Animal Sanctuary Trust Indonesia (ASTI)

Met de Explorers group van de Heritage society ga ik regelmatig op woensdag een cultureel uitstapje maken. Vandaag stond een bezoek aan ASTI op ons programma. Dit is een non-profit organisatie, die in 2008 een doorstart heeft gemaakt met een failliet bedrijfje dat opvang bood aan beschermde dieren.

Asti staat onder strenge controle van de regering en krijgt daarvoor in ruil geen enkele financiele bijdrage of steun.

In Indonesie komt het smokkelen van beschermde dieren op grote schaal voor. Het probleem is dat deze smokkel in stand gehouden wordt doordat vooraanstaande inwoners hier op grote schaal er zelf aan mee doen. Het zijn nu eenmaal de welvarende Indonesiers die zich een aap, een krokodil of een tijger in hun tuin kunnen veroorloven.

De staf van Asti bestaat uit 9 locale en 1 Canadese medewerker. Zij zorgen voor ongeveer 70 dieren. Het is de bedoeling dat al deze dieren terug gezet worden in hun natuurlijke woonomgeving, en als dat niet mogelijk is, in elk geval naar een beschermde leefgroep verhuizen.

We kregen eerst een lezing over de dieren waar ze onderdak aan bieden. Per dier vertelde de Canadese dame, Annette, die al 10 jaar hier werkzaam was, hoe ze aan het dier zijn gekomen en wat ze er mee voor ogen hebben. 

Bijna alle dieren zijn dus door de overheid in beslag genomen (aangetroffen bij mensen thuis of in de handel) of worden door de eigenaars gebracht omdat ze het dier niet meer kunnen verzorgen. 

Zo vertelde Annette een verhaal over een vogel die half dood gebracht werd, en na een paar weken ook niet meer te redden bleek. Ondanks dat de eigenaar veroordeeld was  tot een geldboete stond hij opeens na een half jaar voor de deur om het dier weer op te eisen. Hij was een hoge politieke functionaris en wilde niet geloven dat zijn dier dood was. Hij liep het terrein op, vond een soortgelijke vogel, herkende deze als 'de zijne' en nam het zonder pardon mee. 

Ze hebben dit gemeld aan de overheid maar er nooit meer iets over vernomen.

Ook komt het voor dat tijdens een proces de rechter het betreffende dier zelf wil zien. Dan moeten zij dus heel veel moeite doen om het dier op transport te zetten; dier in de stress en zij met de extra kosten die ze nooit kunnen verhalen. Maar om de rechter even een uurtje naar het opvangcentrum te laten rijden is geen sprake van.

Er zitten grofweg een stuk of 25 apen, allemaal verschillende soorten, 3 krokodillen, 20 papegaaien, 2 cassowaries, 10 adelaars, wilde kleine katten, een hert, en 2 tijgers.

De krokodillen zijn het goedkoopst in onderhoud. Die krijgen 1 kip per week. Helaas komen de krokodillen niet in aanmerking voor terugzetten omdat ze allemaal langer dan 2 meter zijn. Hier ligt de grens, besloten door de overheid. Of een krokodil van 1.80m minder gevaarlijk is dan een krokodil van 2.10m.

We kregen allemaal een mondkapje voor en daarna mochten we langs de hokken gaan lopen;

Eerst de apen. Die zagen er stuk voor stuk uit of ze het niet naar hun zin hadden, en deze orang oetang spande de kroon in zieligheid;

Er waren verhalen over aapjes die als baby gebracht waren, en half dood gingen omdat ze hun moeder nog nodig hadden. De meeste apen hadden een chronische hepatitis B, ogenschijnlijk mankeerden ze niks en kwamen gezond over, maar deze beesten konden dus nooit meer terug naar de jungle. Zelfs als ze niet ziek zijn, lukt het zelden om ze binnen een jaar weer uit te zetten wegens rechtszaken die rond deze beesten lopen. 

Ik heb er moeite mee om te begrijpen waarom een beest, die dus wegens eens ziekte nooit meer terug gezet kan worden en nooit een partner kan krijgen, zijn leven in dit opvangcentrum moet slijten. Ik vind het geen 'dierwaardig' leven en ze houden een plek bezet voor dieren die wel een kans hebben op terugplaatsing. Maar Annette vond dat de meeste dieren hier wel heel goed verzorgd werden. Dat kan ik niet ontkennen, maar of dat een rechtvaardiging is om je vrijheid kwijt te zijn, betwijfel ik. Bijna alle apen kwamen depressief over, en ze gaf toe dat een paar dat echt waren...

