Op huizenjacht in Singapore

Peter had al een paar keer voorgesteld dat ik best naar Singapore kon komen om het verblijfsvisum te regelen, eens wat huurhuizen te bekijken en de school te bezoeken, maar ik hikte nogal tegen de vliegreis aan; 1 uur naar Dubai, 2 a 3 uur wachten, en vervolgens 7,5 uur naar Singapore. Bovendien had hij al onze huizen in Australie, ons huis in Gorinchem en het huis in Bahrein uitstekend uitgezocht, dus ik had het volste vertrouwen.
Tot hij eindelijk in mei wat huizen ging bekijken in Singapore met een makelaar. Ik had opeens geen rust meer na zijn verslagen, en besloot nogal opeens dat ik toch maar even op en neer wilde gaan.

Jillis wilde absoluut niet mee. Hij had die week een partijtje van een prins, op een prive eiland bij de Ritz, waarna hij ook nog mocht blijven slapen in het paleis samen met zijn vriendje Koen. Verder had hij nog diverse rugby en voetbalwedstrijden en een uitje naar het waterpretpark, dus heb ik 2 moeders van zijn Nederlandse vriendjes gevraagd of hij bij ieder van hen 3 nachten kon blijven slapen.

Lilith wilde wel graag mee; ze vond het heerlijk 3 schooldagen te missen, en wilde graag een kijkje nemen in Singapore.
Dus wij samen op reis, en we zijn gister weer thuis gekomen.
Het was HEERLIJK en ik heb genoten van het klimaat en zelfs de irritantste Chinees irriteert me minder dan de gemiddelde Arabier. (of is dat euforie?)
Wat het ook heel erg leuk maakte, was dat een vriendin van mij er zat, Hedwig. Ik ken haar nog vanuit Singapore, inmiddels woont zij al jaren in Nl. Haar oudste dochter is een jaar jonger dan Lilith maar die 2 meiden gaan erg goed samen. Inmiddels heeft ze nog een 3e dochter. Zelden zo'n supermollig en innig tevreden kind van 8 maanden meegemaakt.


Hedwig en baby Cecilia

Zij was deze maand in Singapore omdat ze een maand een appartement van een vriendin kon lenen en haar oudste kind zit nu in groep 8, dus die kon nu beter een maand school missen dan volgend jaar in de brugklas… heel irritant voor mij want ik had haar liever na de zomer in S. gehad.
Ze heeft vooral vakantie gevierd en eens om haar heen gekeken naar de banenmarkt, ze wil binnenkort weer gaan werken dat is in Singapore makkelijker voor haar ivm kinderopvang.
Dus als ik op huizenjacht was, was zij aan het jobhunten en daarna haalden we kinders uit school (ze had die van haar 10 dagen in de Hollandse school geparkeerd). Lilith is 1 dag mee geweest op huizenjacht en 1 dag naar nieuwe school geweest, en verder was het weekend.
Peter was heel druk dus dat kwam goed uit ;-)
Wat hebben we het leuk gehad met alle meiden! Alleen maar gelachen.

Maar goed, de huizen. De huizenmarkt is in 7 jaar dubbel over de kop gegaan. Om een idee te krijgen; ons oude huis in Singapore ligt nu ongeveer 40% boven ons budget, en dat na alle promoties van Peter en de aanpassingen van het budget. Bovendien helpt het paleis waar we nu in wonen ook niet echt om weer wat in te gaan schuiven. Maar goed, ik had al de 1e dag weer zo'n heerlijk gevoel in Singapore dat je soms dingen moet inleveren.

We kwamen vrijdagochtend aan, na lange reis via Dubai, slechts 2 uurtjes geslapen, Lilith misschien 3,5, maar omdat het ochtend was, wordt je gelijk wel weer wakker en we hadden nog net tijd voor een douche en de makelaar stond al voor onze neus. We hebben de eerste dag wat clusterhuizen bekeken. Dat zijn rijtjes huizen, die met z'n alle zwembad, gym, tennisbaan ed delen. Ideaal voor Jillis, en ik had eigenlijk mijn zinnen op zoiets gezet, Peter vond ze erg geschikt maar te duur. Ik een beetje pissig dat hij toch geen bod wilde doen (proberen kan altijd), maar Peter wilde liever niet op de top van ons te besteden budget gaan zitten. Heel verstandig, maar voor mij soms wat minder.

