Mijn vader.

Ik wil jullie even laten weten dat mijn vader zondagavond, 21 september overleden is.

6,5 jaar geleden had hij een nieuwe nier gekregen van mijn broer Rene. Sinds een jaar was hij wel wat meer aan het kwakkelen. Hij had net nog een weekje met hoge koortsen in het ziekenhuis aan de antibiotica gelegen; hij was nu weer 3 dagen thuis maar voelde zich nog niet zo goed. Voor ik ging slapen had ik hem nog aan de telefoon, ging het ietsje beter, en om 5.15 uur werd ik wakker gebeld door Rene dat hij overleden was, zittend achter zijn computer; waarschijnlijk een heel snel hartinfarct.

Maandagavond zat ik in het vliegtuig naar huis (Peter en de kinderen zouden een dagje later overkomen), en er volgde een vreselijke, maar wel troostrijke week. Mijn moeder, mijn 2 broers en ik waren wel heel dankbaar dat papa niets van zijn overlijden heeft gemerkt. Ook dat hij geen afscheid van ons heeft kunnen nemen, was vreemd genoeg iets waar we vrede mee hadden, omdat dat voor mijn zo levenslustige vader heel erg moeilijk zou zijn geweest.
We ervaarden weer hoe hecht ons gezin was, en hoe incompleet we zijn zonder hem.

We hebben die week veel gehuild, maar ook veel gelachen tijdens het ophalen van herinneringen. Er kwam in de dagen voor de crematie veel bezoek, vooral van familie, en omdat papa opgebaard lag in mijn oude slaapkamer kon iedereen die wilde op elk moment van de dag even bij hem langs.

Mijn ouders zijn erg gelovig (RK) en donderdag is er eerst een heilige mis geweest, en daarna zijn we naar Leiden gegaan voor de crematie. Er waren 6 vriendinnen van mij gekomen, wat ik erg bijzonder vond, ook omdat sommige mijn vader nooit gezien hebben. Ik had totaal niet verwacht dat zoiets zoveel steun kan bieden.

In het half uur voorafgaand aan de crematie hebben we naar muziek geluisterd en heeft de broer van mijn vader nog gesproken. Hij heeft 35 jaar samen met mijn vader in de bakkerij gewerkt.
Daarna heb ik nog gesproken. Ik had er erg tegen op gezien, maar mijn broers zeiden dat ze het niet konden en ik was er zo van overtuigd dat een van ons drie het moest doen, dat ik het gedaan heb. Ik heb er veel humor ingestopt, dat hoorde bij mijn vader, en na een bibberig begin ging het goed tot de laatste regel. Maar een paar tranen zijn niet erg. Ik had me ook voorgenomen dat als ik heel hard zou moeten huilen, ik de hele zaal lekker zou laten wachten tot ik uitgehuild zou zijn, maar gelukkig was dat niet nodig. Dit was mijn tekst:

Ik ga jullie iets proberen te vertellen over mijn vader.
Ik ben begonnen te zoeken naar mijn eerst herinneringen aan hem; dat was denk ik dat hij ons regelmatig tussen de middag op de bakfiets naar de kleuterschool toe bracht. Dat vonden mijn broer en ik geweldig. Hoog boven op de bakfiets, je goed vast houdend aan de randen. Het was eigenlijk verboden, maar in het verkeer deed mijn vader wel eens meer iets wat eigenlijk niet mocht.

Zijn leven, en indirect dat van ons, draaide rond de bakkerij. Hij werkte van ’s morgens 4 uur tot ’s avonds zessen, 5 dagen in de week, en op zaterdag begon hij om 1 uur ’s nachts en werkte tot ’s middags laat. Maar we aten tussen de middag altijd met z’n allen warm, ’s avonds was hij altijd thuis, en je weet; als hij thuis was, dan was hij ook echt aanwezig, dus ik heb nooit het gevoel gehad als kind dat mijn vader er nooit was. Bovendien werd iedereen regelmatig ingezet in de bakkerij. Eerst zaterdag ochtend, daarna zaterdag middag, en vaak ook vrijdagmiddag. Mijn dierbaarste en leukste week in het jaar was altijd de herfstvakantie; jarenlang maakten mijn vader en ik die week altijd de suikerbeesten voor Sinterklaas.
En als mijn jonge benen het dan wel eens zat waren en ik probeerde zittend op de werkbank de klusjes te doen, dan jaagde hij me er altijd af, met de woorden; ‘mijn vader zei altijd; wie zittende werkt, wordt schijtende beloond’.

