Vanmorgen werd ik al vroeg wakker en begon maar eens met mijn administratie. (Appjes beantwoorden, foto’s overzetten, vliegtickets zoeken naar de Caribbean, uitzoeken wat er te doen is, airbnb afspeuren, e-boeken downloaden, en oja, dit blog).
Ik had mezelf voorgenomen dat ik om 7 uur mijn yogamat zou uitrollen, maar hoe dichter het bij dat tijdstip kwam, hoe minder zin ik kreeg en bedacht dat ik mijn laatste dag in Quito toch maar iets moest doen. Voor alle georganiseerde dagtochtjes naar mooie plekken in de omgeving was ik te laat, maar ik kon wel met de TelefériQo omhoog en daar dan wat wandelen. Ik sloeg er internet op na en hoe meer ik las, hoe meer zin ik daar in kreeg. Yoga kan de rest van mijn leven nog.
De TelefériQo is een gondellift die begint op 3117 m. en eindigt na 20 minuten op 3945 m. Hij is geopend in 2005 en vanuit hier kun je een hike maken naar de top van Ruco Pichincha, een actieve stratovulkaan. Dat is een hoge, kegelvormige vulkaan opgebouwd uit lagen gestolde lava en tefra. Zij hebben steile hellingen.
Door de hoogte staat er vaak veel wind, is het koud en heel vaak mistig.
De Pichincha heeft 2 pieken; Wawa Pinchincha (wawa betekent baby), 4784 m. hoog, en de Ruco Pichincha, (Ruco betekent oudje) 4698 m. De actieve krater is in Wawa Pichincha. De Wawa moet je vanuit een andere plaats beklimmen. De laatste uitbarstingen met asdeeltjes waren in 1999 en 1660.
Omdat ik had gelezen dat het goed koud kon zijn en ik al wist dat de weersverwachtingen niet denderend waren (bewolking en om 12 uur kans op regen) trok ik een warm hemdje aan en mijn oranje isolatie sweater. Mijn vliestrui, mijn regenjas en de paraplu stopte ik in mijn rugzak. Ik had bijna een liter water bij me en een grote maaltijdsalade met noten en quinoa. Ik was er klaar voor - dacht ik. 1 minuut voor vertrek viel mijn oog op mijn bluff, trok die over mijn nek en zonodig kon die mijn oren ook warm houden.
Het was 6 km naar de Teleférico en ik besloot een taxi te nemen. Ik zou nog genoeg lopen, al was het totaal onduidelijk hoe ver of hoe lang.
Waarschijnlijk vanwege het matige weer waren er totaal geen rijen bij de Teleférico. Ik bataalde en toen ik het wisselgeld wilde terugstoppen zag ik dat ik te veel terug had gekregen. Toen ik op het ticket keek, zag ik inderdaad een goedkoper bedrag dus het wisselgeld klopte wel. Voor de prijs stond echter; ‘65+ ee’... mmm... zal wel 65+ er zijn... dank U. Ik besloot dat ik het niet recht ging zetten.
Je kon met 6 personen in een gondel. Toen we boven waren, nam ik een paar foto’s van het uitzicht op Quito vanaf bijna 4000 m.;
Hierna ging ik op pad. De weg die je hier ziet lopen is voor mountain bikers, dat kan hier ook;
Het was ruig en prachtig, en al gauw liep ik in mijn eentje...
Ondanks dat ik erg genoot van de tocht, voelde ik dat het misschien niet slim zou zijn om naar de top te lopen in dit onvoorspelbare weer. Toen kwam ik bij een bord waarop stond dat het 7 - 8 uur zou duren naar de top en terug, dat je het niet alleen moest lopen en nog wat van dit soort opwekkende informatie. Ik keek naar de weg achter me, en zowaar; daar kwam een man met een hoed aanlopen. Zou ik hem vragen...?
Toen hij mij genaderd was zag ik dat het een oudere man was. Hij sprak Engels (was Amerikaan), ook toerist, ook hier voor het eerst, maar hij had een GPS bij zich en hij dacht dat het wel mee zou vallen met die 7 - 8 uur. Hij vond het ook een goed idee samen op te lopen.
Het begin was uitstekend te doen. De paden zagen er zo uit (links op de foto);
We kletsten volop. Rick was een paar weken met zijn vrouw in Ecuador. Zijn vrouw is hier een paar weken aan het bidden en hij gaat een beetje zijn eigen gang - hij kwam net terug in zijn eentje van de Galapagos eilanden. Hij was 69 jaar en ik merkte dat hij in topconditie was.