Dus ik eerst eens langs wat clusterhuizen. Nou, toen ik de clusterhuizen gezien had, wilde ik er zelfs niet in wonen als ze de helft zouden kosten. Lelijke smalle rijtjes huizen van voor en achter op elkaar gepropt, gym oud, zwembad aardig, maar het huis zelf ook klein en oud. BRRR... blij dat Peter nooit ons maximum heeft willen bieden. haha.
Het huis wat hij ook zag zitten, was een 2 onder 1 kap, in de buurt van ons oude huis, en die locatie is heerlijk voor ons; tussen werk en scholen, Hollandse club, rugbyclub en manege. Toen ik het huis had gezien, was het niet mijn droomhuis, maar de huur was redelijk en ze wilden de keuken wel vernieuwen. De badkamers waren oud maar wel bruikbaar, en het had 4 kleine slaapkamers, een kleine studeerkamer, een zoldertje en een leuk zitje buiten in de schaduw en overdekt. (nauwelijks tuin maar we houden toch allebei niet van tuinieren). Omdat er die middag kijkers voor de 2e keer zouden komen, die volgens makelaar heel serieus waren, raadde ze me aan goed te denken wat ik wilde. Als die kijkers een cheque bij zich hadden, was het huis voor hen. Ik Peter gebeld. Midden in vergadering. Het liefst wilde ik de volgende dag met een andere makelaar nog van alles zien, maar die luxe hadden we dus niet. Omdat Peter nog een paar andere huizen gezien had, en volgens de makelaar dit wel een goed huis was in deze prijsklasse, besloten we allebei maar te bieden op dit huis voor die kijkers zouden komen. (ik dacht bij mezelf; zie ik morgen een droomhuis, betaal ik desnoods die aanbetaling wel zelf. Wel even slikken, maar dat zou dan maar moeten.) Wat gebeurde er; onze makelaar kreeg die middag de eigenaar pas na 6 uur te pakken, inmiddels was het huis dus aan de kijkers die voor de 2e keer kwamen verkocht, voor bedrag boven de vraagprijs en ze wilden ook geen nieuwe keuken. Ik had er even goed de smoor van in, maar omdat het toch niet echt mijn droomhuis was, probeerde ik te denken; jammer maar helaas.

Nadat we klaar waren met het huizenrondje, lieten we ons afzetten bij de Hollandse school. Lilith herkende alles nog, maar in haar herinnering (ze was 5 toen we weggingen) was alles veel kleiner geworden. En in mijn herinnering was vroeger alles veel schoner en moderner… ben wel verwend in Bahrein. Maar erg leuk om door de school te lopen; nog met wat leerkrachten gepraat over middelbare scholen in Singapore, en toen zagen we Hedwig en haar dochters. De baby had ik nog niet gezien en wat een droom van een kind. Zo kan je er wel 5 hebben (in theorie). We zijn direct naar de Hollandse club gegaan, Peter had ons al lid gemaakt dus ik kon Hedwig introduceren. Alle kinderen helemaal gelukkig en wij ook; de meiden hadden nog goede herinneringen aan de club. Niets veranderd, het eten nog even lekker en de ambiance even relaxed. We zijn er tot 's avonds laat blijven hangen.


Claudia, Laetitia en Lilith op de Hollandse club

Volgende dag ging Lilith met Hedwig mee fietsen op Pulau Ubin, een eilandje bij Singapore, en ik ging met Angela, onze makelaar van 7 jaar geleden op pad. Erg leuke chinese vrouw en weet precies wat er wat waard is. Ze had ook wat duurdere huizen uitgezocht om te bezichtigen maar dat vond ik geen probleem; weet ik ook wat je voor een paar duizend meer kan krijgen. Aan het eind van de dag had ik een heel goede kijk op de huizenmarkt. Ik wist toen dat het huis dat onze neus voorbij was gegaan, zijn geld dubbel en dwars waard was geweest. Sommige van die duurdere huizen had ik niet eens willen hebben. Ik werd er eigenlijk wel relaxed onder. Ik wist nu in elk geval dat ik liever niet in een condominium (flat met gedeeld sportfaciliteiten) wilde wonen, en clusterhuizen ook niet echt een genot waren. Als het deze week niet zou lukken, dan had Peter nog ruim 2 maanden om iets te vinden, en anders konden we ook nog tijdelijk eerst in zijn appartement gaan zitten.

Zaterdag had ik nog wel een heel erg leuk huis gezien, 2 onder 1 kap, beetje in de stijl black and white, leuke tuin, prachtig terras, voor weinig (- nou ja - relatief). Dus ze zijn er wel; niet te dure, leuke huizen. Maar daar zou die middag ook een 2e bezichtiging op komen, dus Peter, wijs geworden, had zatermiddag toch vrij en maakte een afspraak dat hij het ook zou zien. Hij moest echter half uur op sleutel wachten, ging lekker in de tuin zitten, en ontdekte na een half uur een irritante bezine lucht; zat er achter de schutting een benzinestation. Oeps. Waren we anders nooit achter gekomen.

Toen werden we opgebeld door makelaar van dat 1e huis, dat aan onze neus voorbij gegaan was, dat er in dezelfde straat nog 2 soort gelijke huizen op de markt zouden komen. Ook nog zaterdagmiddag gaan bekijken. Het eerste huis vonden we niets; vraagprijs was veel hoger, de staat van het huis was minder en dichter op de drukke 6th avenue. Het andere huis konden we zondag even zien. Dat 2e huis had als voordelen tov het 1e huis; keuken in betere staat, badkamers waren veel beter, nadeel; keek ook uit op 6th Av maar er zat een groen plantsoentje met klein speeltuintje tussen, en het huis was dermate geisoleerd dat je in het huis niets hoorde. In de tuin zag je de 6th avenue niet en ja, je hoorde auto's... maar 6th Avenue is nog geen Bukit Timah (drukke 6 baans straat waar 6th Avenue op uit komt) natuurlijk. Vraagprijs was wat Peter in zijn hoofd had! We boden iets minder, dat gaf ons even speling dat ik maandag nog een dag met Angela op pad kon.
Inmiddels had ik zondag ook echt mijn droomhuis gevonden!! Een vrijstaand black and white huis, grote grastuin in luxe wijk, maar hier moest op geboden worden. De richtprijs was heel redelijk, maar er moest nog airco in en een wasmachine, gasfornuis en vaatwasser. Maar een huis!! Om te kwijlen. Ik vond het zeker het dubbele waard! Gezien de airco kosten, en de populariteit - hoop kijkers, hebben we geen bod gedaan. Dan hoor je pas over 10 dagen wie het geworden is, en het werd gewoon te duur. SNIK. Bovendien was de locatie voor mij heel ongunstig, voor Peter redelijk. Maar Peter moet 1 keer per dag op en neer naar kantoor en ik rijd de hele dag rondjes tussen school en clubjes.