Met de papegaaien had ik wat minder moeite. Ze zagen er prachtig uit en deze soort (eclectus parrots) had ik nog nooit gezien. Het mannetje is groen en het vrouwje prachig rood met paars en geel, en een blauwe buik;

De adelaars waren weer om niet vrolijk van te worden. Ook hier hebben de meeste een virus te pakken waardoor ze niet terug kunnen en ze kunnen ook niet bij elkaar want dan maken ze elkaar af. (sukkels)

De cassowaries (onder) zien er heel onschuldig uit maar zijn heel gevaarlijk. Ze vallen mensen aan door hun poten en nagels in de buikregio te zetten en brengen dan zoveel mogelijk schade toe. Als ze de kans krijgen pikken ze tegelijkertijd in je ogen...

Uil met vleugel ledsel

Maar het toppunt van zieligheid waren 2 vrouwtjes tijgers. Een is hier met haar moeder gekomen, die overleed en dochter bleek ook een virus te hebben waardoor terug plaatsing niet mogelijk is. En de ander is al te lang in gevangenschap en is niet 'wild' genoeg meer.

Het is waarschijnlijk de enige plek ter wereld waar je nog je vingers in een kooi kan steken (en ook je camera waardoor je wel mooie plaatjes kan maken);

Asti heeft dringend behoefte aan geld. Al voor US$ 10,- per jaar kun je donateur worden. 

annette.asti@hotmail.com  of  www.animalsanctuarytrustindonesia.org

                                                                                  .

feest in mijn yoga shala

Mijn yogashala bestaat 4 jaar en Yuli, de Indonesische eigenaresse en Nilesh, de Indiase leraar, vieren dat elk jaar tegelijk met Deepavali, het Indiase 'feest van het licht'. Dit Hindoestaanse feest viert niet alleen de overwinning van licht op duisernis, maar ook van kennis over onwetendheid, goed over kwaad en hoop over wanhoop. In India duurt dit feest 5 dagen en valt altijd in de herfst. Mensen maken hun huis schoon, versieren en vooral verlichten het huis zeer feestelijk en trekken de mooiste kleren aan.

Ik had al begrepen dat Nilesh het heel erg op prijs stelde als je in Indiaanse sari zou komen. Tijdens mijn bezoek in Singapore had ik in Little India een knal oranje jurk gekocht, met bijpassende broek en sjaal. Bij het zien van de foto's realiseer ik me dat ik nergens op sta; hebben jullie ook niks aan gemist want ik voelde me niet erg happy met die kleren.

Omdat Peter een paar uur voor aanvang weer was gevlogen, en ik niet eens heb OVERWOGEN om Jillis te vragen of hij zin had om mee te gaan, was ik wel heel blij dat mijn half Duitse, half Omaanse vriendin Dagmar heel graag mee wilde.

Ik had op verzoek van Nilesh een grote salade gemaakt als bijdrage aan het buffet, en een half uur te laat kwamen we aan. Het feest bleek al in volle gang; iedereen zat in de feestelijk versierde shala te luisteren naar 4 muzikanten die zeer vrolijke muziek ten gehore brachten. Achteraf hadden we nog wel 55 minuten later kunnen beginnen, want voor mij zijn 5 minuten muziek echt lang genoeg. Maar we hebben het braaf uitgezeten en de sfeer was ontzettend goed en ik keek mijn ogen uit naar alle dames die werkelijk de prachtigste sari's aan hadden;

Na dit muzikale begin werd er een prachtige video getoond van een reis naar Ladakh die Nilesh deze zomer heeft gemaakt met een aantal studenten. Dit was meer aan mij besteed en ik genoot er erg van te zien wat ik allemaal gemist had.

Hierna liep iedereen naar buiten. De tuin was prachtig versierd en verlicht en afgelopen week waren er heel veel nieuwe planten neergezet, het hek was compleet vernieuwd en zelfs diverse pilaren van het huis waren prachtig oranje geverfd.

Overal hingen glaasjes met waxine lichtjes en het was werkelijk geweldig mooi allemaal.

Het was een bijzondere avond en hoewel ik nog niet veel met mijn nieuwe yogavriendinnen gepraat heb, voel ik me ontzettend fijn in deze shala en ben ik ervan overtuigd dat ik ontzettend bof dat Nilesh in Jakarta is komen wonen!

                                                                                .

