19 februari. Rondje Zuid.

Vanmorgen om 7.15 uur stapte ik op de fiets. Het zware rek voorop was een beetje onhandig maar het zadel lekker zacht en hij fietste prima. 
Dus vol goede moed begon ik aan ‘rondje zuid’.
Ik fietste eerst langs de dure hotels hier en het vliegveld aan de andere kant van de weg. De hele reis ben ik 1 andere fietser tegengekomen. De meeste toeristen gebruiken hun auto en veel cruise-toeristen huren een golfkarretje. Sommige stellen passen maar net naast elkaar in het karretje en puilen stukken dijbeen aan beide kanten uit het karretje.

Ook hier muurschilderingen maar niet zo mooi als op Aruba;

Al gauw lag de bewoonde wereld achter me en reed ik langs de vrij rustige westkust naar het zuiden. Wit strand maar veel stenen en koraal;

Opeens zag ik een flamingo in een plasje water. Het stikt op Bonaire van de flamingo’s, maar de meeste vliegen bij zonsopgang naar Venezuela om daar hun buik vol te eten. Dit is een grijze, dus nog een jonkie, want de algen hebben zijn veren nog niet de mooie roze kleur gegeven;

Ook heb ik een poosje naar 3 pelikanen staan kijken. Ik vond het ongelofelijk dat ze in de  vrij ondiepe branding snoekduiken durven maken. Loodrecht laten ze zich dan uit de lucht vallen met de snavel omlaag. Ik heb nog aan mijn oom gevraagd of dit echt pelikanen zijn die dit soort kamikaze stunten uithalen. Volgens hem is het de bruine pelikaan die dit doet. Ze hebben zelfs extra schedelbescherming om de klappen op te vangen. Andere soorten pelikanen gebruiken de bek als een visnetje terwijl ze op het water dobberen.

Aan de linker kant van het fietspad lag een enorm zoutmeer;

Ik kwam ook 3 wilde ezels tegen;

(En een eindje verderop wilde geiten).

Aan het eind van het zoutmeer kwamen de zoutpannen in beeld;

Er moeten ook roze tot paarse kleuren zoutpannen zijn maar ik kon die niet onderscheiden. De zoutwinning is de belangrijkste reden dat Bonaire ooit een kolonie van Nederland is geworden. De West-Indische Compagnie begon in de 17e eeuw naast slaven, suiker, tabak en delfstoffen ook te handelen in zout.

Gedurende bijna 250 jaar zijn er tientallen miljoenen kilo’s zout gewonnen en naar Nederland verscheept. Voor de zoutwinning werden Afrikaanse slaven misbruikt. De slaven woonden eerst in Rincon, meer dan 30 km noordelijker. In 1850 werden kleine huisjes bij de zoutpannen gebouwd waar de slaven konden overnachten. In de kleine huisjes sliepen 2-6 slaven dus verre van comfortabel en geen enkele voorziening. 13 jaar later werd de slavernij afgeschaft en dit betekende vrijwel direct het einde van de zoutwinning op Bonaire.

Pas in 1966 hervatte het Canadese bedrijf Cargill de zoutwinning mbv machines. Per jaar produceert dit bedrijf 400 miljoen kilo zout; dat is per jaar meer dan de Nederlanders in 250 jaar weggehaald hebben...

Tegenover de witte zoutbergen zie je een transportband voor het zout boven de weg richting de zee lopen. Dit is een pier waar de schepen aanleggen om het zout te laden;

De blauwe obelisk komt nog uit de tijd van de Nederlandse zoutwinning. Zij gebruikten vroeger 4 zones waar zout geladen werd; de blauwe pan, de witte pan, de rode pan en de oranje pan. Door de naaldvormige obelisken konden de schippers exact zien waar ze moesten zijn - de kleur gaf de kleur van het zout aan. De witte, rode en oranje obelisk staan er ook nog steeds, een eindje verderop.

Ook de slavenhuisjes zijn nog te zien. De rode slavenhuisjes zijn bij de laatste verfbeurt per ongeluk geel geverfd en dit is maar zo gelaten;

Na de huisjes fiets je een heel stuk langs het Pekelmeer. Hier kun je flamingo’s zien, maar ze zijn erg schuchter en komen zelden dicht bij de weg - als ze die dag besluiten niet naar Venezuela te vliegen dus. Ik zag een hele kolonie; de vage roze vlek in het midden;

Langs de hele westkust zie je met gele stenen aangegeven waar je wel en niet mag snorkelen, duiken, kite-surfen en windsurfen. Elke paar kilometer heeft het strand een andere naam. Door de sterke constante wind is Bonaire een ideale surfstek, het hele jaar door.