In ons gezin werd er altijd geplaagd. Mijn vader voorop en wij volgden zijn voorbeeld. Sinterklaas was natuurlijk de ultieme tijd voor plagerijtjes. En hoe druk hij het deze tijd ook had, hij deed ook mee met de surprises en soms kwam hij ook weer op andere ideeen. Mijn mooiste herinnering treft een pakje roomboter. Wij aten toen ik klein was alleen roomboter met kerstmis. Vooral mijn moeder en ik waren dol op roomboter. Wat waren we blij verrast toen we op een keer met 5 december allebei ons eigen pakje roomboter kregen. Heerlijk! Al de volgende ochtend smeerden we onze boterham lekker vol, en namen een verwachtingsvolle hap. We hadden al bijna een jaar geen roomboter gegeten, en ik vond het eigenlijk een beetje tegenvallen. Maar mijn moeder niet, dus besloot ik mijn pakje maar aan haar te geven en ik at gewoon weer Blue Band op mijn boterham. Mijn moeder echter bleef smullen van de roomboter, en pas bij het laatste restje, kon mijn vader zijn lachen niet meer houden. Hij had de roomboter verwisseld met Blue Band en ze had al die tijd zitten genieten van gewone margarine!

Zo ging het altijd door. Wie hij kon plagen, werd geplaagd, en vaak koos hij als slachtoffers zijn schoonzussen, later serveersters in restaurants en weer later de verpleegkundigen van de thuis zorg en in het ziekenhuis.

Eten was zijn lust in zijn leven. Veel en lekker. Later, toen de kinderen wat ouder waren, gingen we regelmatig naar een restaurant. Dat was voor ons kinderen soms een beproeving, want hij at niet alleen veel, maar ook langzaam. Als hij eindelijk zijn hele portie naar binnen had gewerkt, viel zijn blik altijd op het vaak nog half volle bord van mama, en daarna kwamen onze restjes ook nog aan de beurt. En als een serveerster dan eindelijk mocht afruimen en vroeg of het gesmaakt had, zei hij altijd; ‘daar heb ik eigenlijk niet zo op gelet’.

De dag begon altijd met 10 witte boterhammen; 5 met suiker en 5 met ham, die mama elke avond voor hem klaar zette.
Zijn grote favoriet was ijs, gevolgd door haring, paling en barbecue.
Op een keer ben ik op koopavond met mijn vader schoenen gaan kopen in Den Haag. Nadat we de schoenen hadden, gingen we zoals gebruikelijk nog even naar Marinello, waar we aan een tafeltje gingen zitten. Ik wilde een milkshake, en hij was de kaart nog aan het bestuderen toen hij opeens een enorme coupe langs zag komen. Hij vroeg aan de serveerster hoe die heette, en kreeg toen te horen dat dat ijsje voor minstens 3 personen was. Nou, die uitdaging ging hij niet uit de weg, en toen we de milkshake en de reuze coupe op hadden, liet hij weten dat hij wel aan de balie ging afrekenen. Daar bestelde hij nog een hoorntje voor onderweg, en een literpak om mee te nemen. Terwijl de literbeker werd vol geschept, was zijn hoorntje al weer op en hij zei een beetje beteuterd tegen de serveerster dat hij nu nog niets had voor onderweg. De serveerster liet zich niet kennen en schepte gelijk nog een hoorntje voor hem vol.
En, geloof het of niet, toen we thuis kwamen plofte hij in zijn stoel, riep de papagaai en toen begonnen ze samen nog even aan het literijs.

