5 februari. Naar het onbewoonde Galapagos eiland PLAZA SOUTH.

Vandaag dus niet naar de tour naar het onbewoonde eiland Bartelomé, dat beroemd is om dit landschap (foto van internet);

maar naar het eiland Plaza South waar ik op korte termijn nog heen kon voor een tour en waar van het leuke meisje van het reisbureau mij gister had verzekerd dat ik daar geen spijt van zou krijgen.

South Plaza is een klein eiland, 0.13 km2. Er wonen hier ontzettend veel vogels, zeeleeuwen en landleguanen. De vegetatie is ook totaal anders dan op andere eilanden; er groeien alleen maar peer-cactus bomen en de Sesuvium bodem bedekker kleurt in het droge seizoen van groen naar rood. Ondanks dat we dik in het regenseizoen zitten, was de bodem nog? al? spectaculair rood;

Ik werd om 8 uur opgepikt en per bus werd de 45 km overbrugd naar de jachthaven in het noorden. In het busje zaten 4 Duitse stellen, die elkaar duidelijk kende wat de feestvreugde niet verhoogde voor de rest; een oudere, hele erge domme Amerikaan, een 30 jarige Griekse en ik. Ik vroeg eerst eens wat aan een Duitse vrouw die me het aardigste leek, maar die bleek geen Engels te verstaan. Dus dan die Griekse maar. Nou - schot in de roos. Die begon gelijk terug te kleppen en dat heeft ze de hele dag volgehouden. Ze heette Nadia, deed iets in de IT en woonde al jaren in Dusseldorf. Sinds haar 24e heeft ze besloten niet te wachten wanneer vrienden mee kunnen op vakantie en gaat ze al 5 jaar alleen op pad - en heeft haar 80e land al binnen. Niet slecht voor haar leeftijd!

Het is een erg bijdehante tante die 6 talen sprak en regelmatig haar Spaans op de bemanning uittestte. 

Na de busrit werden we met een dinghy naar een jacht gebracht, dat ons in flinke vaart naar Plaza South zou varen. Ik zag al reis-pilletjes rond gaan onder de Duitse dames. Ik had inderdaad gehoord dat de zee flink golfde, dus ik hoopte maar dat het goed ging.

Nadia kende de boot en vloog van de dinghy als eerste de boot in, schopte braaf haar schoenen uit en klom als een aap naar de bovenste etage, waar ze de beste plekjes voor ons inpikte. 

De oude Amerikaan, die al door had dat hij van het Duitse front geen sjoege kreeg, probeerde met ons aan te pappen. Maar buiten dat hij er erg onsmakelijk uit zag (hij was erg verbrand door de zon en had overal dikke klodders creme op zitten, die de consistentie van zinkzalf had), was hij ontzettend dom. Wij hadden allebei geen zin in hem dus die droop ook af.

Na een uurtje varen bereikten we Plaza South. Het was inderdaad een eilandje van niks, maar er was ontzettend veel te zien. Zodra we voet aan land zetten, zaten er al overal zeehonden, de meesten met jong. Je moest af en toe goed kijken wat zwarte rots en wat zeehondenjong was (1e foto; zie je ‘m?);

De gids wees ons op een paar haaien die voor de kust op de zeehondenbabies loerden. Het waren gevaarlijke haaien en je kon hier absoluut niet zwemmen!

Ook zagen we al gauw onze eerste zeeschildpad zwemmen. Maar de haaien en de schilpad waren te ver weg voor mijn Iphone.

Toen we uitgekeken waren op de zeehonden, liepen we nog geen 5 meter en toen zagen we ze al; de gele landleguanen (conolophus subcristatus) die typerend zijn voor Plaza South.

Ze lagen allemaal te suffen onder de cactusbomen. De gids vertelde dat ze niet gewoon in de schaduw lagen, maar ze lagen allemaal te wachten op het afvallen van oude gele cactusbloemetjes. Dat was hun voornaamste bron van voedsel. Het lijkt mij frustrerend om de enige manier om aan eten te komen rustig afwachten is...

Ze lagen meestal in groepjes van 3-5; één mannetje en de rest vrouwtjes. 

De heren zijn meestal wat geler, maar sommige dames kunnen ook aardig gekleurd zijn. Maar de kam van de heren op hun kop en rug is duidelijk veel groter dan die van de dames.
Ze kunnen 1.20 m. lang worden en worden 20-40 jaar oud.

Voorste is een vrouwtje, achterste een mannetje.

Dit vrouwtje kauwt op een haar door de gids toegegooide verschrompelde cactusbloem die op punt stond af te vallen.

Dit vrouwtje komt ook tot leven en kijkt ons hoopvol aan; zou er nog meer gegooid worden? (Nee dus.)

Er zijn ook hybride leguanen op dit eiland. Dit is een kruizing tussen de land- en zeeleguaan maar die zijn erg zeldzaam en vandaag ook niet gezien.

Nadat iedereen 300 zeehonden foto’s en 500 leguanen foto’s had gemaakt, liepen we rustig langs de steile rotskust verder het eiland op. Het was erg zonnig en warm en de het kleine beetje schaduw van de cactusbomen was al bezet. Tenminste... van de cactusbomen die in bloei stonden. Leguanen zijn niet gek!

Al gauw kregen we door dat het stikte van de vogels. In de lucht, maar als je een poosje goed naar een rotspartij keek, zag je daar erg veel vogels, meestal met jong(en). Omdat niemand op dit eiland eieren lust, kun je ze ook op het land zien zitten broeden. Het ei gewoon op de grond tussen de poten. Pa en ma wisselen het broeden om beurten braaf af.



