7 februari. Isla Isabela

Vanmorgen werd ik vroeg wakker en heb op internet gezocht wat ik hier kon doen. Het ging voornamelijk om 3 tourtjes die ik dus allemaal minder aantrekkelijk vond dan het aanbod op Santa Cruz. Ik besloot vanochtend te gebruiken om zelf het eiland te verkennen en dan de middagboot naar Santa Cruz terug te nemen. 

Ik vond het te stil hier. Lekker als je houdt van dagen bakken op het strand met een goed boek, maar dat is niks voor mij. Ook het fruit en de groente die hier te koop zijn, zijn zeer beperkt en slecht van kwaliteit.

Opgelucht dat ik dit besluit genomen had, ben ik vroeg op pad gegaan. 

Als eerste een paar km gelopen naar het Arnaldo Tupiza Tortoise Breeding Center. Het was een prachtige wandeling. Klein stukje door het dorp, waar diverse meertjes liggen met watervogels en pelikanen. Helaas te hier geen dieren te zien;

Daarna een stukje over het enorme strand, dat ik op dit tijdstip van de dag nog helemaal voor mezelf had;

Nou ja... ik moest het wel delen met zeeleguanen, strandlopers, grabus grabus krabben, een pelikaan en dit exemplaar;

Daarna via een prachtige route langs mangrove verder gelopen. 

Vogels maakten een hels kabaal maar je zag ze niet.

Wel heel veel leguanen, die blijf ik leuk vinden;

Ik kwam ook nog langs 2 meertjes, en jawel; pelikanen, Bahama pijlstaarteenden en Amerikaanse steltkluten (wat die beesten zijn met de rode snavels - links op bovenste foto onder - weet ik nog niet);

Amerikaanse  steltkluut

In totaal 5 flamingo’s gezien; was ik tevreden over. Soms zitten er veel meer en soms geen enkele.

Na een uurtje kwam ik bij het schildpadden centrum aan.

Van alle dieren op Isla Isabela zijn de reuzenschildpadden het meest met uitsterven bedreigd. De grootste bedreiging nu zijn nog de ratten die de eieren opeten. De reuzenschildpadden op dit eiland verschillen van die van de andere eilanden. Hun schild is aan de bovenkant veel platter. 

Ze zijn al een aantal jaar met dit centrum bezig. De volwassen schildpadden die hier zitten, hebben in 2 jaar al voor meer dan 200 nakomelingen gezorgd, wat een enorm succes is. Als die nakomelingen groot genoeg zijn dat ze geen natuurlijke vijanden meer hebben, worden ze teruggezet in het wild.

Er werken behalve een vaste ploeg Ecuadorianen een afwisselende ploeg vrijwilligers van over de hele wereld, die hier 4-6 weken hun vakantie aan opofferen. (En dan ook nog zelf hun ticket en voedsel moeten betalen!).

In ruime kale vlaktes leven diverse groepen schildpadden, gesorteerd op grootte.

Groep pubers

De echt grote jongens zijn de 100 jaar gepasseerd. Ze zijn dan nog volop vruchtbaar en ze kunnen 150 jaar oud worden.

Ik vond de terreinen wel ruim maar ook wel kaal om te zien. Een vrijwilligster vertelde dat ik geluk had; ze worden slechts 3 keer per week gevoerd en dan is er leven in de brouwerij. De rest van de week liggen ze allemaal in de zon te suffen.

Ik heb een poosje staan kijken bij een paar flinke exemplaren. Eerst steekt hij z’n nek uit, pakt een blad, trekt zijn kop helemaal in waardoor het blad dichterbij komt, dan gaat hij er met een poot op staan en daarna wordt het zo snel mogelijk naar binnen gemalen;

Zo. Dat was lekker. Nu het volgende blad.

Af en toe verdringen ze elkaar voor het lekkerste hapje. De grote jongens zien er geen bezwaar over de kleinere heen te walsen;

Er was nog geen enkele bezoeker, en ook op de terugweg naar het dorp kwam ik niemand tegen.

De winkels waren inmiddels wel open gegaan en ik ging eerst maar eens een bootticket terug zien te scoren. Dat viel nog niet mee; alle middagboten zaten al vol. Maar bij de 3e winkel had ik gelukkig toch beet.