De barbecue die we elk jaar aanstaken bij zijn zus Lenie, was hem ook zeer dierbaar. De hele familie bij elkaar, vlees in overschot, en als toetje werd elke nieuwe verkering getrakteerd op het spel “Napoleon’, waar mijn vader altijd weer voorop liep.

Zijn nierziekte kwam hard aan. Er moesten veel stapjes terug gedaan worden. Het werken viel hem steeds zwaarder, en hij is er eerder mee gestopt dan hij zou hebben gewild. Zijn eiwit inname werd wel heel erg beperkt. Hij kon niet op bezoek komen in Singapore. Hij mocht heel weinig drinken. En energie om te plagen, dat had hij nog maar weinig. Hij stikte van de jeuk en was altijd moe. Toch, klagen hoorde je hem nooit.
Hij was heel erg dankbaar voor de nier die hij van Rene heeft gekregen en kon eindelijk gaan genieten van zijn gepensioneerde leven. In de computer vond hij echt een nieuwe hobbie. Opeens ging papa schrijven, precies zoals hij sprak. Ook het scannen van foto’s of krantenknipsels kreeg hij voor elkaar. De aanhouder wint was hier zeker van toepassing. En als het echt even niet ging dan was er altijd wel iemand, familie of buurman, te vinden die de zoveelste printerstoring kon oplossen.

Hij ging weer kleine reisjes maken met mama, en met mij is hij een week naar Dubai en Oman gegaan. Daar hebben we allebei ontzettend van genoten. Toen het vliegtuig was geland, begon hij te klappen, keek na 3 klapjes verward om zich heen en vroeg; ‘wordt er niet meer geklapt tegenwoordig?’
Nee pa.

Hij ging weer veel en lekker eten, werd weer druk op verjaardagen. "Je kan wel horen dat Loe weer beter is." zeiden zijn broers en zussen allemaal.
Het was een grote schok dat Rene een huis ging kopen in Frankrijk. Maar eenmaal aan het idee gewend was hij er niet meer weg te slaan en greep elke gelegenheid aan om erheen te gaan, met of zonder mama, en met wie er ook maar mee wilde. Hij is met mama nog een keer op bezoek geweest bij ons in Bahrein. Maar zijn hart lag op de camping le Sauzet, en hij greep elke gelegenheid aan om reclame te maken voor zijn zoon. Hij had de grootste lol dat de Telegraaf een stukje af drukte een paar maanden geleden, waarin hij zich zelf voordeed als camping gast en roemde over de gastvrijheid van zijn eigen zoon.
Hoewel het laatste jaar regelmatig zorgelijk was, bleef hij van zijn leven genieten. En opeens is hij er niet meer en moeten we verder zonder onze liefste man en vader.

Hij is 48 jaar getrouwd geweest, na 5 jaren verkering. Gister vroeg ik mama nog hoe het toch kwam dat ze voor zo’n plaagkop is gevallen. Mama haalde haar schouders op, er kwam een ondeugende glans in haar ogen en ze zei glimlachend; "Ik vond hem gewoon leuk".
En nu, 53 jaar later, is dat nog niet veranderd. En dat is toch iets waar we dankbaar voor zijn. Papa, we gaan je zo ontzettend missen!


Mijn broers en Peter met de kinderen zijn vrijdag naar huis gegaan, en ik ben bij mama gebleven tot zondagochtend. Zaterdag hebben we een hele bijzondere dag samen gehad. 's Morgens zijn we gaan wandelen, tussen de middag lekker haring gegeten en een dutje gedaan in de zon in de tuin, en daarna nog gaan fietsen. Alles niet te lang, want dat lukt haar niet. Maar het was zulk geweldig weer!

