deel van de omzet van van Oord binnengehaald wordt. En het eind lijkt nog niet in zicht. Dus buiten het feit dat het voor Peter heel prettig zou zijn om ons weer in huis te hebben, waren de afgelopen jaren voor van Oord natuurlijk ook duur met 2 huizen. (Na een paar jaar in hotels te hebben gewoond heeft hij sinds vorig jaar de stap gezet om een eigen appartement te gaan huren daar).
Jakarta wordt het dus. Ik heb die bui natuurlijk al jaren zien aankomen, maar hoe graag ik ook weer eens wil verhuizen, Jakarta staat zo'n beetje onderaan mijn verlanglijstje.
De luchtverontreiniging. De verkeerschaos. De bende op straat. Zelfs de 3 bomen die er nog staan zijn grijzig. Peter staat elke dag vast in het verkeer. Het stukje van zijn huis naar het vliegveld, wat nog geen half uur in beslag zou kunnen nemen, kan in de spits of in een stortbui 3 uur duren. Peter rijdt ook nooit zelf. Hij heeft een chauffeur. 

De positieve kant van Jakarta is, behalve dat Peter het ontzettend naar zijn zin heeft op zijn werk, dat er ook een goede Engelse school is met dezelfde reputatie als Tanglin.
We besloten dat het laatste weekend van de kerstvakantie Jillis en ik naar Jakarta zouden komen om op maandag, als Tanglin nog dicht is maar de BIS (British International School) al open, een bezoek aan die school te brengen om eens te kijken wat de mogelijkheden zijn.

Zaterdagmiddag, 4 januari, kwamen Jillis en ik in Jakarta aan. Peter landde 5 minuten later vanuit Surabaya. De chauffeur stond al te wachten en het verkeer viel gelukkig mee.
Peter heeft een fijn appartement, hartje centrum, op de 23e etage, op loopafstand van kantoor. Het appartement heeft 2 slaapkamers en zou dus in principe groot genoeg voor ons drieen zijn. Maar het kantoor staat op punt van verhuizen, en vanaf het centrum is het een onbegonnen werk om naar de BIS te komen. Peter heeft een wijk op het oog, waar veel expats wonen en vanwaar het een half uur naar kantoor zou zijn en een uur naar school. Ik zou het vreselijk vinden, elke dag 2 keer een uur in de bus in de file naar school, maar Jillis ziet er niet tegenop. 2 keer een heel uur extra slaap.
In de wijk waar Peter een huis gaat zoeken, staat ook een Internationale school met Amerikaans curriculum, maar Jillis kiest heel duidelijk voor het Engelse systeem, waar hij nu al bijna 8 jaar in zit. De internationale school heeft ook veel meer expat kinderen. Op de BIS zitten erg veel Indonesische kinderen (met ouders in goede functies en connecties).
Maar hij is hier heel duidelijk in. Hij kiest voor het soort onderwijs. 

Zaterdagmiddag hebben we een uurtje aan het zwembad van zijn appartement gezeten, en kregen daar ook nog bezoek van de echtgenote van Peters collega. Zij heeft ook in Singapore gewoond, en toen ik haar belde, zat ze toevallig bijna om de hoek en kwam gelijk even langs om bij te praten.

's Avonds zijn we gaan eten in een mall met bijna alleen maar restaurantjes. Jillis verbaasde zich over de prijzen; die waren soms 300% lager dan in Singapore. Ik zag de dollar tekens al in zijn ogen verschijnen wat hij allemaal wel niet met zijn zakgeld kon gaan doen!

Zondagochtend zijn we eerst met ons drieen de gym ingegaan (ik met mijn yogamatje) en daarna zijn we op bezoek geweest bij Nederlanders die Peter een beetje kende. Ik heb contact met de vrouw gezocht. Haar kinderen bleken ook op de BIS te zitten en ze had me uitgenodigd zondag even bij haar langs te komen zodat ik een indruk kreeg van de woningen in Jakarta. Zij woont ook in de wijk waar Peter heen wil.
Een erg hartelijke gastvrije dame met 3 dochters van 9 en 10. Om een indruk te geven van het huis; de meiden reden met rollerskates en rollerblades achter elkaar aan door de huiskamer, de eetkamer en de gang.
De keuken was ook enorm. In de gang kwamen 5 slaapkamers uit en elke slaapkamer had een eigen badkamer.
Achter de keuken lagen de kamers van het personeel met badkamer. Het gemiddelde expat gezin heeft 2 chauffeurs, een tuinman en een dienstmeisje. Ik moet er niet aan denken. Peter heeft een chauffeur die een gezin heeft en elders woont, en als ik dan toch een chauffeur moet hebben, dan ook zo eentje. En wat moet je nu met een fulltime tuinman en dienstmeisje?? Ik geef toe, 5 badkamers poetsen is niet mijn hobby, maar hoewel een parttime poetsvrouw moeilijk te vinden is en net zo duur is als een fulltimer, ga ik daar maar eens naar op zoek. Strijken doe ik hier in Singapore ook zelf.