Zaterdagavond bleven de kinderen bij de oppas in Hedwigs flat en zijn wij met z'n vieren gaan eten; een vriend van Hedwig uit Jakarta was over. Erg gezellig en de kinderen hadden ook lol samen. Zondagochtend is Hedwig nog gaan brunchen in het Raffles met vriend. Omdat wij 's avonds uit eten moesten met Peters baas zijn wij met alle kinderen naar de Hollandse club gegaan en hebben er een rustig dagje van gemaakt, met wat huizen kijken tussen bedrijven door dus. Het etentje met zijn nieuwe baas en vrouw was ook erg leuk, je herkende de huidige 'restaurantenwijk' aan de rivier niet meer terug. Marga is wat ouder dan ik, met volwassen kinderen, maar heel erg sympatiek en erg rustig. Omdat Lilith de volgende dag naar school zou gaan, is zij met een Mc Donald zakje thuis voor de tv gebleven, en ging naar bed nog voor wij het eten besteld hadden, dus dat kwam goed uit.

Toen ben ik maandag nog een hele dag met Angela op pad gegaan, maar niet veel beters gezien dan het huis waar we zondag op geboden hadden. Jammer genoeg was dat niet van Angela; ik had haar heel graag de klandizie gegund, want ze heeft me 2 dagen heel vrolijk van alles laten zien.
We waren precies klaar toen Lilith uit school kwam, en daar nog even gepraat met het hoofd van de senior school. Lilith vond de school leuk, de meisjes heel leuk, maar de lessen, en zelfs wiskunde (niet haar sterkste vak) heel erg makkelijk. Dus toch kijken of we haar niet kunnen laten testen aan het eind van de zomervakantie. Het zou jammer zijn als ze na een paar maanden naar een hogere klas zou moeten (waar ze oorspronkelijk in Nederland in hoort). Voor Jillis lijkt het me wel relaxed; iets minder druk op de ketel. De meiden van Hedwig waren ook om 3 uur uit, de Hollandse school ligt tegenover de Duitse, dus wij weer op naar de club. (iedereen blij)
Toen we 's avonds in de Hollandse club zaten te eten, belde de makelaar. Als we het huis echt wilde hebben, moesten we iets hoger bieden en NU de cheque geven, anders was ze bang dat het huis de volgende ochtend aan mensen die voor 2e keer kwamen verhuurd zou worden. Peter had nog die oude cheque van het 1e huis op zak, en met mijn vriendin hebben we gedrieen onze portemonaies geleegd tot er genoeg cash op tafel lag, toen is de makelaar het geld op de club komen halen en het huis is nu van ons. Ik heb er vrede mee. Het is niet mijn 'droomhuis', maar goed leefbaar en perfecte locatie. (kan je het nog volgen allemaal??)

reactie Jillis; 'en van dit kleine huisje is alleen de rechter kant van ons?' .... tja, jongen, duidelijk te lang in Bahrein gewoond.

Dinsdagochtend nog heel even de stad in, Hedwig ook mee, en snel kadootje gekocht voor Jillis.
Ik heb het zo druk gehad, dat ik niet eens last gehad heb van een jet lag. Echt ongelovelijk. En zo naar mijn zin, dat ik sliep als ik in bed lag, op wat voor tijd dat dan ook was. Nog nooit mee gemaakt. (heb ik ook als ik 3 dagen in Nl ben; gun ik me ook geen slaaptijd, en dan heb ik wel een nachtvlucht achter mijn kiezen, maar geen tijdsverschil.)
De terugreis was weer hetzelfde saaie stuk. We kwamen pas om 22 uur aan - voor ons gevoel 3 uur in de nacht, met 45 minuten vertraging en bagage nog in Dubai. Zucht. Ben ik vandaag ook nog achteraan geweest want bezorgservice is hier onbekend. Lang leve Gulf air.

Vakantie Syrie en Libanon

17 maart begon hier de paasvakantie. Omdat Peter net aan zijn nieuwe baan in Singapore begonnen was, wilde hij geen vakantie nemen dus zijn de kinderen en ik samen naar Syrie en Libanon gegaan.
Het begon een beetje spannend. Eind maart werd de film van Wilders, Fitna, verwacht. Niemand wist precies wat deze film zou inhouden, en er was toch wel ongerustheid over. Zo kregen we een brief van de ambassadeur uit Kuwait (hier zit alleen een consulaat), met wat adviezen betreffende de mogelijke reacties van het midden oosten. Het kwam er vooral op neer een ‘low profile’ te houden de komende weken, en maar af te wachten wat er zou gebeuren. Ja ja.
Daarnaast zat Libanon al enige maanden zonder president, en hoewel er geen negatief reisadvies was uitgegeven, was zowel de Nederlandse als de Bahreinse regering van mening het land niet op te zoeken als er geen ‘dringende’ reden bestond. Peter was er ook helemaal niet gerust op, maar omdat ik wel een reisverzekering kon afsluiten, en ik mijn vluchten had geboekt op Damascus, besloot ik toch ook naar Libanon te gaan. Mocht de situatie toch verslechteren, dan kon ik gewoon met de geboekte auto met chauffeur terug naar Syrie.