Het was wel een beetje moeilijk zondagochtend weer terug te vliegen, ik had veel liever nog een paar weken gebleven. Maar ja, de kinderen hebben nu een leeftijd dat ze niet te veel school kunnen missen en ze zijn te jong om ze daar alleen te laten zitten met Peter. En mijn moeder is best flink, die zegt steeds; ik moet er toch aan wennen, dus ga maar!
En voor haar is het verlies natuurlijk veel groter. Gelukkig wonen 5 van haar 7 zussen in de buurt, en krijgt ze ook veel steun van haar beste vriendin.

Ik kan hier nog niet goed op gang komen. Regelmatig ligt er ook een baksteen op mijn borst, net onder mijn keel, en heb ik hele zware armen. Het zal er allemaal wel bij horen.

Middagje klimmuur.

Leraar wiskunde en zijn echtgenote lerares Frans organiseerden een cursus kletteren op de hoogste klimmuur van ZO Azie, als naschoolse activiteit voor kinderen vanaf grade 8. (= 2e klas middelbare school)

Lilith zag hier gelijk wat in en gaf zich ervoor op. Het bleek dat ze het enige meisje was, en de jongste deelneemster, maar dat weerhield haar niet van deelname.

De eerste les zou een proefles zijn, als je hierna besluit door te gaan, verplicht je je voor 15 lessen, waarin je je 1e brevet kan halen.

De klimmuur ligt in het noorden van Singapore, ongeveer op 20 km afstand van de school, en om het betaalbaar te houden zochten ze ouders die in een carpool systeem wilden mee draaien.

Omdat mijn auto inmiddels voor de deur staat had ik me opgegeven als car pooler; ik wilde niet elke vrijdag mee omdat Jillis die middagen na school tennist op de Hollandse club, en als er geen tennis is dan kan hij ook nog een extra rugby training volgen, dus zijn vrijdagen zaten al bomvol.

Nu kwam het toevallig zo uit dat de 1e proefles viel op een dag dat zowel zijn tennis als zijn rugby uitvielen, dus ik besloot me die dag aan te melden als carpooler en Jillis ook maar mee te nemen.

De groep bestond uit 15 kinderen, Lilith is net 13, de oudste 17.

De 2 leerkrachten gingen mee als begeleiding, en ter plaatse waren er nog 3 instructeurs.

Omdat ik er ook bij was, mocht Jillis ook mee doen met de proefles. Dat vond hij helemaal geweldig! Hij had net deze de zomer een keertje in Rotterdam geklommen en brandde van verlangen ook mee te doen met die grote jongens.

De klimmuur overtrof mijn stoutste verwachtingen! Er was een rechte wand van 25 meter steil omhoog. aan de andere kant was een wat schuinere wand van 18 meter. Tussen deze klim wanden was een indoor klim paradijs gemaakt, lekker met airco. De indoor klimtoren was onderverdeeld op verschillende niveau's, en hadden allemaal 3 meter hoge wandjes, vol kussens zodat je er kan klimmen zonder touwen.

Een stukje verderop stonden nog 6 klim wanden, die lang zo hoog niet waren, maar heel erg moeilijk omdat ze als een overkapping ombogen naar voren.

Ze begonnen allemaal op de rechte wand van 25 meter. Het 8 jarige zoontje van de wiskunde leraar mocht het voor doen en klom als een aap naar boven. Ongelovelijk.

Daarna kwamen in 3 tallen de deelnemers aan de beurt.

Het viel niet mee. Sommige jongens kwamen niet hoger dan 6 meter, maar er kwamen ook enkele jongens boven! In de 1e poging kwam Jillis tot 9 meter en Lilith tot 15 meter;

Op de laatste foto klimt Lilith op ongeveer 8 meter hoogte. Op 20 meter hangen er ook nog allerlei spannende touwladders die richting de jungle verdwijnen.

Er is een groot verschil tussen mijn kinderen. Lilith klimt veel soepeler. Maar Jillis is een grotere volhouder. Op een gegeven moment zag hij een paar kinderen met enorme milkshakes rond lopen. Hij vroeg of hij er ook een mocht, maar ik zei dat die uitgedeeld werden aan de jongens die boven kwamen. Hij keek een beetje bedenkelijk; hij dacht een paar slechte klimmers tussen de milkshake drinkers te herkennen, maar zeker was hij er niet van.

