Dit jaar staan we weer voor een verandering.
We wonen komende zomer al weer 6 jaar in Singapore. Voor ons een ongekend lange tijd op dezelfde locatie. Het is erg prettig dat de kinderen in hun puberteit zo'n lange periode op dezelfde school hebben gezeten. Zeker voor Lilith, die het soms niet altijd makkelijk heeft gehad in haar lagere school tijd.
We wonen komende zomer al weer 6 jaar in Singapore. Voor ons een ongekend lange tijd op dezelfde locatie. Het is erg prettig dat de kinderen in hun puberteit zo'n lange periode op dezelfde school hebben gezeten. Zeker voor Lilith, die het soms niet altijd makkelijk heeft gehad in haar lagere school tijd.
Het is voor geen enkel kind eenvoudig om al die wisselingen door te maken, maar het ene kind, in ons gezin Jillis, kan het makkelijker aan dan het andere.
Lilith heeft op 2 peuterscholen gezeten in 2 locaties in Australie (in Karatha en Geelong), op een Chinese peuterschool en een Nederlandse lagere school in Singapore, op 3 lagere scholen in 2 plaatsen in Nederland (Voorburg en Gorinchem), op een Australische en Engelse lagere school in Bahrein, en in Singapore een half jaar op de Duitse middelbare school en daarna 5,5 jaar op de Engelse school waar ze nu in juni haar IB hoopt te halen. Ik weet nog goed dat ze, toen ze een half jaar op Tanglin zat, verzuchtte dat ze het voor het eerst ZO ontzettend leuk op school had. En laat dat nu de school zijn waar ze haar middelbare school ook heeft kunnen afmaken. Daar ben ik echt dankbaar voor.
Zelf woon ik ook al die tijd met heel veel plezier in Singapore, maar de laatste jaren had ik wel weer eens willen verkassen, als ik geen pubers zou hebben gehad.
Zelf woon ik ook al die tijd met heel veel plezier in Singapore, maar de laatste jaren had ik wel weer eens willen verkassen, als ik geen pubers zou hebben gehad.
Omdat Jillis volgend schooljaar met zijn IB gaat beginnen, is het mogelijk om deze zomer te verhuizen. Peter zit nu al sinds september 2012 vaak 5 dagen per week in Jakarta. Hij heeft er een fantastische baan; Indonesie is het land waar een groot deel van de omzet van van Oord binnengehaald wordt. En het eind lijkt nog niet in zicht. Dus buiten het feit dat het voor Peter heel prettig zou zijn om ons weer in huis te hebben, waren de afgelopen jaren voor van Oord natuurlijk ook duur met 2 huizen. (Na een paar jaar in hotels te hebben gewoond heeft hij sinds vorig jaar de stap gezet om een eigen appartement te gaan huren daar).
Jakarta wordt het dus. Ik heb die bui natuurlijk al jaren zien aankomen, maar hoe graag ik ook weer eens wil verhuizen, Jakarta staat zo'n beetje onderaan mijn verlanglijstje.
De luchtverontreiniging. De verkeerschaos. De bende op straat. Zelfs de 3 bomen die er nog staan zijn grijzig. Peter staat elke dag vast in het verkeer. Het stukje van zijn huis naar het vliegveld, wat nog geen half uur in beslag zou kunnen nemen, kan in de spits of in een stortbui 3 uur duren. Peter rijdt ook nooit zelf. Hij heeft een chauffeur.
De positieve kant van Jakarta is, behalve dat Peter het ontzettend naar zijn zin heeft op zijn werk, dat er ook een goede Engelse school is met dezelfde reputatie als Tanglin.
We besloten dat het laatste weekend van de kerstvakantie Jillis en ik naar Jakarta zouden komen om op maandag, als Tanglin nog dicht is maar de BIS (British International School) al open, een bezoek aan die school te brengen om eens te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Zaterdagmiddag, 4 januari, kwamen Jillis en ik in Jakarta aan. Peter landde 5 minuten later vanuit Surabaya. De chauffeur stond al te wachten en het verkeer viel gelukkig mee.
Peter heeft een fijn appartement, hartje centrum, op de 23e etage, op loopafstand van kantoor. Het appartement heeft 2 slaapkamers en zou dus in principe groot genoeg voor ons drieen zijn. Maar het kantoor staat op punt van verhuizen, en vanaf het centrum is het een onbegonnen werk om naar de BIS te komen. Peter heeft een wijk op het oog, waar veel expats wonen en vanwaar het een half uur naar kantoor zou zijn en een uur naar school. Ik zou het vreselijk vinden, elke dag 2 keer een uur in de bus in de file naar school, maar Jillis ziet er niet tegenop. 2 keer een heel uur extra slaap.