Hoewel het huis en de tuin (met zwembad) dus groot was, was het ook oud. De wijk bestond uit alleen maar hoge hekken en muren. Huizen zag je vanaf de straat niet. En hoewel het dus de 'villawijk' van Jakarta was, heb je de kans dat de muren van je huis worden uitgekozen voor een steenhouwerijtje, een schoenpoetser of een mobiel restaurantje.
En ook hier ziet de weinige aanplant net zo grauw als de rest van de straat. En geen enkel dienstmeisje komt op het idee de stoep voor het huis aangeveegd te houden.

Toen we afscheid namen (de chauffeur had al die tijd rustig zitten wachten in de auto) reden we naar het 'grote plein' van Jakarta. (naam vergeten). Hier wordt in het weekend straattoneel gegeven en dit is een van de weinige dingen die je kunt zien in Jakarta. Er staan een paar museums rond het plein en een statig wit huis waarop 'goveneurshuis' uitgebeiteld is boven de ingang.
5 minuten later hadden we alles wel gezien en zijn toen een barretje in gedoken voor een drankje en een snack.
Daarna kwam Peter erachter dat Jillis en ik er niet aan hadden gedacht een lange broek voor Jillis mee te nemen voor het schoolbezoek morgen. We kregen terecht op ons kop en daarna reden we naar een mall met kledingwinkels. De zelfde zaken als hier in Singapore. Cotton on. Gap. Banana Republic. Guess. 21 Forever. etc etc. Alleen in Singapore heb je in elke mall kledingzaken, hier is er maar 1 mall. (meer dan genoeg ook)
Al heel snel hadden we een donkerblauwe Chino's te pakken (zat Lilith al heel lang om te zeuren dat Jillis die moest kopen) en een wit overhemd.
Daarna zijn we gaan eten in een restaurant die gespecialiseerd is in rijsttafel. Alle gerechten werden aan tafel geserveerd door wel 14 meisjes. 

Daarna kwam er ook nog een bandje dat een serenade ging brengen aan tafel. Je kreeg een kleedje om je schouders, waarvan de bedoeling mij ontging en toen ze hoorden dat we Nederlanders waren werd er 'Tulpen uit Amsterdam' ten gehore gebracht.

De volgende ochtend stonden we vroeg op en al snel sukkelden we in een grote file richting de BIS. Voor we de snelweg op reden, zag ik allerlei mensen staan die stonden te liften. Peter vertelde dat tijdens spitsuur je niet de snelweg op mag als je niet met minstens 3 personen in de auto zat.
Nou - DAT was nog eens een goede actie van de regering! Ik vroeg of hij dus ook vaak mensen mee nam. Peter vertelde dat dat wel moest, en dat ze dan wat geld betaalden voor het ritje. Ik vroeg of de chauffeur dat geld dan mocht houden.
"Houden??!! Houden??!! Wij BETALEN de mensen dat ze mee rijden, en na een kilometer, na de controle, stappen ze weer uit, gaan met een bus terug naar het 'opstappunt' en beginnen opnieuw te liften."
Tja. Wat moet je hier nu op zeggen?? Een waardeloos idee dus, wat alleen maar meer mensen op de been brengt en kinderen van school houdt. (veel kinderen doen dit 'werk').

Na anderhalf uur (we kwamen uit het centrum) waren we op school. We waren nog iets te vroeg voor onze afspraak en omdat het de 1e dag van het nieuwe semester was, konden we meelopen met het introductie rondje voor de nieuwe ouders. De school is de helft kleiner, maar ruimer van opzet en heeft meer sportvelden en tennisbanen (waar overdag moeders van gebruik kunnen maken). Het zwembad was 50 bij 25 meter en werd dus in de breedte gebruikt voor baantjes zwemmen. Jillis voelde zich hier wel thuis en daarna hadden we een gesprek met de dame die de 'admissions office' runt. Meestal een dame met haar op de tanden want alle ouders denken dat hun briljante kind een plek verdient. Wij hebben geen briljant kind maar hebben het geluk dat de hoogste klassen niet zo overvol zijn omdat veel Engelse kinderen naar kostschool gaan de laatste jaren, mn om de hoge kosten voor internationale studenten op de Engelse universiteiten te ontlopen.
Toevallig was de coordinator van het IB vrij en had hij tijd om ons te spreken. Want we kwamen er achter dat hij nieuwe studenten ook altijd wil zien. Scheelde ons alvast weer een tripje vanuit Singapore. Hij vertelde dat als Jillis zijn examens in januari net zo zou maken als zijn rapporten eruit zagen, en wij hem snel aan zouden melden, dat er dan wel een plekje voor hem zou zijn.
Hij was heel geinteresseerd in Jillis; in zijn keuze vakken, zijn toekomstige studieplannen en zijn hobbies. Jillis op zijn beurt gaf korte antwoorden en liet bepaald niet het achterste van zijn tong zien.