Hierna verplaatste de groep zich naar de achterkant; hier was de klimmuur maar 18 meter hoog, en liep ook wat schuin omhoog zodat dat iets eenvoudiger was.

Tot mijn verbazing wilde Jillis gelijk weer (hij had al 4 pogingen gedaan op die andere muur en ik dacht dat hij al aardig moe zou zijn - en pijn had in zijn onderarmen).

Hij had het vervolgens op 3 meter onder de top wat zwaar, maar bereikte wel de top! Beneden vroeg hij direct waar hij heen moest voor die milkshake. Hij bleek dus louter om die milkshake de top behaald te hebben! Nou, hij had hem verdiend hoor!

Daarna wilde Lilith het ook proberen aan deze kant en ook zij haalde de top. Maar haar motivatie was meer dat wat haar broer kon, zij toch ook moest kunnen!

De wiskunde leraar vertelde dat hij zijn zoon omhoog kreeg over moeilijke stukken door hem toe te roepen dat het te moeilijk was en dat hij maar naar beneden moest komen.

Op de linker foto is Jillis bijna boven; op de rechter foto is Lilith met de afdaling begonnen.

Ze zijn op deze wand allebei 2 keer naar boven geklommen.

Het einde van het liedje is dat Jillis ook mee wil doen met de cursus en dat ik dus elke week ga rijden. (zucht)

Maar het is wel handig dat ze het allebei erg leuk vinden dus vooruit dan maar.

Jillis kan alleen niet zijn brevet halen want daar moet je 13 jaar voor zijn. Maar hij mag de cursus wel mee doen.

De wiskunde leraar vertelde dat hij niet uitgekeken raakt op deze klimmuren. Het is nl zo dat na ongeveer 4 weken, als je op jouw niveau eindelijk de weg naar de top een beetje denkt te kennen, de instructeurs de uitsteeksels dermate omwisselen, dat er totaal nieuwe uitdagingen ontstaan.

Paard rijden in Pasir Ris

Ik heb het al eens over paard rijden in Singapore gehad. De polo club is wel heel erg duur, manege nummer 2 was ik helemaal niet te spreken over hoe ze om gaan met hun clienten, en manege nummer 3 lag wel heel ver uit de buurt. Maar de dag voor ik een lidmaatschap ging overnemen van manege nummer 2, kwamen we erachter dat de 3e manege een dependance ging openen 2 km van ons huis! We besloten het toen maar eerst met deze manege te gaan proberen, ook omdat deze geen lidmaatschapgelden rekent en veel soepeler om gaat met afwezigheid door vakanties of tropische stortbuien. (bij manege nr 2 krijg je bij noodweer verplichte 'poetslessen' a E. 30,- voor 3 kwartier.)
Als het niets is kunnen we altijd met staart tussen de benen terug naar manege nr 2.

Omdat de dependance van de 3e manege pas in oktober open gaat (er staan 100 nieuwe paarden en pony's in quarantaine) besloten we dan maar tijdelijk 1 keer per week te gaan rijden in Pasir Ris, aan de andere kant van het eiland. De groepslessen bleken echter allemaal wat te makkelijk voor Lilith (hier worden ook alleen maar lessen gegeven op pony's), dus spraken we af dat ze 1 prive les per week zou krijgen, op de meest eigenwijze pony op stal.

Dat hebben we geweten.
Het beest heeft een hekel aan draven, had nog nooit gesprongen en stond bekend als nukkig. Er is maar 1 ander meisje die af en toe op hem wil rijden.
Lilith zag het wel zitten, dus zij erop. Vanaf het begin deed hij niets anders dan 2 achterbenen tegelijk de lucht in de gooien. Jammer voor hem zonder succes.



Daarna moest hij in galop en ook nog over het lage balkje heen. Hij werd steeds koppiger, bokte dat het een lieve lust had en toen dat niet hielp ging hij ook nog zijwaarts lopen en bokken.



