Vandaag vroeg uit de veren; ik had om 8 uur een fiets gehuurd en wilde vroeg op pad. Eerst nog even langs de markt, ontbeten, en daarna naar de fietsenwinkel gelopen... waar de meneer met wie ik gister afspraken gemaakt had, in geen velden of wegen te bekennen was... grrr.
Gelukkig lag er een hostel achter de winkel, en de mevrouw achter de balie wilde hem wel even bellen. Ja... hij was onderweg...
Al met al zat ik om 8.45 uur op mijn fiets; een goed uitziende mountainbike. Wel met een hard zadel, en ik dacht nog; mooi - voel ik straks mijn billen meer en vergeet mijn beenspieren.
Het lag een beetje anders...
Ik wilde naar El Chato - Giant Tortoise Reserve; een beschermt gebied waar schildpadden kunnen rondhuppelen.
Er zijn ongeveer 10 soorten reuzenschildpadden op de Galapagos; elk soort heeft iets andere kenmerken. Ze kunnen van kop tot staart 1.5 meter lang worden en bijna 190 kilo wegen. Omdat ze makkelijk een jaar zonder eten en drinken kunnen, werden ze bij bosjes gevangen door scheepvaarders. SInds 1535 zijn er naar schatting 10 miljoen dieren omgekomen. Niet alleen in de soep, maar de geiten die werden meegenomen, aten hun voedsel op en de ratten die van de schepen ontsnapten ontfermden zich over de eieren...
De geiten zijn inmiddels allemaal verdwenen, maar de ratten zijn nog een groot probleem.
Maar goed. Ik op de fiets. Ik wist dat het ongeveer 21 km fietsen zou zijn, en dat ik het eerste bord El Chato moest negeren; die ingang was voor privé rondleidingen.
Ik hield er rekening mee dat ik er wel eens 2 uur over zou kunnen doen; fietsen is niet mijn sterkste kant, het eiland is erg heuvelachtig en het reservaat lag in de buurt van een vulkaan.
Er lag een perfect fietspad naast de 2-baans autoweg. Keurig geasfalteerd. En elke 10 meter aangegeven. De meneer van de fietsenmaker had gezegd dat de eerste 5 km heuvelachtig waren, dan 5 km vrij vlak, en dan weer heuvelachtig.
Nou - toen ik er een uur fietsen op had zitten, zat ik op 7 km. Zelfs op de stukjes ‘naar beneden’ moest ik nog flink trappen. (Achteraf bleek dat dat ook nog omhoog ging...)
Na dat eerste uur ging ik stug door, wachtend op het vlakke stuk, maar dat kwam dus niet. En mijn tempo bleef ook op 7 km. per uur hangen. Ik wist dat fietsen niet mijn sterkste kant was... maar zo ERG LANGZAAM... Ik begon haast te verlangen naar die wandeling op 4000+ meter hoogte van een paar dagen geleden.
Het enige mazzeltje was dat de zon na de eerste 7 km een beetje verdween achter de wolken. Maar het bleef ellendig vochtig heet natuurlijk. Ik had een fietshelm op en dat was ook niet verkoelend.
Eindelijk bereikte ik de 16 km; daar lag het dorpje Santa Rosa, waar ik links af moest. Het was gedaan met de fijne fietsweg en het ging nu bergje op- en af. Dus had ik af en toe stukjes dat ik niet hoefde te trappen en die gebruikte ik om op de pedalen te gaan staan om mijn billen een beetje te ontzien.
Ik zag het eerste bordje El Chato in een flits (ging net weer bergje af) voorbij schieten. Mooi. Voor de zekerheid keek ik ook even op MAPS.ME... ja hoor... moest nog een paar km. rechtdoor.
Toen ik er volgens die app was, zag ik niks en ik begon te twijfelen. Ik hield de eerste auto aan die ik zag en vroeg de weg. Ja, El Chato... 2 km terug. TERUG!! Dus 4 km voor niets gefietst...
Mijn moed zonk even in mijn schoenen maar ja... ik was er bijna. 2 km terug kwam ik bij dat bord ‘El Chato’ dat ik voorbij gereden was... waarschijnlijk dus dat 1e bord gemist...
Nu werd de weg echt slecht. Een zandpad met keien, dat als enige voordeel had dat het vrij steil naar beneden liep. Hoe ik terug moest komen zou ik dan wel weer zien. Het was nog 2.5 km maar die gingen vrij rap.
Om 12 uur was ik er!
Toegeven; kapot!! (En dan vooral mijn billen. René Baart; waarom hebben herenfietsen van die achterlijk harde zadels??)
Ik plofte op het eerste het beste bankje neer en ging lunchen. Niet dat ik ongelofelijk veel honger had; ik wilde gewoon zo min mogelijk te sjouwen hebben. (En een excuus om even lekker te zitten). Maar de lunch ging er ook heel goed in.