Na een prima vlucht (heel goedkoop met de nieuwe prijsvechter van Bahrein) kwamen we vroeg in de middag aan in Damascus. De chauffeur stond keurig op ons te wachten en voor we naar het hotel gingen, namen we even een kijkje in de oude binnenstad. Dit gedeelte is 2000 jaar geleden door de Romeinen met een dikke muur omgeven, een muur die sindsdien regelmatig gedeeltelijk is afgebroken en gerenoveerd, maar nog steeds als muur om de binnenstad herkenbaar is. In de binnenstad liggen de Islamitische, Christelijke en Joodse wijken gebroedelijk naast elkaar. De bekendste bezienswaardigheid is de Umayyad moskee, die voor de volgende dag op ons programma stond. Nu wilden we alleen even een kijkje in de souk nemen. De souk in Damascus is enorm, en we besloten voor het ‘antieke’ gedeelte te gaan, want Jillis wilde weer een mes of een zwaard. We liepen enkele winkeltjes in, maar vonden niets binnen zijn budget. Sommige winkels waren in zgn ‘old Damascene houses’ gevestigd. Deze huizen zijn 200 jaar geleden gebouwd. Aan de buitenkant niets bijzonders, maar binnen kom je op een prachtige binnenplaats, versierd met houtwerk, glas in lood en mozaik. Marmeren vloeren, fonteinen, veel planten, Persische tapijten en houten meubels maakten de patio compleet. Veel van de oorspronkelijke bewoners zijn in de vorige eeuw verhuisd naar nieuwe huizen buiten de oude stad, en daarom zijn veel huizen vervallen. Echter sommige huizen worden gerestaureerd en gebruikt als winkel, hotel of restaurant.
Nadat we de koffers naar het hotel hadden gebracht, zijn we ‘s avonds ook nog gaan eten in een goed restaurant in een dergelijk huis.

De volgende ochtend zijn we eerst naar het museum gegaan. Interessant museum vol vondsten uit diverse (Romeinse) ruines. Er waren ook kamers (gedeeltelijk nagemaakt) uit een paleis te vinden met prachtig houtwerk, en er was een orginele synagoge te zien uit de 2e eeuw AD, die pas in 1930 ontdekt is en waarvan de fresco’s met scenes uit het oude testament goed bewaard zijn gebleven. Toch kunnen de kinderen en ik dit in vlot tempo afwerken, en daarna gingen we weer de oude binnenstad in. Via een overdekte souk kwamen we uit bij de Umayyad moskee. Op deze plaats zijn 3000 jaar geleden de Armeniers begonnen met het maken van een tempel voor hun god Hadad. Met de komst van de Romeinen werd de tempel uitgebreid en bestemd voor Jupiter. Daarna maakten de Christenen er een basiliek van, ter nagedachtenis aan Johannes de Doper, wiens hoofd daar bewaard werd in een kist. In de 7e eeuw kwamen de moslims aan aan de macht, namen beetje bij beetje de basiliek over en bouwden er de huidige moskee omheen. Kosten nog moeite werd bespaard, en de moskee zit vol goud, glas in lood, mozaik, edelstenen en houtsnijwerk. Het verhaal gaat dat tijdens het bouwen van de moskee een kist werd gevonden onder de vloer van de oude basiliek; het zou het hoofd van Johannes bevatten, met huid en haar nog intact. (Er zijn echter nog meer plaatsen in het MO waar dit hoofd gevonden werd…) Daarom hebben ze midden in de moskee een tombe gemaakt van wit marmer, voor dit hoofd. Er schijnt groenig licht uit en veel moslims komen er bidden.

De Ummayad moskee, Damascus

In een andere ruimte in de moskee ligt nog een ander hoofd; dat van Hussein, de zoon van Ali en de kleinzoon van de profeet Mohammed. Ali is de oprichter van de Shiitische tak van het moslim geloof. Bij deze tombe zagen we hele groepen mensen (veel Iraniers!) bidden, luid jammeren en er liepen tranen over de wangen. Ik dacht eerst dat er gerouwd werd om een pas overleden familielid, maar deze tranen waren allemaal voor de 1300 jaar geleden vermoorde Hussein.

Om de moskee heen gaat de souk weer verder, onoverdekt dit keer, en hier vond Jillis opeens zijn zwaard. Ik zag al direct dat het met geen mogelijkheid in de koffer zou passen, maar hij was er zo zeker van dat dit het moest worden, dat ik het vervoersprobleem maar even voor me uit schoof.
Na de koop bleek er een kartonnen doos bij te horen, en ik bedacht dat ik altijd deze doos los zou kunnen inchecken, het zwaard omwikkeld met wat handdoeken en de doos rondom met breed plakband beplakt.
Hoewel je nog dagen kan doorbrengen in Damascus, hadden de kinderen het wel gehad en er stond nog een reis naar Palmyra op het middag programma. Dus we lieten ons in ons taxibusje ploffen (heel riant; de kinderen hadden allebei een eigen bank en ik zat voorin naast de chauffeur) en we begonnen aan de 3,5 uur durende rit het binnenland van Syrie in.

