Vanmorgen liep ik om 6.45 uur de deur uit voor een lange hike. Het enige dorp van San Crist贸bal, Puerto Baquerizo Moreno, werd net wakker. Het was een beetje bewolkt en de zon was net op; heerlijk wandelweer. De eerste paar km liepen vlot, maar toen ik het dorp achter me gelaten had, werd het pad wat slechter en de heuvels hoger. Ik kwam langs het ‘Centro de Interpratacion’, waar ik me moest registreren en waar een uitgebreide uitleg was over het milieu en de vegetatie op San Crist贸bal. Bij de uitgang ging het centrum over in het pad naar diverse stranden; Playa Baquerizo was het verste weg en mijn einddoel. Al snel begon het pad serieus te klimmen, en boven op de heuvel had je een mooi overzicht op het dorp en de haven;
Na de heuvel brak de zon goed door en was het pad alleen maar stenen;
De route was aangegeven met witte paaltjes, maar soms stonden die te ver uit elkaar en koos ik het verkeerde pad. Ik stond ook bijna een paar keer op een vette zeeleguaan.
Ik kwam langs diverse strandjes, maar allemaal niet echt in te zwemmen, door de rotsen die voor de kust lagen;
Om 9 uur was ik bij het einddoel; Playa Baquerizo. Ik was niemand tegen gekomen en het strand hoefde ik alleen maar te delen met zeeleguanen, grabus grabus krabben, een paar zeehonden. lavahagedissen en allerlei vogels. Het was al aardig heet en ik dronk eerst mijn water op, maakte een paar foto’s en besloot toen toch het water even in te gaan in de richting van 2 zeehonden die aan het spelen waren.
(M’n eerste selfie! Je moet wat op een eenzame plek.)
Ik durfde niet verder dan tot mijn bovenbenen in het water. Er stond niks aangegeven over stroming maar zeker omdat ik alleen was nam ik geen risico. Ik kon de zeehonden tot een meter naderen en ze keken wel nieuwsgierig naar mij maar ze speelden gewoon door. Ik had mijn zwembril meegenomen, ik keek nog even onder water maar de zeehonden waren het allerleukst. En bijkomend voordeel; in het water stinken ze niet!
Daarna begon ik aan de terugweg. Weer raakte ik het pad kwijt. Heel irritant. Maar verdwalen kon je niet want het pad liep paralel aan de zee en aan de andere kant groene heuvels; nou, die liep je ook niet ‘per ongeluk’ op. Wel gleed ik een keer uit en kneusde mijn linker pink. Vervelend maar gelukkig geen drama, hooguit voor yoga de komende weken.
Ik spoelde de hand in de zee en liep zoveel mogelijk met de hand omhoog, dan hield ik een stuk band van mijn rugzak vast.
Omdat ik het pad kwijt was en mijn hand wilde spoelen, liep ik over de rotsen naar de kust, en ik kreeg daar een goede troostprijs; een grote fregat, heel dicht bij, en ook nog een mannetje. Helaas geen vrouwtje in de buurt dus de keelzak werd niet opgeblazen, maar ik kon hem tot bijna 2 meter naderen en daarna vloog hij weg;
Op een gegeven moment vond ik het pad weer en helaas; ik had gehoopt dat er ook nog een pad langs de zee zou lopen zodat ik de heuvel niet nog een keer op zou moeten, maar helaas.
Terug in het dorp kocht ik in een supermarktje bevroren aardbeien, want de pink begon aardig te zwellen.
Om 12 uur was ik thuis. Toch een hele trippel!
Ik stelde me niks voor van die bevroren aardbeien, maar ik had nog ananas en een paar banaantjes en besloot een shake te maken, want er was ook een blender.
Die smaakte echt overheerlijk!
Hierna gedouched, in het ijs gezeten met de pink, gelunched en ‘s middags braaf onderzoek gedaan naar de Caribbean. Omdat ik echter op geen enkele website kan van vliegtickets, weet ik nog niet wat ik ga doen na Aruba.
Ik heb morgen 3 korte vluchten in 24 uur; via Quito en Bogota naar Aruba, met hele lange wachttijden, dus ik hoop dat de WIFI dan ergens beter gaat worden.
‘s Avonds ging ik heerlijk uit eten; een vers visje op mijn laatste avond in de Galapagos...
.
No comments:
Post a Comment