Vandaag was Peter jarig en omdat Dubai de skype en de whats-app telefoon mogelijkheden blokkeert kon ik hem alleen per whats app feliciteren.
(Ik had natuurlijk mijn telefoon van de vlieg-modus kunnen halen maar dat vonden we allebei een beetje zonde van het geld).
Vandaag ging het tourtje door dat ik voor gister geboekt had, en keurig om 8 uur stond de jeep voor om mij op te halen.
De chauffeur was tevens onze gids voor vandaag. Hij heette Alan, was 70 jaar en kletste aan één stuk door. Ik dacht; ‘dat wordt nog wat vandaag’...
Hij was gepensioneerd, had 4 kinderen uit 2 huwelijken, die alle vier in Nederland woonden en zeer succesvol waren. (Heb ook alle foto’s van kinderen en kleinkinderen in de loop van de dag langs zien komen). Alan had ook een goede carriere achter de rug; dit deed hij een paar keer per week omdat hij het gewoon heel leuk vond.
Er was plaats voor 8 personen in de laadbak van de jeep maar er gingen slechts 2 andere mensen mee; een Oostenrijks echtpaar van mijn leeftijd, die we ophaalden van hun cruiseschip.
Hij begon gelijk weer een heel verhaal op te hangen toen de groep compleet was, in de brandende zon om half 9. 25 meter verderop was schaduw en ik vroeg of we niet daar het verhaal mochten aanhoren. (Oostenrijk keek ook zeer opgelucht).
Maar toen zei Alan dat hij eigenlijk wel klaar was en we gingen op pad. Tot mijn grote verrassing had hij een intercom systeem in de auto gemaakt; er hing een speaker bij ons in de achterbak en zodra hij achter het stuur zat ging de speaker aan en kletste hij door terwijl hij reed. Ideaal! Want echt; het was zeer interessant wat hij allemaal te vertellen had. Hij bleek echt de perfecte gids.
We kwamen eerst langs een plek waar ook hier flamingoes waren. Ofschoon het al de 10.000e flamingo’s zijn van deze reis blijven ze leuk om naar te kijken, en tja, dus ook maar weer een foto voor jullie;
Dit keer zaten ze wel heel vlak langs de weg. Je ziet echt het verschil tussen de kleuren (en dus tussen de leeftijd van de vogels).
Daarna reden we langs het oudste bewoonde plekje van Curacao, waar de oorspronkelijke inwoners, de indianen, hebben gewoond. Hier waren 2 natuurlijke zoetwaterbronnen. Maar het water is erg kalkrijk dus eigenlijk niet geschikt voor consumptie. Locale bewoners komen hier wel eens hun auto wassen, maar door de kalk vindt Alan dat ook eigenlijk een slecht idee. De bron;
Er hing een mystieke sfeer rond deze plek. (vond ik). Mooi!
Vervolgens gingen we langs een 4-wheel-drive route langs de kust naar het westen. We kwamen langs het vliegveld en vervolgde de kustlijn.
We kwamen langs de enige 2 boerderijen op Curacao. De geiten en koeien lopen grotendeels vrij rond (met risico op aanrijdingen) en keren zelf 's avonds terug naar huis. De boerderijen zagen er erg sjofel uit;
Op een gegeven moment ontdekte ik deze warawara, een roofvogel die leeft van dierlijke lijkjes of kleine beestjes. Zoekplaatje;
Close up van internet;
Rijdend op de kustweg kun je de 3 plateau's van het eiland goed zien. Door het hoge ijzergehalte is het 1e plateau rood-achtig. Dit stuk staat in de regentijd bijna constant onder warer;
Je kunt hier 4 catctussoorten vinden; de rechte lange met wittige topje is de cat cactus. Er zijn ook bol-cactussen (balvormig) en de cactus-vijgen.
De kronkelige middenvoor op de foto is de 'Spanish lady'. Een doorn van deze cactus in je vel kan daar 3 maanden zitten irriteren zonder dat iemand de doorn eruit krijgt;
Er zijn veel grotten in het westen van Curacao in de kuststreek. Vroeger schuilden hier vaak weggelopen slaven. Dit is een pad naar een grot;
Deze grot heet Kueba di Brua (heksengrot). Dit was een geliefde schuilplaats omdat de slavenmeesters dachten dat deze grot behekst was en ze liever een slaaf kwijt waren dan dat ze hier gingen zoeken;
Vleermuizen vlogen geluidloos heen en weer.