In de wijk waar Peter een huis gaat zoeken, staat ook een Internationale school met Amerikaans curriculum, maar Jillis kiest heel duidelijk voor het Engelse systeem, waar hij nu al bijna 8 jaar in zit. De internationale school heeft ook veel meer expat kinderen. Op de BIS zitten erg veel Indonesische kinderen (met ouders in goede functies en connecties).
Maar hij is hier heel duidelijk in. Hij kiest voor het soort onderwijs.
Zaterdagmiddag hebben we een uurtje aan het zwembad van zijn appartement gezeten, en kregen daar ook nog bezoek van de echtgenote van Peters collega. Zij heeft ook in Singapore gewoond, en toen ik haar belde, zat ze toevallig bijna om de hoek en kwam gelijk even langs om bij te praten.
's Avonds zijn we gaan eten in een mall met bijna alleen maar restaurantjes. Jillis verbaasde zich over de prijzen; die waren soms 300% lager dan in Singapore. Ik zag de dollar tekens al in zijn ogen verschijnen wat hij allemaal wel niet met zijn zakgeld kon gaan doen!
Zondagochtend zijn we eerst met ons drieen de gym ingegaan (ik met mijn yogamatje) en daarna zijn we op bezoek geweest bij Nederlanders die Peter een beetje kende. Ik heb contact met de vrouw gezocht. Haar kinderen bleken ook op de BIS te zitten en ze had me uitgenodigd zondag even bij haar langs te komen zodat ik een indruk kreeg van de woningen in Jakarta. Zij woont ook in de wijk waar Peter heen wil.
Een erg hartelijke gastvrije dame met 3 dochters van 9 en 10. Om een indruk te geven van het huis; de meiden reden met rollerskates en rollerblades achter elkaar aan door de huiskamer, de eetkamer en de gang.
De keuken was ook enorm. In de gang kwamen 5 slaapkamers uit en elke slaapkamer had een eigen badkamer.
Achter de keuken lagen de kamers van het personeel met badkamer. Het gemiddelde expat gezin heeft 2 chauffeurs, een tuinman en een dienstmeisje. Ik moet er niet aan denken. Peter heeft een chauffeur die een gezin heeft en elders woont, en als ik dan toch een chauffeur moet hebben, dan ook zo eentje. En wat moet je nu met een fulltime tuinman en dienstmeisje?? Ik geef toe, 5 badkamers poetsen is niet mijn hobby, maar hoewel een parttime poetsvrouw moeilijk te vinden is en net zo duur is als een fulltimer, ga ik daar maar eens naar op zoek. Strijken doe ik hier in Singapore ook zelf.
Hoewel het huis en de tuin (met zwembad) dus groot was, was het ook oud. De wijk bestond uit alleen maar hoge hekken en muren. Huizen zag je vanaf de straat niet. En hoewel het dus de 'villawijk' van Jakarta was, heb je de kans dat de muren van je huis worden uitgekozen voor een steenhouwerijtje, een schoenpoetser of een mobiel restaurantje.
En ook hier ziet de weinige aanplant net zo grauw als de rest van de straat. En geen enkel dienstmeisje komt op het idee de stoep voor het huis aangeveegd te houden.
Toen we afscheid namen (de chauffeur had al die tijd rustig zitten wachten in de auto) reden we naar het 'grote plein' van Jakarta. (naam vergeten). Hier wordt in het weekend straattoneel gegeven en dit is een van de weinige dingen die je kunt zien in Jakarta. Er staan een paar museums rond het plein en een statig wit huis waarop 'goveneurshuis' uitgebeiteld is boven de ingang.
5 minuten later hadden we alles wel gezien en zijn toen een barretje in gedoken voor een drankje en een snack.
Daarna kwam Peter erachter dat Jillis en ik er niet aan hadden gedacht een lange broek voor Jillis mee te nemen voor het schoolbezoek morgen. We kregen terecht op ons kop en daarna reden we naar een mall met kledingwinkels. De zelfde zaken als hier in Singapore. Cotton on. Gap. Banana Republic. Guess. 21 Forever. etc etc. Alleen in Singapore heb je in elke mall kledingzaken, hier is er maar 1 mall. (meer dan genoeg ook)
Al heel snel hadden we een donkerblauwe Chino's te pakken (zat Lilith al heel lang om te zeuren dat Jillis die moest kopen) en een wit overhemd.