Het was een heel spectakel en half Pasir Ris liep uit om dit te bekijken. Lilith bleef goed zitten, kreeg hem in galop en ook nog over het balkje.



Ze waren allebei bekaf na de les. De jongen die les gaf vertelde nog dat het nog een geluk was dat het zand nat was; bij een droge bak heeft hij de irritante gewoonte te gaan liggen rollen met ruiter en al.

Die uitdaging gaat Lilith volgende week aan.

Termieten, verstoppingen en lekkages.

Ik had nooit de illusie dat ik in Singapore in net zo'n optrekje zou komen als mijn Bahreinse woestijnpaleis, maar ik was wel een beetje die opknap mentaliteit van Chinese huiseigenaren vergeten...

Nu hebben we niet eens een gierige huiseigenaar, en ons huis is pas een jaar of 12 oud, maar die handy mannetjes komen nu al flink mijn keel uit.

Om te beginnen de toiletten. We hebben er 4. Die bij de huiskamer is al 2 weken volledig verstopt. De toiletten in de badkamers van de kinderen trekken voor geen meter door. De reparatie wordt verricht mbv een ty rapje - het flush systeem is zo verouderd dat er geen onderdelen meer van verkrijgbaar zijn. De toilet in onze badkamer is zowaar compleet vervangen (tja; water sijpelde er aan alle kanten uit; daar hielp zelfs geen ty rapje tegen) maar spoelt alleen op halve kracht, waardoor poepjes zelden met 1 keer doortrekken verdwijnen (en als je pech hebt ook niet na 3 keer).

Dan de airco's. Die op zolder (Peter's studeerkamer), zou volledig vervangen worden was de afspraak. Jaaa... de binnenkant. En dan ook nog niet volledig zodat we nu al 3 weken wachten op een ander te vervangen onderdeel. De airco in de kamer van Jillis maakt te veel herrie, waarvoor het mannetje al 2 keer vergeefs geweest is, en ik denk dat de laatste keer nog niet in zicht is. De airco in de kamer van Lilith heeft het de eerste weken niet gedaan, werd daarna 'gemaakt', waardoor er een dag later een enorme waterplas midden op Lilith's bed lag. (Natuurlijk precies op een gloednieuw matras en op een 2 uur oud, voor de gelegenheid niet alleen gewassen maar ook gestreken dekbed hoes). Het heeft 2 dagen geduurd voor het matras weer droog was - en dat in een kamer waar dus geen airco was... Enfin, handy mannetje weer langs, en zowaar; een hele probleemloze week... Tot ik besloot de muur appelgroen te verven. Nog dezelfde avond begon het lekken weer, nu niet midden op het bed maar sijpelend langs mijn pasgeverfde muurtje.

Ook hadden we last van stank (rottend-hout) uit een keukenkastje. Ook dat werd direct opgelost op z'n Chinees; aan beide kanten werden er 2 mm dunne triplex wandjes tegen aan gespijkerd - het verrotte hout werd zowaar nog wel eerst verwijderd. Heel 'vreemd', maar de lucht is eigenlijk niet weggeweest. Dus na langdurig overleg werd er besloten dan maar alle onderkastjes aan die kant van de keuken te vervangen. Op een goede dag (precies de dag dat mijn nieuwe werkster zou beginnen) kwamen 3 Chinese handy mannetjes - spraken geen woord Engels - de op maat gezaagde onderdelen vervangen. Ze waren nog niet in huis of de nieuwe werkster poetste de glazen douche deur uit zijn bovenste scharnier. Tussenpersoon gebeld, die de Chinese keukenmannetje doorstuurde naar boven (met hun voeten vol houtrot over mijn net schone vloeren). Ze presteerden het ook nog hun vieze gereedschap op mijn nieuwe badmatten te leggen; tja, toen begrepen ze uit mijn Engels prima dat ik DAAR niet zo blij mee was.