Wortels van bomen boven de grot vinden hun weg door de spelonken in de grot;
Helaas stond Shete Buka, waar ik gister vergeefs heen was gegaan, niet op het programma van deze tour. Maar volgens Alan komen de waterholes die daar te vinden zijn, erg overeen met deze. Het lijkt een onschuldig plasje water;
Tot een golf op de kustlijn beukt en door een verbinding een fontein van zout-waterdruppels over je heen sproeit als je te dichtbij staat;
Een indrukwekkend gezicht.
Hierna gingen we op weg naar St. Cristoffel national park. Bij de ingang troffen we nesten van de trupiaal Kacho, ingenieus gebouwde hangende mandjes;
Deze gele vogel maakt bovenstaand nest. Ik heb deze vogels ook van dichtbij gezien, maar ze zitten ergens te kort om er een foto van te maken dus deze van internet;
We zagen ook nog zijn oranje broer (foto ook van internet);
Hierna reden we het national park St. Christoffel binnen. Dit park is vernoemd naar de hoogste berg; de St. Christoffel van 377 m hoog. Je kunt hem beklimmen maar dat zat niet in de tour. Het hele park is 2000 hectare groot en we deden een kleine wandeling waar je goed zicht had op de berg;
Er groeiden veel bromelia’s in alle tinten groen, geel tot rood en paars. Ook de 4 cactussoorten waren vertegenwoordigd. In dit park lopen veel herten en we zagen er eentje diep achter de struiken.
Behalve de vele cactussen zagen we ook de Bromelia in alle kleuren. En veel cactusbaard; de grijs-groene draden die wij als kerstversiering gebruiken. Ze groeien alleen als de lucht zuiver is.
Ook zagen we weer een wariwari;
Nog een laatste foto van de St. Cristoffel berg en toen reden we het park via een prachtige weg weer uit.
Op weg naar Westpunt zagen we nog dit 'lollipop' huis. Zelfs de bomen rond het huis waren geverfd.
Sinds lange tijd mag iedereen op Curacao zijn huis verven in de kleur die hij mooi vindt. Niks geen gemeente commissie die de kleuren voor jou bepaald. Dit is vast gelegd door een vroegere gouverneur, waarvan later bleek dat hij aandelen in de verfhandel had!
Hier een bolcactus naast een Agave. Van agave wordt hier tequila gemaakt;
Deze boom draagt kalebassen. een keiharde vrucht (vroeger werden hier drinkbekers voor slaven van gemaakt. De vrucht is grijzig van binnen, met veel pitten en weinig smaak;
Alan met een kalebas;
Vroeger stonden er 100 landhuizen op Curacao. De slaven bebouwden de barre grond rondom het landhuis. Heden ten dagen staan er nog 55 landhuizen, de meeste open voor publiek in de vorm van een museum of restaurant.
Curacao stond bekend als de plaats waar alle nieuwe slaven uit Afrika aan land kwamen om opgelapt te worden na de barre zeereis, die minstens 25% niet overleefde. Vervolgens werden ze naar het gehele Amerikaanse continent verscheept.
In 1863 is op Curacao de slavernij afgeschaft. Veel slaven bleven werken voor hun werkgever, en kregen hier een zakcentje voor. Ze maakten hun eigen huizen. Dit is een model van een vroegere ex-slaven-huisje;
Na Westpunt reden we terug via de oostkust. Hier zijn prachtige snorkel- en duikstranden. We kwamen eerst langs Playa Grandi, ook wel Playa Piskado genoemd. Hier word veel vis gevangen, en op het strand verwerkt. Het restafval wordt teruggegooid in zee waar veel schildpadden op afkomen. Er is een kleine pier waar vanaf je mooie foto's kan maken van de schildpadden. Er waren er minstens 10 en ik popelde om er tussen te zwemmen. Oostenrijk was hun badkleding vergeten maar er was genoeg tijd en ik kon het niet laten om even het water in te gaan. Prachtig! Je mocht de schildpadden niet aanraken maar zij jou wel en ze kwamen griezelig dichtbij. Omdat het water zo ontzettend helder en ondiep was kon ik ze veel beter zien dan op de Galapagos;
De schildpad foto's heb ik vanaf de pier genomen. Er zwommen ook heel veel visjes rond.