Hierna ging ik uitgebreid rondlopen. Ik had onderweg al een paar keer een reuzenschildpad gezien, die de weg overstak. Zodra ze mij in het oog kregen, lieten ze zich eerst met een klap door hun hoeven zakken waardoor het onderschild op het asfalt dreunde. Daarna ging er zoveel mogelijk naar binnen. Hoe jonger een schildpad, hoe beter dat lukt.
Hier moest ik ze nog best zoeken. Ze leken een beetje op stenen in het groene landschap.
Hierna kwam ik langs lava-tunnels. Ik had eigenlijk geen zin om grotten te bekijken, maar lava-tunnels... had ik (dacht ik) nog nooit gezien dus vooruit dan maar. En inderdaad... beetje net als alle grotten, met het grote verschil dat het NOG meer droop;
Ik was blij dat ik er weer uit was en liep verder. Ik zag steeds meer schildpadden in allerlei maten. Ook 2 in een modderpoeltje;
En toen zag ik de allergrootste... die net het pad waar ik op liep wilde oversteken. Toen hij mij zag bleef hij stokstijf staan. Het was een meneer; dat zie je aan de gele vlekken op zijn wang.
Hij keek ook heel nieuwsgierig naar mij en als mijn Iphone iets te dicht bij kwam dan ging hij heel diep ademhalen. Een beetje sissend/snuivend geluid.
Toen ik hem vanuit allerlei denkbare hoeken op de foto had, kwam er een Engels stel aan en we namen van elkaar foto’s met deze grote jongen;
(Als je denkt wat ziet die er moe uit, dan klopt dat dus!! En van die helm gaat je haar er ook niet op vooruit)
Zij hadden ook fietshelmen bij zich maar maakten een fittere indruk. Toen ik vroeg hoe zij de fietstocht hadden doorstaan, keken ze me niet begrijpend aan. Zij hadden het advies gekregen om met een taxi, de fietsen achter in de laadbak, hierheen te rijden en dan terug te fietsen...
Ja. Zo kan ik er ook fit uit zien.
Toen ik vertelde dat ik het hele eind hiernaartoe gefietst had keken ze me ongelovig aan. Geen enkele fietser die zij gesproken had, had dat gedaan!
Toen ik genoeg schildpadden had gezien, ben ik nog even naar het toilet gegaan (dat zat HEERLIJK met mijn billen en ben even langer blijven zitten dan gebruikelijk). En daarna met de moed der wanhoop terug naar de fiets.
Het Engelse stel was net aan de lunch begonnen en ik dacht; die halen me straks wel in.
De enige houvast op het zandpad, dat ik voornamelijk lopend heb gedaan, was de gedachte dat als ik weer op de gewone weg was, bij Santa Rosa, ik de eerste de beste auto met laadbak aan ging houden.
Maar ja... toen ik die weg bereikt had, zaten alle auto’s met laadbakken aan de lunch of de siësta... dus besloot ik maar eens te kijken hoe ver ik zou komen.
EN TOEN... ontdekte ik dat ik eigenlijk alleen maar aan het klimmen was geweest. Zelfs de stukjes waarvan ik dacht dat ze heuvelafwaarts gingen, kon ik gemakkelijk in versnelling 12 (van de 24) nemen. En het ging HEERLIJK. Alleen maar bergje af!!
Ik snapte niet dat ik 16 km zo omhoog heb kunnen ploeteren. Geen wonder dat ik er 3 uur voor nodig had gehad... En zonder bijna te hoeven trappen was ik in no-time terug in Puerto Ayora.
Ik fietste eerst maar eens naar mijn kamer om even in de airco bij te komen met een groot stuk watermeloen.
Toen kwam er een appje binnen; de tour die ik voor morgen geboekt had, was gecanceld en of ik zo snel mogelijk langs wilde komen om iets anders uit te zoeken.
Ik stuurde ze een app terug wat de mogelijkheden nog waren op deze korte termijn, en ze appten terug dat er nog wel opties waren en of ik maar langs wilde komen om ze te bespreken.
Ik at eerst maar eens mijn watermeloen op en stapte daarna weer op de fiets. Ik ging eerst nog even langs 2 andere reisbureautjes om te kijken wat hun opties nog waren. Maar wat ik wilde, dat eiland Bartelomé, dat was volgeboekt. Op één bureau trof ik een leuk Duits meisje dat uitstekend Engels sprak, en die mij goede informatie gaf over de mogelijkheden. Ik zei dat ik even mijn fiets weg ging brengen en dat ik er over na ging denken. Die fiets weggebracht, langs dat bureau waar ik de tour had geboekt, en die 2 hippe boys die daar werkten, hadden nog niks geen alternatief bedacht. Ik was zo pissig dat ik mijn geld terug vroeg en naar dat Duitse meisje ging en daar de tour boekte die ze me aanraadde.
Ik zie wel wat het gaat worden. Ik heb nog niks gedaan dus het zal vast wel erg leuk zijn!
(En vooral; een stuk minder vermoeiend!!)
.
No comments:
Post a Comment