We maakten nog een korte stop in Maalula, een dorpje tegen de bergketen tussen Syrie en Libanon. Maalula is een Grieks Katholiek dorp, een van de laatste plaatsen op aarde waar Aramaic, de taal van Jezus, nog gesproken wordt. De geel geverfde huizen lagen tegen de zanderige rotsen aangebouwd (liepen ook gedeeltelijk in de rotsen door), en er waren een paar kerken te bezichtigen die ook half in de rotsen gebouwd waren.

Na Maalula kwamen we al snel midden in de woestijn terecht, die het grootste gedeelte van Syrie bedekt. We reden op nog geen 100 km. van de Iraakse grens; een kwelling voor mij die bordjes te zien! (en er niet in te kunnen)
Midden in de woestijn ligt een enorme oase vol palmbomen, Palmyra. Deze oase werd al duizenden jaren lang gebruikt als welkome stop in diverse handelsroutes tussen Europa, India, China en Arabie. Onder de Romeinen werd Palmyra een belasting vrije handelsstad, waardoor er geld overbleef voor de bouw van een van de grootste Romeinse bouwwerken in het MO.
Toen we aankwamen tegen zonsondergang, zagen we al enkele ruines langs de weg liggen. We reden echter naar ons hotel, aten wat in een restaurantje aan de overkant, en doken vol verwachting voor de volgende dag ons bed in.

We begonnen de dag met een bezoek aan het 17e eeuws kasteel, dat hoog op een heuvel gebouwd was en een prachtig uitzicht bood over de ruines van Palmyra en de valley of the tombes. Het kasteel zelf was helaas dicht maar het uitzicht maakte dat ruim goed:

Vanaf dit kasteel had je een prachtig uitzicht op Palmyra ; klik op de foto voor een groter formaat!

De kinderen hebben zich op hun achterwerk de rotsige heuvel laten afglijden, helemaal tot beneden, waar we hen weer oppikten en naar de valley of the tombes reden.
Deze tombes waren vierkante gebouwen, de hoogste 4 etages hoog. Als je er naar binnen ging, zag je grote gaten in de muren, waar lijkkisten op elkaar gestapeld konden worden. Elk gat werd, als hij vol was, afgedicht met een stenen plaat met gebeeldhouwde hoofden van de overledenen. Er werden ook vaak 1 persoons beeldhouwwerken neergezet, sommige stonden er nog, maar bijna allemaal waren ze onthoofd. (losse hoofden waren voor grafschenners een makkelijke buit). De meeste tombes zijn rond de 1900 jaar oud.

Uitzicht op valley of the tombes, en Lilith en Jillis in een van de tombes.

Daarna gingen we naar de ruines. De grootste tempel, behalve het dak nog in redelijke staat, was de tempel van Bel (een van de belangrijkste goden).
Aan de overkant van de tempel stond de beroemde Monumental Arch, als je hierdoor heen liep kwam je op een soort hoofdstraat, aan beide zijde omgeven door enorme zuilen. Achter deze zuilen lagen diverse kleinere tempels, een badhuis en een amphitheater. Halverwege de hoofdstraat lag het tetrapylon, een soort vierkant podium met op elke hoek een enorme pilaar.

De monumental arch en het tetrapylon in Palmyra.

Er waren wel wat toeristen, maar ondanks dat het Paasweekend naderde, was het aantal verbazingwekkend laag. Gelukkig liep er een jongen rond die zijn paard te huur aan bood, dus Lilith heeft de ruines op een paardenrug bekeken. Ze mocht vrij rondrijden door de ruines, wat ons eerst verbaasde, tot we door kregen dat er ontzettend weinig gang in het beest te krijgen was. Ik heb Jillis nog een kameel aangeboden, maar het aanbod werd afgeslagen. Hij had het meeste aandacht voor zijn eigen zwaard en heeft niet elke steen meer gezien (ik ook niet trouwens).

Tegen lunch tijd zijn we naar ons hotel terug gegaan, en toen ‘s middags de ergste hitte voorbij was zijn Lilith en ik weer naar het kasteel gelopen en hebben de heuvel recht opgeklommen. Tot onze verbazing was het kasteel nu wel open, en hebben we nog binnen kunnen kijken. Er waren maar heel weinig niet-Arabische toeristen, met als gevolg dat iedereen met ons op de foto wilde. Vooruit dan maar.

‘s Avonds weer in ons favoriete restaurantje gegeten. Er was alleen pizza te krijgen en een bedouine prutje, met of zonder vlees. Ik heb het een paar keer uitgeprobeerd, maar het was nergens echt lekker. (nou vind ik zo wie zo die Arabische keuken geen culinair hoogtepunt.)

De volgende morgen reden we via het noorden naar Aleppo. Onderweg kwamen we nog twee 12e eeuwse kastelen tegen, beiden volledig verlaten, enorme ruines midden in de woestijn. Was wel een aardige stop, zeker omdat achter het 2e kasteel, wat meer leek op een verlaten stad, een klein restaurantje lag.

Hoofdstraat in een woestijn ruine.