Progressive dinner op onze compound

Afgelopen zaterdag avond hebben we een progressive dinner georganiseerd op onze compound. Er wonen ongeveer 20 gezinnen, verdeeld over 12 huizen en 8 appartementen, en 10 gezinnen gaven aan op de geplande datum mee te willen en kunnen doen. (Er was eigenlijk NIEMAND die niet mee wilde doen, maar zie maar eens een datum te prikken dat iedereen kan. Maar het geeft wel aan hoe groot het enthousiasme hier is en ook de bereidheid om het met buren leuk te maken.)

10 stellen dat betekende 20 deelnemers en we besloten om 2 groepen te maken, dus een 5 gangen menu verdeeld over 10 woningen. Iedereen kreeg dus de opdracht om 1 gang te maken voor 10 gasten. Na elke gang werd er gewisseld van huis en groepssamenstelling. Welke gang jij moest verzorgen werd dmv loting bepaald, en na elke gang moest er dus precies op het juiste tijdstip gewisseld worden.

Nou, het liep allemaal gesmeerd. Iedereen had zich ontzettend uitgesloofd en behalve dat je buren ontmoette die je nog niet gezien had, kon je natuurlijk ook ongeneerd een kijkje nemen in alle huizen. Alle huizen op de compound zijn in dezelfde stijl gebouwd maar ze zijn allemaal heel anders. Het was erg leuk om de huizen van binnen te zien.

Het was nog een beetje spannend of Peter die avond wel zou kunnen maar gelukkig kwam het precies goed uit en landde hij 3 uur voor het eerste gerecht zou beginnen. Wij mochten aanschuiven in het huis van een Pakistaanse familie, die allerlei Pakistaanse hapjes had klaargemaakt;

Na 3 kwartier werden we verwacht voor een voorgerecht bij Katie, onze Amerikaanse overbuurvrouw die een garnalen salade had gemaakt.

De volgende gang, in het huis van de Engelse Liz en Miles, kregen we een tussengerecht in de vorm van een salade met chorizo en blauwe kaas;

Daarna kregen we een Indonesisch hoofdgerecht bij Zwitserse buren;

En het toetje (passievruchtentaart en champagne) bij ons;

Om half 10 werd de avond gezamelijk afgesloten met een (BYO) slaapmutsje aan het zwembad;

Iedereen was bijzonder enthousiast en de volgend datum voor een progressive dinner is al geprikt; begin februari!

Het is een ontzettend leuk concept voor wie buren beter wil leren kennen, en zeker in een stad als Jakarta is het een verademing niet met de auto erop uit te hoeven! En... het is voor niemand veel werk (behalve voor sommige dienstmeisjes...)

                                                                                .

Halloween op Atmaya recidences

Op Atmaya recidences, de compound waar ik woon, werd er een email rondgestuurd dat op zondagmiddag, 2 november, van 4 tot 5 uur kinderen langs de deuren mochten voor trick or treat, en daarna zou iedereen met wat fingerfood zich bij het zwembad verzamelen.

Peter moest weer vliegen dus die was er niet. Jillis voelt zich veel te groot voor Halloween maar voor de zekerheid nodigde hij wel Layla uit.

Toen hij door kreeg wat ik van plan was had hij vreselijk last van plaatsvervangende schaamte. Moeders horen gewoon de deur open te doen, een snoepje te geven en de deur weer te sluiten. Toen ik hem vroeg of hij zich nog de Halloween avonden in Gorinchem kon herinneren waar hele huizen werden omgebouwd tot spookkastelen, damde hij een beetje in. 

Ik besloot tot een 'tandartsen act'.

Allereerst versierde ik de ruimte voor mijn voordeur en hing ik een poster op;

Vervolgens bouwde ik mijn boeddha beeld in het halletje op tot mijn assistent en smeerde ik bloed op mijn koksjasje, deed een gebitje in en een mondkapje voor;

Zodra de kinderen aanbelden, deed ik open, duwde mijn mondkapje omlaag en vroeg ik of ze net zulke tanden wilden krijgen als ik met al dat gesnoep. 

Daarna vroeg ik ze binnen en moesten ze mijn assistente beleefd groeten. Net om de hoek van het gangetje had ik mijn 3 zits bank gezet, die een automatische beenlift heeft. Zodra ze zaten, (2 kinderen tegelijk) liet ik de beenlift omhoog gaan en moesten ze hun mondje wijd open doen. Ik stond inmiddels achter hen en zodra die mondjes open gingen, pakte ik een drilboor en liet de motor eens lekker zoemen boven hun hoofd.