Maar de 1e indruk was wat ons betreft positief en Jillis kiest er heel duidelijk voor om in Jakarta te gaan wonen. Ik heb ook de mogelijkheden geopperd om hem naar een Engelse kostschool te laten gaan (moet ik zelf NIET aan denken; 2 kinderen in 1 jaar de deur uit, maar dat is gelukkig ook niet zijn eerste keus hoewel hij een paar vriendjes heeft die het bere naar hun zin hebben daar). Ook de Engelse school in Nederland Is niet zijn eerste keus. Dus....
als Jillis wordt aangenomen, dan gaan we in de zomer verhuizen.

Jakarta.







                                                                                    .

In de kerstvakantie naar Cebu en Boracay (Filipijnen)

Ook dit jaar hebben de kinderen ruim 3 weken kerstvakantie. Aangezien ze allebei in januari MOCK examens hebben, wilden ze eigenlijk allebei niet weg. Peter wilde ook niet zo lang, dus we besloten de week voor kerst 6 dagen naar de Filipijnen te gaan. Peter had nog vouchers voor Shangri La hotels, dus het werd 3 dagen naar Cebu en daarna 3 dagen naar Boracay.

Toen na de boeking de vreselijke typhoon de Filipijnen heeft geteisterd, was het even onduidelijk of we nog konden gaan. Maar al snel was het duidelijk dat Borocay ruim boven het getroffen gebied lag, en dat op Cebu, een eiland van 300 km lang, alleen het uiterste noorden geraakt was. Dus we besloten toch maar te gaan.

Toen we in Cebu aankwamen, troffen we een prachtig resort, aan het strand. Er was een mooi zwembad, en zelfs een aparte yogaruimte die zelden gebruikt werd en waar ik mooi elke ochtend, als mijn familie nog lag uit te slapen, mijn matje kon uitrollen. Het is vaak lastig om de enige ochtend mens te zijn in een gezin, die allemaal niet naar bed te krijgen zijn 's avond. Maar als ik dan lekker bezweet terug kom van mijn yoga, beginnen ze net wakker te worden en na een douche zitten we dan gezamelijk aan het ontbijt.

Het is niet helemaal mijn idee van vakantie vieren; zon, zee en zand in een superdeluxe resort, maar voor 6 dagen is het goed uit te houden, met 5 boeken in mijn koffer (die allemaal gelezen zijn!)

Het hotel bood allerlei gemotoriseerd vertier. Tot groot verdriet van Jillis mocht hij niet alleen op een jetski, maar als zijn vader of zijn volwassen zus achterop zaten, mocht hij wel aan het stuur. Dus daar moest hij het maar mee doen.

Ik bleef aan de kant om wat foto's te maken. Helaas bleek de batterij van mijn camera, die ik altijd vol houd, toch leeg te zijn dus met de Iphones van de kinderen moest ik deze vakantie maar vast gaan leggen;

 

Een vriend van mij had mij de tip gegeven om in Cebu te gaan snorkelen met walvishaaien in Oslob. Ik heb wat navraag gedaan, en inderdaad; je kon met een taxi naar Oslob, in het zuiden van Cebu. Het was een rit van 5 uur heen en terug en je moest er om 5 uur je bed voor uit. Peter en Jillis zeiden gelijk dat ze hier geen zin in hadden, maar gelukkig wilde Lilith net zo graag als ik.

De gemiddelde walvishaai is ongeveer 8 meter lang, met uitschieters tot 15 meter die 15 ton kunnen wegen. De walvishaaien hebben een platte en brede kop. De bek zit vooraan en heeft 300 rijen van 100 kleine tanden, die geen functie lijken te hebben. De walvishaai eet door met zijn bek open te zwemmen. Als hij de bek sluit filtert hij het water waardoor plakton, krill en kleine vissen blijven hangen en het zeewater het lichaam via de kieuwen weer verlaat. Ze kunnen 80 tot 110 jaar oud worden.

In september 2011 zijn locale vissers in Oslob de walvishaaien gaan voederen, waarna ze op een gegeven moment elke dag terug kwamen. Inmiddels komen er per dag 1 tot 7 walvishaaien voor hun portie voer, en kun je met een snorkeltje 'zwemmen met de walvishaaien'.

Het is natuurlijk een dubieuze actie. Het is niet natuurlijk om walvissen te voeren. Het is ook onduidelijk hoeveel schade de walvishaaien van deze interactie oplopen.

