Ook dit jaar hebben de kinderen ruim 3 weken kerstvakantie. Aangezien ze allebei in januari MOCK examens hebben, wilden ze eigenlijk allebei niet weg. Peter wilde ook niet zo lang, dus we besloten de week voor kerst 6 dagen naar de Filipijnen te gaan. Peter had nog vouchers voor Shangri La hotels, dus het werd 3 dagen naar Cebu en daarna 3 dagen naar Boracay.
Toen na de boeking de vreselijke typhoon de Filipijnen heeft geteisterd, was het even onduidelijk of we nog konden gaan. Maar al snel was het duidelijk dat Borocay ruim boven het getroffen gebied lag, en dat op Cebu, een eiland van 300 km lang, alleen het uiterste noorden geraakt was. Dus we besloten toch maar te gaan.
Toen we in Cebu aankwamen, troffen we een prachtig resort, aan het strand. Er was een mooi zwembad, en zelfs een aparte yogaruimte die zelden gebruikt werd en waar ik mooi elke ochtend, als mijn familie nog lag uit te slapen, mijn matje kon uitrollen. Het is vaak lastig om de enige ochtend mens te zijn in een gezin, die allemaal niet naar bed te krijgen zijn 's avond. Maar als ik dan lekker bezweet terug kom van mijn yoga, beginnen ze net wakker te worden en na een douche zitten we dan gezamelijk aan het ontbijt.
Het is niet helemaal mijn idee van vakantie vieren; zon, zee en zand in een superdeluxe resort, maar voor 6 dagen is het goed uit te houden, met 5 boeken in mijn koffer (die allemaal gelezen zijn!)
Het hotel bood allerlei gemotoriseerd vertier. Tot groot verdriet van Jillis mocht hij niet alleen op een jetski, maar als zijn vader of zijn volwassen zus achterop zaten, mocht hij wel aan het stuur. Dus daar moest hij het maar mee doen.
Ik bleef aan de kant om wat foto's te maken. Helaas bleek de batterij van mijn camera, die ik altijd vol houd, toch leeg te zijn dus met de Iphones van de kinderen moest ik deze vakantie maar vast gaan leggen;
Een vriend van mij had mij de tip gegeven om in Cebu te gaan snorkelen met walvishaaien in Oslob. Ik heb wat navraag gedaan, en inderdaad; je kon met een taxi naar Oslob, in het zuiden van Cebu. Het was een rit van 5 uur heen en terug en je moest er om 5 uur je bed voor uit. Peter en Jillis zeiden gelijk dat ze hier geen zin in hadden, maar gelukkig wilde Lilith net zo graag als ik.
De gemiddelde walvishaai is ongeveer 8 meter lang, met uitschieters tot 15 meter die 15 ton kunnen wegen. De walvishaaien hebben een platte en brede kop. De bek zit vooraan en heeft 300 rijen van 100 kleine tanden, die geen functie lijken te hebben. De walvishaai eet door met zijn bek open te zwemmen. Als hij de bek sluit filtert hij het water waardoor plakton, krill en kleine vissen blijven hangen en het zeewater het lichaam via de kieuwen weer verlaat. Ze kunnen 80 tot 110 jaar oud worden.
In september 2011 zijn locale vissers in Oslob de walvishaaien gaan voederen, waarna ze op een gegeven moment elke dag terug kwamen. Inmiddels komen er per dag 1 tot 7 walvishaaien voor hun portie voer, en kun je met een snorkeltje 'zwemmen met de walvishaaien'.
Het is natuurlijk een dubieuze actie. Het is niet natuurlijk om walvissen te voeren. Het is ook onduidelijk hoeveel schade de walvishaaien van deze interactie oplopen.
Aan de andere kant levert het de inwoners van Oslob werk. Er zijn redelijk strenge eisen aan een zwemsessie verbonden. Je mag de walvishaaien niet aanraken. Je mag geen zonnebrandcreme gebruiken. En per keer mogen er maar een paar bootjes met elk maximaal 4 toeristen uitvaren. Een maritiem bureau houdt alle acties van toeristen en vissers nauw in het oog. De walvishaaien worden niet opgesloten en hebben 'vrije keus' om wel of niet langs te komen.
Met typische Filipijnse houten roeiboten, lang en smal met aan weerszijden lange bamboe drijvers, roeiden we weg. Al na een kort stukje in de open zee, misschien 30 meter van de kust, zagen we de eerste walvishaaien. In totaal kwamen er die dag 4. We sprongen voorzichtig met een snorkeltje uit de boot en met een gehuurde onderwater camera begonnen we het zwempartijtje.
Als het hoogseizoen is mag je maar heel kort, maar deze week was rustig en we bleven zeker 45 minuten in het water.
De walvishaaien zwommen naar je toe en leken net zo nieuwsgierig naar ons als wij naar hen.
Het was werkelijk een van de meest fantastische belevenissen in mijn leven. Al had ik er 10 uur voor in de auto moeten zitten, had ik het nog gedaan. En Lilith ook.
Toen Jillis de foto's zag en onze enthousiaste verhalen hoorde, gaf hij eerlijk toe dat hij toch wel spijt had dat hij niet was meegegaan.
De volgende dag vlogen we met een klein vliegtuigje naar Boracay. Ook hier zaten we in een prachtig resort aan zee. Het was vrij nieuw en was gebouwd tegen een heuvel op een spierwit zandstrandje;
Het zwembad was erg mooi aangelegd. 's Avonds werd het bad verlicht door vuurfakkels, en door de stenen beelden in het om het zwembad kreeg het een beetje 'Indiana Jones and the temple of Doom' sfeertje;
Jillis vond nog steeds het jetskien het leukst, maar Lilith ging graag waterskien en wakeboarden. Ik ging af en toe mee om wat foto's te maken en Peter kreeg de smaak ook te pakken;
Ter afsluiting van de vakantie zijn Lilith en Jillis gaan parasailen;
Het ging heel snel en het enige wat je eigenlijk hoeft te doen is blijven zitten en dan ga je al de lucht in;
Voor je het weet ben je boven en kun je genieten van het prachtige uitzicht;
De volgende dag terug naar Singapore, waar we met ons vieren kerst en oud en nieuw gevierd hebben. Het was heerlijk rustig in Singapore, maar ook wel een beetje saai want iedereen was op vakantie.
.
No comments:
Post a Comment