Tegen het eind dan de middag kwamen we in Aleppo aan. Veel gehoord van deze grote stad, maar ik heb zelden zo’n depressieve, grijzige massa stenen bij elkaar gezien. Ons hotel lag vlak bij de souk, die we nog even doorgespit hebben, en dankzij mijn reisboek hebben we in een perfect Italiaans restaurant gegeten. De volgende ochtend zijn we even de citadel van Aleppo in geweest. Dit 12e eeuwse bouwwerk lag op een enorme, natuurlijke heuvel, omgeven door een uitgegraven waterloze slotgracht. De citadel is omgeven door een muur met wachttorens. Binnen de muren ligt een enorme ruimte, vol straatjes met huisjes, ondergrondse kelders, een vervallen paleis, 2 moskeeen en een nagemaakt amphitheater.

Ingang van de citadel van Aleppo, en het uitzicht op de citadel vanuit een wachttoren

Na dit bezoek verlieten we Aleppo, richting het zuiden. Hier veranderde het landschap spectaculair. Vlak voor Aleppo werd de woestijn langzaam weer groener, onder Aleppo verschenen er opeens keien midden tussen dit groen; een glooiend, grassig landschap bezaaid met licht grijze stenen, met hier en daar wat nomaden tenten met wat grazende geiten, ezels of schapen. Heel apart:

Midden in dit landschap liggen ongeveer 600 dead cities, sommige niet meer dan een paar begroeide keien, enkele nog herkenbaar als verlaten dorpen. Een zo’n dorp, Serjilla, hebben we uitgebreid bekeken:

Dead city of Serjilla

Waarom dit dorp 15 eeuwen geleden verlaten is, is niet bekend. Men denkt door veranderde handelsroutes. De huizen in Serjilla zijn weliswaar begroeid met gras, toch ziet het er ongelovelijk mooi uit. Zelf heeft het op mij de meeste indruk gemaakt in Syrie, maar misschien komt het omdat ik al meer Romeinse nederzettingen, kastelen, souks en moskeeen gezien heb, maar niets dat je kunt vergelijken met Serjilla. (misschien –met wat fantasie- de Machu Picchu in Peru)

Voor de kinderen was 1 dead city wel genoeg, dus de anderen maar gelaten voor wat het was en doorgereden naar Hama. Door Hama stroomt de Orontes rivies, die diep uitgesleten is in de rotsige ondergrond. Om het water uit de rivier toch de stad in te krijgen, hebben ze noria’s gebouwd; tot 20 meter hoge houten waterwielen, die het water via aquaducten naar de stad leidden. De oudste noria is 800 jaar geleden gebouwd, en 17 van de 30 oorspronkelijke noria’s zijn nog te bezichtigen en zelfs in voorjaar en zomer nog in gebruik.

Noria's in Hama.

De volgende ochtend hebben we een bezoek gebracht aan Krak des Chevaliers, een van de best bewaarde kruisvaarderskastelen ter wereld. We hadden zaklampen meegenomen en konden mooi de donkere kelders bekijken zonder je nek te breken. Er waren stallen voor honderden paarden, diverse wachttorens met prachtig uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van Libanon, kamers van de koning en zijn gezin, keukens, voorraadkamers, een kapel etc.



Krak des Chevaliers, met uitzicht op Libanon

Na het kasteel zijn we naar de Libanese grens gereden, waar onze Libanese gids en auto ons over nam van zijn Syrische collega. De grens was zeer uitgebreid, eerst diverse uitreis kantoortjes bezocht, daarna een stukje niemandsland, en daarna 2 Libanese kantoren. Vreemd genoeg vroeg niemand om visa gelden, wat de gids ook verbaasde, maar we hebben het niet uit ons zelf aangeboden en werden niet terug geroepen toen we weg reden.