Van het volgende strandje ben ik de naam vergeten. De rots aan de linkerkant is 15 meter hoog en er sprongen regelmatig jonge knapen vanaf;
Daarna kwamen we op Playa Laguna. Er was hier wel wat vis maar niet zo veel. Het water was echter dermate aanlokkelijk dat ik er nog een keer in ging om de hele lagune door te zwemmen. Ik moest nog wat overtollige energie kwijt en ik koelde ook heerlijk af;
We kwamen ook nog langs één van de beste snorkelstekjes van Curacao maar ik was nu al 2 keer het water in geweest dat ik het nu wel geloofde. Bovendien wilden we allemaal een beetje bijtijds terug in Willemstad zijn om de grote carnavalsoptocht van Curacao nog mee te maken.
Vervolgens kwamen we bij een landhuis waar in 1795 een grote slavenopstand was georganiseerd. Helaas mislukte de opstand. Dit landhuis is nu een museum maar was vandaag dicht ivm carnaval. Jammer.
Dit waren de huizen van de slaven. Als herinnering aan de opstand is er later dit standbeeld van de witte vuist neergezet;
Het zou nog 68 jaar duren voor de slaven op Curacao echt vrij waren. Toch had je als slaaf op Curacao volgens Alan het beste leven van alle slaven in heel Amerika.
Voor het landhuis staat onze jeep.
De landhuizen op Curacao zijn allemaal deze kleur geel. Dat komt omdat de dividivi bomen een bruine peul produceren, die als hij van de boom valt langzaam geel verkleurt en een goede basis is voor verf.
Dit is de grond rond het landhuis. Hier moesten de arme slaven dus iets van landbouw proberen op te zetten;
De laatste stop van deze uitstekende tour was het geliefde uitzichtpunt van Alan op Curacao. Ik moest inderdaad toegeven dat het prachtig was;
Rond 15.30 uur werden we in Willemstad afgezet. Om 11 uur vanochtend was de grote carnavalsoptocht van Curacao begonnen. Hij zou in de namiddag in het centrum eindigen. Maar om half 4 was er nog niets te zien of te horen en ik besloot de optocht tegemoet te lopen; gewoon een kwestie van het volgen van de dranghekken.
Iets na 16 uur kwam ik de eerste wagens tegen. Ik wilde net als in Aruba de hele optocht tegemoet lopen. Dat gaat wat sneller dan al die wagens langzaam te laten passeren. En dan blijf ik zelf ook lekker in beweging. Maar al snel bleek dat het hier geen doen was. Te veel mensen. Ik kwam langs een plekje met veel vrije stoelen in de schaduw en ik besloot hier dan maar de optocht een poosje langs te laten trekken. Ik moet toegeven dat dit de indrukwekkendste optocht was. Alan had verteld dat er vroeger 100 groepen meededen en dat dit tegenwoordig er nog maar 27 zijn. Het is erg duur voor de mensen om mee te lopen door de hoge prijs van de kostuums, de praalwagens en de muziek. Als toeschouwer hoef je niets te betalen.
Deze eenzame Japanner op een vrij kleine wagen vond ik het mooiste.
Hoewel deze oma al minstens 6 uur onderweg moet zijn geweest, hield ze het goed vol!
De carnaval kostuums variëren in prijs tussen de 700 en 4000 dollar. Ik denk dat deze veren outfits tot de duurste behoren.
Genoeg dikke borsten en flinke dijbenen...
De meeste mensen in de optocht genoten volop. Als de optocht stremde - wat om de haverklap gebeurde - bleven ze dansen en gingen ze vaak even in hun ‘achteruit’ en ‘vooruit’ voor er weer schot in de zaak zat.
En ze bleven drinken. Vooral cola. Je zag inmiddels duidelijk wie er regelmatig iets in de cola had gedaan; die liepen niet meer zo in een recht lijntje.
Ondanks dat er ‘slechts’ 27 groepen waren, was na anderhalf uur het eind nog lang niet in zicht maar had ik wel genoeg gezien. Het liep tegen 6 uur. Etenstijd. En ik had geen idee of er nog bussen reden.
Ik liep 4 km naar de bushalte voor mijn bus en ja hoor; gelukkig stond mijn bus al te wachten. We waren in een record tempo thuis want dit gedeelte had de optocht vanmorgen meegemaakt en was nu volledig uitgestorven. Ook alle restaurants waren dicht. Maar ik had nog genoeg in mijn koelkast gelukkig.
Een top dag!
.