Daarna zijn we gaan eten in een restaurant die gespecialiseerd is in rijsttafel. Alle gerechten werden aan tafel geserveerd door wel 14 meisjes.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en al snel sukkelden we in een grote file richting de BIS. Voor we de snelweg op reden, zag ik allerlei mensen staan die stonden te liften. Peter vertelde dat tijdens spitsuur je niet de snelweg op mag als je niet met minstens 3 personen in de auto zat.
Nou - DAT was nog eens een goede actie van de regering! Ik vroeg of hij dus ook vaak mensen mee nam. Peter vertelde dat dat wel moest, en dat ze dan wat geld betaalden voor het ritje. Ik vroeg of de chauffeur dat geld dan mocht houden.
"Houden??!! Houden??!! Wij BETALEN de mensen dat ze mee rijden, en na een kilometer, na de controle, stappen ze weer uit, gaan met een bus terug naar het 'opstappunt' en beginnen opnieuw te liften."
Tja. Wat moet je hier nu op zeggen?? Een waardeloos idee dus, wat alleen maar meer mensen op de been brengt en kinderen van school houdt. (veel kinderen doen dit 'werk').
Na anderhalf uur (we kwamen uit het centrum) waren we op school. We waren nog iets te vroeg voor onze afspraak en omdat het de 1e dag van het nieuwe semester was, konden we meelopen met het introductie rondje voor de nieuwe ouders. De school is de helft kleiner, maar ruimer van opzet en heeft meer sportvelden en tennisbanen (waar overdag moeders van gebruik kunnen maken). Het zwembad was 50 bij 25 meter en werd dus in de breedte gebruikt voor baantjes zwemmen. Jillis voelde zich hier wel thuis en daarna hadden we een gesprek met de dame die de 'admissions office' runt. Meestal een dame met haar op de tanden want alle ouders denken dat hun briljante kind een plek verdient. Wij hebben geen briljant kind maar hebben het geluk dat de hoogste klassen niet zo overvol zijn omdat veel Engelse kinderen naar kostschool gaan de laatste jaren, mn om de hoge kosten voor internationale studenten op de Engelse universiteiten te ontlopen.
Toevallig was de coordinator van het IB vrij en had hij tijd om ons te spreken. Want we kwamen er achter dat hij nieuwe studenten ook altijd wil zien. Scheelde ons alvast weer een tripje vanuit Singapore. Hij vertelde dat als Jillis zijn examens in januari net zo zou maken als zijn rapporten eruit zagen, en wij hem snel aan zouden melden, dat er dan wel een plekje voor hem zou zijn.
Hij was heel geinteresseerd in Jillis; in zijn keuze vakken, zijn toekomstige studieplannen en zijn hobbies. Jillis op zijn beurt gaf korte antwoorden en liet bepaald niet het achterste van zijn tong zien.
Maar de 1e indruk was wat ons betreft positief en Jillis kiest er heel duidelijk voor om in Jakarta te gaan wonen. Ik heb ook de mogelijkheden geopperd om hem naar een Engelse kostschool te laten gaan (moet ik zelf NIET aan denken; 2 kinderen in 1 jaar de deur uit, maar dat is gelukkig ook niet zijn eerste keus hoewel hij een paar vriendjes heeft die het bere naar hun zin hebben daar). Ook de Engelse school in Nederland Is niet zijn eerste keus. Dus....
als Jillis wordt aangenomen, dan gaan we in de zomer verhuizen.
Jakarta.
.
Jakarta wordt het dus. Ik heb die bui natuurlijk al jaren zien aankomen, maar hoe graag ik ook weer eens wil verhuizen, Jakarta staat zo'n beetje onderaan mijn verlanglijstje.
De luchtverontreiniging. De verkeerschaos. De bende op straat. Zelfs de 3 bomen die er nog staan zijn grijzig. Peter staat elke dag vast in het verkeer. Het stukje van zijn huis naar het vliegveld, wat nog geen half uur in beslag zou kunnen nemen, kan in de spits of in een stortbui 3 uur duren. Peter rijdt ook nooit zelf. Hij heeft een chauffeur.
De positieve kant van Jakarta is, behalve dat Peter het ontzettend naar zijn zin heeft op zijn werk, dat er ook een goede Engelse school is met dezelfde reputatie als Tanglin.
We besloten dat het laatste weekend van de kerstvakantie Jillis en ik naar Jakarta zouden komen om op maandag, als Tanglin nog dicht is maar de BIS (British International School) al open, een bezoek aan die school te brengen om eens te kijken wat de mogelijkheden zijn.