Nou, en toen waren we dus in Libanon. In Libanon wonen 4 miljoen Libanezen (en er wonen 15 miljoen Libanezen buiten Libanon!). Ik ken in Bahrein ook een paar zeer aardige Libanese dames, en die vertelden altijd vol heimwee hoe prachtig Libanon was. Nou, de eerste indruk was niet echt bijzonder. Ik had een soort klein Zwitserland verwacht, maar het leek meer op een wat kalig oostblok land. (ik hoop dat er geen lezers zijn met Libanese achtergrond…).Wat wel op viel waren de vele Libanese soldaten, wegposten en tanks op strategische punten. Ik vroeg de chauffeur hoe veilig het momenteel in Libanon was, nu er al 5 maanden geen president was. Ik kreeg een brede lach, en hij vertelde dat deze periode een van de veiligste in de geschiedenis was; Israel met zijn handen vol aan de Gaza strook, en nu er geen president was, hield de Hezbollah zich ook rustig; zij waren het nl nooit eens met welke president dan ook.
(Inmiddels is wel duidelijk geworden dat de Hezbollah ook zonder president bijna weer een nieuwe burgeroorlog kan laten uitbreken… ik ben toch blij dat ik er nu weer weg ben!)
Halverwege de middag bereikten we Baalbek, waar de mooiste Romeinse ruine van het midden oosten moest staan. We reden eerst maar eens naar ons hotel, het enige hotel van Baalbek dat een paar sterren wist te bemachtigen, hoewel slechts 3 waarvan minstens 2 te veel... Het gastenboek (Churchill, Lawrence of Arabia, hoop filmsterren uit de vorige eeuw) was indrukwekkender dan de hotelkamer en het restaurant. Hoewel de eigenaar ons verzekerde dat ‘het licht het zeker zou doen tegen 18 uur, en dat het warm water ook wel zou komen vanavond en anders morgenochtend’ werd ik echt depressief van het hok waar het om 15.30 uur al te donker was om een boek te lezen. Ik had in de Lonely planet gelezen dat ze een vrij nieuwe dependance hadden, maar toen ik daar naar vroeg bleek die gesloten. Na enig overleg mocht ik de kamer wel zien en na nog enig overleg (en de uitgespaarde visa-dollars) kregen we een sleutel van de ingang van de dependance en de uitstekende hotelkamer.
Omdat de lunch ook al niet veel soeps was geweest, renden we hierna het dorp in en ploften bij de eerste de beste shwarma tent binnen voor een paar locale schotels. Hoewel niet heel bijzonder, was het goed te eten, en omdat in de reisgids stond dat we per toeval beland waren in het beste restaurant in de stad, hebben we de rest maar gelaten voor wat het was en de volgende dag op deze toplocatie met formica tafeltjes ook maar mijn verjaardagsbrunch en diner gebruikt.
‘s Morgens zijn we rustig opgestart, het vreselijke ontbijt in het koloniale hotel opgeleukt met een hartig straatpannenkoekje en daarna eerst naar een steengroeve gegaan waar de stenen voor de ruines zijn uitgehouwen. Hier lag nog de grootste door mensen gemaakte steen (21 bij 4 bij 4,5 meter), eenzaam op zijn zij. Het is er nooit van gekomen deze steen ook daadwerkelijk te gebruiken. Wellicht toch wat transportproblemen naar de 1 km verderop gelegen ruine, maar gezien de ander formaat stenen die we daar aantroffen (de grootste was 19.5 bij 4.3 meter) kan dit toch niet de oorzaak geweest zijn.

Grootste door mensen gemaakte steen, bestemd voor Baalbek (net te zien links achter op foto)

Daarna op ons gemak naar de ruine van Baalbek gelopen, het zag er qua omvang niet uit dat we ons er langer dan een uurtje zouden kunnen vermaken, maar eenmaal binnen moesten we toegeven; deze ruine overtrof die van Jordanie (Jerash) en Syrie (Palmyra).

2 foto's van de entree van baalbek, de laatste is van de tempel van Jupiter, vroeger omgeven door 52 pilaren.

Niet alleen de gebouwen en tempels (van Jupiter, Bacchus en Venus) hadden de tand des tijds beter doorstaan, het was ook veel sfeervoller door de groene ondergrond; die andere liggen midden in de woestijn. Ook hier slechts een handje vol toeristen, en we slenterden op ons gemak door de ruine heen. Het indrukwekkendst vonden we de 6 pilaren die om de tempel van Jupiter stonden; 23 m. hoog en 2.2 m. in doorsnee; en dan moet je je bedenken dat er 54 van deze pilaren hebben gestaan, en dat de tempel 500 m. lang was!

De 6 over gebleven pilaren om de tempel van Jupiter; Lilith en Jillis komen niet eens boven het voetstuk uit.

Op een gegeven moment hebben we nog een uurtje gelezen ergens tussen de rotsblokken in. Elke vakantie neem ik een paar boeken mee die zowel voor de kinderen als voor mij leuk zijn, en die lees ik dan voor. Dit keer had ik ‘ontsnapt aan de Taliban’ bij me, een kinderboek in de trant van ‘de vliegeraar’. Het voorlezen houden zij altijd langer vol dan ik, maar ik wissel het af met een voorraad spelletjes die ook altijd mee gaan.
Toen we weer buiten liepen en de rest van de dag een beetje rond niksten in Baalbek, vonden we het onbegrijpelijk dat niemand tot nu toe op het idee is gekomen een goed hotel en restaurant bij deze prachtige ruine neer te zetten.

De volgende dag reden we naar Beirut. Beirut is 9 keer vernietigd en herbouwd, dat zal wel de reden zijn dat er weinig bijzonders in deze stad te ontdekken was. Er stonden nog steeds aardig wat huizen vol dichtgestopte kogelgaten. We hebben heel even door het spiksplinternieuwe en flink beveiligd centrum gelopen. Dure kleding winkels, Frans aandoende huizenstijl, veel restaurants met een kaart die niet besteed is aan mijn reisgenoten, en veel nachtclubs, niet besteed aan mij. Libanezen kunnen uitgaan alsof morgen de wereld vergaat.
Na een lekkere bagel lunch zijn we maar naar het strand gegaan. Beirut ligt aan de middellandse zee, en hoewel het water nog wat te fris was voor die tropen kinderen van mij, hebben ze de rest van de middag heerlijk op het strand gespeeld.

Een stukje verderop lagen de beroemde Pigeon Rocks, 2 brugvormige rotsformaties, midden in de zee maar dicht bij de kust en een prachtig décor voor een zonsondergang.

Pigeon rocks voor de kust van Beirut.