Daarna mochten ze weer uit de stoel en kregen ze een snoepje.

Kinderen van de compound;

Tegen het einde besloten Jillis en Layla toch ook maar eens mee te gaan doen, en daarna gingen alle kinderen het zwembad in en de ouders gingen tevreden lekkere hapjes en drankjes eten. 

Een vader had 'droog ijs' gemaakt en onder een bowl met punch gezet. Groots effect en helemaal toen de kinderen ermee in het zwembad gingen spelen.

Ook Jillis en Layla;

Het was geen Gorcums halloween maar wel heel erg leuk (en de temperatuur een stuk aangenamer!)

.

Bantar Gabang

Bantar Gabang is een 110 hectare groot terrein op een uur rijden ten zuiden van Jakarta, waar nog geen kwart eeuw geleden rijstvelden waren. Elke dag dumpen  800 trucks hier meer dan 6 ton afval.

De mensen die het afval sorteren, de Pemulungs, (letterlijk; aaseters) wonen en werken op deze plek. Hun enige voordeel is dat ze geen last hebben van de verkeerschaos, want ze kunnen 'lopend naar hun werk'.

De meeste Pemulungs werken minimaal 6 dagen per week, 12 uur per dag, en verdienen nog geen 10 Euro per week.

Naar schatting leven 5000 mensen op deze kunstmatige bergen van afval. De meeste wonen in huizen van hout, oude tapijten, plastic en ander afval materiaal. Maar er staan verrassend genoeg ook huizen van steen die in vrolijke kleuren geverfd zijn. Van de 1500 kinderen die er wonen gaan er maar 500 naar de lagere school, die bovenop de vuilnisbelt gebouwd is. 250 kinderen gaan 's morgens naar school, en 250 kinderen volgen ‘s middags dezelfde lessen. Ze worden niet naar leeftijd ingedeeld maar naar het niveau van hun genoten onderwijs. Het dagdeel dat ze niet naar school gaan, helpen zij hun ouders. De kinderen die niet naar school gaan, werken fulltime. Vaak kunnen de ouders het kleine beetje dat de kinderen verdienen, niet missen om hun ook naar school te sturen.

Naast de lagere school, Yayasan Dinamika Indonesia, staat een middelbare school. Er zijn maar weinig kinderen die de strenge selectie doorstaan om hier naartoe te gaan. Meestal eindigt hun schooltijd tussen hun 10e en 12e jaar.

Beide scholen worden gefinancieerd door regering en sponsers.

Elke dinsdagochtend gaat een groep dames van 'Werkgroep72' naar Bantar Gabang. Zij gaan knutselen met een groep kinderen, via een roulerend systeem zodat alle kinderen om de paar maanden aan de beurt komen voor een knutselles.

We zouden vandaag een groep oudere kinderen krijgen, ik schatte ze tussen de 10 en 14 jaar. Het project was een uiltje van gekleurd papier en een wc rol.

Langzaam stroomde de klas vol. Er stonden 4 rijen van 5 banken, achter elke bank stonden 2 stoelen, dus er was plaats voor 40 kinderen. Toen alle plaatsen bezet waren, en de kinderen nog steeds binnen bleven stromen, zaten er op een gegeven moment 3 kinderen achter 1 bank, en daarna gingen er kinderen aan de andere kant van de bank zitten, zodat er 5 of 6 kinderen om een bank pasten.

De hele klas paste niet op 1 foto, dus maar in 3 stukjes; (van links naar rechts)

Toen het ophield met binnenstromen telde ik bijna 80 kinderen; we begonnen met het uitdelen van het materiaal en binnen 5 minuten zaten ze allemaal heel braaf te knutselen. Leneke, die een aardig woordje Indonesisch spreekt, legde de kinderen uit dat ze gerust iets anders mochten maken dan het uiltje. Er werden een paar vlinders gemaakt, en een draak, en een muis, en een heleboel uilen;

Na de les kregen ze allemaal een mandarijn en daarna was er nog tijd om even een rondje te lopen in de omgeving van de school;

 

Hier poedelen een paar ganzen in een klein vijvertje met een verdacht kleurtje water...

Tot slot nog 2 foto's van het schoolplein en een paar lokalen. (linker foto)  Vorig jaar was er opeens geld voor uitbreiding. 

En wat kwam er??

Een gloednieuwe moskee. (rechter foto)

Op het schoolterrein. Ik ga het niet eens PROBEREN om te begrijpen...

                                                                              .