Vervolgens zijn ze de rest van de dag bezig geweest in de keuken. Aan de foto's (oude kastjes opgestapeld in hun pick up) kun je zien dat het niet echt vreemd was dat de lucht niet verdwenen was;

Ik krijg toch sterk de indruk dat dit werk is van termieten en voor die krengen door het hele huis (en in onze eigen meubels) zitten, laat ik deze week de pestcontrol maar eens een termieten onderzoekje doen...

Maar goed, nieuwe kastjes erin, oude frontjes er weer tegen aan (termieten blijken ook kieskeurig), nieuw aanrechtblad erop. Oeps. Beige was even niet leverbaar, nou ja, dan maar een wit aanrechtblad aan deze kant. Heee... het marmeren beige opzetrandje aan de lange kant past nog. Zetten we die mooi weer terug. Oeps. Die aan de korte kant past niet meer. Dan maar een witte erop. Oje, die witte is wat kleiner dan die oude marmeren. Nou ja, bedekken we de oude lijmresten maar met witte kit. Zo. KLAAR MEVROUW. Dank u wel en sorrie voor de troep.

(links nieuw keukenblok achter de oude frontjes; aan de andere kant staat dus dit keukenblok met beige blad)

NOOIT GEDACHT DAT IK NOG EENS NAAR ZO'N SUPERDELUXE MODERNE IKEA KEUKEN ZOU VERLANGEN ;-(

En dan nog 2 fijne surprises achtergelaten door mijn unhandy mannetjes. Van de koelkast die buiten staat, zijn ze vergeten de stekker terug te doen in het stopcontact (ontdekte ik pas een dag later). En nog een dag later vond ik het zo naar urine stinken in mijn achter'tuintje'. Nou, je wilt niet weten hoe de buiten toilet (die ik nooit gebruik maar die zij dus wel ontdekt hadden) er uit zag en helemaal niet hoe die stonk.

Tanglin Rugby club

Dacht ik vorige maand een spectaculaire foto te hebben van Jillis die na een training vies het huis in wilde lopen... Nu heb ik voor de liefhebbers een paar foto's van de laatste training sessie;



Ja, dat jongetje midden op de rechter foto, met rood shirtje, is Jillis. Hij heeft nog geen Tanglin rugby shirtje dus loopt nog in zijn rode Bahrein outfit. broekje (oorspronkelijk spierwit) heeft zich al aardig aangepast. Weet je dat zelfs zijn onderbroek niet meer wit wordt (ook niet na een uurtje in de bleek?)



Was ik even blij dat we met de fiets waren; moet je toch niet aan denken, dit moddermonster in je auto... (Jillis was flink moe en dat gezicht is het vooruitzicht op het heuveltje van de terug weg)


Echter; thuis in bad, paar sushies erin (die vindt hij heerlijk; Jillis en ik zijn echte sushi liefhebbers), uurtje bijkomen achter de WII en toen op naar de selectie voor de Barbarians. De Barbarians zijn een gesponserd elite clubje. Bevatten leden van alle rugby teams in Singapore, en worden getraind door een oud Austrische prof speler. Alle spelers in Singapore kregen een uitnodiging om naar de selectie middagen te komen. Jillis, vrij optimistisch over eigen prestaties, wilde absoluut naar de selectie. Dus setje schone kleren aan en op naar het volgende veld. Deze training wordt gegeven op het rugby veld van de United World College (DE school in Singapore; 5 jaar wachttijd). Jillis, toch al wat gewend in Bahrein, keek zijn ogen uit alleen al op de sportfaciliteiten van deze school.
Op de selectie middag kwamen slechts 30 jongetjes af (meeste ouders dachten waarschijnlijk hetzelfde als ik; dat het een kansloze zaak was), en er worden 20 jongens uitgekozen. Deze week moesten ze allerlei behendigheids testen doen, volgende week is er een wedstrijd en dan krijg je te horen of je er in zit of niet. Je krijgt in dat laatste geval je zwakke plekken te horen, waar je dan aan kan werken om kans te maken voor de volgende selectie in februari.