Zaterdagmiddag, 4 januari, kwamen Jillis en ik in Jakarta aan. Peter landde 5 minuten later vanuit Surabaya. De chauffeur stond al te wachten en het verkeer viel gelukkig mee.
Peter heeft een fijn appartement, hartje centrum, op de 23e etage, op loopafstand van kantoor. Het appartement heeft 2 slaapkamers en zou dus in principe groot genoeg voor ons drieen zijn. Maar het kantoor staat op punt van verhuizen, en vanaf het centrum is het een onbegonnen werk om naar de BIS te komen. Peter heeft een wijk op het oog, waar veel expats wonen en vanwaar het een half uur naar kantoor zou zijn en een uur naar school. Ik zou het vreselijk vinden, elke dag 2 keer een uur in de bus in de file naar school, maar Jillis ziet er niet tegenop. 2 keer een heel uur extra slaap.
In de wijk waar Peter een huis gaat zoeken, staat ook een Internationale school met Amerikaans curriculum, maar Jillis kiest heel duidelijk voor het Engelse systeem, waar hij nu al bijna 8 jaar in zit. De internationale school heeft ook veel meer expat kinderen. Op de BIS zitten erg veel Indonesische kinderen (met ouders in goede functies en connecties).
Maar hij is hier heel duidelijk in. Hij kiest voor het soort onderwijs.
Zaterdagmiddag hebben we een uurtje aan het zwembad van zijn appartement gezeten, en kregen daar ook nog bezoek van de echtgenote van Peters collega. Zij heeft ook in Singapore gewoond, en toen ik haar belde, zat ze toevallig bijna om de hoek en kwam gelijk even langs om bij te praten.
's Avonds zijn we gaan eten in een mall met bijna alleen maar restaurantjes. Jillis verbaasde zich over de prijzen; die waren soms 300% lager dan in Singapore. Ik zag de dollar tekens al in zijn ogen verschijnen wat hij allemaal wel niet met zijn zakgeld kon gaan doen!
Zondagochtend zijn we eerst met ons drieen de gym ingegaan (ik met mijn yogamatje) en daarna zijn we op bezoek geweest bij Nederlanders die Peter een beetje kende. Ik heb contact met de vrouw gezocht. Haar kinderen bleken ook op de BIS te zitten en ze had me uitgenodigd zondag even bij haar langs te komen zodat ik een indruk kreeg van de woningen in Jakarta. Zij woont ook in de wijk waar Peter heen wil.
Een erg hartelijke gastvrije dame met 3 dochters van 9 en 10. Om een indruk te geven van het huis; de meiden reden met rollerskates en rollerblades achter elkaar aan door de huiskamer, de eetkamer en de gang.
De keuken was ook enorm. In de gang kwamen 5 slaapkamers uit en elke slaapkamer had een eigen badkamer.
Achter de keuken lagen de kamers van het personeel met badkamer. Het gemiddelde expat gezin heeft 2 chauffeurs, een tuinman en een dienstmeisje. Ik moet er niet aan denken. Peter heeft een chauffeur die een gezin heeft en elders woont, en als ik dan toch een chauffeur moet hebben, dan ook zo eentje. En wat moet je nu met een fulltime tuinman en dienstmeisje?? Ik geef toe, 5 badkamers poetsen is niet mijn hobby, maar hoewel een parttime poetsvrouw moeilijk te vinden is en net zo duur is als een fulltimer, ga ik daar maar eens naar op zoek. Strijken doe ik hier in Singapore ook zelf.
Hoewel het huis en de tuin (met zwembad) dus groot was, was het ook oud. De wijk bestond uit alleen maar hoge hekken en muren. Huizen zag je vanaf de straat niet. En hoewel het dus de 'villawijk' van Jakarta was, heb je de kans dat de muren van je huis worden uitgekozen voor een steenhouwerijtje, een schoenpoetser of een mobiel restaurantje.
En ook hier ziet de weinige aanplant net zo grauw als de rest van de straat. En geen enkel dienstmeisje komt op het idee de stoep voor het huis aangeveegd te houden.
Toen we afscheid namen (de chauffeur had al die tijd rustig zitten wachten in de auto) reden we naar het 'grote plein' van Jakarta. (naam vergeten). Hier wordt in het weekend straattoneel gegeven en dit is een van de weinige dingen die je kunt zien in Jakarta. Er staan een paar museums rond het plein en een statig wit huis waarop 'goveneurshuis' uitgebeiteld is boven de ingang.