Al snel was het afgelopen met de uitzichten en liepen we in vrij dichte mist;
Gelukkig hield Rick van het fotograferen van plantjes en bloemetjes en kon ik even van het uitzicht genieten - aka op adem komen.
Vreemd genoeg waren er af en toe flarden van enige opheldering;
Maar toen we na anderhalf uur ongeveer halverwege waren, was het met die ophelderingen ook voorbij. Ook werd het pad gladder, was soms volledig weg, en ging het ook steiler omhoog.
Kortom; we namen regelmatig de tijd om ‘van de uitzichten te genieten’. Rick en ik liepen aardig hetzelfde tempo en hadden ook dezelfde korte pauzes nodig. Af en toe kwamen we andere hikers tegen - op weg terug, of wij haalden mensen in of zij ons (dat waren er maar een paar). Maar het versterkte ons wel in het idee dat het niet helemaal gekkenwerk was wat we ondernamen.
Na 2 uur lopen werd het nog zwaarder. Regelmatig kwamen we moesten we over een 45 graden schuine rotswand klauteren. Ik heb er zelf geen foto van gemaakt - was meer bezig met het bedenken hoe en of ik dit zou doen - maar vond op internet een foto;
Rechts van het midden. Als je vindt dat het er eng uit ziet... dat vond ik ook!
Ik ben blij dat ik nu pas zie dat er een aardige afgrond was onder dat stukje rotswand. (Daar was het bij ons te mistig voor en bovendien kijk ik nooit naar beneden).
We kwamen nog 2 van dit soort vreselijke wandjes tegen, en het laatste uur werd het echt vreselijk. Toen verdwenen de modderige paden en de rotsen en was er alleen van dat rulle zand dat je in de zomer veel tegen de duinen aantreft - alleen dan bijna zwart en met een steiltegraad van 45 graden. Het was niet te doen.
Ik had al mijn vliestrui aan en ik besloot dat het tijd werd voor mijn regenjas. Al was het alleen maar om weer 10 minuten een smoes te hebben om even te pauzeren. Mijn handen waren ook koud, maar aan handschoenen had ik niet gedacht en bovendien was ik die sinds Uyuni kwijt. Nadat ik mij in mijn jas had gewurmd, me voor de 5e keer afvragend of ik wel door zou gaan, vond ik opeens mijn verloren gewaande handschoenen in mijn jaszakken!! Wat een kadootje!!! Ik kreeg weer nieuwe motivatie en stapte rustig door in de voetstappen van Rick.
De ellendige asvlakte werd afgewisseld met klimpartijen over glibberig rotsen. Toen ik voor de 10e keer dacht aan serieus opgeven, zag ik opeens een bordje; 10 minuten naar de top. Ha! 10 minuten. Dat ging hem nog wel worden.
En dus;
En dit was het uitzicht;
Ik vond het niet eens heel erg jammer. Ik had het mooi gehaald!! Rick at zijn 5 snackrepen op die hij had meegenomen en ondanks de kou, de wind en ja; ook lichte sneeuw, at ik met smaak mijn salade op.
Later vond ik op internet deze foto’s van het uitzicht en een luchtfoto van de krater van de Pichincha;
We hadden er ruim 3 uur voor nodig om de top te halen. Na we ons eten op hadden, besloten we maar aan de afdaling te beginnen. Ik zag er nogal tegenop. Maar die zandheuvels bleken nu heerlijk te zijn (al zaten mijn schoenen in no-time onder het zand). Alleen die rotspartijen bleven een uitdaging. Wat was ik blij met mijn -weliswaar dunne- handschoenen. We zijn allebei een keertje uitgegleden maar gelukkig niet ernstig.
Al snel kregen we weer een zicht en maakte ik de laatste foto’s;
Tegen 14.30 uur waren we weer bij de gondellift. We namen hartelijk afscheid; Rick wilde hier nog wat rondkijken maar ik wilde terug om nog wat tijd te hebben om een vlucht naar Aruba te boeken.
Na de gondellift stonden er een paar taxi’s die allemaal $10,- vroegen. Nou - zo moe was ik ook nog niet. Ik liep 2 km. naar de bewoonde wereld, vooral bergje af, en hield toen een taxi aan die me voor $2,- naar huis bracht.
Ik heb de hele avond nodig gehad om mijn ‘administratie’ af te maken. Ik was wel moe maar had geen spierpijn. En hoewel de tocht flink afzien was, heb ik geen last van ademnood gehad.
Morgen naar de Galapagos eilanden!
.
No comments:
Post a Comment