Vanmorgen zat ik al weer iets na 7 uur op de fiets. Toen ik de deur uitstapte, zag ik in het noorden (mijn fietsdoel was ‘rondje Noord’ vandaag) dezelfde enorme donkere wolken als bij het noodweer van 2 dagen geleden.
Ik wist dat op buienradar kijken totaal geen zin had, en om nu een paar uur thuis de eventuele bui te blijven afwachten die misschien over zou waaien... lokte me ook niet.
Ik besloot maar op weg te gaan.
In het zuiden scheen wel de zon. Dat zonnetje veroorzaakte mooie regenbogen in de donkere lucht voor me. Ik zag regenzakken in de verte en voelde dat zonnetje af en toe in mijn rug.
Ik besloot dat als het ging regenen en er nergens te schuilen viel, dat ik dat maar in mijn bikini verder zou fietsen. Of zo iets.
Maar ondanks de dreigende lucht ging het voorlopig goed en de weg was aangenaam fietsen. De heuveltjes waren goed te doen en om mijn batterij te sparen zette ik de ondersteuning meestal uit want ik had zowaar regelmatig mee wind.
Alleen als er een auto wilde passeren werd er af en toe getoeterd, want ze wilden schijnbaar niet met hun linkerkant in de berm rijden. Nou. Ik ook niet.
Gelukkig waren er merendeels cruisegangers in golfkarretjes die me inhaalden. Fietsers zag ik nauwelijks.
Zonder spettertje regen bereikte ik 1000 steps. 1000 steps is een bekende snorkel- en duik stek. Het heeft geen 1000 traptreden van de weg naar het strand maar 70. Die 70 treden lijken ‘s middags voor duikers, die hun zware spullen weer naar boven moeten sjouwen, wel 1000 treden, vandaar de naam.
Uitzicht op het koraalstrand van 1000 steps, rechts onder zie je nog een paar traptreden;
Er waren gelukkig nog 2 toeristen aan het snorkelen, anders was ik niet het water in gegaan. Hier zitten ook vaak zeeschildpadden, maar vandaag niet. Maar wel erg veel mooie vis. Ik zwom een poosje rond; het water was 27 graden dus goed vol te houden. Op een gegeven moment ging ik er weer uit en bewonderde nog even het koraal strand;
Hier zag ik zelfs 2 vrij grote leguanen. Ze zijn vooral in kleur anders dan die op de Galapagos. Meer groenig en met een balletje op hun wang;
Hierna maakte de weg een bocht naar rechts. (Rechtdoor kom je in Washington Slagbaai Nationaal Park en de ingang daarvan zit een stuk verderop).
Al snel zag ik het Gotomeer voor me opdoemen. Dit meer is bekend om de flamingo’s. Ik was benieuwd of er vandaag een aantal ‘thuis’ gebleven waren. De weg ging wat serieuzer omhoog en omlaag maar nog steeds goed te doen.
Maar;
GESLOTEN!
Ik stond een beetje sip voor het hek te kijken, toen ik bij het huis een vrouw zag lopen. Ik vroeg of ze ook dicht waren voor de kaasverkoop, en ze antwoordde “JA!”
Nou - dan maar weer terug naar die fiets zonder batterij. Ik had nog de hoop dat hij misschien gestolen zou zijn (ik had een verzekering afgesloten voor diefstal), maar helaas; het kreng stond er nog.
Ooit 8 kilometer gefietst op een e-bike met een lege batterij?
Ik wist dat op buienradar kijken totaal geen zin had, en om nu een paar uur thuis de eventuele bui te blijven afwachten die misschien over zou waaien... lokte me ook niet.
Ik besloot maar op weg te gaan.
In het zuiden scheen wel de zon. Dat zonnetje veroorzaakte mooie regenbogen in de donkere lucht voor me. Ik zag regenzakken in de verte en voelde dat zonnetje af en toe in mijn rug.
Ik besloot dat als het ging regenen en er nergens te schuilen viel, dat ik dat maar in mijn bikini verder zou fietsen. Of zo iets.
Maar ondanks de dreigende lucht ging het voorlopig goed en de weg was aangenaam fietsen. De heuveltjes waren goed te doen en om mijn batterij te sparen zette ik de ondersteuning meestal uit want ik had zowaar regelmatig mee wind.
Alleen als er een auto wilde passeren werd er af en toe getoeterd, want ze wilden schijnbaar niet met hun linkerkant in de berm rijden. Nou. Ik ook niet.
Gelukkig waren er merendeels cruisegangers in golfkarretjes die me inhaalden. Fietsers zag ik nauwelijks.
Zonder spettertje regen bereikte ik 1000 steps. 1000 steps is een bekende snorkel- en duik stek. Het heeft geen 1000 traptreden van de weg naar het strand maar 70. Die 70 treden lijken ‘s middags voor duikers, die hun zware spullen weer naar boven moeten sjouwen, wel 1000 treden, vandaar de naam.
Uitzicht op het koraalstrand van 1000 steps, rechts onder zie je nog een paar traptreden;
Hierna weer verder op de fiets. Het klaarde steeds meer op en ik was niet meer bang dat het elk moment kon gaan regenen.
Prachtige uitzichten op de kust aan de linkerkant van de weg;
Hier zag ik zelfs 2 vrij grote leguanen. Ze zijn vooral in kleur anders dan die op de Galapagos. Meer groenig en met een balletje op hun wang;
Aan de rechterkant van de weg een soort grotten;
Vervolgens kwam ik aan bij landhuis Karpata. Het staat op de voormalige plantage Borneo en is nu cultuur historisch erfgoed.