5 minuten later hadden we alles wel gezien en zijn toen een barretje in gedoken voor een drankje en een snack.
Daarna kwam Peter erachter dat Jillis en ik er niet aan hadden gedacht een lange broek voor Jillis mee te nemen voor het schoolbezoek morgen. We kregen terecht op ons kop en daarna reden we naar een mall met kledingwinkels. De zelfde zaken als hier in Singapore. Cotton on. Gap. Banana Republic. Guess. 21 Forever. etc etc. Alleen in Singapore heb je in elke mall kledingzaken, hier is er maar 1 mall. (meer dan genoeg ook)
Al heel snel hadden we een donkerblauwe Chino's te pakken (zat Lilith al heel lang om te zeuren dat Jillis die moest kopen) en een wit overhemd.
Daarna zijn we gaan eten in een restaurant die gespecialiseerd is in rijsttafel. Alle gerechten werden aan tafel geserveerd door wel 14 meisjes.
Daarna kwam er ook nog een bandje dat een serenade ging brengen aan tafel. Je kreeg een kleedje om je schouders, waarvan de bedoeling mij ontging en toen ze hoorden dat we Nederlanders waren werd er 'Tulpen uit Amsterdam' ten gehore gebracht.
De volgende ochtend stonden we vroeg op en al snel sukkelden we in een grote file richting de BIS. Voor we de snelweg op reden, zag ik allerlei mensen staan die stonden te liften. Peter vertelde dat tijdens spitsuur je niet de snelweg op mag als je niet met minstens 3 personen in de auto zat.
Nou - DAT was nog eens een goede actie van de regering! Ik vroeg of hij dus ook vaak mensen mee nam. Peter vertelde dat dat wel moest, en dat ze dan wat geld betaalden voor het ritje. Ik vroeg of de chauffeur dat geld dan mocht houden.
"Houden??!! Houden??!! Wij BETALEN de mensen dat ze mee rijden, en na een kilometer, na de controle, stappen ze weer uit, gaan met een bus terug naar het 'opstappunt' en beginnen opnieuw te liften."
Tja. Wat moet je hier nu op zeggen?? Een waardeloos idee dus, wat alleen maar meer mensen op de been brengt en kinderen van school houdt. (veel kinderen doen dit 'werk').
Na anderhalf uur (we kwamen uit het centrum) waren we op school. We waren nog iets te vroeg voor onze afspraak en omdat het de 1e dag van het nieuwe semester was, konden we meelopen met het introductie rondje voor de nieuwe ouders. De school is de helft kleiner, maar ruimer van opzet en heeft meer sportvelden en tennisbanen (waar overdag moeders van gebruik kunnen maken). Het zwembad was 50 bij 25 meter en werd dus in de breedte gebruikt voor baantjes zwemmen. Jillis voelde zich hier wel thuis en daarna hadden we een gesprek met de dame die de 'admissions office' runt. Meestal een dame met haar op de tanden want alle ouders denken dat hun briljante kind een plek verdient. Wij hebben geen briljant kind maar hebben het geluk dat de hoogste klassen niet zo overvol zijn omdat veel Engelse kinderen naar kostschool gaan de laatste jaren, mn om de hoge kosten voor internationale studenten op de Engelse universiteiten te ontlopen.
Toevallig was de coordinator van het IB vrij en had hij tijd om ons te spreken. Want we kwamen er achter dat hij nieuwe studenten ook altijd wil zien. Scheelde ons alvast weer een tripje vanuit Singapore. Hij vertelde dat als Jillis zijn examens in januari net zo zou maken als zijn rapporten eruit zagen, en wij hem snel aan zouden melden, dat er dan wel een plekje voor hem zou zijn.
Hij was heel geinteresseerd in Jillis; in zijn keuze vakken, zijn toekomstige studieplannen en zijn hobbies. Jillis op zijn beurt gaf korte antwoorden en liet bepaald niet het achterste van zijn tong zien.
Maar de 1e indruk was wat ons betreft positief en Jillis kiest er heel duidelijk voor om in Jakarta te gaan wonen. Ik heb ook de mogelijkheden geopperd om hem naar een Engelse kostschool te laten gaan (moet ik zelf NIET aan denken; 2 kinderen in 1 jaar de deur uit, maar dat is gelukkig ook niet zijn eerste keus hoewel hij een paar vriendjes heeft die het bere naar hun zin hebben daar). Ook de Engelse school in Nederland Is niet zijn eerste keus. Dus....
als Jillis wordt aangenomen, dan gaan we in de zomer verhuizen.
Jakarta.
.
No comments:
Post a Comment