De volgende dag stonden de Faraya mountains op het programma. Ik had goede verhalen gehoord over de skipistes in Libanon, maar ik dacht; eerst zien, dan geloven, en ik vertelde de kinderen alleen maar dat we misschien konden sleeen. Het was slechts een uurtje rijden, en dan ben je in het grootste skiresort van Libanon. Jillis kon er niet overuit hoeveel sneeuw er wel niet lag. Hij keek zijn ogen uit! Het bleek dat dit de laatste week was dat de skiliften open waren; je zag ook erg veel kale rotsen buiten de pistes. Maar Jillis was er meer dan tevreden mee. Ik besloot eerst maar eens de kinderen wat te laten sleeen, kijken of ze na een paar natte wanten nog zo enthousiast waren. Vooral Lilith wilde heel graag skien; zij heeft een jaar of 7 geleden nog geskiet en omdat er toch nog wat mensen in de skiliften stonden, besloot ik maar wat skikleding en skies te huren.
Eerst maar eens een stukje omhoog lopen, naar beneden glijden, omhoog lopen, maar dat waren we alle drie snel zat dus toch maar het babyliftje proberen, wat een stoeltjes lift was waarvan het einde niet zichtbaar was. Maar iedereen verzekerde me dat het echt een babypiste was, dus wij in de stoeltjes. Nou, inderdaad; Jillis, die weigerde te leren remmen en alleen maar hard wilde, kon er helemaal geen kwaad; in schuss naar beneden met een slakkengang. Lilith verbaasde me; ze wist nog hoe ze moest remmen en bochten maken.
Het was wel jammer dat het steeds meer begon te betrekken en flinke mistnevels op kwamen zetten. Maar wat smaakt warme chocolade melk en een warme hot dog dan dubbel lekker!!
De sneeuw viel me ook niet tegen; geen steen te zien op de piste en hoewel wat pappige sneeuw was het allemaal erg leuk. Er waren zeker 10 stoeltjes liften die er allemaal erg aanlokkelijk uitzagen, maar met 2 beginners waarvan er 1 heel eigenwijs haalde ik het niet in mijn hoofd.
Vroeg in de middag gingen de liften al dicht; in deze tijd van het jaar kun je in Libanon ‘s morgens skien en ‘s middags in de zee zwemmen (in theorie). Tegelijk met de skiliften gingen ook de terrassen dicht (jammer) en stopte de Arabische muziek die over de piste schalde (opluchting). Dus niets geen apres ski.

Met tegenzin namen we afscheid van de bergen, en in de taxi hoorde ik dat onze terugvlucht vanuit Damascus gecanceld was. Er was een Arabische topconferentie, waardoor Syrie het vliegveld 3 dagen gesloten had voor al het vliegverkeer. Als we vanuit Syrie terug wilden vliegen, zouden we 2 dagen langer moeten blijven. Daar hadden we alledrie niet zoveel zin in, zeker omdat Peter ook een paar dagen thuis zou zijn na aankomst.
Ik ben de rest van de middag en de volgende ochtend bezig geweest in Beirut een alternatief te zoeken. Hoewel Bahrain Air ook vanuit Beirut terug vloog, kregen we niemand te pakken die hier toestemming voor wilde geven. Op een gegeven moment was ik het zat en besloot dan maar 3 enkele tickets te kopen, vanuit Beirut op de orspronkelijke vertrekdag en in Bahrein uit te zoeken of ik er nog iets van terug zou krijgen. (nu, twee maanden, 7 bezoekjes en heel veel emails en telefoontjes verder, lijkt het erop dat deze tickets terugbetaald worden, maar een bewijs heb ik daar nog steeds niet van in handen.)

Nadat ik de volgende ochtend de tickets gekocht had, zijn we naar de Jeita grotten geweest. Deze grot bestaat uit een boven- en onder grot. In de bovenste grot kan je wandelen, in de onderste grot wordt je in een electrische boot doorheen geloodst. We vonden het aardig, maar hadden achteraf alledrie liever een dagje extra geskied. Maar omdat we nu geen dag meer hoefde te besteden aan de terugreis naar Damascus, besloten we unaniem nog een dag te gaan skien. Helaas werd Lilith de laatste ochtend wakker met flinke koorts, ze kon niet op haar benen staan, wilde niets en was zelfs te moe om tv te kijken. Dus na enig overleg haar in de hotelkamer gelaten, met een telefoon, en zijn Jillis en ik gaan skien. Het was die dag echt stralend weer, en omdat ik nu alleen met Jillis was, zijn we een keer in een andere skilift gestapt. Al was het alleen maar om hem eens aan zijn verstand te brengen dat je echt moet leren bochtjes maken en remmen. De hele afdaling heeft hij tussen mijn benen ingeklemd gezeten (gaat toch een stuk makkelijker met kleuters), en beneden snapte hij eindelijk het nut van remmen en bochten maken. Nu moet je niet denken dat hij daar nu open voor ging staan; hij heeft de rest van de dag gewoon de babypiste rechttoe afgeraced. Zucht.

Jillis op skies.

Weer thuis bleek Lilith bijna constant geslapen te hebben. Ik heb wat sandwiches laten aanrukken, zodat ze niet weer alleen hoefde te blijven, en die hebben we voor de tv opgegeten.

De volgende ochtend was de koorts ietsje gezakt, maar flink onder de paracetamol is ze mee naar huis gevlogen, waar Peter, die de avond tevoren was aangekomen uit Singapore, ons van het vliegtuig haalde.