De Galapagos zijn een groep vulkanische eilanden voor de kust van Ecuador. Ze zijn ongeveer 4 miljoen jaar geleden ontstaan. Een deel van de dieren die er woont vind je nergens anders ter wereld, zoals de zeeleguaan en de Galapagosreuzenschildpad.
De eilanden werden voor het eerst ontdekt in 1535 door Tomás de Berlanga, een bisschop uit Panama. Volgens zijn aantekeningen leefden er alleen dieren op de eilanden.
Alle diersoorten op de Galapagoseilanden worden constant bedreigd; een aantal zijn al uitgestorven. Vooral de schildpad heeft het zwaar sinds de ontdekking van de eilanden. Ze hebben behalve de mens geen natuurlijke vijanden. Ze werden gevangen en opgegeten of verscheept.
Ook bracht de komst van de mens een introductie met zich mee van katten, honden en geiten, die de inheemse soorten ook uitroeiden. Meegebrachte plantensoorten domineerden de inheemse, bijvoorbeeld een braam. Stropers en rampen (bv van olietankers) bedreigen het eco-systeem ook. Langzamerhand beginnen de maatregelen (bv het verwijderen van honden, katten en geiten, het bestrijden van een niet-inheemse vlieg die jonge vogels bedreigd of het redden van schildpadeieren) resultaten te vertonen. Ook het toerisme wordt enigszins aan banden gelegd.
De Galapagos bestaat uit 13 hoofdeilanden en een aantal kleinere eilanden. Sommigen zijn onbewoond; daar kun je alleen met een dagtour heen. Sommigen zijn alleen per cruise te bereiken. En weer anderen kun je als toerist niet eens komen. Er zijn 4 eilanden waar je kunt overnachten; Santa Cruz, San Cristóbal, Isabela en Floreana. Er zijn 2 vliegvelden; eentje op Baltra en eentje op San Cristóbal. Ik vloog heen op Baltra.
Op het vliegveld zag ik gelijk al een klein hagedisje.
Er landen hier 2 vliegtuigen per dag. Per jaar komen er 150.000 - 200.000 toeristen.
Op het vliegveld moest iedereen $ 120,- betalen voor het behoud van de natuur.
Daarna stonden er bussen klaar die de passagiers vervoerde naar een ferry. De rit duurde een kwartier en we zagen al 3 knalgele leguanen de weg oversteken. Ze kregen voorrang van de buschauffeur. Bij de ferry zagen we een zwarte Galapagos-aalscholver. Het schijnt dat ze zeldzaam zijn... nog slechts 800 van over.
(Foto van internet; ik dacht; die kom ik nog vaak zat tegen...)
Vervolgens een kleine oversteek, en hierna had je de keus tussen een taxi of een bus naar het enige dorp op Santa Cruz, Puerto Ayora. Het liep allemaal vrij gesmeerd en in Ayora was het een paar straten lopen naar mijn airbnb.
Ik plofte alles op het bed neer. Het was half 5 (half 6 Quito-tijd, 7 uur tijdsverschil met Nederland). Ik had al aardig trek en ik gooide alles op de kamer neer en liep een paar straten naar wat supermarkten.
Het zijn kleine winkels, met veel blikvoer (vooral tonijn) en een paar tomaten en bananen. Ik kocht een paar bananen en wat tomaten, en liep naar de volgende ‘supermarkt’. In elke winkel kocht ik wel iets.
Op een gegeven moment kwam ik bij een zijstraat waar veel restaurantjes waren. Bij eentje stond vis-curry op het menu, en ik dacht; laat ik dat eens proberen. Het was eetbaar maar zeer zeker niet voor herhaling vatbaar. Ik liep nog wat verder de hoofdstraat af en nu kwamen er veel touroperators, die dagtourtjes, cruises en ferry tickets verkochten.
Bij de haven was het al bijna donker, maar toen ik een pier opliep en over de reling keek, zag ik een hele hoop Grapsus-grapsus krabben tegen de muur van de pier omhoog ‘krabbelen’;
Aan het eind van de pier stonden een aantal mensen. Ik ging er ook kijken, en ja hoor; mijn eerste zeeleeuw;
Hierna liep ik terug naar mijn kamer.
Het viel me op dat Santa Cruz een beetje armoedig is. Quito was zo rijk en modern. En op dit eiland, waar het barst van de toeristen en waar alles best aan de prijs is, is het leven voor de bewoners bepaald geen paradijs...
.
No comments:
Post a Comment