Daarna teruggegaan naar mijn kamer. Omdat de a/c kapot was kon ik zonder probleem de kamer opzeggen. Ik had al contact gehad met mijn oude kamer in Santa Cruz en die was gelukkig de komende dagen nog leeg en daar kon ik zo in.

Opgelucht dat de beslissing terug te gaan ook uitvoerbaar bleek, trok ik mijn bikini aan en liep naar een ander strand waar je kon snorkelen. Ik nam mijn zwembrilletje mee; eens kijken of het daar ook mee ging. Mijn reistas zit te vol om ook nog een snorkelbril te kopen. Volgende keer ga ik toch zonder yogamat op pad, en met rugzak. Hoop dat de wieltjes onder de reistas het nog een maand volhouden...

Bij het snorkelstrandje aangekomen, stond ik nog even te twijfelen of ik er wel in zou gaan, maar toch maar gedaan. De tropische vissen waren er wel, maar vielen vergeleken de vorige snorkelsessie tegen. Maar; opeens zag ik een zeeleeuw onder me door zwemmen!! Een zeeleeuw!!! Geweldig toch?! En even later zag ik 2 zeeleguanen zwemmen en ook nog een waterschildpad. De schildpad was niet zo groot als een paar dagen geleden maar veel mooier.

Ik merkte dat het zwembrilletje prima werkte. Je moet natuurlijk regelmatig ademhalen, maar hij besloeg niet en zonder flippers moet je ook meer zwemmen waardoor ik het totaal niet koud kreeg.

Heel tevreden liep ik daarna weer terug naar de kamer, at mijn bij elkaar geflanste lunch (een paprika die nog maar een beetje verschrompelt was, een ui, knoflook, een bakbanaan, 2 tomaten, opgeleukt met een bakje macadamianoten. Combinatie van niks maar het moest maar. En toe 2 appels en 3 kleine banaantjes).

Ik ging inpakken, las nog een uurtje en daarna zat er niks anders op; tijd voor die 

💣💣💣🪓🪓🪓🔪🔪🔪 boot.

Ik moet zeggen; deze was IETS beter te doen. Misschien omdat ik me erop had ingesteld. In elk geval was de boot kleiner, en zat minder volgestouwd. Peter had aangeraden op het achterdek te zitten, dus daar begon ik, maar ik zat vol in de zon en de dieseldampen rook ik al binnen 1 minuut. Dus toch maar helemaal voorin de boot gaan zitten. De deining was daar inderdaad iets erger, maar dat had ik toch liever dan de hete zon en die dieseldampen.

Verstand op nul en wachten nu tot we er waren. Dan duurt 2 uur toch erg lang. Maar ik was gelukkig ook minder misselijk en ik kon tegen een leuning leunen, en de meneer naast me zat ook 20 cm verder weg. Ik had echter geen horloge van iemand om op te kijken, en ik zat gewoon de tijd uit. Er zijn er maar 2 over hun nek gegaan, dus dat viel ook mee.

Weer terug in Santa Cruz liep ik gelijk naar ‘huis’. Het was inmiddels al 6 uur maar ik moest nog niet aan eten dénken.

Ik kreeg pas om half 8 een beetje honger, en had niks in huis dus mooi nog even een wandelingetje. De straat met alle restaurantjes, met lange eettafels in het midden, was nu gezellig druk en ik besloot een vis uit te kiezen die tentoongesteld lag. Voor $10,- kreeg ik de gekozen vis (bacalao; een soort kabeljauw), vers gegrild, in kokossaus, met een koolsalade. De rijst en patat had ik afgeslagen. Ik kreeg er ook nog een glas limonade bij.

Ik had er meer dan genoeg aan en ik zat naast een jong Duits stel waar ik een praatje mee maakte. Dit is een foto van een deel van de straat, rechts zie je een tafel met uitgestalde vis;

Zoals jullie misschien kunnen zien is de gemiddelde toeristische leeftijd op de Galapagos ruim 50+.

Amerikanen boeken vooral een cruise. Aziaten zie je nauwelijks. Wel heel veel Duitsers en Canadezen. Nederlanders moeten er ook zitten maar nog niet tegengekomen.

.