Bij de zuidpunt aangekomen kun je de Willemstoren zien staan. Deze is in 1838 gebouwd en vernoemd naar koning Willem I. De ronde vuurtoren is 21 meter hoog en nog in prima staat. Hij wordt tegenwoordig automatisch aangestuurd en het vuurtorenwachtershuis er naast is een ruïne (niet op de foto);

Na de Willemstoren fiets je langs de oostkust omhoog. De zee is hier een stuk ruiger en je vangt constant zeedruppels. Er liggen hier veel stenen en aangespoeld koraal;

Je kunt hier absoluut niet het water in.

Na een flink stuk fietsen - tegenwind (je hebt hier altijd tegenwind of zijwind - schuin tegen. Het klinkt niet logisch maar neem van mij aan dat het toch kan) kom je aan bij de Lac Baai. Dit is een ondiepe lagune die door een koraaldam beschermd is. Hierdoor heb je wel wind maar geen stroming. De baai is uitstekend geschikt om te kanoën (door de mangroven) en te surfen. Er is een luxe club, de Sorobon beach club, en een paar meter verderop is de surfclub met de Hang Out bar. Ik koos voor de surfclub en genoot van de kleurige zeilen, de soepele surftechnieken van de surfboys en natuurlijk ook veel gestuntel;

Ben ik even blij dat ik geen 20 meer ben. Dan had ik het zeker ook moeten proberen van mezelf. Nu kon ik lekker in een stoel met een fruitshake genieten van het spektakel. 

Ik stond net op het punt om weer verder te fietsen, komt er net zo’n bui uit de lucht als gister. Alleen was deze een stuk beter ‘gepland’; ik had geen haast, had een leuk en droog plekje en het was binnen 15 minuten weer kurkdroog.

Ik fietste verder en kwam langs de ezelopvang van Bonaire. De Spanjaarden hebben ooit de ezels ingevoerd, en nadat ze niet meer als lastdier gebruikt werden, lopen ze in het wild. Er is eigenlijk te weinig eten voor ze en vaak worden ze aangereden. In de opvang krijgen ze eten, drinken, hebben afdakjes om te schuilen en krijgen medische verzorging. Het is een groot gebied en ze kunnen hier gewoon ezel zijn. Ze hoeven nooit te werken en hun vlees is oneetbaar. Er leven nog ongeveer 400 ezels in het wild die alleen in de opvang terecht komen als ze medische hulp nodig hebben. De mannetjes ezels in de opvang zijn gecastreerd. In het wild worden dus nog wel jongen geboren; draagtijd is 13 maanden maar 6 weken na de geboorte is de moeder weer vruchtbaar. Aangezien ezels 55 jaar kunnen worden, zal het lang duren voor ze uitgestorven zijn op Bonaire. Eigenlijk is het voor de natuur van Bonaire beter als de ezels verdwijnen maar de mensen van Bonaire willen de ezels niet kwijt van hun eiland...

De opvang moet het hebben van donaties en entreegeld. Je kunt ook zakken wortels kopen en hier de ezels mee voeren. Dat kan alleen als je met de auto het park in gaat; als je lopend de ezels zou voeren wordt je echt lastig gevallen. Ze zijn nu ook al opdringerig genoeg maar weten dat lopende mensen hen niet voeren. Maar de 2 dames in dit golfkarretje hadden echt een probleem;

Deze foto vind ik zelf erg mooi.

Er stond ook nog een uitzichtstoren waar je een groot deel van het terrein kon bekijken, en Kralendijk in de verte kon zien liggen. (De ‘hoogbouw’ links op de foto is een cruise schip); (Foto wil niet opladen. Volgt dus nog) Hierna was het nog een kilometer of 5 terug naar Kralendijk. Het hele rondje was ruim 45 km. Ik had nog de helft aan batterij over (had een beetje zuinig gedaan en wilde ook niet te hard fietsen met al die kuilen hier). Ik heb in een locaal tentje om half 2 geitenstoofpot gegeten (was erg lekker, denk 48 uur staan sudderen, haha).  Daarna ben ik de fiets gaan omruilen voor een exemplaar zonder rek boven het voorwiel. Het zadel was iets harder van mijn nieuwe fiets maar hij fietste veel prettiger. Daarna ging ik alle soevenirswinkels van Kralendijk bekijken en die hielden me de rest van de middag ruim zoet.  .