Het landhuis werd gebouwd rond 1870 op de plaats waar eerst een klein fort stond dat diende om de zeeverbinding tussen Kralendijk en Slagbaai te beschermen. Op Karpata werden geiten gehouden voor vlees en huiden, en de plantage leverde aloë, brazielhout en houtskool.
Het okergele landhuis heeft diverse bijgebouwen met rode dakpannen. Links van de ingang is een kleine kalkoven om koraalsteen te verbranden tot schelpkalk.
In 1980 werd het landhuis gerestaureerd met fondsen uit Nederland. Er werd een ecologisch centrum in gevestigd voor wetenschappelijk onderzoek door mariene biologen. Echter in de jaren 90 werd het alweer gesloten, waarna het binnen enkele jaren in verval raakte. Er worden weer toeristische bestemmingen voor bedacht maar nog niets concreet.
Al snel zag ik het Gotomeer voor me opdoemen. Dit meer is bekend om de flamingo’s. Ik was benieuwd of er vandaag een aantal ‘thuis’ gebleven waren. De weg ging wat serieuzer omhoog en omlaag maar nog steeds goed te doen.
Op een gegeven moment kwam je bij een uitzichtpunt en dat gaf een prachtig zicht op het Gotomeer;
Hierna ging de weg heerlijk naar beneden en daar zag ik heel veel flamingo’s (de bleek-roze stipjes op de foto);
Een eindje verderop zaten er 2 wat dichterbij en kon je de dieproze kleur goed zien;
Na het Gotomeer was het nog een kilometer of 5 - 7 tot het plaatsje Rincon. Dit is het oudste dorp van Bonaire; in 1527 door de Spanjaarden gesticht. Er staan 2 kerken (Een protestante en een katholieke) waarvan er eentje open was;
Er was ook nog een destilleerderij ’Cadushy’. Hier maken ze likeur uit cactussen. Ik heb al bijzonder weinig interesse in destilleerderijen, maar 8 golfkarretjes voor de ingang ontnamen me alle lust. Ik had inmiddels meer trek in eten.
Er was een onooglijke supermarkt en wel 3 restaurantjes, die alle drie leguaan soep en geitenstoof op het menu hebben. Ik koos een willekeurige uit, en de ober had er duidelijk helemaal geen zin in. Het duurde een uur voor ik de geitenstoof voor mijn neus had. Er kwamen nog meer groepjes toeristen aan en die liet hij 15 minuten wachten voor hij ook maar wat ging vragen aan ze. Wat een slome oen was dat.
In dit gat wonen toch nog 2000 inwoners. Gelukkig is de kans dat er voor Peter hier ooit iets te baggeren komt uitgesloten.
Ik stapte weer op de fiets, en zat nog even te denken of ik toch nog 20 km extra zou fietsen - naar de ingang van Slagbaai Nationaal Park - of direct door naar Kralendijk. De batterij was net voor Rincon pas van streepje 5 (= vol) naar streepje 4 gegaan, dus batterij genoeg. Maar ik verwachtte niet veel bijzonders te zien en nadat ik mijn fiets heb ingeleverd zou ik ook nog 5 km naar huis moeten lopen, dus toch maar gelijk aan de 18 km naar Kralendijk begonnen. (Dit rondje is tussen de 45 en 50 km).
Ook nu weer mooie uitzichten op het binnenland van Bonaire;
Ik kwam langs een strandje waar er nog indianen-rotstekeningen moeten zijn, maar dat was een onverharde weg en ik wilde niet vallen of een lekke band krijgen, dus daar maar niet heen gereden.
Na ongeveer 9 km kwam ik bij de geitenboerderij van Arletta, van ‘boer zoekt vrouw’ een paar jaar geleden. Ik ben dol op geitenkaas en wilde die boerderij wel eens met eigen ogen zien. Voor rondleidingen waren ze op dit moment gesloten maar ik had hoop dat ik wel even kaas kon kopen. Er stond dat ik de witte keien moest volgen, ook weer via een onverharde weg. Na 100 meter kwam ik erachter dat mijn accu volledig leeg was. Nou ja - in 9 km van stand 4 naar stand 0!! GRRR.
Ik zette de fiets maar aan de kant en besloot te lopen. Het was een enorme oprit. Halverwege stond een bordje dat het nog 1 km was!! Maar nu was ik al op de helft. Dus doorgaan maar.
En toen was ik er eindelijk;
Maar;
GESLOTEN!
Ik stond een beetje sip voor het hek te kijken, toen ik bij het huis een vrouw zag lopen. Ik vroeg of ze ook dicht waren voor de kaasverkoop, en ze antwoordde “JA!”
Nou - dan maar weer terug naar die fiets zonder batterij. Ik had nog de hoop dat hij misschien gestolen zou zijn (ik had een verzekering afgesloten voor diefstal), maar helaas; het kreng stond er nog.
Ooit 8 kilometer gefietst op een e-bike met een lege batterij?
Ja?
Ook met ellendig veel heuvels?
Ja?
En constante harde tegenwind?
Ja?
En volle zon, 30++ graden?
Nee?
Mooi zo. Nooit aan beginnen.
.
.
No comments:
Post a Comment