Aan de andere kant levert het de inwoners van Oslob werk. Er zijn redelijk strenge eisen aan een zwemsessie verbonden. Je mag de walvishaaien niet aanraken. Je mag geen zonnebrandcreme gebruiken. En per keer mogen er maar een paar bootjes met elk maximaal 4 toeristen uitvaren. Een maritiem bureau houdt alle acties van toeristen en vissers nauw in het oog. De walvishaaien worden niet opgesloten en hebben 'vrije keus' om wel of niet langs te komen.

Met typische Filipijnse houten roeiboten, lang en smal met aan weerszijden lange bamboe drijvers, roeiden we weg. Al na een kort stukje in de open zee, misschien 30 meter van de kust, zagen we de eerste walvishaaien. In totaal kwamen er die dag 4. We sprongen voorzichtig met een snorkeltje uit de boot en met een gehuurde onderwater camera begonnen we het zwempartijtje.

   

Als het hoogseizoen is mag je maar heel kort, maar deze week was rustig en we bleven zeker 45 minuten in het water. 

De walvishaaien zwommen naar je toe en leken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.

Het was werkelijk een van de meest fantastische belevenissen in mijn leven. Al had ik er 10 uur voor in de auto moeten zitten, had ik het nog gedaan. En Lilith ook.

Toen Jillis de foto's zag en onze enthousiaste verhalen hoorde, gaf hij eerlijk toe dat hij toch wel spijt had dat hij niet was meegegaan. 

De volgende dag vlogen we met een klein vliegtuigje naar Boracay. Ook hier zaten we in een prachtig resort aan zee. Het was vrij nieuw en was gebouwd tegen een heuvel op een spierwit zandstrandje;

Het zwembad was erg mooi aangelegd. 's Avonds werd het bad verlicht door vuurfakkels, en door de stenen beelden in het om het zwembad kreeg het een beetje 'Indiana Jones and the temple of Doom' sfeertje;

 

Jillis vond nog steeds het jetskien het leukst, maar Lilith ging graag waterskien en wakeboarden. Ik ging af en toe mee om wat foto's te maken en Peter kreeg de smaak ook te pakken;

 

   

En daarna gingen ze om beurten om een wakeboard;

 

Ter afsluiting van de vakantie zijn Lilith en Jillis gaan parasailen;

Het ging heel snel en het enige wat je eigenlijk hoeft te doen is blijven zitten en dan ga je al de lucht in;

 Voor je het weet ben je boven en kun je genieten van het prachtige uitzicht;

De volgende dag terug naar Singapore, waar we met ons vieren kerst en oud en nieuw gevierd hebben. Het was heerlijk rustig in Singapore, maar ook wel een beetje saai want iedereen was op vakantie.

                                                                                     .

Sinterklaas

Dit jaar werd er besloten Sinterklaas te vieren met familie Goense, vers gearriveerd uit Wassenaar met achterlating van 3 van hun 4 zonen. De meegenomen zoon is net zo oud als Jillis (de andere 3 studeren al).

We hadden besloten dat iedereen 4 of 5 kadootjes zou kopen, waar om gedobbeld zou worden.

Om een beetje in de sfeer te komen had ik de geerfde suikerbeesten mallen van mijn vaders bakkerij maar weer eens te voorschijn gehaald;

Voor mij zijn ze onlosmakelijk met de herfstvakanties uit mijn jeugd verbonden. Als oudste van 2 families bakkerskinderen werd ik altijd in de kerstvakantie ingezet om samen met mijn vader 5 dagen lang al het suikergoed voor de komende Sinterklaas te maken. In de schuur waar je langzamerhand steeds meer aan de vloer ging vastplakken, maakten mijn vader, geholpen door mij, en later ik, wat geassisteerd door mijn vader, duizenden suikerbeesten in wit, geel, rose, oranje, groen, lichtbruin (mocca) en donkerbruin (chocola).

Ik vind het nog steeds erg leuk om te doen maar inmiddels heb ik de receptuur wat aangepast. Om de beesten stevig en lang houdbaar te maken, werden ze in de bakkerij gemaakt van water en suiker, met een kleur en/of smaakstofje.

Ik maak roomborstplaat, gebruik poedersuiker en slagroom en geen kleur en smaakstoffen. Voor de bruine variant voeg ik wel cacaopoeder toe. Zie hier het resultaat van een middagje 'bakken';

Ik versierde de lamp met chocoladeletters en speculaas, en haalde de vilten Sint en Pietjes ook te voorschijn (staan rond de tv);

We hadden een ontzettend gezellig avondje. Helaas is de enige foto die gelukt is, er eentje van Ellen die op dit moment in bezit was van de 'charmante oorwarmers', waarin het bijbehorende gedicht de ontvanger geacht werd de dingen ook op te zetten, tot je de kans kreeg om ze door te schuiven naar iemand anders;

                                                                                                      .