Een zwaluwstaart meeuw, herkenbaar aan de rode kring rond de ogen.
Even m’n ei bekijken en omdraaien... zo... en snel weer zitten;

De 2 beroemdste vogels van de Galapagos zijn de grote fregatvogel en de blauwvoetgent. We hadden een kans dat we ze allebei zouden zien maar op sommige eilanden ben je hier meer zeker van. Echter binnen een paar seconde zag je de eerste fregatvogels al rondzwermen. Fregatvogels hebben een zwaluwstaart en we zagen er ontzettend veel vliegen. De vrouwtjes waren door hun witte borst heel duidelijk te herkennen in de lucht;

Mannen hebben een rood zakje onder hun bek hangen (foto van internet), dat ze in de paartijd kunnen opblazen tot enorme proporties. Op Plaza South was het nu echter de tijd voor de baby fregatvogels dus geen opgeblazen kelen gezien. Maar het moet er dus zo uitzien (foto van internet);

Het zijn uitstekende duikers en ze zijn ook niet te beroerd gevangen vis van andere vogels te stelen;

We zagen nog een hele boel andere vogels. De meeste te klein of te ver weg. (Wim; geef gerust advies als ik de verkeerde naam heb gebruikt!)

De Nazca gent; een nieuwsgierige vogel (boven).
En nog een paar zwaluwstaartmeeuwen (onder).

Terwijl de rest van de groep nog bezig was met de Nazca gent op allerlei telelenzen in beeld te krijgen, ging ik ergens bij een rots zitten kijken. Eigenlijk naar het prachtig opspattende water, maar ik ontdekte ook langzaam steeds meer nesten.

Ik ben er 10 minuten blijven zitten.

Een eenzame baby ergens onder mij op een rots, af en toe zielig piepend;

Ah! Gelukkig. Daar komt m’n moeder;

Maar moeders heeft duidelijk geen zin. Vindt ze haar kind al groot zat? Of had ze zelf honger? Kind werd in elk geval volledig genegeerd;

En toen we bijna terugkeerden naar onze boot, scheerden er opeens 4 blauwvoetgenten over ons hoofd!! De blauwe voeten hebben ze ingetrokken tijdens de vlucht, maar de gids was er zeker van dat ze het waren;

En ja hoor; even later zagen we het eerste exemplaar, en even later nog een 2e;

Blauwvoet genten zie je op elk t shirt, koelkastmagneet en ansichtkaart staan hier. Het zijn ontzettend grappige beesten om te zien. Tijdens de paartijd worden de voeten van de mannen nog wat blauwer, en degene met de blauwste poten EN de beste danstechniek heeft het meeste succes bij de dames. Deze foto’s zijn van internet;

De vrouwtjes zijn te onderscheiden van de mannetjes door een lichtere kleur geel om de ogen, op de bovenste foto goed te zien.

Daarna gingen we echt terug. Op de boot aangekomen was het inmiddels 12 uur en de lunch werd geserveerd. Ik weet niet waarvan maar ik had erge honger. We kregen een tonijnsteak, koolsalade, aardappelpuree, witte rijst en watermeloen toe. 

Tijdens het eten ging de boot al verder varen naar de locatie ons middagprogramma; er stond ons nog een snorkelsessie te wachten in een lagune.

Tot mijn stomme verbazing gingen 3 van de 4 Duitse dames niet snorkelen, en de Amerikaan was zelfs niet meegeweest met de wandeling. Betaal je een hoop geld en dan ga je alleen maar varen en lunchen!

Nadia en ik bleven tijdens het snorkelen dicht bij de gids, die heel veel zag en aanwees. Behalve prachtige tropische vissen zagen we in totaal 4 witpuntrifhaaien en 1 flinke zeeschildpad. De witpuntrifhaai is totaal ongevaarlijk voor de mens. Hij heeft 2 rugvinnen; de voorste rugvin en het bovenste puntje van de staartvin is wit (foto van internet; had geen onderwatercamera bij me);

Hoewel hij een mens kan verwonden, valt hij zelden aan. Hij is gemiddeld een meter lang. Degene die wij zagen waren allemaal iets langer dan een meter.

De zeeschildpad vond ik ook erg leuk om te zien. Ik heb best veel gesnorkeld, maar was nog nooit een schildpad onder water tegengekomen.

Het water was ongeveer 25 graden, maar na een half uur kreeg ik het koud. Gelukkig gingen we even later terug naar de boot. We werden kort met warm water afgespoeld en kregen allemaal een grote handdoek. Prima geregeld!

Hierna kon je nog koekjes en drinken krijgen, en binnen een half uurtje waren we weer terug bij de haven.

Nadia vertelde op de terugweg dat ze gister naar Bartelomé was geweest, maar dat deze tour 10 keer leuker was. Bartelomé was inderdaad leuk om 1 foto van te maken, daarna had je het eigenlijk wel gezien. Er leven totaal geen dieren. En ook de snorkeltrip was veel minder spectaculair; minder tropische vissen, geen haaien en geen schildpad.

Dus... het was eigenlijk een grote mazzel dat mijn Bartelomé tour niet door is gegaan!!

Nog even het busritje terug naar Puerto Ayora en de tour zat er op.

Ik nam hartelijk afscheid van Nadia, en ging toen nog anderhalf door de stad lopen, even mijn benen strekken. De haven is altijd erg leuk in de vroege ochtend en namiddag, als de vissersboten binnen lopen en pelikanen en zeehonden geduldig liggen te wachten op hun portie visafval.

Even later zag ik nog heel dichtbij een gele Darwin vink;

Hierna ging ik naar huis. Lekker eten en aan mijn blog werken. Het internet was erg traag en vreemd genoeg lukte het wel de foto’s over te zetten van Iphone naar Ipad (gebeurd bij goed internet automatisch) maar toen wilden ze om onbekende oorzaak weer niet oploaden in mijn blog. Nou... dan morgen maar. 

.